အပြာရောင်မျက်ရည် အပိုင်း ( ၃ )
ဘွား ရေးသည်။
မူရင်းစာအုပ်အမည် - ၀ပ်ရှော့ထဲမှာ
ဆရာမ စကားကြောင့် ရဲလွန်း ရင်ဘတ်ထဲ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားသည် ။ဆရာမရဲ့ အကြည့်က သူ့တကိုယ်လုံးကို တုန်ရီသွားစေသည် ။ ဆရာမက “ ဆရာမအတွက် နွားနို့ပူပူ တခွက်လောက် ရမလား....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ “ ဟုတ်..ရတယ်..ဆရာမ...သကြား ထည့်မလားဟင်.....” လို့ သူ ပြန် မေးလိုက်သည် ။ ဆရာမက “ သကြား မထည့်နဲ့...” လို့ ပြောလိုက်သည် ။
လဖက်ရည်ဖျော်နေတဲ့အာဝါးကို နွားနို့ တခွက်..သကြားမထည့်နဲ့ လို့ လှမ်းပြောလိုက်ပြီး ဆရာမအတွက် ကော်ပြန့်နဲ့ ၀က်သားပေါင်း ပုဂံ တွေကို ပေါင်းအိုးထဲကနေ ညှပ်နဲ့ ဆွဲယူလိုက်သည် ။ဆရာမက နွားနို့ဘဲ သောက်သည် ။ မုန့်တွေကို မစားဘူး ။
“ မင်း လုပ်စရာတွေ လုပ်နော်..ဆရာမ အနားမှာဘဲ နေနေလို့ မင်း လုပ်ရမှာတွေ လစ်ဟင်းနေအုံးမယ်.....ဆရာမလည်း ခဏ ကြာရင် ပြန်မယ်....မင်းကို တခု ပြောချင်တာက မင်း အလုပ်က ဆင်းရင်ဆရာမ အိမ်ကို လာခဲ့လို့..”
“ ဟုတ်..ဆရာမ.....”
ရဲလွန်း တခြား စားပွဲတွေက လိုအပ်တာတွေကို လိုက် လုပ်ပြီး ဆရာမ ထိုင်နေတဲ့ ဖက်ကို လှမ်း ကြည့်လိုက်တော့ ဆရာမ မရှိတော့ဘူး ။ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဟာတာတာကြီး ဖြစ်သွားသည် ။
ဆိုင်ရှင်ကိုမောင်ခိုင်က ငွေသိမ်းကောင်တာ ကနေ လှမ်းခေါ်သည် ။
“ ဟေ့ကောင်..အဲဒါ မင်းရဲ့ ဆရာမ လား...”
“ ဟုတ်တယ်....”
“ တော်တော် ချောတာဘဲ ...အိုးကလည်း ရှယ်....ဟီးဟီး......”
“ ဟာဗျာ.....ကိုမောင်ခိုင်ကလဲ...”
အချိန်တွေ ကုန်ဖို့က တော်တော် နှေးသည် လို့ ထင်မိသည် ။ ဆိုင်ကနေ ထွက်ခဲ့တော့ ညဉ့်နက်နေပြီ ။ဆရာမဆီကို ကိုမောင်ခိုင်ရဲ့ စက်ဘီးနဲ့ အမြန်သွားလိုက်သည် .။ဆရာမရဲ့ အိမ်တံခါးက လျှပ်စစ် ခေါင်းလေးာင်း ခလုပ်လေးကို နှိပ်ဖို့ လက်ကို လှမ်းလိုက်စဉ်မှာဘဲ တံခါးက ပွင့်သွားသည် ။
“ လာ..ရဲလွန်း......”
ဆရာမ အိမ်ထဲကို သူ လှမ်း ၀င်လိုက်သည် ။ ဆရာမက တံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီးတာနဲ့ သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ၀င်လာသည် ။ သူ ဆရာမကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်လိုက်သလို ဆရာမက သူ့ကို တအား ဖက်သည် ။ “ မမ...မမ....မင်းကို လွမ်းလိုက်ရတာကွယ်......” လို့ ဆရာမက ပြောတဲ့အခါ သူကလည်း..“ ကျနော်လည်း မမကို အရမ်း လွမ်းတာပါ..” လို့ ပြန်ပြောလိုက်ရင်း ဆရာမရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူလေးတွေကို ဖိကပ် စုတ်ယူလိုက်သည် ။
ဆရာမသည် အိမ်နေရင်း တီရှပ်ပါးပါးလေးကို အတွင်းက ဘာမှ မခံဘဲ ၀တ်ထားလို့ ဆရာမရဲ့ လုံးထွားတဲ့ ရင်သားကြီးတွေက ရဲလွန်းရဲ့ ရင်ဘတ်နဲ့ ထိတွေ့နေတဲ့အခါ တင်းအိအိ ဖီလင်အရသာကိုရနေသည် ။ လျော့ရည်းရည်း ဖြစ်နေတဲ့ ထမိန်အနွမ်းလေးကို ရဲလွန်းက ဖြေချပစ်လိုက်သည် ။ ထမိန်လေး ဖြုတ်ကနဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ပုံရက်သား ကျသွားသည် ။
ဆရာမက တီရှပ်ကို လှန်ချွတ်မယ် လုပ်ပြီးမှ “ အိပ်ခန်းထဲကို သွားကြရအောင်...ရဲလွန်းရယ်....” လို့ ပြောပြီး ရဲလွန်းလက်ကို ဆွဲပြီး အိပ်ခန်းထဲကို အမြန်ပြေးသွားလိုက်သည် ..။ ဆရာမသည် ရဲလွန်းနဲ့မတွေ့တာ ကြာပြီလို့ တအား လိုလားနေသည် ။ ဟန်မဆောင်နိုင်ဘဲ..“ မမကို ချစ်ပေးတော့..မမ တအား လိုချင်နေတယ်....” လို့ ရဲလွန်းကို ပြောရင်း ကုတင်ကြီးပေါ်ကို လှမ်းတက်တဲ့အချိန် ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှာ ကျန်နေတဲ့ တီရှပ်ကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။
အိပ်ခန်းထဲက မီးရောင် အောက်မှာ ဆရာမရဲ့ ဗလာကျင်းသွားတဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံး လှလှလေးက ရဲလွန်းရဲ့ စိတ်တွေကို တအား ကြွထ ဖေါက်ပြန်သွားစေတော့ ရဲလွန်းလည်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်တွေ အကုန်လုံးကို အမြန် ချွတ်ပစ်လိုက်ရင်း ဆရာမရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွ ပေါင်တန်တွေကို ဆွဲဖြဲပြီး သူ့တောင်မတ်နေတဲ့ လိင်တန်ကြီးကို ဆရာမရဲ့ အင်္ဂါစပ်မှာ တေ့လိုက်သည် ။
“ အင်း.....မင်းကို လွမ်းလွန်းတယ်ကွာ.....” လို့ ဆရာမက ညည်းလိုက်တဲ့အချိန် ရဲလွန်းက လိင်တန်ကို ဖိသွင်းလိုက်သည် ။တင်းအိစိုစွတ်တဲ့ ဆရာမရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို ရဲလွန်းရဲ့ လီးထိပ်ကြီး ပြိကနဲ ၀င်ရောက်သွားသည် ။
“ အီး.......”
လီးတုတ်တုတ်ကြီး တိုး၀င်လာတဲ့ အရသာကို ဆရာမ မြိန်မြိန်ယှက်ယှက် ခံစားလိုက်ရသည် . .။ ရဲလွန်းက ဆိုင်းမနေ ။ ဆရာမ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ကြိုက်တာကို သိသည် ။ ဆရာမကို ဖိဖိ လိုးပေးလေပြီ ။ဆရာမကလည်း ကော့ကော့ပြီး တုံ့ပြန်သည် ။ တခါတခါ ဆရာမက အကော့ သူက အဆောင့် ဆုံမိသည် ။ တကိုယ်လုံး ကျင်ခါသွားအောင် အီဆိမ့်သွားရတဲ့ အထိအတွေ့က ကောင်းလှသည် ။
တအား ဆက်တိုက် မနားတမ်း ဆောင့်ထည့်သည် ။ ဆရာမက တအားအော်ပြီး ပြီးသွားတဲ့အချိန် ရဲလွန်းလည်း ဆက်တိုက် ဆိုသလို ပြီးခြင်းကို တက်လှမ်းသွားသည် ။ နှစ်ယောက်စလုံး ပြိုင်တူလို့ကောင်းသွားတဲ့ အလိုးပွဲ ပါ ။
ချွေးတွေ တကိုယ်လုံး စိုစိုရွှဲနေတဲ့ ရဲလွန်းသည် ပက်လက် လှဲအိပ်ရင်း မျက်လုံးစုံမှိတ်ခါ အမောဖြေနေသည် ။ ဆရာမက မှောက်ရည်လေး ။ ဖင်အပြောင်းသားနဲ့ မျက်စိတွေ ပိတ်ထားရင်း မှိန်းနေသည် ။ရဲလွန်း အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ ဆရာမ လာနှိုးမှ နိုးသည် ။
“ မင်းအတွက် မမ ကြက်ဥနဲ့ နွားနို့ လုပ်ထားတယ်..လာသောက်လိုက်အုံး.......”
ရဲလွန်းသည် ဆရာမ ပြင်ဆင်ထားတာတွေကို တ၀ကြီး စားသောက်လိုက်သည် ။ အမောဟောင်းတွေ ပြေပြီး ခွန်အားတွေ ပြန် ပြည့်လာရင် ဆရာမကို ထပ်ပြီး လိုးပေးရဦးမည် ဆိုတာ သူ သိသည် ။ဆရာမ က “ မင်း လဖက်ရည်ဆိုင်မှာ လုပ်နေတာက ရှေ့တက်လမ်း မရှိဘူးကွ..မမ..မင်းအတွက် အလုပ်တခု ပြောထားတယ်...မင်း အဲ့မှာ လုပ်ရင် မင်းအတွက် ရှေ့တက်လမ်း ရှိတယ်....” လို့ပြောသည် ။
“ ဘယ်မှာလဲ ...မမ....”
“ ၀ပ်ရှော့မှာ...ဆရာငြိမ်းရဲ့ ကား၀ပ်ရှော့မှာ....ပညာသင်နဲ့ စလုပ်ဖို့..မက်ကင်းနစ် ဖြစ်လာတဲ့ အထိပေါ့....မက်ကင်းနစ် ဖြစ်လာရင် မင်း ၀င်ငွေ ကောင်းပြီ...ဆရာငြိမ်းက ခေါ်ခဲ့ပါ လို့ ပြောတယ်...”
“ ဟုတ်...မမ.....”
ဆရာမ ပြောဆိုပေးလို့ ရဲလွန်း သည် “ ဆရာငြိမ်း ၀ပ်ရှော့ ” မှာ ပညာသင်နေပြီ ။မက်ကင်းနစ် တယောက် မဖြစ်သေးလို့ ထမင်းကျွေး ပညာသင် အဆင့်ဘဲ ရှိသေးလို့ ရဲလွန်းသည် ဆရာငြိမ်း က ပေးတဲ့ မုန့်ဖိုးသာသာငွေနည်းနည်းရယ်...ကားပြင်သူ ကပ်စတန်မာတွေက ပေးသွားတဲ့ ဘောက်ဆူး မုန့်ဖိုးလောက်ဘဲ ၀င်ငွေရှိသည် ။ ဒါကြောင့် ကိုမောင်ခိုင်ရဲ့ လဖက်ရည်ဆိုင်မှာလည်း ညနေပိုင်းဆက် လုပ်နေသည် ။
ကိုမောင်ခိုင် ဆိုင်က ရတဲ့ ၀င်ငွေနဲ့ ပေါင်းလိုက်တော့ သိပ် မဆိုးလှဘူး ။ အမေ့ကို ထောက်ကူနိုင်သည် ။
...............................................................................................................
ဆရာငြိမ်း
သူ့နံမည်က ဦးဘိုငြိမ်း ။ကားလာပြင်တဲ့လူတွေအားလုံးက ဆရာငြိမ်းလို့ဘဲ ခေါ်ကြသည် ။ ဆရာငြိမ်း သည် စကားနည်းပြီး အလုပ်ဘဲ ဖိလုပ်နေတတ်တဲ့ လူအေးကြီး ဖြစ်သည် ။ ကား မက်ကင်းနစ်လောကမှာ ဆရာငြိမ်းဆိုရင် လူတိုင်းက သိကြသည် ။ အိုးဆားဗစ် လူဟောင်းကြီး ဖြစ်သည် ။ သို့ပေမယ့် ဆရာငြိမ်းသည် ပြောင်းလဲနေတဲ့ ကားအသစ်တွေကို ပြင်ဖို့ကိုလည်း အမြဲ လေ့လာ သင်ယူနေတဲ့ လူကြီး ဖြစ်သည် ။
နိုင်ငံခြားက ကားပြင်တဲ့ အကြောင်း စာအုပ်မျိုးစုံနဲ့ ဒီဗီဒီတွေကို သူကြည့်ဖတ်ပြီး အမြဲ ဆန်းသစ်တဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို သူ့မှာ ရှိသည် ။လမ်းဆုံလမ်းခွမှာ ရှိနေတဲ့ သူ့နှစ်ထပ် အုတ်ခံ ပျဉ်ထောင်အိမ်ကြီးရဲ့ အပေါ်ထပ်မှာ သူတို့ မိသားစုနေကြပြီးအောက်ထပ်ကို ၀ပ်ရှော့ ဖွင့်ထားသည် ။
သူတို့ မြို့ကလေးမှာ ဆရာငြိမ်း ရဲ့ ၀ပ်ရှော့က လူသိများသည် ။ ဆိုင်ကယ်တွေ လာပြင်ကြတာ များသည် ။တခါတရံ လူသိပ်ကျလို့ ကားတွေ ဆိုင်ကယ်တွေကို ရပ်စရာ နေရာတောင် မရှိဘူး ။ ဆရာငြိမ်းကို ခင်မင်သူမိတ်ဆွေတွေက ၀ပ်ရှော့ကို ထပ် ချဲ့ဖို့ ပြောပေမယ့် လူအေးကြီး က အေးအေးဆေးဆေး ပါဘဲ ။ အသက်ကြီးပြီ ...ထပ်မချဲ့တော့ဘူး လို့ အေးအေးဘဲ ပြန်ပြောသည် ။
ဆရာငြိမ်း ရဲ့ မိန်းမ ဒေါ်ကျော့ကျော့က ဆရာငြိမ်း လိုဘဲ အေးသည် ။ စကားနည်းသည် ။ ဈေးထဲမှာအထည်ဆိုင်လေး ဖွင့်ထားသည် ။ မနက်ပိုင်း ချက်ပြုတ်ပြီးရင် ဈေးထဲက သူ့ဆိုင်ကို သွားသည် ။ ဆိုင်မှာက အကူ မိန်းမ တယောက် ရှိနေသည် ။ ဆရာငြိမ်း နဲ့ ဒေါ်ကျော့ကျော့မှာ သမီးလေး တယောက် ရှိသည် ။
သမီးလေး နံမည်က ဆွေဆွေငြိမ်း။သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ မိဘတွေက ဆွေငြိမ်း လို့ ခေါ်ကြသည် ။ဒီ ကောင်မလေး က ဒီ ဇာတ်လမ်းရဲ့ နောက်ထပ် အဓိက ဇာတ်ကောင်တကောင် ပေါ့ ။
ဆယ့်ရှစ်နှစ် အရွယ် “ ဆွေငြိမ်း ”သည် အဖေနဲ့အမေနဲ့လည်း မတူ..ထူးထူးခြားခြား ၀င်းပဖြူစင်ပြီး ရုပ်သန့်သည် ။ တဦးတည်းသော သမီးမို့ မိဘတွေက အစစ အလိုလိုက်ထားခဲ့ကြသည် ။
ဆွေငြိမ်းသည် ပင်ကိုယ်ဉာဏ် ကောင်းလို့ ကျောင်းမှာ စာတော်တဲ့ ကျောင်းသူ အဖြစ် နံမည်ကြီးသည် ။ ဖျတ်လပ် သွက်လက်ပြီး ဆရာ ဆရာမတွေက သဘောကျကြလို့ ဆွေငြိမ်းသည် အတန်းခေါင်းဆောင် အဖြစ် ခန့်တာ ခံရသည် ။
ဆွေငြိမ်းရဲ့ ထင်း၀င်းနေတဲ့ အလှကြောင့် ရပ်ကွက်ထဲက လူငယ်တွေရဲ့ ပါးစပ်ဖျားမှာ ဆွေငြိမ်း ဆိုတဲ့ နံမည်က ရေပန်းစားသည် ။ဆရာငြိမ်းရဲ့ ကား ၀ပ်ရှော့မှာ မက်ကင်းနစ် သုံးယောက် ရှိသည် ။
ဦးဉာဏ်
ပီတာ
လူဆာမိ
ရဲလွန်းကတော့ ကားပြင် အကူ။ရဲလွန်းကို ဆရာငြိမ်းက ကလေကခြေလေး ဆိုပြီး သိပ် သဘောမကျလှဘူး ။ ဆရာမရဲ့ ယောကျ်ားက ဆရာငြိမ်းနဲ့ သိပ် ခင်ခဲ့သည် ။ ဆရာမရဲ့ မျက်နှာနဲ့ ရဲလွန်းကို အလုပ်ပေးတာ ဖြစ်သည် ။ရဲလွန်း ၀ပ်ရှော့မှာ အလုပ်၀င်ပြီး တပတ်လောက် ကြာတဲ့ အခါမှာတော့ ဆရာငြိမ်းက “ ဒီကောင်လေး မဆိုးဘူး..ဖင်ပေါ့တယ်..ခိုင်းလို့ ကောင်းတယ်....” လို့ ထုတ်ပြောတာကို ခံရသည် ။
ရဲလွန်းသည် ဆွေငြိမ်းကို မြင်မြင်ချင်းအချိန်ထဲက သဘောကျမိသည် ။၀င်းဖြူ ပြီး ရုပ်ကလေးက တကယ့်ကို မော်ဒယ်မလေး လုပ်လို့ရတဲ့ ဒီဇိုင်းလေး ။ခါးသေးသေး တင်ကားကားလုံးလုံး နဲ့ ပေါင်တန်ခြေထောက်တွေက ရှည်သည် ။ အချိုးကျသည် ။ ဆွေငြိမ်းကတော့ မက်ကင်းနစ် အကူလေး ဖြစ်တဲ့ ရဲလွန်းကို ဂရုမစိုက်..လှည့်လို့တောင် မကြည့်ဘူး ။
ဆွေငြိမ်းမှာ အမြဲ တတွဲတွဲ လုပ်နေတဲ့ သူငယ်ချင်း ကောင်မလေး တယောက် ရှိသည် ။ သူ့နံမည်က လဲ့လဲ့တင် ...။ဆွေငြိမ်းက လဲ့လဲ့တင်ကို “ မိလဲ့ ” လို့ ခေါ်သည် ။ဆရာငြိမ်းရဲ့ ၀ပ်ရှော့ကို ရောက်ရောက်ခြင်း ရဲလွန်း အတွက် ကိုမောင်ခိုင်ရဲ့ တီးဟောက်စ်မှာ လုပ်ရတာထက် ပိုပြီး အခက်အခဲလေးတွေနဲ့ ရင်ဆိုင်ရသည် ။
တီးဟောက်စ်မှာက သူမသိတဲ့ ေဝါဟာရ အခေါ်အေဝါ်က နည်းသည် ။ ခဏနဲ့ လိုက်မှီသည် ။ ၀ပ်ရှော့ ဆိုတာက ရဲလွန်းနဲ့ မနီးစပ်ခဲ့ ။ သူတို့က ကားစီးနိုင်ဖို့ နေနေသာသာ စက်ဘီးတောင် မပိုင်ဘူး ။ တန်ဆာပလာတွေရဲ့ အခေါ်အေဝါ် ကို မနည်း လိုက်မှတ်ရသည် ။ သူကလည်း တတ်ချင်လို့ ဆရာငြိမ်းနဲ့မက်ကင်းနစ်တွေကဆူငေါက်ရင်လည်း အပြုံးမပျက်ဘဲ ကြိုးစား သင်ယူသည် ။
ကြာတော့ ၀ပ်ရှော့ထဲမှာ အားလုံးက သူ့ကို ခင်မင်လာကြသည် ။ နေ့လည်စာ ထမင်းကို သူတို့ ၀ပ်ရှော့အလည်က သစ်သား စားပွဲရှည်ကြီးပေါ်မှာ အတူတူ ထိုင်စားကြသည် ။ ရဲလွန်းလည်း အမေက ဟင်းမထည့်ပေးလိုက်နိုင်ရင်တောင် ထမင်း ထည့်ယူလာပြီး ၀ပ်ရှော့ နားက အကြော်ဆိုင်ကနေ အကြော်၀ယ်လိုက်ပြီးထမင်းကြမ်းနဲ့ စားတတ်သည် ။ ဒါကို သနားမိတဲ့ လူဆာမိက သူပါလာတဲ့ ပဲဟင်း အမြဲ မျှကျွေးတတ်သည် ။
ဆရာငြိမ်း အနားမှာ မရှိတဲ့အချိန် မက်ကင်းနစ် ပီတာက ရဲလွန်းကို ဆရာငြိမ်းရဲ့ သမီး ဆွေငြိမ်း အကြောင်းကိုတီးတိုး ပြောတတ်သည် ။ ဦးဉာဏ်က ဒါကို မကြိုက်ဘူး ။ ကိုယ့်ဘောစိရဲ့ မိသားစုအကြောင်း ကွယ်ရာမှာ မပြောသင့်ဘူးလို့ ညည်းသလိုနဲ့ ပြောဖူးသည် ။
ပီတာသည် ကားပြင်တာ တော်သလောက် အကျင့်ဗီဇက မကောင်းဘူး လို့ ရဲလွန်းကို ဦးဉာဏ်က ပီတာ မရှိတဲ့အချိန် ပြောဖူးသည် ။ လူဆာမိကတော့ ရယ်မောလျက် “ ဒီကောင်က တဏှာကြီးတယ်....လီးသရမ်းတယ်....ကွ” လို့ ပြောဖူးသည် ။
ပီတာသည် အသက် သုံးဆယ်လောက် ပိန်ပါးကျစ်လစ်တဲ့ တရုတ်ကပြား လူလွတ်တယောက် ဖြစ်သည် ။ သူ့ထက် အများကြီးငယ်တဲ့ ဆရာငြိမ်းသမီးကို ချောင်းမြောင်းပြီး တပ်မက်နေတဲ့လူတယောက် ဆိုတာ ရဲလွန်း သိလာရသည် ။
သူသည်လည်း ဆွေငြိမ်းလေးကို မြင်မြင်ခြင်း အချိန်ထဲက သဘောကျ ကြိုက်မိသွားတာကြောင့် ပီတာသည် သူနဲ့ အကြံတူ ရန်သူ ဖြစ်နေတာမို့ ပီတာကို သတိထားရမည် လို့ ရဲလွန်းရဲ့ ခေါင်းထဲမှာ သိထားလိုက်သည် ။
ဆွေငြိမ်းသည် သူ့သူငယ်ချင်း လဲ့လဲ့တင်နဲ့အတူ ကျောင်းက ပြန်လာတဲ့အခါ သူတို့ကားပြင်နေတဲ့နေရာနားကနေ ဖြတ်ပြီး အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်တာမို့ ပီတာသည် ကားပြင်နေရင်း မျက်လုံးကြီးတွေ ပြူးပြီး စိုက်ငေးကြည့်တတ်သည် ။ ဦးဉာဏ်က စိတ်ပျက်တဲ့ပုံနဲ့ ခေါင်းယမ်းခါတတ်သည် ။ ဆရာငြိမ်း တွေ့သွားရင် မကောင်းပါဘူးကွာ ဆင်ခြင်သင့်သည် လို့ ပြောဘူးသည် ။
ဆွေငြိမ်းနဲ့ လဲ့လဲ့တင်သည် အလှချင်းပြိုင်နေကြသည် လို့ ပြောလို့ရသည် ။ ဆွေငြိမ်း လှသလို လဲ့လဲ့တင်ကလည်း တမျိုးလှသည် ။ လဲ့လဲ့တင်ရဲ့ အလှက နိုင်ငံခြားဆန်သည် ။ ရဲလွန်းကတော့ ပီတာ ပြောနေသလိုဘဲ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ ကိုယ်လုံး( ဘော်ဒီ ) တွေက တကယ့်ကို အချိုးကျ လှပတောင့်တင်းလွန်းသည်လို့ စိတ်ထဲမှာ မှတ်ချက်ချမိခဲ့တာ ခဏခဏပါဘဲ ။
ပီတာသည် ဆရာငြိမ်း ကားအပိုပစ္စည်း သွား၀ယ်လို့ ၀ပ်ရှော့မှာ မရှိတဲ့အချိန်ဆို ဆွေငြိမ်းနဲ့လဲ့လဲ့တင်တို့ရဲ့ အလှအပ တောင့်တင်းတာတွေကို မစားရ၀ခမန်း မြိန်ရည်ယှက်ရည် ပြောပါတော့သည် ။ ဆွေငြိမ်းသာမက ဆရာငြိမ်းရဲ့ မိန်းမ ဒေါ်ကျော့ကျော့ရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေ ဘယ်လိုလှတယ် ဆိုတာကိုပါ အသေးစိတ် ပြောလွန်းလို့ ဦးဉာဏ်နဲ့ လူဆာမိ တို့က ပီတာတော့ ပြုတ်စော်နံနေပြီလို့ ပြောဆိုတတ်ကြသည် ။
ဒေါ်ကျော့ကျော့ရဲ့ ဖင်တုံးတွေဟာ ဒေါ့ဂီစတိုင် လေးဖက်ကုန်းခိုင်းပြီး ချလိုက်ရရင် အင်မတန်မှ အရသာရှိမည်...ကြည့်လို့လည်း လှပမည် လို့ ပြစ်မှားပြီး ပြောဆိုနေတဲ့ ပီတာသည် ဆွေငြိမ်းကလည်း အေမတူသမီးမို့ ဖင်ကကော့တင်းတောင့်နေသည် ဆွေငြိမ်းကို အတင်း ဘာဂျာမှုတ်ပစ်မည်....လို့ ကြိမ်းဝါးနေတတ်သည် ။
၀ပ်ရှော့ရော လဖက်ရည်ဆိုင်ရော လုပ်လို့ ရဲလွန်းမှာ အားချိန် မရှိသလောက်ဘဲ ။သူ့ဆီကို ဆရာမက ကလေး တယောက်ကို လွှတ်ပြီး စာလေးတစောင် ပို့လာသည် ။ ညဖက် အလုပ်ပြီးရင် လာတွေ့ပါ လို့ ရေးထားလို့ ဆရာမအိမ်ကို သူ ရောက်ခဲ့ရပြန်သည် ။
ဆရာမသည် သူနဲ့ မတွေ့ဖြစ်ကြတာ တပတ် ကျော်လို့ သူ့ကို တမ်းတ တောင့်တနေသည် ။ ရောက်တာနဲ့သူက အလုပ်လုပ်ခဲ့လို့ နံစော်နေမည်..ရေချိုးပါရစေ လို့ ပြောတာတောင် မရဘူး ။ သူ့ကို ကြမ်းပြင်ပေါ် တွန်းလှဲချ ပက်လက်အိပ်ခိုင်းပြီး သူ့အပေါ်ကခွတက်ပြီး လုပ်သည် ။ ဆရာမ တော်တော် လိုလားနေသည် ဆိုတာကို သူသိလိုက်ရသည် ။
ဆရာမ စိတ်ကျေနပ် တင်းတိမ်သွားအောင် ကောင်းကောင်း ကြမ်းကြမ်း ဆွဲပေးခဲ့ပြီး သူ အိမ်ကို ပြန်ခဲ့သည် ။ဆွေငြိမ်းကို ကြိုက်မိပြီးတဲ့နောက် ဆရာမအိမ်ကို သွားပြီး ဆရာမနဲ့ လိုးရတာကို အပြစ်တခုကို ကျူးလွန်မိသလိုသူ ခံစားရသည် ။ တကယ်တော့ ဆွေငြိမ်းကို သူက တဖက်သပ် ကြိုက်နေတာသာ ဖြစ်ပြီး ဆွေငြိမ်းက သူ့ကိုမေးထူးခေါ်ပြော နုတ်ဆက်တာလောက်ဘဲ လုပ်နေတာပါ ။
ရဲလွန်းသည် ဆွေငြိမ်း တအားလှလို့ ကြိုက်သွားတာ ဖြစ်ပေမယ့် ပီတာ ပြစ်မှားနေသလို ဘာညာလုပ်ပစ်ချင်စိတ်တွေ မဖြစ်မိ ။ ဒီလို စိတ်တွေ မပေါ်မိပေမယ့် ကြိုက်တာကတော့ တအား ကြိုက်နေလို့ သူ ဖြစ်နေတာ ဆွေငြိမ်းကို အချစ်သန့်သန့်နဲ့ ချစ်မိနေတာလား လို့ ရဲလွန်း တွေးနေမိသည် ။
ဒါပေမယ့် သူသည် မက်ကင်းနစ် စစ်စစ် တယောက်တောင် မဟုတ်ဘဲ ပညာသင် တယောက်သာ ဖြစ်နေပြီးကျောင်းလည်း မတက်ဘဲ ထွက်လိုက်တဲ့ ငဖျင်းတယောက် ဖြစ်နေတာကို သူ့ဖါသာသူ သိလို့ ဆွေငြိမ်းက စာ လဲတော် ရုပ်လည်းချော မိဘကလည်း ပိုက်ဆံရှိမို့ အားငယ်မိနေလေသည် ။
ဆွေငြိမ်းကလည်း သူ ဆရာငြိမ်းဆီ ရောက်ခါစမှာတော့ ခပ်တန်းတန်း စိမ်းနေပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ ပြုံးပြတဲ့အဆင့်ကို ရောက်လာသည် ။ အကြောင်းရှိလို့ ဆရာငြိမ်းနေတဲ့ အပေါ်ထပ်ကို သူ ရောက်ခဲ့ရင် ဆွေငြိမ်းနဲ့ တိုးတတ်သည် ။ ဆွေငြိမ်းက ပြုံးပြ နုတ်ဆက်တတ်သည် ။
ဒီနေ့ ပီတာဆီက ထူးထူးဆန်းဆန်း တခု သိလိုက် ကြားလိုက်ရသည် ။ဆွေငြိမ်းနဲ့လဲ့လဲ့တင်တို့သည် မိန်းမချင်း ကြိုက်ကြတဲ့ “ လက်စဘီယန် ”တွေ တဲ့ ။ပီတာရဲ့ တူမ တယောက်က ဆွေငြိမ်း..လဲ့လဲ့တင်တို့နဲ့ တတန်းထဲ တကျောင်းထဲ တွေမို့ သူတို့နှစ်ယောက်သည် အချင်းချင်း ချစ်ကြိုက်နေရုံမက အတူတူလည်း အိပ်ကြ ( လိင်ဆက်ဆံကြ )သည် ဆိုတာကို သိလာရသည်တဲ့ ...။
ရဲလွန်းအဖို့ အရမ်းကို အံ့သြမိတဲ့ သတင်းတပုဒ် ပါ ။ပီတာသည် ဆွေငြိမ်းနဲ့ လဲ့လဲ့တင်တို့ကို မြင်ရင် တပ်မက်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့စိုက်ကြည့်တတ်ပြီး တနေ့လုံးသူနဲ့ ဒီကောင်မလေး နှစ်ယောက် သုံးပွင့်ဆိုင် သရီးဆမ်း လိုးချင်တဲ့အကြောင်း တတွတ်တွတ်နဲ့ ပြောနေတတ်သည် ။
တနေ့မှာ ကားအောက်ထဲကို သူ၀င်ပြီး ကားပြင်နေတဲ့အချိန်ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ကို ဘယ်လိုဘယ်ပုံ လိုးမယ် ဆိုတာကို မြိန်ရည်ယှက်ရည် ပြောနေခိုက် ဆရာငြိမ်းက ကိစ္စတခုနဲ့ သူပြင်နေတဲ့ကား အနားကိုရောက်လာသည် ။ ပီတာ ပြောနေတာ ရွတ်နေတာကို ကြားသွားသည် ။ ဆရာငြိမ်းက သူ့သမီးနဲ့ သမီးရဲ့ သူငယ်ချင်းကို ပြောနေမှန်းတော့ မသိဘူး ။ ဒါပေမယ့် ၀ပ်ရှော့ ထဲကိုမိန်းမသားတွေလည်း လာတတ်တော့ ပီတာ ဒါတွေ ပြောနေတာ မသင့်တော်ဘူး ဆိုပြီး ပီတာကို တားလိုက်သည် ။
ဦးဉာဏ်..လူဆာမိနဲ့ ရဲလွန်းတို့ကတော့ ပါးစပ်ရဲ ပါးစပ်ကြမ်းလွန်းတဲ့ ပီတာ တယောက် အခုတော့ ထိပြီ ဆိုတဲ့သဘောနဲ့ တယောက်နဲ့တယောက် ကြည့်မိကြပြီး မဲ့ပြပြုံးပြမိကြသည် ။ရဲလွန်းလည်း ဆွေငြိမ်းဆီကို အမြဲ လိုက်လာနေတဲ့ လဲ့လဲ့တင်နဲ့ မျက်မှန်းတန်းမိလာပြီး တခါတလေ ကိုမောင်ခိုင်ရဲ့ လဖက်ရည်ဆိုင်ကို လာတတ်တဲ့ လဲ့လဲ့တင်ကိုပြုံးပြနုတ်ဆက်ရင်း တစတစ ရင်းနှီး ခင်မင်လာသည် ။
ဆွေငြိမ်းနဲ့ကတော့ သူတို့မိသားစု ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ အလှူ လုပ်တဲ့ရက်မှာ အရင်ထက် ပိုပြီး ရင်းနှီးလာရသည် ။ ဆွေငြိမ်းနဲ့ ဒီလို သဘောရိုး စကားပြော ခင်မင်ရတာကိုဘဲရဲလွန်း အရမ်း သဘောကျနေမိသည် ။ဒီနေ့ ညနေ မက်ကင်းနစ်တွေလည်း အလုပ်ပြီးလို့ ပြန်ကုန်ကြသလို ဆရာငြိမ်းလည်း တခြား ရပ်ကွက်က သူ့လိုဘဲ ကားပြင်တဲ့ နံမည်ရ မက်ကင်းနစ် တယောက်ဆီကို သူ့မိန်းမဒေါ်ကျော့ကျော့နဲ့အတူ ထွက်သွားသည်။
အိမ်မှာ ဆွေငြိမ်း တယောက်ထဲ ကျန်နေခဲ့သည် ။ အောက်ထပ်ပ ၀ပ်ေရှော့မှာတော့ ရဲလွန်း တယောက်ထဲ တံမြက်စီးလှဲ ရှင်းလင်းဖို့ ကျန်ခဲ့သည် ။ အလုပ်တွေကို ဖိလုပ်နေမိတဲ့အချိန်
“ ဟိတ်..ရှူးရှူး......ရဲလွန်း....ရဲလွန်း...”
လို့ ခေါ်လိုက်တဲ့ ဆွေငြိမ်းရဲ့ အသံကြောင့်လှည့်ကြည့်မိတဲ့အခါ အိမ်လှေခါး တ၀က်လောက်ကနေ ခေါ်နေတဲ့ ဆွေငြိမ်းကို တွေ့လိုက်သည် ။အိုး...ဆွေငြိမ်းသည် ထမိန်နွမ်းလေး တထည်ကို ရင်လျားထားပြီး မျက်နှာသုတ်ပုဝါလေး တထည်ကို ခြုံထားသည်။
“ ရဲလွန်း.....ရေမလာလို့ ရေချိုးဖို့ ရေမရှိဘူး ဖြစ်နေတယ်...ကူညီနိုင်မလား....” လို့ ပြုံးပြုံးလေး ပြောလာသည် ။ရဲလွန်းလည်း
“ ရတယ်...ဆွေငြိမ်း..ကျနော် ရေလာဖြည့်ပေးမယ်....”
လို့ ပြောလိုက်ပြီး အိမ်အနောက်ဖက်က အုတ်ကန်ကနေ ရေပုံးနဲ့ ရေခပ်ပြီး အပေါ်ထပ် ရေချိုးခန်းကိုတင်ပေးသည် ။ ဆွေငြိမ်းကို ထမိန်ရင်လျားလေးနဲ့ တွေ့ရတာ သူ အရမ်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားသည် ။ ထမိန်တိုတိုလေး ၀တ်ထားတာကြောင့် ခြေသလုံးသားဖွေးဖွေးလေးတွေကို မြင်ရသည် ။ သူနဲ့ကိုယ် နှစ်ယောက်ထဲဘဲ ရှိနေတယ် ဆိုတဲ့ အသိကလည်း ရင်တွေ အခုံမြန်စေသည်လေ ။အပေါ်ထပ် ရေချိုးခန်းထဲက ရေတိုင်ကီကို ရေဖြည့်ပေးလိုက်အပြီး ဆွေငြိမ်းရဲ့ ကျေးဇူးတင်စကားလေးကို ကြားလိုက်ရသည် ။
“ လိုတာရှိရင် ပြောနော်..”
လို့ သူ့မျက်နှာလေးကိုမကြည့်ဘဲ ခပ်တိုးတိုး ပြောရင်း ရဲလွန်း အောက်ကို ပြန်ဆင်းခဲ့သည် ။ဆွေငြိမ်း ရေချိုးခန်းထဲကို ၀င်သွားပြီး ဂျက်ထိုးလိုက်တဲ့အသံကို ကြားလိုက်ရပြီးနောက် ရဲလွန်းသည် အခုချိန်ဆိုရင်ဆွေငြိမ်းတယောက် သူ့ထမိန်လေးကို ချွတ်ပြီး တန်းပေါ်ကို လွှားတင်နေလောက်ပြီ လို့ တွေးလိုက်မိတဲ့အခါ သူ့စိတ်တွေ အရမ်း ဖေါက်ပြန် နိုးကြွလာရသည် ။
ဆွေငြိမ်းသည် ကိုယ်လုံး အရမ်း အချိုးကျ လှလွန်းတဲ့ ကောင်မလေးမို့ အ၀တ်မပါဘဲ တွေ့ရရင် သိပ်ကောင်းမှာဘဲ ဆိုတာကို တွေးမိလိုက်သည် ။ ရဲလွန်းလည်း ဘယ်သူမှရှိမနေတာကို အခွင့်ကောင်း ယူပြီး ဆွေငြမ်း ရေချိုးနေတာကို ချောင်းကြည့်ဖို့ စဉ်းစားမိလိုက်ပြီး အိမ်အပေါ်ထပ်ကို ဖြေဖေါ့နင်းပြီး ပြန်တက်သွားလိုက်သည် ။
မကောင်းတာကို လုပ်ဖို့ ကြံတာကြောင့် ရဲလွန်းရဲ့ ဒူးတွေ တဆတ်ဆတ် ခါနေသည် ။ မကြာခင် အရမ်းလှတဲ့တောင့်တင်းစိုပြေတဲ့ကောင်မလေးရဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးကိုတွေ့ရတော့မယ် ဆိုတာ သိလိုက်တာနဲ့ သူ့ ဖွားဖက်တော် လီးချောင်းက မတ်မတ်ထောင် နေသည် ။ရေချိုးခန်းထဲက ရေသံတွေ ကြားနေရသည် ။
ရဲလွန်း ရေချိုးခန်းထဲကို ဘယ်လို မြင်နိုင်မလဲ ဆိုတာ ရှာဖွေပြီ ။ ရေချိုးခန်းရဲ့ တံခါးက ဟောင်းနေတဲ့အတွက် အပေါက် တချို့ ရှိနေသည် ။ ရဲလွန်း ဒူးထောက်ပြီး ဒီအပေါက်လေးတွေကနေ အတွင်းဖက်ကို ချောင်းကြည့်လိုက် တဲ့အခါ ရေချိုးနေတဲ့ ဆွေငြိမ်းကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
အိုး......ကိုယ်လုံးတုံး နဲ့ ရေခပ်ချိုးနေတဲ့ ဆွေငြိမ်း ...။
အချိုးကျ လွန်းတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို အ၀တ် လုံး၀ မပါဘဲ တွေ့နေရသည် ။ဆွေငြိမ်းရဲ့ ဖြူဖွေးလွန်းတဲ့ အသားအရည်ကြောင့် ရင်သားစိုင် တင်းမို့မို့ နှစ်လုံးရဲ့ နို့သီးလေးတွေက နီရဲတွတ်နေကြသည် ။ လှလိုက်တာ ဆွေငြိမ်းရယ်....။
၀မ်းပျင်သား ရှပ်ရှပ် ဖြူဖြူလေး...ဆီးခုံမို့မို့ ဖေါင်းဖေါင်း..အမွှေးရေးရေးလေးနဲ့ မိန်းမကိုယ် အကွဲကြောင်း...တင်ပါးကားကားလုံးလုံးတွေ ပေါင်တန်လှလှတွေ...အကုန်လုံးကို တ၀ကြီး အပြန်ပြန်အလှန်လှန် ကြည့်နေမိသည် ။ ကြည့်နေတုံး သူ့လက်တဖက်က ဂွေးစိနှစ်လုံးကိုဆုပ်ညှစ်ထားနေမိသည် ။ သူ့လီးတန်က မတ်မတ်ထောင်ပြီး ပေါက်ကွဲလုမတတ် တင်းမာနေသည် ။
ဆွေငြိမ်းသည် ပေါင်တန်တွေ အကြားက မိန်းမအင်္ဂါကို ဆပ်ပြာနဲ့ ပွတ်သပ်နေတဲ့အခါ မျက်လုံးလေးတွေ ပိတ်သွားသလို နှုတ်ခမ်းထူထူလှလှလေးတွေ မဟတဟနဲ့ ညည်းသလိုလို ပုံစံလေးကို တွေ့နေရသည် ။ ရဲလွန်းသည် အကွဲကြောင်းလေးကို စူးစိုက်ကြည့်နေရင်း ပြေးသွားကာနမ်းစုတ်လိုစိတ်တွေက တအား ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပေါ်ပေါက်လာသည် ။
ဒီအချိန်မှာ ၀ပ်ရှော့အရှေ့ကို ကားတစီး ရပ်လိုက်တဲ့အသံကို သူ ကြားလိုက်ရလို့ အိမ်ပေါ်က ဆင်းပြေးလိုက်ရသည် ။ ရောက်လာ ထိုးဆိုက်လိုက်တဲ့ကားက ကားလာပြင်တဲ့ လူတယောက် ဖြစ်နေသည် ။တော်ပါသေးရဲ့ ။ ဆရာငြိမ်းတို့ လင်မယား မဟုတ်လို့ ။ဆရာငြိမ်းရော မက်ကင်းနစ်တွေရော အားလုံး မရှိကြဘူး..မနက်ဖန် မနက်မှ ပြန်လာခဲ့ပါလား လို့ ရဲလွန်းက ဒီလူကို ပြောလိုက်သည် ။
ဆွေငြိမ်းရဲ့ အ၀တ်မဲ့ အလှအပတွေကို တချိန်လုံး မြင်ယောင်နေသည် ။ သူသည် ဆရာငြိမ်းတို့ လင်မယား ပြန်လာတဲ့အထိ ၀ပ်ရှော့မှာ စောင့်ပေးနေရသည် ။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ဆွေငြိမ်းရဲ့ ကိုယ်လုံးတီ း ကိုယ်တွေကိုဘဲ စဉ်းစားနေမိသည် ။ လီးကလည််း တအား တောင်မာတင်းနေလို့ ၀ပ်ရှော့အနောက်က အိမ်သာထဲကို ၀င်လိုက်ပြီး ကွင်းတိုက်လိုက်မိသည် ။ ဆွေငြိမ်းရဲ့ အကွဲကြောင်းလေးကို မြင်ယောင်ပြီး ဆွေငြိမ်းကို လိုးလိုက်ရင် ဘယ်လိုနေမလဲ ဆိုတာကို တွေးရင်း ထုနေတဲ့အချိန် သူရောက်နေတဲ့ အိမ်သာတံခါးကို ရုတ်တရက် ဆွဲဖွင့်လိုက်တာကို ခံလိုက်ရသည် ။
“ ဟင်....လဲ့လဲ့တင်....”
“ အို.....ဟင်....နင်..နင်....”
လဲ့လဲ့တင်သည် ကွင်းထုနေတဲ့ သူ့ကို မြင်လိုက်လို့ လန့်ဖျန့်သွားသည် ။ သူတို့ ၀ပ်ရှော့အိမ်သာသည် အရင်ကတော့ တံခါးဂျက် ရှိခဲ့သည် ။ ကြာတော့ ဆွေးပျက်သွားခဲ့တာ ဖြစ်သည် ။လဲ့လဲ့တင် သည် သူ့လီးကို သေသေချာချာ အကြာကြီး စိုက်ကြည့်နေပြီးမှ “ ဆောရီး” လို့ ပြောပြီး အိမ်သာတံခါးကို ပြန်ပိတ်ပေးပြီး ထွက်သွားသည် ။လဲ့လဲ့တင် အိမ်အပေါ်ကို တက်သွားတဲ့အခါ ဆွေငြိမ်းသည် သူ့အခန်းလေးထဲမှာ ထမိန်ရင်လျားလေးနဲ့ သနပ်ခါးလိမ်းကျံနေသည် ။
“ ဟိတ် ဆွေငြိမ်း......”
“ ဟင်...မိလဲ့....”
“ အမလေး ဆွေငြိမ်းရယ်....ရင်တုံစရာ ပြောပြရအုံးမယ်......”
“ ဟင်...ဘာလဲ မိလဲ့....ပြောလေ..ဘာတွေ ရင်တုံရတာလဲ...”
“ဒို့ ဒီကို ရောက်တော့ သေးပေါက်ချင်လွန်းလို့ အိမ်ပေါ်ထပ် ရောက်တဲ့အထိ မစောင့်နိုင်ဘဲ အောက်က အိမ်သာထဲ ၀င်ဖို့ လုပ်တာ...ခိခိ..ဟို ရဲလွန်း ဆိုတဲ့ဘဲကို အိမ်သာထဲမှာ ထိုင်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်...”
“ ဟယ်...မိလဲ့ရယ်...သူ အထဲမှာ ရှိနေတာ ယူ မသိဘူးလား ..”
“ မသိဘူး . .ဆွေငြိမ်းရေ..ဒို့လည်း သေး တအား ပေါက်ချင်နေတော့..ခိခိခိ....”
“ ဖြစ်ရမယ်..မိလဲ့ရယ်.....”
“ ခိခိ....ဆွေငြိမ်း..သူ့ဟာကြီးက အကြီးကြီးဘဲ.....တောင်မတ်နေတယ်....”
“ ဟယ်...ဟုတ်လား.....”
“ အင်း...သူက ကိုင်ထားတယ်...အဲ...ပွတ်တိုက်နေတယ်....ဟိုလေ..ယောကျ်ားလေးတွေ အာသာဖြေတာမျိုးလေ.. ကွင်းတိုက်တယ်လို့ ခေါ်တယ် ...ဆွေငြိမ်း.......ခိခိခိ....”
“ ဟယ်...မိလဲ့....”
ဆွေငြိမ်းက လဲ့လဲ့တင်ကို လှမ်း ရိုက်လိုက်သည် ။လဲ့လဲ့တင်က ဆွေငြိမ်းရဲ့ လက်ကို ဖမ်း ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့ဖက်ကို ဆွဲလိုက်သည် ။ ဆွေငြိမ်းလည်း လဲ့လဲ့တင် ဖက်ကို ယိမ်းယိုင် လဲကျသွားသည် ။ လဲ့လဲ့တင်က ဆွေငြိမ်းကို တအားဖက်ထားလိုက်ပြီး ပါးပြင်လေးကို နမ်းရှိုက်လိုက်သည် ။
ဆွေငြိမ်းရဲ့ မျက်လုံးလေးတွေ မှေးစင်းကျလာပြီး လဲ့လဲ့တင်ကို ပြန်ဖက်သိုင်းလိုက်သည် ။ လဲ့လဲ့တင်ရဲ့ အနမ်းတွေက ဆွေငြိမ်းရဲ့ ပါးပြင်တွေ ပေါ်ကနေ ဖူးကြွနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူလှလှလေးတွေအပေါ်ကို ရောက်သွားသည် ။ လဲ့လဲ့တင်ရဲ့ အနမ်းအစုတ်တွေကို ဆွေငြိမ်းက တုံ့ပြန်သည် ။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်နမ်းတာတွေက စစခြင်းမှာ ငြင်ငြင်သာသာလေးတွေ ။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကြမ်းလာသည် ။ ဖက်ပွေ့တာတွေကလည်း တင်းကြပ်လာသည် ။ ပြုတ်ကျသွားတဲ့ ထမိန် ရင်လျားလေးကြောင့် လုံးကြွတင်းမာတဲ့ ဆွေငြိမ်းရဲ့ ရင်စိုင်လှလှတွေက ကော့ထောင်နေကြတာကို လဲ့လဲ့တင် တွေ့သွားတဲ့အခါ နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်း စုတ်နေရာက ရင်သားထိပ်ဖူးအသီးဖုလေးတွေကို အားရပါးရ စို့လေသည် ။ ဆွေငြိမ်းရဲ့ နုတ်ဖျားက ညည်းသံလေးထွက်လာသည် ။
ဒီအချိန်မှာ အောက်ထပ်ကနေ “ သမီးရေ..ဆွေငြိမ်း..သမီး ကြိုက်တဲ့ လမ်းဆုံက ပေါက်ခေါရဲ့ ဘဲကင် ပါလာတယ်..လာယူချည်..” လို့ အော်ပြောလိုက်တဲ့ ဆွေငြိမ်းရဲ့ အမေ ဒေါ်ကျော့ကျော့ရဲ့ အသံကို သူတို့ နှစ်ယောက်လုံး ကြားလိုက်ကြရလို့ လူချင်း ကဗျာကရာ ခွဲလိုက်ကြသည် ။ ဆွေငြိမ်းလည်း ထမိန်လေးကို ပြန် ရင်လျားလိုက်သည် ။
“ စားမယ်..မေမေ....ဒီမှာ မိလဲ့လည်း ရောက်နေတယ်..မေမေ.....”
လို့ ဆွေငြိမ်းက လှမ်း အော်ပြောလိုက်သည် ။ရဲလွန်းကို ဆရာငြိမ်းက
“ မင်း အိမ်ပြန်တော့..ကောင်လေး..”
လို့ ပြောလိုက်လို့ ရဲလွန်းလည်း စက်ဆီပေရေနေတဲ့ အလုပ်၀တ်စုံကို ချွတ်လဲလိုက်ပြီး ၀ပ်ရှော့ကနေ ပြန်ခဲ့သည် ။ အိမ်ကိုတော့ မပြန်ဖြစ်သေးပါဘူး ။ကိုမောင်ခိုင်ရဲ့ လဖက်ရည်ဆိုင်ကို ဦးတည်လိုက်သည် ။ကိုမောင်ခိုင်ကလည်း စီးပွားတက်လို့ ပစ်ကပ်ကားလေးတစီး ၀ယ်သည် ။
သူက ကားအကြောင်း သိပ်နားမလည်လို့ ရဲလွန်းကလည်း ဆရာငြိမ်း ၀ပ်ရှော့မှာ ပညာသင် လုပ်နေတော့ ရဲလွန်းကို အားကိုးသည် ။ ဆရာငြိမ်းနဲ့ တွေ့စရာ မလိုဘဲ ဦးဉာဏ်တို့ လူဆွာမိတို့နဲ့ ကားကို လိုတာ ပြင်ခိုင်း လို့ရသည် မဟုတ်လား ။ လူဆိုတာက ခင်ရာမင်ကြောင်းဘဲလေ ။နည်းနည်းပါးပါးဆို ခင်မင်မှုနဲ့ ပိုက်ဆံတောင် ပေးစရာ မလိုဘူး ။
ကိုမောင်ခိုင်က ရဲလွန်းကို အားကိုးလာသည် ။အရင်ထက် ပို ခင်မင် စိတ်ချလာသည် ။ ယုံလာသည် ။ ပိုက်ဆံသိမ်း ကောင်တာမှာတောင် ထိုင်ခိုင်းလာသည် ။လဖက်ရည်ဆိုင်ထဲကို ၀င်လိုက်တဲ့အချိန် ဆရာမကို ဗြုံးကနဲ တွေ့လိုက်ရလို့ ရဲလွန်း အံ့အားသင့်သွားသည် ။
ဟင်...ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတာက ဆရာမသည် တယောက်ထဲ မဟုတ်ဘဲ လူကြီးတယောက်နဲ့ အတူတူ ရှိနေတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ ။ဆရာမက
“ ဟေး..ရဲလွန်း..မင်းကို မတွေ့တာနဲ့ မေးနေရတယ်...မင်း ၀ပ်ရှော့က လာတာလား....”
လို့ စနုတ်ဆက်လိုက်သည် ။
“ မင်းနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်...ဒါ ဆရာမရဲ့ ယောကျ်ားလေ..ဦးဇော်လင်းနောင် ...မနေ့က ဘဲ နိုင်ငံခြားက ပြန်လာတာ....”
လို့ ပြောလိုက်တဲ့ဆရာမရဲ့ စကားသံကြောင့် ရဲလွန်းလည်း ဆရာမနဲ့ သူနဲ့ အတွင်းဇာတ်လမ်းလေးတော့ ဒီနေရာမှာဘဲ ပြီးဆုံးသွားပြီ လို့ ချက်ချင်းဘဲ သိလိုက်သည် ။ဆရာမယောကျ်ားက သူ့ကို ခေါင်းငြှိမ့်ပြီး ပြုံးပြသည် ။ဆရာမတို့ ပြန်သွားတဲ့အချိန် ဆရာမက ကျသင့်ငွေကို ကောင်တာမှာ ရှင်းပေးနေပြီး သူ့ယောကျ်ားက ဆိုင်အပြင်ကနေ စောင့်နေတဲ့အချိန်
“ ရဲလွန်း.....မင်း ဒီည အိမ်ကို ခဏ လာခဲ့..”
လို့ ပြောသွားသည် ။ရဲလွန်းလည်း နားမလည်းပါဘူး ။ သူ့လင်ကြီး ပြန်ရောက်နေတာကို ငါ့ကို ဘာကြောင့် အိမ်လာခိုင်းတာပါလိမ့်ဆိုပြီး ။ ဆရာမ ခေါ်တာကို ရဲလွန်း မသွားချင်ဘူး ။ ဘာအတွက်လဲ ..။ သူ့ယောကျ်ားရဲ့ အမူအရာကလည်း ဘ၀င်မြင့်..စိတ်ကြီး၀င်နေတဲ့ ပုံစံကြီး ။ လူတွေကလည်း နိုင်ငံခြားမှာ ပညာဖူးသင်ရင်..နေဖူးရင် တခြားလူတွေကို မတူသလို မတန်သလို အချိုးတွေနဲ့ ဆက်ဆံကြတယ်လေ ..။ကိုမောင်ခိုင်က မြေကွက်တကွက် ၀ယ်ဖို့ ဆိုင်ထားတာကြောင့် ဆိုင်မှာ မထိုင်နိုင်ဘူး ။အလုပ်ရှုပ်နေလို့ ရဲလွန်းကို ဆိုင်ထိုင်ခိုင်းသည် ။
ရဲလွန်းသည် အလိုလို တာ၀န်ခံ ဖြစ်လာသည် ။ ကိုမောင်ခိုင် မရှိခိုင် သူ့မိန်းမ မသက် ရောက်လာသည် ။ မသက် က ငွေသိမ်းကောင်တာထဲမှာဘဲ ခုံတလုံးနဲ့ လာထိုင်သည် ။ ရဲလွန်းက ငွေသိမ်းအလုပ်လုပ်နေရပြီး လိုအပ်တာကိုတော့ အလုပ်သမားတွေကို လှမ်းအော်ပြောပြီး လုပ်ခိုင်းရသည် ။ပါဆယ် အော်ဒါမှာတာမျိုးတွေကိုပေါ့ ။
မသက်ရဲ့ နံမည် အပြည့်အစုံက သက်သက်နှင်း၀ေ ..ပါ ။မသက်က ရုပ် အချောကြီး မဟုတ်ပေမယ့် ရင်တွေ တင်တွေ ရှိသည် လို့ ရဲလွန်းရဲ့ မြင်တတ်တဲ့ မျက်လုံးတွေ က စစခြင်း တွေ့ဖူးကထဲက သိသည် ။မသက်သည် ကိုမောင်ခိုင်ထက် ခြောက်နှစ်လောက် ငယ်တော့ ရဲလွန်းနဲ့ အသက်အတူတူ လောက်ဘဲ ရှိမည် ။မသက်သည် ကိုမောင်ခိုင်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျတာ ကြာခဲ့ပေမယ့် ကလေး မရလို့ အေးအေးဆေးဆေးဘဲ ကိုမောင်ခိုင် ရှာသမျှကို သုံးလိုက်စားလိုက်နဲ့ အပူအပင် တာ၀န် သိပ် မရှိလှဘူး ။
ရဲလွန်းလည်း နီးနီးကပ်ကပ် ထိုင်နေကြတဲ့အချိန် မသက်က ကုန်းလိုက်ကွလိုက်တွေ လုပ်နေတော့ သူ့ဖင်ကြီးတွေကို အနီးကပ် တွေ့နေရသည် ။ တခါတလေ မသက်က ထမိန် ပြင်၀တ်လိုက်သေးသည် ။ မဲကနေ ပေါင်ဂွဆုံနေရာကို ဖတ်ကနဲ မြင်လိုက်ရလို့ တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားရသေးသည် ။
“ ရဲလွန်း.....”
ရဲလွန်း မသက်ဖက်ကို လှည့်ကြည့်သည် ။
“ စောစောကတယောက်က နင့်ဆရာမလား....”
“ အင်း.....”
“ ချောတယ်နော်...ဖင်ကလည်း တောင့်တောင့်နဲ့....”
ရဲလွန်း မသက်ပြေတာကို အင်းမလှုပ် အဲမလှုပ်..ဘာမှ ပြန်မပြော ။ နုတ်ဆိတ်နေသည် ။
“ နင့်ကို အတော် ခင်ပုံရတယ် ရဲလွန်း.....”
ရဲလွန်းက အကြွေး၀ယ်သွားတဲ့စာရင်းတွေကို မှတ်နေသည် ။ ဘာမှ ပြန်မဖြေ ။
“ ရဲလွန်း..နင် ဘာဖြစ်နေလဲ...”
“ ဟင်....ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး.....”
“ အာ..နင်က ငါမေးတာလည်း ပြန်မဖြေဘူး...ဘာတွေ စဉ်းစားနေလဲ......”
ရဲလွန်းလည်း မသက်ကို နောက်ချင်လာတာနဲ့..“ မသက်အကြောင်း....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။
“ ဘာ ...”
“ မသက်အကြောင်း..တွေးနေတာ.....”
“ အယ်..ငါ့အကြောင်း..ဘာအကြောင်းလဲ..နင်က တွေးနေရအောင်.....”
“ ဟီး......နောက်တာပါ..ဘာမှ မတွေးပါဘူး........”
“ အံမယ်..လျောချမသွားနဲ့...ပြော...ပြော...မရဘူး...ပြောပြ..နင် ငါ့အကြောင်း ဘာတွေ တွေးနေတာလဲ..ရဲလွန်း ”
မသက်က သူ့ပုခုံးကို လှမ်းထုလိုက်ပြီး အတင်း မေးသည် ။
“ အော်..မသက်က တအား လှ တအားတောင့်တာ ဘယ်လိုများ ကိုမောင်ခိုင်လို လူကြီးက ရအောင် ယူနိုင်သလဲ ဆိုတာ တွေးနေမိတာပါ....”
မသက်သည် သူ့ကို လှတယ်တောင့်တယ် လို့ ထည့်ပြောလိုက်တာကို သဘောကျ ကျေနပ်သွားတဲ့သဘော ရှိသည် ။
“ ဘာရယ်..ဘာရယ်....တအားတောင့်တယ်..ဟုတ်လား.....နင်က ငါ့ကိုယ်လုံးကို သေသေချာချာ ကြည့်မိတယ် ပေါ့လေ....နင် နှာဘူးကောင်....”
မသက်ရဲ့ လက်သီးဆုပ်တွေ ရဲလွန်း ပုခုံးနဲ့ ကျောပေါ်ကို အဆက်မပြတ် ကျရောက်လာသည် ။
“ အမှန်ကို အမှန် အတိုင်း ပြောတာပါ မသက်ရယ်...ဟားဟားဟား.......”
“ အံမယ်....နင်က လာသေးတယ်...ပြောလေကဲလေ..မန်းလေ ပြဲလေ.....ဆိုတာ နင့်လိုကောင်မျိုး....”
“ ဟုတ်ပါဘူး..အဲဒါ မသက်ဘဲ ဖြစ်မယ်....ဟားဟားဟား....မန်းလေ......ဟို..ဟို.....”
“ ဟယ်...ကောင်စုတ်....”
မသက်က ရဲလွန်း ဘိုက်ကို လက်နဲ့ လိန်ဆွဲဖို့ ကြိုးစား..ရဲလွန်းက ရုန်းနဲ့ မသက်လက်က ရဲလွန်းရဲ့ ပေါင်ကြား ကို မတော်တဆ ရောက်သွားသည်။
“ ဟာ....”
မသက် လန့်သွားသည် ။ မာကြောထောင်မာနေတဲ့ အတန်ချောင်းကြီးကို ကိုင်မိသွားလို့ ။ဒီကောင်...ဒီကောင်....လီးကြီး တောင်နေပါလား......ယုတ်မာတဲ့ကောင်လေး ။ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်း ထသွားသည် ။ဒီအချိန်မှာ ရဲလွန်းက ခွေးချေပေါ်က ဆင်းပြီး မတပ်ထရပ်..ပုဆိုး ပြင်၀တ်လိုက်လို့ မသက်လည်း ဒီကောင့် ဒုတ်ကြီးကို ပေါ်တင်ကြီး မြင်လိုက်ရသည် ။
“ ဟယ်....နည်းတာကြီး မဟုတ်ဖူး.......”
မသက် ရင်တွေ တအားခုံ တုန်သွားရသည် ။တကယ်တော့ မသက် ယောကျ်ား ကိုမောင်ခိုင်သည် လီးကသေး...အလိုးကလည်း မကောင်း ..သုတ်လွှတ်မြန်သူမို့မသက်သည် ကာမ အရသာကို ပြည့်ပြည့်၀၀ မရလို့ လီးကြီးကြီး....သန်မာတဲ့ အလိုးကောင်းတဲ့ လူငယ်တယောက်ရဲ့ အလိုးကို ခံချင်မိလို့ စိတ်ကူးတွေ ယဉ်နေတဲ့ မိန်းမ တယောက်ပါ ။
ရဲလွန်းလို သန်မာတဲ့ လီးကြီးတဲ့ လူငယ်တယောက်နဲ့သာ လိုးလိုက်ရရင် တအားကို ဇိမ်ရှိ အရသာရှိမှာဘဲ လို့မသက် တွေးမိသည် ။ရဲလွန်းကို စချင်နေသေးပေမယ့် ကိုမောင်ခိုင် ဆိုင်ကို ပြန်ရောက်လာလို့ မသက်လည်း ကိုမောင်ခိုင်နဲ့ မြေ၀ယ်ဖို့ တိုင်ပင် ဆွေးနွေးနေရတဲ့အတွက် ကာမစိတ်တွေလည်း ပြန်လျော့ကျသွားရသည် ။
ရဲလွန်းလည်း ဆရာမ ခေါ်ထားလို့ ဆိုင်က အပြန် ဆရာမ အိမ်ကို သွားလိုက်သည် ။ဆရာမ ခေါ်လို့သာ သွားရပေမယ့် သူ့ခြေလှမ်းတွေက နှေးနေသည် ။ ဆရာမရဲ့ ယောကျ်ား ပြန်ရောက်နေတာမို့ သူ မသွားချင်တော့ဘူး ။ဆရာမ အိမ်ကို ရောက်သွားတော့ တံခါးက လျှပ်စစ်ခေါင်းလောင်း ခလုပ်လေးကို ဖိနှိပ်လိုက်သည် ။ဆရာမ ယောကျ်ားများ တံခါး လာဖွင့်မလား ။ ဒီလူကြီးနဲ့သူ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ချင် ။ တံခါး ပွင့်လာသည် ။ဆရာမရဲ့ ပြုံးနေတဲ့ မျက်နှာလေးကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
“ လာ..ရဲလွန်း....၀င်...”
ဆရာမက တံခါးကို ပြန်ပိတ်ရင်း...“ ဆရာမ ယောကျ်ား အတွက် မင်းက စိတ်ပူနေတာလား...သူ မရှိဘူးကွ...သူ့အလုပ်နဲ့ နယ်ကို စောစောကဘဲ ခရီးထွက်သွားလိုက်ရတယ်...ဒါကို သိလို့ ဆရာမက မင်းကို ဒီည လာခဲ့ဖို့ ခေါ်လိုက်တာပေါ့ကွာ.....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ရဲလွန်းသည် အရင်လို မရဲဘူး ဖြစ်နေသည် ။ ဆရာမ ယောကျ်ား ရုတ်တရက် ပြန်ရောက်လာရင် သူ မလွယ်ဘူး ။ဆရာမက “ ကဲ...ကဲ..ရဲလွန်း...မင်းက ဆိုင်က လာခဲ့တာ..နံနံစော်စော်နဲ့..ရေချိုးလိုက်ကွာ.....” လို့ ပြောပြီး မျက်နှာသုတ်ပုဝါ အသစ်တထည်ကို လက်ထဲ လာထည့်သည် ။
“ ဖြစ်ပါ့မလား...မမ......မမ.ယောကျ်ားက ဘယ်တော့ ပြန်လာမှာလဲဟင်....”
လို့ သူ ဆရာမကို စိုးရိမ်စွာနဲ့ မေးလိုက်သည် ။ ဆရာမက
“ သူ တပတ်လောက် ကြာမှာကွ.....ဆရာမက ခွင့်ယူလို့ မရလို့ လိုက်မသွား ဖြစ်တာ”
လို့ ဖြေသည် ။ရဲလွန်း ရေချိုးပြီး ထွက်လာတော့ ဆရာမကို အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဆရာမသည်ထမိန်နွမ်းကလေး တထည်ကို ရင်လျားထားသည် ။
“ လာ..ရဲလွန်း.....”
ရဲလွန်းလည်း ဆရာမကို နားမလည်ဘူး ။ အရင်က ယောကျ်ား မရှိတော့လို့ ယောကျ်ားနဲ့ မထိတွေ့ရလို့ သူနဲ့ညိစွန်းမိကြတာ ဖြစ်သည် ။ အခုတော့ ယောကျ်ားလည်း ပြန်ရောက်နေပြီ ။ ဘာကြောင့် သူ့ကို ခေါ်တွေ့သလဲဆိုတာ နားမလည်တာပါ ။
သူ ကုတင်နားကို ရောက်သွားတာနဲ့ ဆရာမက သူ ခါးမှာ ပတ်ထားတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည် ။ သူ့လီးကတော့ အခုလို ဆရာမနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ အိပ်ခန်းထဲမှာ တွေ့နေတာနဲ့တင် မတ်မတ်ကြီး ထောင်နေပြီ ။ ဆရာမက ထောင်နေတဲ့ လီးတုတ်ကြီးကို စိုက်ကြည့်ပြီး...
“ ဒီဟာကြီးကို မမက တအား လွမ်းနေတယ်....မမ ယောကျ်ားဟာနဲ့ တခြားစီဘဲကွာ...လာပါအုံး...ဒီအနား...မမ စုတ်ပေးချင်တယ်....”
လို့ ပြောလိုက်ပြီး ရဲလွန်းရဲ့ လီးကို စုတ်ပေးပါတော့သည် ။ရဲလွန်းလည်း ပက်လက်အိပ်ရင်း ဆရာမ စုတ်ပေးတာတွေကို ခံယူနေရသည် ။ စိတ်ထဲမှာတော့ ဆရာမရဲ့ ယောကျ်ား ရုတ်တရက် ရောက်လာမှာကိုဘဲ စိုးရိမ်နေမိသည် ။ဆရာမရဲ့ ရင်လျားထားတဲ့ ထမိန်လေးကို သူ ဆွဲဖြုတ်လိုက်တဲ့အခါ ဖွံ့ထွား တင်းမာဆဲ ဆရာမရဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးဟာ ဘွားကနဲ ပေါ်လာရသည် ။ ဆရာမ လီးစုတ်ပေးတာကို ခံယူနေရင်း ဒီနို့ကြီးတွေကို လက်နဲ့ ဆုပ်နယ်ကစားနေမိသည် ။ ဆရာမသည် ရမက်ပြင်းပြင်းနဲ့ တအား စုတ်နေသည် ။ တခါတခါ ဂွေးစိနှစ်လုံးကိုလည်း လက်နဲ့ ဆုပ်ညှစ်ပေးနေသည် ။တော်တော်ကြာအောင် စုတ်ပေးယက်ပေးနေပြီး လီးကို ပါးစပ်က ချွတ်လိုက်ပြီး..
“ ရဲလွန်းရေ..လိုးကြရအောင်ကွာ....မမ ယားလှပြီ.....”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ရဲလွန်းလည်း ဆရာမ ကို ပထမဆုံး လှေကြီးထိုးဘဲ( ပက်လက်အိပ်ပေါင်ဖြဲ တက်ခွ ပုံစံနဲ့) စလိုးသည် ။ ဆရာမလည်း တအား ကော့ပေးသည် ။ ဖင်ကြီးတွေကို ၀ေ့၀ိုက် လှုပ်ရမ်းပေးသည် ။ တဖေါင်းဖေါင်း တဖပ်ဖပ်နဲ့ တအား ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည် ။ ဆရာမ တအားအော်သည် ။ သူ့ကို တအား ဖက်ပြီး လမ်းဆုံးကို တက်လှမ်းသွားတဲ့ ဆရာမသည် သူ့ကို
“ မင်းလည်း ပြီးအောင်လုပ်..” ဆိုပြီး ဖင်ကုန်းပေးသည် ။ဖြူဖွေး၀ိုင်းစက်တဲ့ ဖင်ဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံးရဲ့ ကြားက ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်နီညိုညိုကြီးသည် အရည်တွေ ပြည့်လျံ ယိုစီးကျနေသည် ။ ဆရာမရဲ့ ခါးသိမ်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲကို အားနဲ့ဖိဆောင့်ကာ လိုးပစ်မိသည် ။
“ အား.....အား........အိုး....လိုး...လိုး....တအားလိုး........”
ဆရာမရဲ့ အားပေးသံနဲ့ ဒလစပ် ဖိဆောင့်ပစ်လိုက်သည် ။
“ ဖပ်ဖပ်ဖပ်....ဖပ်ဖပ်ဖပ်ဖပ်....ဖွတ်ဖွတ်....ဖပ်ဖပ်ဖပ်ဖပ်ဖပ်.........“
“ အား....အား......အား........အား.......အား..........”
ဆရာမရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကို သုတ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေ တထုတ်ထုတ်နဲ့ ပန်းလွှတ်လိုက်ရင်း အရမ်းကြီး ကောင်းသွားရသည် ။
“ အားးးးးး.....”
သူနဲ့အတူ ဆရာမလည်း နောက်တကြိမ် ထပ်ပြီးသွားသည် လို့ ဆရာမက ပြောပြသည် ။ခြေနှစ်ဖက်ကို ခပ်ကားကား ရပ်နေတဲ့ ရဲလွန်းရဲ့ လီးကို ဆရာမက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရက်ကနေ ပွတ်သပ်ဆေးကြောပေးနေသည် ။ဆရာမကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးပေးခဲ့လို့ ရဲလွန်းရဲ့ လီးနဲ့ ဆီးစပ် တ၀ိုက်မှာ အရည်တွေ စိုပေနေခဲ့သည် ။ ရေချိုးခန်းထဲက အထွက် ရဲလွန်းသည် ဆရာမရဲ့ အိပ်ခန်းတနေရာ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကွင်းလိုက်လေး ရှိနေတဲ့ သူ့ပုဆိုးကို ကောက်ယူ ၀တ်လိုက်ပြီး..“ မမ..ကျနော် ပြန်တော့မယ်နော်....” လို့ နုတ်ဆက်လိုက်သည် ။
ဆရာမက “ မပြန်ပါနဲ့တော့ကွာ..မင်း ဒီည မမနဲ့ဘဲ အိပ်လိုက်ပါလား..မနက် လင်းအားကြီးမှာ မမ နိုးလာရင်း မင်းကို အရမ်း သတိရတယ်....မင်း ချစ်ပေးတာလေး ခံချင်တယ်....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ရဲလွန်းသည် ဆရာမရဲ့ ယောကျ်ား ပြန်ရောက် မလာခင်ကဆိုရင် ဆရာမနဲ့ အိပ်ခွင့်ရရင် အရမ်း ပျော်ခဲ့ပေမယ့် အခု ဆရာမရဲ့ ယောပျ်ား ပြန်ရောက်လာပြီးတဲ့နောက်မှာ မအိပ်ရဲတော့ ။ညသန်းကောင်ကြီး ဆရာမရဲ့ ယောကျ်ား ပြန်ရောက်လာခဲ့ရင် ကွိုင်တက်မယ်လေ ။
“ ဟိတ်..စဉ်းစားတွေေ၀ မနေနဲ့.....လာ...မပြန်နဲ့ အိပ်လိုက်....”
“ ဖြစ်ပါ့မလား....မမ.....”
“ ဘာလဲ..မင်းက မမ ယောကျ်ား ပြန်လာမှာကို စိတ်ပူနေတာလား.....သူ နယ်မှာလေ..ပြန်မလာပါဘူး.....”
ဆရာမ စကားကို ယုံစားလိုက်ပြီး ဆရာမနဲ့ အတူတူ အိပ်လိုက်သည် ။ ဆရာမသည် မနက် လင်းအားကြီး အချိန်မှာ သူ့ကို လာဖက်ရင်း သူ့ပေါင်ကြားကို လာ စမ်းသည် ။ မနက်စောစော ဆိုရင် အလိုလို မတ်မတ်ထောင် မာတင်းနေတတ်တဲ့ သူ့လီးကို ဆရာမ ကိုင်ဆုပ်လိုက် ပွတ်သပ်လိုက် လုပ်လိုက်လို့ သူနိုးသွားသည် ။
ဆရာမသည် လိင်ဆက်ဆံတာကို တကယ့်ကို ခုံမင် မက်မောတဲ့ မိန်းမ တယောက် ဆိုတာကို သူ လက်တွေ့ သဘောပေါက် တွေ့ရှိရသည် ။ မနေ့ညက ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ သုံးချီကောင်း လိုးပေးခဲ့တာကိုမ၀သေးတဲ့ ဆရာမသည် တောင်မတ်နေတဲ့ သူ့လီးကို စပြီး စုတ်ပေးသည် ။
လုံးပတ်တုတ်လွန်းတဲ့ သူ့လီးကြီးသည် ဆရာမရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ မဆန့်မပြဲ ပြည့်နေသည် ။ ဆရာမသည် စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ လီးကြီးကို စုတ်ပေးနေရင်း လက်တဖက်နဲ့ သူမ စောက်ဖုတ်ကို ဖိပွတ်နေတာကို သူတွေ့ရသည် ။ တအား လိုချင်နေတဲ့ ဆရာမကို သူ လိုးပေးရဦးမည် ။
အငမ်းမရ စုတ်နေတဲ့ ဆရာမရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို သူ့လီးကို ကော့ထိုး ညှောင့်လိုးပစ်လိုက်သည် ။ လီးတဆုံး ထိုးသွင်းလိုက်တော့ ဆရာမပါးစပ်ထဲ လီးကြီး ၀င်သွားတဲ့ ပြွတ် ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ အု ဆိုတဲ့ အသံတခုကိုပါ သူ ကြားလိုက်ရသည် ။
သူ့စိတ်တွေလည်း ဖေါက်ပြန် တက်ကြွလာသည် ။ ဆရာမကို လီးစုတ်တာ ရပ်ခိုင်းလိုက်သည် ။ ဆရာမရဲ့ ကာမအရှိန်နဲ့ ဖေါင်းကြွနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို သူ ယက်ပေးသည် ။ ဆရာမသည် သူ့ကို လီးစုတ်ပေးနေတဲ့ အချိန်မှာထဲက အရည်တွေ တအား စိုစိုရွှဲနေခဲ့သည် ။ စောက်စိကို လျာနဲ့ ထိုးထိုး ကလိပေးနေလိုက်သည် ။ ဆရာမ တအား ထိပြီး “ ရဲလွန်းရယ်....လိုးပေးပါတော့ကွာ..” လို့ ဖွင့်ဟတောင်းခံလိုက်တော့မှ သူယက်တာတွေကို ရပ်လိုက်သည် ။
ဆရာမက ချက်ချင်းဘဲ ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးသည် ။ သူ ဒီပုံစံကို ကြိုက်မှန်း ဆရာမ သိသည် ။ ဆရာမကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ထည့်ပေးသည် ။ ဆရာမရဲ့ တအားအားအော်တဲ့ အသံတွေနဲ့တဖပ်ဖပ် အသံတွေ ဆူညံသွားသည် ။
စွပ်ဖပ်..စွပ်ဖပ်.....အား...အား.....အား.......
တအား ဆောင့်လိုးပေးသည် ။ အဆက်မပြတ် လိုးသည် ။ ဆရာမ ဖင်တုံး ဖြူဖြူကြီးတွေ သူ လိုးဆောင့်လိုက်တိုင်း တုန်ခါနေသည် ။ အသားချင်း ရိုက်ထိတဲ့ အသံတွေက တဖပ်ဖပ် နဲ့ ။
“ ဆောင့်...ဆောင့်...တအား....တအား.......”
ဆရာမ နဲ့ ရဲလွန်း ပြိုင်တူလို ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ပြီးသွားကြသည် ။အိပ်ရာက မထနိုင်လို့ ရဲလွန်းသည် ဆရာမ အိမ်ကနေ ၀ပ်ရှော့ကို တန်းပြီး သွားလိုက်ရသည် ။၀ပ်ရှော့ကို ရောက်တော့ အလုပ်ခွင်မှာ ဆရာငြိမ်းနဲ့မက်ကင်းနစ်တွေ အကုန် ရောက်နေကြပြီး သူ့ကို မင်း နောက်ကျတယ် ဆိုတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ၀ိုင်းကြည့်ကြတာကို ခံရသည် ။
အလုပ် အ၀တ်အစား အမြန်လဲပြီး သူတို့ဆီကို ပြေးသွားလိုက်သည် ။ပီတာက “ ရဲလွန်း...ငထန်လေး ..မင်း....ညက....ဘယ်စော်ကို သွားဖိနေလဲကွ ...အိပ်ရာ မထနိုင်ဘူးလား..” လို့ စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ လှမ်းအော်မေးသည် ။
ကားလာပြင်တဲ့ လူတွေအထဲ မိန််းမတွေ ပါတာကြောင့် ဒီလို အပြောအဆိုမျိုးကို ဆရာငြိမ်းက သူ့၀ပ်ရှော့ထဲ မှာမပြောစေချင်ဘူး ။ ပီတာကို ဆရာငြိမ်းက ဖျတ်ကနဲ မော့ကြည့်သည် ။ ပါးစပ်က မပြောပေမယ့် ဆရာငြိမ်းရဲ့အကြည့်က မကြိုက်ဖူး ဆိုတာ သိသာနေသည် ။
ပီတာကတော့ ပြုံးစိစိနဲ့ ဂရုမစိုက်ဖူး ။ ဒီကောင်က သူက ကားပြင်တော်တော့ ဆရာငြိမ်းက သူ့ကို အလုပ်ထုတ်မှာ မဟုတ်ဖူး ဆိုပြီး မာန်တက်နေတာကွ လို့ ဦးဉာဏ်က ရဲလွန်းကို ကွယ်ရာမှာ ပြောဖူးသည် ။မနက်ပိုင်း တော်တော်လေး အလုပ်များပေမယ့် နေ့လည်ပိုင်းမှာ အလုပ် နည်းနည်းပါးသွားသည် ။
ပီတာက သူပြင်ပြီးတဲ့ ကားတစီးကို စက်စမ်းဖို့ တပတ်မောင်းတဲ့အခါ ရဲလွန်းကို အဖေါ်ခေါ်သွားသည် ။ ရဲလွန်းကို သူက ခိုင်းလည်းခိုင်း ပညာလည်း သင်ပေးသည် ။ သူ့စရိုက်က ကြမ်းပေမယ့် ရိုင်းပေမယ့် ပီတာသည် သူ့ကို စက်ပြင်ပညာတွေ သင်ပေးလို့ ရဲလွန်းက လေးစားသည် ။ သူ့ကို ခင်မင်သည် ။
လမ်းမှာ..“ မင်း..ဆရာငြိမ်း သမီးကို ကြံပါလားကွ..ချာတိတ်ရ...” လို့ စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ ပြောသည် ။
ရဲလွန်းက “ မလုပ်ပါနဲ့ ကိုပီတာရာ..ကျနော်လည်း မက်ကင်းနစ် ဖြစ်ချင်သလို ငွေလည်း လိုတယ်....တော်ကြာ...မောင်းထုတ်ခံနေရပါအုံးမယ်...” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
“ ဟာကွာ...မသိအောင် လုပ်ပေါ့...ကောင်မလေးက တကယ့်ကို အကော့လေးကွ..စားလိုက်ရရင် ၀က်သားတုတ်ထိုး စားရသလို အီဆိမ့်နေမှာဘဲ ခိခိခိ......လုပ်ကွာ....”
“ မလုပ်ပါနဲ့ အကိုရာ...အေးဆေးဘဲ နေပါရစေ.....”
“ ဟား ဟား ဟား ဟား......”
သူတို့ ကားတပတ် လျောက်မောင်းပြီး ပြန်လာကြတဲ့အချိန် လမ်းဘေး ပလက်ဖေါင်း အတိုင်း လျောက်လာတဲ့ဆွေငြိမ်းနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်း လဲ့လဲ့တင် တို့ကို တွေ့လိုက်ရလို့ ပီတာက ကားကို သူတို့ဘေးမှာ ထိုးရပ်လိုက်သည် ။ ခပ်တည်တည် မျက်နှာနဲ့..“ ၀ပ်ရှော့ကို ပြန်မှာ..လိုက်ကြမလား...” လို့ မေးသည် ။
ဆွေငြိမ်းလည်း တော်တော်လေး လှမ်းသေးတာမို့ ပီတာခေါ်တာကို မငြင်းဘူး ။ ကားပေါ်ကို လဲ့လဲ့တင်နဲ့အတူတက်သည် ။ ရဲလွန်းလည်း ချောမောလှပတဲ့ ကောင်မလေးတွေကို အနီးကပ် မြင်တွေ့ရလို့ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားမိနေသလို သူတို့ဆီက ပျံ့လွင့်လာတဲ့ ရေမွှေးနံ့တွေကလည်း သူ့စိတ်တွေကို ထရွစေသည်လို့ ထင်မိသည် ။
၀ပ်ရှော့ကို ပြန်ရောက်တော့ ဆွေငြိမ်းက အိမ်ပေါ်ကို တခါထဲ မတက်သေးဘဲ “ ရဲလွန်း..” လို့ ခေါ်လိုက်လို့ရဲလွန်းလည်း ပြာပြာသလဲ ဆွေငြိမ်းဆီကို သွားလိုက်သည် ။
“ ဘာလုပ်ပေးရမလဲဟင်....”
ဆွေငြိမ်းက သူ့အမူအရာကို ကြည့်ပြီး ခစ်ကနဲ တချက် ရယ်သည် ။
“ အင်း..တခု လုပ်ပေး...လမ်းဆုံက ဦးပေါက်ခေါဆိုင်က ဘဲကင် သွား၀ယ်ပေးမလား . .”
“ ရတယ်လေ...ဘယ်လောက် လိုချင်လဲ တကောင်လား..တခြမ်းလား...တစိပ်လား....”
“ တစိပ်ဘဲ..ဟင်းမရှိလို့ ဆွေငြိမ်းနဲ့ မိလဲ့တို့ စားကြမလို့..”
“ ကောင်းပြီ..သွား၀ယ်လိုက်မယ်...”
“ ပိုက်ဆံ ယူသွား ”
ဆွေငြိမ်းက ပိုက်ဆံ ထုတ်ပေးသည် ။
“ နင်လည်း ဆီချက်ခေါက်ဆွဲ စားချင်စား...အဲ့ပိုက်ဆံထဲက...”
ရဲလွန်းလည်း ဆရာမအိမ်ကနေ တိုက်ရိုက် လာခဲ့လို့ ဘာအစားမှ ထည့်မလာဖြစ်ဘူး ဆိုတော့ မငြင်းတော့ဘူး ။စက်ဘီးဆွဲပြီး လမ်းဆုံက ခေါက်ဆွဲဆိုင်လေးကို ပြေးသွားပြီး ဘဲကင် ၀ယ်သည် ။ ဆီချက်ခေါက်ဆွဲ တထုပ်လည်း၀ယ်သည် ။၀ပ်ရှော့ထဲမှာ ဆရာငြိမ်းကို မတွေ့ ။ လူဆွာမိက ဆရာငြိမ်း မြို့ထဲသွားသည် လို့ ပြောသည် ။အိမ်အပေါ်ထပ်ကို သူ တက်ခဲ့လိုက်တော့ ဆွေငြိမ်းရဲ့ အမေ ဒေါ်ကျော့ကျော့နဲ့ တန်းတိုးသည် ။
“ ဟဲ့..ရဲလွန်း.....နင် ထမင်းမပါခဲ့တဲ့နေ့ဆို ငါ့အိမ်မှာ စားဟာ..နင့်ကြည့်ရတာ အားအင်ချို့တဲ့ ချိနဲ့နေသလိုဘဲ”
လို့ မဲ့ရွဲ့ပြီး ပြောလိုက်သည် ။ဆွေငြိမ်း အထဲကထွက်လာသည် ။ လဲ့လဲ့တင်နဲ့အတူ ။
“ ဟာ..ရဲလွန်း ရောက်ပြီ....ပေးအထုပ်..ဆာလှပြီဟ.....” လို့လည်း ပြောလိုက်သည် ။ ပိုတဲ့ ပိုက်ဆံကို ဆွေငြိမ်းကပြန်မယူဘူး ။
“ နင်ဘဲ လဖက်ရည် ၀ယ်သောက်လိုက်ဟာ....” လို့ ပြောပြီး ရဲလွန်းကို ပေးလိုက်သည် ။ရဲလွန်း အောက်ထပ်ကို ပြန်ဆင်းခဲ့သည် ။ ပီတာက “ ဘာထူးလဲ..မင်းကို စော်လေးက အထာခင်းးတာလား မသိဘူး ” လို့ မေးသည် ။ ရဲလွန်းလည်း “ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ......ဘဲကင် ၀ယ်ခိုင်းတာပါ....” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
ညနေကျတော့ မက်ကင်းနစ်တွေ အကုန် ပြန်သွားအပြီး ဆရာငြိမ်းက လှမ်းခေါ်လို့ ဒီနေ့ မနက် အလုပ် နောက်ကျတာကို ဆူတော့မယ် လို့ သူက ထင်လိုက်ပေမယ့် ဆရာငြိမ်းက သူနဲ့ သူ့မိန်းမ ခရီးထွက်စရာ ရှိလို့ သူ့သမီးနဲ့ လဲ့လဲ့တင်ဘဲ အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့မှာကြောင့် ရဲလွန်းက အောက်ထပ် ၀ပ်ရှော့မှာ ညစောင့်အိပ်ပေးဖို့အကူအညီတောင်းတာ ဖြစ်နေသည် ။ ရဲလွန်းလည်း ချက်ချင်းဘဲ သူစောင့်အိပ်ပေးပါမယ် စိတ်ချပါ လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
“ ဘယ်တော့လဲ..ဆရာ...” လို့ သူမေးလိုက်တော့ ဆရာငြိမ်းက “ ဒီနေ့ညက စပြီး....” လို့ ဖြေလိုက်သည် ။“ ကျနော် အိမ် ခဏ ပြန်ပြီး ပြန်လာခဲ့ပါမယ် ဆရာ..” လို့ ရဲလွန်းက ဆရာငြိမ်းကို ပြောလိုက်သည် ။
“ အေး..သိပ်တော့ မကြာနဲ့..မင်းကို မှာစရာတွေ ရှိတယ်.....ငါတို့ အိမ်က မထွက်ခင် မင်း ပြန်ရောက်အောင် လာကွာ....” လို့ ဆရာငြိမ်းက သူ့ကို ပြောလိုက်သည် ။သူ အရင်ဆုံး ကိုမောင်ခိုင်ဆီ သွားလိုက်ပြီး လဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ဒီညက စပြီး မလုပ်နိုင်သေးဘူး လို့ သွားပြောလိုက်သည် ။ ကိုမောင်ခိုင်ရဲ့ အလစ်မှာ မသက်က သူ့ကို ဘိုက်ကို ဆွဲဆိပ်တာကို ခံလိုက်ရသည် ။ ပြီးတော့အိမ်ကို ခဏ ပြန်ပြီး လိုတာလေးတွေ အိတ်နဲ့ ထည့်သည် ။
အမေက “ ဟဲ့ကောင်..နင့်အဖေက ငါတို့အိမ်ကို ပြန်လာချင်တယ်တဲ့..ငါ့ကို လာတောင်းပန်တယ်..ငါလည်း ပြန်လာခိုင်းလိုက်တယ်..ဒီသေချင်းဆိုးကို ”လို့ ပြောလိုက်သည် ။
“ အမေ့သဘောဘဲဗျာ....ကြိုက်သလို လုပ်ကြ....” လို့ အမေ့ကို မကြည့်ဘဲ သူ ပြောလိုက်ပြီး ၀ပ်ရှော့ကို ပြန်ခဲ့လိုက်သည် ။
ဆရာငြိမ်းနဲ့ ဒေါ်ကျော့ကျော့တို့ မသွားခင် ရဲလွန်းကို ညဖက် နိုးနိုးကြားကြား အိပ်ဖို့...အိမ်ပေါ်ထပ်က ဆွေငြိမ်းနဲ့ မိလဲ့တို့ လိုတာ ခိုင်းရင် လုပ်ပေးဖို့ ..သေသေချာချာ မှာသည် ။ ဒေါ်ကျော့ကျော့က “ ငါ့သမီး အကြောင်း ငါသိတယ်...လက်ကျောတင်းတာ မဟုတ်ဖူး.....ချက်စား ချင်မှ စားလိမ့်မယ်....ဆိုင်စာတွေ ၀ယ်ခိုင်းရင် မင်း ထွက်၀ယ်ပေးလိုက်ကွယ်....” လို့ မှာသည် ။
၀ပ်ရှော့ထဲက တယောက်အိပ် ကုတင်စုတ်လေးမှာ သူ အိပ်ရမှာ ဖြစ်သည် ။ရဲလွန်းလည်း စောသေးတာနဲ့ ၀ပ်ရှော့ အရှေ့ဖက်က ပက်လက်ကုလားထိုင်လေးမှာ ထွက်ထိုင်နေလိုက်သည် ။
အိမ်အပေါ်ထပ်မှာက ဆွေငြိမ်းနဲ့ လဲ့လဲ့တင် ဆိုတဲ့ အမိုက်စား အပျိုဖျန်းမလေးတွေဘဲ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေကြသည် ဆိုတဲ့ အသိက သူ့ကို စိတ်လှုပ်ရှားစေတာ အမှန်ဘဲ ။ ဆွေငြိမ်းရဲ့ ရေချိုးခါနီး ထမိန်ရင်လျားနဲ့ ကပိုကရိုအလှကို ပြန်မြင်ယောင်မိိသလို လဲ့လဲ့တင်က သူ ကွင်းထုနေတုံး ရုတ်တရက် အိမ်သာတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ခဲ့လို့ လီးကြီးကိုင်ရက်နဲ့ တွေ့သွားတာကိုလည်း ပြန်မြင်ယောင်မိနေသည် ။ လဲ့လဲ့တင်က ဒီအကြောင်းကို ဆွေငြိမ်းကို ပြန်ပြောပြမှာဘဲ လို့လည်း တွေးမိသည် ။
သူ့အနေနဲ့ ဆရာငြိမ်းတို့ လင်မယား မရှိခိုက် ညဖက် နိုးနိုးကြားကြား အိပ်မှ ဖြစ်မည်..သူခိုးလာခိုးတာ ခံရရင်သူ့အပြစ် ဖြစ်မည် မဟုတ်လား ။တယောက်ထဲ ထိုင်နေတုံး စက်ဘီးတစီးနဲ့ လူနှစ်ယောက် သူ့ရှေ့ကို ထိုးရပ်လာသည် ။
“ ဟင်..သန်း၀ေ ….နဲ့ ...မင်းထိုက်....ဟာ....ညကြီးမင်းကြီး..ဘယ်ကနေ ဘယ်ကို....”
“ ဟီး..မင်းဆီကို လာလည်တာပေါ့ကွ....မင်းအိမ်ကို အရင်သွားတာ ...မင်းမားသားကြီးက မင်း ဒီည ၀ပ်ရှော့မှာ ညစောင့်အိပ်ပေးရတယ် လို့ ညွှန်လိုက်လို့ ဒို့ယောက် လိုက်လာတာ......”
ရဲလွန်းလည်း မလာစဖူး သန်း၀ေနဲ့ မင်းထိုက် လာလို့ တခုခုတော့ တခုခုဘဲ ဆိုပြီး....“ ဘာထူးလဲ..မင်းတို့ ဘာကြောင့် လာတာလဲ...” လို့ မေးလိုက်သည် ။
သန်း၀ေက “ မင်းကို တကယ်သတိရလို့ပါကွာ..မင်း မရှိတော့ ငါလည်း အဖေါ်မဲ့သွားတယ်...ဒါနဲ့ ဒီကောင်ကြီးမင်းထိုက်ကိုဘဲ အဖေါ်လုပ်နေရတယ်....ဟာ..ဒါနဲ့...ငါတို့ ကြားတာ ဆရာမရဲ့ ယောကျ်ား ပြန်ရောက်လာတယ် တဲ့” လို့ ပြောသည် ။
မင်းထိုက်က “ ဆရာမလည်း ကံဆိုးတာဘဲကွ...ဆရာမ ယောကျ်ားက နိုင်ငံခြားမှာ အခြောက်တွေက ၀ိုင်းပြီး ဖွင့်လိုက်လို့ ဖင်ခံတဲ့ အရသာကို သိသွားပြီး အခြောက်ဘ၀ ပြောင်းသွားတယ် လို့ ငါတို့ သိရတယ်...အခု ဆရာမက ယောကျ်ား ပြန်ရောက်ပေမယ့် အထောင်း မခံရဘဲ ဆာမြဲ ဆာနေတယ် လို့လည်း ကြားတယ်...”
“ ဟာ..မင်းတို့ကလဲ..ယုံတမ်း ပုံပြင်တွေ လာပြောနေတယ်...သေချာလို့လား.....”
“ ဟာ..ခိုင်လုံတဲ့ သတင်း ရပ်ကွက်က ကွ..သေချာတယ်....ဆရာမယောကျ်ားက ဂျီပုံးကြီး ဖြစ်နေပြီ ဆိုတာ သူ့ညီ၀မ်းကွဲရဲ့ ပါးစပ်ကကို ပြောတာ....”
သန်း၀ေက “ ငါလည်း ဆရာမက ငါ့ကို အိမ်ခေါ် စာသင်ပါစေ လို့ ဆုတောင်းနေတာ အခါခါဘဲ....အင်း..ငါလည်းဆရာမ ဖင်ကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး ရာဂမီးတွေ တောက်လောင်နေခဲ့ရတာ ကြာပြီ...ဆရာမကို မှန်းပြီး ဂွင်းထုနေခဲ့ရတာလည်း သုတ်တွေ ကုန်လှပြီကွ.....” လို့ ပြောသည် ။
ရဲလွန်းလည်း သန်း၀ေရဲ့ လွယ်အိတ်ကို စမ်းလိုက်သည် ။
“ ဟာ....စာအုပ်တွေ..ဘာလဲ..အပြာတွေလား.....”
“ ဟီး....ဒါပေါ့ အောစာအုပ်တွေ......မင်း ဖတ်ချင်ရင် ယူထားလိုက်..ဓါတ်ပုံစာအုပ်တွေလည်း ပါတယ်....”
ဘာဘဲပြောပြော ညဖက် အပျင်းပြေ ကြည့်ဖို့ သန်းေ၀ဆီက ငှားထားလိုက်ရင် ကောင်းမည် ။မင်းထိုက်ကတော့ “ ဆရာမ အိမ်ဖက် သွား ချောင်းမလို့ကွ...ဆရာမ ရေချိုးတာတို့ အ၀တ်လဲတာတို့ တွေ့လိုတွေ့ငြားပေါ့...” လို့ ပြောသည် ။ ရဲလွန်းလည်း..“ မင်းတို့ဆီက လက်ထိတ်စော်နဲ့ ထောင်စော် နံနေတယ်ကွာ....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။
“ ပါးစပ်ပုတ်ကြီးနဲ့ အာမချောင်စမ်းနဲ့....ရဲလွန်းရယ်...ကဲ..စာအုပ်တွေ ယူထားလိုက်.. ဒိုးလိုက်အုံးမယ်...”
သူတို့ ထွက်သွားပြီးတဲ့နောက် ရဲလွန်းလည်း အပြာစာအုပ်တွေကို ထုတ်ကြည့်လိုက်သည် ။
အိုး.....ကောင်းလိုက်တဲ့ စာအုပ်တွေ....။
အကြမ်းဖျင်း လျောက် လှန်လျောကြည့်လိုက်သည် ။ နောက်မှ အေးဆေး ဖတ်ရမယ် ။ ရောင်စုံ ဓါတ်ပုံတွေနဲ့စာအုပ်ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည် ။ ပြတ်သားတဲ့ ပုံကောင်းတွေနဲ့ ဆံပင်ရွှေရောင်နဲ့ ဘိုမတွေနဲ့ လီးထွားထွားရှည်ရှည်နဲ့ ကပ်ပလီကြီးတွေ လိုးနေကြတဲ့ ပုံတွေက တအားကြည့်ကောင်းလှသည် ။ ရဲလွန်း ဒါတွေ ကြည့်ရင်းလီးက တအား မတ်ထောင်လာသည် ။ စာအုပ်တွေနဲ့ သူအိပ်တဲ့ ကုတင်လေးဆီကို သွားလိုက်သည် ။
စာအုပ်တွေ ကြည့်ရင်း အပေါ်ထပ်က ဆွေငြိမ်းနဲ့လဲ့လဲ့တင်တို့ကို ဖျတ်ကနဲ သတိရလိုက်သည် ။ အင်း..သူတို့ ၂ ယောက်က ကိုပီတာ ပြောသလို လက်စဘီယန်တွေသာ ဖြစ်ခဲ့ရင် အခုလို လူကြီးတွေ မရှိတဲ့ ညမျိုးမှာ သူတို့တယောက်ကို တယောက် ကိုင်ကြနမ်းကြယက်ကြမလား မသိဘူး လို့ သူတွေးမိသည် ။
ဆရာမအိမ်ကို သွားချောင်းမယ် ဆိုတဲ့ သန်း၀ေနဲ့ မင်းထိုက်တို့လည်း ဘာတွေ ဖြစ်နေပြီလဲ မသိဘူး ။ရဲလွန်းသည် စာအုပ်တွေ ကြည့်ရင်း ပုဆိုးကို ဖြေလျော့ကာ သူ့လီးတန်ကြီးကို ပွတ်တိုက်ကစားနေသည် ။ရဲလွန်း မသိတာက အပေါ်ထပ်က ဆွေငြိမ်းနဲ့လဲ့လဲ့တင်တို့က ရဲလွန်းကို ကြမ်းပေါက်ကနေပြီး ချောင်းကြည့်နေတယ် ဆိုတာပါဘဲ ။ မိလဲ့..နင်ပြေတာ တကယ်ဘဲဟာ..သူ့ဟာကြီးက တအားကြီးတယ်....လို့ ဆွေငြိမ်းက ချောင်းကြည့်နေရင်း လဲ့လဲ့တင်ကို ပြောလိုက်သည် ။
လဲ့လဲ့တင်က “ အီး.......ဒါကြီးနဲ့သာ အထည့်ခံလိုက်ရရင်...ဒို့တတွေရဲ့ ရွှေကြုပ်တွေများ ပြဲကွဲသွားမလား မသိဘူး..ဆွေငြိမ်းရေ....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။
လဲ့လဲ့တင်နဲ့ ဆွေငြိမ်းသည် ပထမပိုင်းမှာ နမ်းကြကိုင်ကြသည် ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဝါရင့်လာတော့ တယောက် စောက်ဖုတ်ကို တယောက် ပွတ်ကြသည် ။ နှိုက်ကြသည် ။ နို့တွေကို ကိုင်ဆုပ်ကြရာက ပါးစပ်နဲ့ စို့လာကြသည် ။ နောက်ဆုံးတော့ တအားကို စောက်ဖုတ်တွေ ယားလာကြတဲ့အတွက် သူငယ်ချင်းတယောက်ဆီက ရတဲ့ ခါးပတ်ပတ်ပြီး သုံးရတဲ့ ရာဘာလီးအတုနဲ့ တယောက် တလှည့် ထိုးညှောင့်လိုးကြပြီး အာသာဖြေနေကြပြီ ။
ရာဘာလီးတုနဲ့ အထိုးခံကြပြီး ကြာလာတော့ ယောကျ်ားလီးစစ်စစ်နဲ့ အလိုးခံလိုက်ရရင် သိပ်ကောင်းမှာဘဲ လို့ဆွေငြိမ်းက တွေးလာသည် ။ သို့ပေမယ့် မိလဲ့ကို မပြောရဲဘူး ။ လက်စဘီယန်တွေရဲ့ မူ အရ မိန်းမချင်းဘဲ လိင်ဆက်ဆံကြလို့ ယောကျ်ားလီးစစ်စစ်နဲ့ အလိုးခံချင်တယ်လို့ ပြောမိရင် ကိုယ့်ပါတနာက စိတ်ကွက် မုန်းတီးမှာကို ကြောက်တာ ။
ဒါပေမယ့် ရဲလွန်းရဲ့ လီးကြီးကို မိလဲ့ တွေ့လိုက်ပြီးတဲ့နောက် မိလဲ့က ဆွေငြိမ်းကို ရဲလွန်းရဲ့ လီးအကြောင်းကိုခဏခဏ ပြောနေခဲ့သည် ။ ဒါနဲ့ ဆွေငြိမ်းလည်း လီးအစစ်နဲ့ အလိုးခံကြည့်ချင်လား မိလဲ့လို့ မေးမိသည် ။မိလဲ့က ရယ်ပြီး..အင်း..လို့ ဖြေသည် ။ ဒို့ ၂ ယောက် ယောကျ်ားလီးစစ်စစ်နဲ့ ခံကြည့်ရအောင်လား လို့ မိလဲ့ကပြန်ပြောသည် ။ ဘယ်ယောကျ်ားနဲ့ လုပ်စရာ ရှိလို့လဲ လို့ ဆွေငြိမ်းက ပြောတဲ့အခါ မိလဲ့က
“ ဟီး...နင်တို့၀ပ်ရှော့က အဲဒီ လီးကြီးကြီးနဲ့ ရဲလွန်းဘဲပေါ့..”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဆွေငြိမ်းလည်း ရဲလွန်းရဲ့ လီးကို မြင်ဖူးချင်မိပြီး ရဲလွန်း ကွင်းထုနေတာကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။ ဆွေငြိမ်း တအား ဖီလင်တက်သွားသည် ။ မိလဲ့ကလည်း လာချောင်းသည် ။ ၂ ယောက်စလုံး ရဲလွန်း လီးကြီးနဲ့ အလိုးခံချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်နေကြရသည် ။
ရဲလွန်းကို အပေါ်ထပ်ကို ခေါ်လိုက်ဖို့ စဉ်းစား တိုင်ပင်လိုက်ကြသည် ။ရဲလွန်းသည် ကွင်းတိုက်လို့ ကောင်းနေဆဲ အချိန် အပေါ်ထပ်က ဆွေငြိမ်းက
“ ရဲလွန်း..ရဲလွန်း......”
လို့ အော်ခေါ်လိုက်တဲ့အသံကြောင့် ဘာများ ဖြစ်ပြီလဲ မသိဘူး ဆိုပြီး ပုဆိုး ကောက်စည်း ဘေးနား ချထားတဲ့ နှစ်တလက်မ ဒုတ်ကို ဆွဲပြီး အပေါ်ထပ် လှေခါးအတိုင်း အမြန်ပြေးတက်လိုက်သည် ။ သူ့လီးကြီးက တောင်နေတာက ပြန်မကျသေးဘူး ။
အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment