ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၄ )

ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၄ )

(Drama, Romance)

ရေးသားသူ - Niko Soe

အခန်း (၄၆)

ပုံမှန်ဆိုလည်း ဒီကွန်ဒိုဆီရောက်ဖူးတဲ့သူဆိုလို ကိုသက်ငြိမ်နှင့် လက်ထပ်ထားသည့် မိန်းမ(၂)ယောက်ပဲရောက်ဖူးသေးတော့ ချစ်ခြင်းနှောမည်ဆိုပါက ကွန်ဒုံးက မလိုရေးချ မလို။

ကွန်ဒုံးမပါတော့ အသားစိုင်တွေရဲ့ ဝင်မှု၊ ထွက်မှုကို အသေးစိတ်ကအစခံစားနိုင်သည်။ အခုကျ နှောင်ဖွဲ့နေမိတဲ့ အပိုဆုကလေးကို ခေါ်လာမိတော့ ကွန်ဒုံးက လိုလာပြန်သည်။

ထို့ကြောင့် ကိုသက်ငြိမ် ရတီကို မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

ရတီ သူမ ရာသီလာထားသောရက်ကို ပြန်တွေးနေသည်။ ပြီးထားတာ (၂)ရက်ခန့်က။ ဒါကြောင့် စိတ်သိပ်ပူစရာမလို။ သူမ ခေါင်းအသာလေး ညိတ်ပြလိုက်သည်။

“ အင်း”

ခွင့်ပြုချက်ရသွားသည်နှင့် ကိုသက်ငြိမ်က ဝမ်းပန်းတသာနှင့် သူ့လီးချောင်းကို စပ်ပတ်ထဲထည့်ရန် စတင်ပြင်ဆင်တော့သည်။ ရတီက အပျိုစစ်စစ်မဟုတ်ပေမဲ့လည်း ယောကျ်ားနဲ့နေဖူးတဲ့အတွေ့အကြုံက တစ်ခေါက်ဆို တစ်ခေါက်မျှသာ။

ထို့ကြောင့် စပ်ပတ်အပေါက်ဝက ပွင့်သည်ဆိုရုံ။ ကျဉ်းမြောင်းလွန်းနေသည်။

“ ဦးဖေဟာကြီးက အကြီးကြီးကို မီးဟာထဲ ထည့်လို့ဆန့်ပါ့မလား”

“ မီးလေး လီးနဲ့မဆံ့တဲ့ စပ်ပတ်ဆိုတာ မရှိဘူးကွဲ့”

ကိုသက်ငြိမ်လည်း သူ့စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းပြောချလိုက်သည်။ သူ ရတီကို အခု အရမ်းလိုးပစ်ချင်နေပြီ။ အပျိုဆီ၊ အပျိုသွေးကို မြည်းစမ်းရမည်ဆိုတော့ ဘယ်လောက်တောင် ကောင်းနေလိုက်မလဲ။

ပြီးလျှင် အဆမတန်ကြီးမားအောင် ဆေးထိုးထားတာတွေ၊ ဂေါ်လီတွေဗျောက်သောက်ထည့်ထားတာမျိုး မဟုတ်လျှင် လီးကို လက်မခံနိုင်သည့် စပ်ပတ်ဆိုတာ မရှိဟု ကိုသက်ငြိမ်လက်ခံထားသည်။

ကိုသက်ငြိမ် ဒစ်ထိပ်ကလေးနဲ့ ရတီစပ်ပတ်အပေါက်ဝကို နှိုးဆွဆော့ကစားနေသည်။

“ မီးလေး….ပေါင်ကားထား…အင်း…အဲလို….အဲလို”

ပေါင်ကားလိုက်တော့ ဟရုံသာပွင့်နေသည့် စပ်ပတ်အပေါက်ဝလေး ထွက်ပေါ်လာသည်။ ကိုသက်ငြိမ် သူ့လီးချောင်းကို လက်နဲ့ထိန်းကိုင်ကာ အပေါက်ဝထဲ စတင်ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အပေါက်က ကျဉ်းလွန်းနေသဖြင့် ချော်ထွက်နေသည်။

သို့သော် ကိုသက်ငြိမ်အဖို့ ထိုအရာတွေက အစိမ်းသက်သက်မှမဟုတ်။ ကြုံဖူးနေကျဆိုတော့ မတုန်လှုပ်မိ။ ကြိုးစားပမ်းစားထည့်လိုက်တော့ ဒစ်ဖျားလေးမြုပ်ရုံ စပ်ပတ်လေးထဲဝင်ရောက်သွားသည်။

“ အ….အာ…အ….ဟင့်….ဟင့်…..အင့်…….ဟင့်”

“ ဦးဖေဟာ တချောင်းလုံး ဝင်သွားပြီလား”

“ မီးလေးရယ်….အခုမှ အစပိုင်းလေးပဲဝင်သေးတာ”

“ ဟင်…….မီးရင်ထဲတမျိုးပဲ။ တစ်ဆို့ဆို့နဲ့…မီးစိတ်ထင် မီးဟာကြီး မဆံ့ဘဲ ကွဲထွက်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“ မကွဲစေဘူး…ဟုတ်ပြီလား…ဦးဖေအာမခံတယ်”

တကယ့်ကို ဆယ်ကျော်သက်ကောင်မလေးတစ်ယောက်နှင့် လိုးရတာ အသစ်အဆန်းတွေချည်း။ အာမခံနေရသည်အထိ။ သို့သော် အနည်းငယ်ဝင်ရောက်သော မှိုပွင့်လို ဒစ်ထိပ်ကြီးကိုတောင် စပ်ပတ်နံ့ရံတွေက အရမ်းကာရော ဆွဲညစ်ထားသဖြင့် အရမ်းအရသာရှိနေသည်။

ကိုသက်ငြိမ် ခါးအားကို အသုံးပြုကာ တစ်ရစ်ချင်း၊ တစ်ရစ်ချင်း မျှင်းထည့်သည်။ လီးချောင်းက ပြည့်သိပ်စွာနှင့် စပတ်ထဲ ဝင်ရောက်နေသည်။

“ ဟင့်….အင့်…….အင့်….အင့်”

စိတ်ရှည်သည်းခံမှုတွေကြောင့် လီးတစ်ချောင်း သံမှိုစွဲထားသလို မြဲမြံစွာဖြင့် ရတီစပတ်ပတ်တစ်ခုလုံးအပြည့် ဝင်ရောက်နိုင်ခဲ့သည်။ ကိုသက်ငြိမ် လီးအဝင်အထွက်ကို သာသာလေးနှဲ့ကြည့်ကြည့်သည်။ အပြင်ထိတော့ တစ်ချောင်လုံးမဆွဲထုတ်သေး။ ဆွဲထည့်၊ ဆွဲသွင်းလုပ်တိုင်း စပ်ပတ်၏ အသားစိုင်တွေက လိပ်ပြီး လိုက်ပါလာသည်။

(၁၀)ချက်လောက်အဝင်အထွက်လုပ်ပြီး ပိုပိုချော့မွေ့လာသဖြင့် ကိုသက်ကြိမ် တစ်ချောင်းလုံး အပြင်ကို ဆတ်ခနဲ့ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

“ ပြွတ်……..ဗြွတ်….ဗြွတ်”

ရတီရင်ထဲ လှိုက်ခနဲ့၊ ဟာခနဲ့ဖြစ်သွားသည်။ စပ်ပတ်ကနေ လေအန်သံကိုပါ ကြားမိသည်အထိ။ တကယ်တော့ ချာတိတ်မလေးကို ကိုသက်ငြိမ်ပညာစွမ်းပြနေခြင်းဖြစ်သည်။

ရတီစပ်ပတ်လေးက လီးချောင်းဆတ်ခနဲ့ထွက်သွားည့်အချိန်တွင် ပွင့်အာပြီး ကျန်ခဲ့သည်။ တစွန်းတစပေါ်နေသည့် စပ်ပတ်အတွင်းနရံနုနုလေးတွေက ထိုးခွဲဝင်ရောက်မည့် အသားချောင်းကြီး မျှော်နေရှာလေပြီ။

“ ဦးဖေ…မရ…မရတော့ဘူး…မီးကို..လိုးပေး…လိုးပေးပါတော့”

“ ဦးဖေ မကြားရဘူး…မီးလေးဘာပြောလိုက်တာလဲ”

“ ဟင့်အင်း…..မရတော့ဘူး…လိုးပေးပါတော့….လိုးပေးပါတော့….မီးဟာကြီးကွဲရင်လည်း…ကွဲပါစေ…လိုးပေးပါတော့ ဦးဖေရယ်….နော်….နော်”

ကိုသက်ငြိမ် သိသိလျက်နဲ့ တမင်တကာမေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

“ ဦးဖေလိုးမှာနော်…လိုးပစ်မှာနော်….ရတယ်မလား…ခံနိုင်တယ်မလား”

“ ဟင့်……..အင်း…….အင်း…ခံနိုင်တယ်…ခံနိုင်တယ်”

“ ကဲ…ဒါဆို……ရော့ကွာ…..ရော့ကွာ……ရော့”

“ အ…….ဟင့်…….အ…..အ…..ဟင့်………ဟင့်……အင့်……အ”

“ ဖတ်…..ဖလတ်……ဖလတ်……ဖလတ်…….ဖတ်….ဖတ်”

ကိုသက်ငြိမ် လီးချောင်းကို ရတီစပ်ပတ်ထဲ ဇတ်ခနဲ့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။

....................................................................................................................

အခန်း (၄၇)

ရုတ်ချည်းဆိုသလို လီးချောင်းကြီး ဝင်ရောက်လာတော့ ရတီ လန့်သွားသည်။ သို့သော် ခဏက နူးနပ်ထားသောအရှိန်နဲ့ စပ်ပတ်က ကောင်းကောင်းခံနိုင်သည်။

ကိုသက်ငြိမ် ရတီကိုယ်ပေါ်မှောက်ချလိုက်ပြီး တံဆောင်ဆစ်အားနှင့် သူ့ကိုယ်လုံးကိုထိန်းထားသည်။ ရတီ ကိုယ်လုံးသေးသေးသွယ်သွယ်လေးက ကိုသက်ငြိမ် ကိုယ်လုံးကြီးအောက် ပျောက်ဆုံးနေသည်။

ကိုသက်ငြိမ် ဖင်ကကြွက်သားတွေနှင့် ခါးအားကို အဓိကအသုံးပြုကာ ရတီစပ်ပတ်ထဲ စိုက်စိုက်ချသည်။ အနမ်းတွေလည်း မလွတ်စေရ။ ရတီပါးပြင်လေးကို နမ်းလိုက်၊ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးကိုစုပ်ယူလိုက်၊ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကို ပွတ်သပ်လိုက်နှင့်။ ရတီအဖို့လည်း ကောင်းသန့်နဲ့နေတုန်းက ကွန်ဒုံးသုံးထားတာဆိုတော့ ဒီလောက် အရသာကို တိတိပပမခံစားမိ။

အခုမှသာ အချစ်ရဲ့ ကြမ်းတမ်းချိုမြိန်မှုကို ရရှိဖူးတော့သည်။

“ ဖတ်…….ဖတ်….ဖလတ်…..ဖတ်”

“ ဟ….အ….အ……အ….အ…..အာ…အာ…အ….အ”

“ ဟင့်……..ဟ….ဟင့်….အင့်….အင့်….အ….အ…..အင့်”

“ ကျွီ…..ကျွီ….ကျွီ…ကျွီ”

“ ဖတ်….ဖတ်……ဗြွတ်…..ဗြွတ်…. …ဖလတ်………ဗြတ်….ဖတ်…..ဖလတ်…..ဖလတ်”

မွေ့ရာကုတင်ရဲ့ စပလိန်တွေက အပေါ်က လူသားနှစ်ဦး၏ အသားချင်းရိုက်ခတ်မှုကြောင့် “တကျွီကျွီ” မြည်သည်အထိ။

ကိုသက်ငြိမ်ညောင်းလာတော့နေရာပြင်လိုက်သည်။ ဒူးထောက်လိုက်သည်။ ရတီဒူးခေါက်ကွေးကို သူ့ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်သည်။ ရတီခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ထိန်းကိုင်ကာ စပ်ပတ်နဲ့လီးနဲ့ တေ့ကာလိုးချလိုက်ပြန်န်သည်။

ရတီအဖို့လည်း ကိုသက်ငြိမ်ကြမ်းတမ်းမှုကို မြင်သာ မြင်ဖူးပေမဲ့ အခုလက်တွေ့ကြုံလိုက်တော့ အော်ဟစ် ညည်းညူးမိသည်အပ သူမဘာမှဆက်မလုပ်နိုင်။ စပ်ပတ်ဆီက လီးနဲ့ အလိုးခံရတိုင်း အရည်တွေကို ပိုပိုစိမ့်ထွက်လာသည်။

ကိုသက်ငြိမ် လီးကို ထုတ်လိုက်သည့်အခါမျိုးတွင် သူ့ဆီက ရှေ့ပြေးသုတ်ရည်ကြည်တချို့နှင့် ရတီက စပ်ပတ်အရည်ကြည်တို့ ရောထွေးလုံးကပ်ကာ သူ့လိင်တံတလျှောက် အဖြူရောင်အရည်တွေ စီးကျ လိုက်ပါလာသည်အထိ။

“ ကောင်းလား…မီးလေး……ကောင်းလား….ဖတ်…..ဖတ်…..ဖတ်…ဖတ်”

“ အင်း……အင်း……ဟင့်….အင်း…ကောင်း…တယ်…အရမ်းကောင်း….တယ်….ဟင့်…..အင့်”

“ အ…..အာ…..ဟ…….ဟ…..အ…..အ…..ဟ”

“ ဖတ်…..ဖတ်…..ဖတ်……ဗြတ်…….ဗြတ်….ဖလတ်….ဖတ်……..ဗြွတ်………ဖတ်”

“ မိုက်တယ်ကွာ….စပ်ပတ်က စီးနေတာပဲ…….စောက်ရမ်းမိုက်တယ်ကွာ…..ရော့…..အင့်….အင့်…ထိလား….ထိလား”

“ ဟင့်…….အင့်…….အင့်….အင့်…..ဟင့်”

ဆယ်ကျော်သက်ချာတိတ်မလေး ရတီခမျာ အချစ်ပါမောက္ခကြီး ကိုသက်ငြိမ်လက်ချက်အောက် အလူးအလိမ့်ခံနေရသည်။

သူမ လိင်ဆက်ဆံမှုအတွေ့အကြုံရှိခဲ့သော်လည်း သူမအဖော်က လူပျိုပေါက်လေး ကောင်းသန့်ဆိုတော့ ဒီလိုထိထိမိမိဘယ်လိုးတတ်ပါမလိမ့်။ အခုကျ အချစ်မုန်တိုင်းကြမ်းကြမ်းကြီးအောက် သူမတစ်ကိုယ်လုံးလည်း မျော့လွင့်လျက်။ အခုကျ အချစ်သင်ခန်းစာတွေကို ကြေညက်အောင် သူမလေ့လာနေပြီ။

ကိုသက်ငြိမ်အဖို့လည်း သူလိုးလျှင် စကားကြမ်းကြမ်းတွေလျှောက်ပြောတတ်သည်ဆိုသော်ငြားလည်း အခုလို ပက်ပက်စက်စက်တွေ ဖွင့်ဟလေ့မရှိ။ အခုကျ တစ်ဖက်လူက ချစ်သွေးအပြည့်ကြွယ်ဝနေပြီး တုန့်ပြန်မှုအား အလွန်အမင်းကောင်းလွန်းနေတော့ သူလည်း ပြောမိပြောရာတွေ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

“ ဖတ်……ဖတ်……ဖလတ်….ဖတ်…..ဖတ်”

“ မီးလေး…ဦးဖေ……ဦးဖေပြီးတော့မယ်…….အပြင်မှာ..ပြီးရမလား…စပ်ပတ်ထဲမှာ ပြီးလိုက်ရမလား”

“ ဖတ်….ဖတ်……ဖလတ်…ဗြတ်………ဖတ်….ဖတ်”

“ ရတယ်…..ဦးဖေအထဲမှာပြီးချင်ရင် ပြီးလိုက်လို့ရတယ်…..ဟင့်….အင့်…..အင့်”

“ ဒါဆို….အ….ဟ……ဟာ….ဟ……အထဲမှာ ပြီးလိုက်မယ်နော်”

“ အင်း………ဟင့်……အင့်……….အင့်……..အင့်”

နှစ်ယောက်သား ပြောဆိုနေပေမဲ့ စည်းချက်တွေက မှန်မှန်နှင့် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ပြုမြဲပြုဆဲ။ ကာမစပ်ယှက်နေတာကို ခဏလေးမျှတောင် ရပ်ဖို့မစဉ်းစားကြ။ ကိုသက်ငြိမ်က ရတီကို တစ်ကြိမ်ပြီးမြောက်အောင်လုပ်ပေးဖူးထားတော့ နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ပြီးမြောက်ဖို့က ရတီအတွက်လွယ်ကူနေသည်။

ပြီးလျှင် တစ်ချို့ လိုးချက်တွေဆို သူ့လီးချောင်းက ရှည်လည်းရှည်သည့်အပြင်၊ တုတ်လည်း တုတ်သေးတော့ ရတီရဲ့ စပ်ပတ်ဘယ်နေရာကို သွားသွားဆွမိနေသလို ဖြစ်နေလည်း မသိ။ ကျဉ်ပြီး စိမ့်စိမ့်တက်လာသည်။

“ အ…..အား……..အား…….အား…..ဟား………ဟား”

ကိုသက်ငြိမ် မာန်ဖီးသံတွေနှင့်အတူ လီးချောင်တစ်ခုလုံး စိမ့်တက်လာကာ သုတ်ရည်တွေကို ရတီစပ်ပတ်ခေါင်းထဲ ထုတ်လွှတ်ပက်ဖြန်းလိုက်သည်။ ရတီလည်း ထိုနည်းတူစွာ သုတ်ရည်တွေရဲ့ နွေးထွေးမှုကို သိရှိလိုက်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးမြှောက်တက်သွားသည်။

စပ်ပတ်အတွင်းသားတွေက လီးချောင်းကို အလွန်အမင်းဆွဲစုပ်နေသည်။ ကိုသက်ငြိမ် သုတ်လွှတ်နေရင်းနဲ့ပင် စပ်ပတ်နံရံတွေ ဆွဲညှစ်မှုကြောင့် ပိုပြီး အရသာရှိမိနေသည်။ သူ့ရဲ့ အချစ်သုတ်ရည်တွေကို စပ်ပတ်နဲ့အပြည့်တစ်စက်မကျန် ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ ကောင်းလိုက်တာ….ကောင်းလိုက်တာ…….မီးလေးရယ်….ဟော…ဟဲ….ဟော…ဟဲ”

“ အင်း………အင်း……အင်း…….အင်း”

နှစ်ယောက်သား လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ထားသလို ချွေးတွေအလူးလူးဖြစ်နေသည်။ ရမ္မက်ဇောတွေကြောင့် ပါးပြင်တွေနီမြန်းလျက်ရှိသည်။ ကိုသက်ငြိမ် ရတီကိုယ်ပေါ် သုတ်အပြည့်လွှတ်ပြီး မောပန်းစွာ မှေးစက်အနားယူနေကာမှ ရတီလေးနေမှာစိုးသဖြင့် သူမနံ့ဘေးလှဲချလိုက်သည်။

ရတီလည်း မောပန်းစွာနှင့် အခုကျမှ အသက်ဝဝလင်လင်ရှူရရှာတော့သည်။ ပန်းတိုင်တစ်ခုဆီ နှစ်ဦးသား စိတ်တူကိုယ်တူ တက်လှမ်းပြီးသည်နှင့် အခုမှ နုံးချိမှုကို ခံစားလိုက်ရတော့သည်။ မွေ့ရာခင်းလည်း သုတ်ရည်တွေ၊ စပ်ပတ်အရည်တွေ၊ ချွေးတွေနှင့် ပေပွစိုရွှဲနေသည်။

သန့်ရှင်းဖို့ စိတ်ကူး စိုးစဉ်းမျှမရှိ။ ကိုသက်ငြိမ် ထုံးစံအတိုင်း စိတ်ရှိလက်ရှိလိုးပြီးသွားလျှင် အိပ်တတ်သည့်အကျင့်ရှိတော့ မျက်လုံးမှိတ်ချလိုက်သည်နှင့် အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ ဘေးက ရတီလည်း တစ်ကိုယ်လုံး နုံးချိနေပြီ။

မျက်ကြောတွေစင်းလာတော့ ကိုသက်ငြိမ် ရင်ခွင် သူမခေါင်းအပ်ကာ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို ဖက်ပြီး အိပ်စက်လိုက်တော့သည်။ ခုဏက အော်ဟစ်သံတွေ၊ မာန်သွင်းသံတွေ၊ အသားစိုင်တွေရဲ့ ပွတ်သပ်မှုသံတွေကြောင့် ဆူညံပွက်လောရိုက်နေရာမှ အခုကျ အပ်ချသံကို ကြားရလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်လျက်။

အိပ်မောကျစပြုနေသည့် လူသားနှစ်ဦး၏ အသက်ရှူသံမျဉ်းမျဉ်းမျှသာ ကြားရမည်။

ထိုစဉ် ပိုးထည်ဆိုင်မှာ ထိုင်နေသော နုငယ် အလှပန်းအိုးထိုးရန်အတွက် နှင်းဆီပန်းတွေပြင်နေသည်။

“ အ”

ဆူးစူးမှာကို သတိထားလျက်ကြားကနေ စူးမိခြင်းဖြစ်သည်။ သူမလက်ညှိုးလေးကနေ သွေးထွက်နေသည်။

“ မမ….လာ….လာ…”

ဝန်ထမ်းကောင်မလေးက နုငယ်ကို ဘေစင်မှာ လက်ဆေးရန်ခေါ်သွားသည်။ ရေဘုံဘိုင်က ကျသောရေနဲ့ သူမလက်ကသွေးတွေနဲ့ ရောထွေးကာ ဘေစင်တစ်ခုလုံး ရဲရဲနီလျက်။

“ မမစူးတဲ့ဆူးက နက်တဲ့ထင်တယ်။ ကြည့်ပါအုံး…သွေးတွေ အများကြီးပဲ”

“ ရပြီ…ညီမ…ထားလိုက်တော့ မမ ပလာစတာလေးကပ်လိုက်မယ်”

သေချာသန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ ဆေးထည့်ပြီးသော သွေးက မဆိုစလောက်လေးမျှသာ ထွက်တော့သည်။ ဤအခြင်းအရာကို နိမိတ်လို့များ နုငယ်ကြိုသိခဲ့ပါလျှင်…။

....................................................................................................................

အခန်း (၄၈)

“ 🎶 ရင်ခွင်မှာ နွဲ့ကာ အားကိုးတဲ့သူရယ်

နွေးနွေးထွေးထွေး ရင်ခုန်တယ်

မှေးစက်နော် အသည်းဝယ်

မောပန်းလို့ နွမ်းရင်

မောင်လေချော့ကာ သိပ်ပါ့မယ်

အေ…အို…အေ…အို…

အိုမေရယ်…. အိပ်တော့ကွယ် 🎶”

အဆိုတော်စိုးပိုင်သီချင်းကို ခပ်သဲ့သဲ့ကြားနေရသည်။ ကိုသက်ငြိမ် အသံကြောင့် အိပ်ချင်မူးတူးနိုးလာသည်။ တကယ်တော့ သူ့ဖုန်းကနေ ringtone မြည်နေခြင်းဖြစ်သည်။

သို့သော် ဖုန်းက ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ။ ဘောင်းဘီကလည်း ခဏကို အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ချွတ်ချခဲ့သည်။ အိပ်ယာကနေ ထချင်၊ မထချင်ဖြင့် ဖုန်းရှိရာ အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ အိပ်ယာမှ ထလိုက်ရသည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘာအဝတ်အစားမှ မကပ်နေ။ ကိုယ်လုံးတီးကြီးဖြင့် ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။ ဖုန်းခေါ်သူကိုကြာည့်လိုက်တော့ ဝပ်ရှော့က တပည့်ကျော်။

“ ဟယ်လို”

“ ဟယ်လို…အာစရိလား”

“ အေး….ပြော”

“ အာစရိအိပ်နေတာကို ကျနော်နိုးလိုက်မိပြီထင်တယ်…ဆောရီးပါ အာစရိ”

အိပ်ချင်မူးတူးအသံနဲ့မို့လို့ တဖက်သူက သတိထားမိသွားဟန်တူသည်။

“ ရတယ်…ရတယ်…ပြော..ပြော”

“ အထွေအထူးတော့ မဟုတ်ပါဘူးခင်ဗျား။ ခဏက အာစရိထွက်သွားပြီး ကား(၃)စီး ပြင်ဆင်ခဲ့သေးတယ်ကို ပြောပြမလို့ပါ။ ပြီးတော့ အခု အားလုံးအလုပ်ဖြတ်ပြီးပြီဆိုတော့လေ ကျနော်တို့ ပြန်လို့ရပြီလား ဆိုတာမေးတာပါခင်ဗျား”

ကိုသက်ငြိမ် နာရီကြည့်လိုက်တော့ (၄)နာရီကို မိနစ်အနည်းငယ်စွန်းနေသည်။ သူ ရတီနဲ့ အားရပါးရလိုးပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်သွားတာပဲ။

“ အေး…အကုန်လုံး အဆင်ပြေတယ်ဆိုရင် ပြီးတာပဲကွာ…ပြန်တော့….တံခါးပိတ်၊ မပိတ် သေချာအောင်တော့ check ခဲ့အုံး”

“ ဟုတ်ကဲ့….ဒါဆို ကျနော်တို့ပြန်ပြီနော်”

“ အေး…အေး”

ကိုသက်ငြိမ် ဖုန်းချလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းဆီ ပြန်ဝင်လာသည်။ အိပ်ယာပေါ်က ရတီလည်း ခဏက သူ့ဖုန်းပြောသံတွေကြောင့် နှိုးလိုက်သလို ဖြစ်သွားသလားပင်။ သူမရင်ဘတ်ကို စောင်နဲ့အုပ်ရင်း သူ့ကိုကြည့်နေသည်။

“ မီးလေး…နိုးပြီလား”

“ အင်း..ဦးဖေ..အခုဘယ်ချိန်ရှိပြီလဲ”

“ (၄)နာရီကျော်ပြီ”

“ ဟင်…မီး..တော်တော်အိပ်ပျော်သွားတာပဲ”

“ ဦးဖေရော…အခုဖုန်းသံကြားမှ နိုးလာတာ”

လွန်ခဲ့သော (၃)နာရီလောက်ခန့်က အရမ်းထန်နေသော ကောင်မလေးက အခုကျတော့ သူမနှင့်စကားပြောနေသည့် ဘာအဝတ်အစားမှ ဝတ်မထားသော ကိုသက်ငြိမ်ကို စေ့စေ့မကြည့်ဝံ့။

ကိုသက်ငြိမ် ကုတင်ထောင်စွန်းမှာ ထိုင်လိုက်သည်။

“ မီးလေး…ရေချိုးချင်လား။ ချိုးမယ်ဆို ဟိုးမှာ ရေချိုးခန်းရှိတယ်”

“ အင်း…ချိုးမှရမယ်ထင်တယ်….အခုတစ်ကိုယ်လုံး ချွေးတွေနဲ့ နံစော်နေသလိုပဲ”

“ မနံပါဘူး…မီးလေးရဲ့။ မှန်းစမ်း…..ဦးဖေ အနံခံကြည့်ကြည့်မယ်”

ကိုသက်ငြိမ် ရတီအနား တိုးကပ်သွားသည်။ ရတီက စောင်ကို ချွတ်ချလိုက်ကာ ရေချိုးခန်းဆီ အပြေးသွားရင်း….

“ ခစ်…ခစ်….ခစ်…တော်ပါပြီ….ဘာယုန်မြင်လို့ ဘယ်ခြုံထွင်နေလဲဆိုတာ ဒီက သိပါတယ်နော်”

လှစ်ခနဲ့ ရတီ ရေချိုးခန်းထဲပြေးဝင်လိုက်သည်။ ရေချိုးခန်းက ရေပန်းတွေနှင့် အတော်ကျယ်သည်။ မေမေ လည်း လာတတ်တော့ ဒီအခန်းထဲ ရေချိုးဆပ်ပြာရည်တွေ၊ မျက်နှာသစ်ဆေးတွေ၊ ခေါင်းလျှော်ရည်တွေ အကုန်အစုံရှိသည်။

ရေမချိုးခင် မှန်ထဲက သူမရုပ်ကို သူမပြန်ကြည့်လိုက်သည်။ ဆံပင်တွေ ဘုတ်သိုက်နဲ့ရှုပ်ပွနေသည်။ လည်တိုင်နားမှာ အညိုရောင် အကွက်တစ်ကွက်။ ဦးဖေ ခဏက စုပ်ခဲထားလို့ ထင်နေခဲ့သော အရာနေမှာပေါ့။ ပြီးတော့ ပြောခဲ့သေးတယ်လေ။

ခဏကြာ ရတီဆံပင် ရှုပ်ပွသွားလိမ့်မယ်ဆိုပြီး။

ဟိ…ဟိ။

အခုလည်း ဆံပင်တွေလည်း ဖွာလန်ကြဲ ရှုပ်ပွနေသည်။ ရေချိုးရုံတင်မက၊ ခေါင်းပါလျှော်ဖို့ ရတီဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

ရေပန်းဖွင့်ချလိုက်တော့ အေးမြသော ရေရဲ့ အထိအတွေ့က ရတီ တစ်ကိုယ်လုံး စိမ့်ဝင်သွားသည်။ အင်း…အခုမှပဲ လန်းဆန်းသွားတော့သည်။ သူမဆံပင်ရှည်ရှည်တွေကို ရေချိုးခန်းထဲမှာ ကျန်ရှိနေသော Shampoo ဖြင့်လျှော်ချလိုက်သည်။ ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပွတ်သပ်ပြီး ရေပန်းဖွင့်လိုက်ချတော့ လန်းဆန်းအေးမြမှုကို ခံစားသိရှိလိုက်သည်။

ထို့နောက် ဆပ်ပြာရည်ကို ရေမြုပ်ထဲထည့်ကာ တစ်ကိုယ်လုံးပွတ်သပ်ပစ်လိုက်သည်။ နေရာလပ်မကျန် ပွတ်သပ်နေရင်းမှ သူမ မိန်းမကိုယ်ဆီရောက်တော့ အနည်းငယ် ကျိန်းစပ်နေသည်။ သူမပေါင်ကြားထဲ ဦးဖေဆီကသုတ်ရည်တွေနှင့် သူမဆီက အရည်တွေစေးကပ်နေသဖြင့် ဆေးချမလို့ လုပ်လိုက်သည်။

ရေမြုပ်လေးကို မိန်းမကိုယ်ဆီ ပွတ်သပ်လိုက်တော့ နာကျင်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ ကိုယ်သူမ ခေါင်းငုံကာ သူမဟာလေး အကောင်းတိုင်းရှိနေသေးတာလား။ ကွဲပြဲသွားတာလားဆိုပြီး ကြည့်ရသေးသည်။

တော်ပါသေးရဲ့။

စပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေက အနည်းငယ်နီရဲယောင်ကိုင်းနေသည်မပ ဘာမှမဖြစ်။ ဖြစ်မယ်ဆိုလည်း ဖြစ်လောက်ပါတယ်။ ဦးဖေ လီးကြီးက သူမစပ်ပတ်အတွက်ဆို တအားကြီးမားလွန်းနေသည် မဟုတ်လား။

သူမ အစက ဆံ့မယ်လို့တောင် မထင်ခဲ့။ ဒီလို (၆)လက်မခွဲကျော်ကျော်လောက်ရှိမည့် တုတ်ခိုင်သည့် အသားချောင်းကြီးက သူမစပ်ပတ်သေးသေးလေးထဲ ဆံ့သွားသည်ဆိုတာ သူမအတွက်အထူးအဆန်းပင်။

ပြီးလျှင် သူမအတွက် ဒီအချောင်းကြီးက ကာမအရသာကို ပေးစွမ်းလွန်းလှသည်။ အနူးအနပ်တွေက သူမရင်ထဲ တငြိမ့်ငြိမ့်ကျန်နေဆဲ။ ကောင်းသန့်တုန်းကဆို ဖုတ်ဖုတ်ခါပြီးသွားတော့ ဒီလိုအရသာရှိမှန်း သူမ မသိခဲ့။

အခုကျ နတ်ပြည်သို့ရောက်နေသလားပင်။ နိဗ္ဗာန်ဆိုတာ ရှိခဲ့ရင်လည်း သူမ မရောက်ချင်ပါပြီ။ ဦးဖေ နဲ့သာ အတူတူနေရဖို့သာ ဆုတောင်းပါတော့မည်။

“ မီးလေး….ဦးဖေနဲ့ အတူတူချိုးရအောင်”

သူမ အတွေးရေယာဉ်ထဲမျော့လွင့်နေတုန်း ဗြုန်းစားကြီးဆိုသလို သူမနောက်က ဦးဖေကြီး မချိုမချဉ်မျက်နှာပေးနှင့် သူမရှိရာသို့ဝင်လာသည်။ တံခါးဂျက်မချမိခဲ့တော့ ဝင်လာခဲ့ဟန်တူသည်။

ဦးဖေရော သူမနှင့်အတူတူ ရေပန်းအောက် ဝင်ရပ်လိုက်တော့သည်။

...................................................................

အခန်း (၄၉)

ရတီရေချိုးခန်းထဲ အပြေးလေးဝင်သွားတော့ ကိုသက်ငြိမ်ကြီး အပြင်ငုတ်ထုတ်ထိုင်လျက်ကျန်ခဲ့သည်။ ရေချိုးခန်းထဲက Showerသံ ခပ်သဲ့သဲ့တော့ ကြားလိုက်ရသည်။ အပြင်မှာ ထိုင်စောင့်နေရင်း အတွေးတွေက ခဏက အဖြစ်အပျက်ကို စမြုံ့ပြန်မိပြန်သည်။

ဖူးငုံသစ်စ ဆယ်ကျော်သက်ကောင်မလေးနှင့် အပေးယူမျှမျှ လိုးကြခဲ့ခြင်း။ ရတီကိုယ်နှိုက်က သူ့ကိုလိုလိုလားလားတောင့်တခဲ့ဟန် တူသည်။ အရမ်းတက်ကြွလွန်းလှသည်။ အရမ်းတုံပြန့်မှုအားကောင်းနေသည်။ ကိုသက်ငြိမ်ဘဝတွင် ဘဝကို ရိုးရိုးသားသားသာ ဖြတ်သန်းခဲ့သည်။

ဒီလို ငြိမ်သက်နေသည့်ရေပြင်ကို ခဲတစ်လုံးပစ်ချလိုက်သလို လှုပ်ခတ်သွားမည့် အတွေ့အကြုံတွေ ကြုံရလိမ့်မယ်လို့ စိုးစဉ်းမျှ မတွေးမိ။

ရတီရဲ့အလှက ဈာန်ရပြီးသားရသေ့တောင် ဈာန်လျောနိုင်လောက်မည်။ နူးအိဝင်းလက်ဖွေးအုနေခြင်းများနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ မယားပါသမီးနှင့် အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်မိခြင်းသည် မကောင်းမှန်းလည်း သူသိပါသည်။

သို့သော် အချိန်ကို နောက်ပြန်လှည့် ပြန်ပြင်မလားဟု မေးလျှင် သူပြန်ဖို့ကြိုးစားမိမှာမဟုတ်ပါ။ သိသိလျက်နဲ့ ဆက်မှားချင်နေမိသည့် ထူးကဲသည့် အတွေ့အထိတွေမဟုတ်လား။ နုငယ်ကိုလည်း ပြန်တွေးလိုက်တော့ အားနာမိသည်။ သို့သော် အခု သူရော ရတီရောက အချစ်နွံထဲ ပျော်ပျော်ကြီး ခုန်ချပြီးခဲ့ပြီ။ တစ်ရစ်ချင်း၊ တစ်ရစ်ချင်း ပျော်ပျော်ကြီး အနစ်ခံဖို့သာ ရှိတော့သည်။

ရတီ၏ အလှတရားကို ပြန်စဉ်းစားရင်း သူ့ညီတော်မောင်က ထောင်မတ်လာပြန်သည်။ ရေချိုးပြီး ပြန်ထွက်အလာကိုတော့ မစောင့်နိုင်တော့။ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပစ်လိုက်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။ ကံကောင်းချင်တော့ ဂျက်ချမထား။

အသာလေးဖွင့်ဝင်လိုက်သည်။

“ မီးလေး….ဦးဖေနဲ့ အတူတူချိုးရအောင်”

ရတီဘေးမှာ ကိုသက်ငြိမ်ဝင်ရပ်လိုက်သည်။ အောက်က ထောင်မတ်နေသော ဒုတ်ချောင်းကြီးက ရေပန်းအောက်က ကျလာသော အေးစက်သည့် ရေမှုန်ရေမွှားတွေ၏ အထိအတွေ့ကြောင့် ပြန်ငြိမ်ကျသွားဟု မတွေးမိစေချင်။

ရေစိုနေသည့် ဝင်းလက်ပြီး လှပနေသော ရတီ၏အလှတရားတွေကို သူ၏ ညီတော်မောင်ကို မာန်ကျခွင့်မပေး။ ထိုးထိုးထောင်ထောင်နဲ့ ရှိနေဆဲ။ ရတီက ကိုယ်လုံးတီးကြီးနဲ့ ဝင်လာသော ကိုသက်ငြိမ်ကို မြင်တော့ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ။

ဘဝမှာ သူစိမ်းယောကျ်ားနဲ့ ရေချိုးသည်မှာ ရှိမှ မရှိခဲ့ပဲ။ အခုသူ့ကိုယ်အောက်က လီးချောင်းကြီးကလည်း ခဏတုန်းကလို ထောင်မတ်လျက်ရှိသည်ဆိုတော့ ရတီဘာတတ်နိုင်စွမ်း ရှိပါအုံးမလိမ့်။ သူ့အတွက် ရတီနေရာဖယ်ပေးလိုက်သည်။

“ ဦးဖေ….မီး…ဆပ်ပြာတိုက်ပေးမလား”

“ ကောင်းသားပဲ…မီးလေး”

ရေမြုပ်ထဲ ဆပ်ပြာရည်ထည့်ကာ ရတီ သူ့ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို တိုက်ပေးနေမိသည်။ ရတီ၏ထိတွေ့မှုတိုင်း၊ ထိတွေ့မှုတိုင်း ကိုသက်ငြိမ် ပိုအရိုင်းဆန်ချင်လာမိသည်။ ရတီနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်ကိုင်ကာ

“ မီးလေး….ဦးဖေ အခုဝင်လာတာ ရေချိုးဖို့ သက်သက် မဟုတ်ဘူးဆိုတာကို မီးလေး သိတယ်ဟုတ်”

ရတီ တုံဏှိဘာဝေ လုပ်နေသည်။ ကိုသက်ငြိမ်အသားယားလာကာ သူမကိုယ်လေးကို စွေ့ခနဲ့ ပွေ့ချီလိုက်သည်။ သူမကိုယ်လုံးလေးကို ကိုသက်ငြိမ်၏ ဆင်ပြောင်ကြီးငါးအားလောက်နဲ့ချီလိုက်တော့ မပါဘဲ မနေလောက်။

ရတီ၏ တင်ပါးနဲ့ပေါင်ကို သူ့ကိုယ်ပေါ် ခွခိုင်းလိုက်သည်။ ရေပန်းအောက်မှာ ရေစက်ကလေးများကတော့ ကျမြဲကျဆဲ။ အေးစက်နေမှုကို အလေးမထားနိုင်။ ရမ္မက်မီးတောက်တွေသာ ဒီရေချိုးခန်းလေးထဲ အလျှံတငြီးငြီးတောက်နေသည်။

“ အ……ဟ”

ကိုသက်ငြိမ်၏ ဒုံးပျံကြီးလို မတ်နေသော လီးချောင်းတည့်တည့်အပေါ်သို့ ရတီ၏ စပ်ပတ်အိအိနွေးနွေရလေးက ဝင်လာသည်။ ခဏကလည်း ဝင်ရောက်လာခဲ့ဖူးသော ဧည့်သည်ကို သူမစပ်ပတ်က သိပြီးသားမို့ ခက်ခက်ခဲခဲကြီး မဝင်လိုက်ရ။ အလိုက်သင့်ကလေးပဲ ဝင်ရောက်သွားတော့သည်။

ရမ္မက်ဇောသည် အတောမသတ်နိုင်ဘဲ ခဏလေးနှင့် ပြန်ကြွလွယ်မှန်း ရတီအခုမှပင် နားလည်တော့သည်။

ရတီကိုယ်လုံးလေးက ကိုသက်ငြိမ်ကိုယ်ပေါ် ခွလျက်။ လီးချောင်းကြီးက အကြောပြိုင်းပြိုင်းနှင့် ရတီစပ်ပတ်ထဲ နေသားကျစွာ ဆောင့်လျက်။

“ ဖတ်…..ဖတ်…..ဗြတ်…..ဗြတ်….ဇွပ်…..ဖလတ်…ဖ…လတ်……..ဖ..လတ်……ဖတ်…..ဖတ်……..ဖတ်”

“ အင့်…..ဟင့်……..အင့်……အ………ဟ…….ဟင့်…….အင့်…..အင့်”

“ ဖတ်……….ဇွပ်…….အ…….အာ….ဟ…….အ……..ဗြတ်…….ဖတ်…….ဖတ်…….ဖတ်”

ရတီက ကိုသက်ငြိမ်ကိုယ်ပေါ် ခွလျက်ကြီး အပေါ်တက်ပြီး လွင့်လိုက်၊ တစ်ဖန် စပ်ပတ်က လီးချောင်းနဲ့ ဂဟေပြန်ဆက်လိုက် ဖြစ်နေသည်။

ကိုသက်ငြိမ် အားကြီးနှင့်ဆောင့်ဆောင့်ထိုးလိုက်ပြီး သူမ အသည်းခိုက်မတတ် သာယာမိပြီး နှုတ်ခမ်းတွေ၊ နှာခေါင်းတွေထဲ အပေါ်က ရေတွေဝင်ပြီး ရေမွန်းမတတ်။ အသက်ရှူမဝသလို မွန်းနေသည့်ခံစားချက်က သူမ၏ တဏှာကို level တင်ပေးနေသလို။

ရတီတင်ပါးနဲ့ ခါးကို ချော်ထွက်မသွားအောင် ကိုသက်ငြိမ် သေချာထိန်းကိုင်ပေးထားသည်။ ကိုသက်ငြိမ် လက်မောင်းတွေက သူမ တစ်ကိုယ်လုံး ထိန်းထားရသဖြင့် တင်းမာပြောင်လက်နေသည်။ ရေစက်ကလေးများက အသားစိုင်နှစ်ခု၏ မီးပွတ်မတတ်ပွတ်တိုက်မှုကို အနည်းငယ်မျှ အေးစေသယောင်။

ကိုသက်ငြိမ် အစွမ်းကုန်ကြမ်းယမ်းချင်သဖြင့် ရတီကိုယ်လုံးလေးကို အောက်သို့ချလိုက်သည်။ ရတီကိုယ်လုံးလေးကို ရေချိုးခန်းနံရံဆီကပ်လိုက်သည်။ ရတီ ရင်သားတွေက ရေချိုးခန်းနံရံတွေနှင် ဖိကပ်နေသည်။ ကိုသက်ငြိမ်က သူမနောက်ဖက်မှာ။

“ မီးလေး…..ဖင်လေးကော့ထား”

လုံးဝုန်းနေသောတင်ပါးအောက်က စပ်ပတ်အရိပ်အယောက်လေး ခပ်မျှင်းမျှင်းမျှဖြင့်။ ကိုသက်ငြိမ် သူ့လီးကို ကိုင်ကာ စပ်ပတ်ထဲ ဖြောင်းခနဲ့ ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။

“ အ”

.......................................................

အခန်း (၅၀)

ဆတ်ခနဲ့ ဝင်လာသော လီးချောင်းကြီး၏ အားမာန်ကြောင့် ရတီကိုယ်လုံးလေးက နံရံနှင့် ပိုပိုကပ်မိသည်။ ကိုသက်ငြိမ်က ရတီခါးကိုကိုင်ကာ တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ ကြမ်းချလိုက်တော့သည်။

“ ဖတ်……ဖတ်……..ဖတ်….ဗြတ်…..ဗြတ်…….ဖလတ်…ဖ…လတ်…..ဖတ်…..ဖတ်”

“ အ…..အင့်….ဟင့်…..အင့်……အင့်”

“ အင်း…..ဦးဖေ…….ဦး.ဖေရေ………အင့်….အင့်…….ဟင့်……အ…..အင့်”

“ ဖတ်……….ဇွပ်…..ဇွပ်………ဖတ်…….ဖတ်…..ဖတ်……ဖတ်”

“ အ…….အ…………ဟာ…….အ…….အ….အ”

“ အင့်………ကောင်း……ကောင်းလိုက်..တာ…ဦးဖေ….ဦး..ဖေရေ…..အင့်……ဟင့်…..ဟင့်”

ရတီ၏ တင်ပါးတွေကို ရေစိုနေသော ရှိရှင်းစွဲလှပမှုကို ပိုအားဖြည့်ပေးနေသည်။ သူမကိုယ်လေးက နံရံနှင့် ကိုသက်ငြိမ်ကိုယ်လုံးကြား ညှပ်ပြီး ပိနေသည်။ ကိုသက်ငြိမ်ကလည်း စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိလှသည့် စပ်ပတ်၏ နူးညံ့မှုကို ကြားမလတ်အောင် ခံစားလျက်ရှိသည်။

ရတီနှုတ်က ညည်းငြူသံကြားရတိုင်း၊ ကြားရတိုင်း သူ၏ ဆောင့်ချက်တွေကို ပိုအားကောင်းအောင် အရှိန်တင်ပေးပေးနေသကဲ့သို့။

“ ဖတ်…….ဖတ်…..ဖလတ်….ဖလတ်…..ဖတ်…ဗြတ်……ဇွပ်….ဖလတ်…..….ဖတ်”

“ အ….အ…..ဦးဖေရေ…….အ…..အင့်……ဟင့်…….အ……အ”

“ အ……မီးလေးရေ……ဦးဖေ…..ဦးဖေ…..ပြီးပြီ”

နောက်ဆုံးကျ ကိုသက်ငြိမ်လည်း သူ၏ လက်ကျန်အချစ်သုတ်ရည်တွေကို စပ်ပတ်လေးထဲ ပန်းထည့်ပေးလိုက်တော့သည်။

ကိုသက်ငြိမ်က သုတ်လွှတ်တာနှင့် လိုးချက်တွေကို ရပ်လိုက်တတ်သည့်လူစားမျိုးမဟုတ်။

လီးချောင်းကနေ စပ်ပတ်ထဲ သုတ်ရည်တွေပက်ဖြန်းနေလျက်နှင့်ပင် ဖင်တွေကို ကော့ကော့ပြီး လိုးဆောင့်တတ်တုန်း။ သာယာမှုကို လက်ကျန်ထိ ခံစားပြီးကာမှ ရပ်လိုက်တော့သည်။ ရတီက မတ်တပ်တောင် မရပ်နိုင်တော့သဖြင့် သူမကိုယ်လေးကို နံရံဆီ မှီထားရသည်။

ကိုသက်ငြိမ်ကလည်း ခဏက အရမ်းကြီးပွဲကြမ်းထားမိသဖြင့် သူ့လက်ချက်အောက် လူးလူးလိမ့်လိမ့်ခံရပြီး နွမ်းလျနေသောရတီလေးကို ကြည့်ကာ သနားသွားသည်။

“ မီးလေး….လာ…..လာ….ဦးဖေတို့ လက်စသတ်လိုက်ရအောင်”

ရတီလည်း တုံဆိုင်းမနေတော့ဘဲ ရေမြန်မြန်သွက်သွက်လေးချိုးလိုက်ပြီး သူမအရင်ရေချိုးခန်းထဲက ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။

“ ဟတ်…ချိုး….ဟတ်ချိုး”

ဘယ်လောက်တောင် ရေတွေထဲ အကြားကြီးနေမိလဲမသိ။ နှာတွေတောင်မွှန်ကုန်ပြီ။ သူမ လာတုန်းက အဝတ်အစားတွေကို လှဲလှယ်လိုက်သည်။

သို့သော် ခေါင်းလျှော်ထားမိတော့ သူမဆံပင်တွေက ရေစိုလက်စနှင့်။ ပုခုံးကျော်ထိ ရှည်သောဆံပင်တွေဆိုတော့ Dryer နှင့်မှုတ်မှခြောက်လောက်သည်။ ဘယ်နေရာမှာရှိမှန်းတော့ သူမ သိ။

ထိုကြောင့် ဘီဒိုထဲက တစ်ကန့်ချင်းဆီ ရှာကြည့်ကြည့်သည်။ ဟော Dryer လေးက ဘီဒိုအပေါ်ဆင့်မှာ။ မေမေ အဝတ်အစားအနည်းငယ်ကိုပါ သူမ တွေ့သည်။

“ မေမေရေ….သမီးကိုခွင့်လွှတ်ပါ။ သမီးတော့ မှားမှန်းသိသိကြီးနဲ့ ရှေ့ဆက်တိုးနေမိပြီ။ မေမေလည်း ဦးဖေမိန်းမဆိုတော့ သူ့အယုအယတွေ ဘယ်လောက်ကောင်းသလဲဆိုတာ သိမှာပါ။ မေမေ ခံစားနေသလို သမီးလည်း ခံစားချင်ပါတယ်။

ယောကျ်ားတစ်ယောက်ကို သားအမိနှစ်ယောက် ပြိုင်ကြိုက်နေတယ်လို့ပဲဆိုဆို။ သမီးတော့ ဂရုမစိုက်ဘူးမေမေ။ ချစ်တာပဲသိတော့တယ်။”

............................................................

ရတီမှန်တင်ခုံရှေ့ Dryer မှုတ်ရင်း တွေးတောနေမိသည်။ ထိုစဉ် ကိုသက်ငြိမ်က မျက်နှာသုတ်ပဝါကို ခါးမှာပတ်ရင်း သူမရှိရာ လျှောက်လာသည်။ ကြည့်စမ်းပါဦး။ ဘယ်လောက်တောင်ကြည့်ကောင်းတဲ့ယောက်ျေားဆိုတာ။ ကျယ်ပြန့်သောပုခုံးသားတွေက တသက်တာ ယုံယုံကြည်ကြည်နဲ့ မှီနွဲ့ချင်စရာ။

ရေချိုးပြီးစ ကိုသက်ငြိမ် က ရှင်းသန့်နေသည်။။ ခဏကလည်း လိုချင်တာကို ရလိုက်သည်ဆိုတော့ သူ့မျက်နှာပေါ်က ပြည့်ဝကျေနပ်နေသည့် ဆန္ဒအရိပ်အယောင်များစွာဖြင့်။

“ မီးလေ….ဦးဖေလည်း….မှုတ်ပေးမယ်လေ”

ရတီ လန့်ဖြန့်သွားသည်။ သူ စလာပြန်တော့မည်။

“ အဟတ်…ဟတ်….ဆံပင်မှုတ်ပေးမယ်လေ..မီးလေးရဲ့…ကောင်မလေး..ဘာတွေလျှောက်လျှောက်တွေးနေတာတုံး”

ရတီအတွေးကို ထိုးဖောက်မြင်နိုင်သည်ထင်ပ။ သူမဘာသာ သူမ ရှက်မိသွားသည်။

“ မီးဆံပင်….မခြောက်တော့ဘူး…ဦးဖေ….ဒါ….ဦးဖေကြောင့်”

“ ဟောဗျာ….ဘယ်နှယ့် ကိုယ့်ကြောင့် ဖြစ်ရမှာတုံး”

“ သိဘူးကွာ……ရော့…ဒီမှာ……မြန်မြန်လေးလုပ်ပေး.. မဟုတ်ရင်…..မီးတို့ အိမ်ပြန်နောက်ကျလိမ့်မယ်”

“ ကောင်းပါပြီဗျာ”

ကိုသက်ငြိမ် “ဦးဖေ” လို့သုံးနေရကာနေ “ကိုယ်”ဟု နာမ်စားပြောင်းသုံးမှန်း သူ့ကိုယ်သူ သတိမထားမိလိုက်။

ရတီနှင့် အသက်ကွာလွန်းနေပါလျက်နဲ့ “ကိုယ်” ဟု သုံးမိသည့်အဖြစ်။ ကလေးကလားဆန်သည်ဟုဆိုဆို သူမနဲ့ကျ ကိုသက်ငြိမ် နုပျိုချင်သည်။ ကိုသက်ငြိမ် ထိုင်နေသော ရတီနောက်က မတ်တပ်ရပ်ကာ ရတီဆံပင်တွေကို တယုတယလေမှုတ်ပေးနေသည်။

အခုကျတော့ သူအပြုအမူတွေက နူးညံ့လှပါဘိလား။ ခဏကတော့ ဆင်ကြီးမုန်ယိုနေသလို။

မှန်တင်ခုံထဲမှာတော့ ပေါ်နေသည့် လူသားအရိပ်နှစ်ခု။ တစ်ယောက်က မူနွဲ့နွဲ့ဖြင့် ဆံပင်လေမှုတ်ခံနေသော ဘဝဆိုတာကို ဘာမှ ရေရေရာရာမသိသေးသည့် ဆယ်ကျော်သက်ကောင်မလေး။

နောက်အရိပ်တစ်ခုက ဘဝကို ထိုက်သင့်သလောက် ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဖြတ်သန်းပြီးကာမှ ဇွတ်တိုးဝင်လာသော အချစ်တစ်ခုအောက်မှာ ရုန်းမထွက်နိုင်သည့် အဝတ်ဗလာနှင့် တောင့်တောင့်တင်းတင်းသက်လတ်ပိုင်း Daddy တစ်ဦး။

ဒါကို အချစ်ဟု ခေါ်ထိုက်သလား။ ရမ္မက်သက်သက်ဟု အမည်တပ်မည်ဆိုပါက မှားနိုင်သလား။ လူနဲ့ အမှားဆိုတာ ကင်းမှ မကင်းနိုင်သည်မို့ မှားမြဲမှားဆဲ ဆက်ဖြစ်နေမှာလား။ လူတိုင်းသာ အနာဂါတ်ကို မြင်နိုင်စွမ်းရှိမယ်ဆိုရင်ရော။

ဒါက ကောင်းတာလား၊ ဆိုးတာလား။

ခွဲခွဲခြားခြား သိမြင်နိုင်စွမ်းရှိချင်ပါရဲ့။

.........................................................................

အခန်း (၅၁)

အဝတ်အစားကိုယ်စီဝတ်လိုက်ကြပြီး တိုက်ခန်းက ထွက်လာတော့ ညနေ(၅)နာရီခွဲကျော်ပြီ။ အိမ်မှာ နုငယ် တော့ ဘာအဖြစ်သနစ်မှ မသိဘဲစောင့်နေရော့မည်။ တကယ်တော့ အိပ်ယာကနိုးချင်းထလာခဲ့ပါလျှင် (၄)နာရီကျော်ကျော်ကတည်းက ပြန်ရောက်လောက်မည်။

ရေချိုးခန်းထဲက အချစ်ဇာတ်ကြမ်းလေးတစ်ပုဒ်ရိုက်နေရသည့်အပြင် ဆံပင်ကိုပါ ခြောက်အောင်လုပ်နေရတော့ နောက်ကျကုန်သည်။ ရတီ ကိုသက်ငြိမ်ခါးကို ဖက်ကာ ထွက်လာသည်။

ဤကွန်ဒိုက အခန်းချင်းကပ်လျက်တောင် ဘယ်သူနေလို့ နေမှန်းမသိနေသည့် ပတ်ဝန်းကျင်ဖြစ်သည့်အတွက် ကိုသက်ငြိမ်လည်း သူမအပွေ့အဖက်ကို ကျေကျေနပ်နပ်ခံယူနေမိသည်။

အခန်းထဲ ဝင်သည့်ပုံနှင့် အခုထွက်လာသည့်ပုံတောင် ကွဲသွားပြီ။ ခုနကတော့ ရတီက ကိုသက်ငြိမ်နောက် ခပ်တွန့်တွန့်လေး လိုက်လာသည်။ ဒီတိုက်ခန်း ကိုယ်စီဆန္ဒတွေကို အစွန်းကုန်ဖွင့်အန်ပြီးသည့်နောက် အထွက်ကျတော့ အချစ်ငှက်ငယ်များပမာ။

ပူးကပ်နေကြသည်။ ဓာတ်လှေကားထဲအရောက်တွင်လည်း လူမရှိဟု အထင်နှင့် နမ်းလိုက်ကြပြန်သည်။

“ ပြွတ်…….မွ……အူ…မွ…….မွ…ပြွတ်…..ပြွတ်”

ရှည်ကြာပြင်းပြလွန်းသည့် အနမ်းများက ဆွဲဆောင်မှုအားပြင်းပြစွာ။ ဓာတ်လှေကားအပေါ်ထောင့်ကလေးနားတွင် CCTV တပ်သည်ကိုမြင်သော်လည်း မမှု။ အထိအတွေ့နောက်သာ အသာငမ်းငမ်းလိုက်နေမိသည်။ တံခါးအဖွင့်မှပင် ကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်တော့သည်။ တံခါးအဖွင့် ဓာတ်လှေကားအစောင့်ဦးလေးကြီးရှိနေသည်မဟုတ်လား။ ကိုသက်ငြိမ် သူ့ဟာသူ မလုံ့မလဲနှင့် အစောင့်ဦးလေးကြီးကို ပြုံးပြလိုက်သည်။

ထို့နောက် ကားရှိရာသို့ ဆင်းလာကြပြီး အိမ်သို့မောင်းနှင်လာကြသည်။

“ ဦးဖေ…မီးတို့ ဘယ်နေ့ထပ်တွေ့ကြမလဲ”

ရတီကတော့ တတွတ်တွတ်နှင့်မေးနေမိသည်။ ဒီလူကြီး၏အချစ်တွေအောက် သူမ စွဲလမ်းရုန်းမထွက်နိုင်ပြီ။

“ ကိုယ်တို့ဘယ်နေ့တွေ့ကြမလဲ….နောက်အပတ်လောက်…မီးလေးအားတဲ့အချိန် ဦးဖေကို မက်ဆေ့ချ် ပို့လိုက်ကွာ….ကိုယ် ဝပ်ရှော့ကနေ ကြည့်ကျက်ထွက်လာခဲ့မယ်”

“ မီးက အခုကျောင်းမတက်ရတော့ နေတိုင်းအားတယ် ဦးဖေရဲ့။ မီးသဘောအရဆို နေ့တိုင်းတွေ့ချင်တာ..သိလား”

“ ဦးဖေရောကွာ….ဒါပေမဲ့ အရမ်းသိသာလို့ မဖြစ်သေးဘူးလေ”

“ အင်းပါ…ဦးဖေရယ်…ဒါဆို…မီးတို့….နောက်အပတ်ကျ အဆင်ပြေတဲ့တစ်ရက် တွေ့ကြမယ်နော်”

“ ဒါပေါ့…..ဒါပေါ့……ကိုယ်က အခုကတည်းက လွမ်းချင်နေပြီ…ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ”

“ အပိုတွေနော်…အိမ်ရောက်ရင် သူ့မိန်းမကိုချွဲအုန်းမှာပဲကို”

“ အဲလိုမပြောပါနဲ့..မီးလေးရာ…ကိုယ်လည်း..မီးလေးကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာကို သက်သေပြပြီးသားနဲ့”

“ ခစ်…ခစ်….မီးတစ်ကိုယ်လုံး ရစရာမရှိအောင် သောင်းကျန်းမှုကို သက်သေကြီးတဲ့လား…...ပြောပါဦး…ဦးဦးလူဆိုးကြီးရှင့်”

ရတီ ညုတုတု ချွဲနွဲ့နေသည်။ ချစ်စရာကောင်းသော ရတီအပြောအဆို၊ အပြုအမူတွေအောက် လူအေးကြီး ကိုသက်ငြိမ် အရည်ပျော်ကြမတတ်။

“ အေး…အေး…..ကိုယ်မှတ်ထားလိုက်ပြီ…နောက်အပတ်တွေ့ရင် ကြောက်ပါပြီလို့…မအော်ကြေး…ဘွာမခတ်ကြေးနော်”

“ အမယ်လေးရှင်…….ချိန်းခြောက်နေပါလား…အရမ်းကြောက်နေပါပြီရှင်….ခစ်…ခစ်….ခစ်”

ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် သူတို့ဦးတည်ရာ အိမ်သို့ကားက ဆိုက်ရောက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့ တစ်နေ့က ကိုသက်ငြိမ် ရတီစပ်ပတ်ကို နှိုက်ကစားသည့်ဆိုဖာပေါ် နုငယ်ထိုင်နေသည်။ ကားအသံကြားတော့နုငယ်အိမ်ရှေ့ကို လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်သည်။ ကားပေါ်မှ ရတီရော၊ ကိုသက်ငြိမ်ပါဆင်းလာကြသည်။

“ သမီးက…ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ကိုသက်ကားနဲ့…..”

ရတီ ထိုမေးခွန်းမေးလာလျှင် ဘယ်လိုလိမ်မလဲ ဆိုတာ ကြိုတွေးတောပြီးသား။

“ လမ်းထိပ်မှာလေ….ဦးဖေကားနဲ့တွေ့လို့ တစ်ပါတည်း လမ်းကြုံလိုက်လာတာလေ…မီး..ခြေညောင်းသက်သာတာပေါ့ မေမေရာ”

“ ဪ…ဟုတ်လား…….အေး……အေး…..သမီး ဒီနေ့ပြန်တာရော နည်းနည်းနောက်ကျသလားလို့”

ဤမေးခွန်းကိုလည်း မလွတ်စေရ။

“ ဟုတ်တယ် မေမေရေ…..သင်တန်းအပြန် လှည်းတန်းမှာ မုန့်ပတ်စားပြီး ဝင်မွှေနေလို့လေ”

ရတီမုသားစကားအား နုငယ်စိုးစဉ်းမျှ သံသယမရှိ။

“ အေး….အေး…ငါ့သမီးလေး….ပင်ပန်းလာတော့ နားချင်ရောပေါ့”

“ ဟုတ်ပ…..မေမေရေ…တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းချိနေရော”

ကိုယ်သက်ငြိမ် ရတီဆီက နှစ်ဖက်ခွစကားအားကြားရတော့ မနေတတ်။ သူမ ဘာကိုဆိုလိုနေသလဲဆိုတာ သူသိသည်မလား။ ခပ်တည်တည်ပင် သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းသို့ဝင်လိုက်သည်။ နုငယ်လည်း သမီးနှင့် စကားပြောပြီးနောက် ကိုသက်ငြိမ်ရှိရာသို့ ဝင်လိုက်လာသည်။

“ မောင်….ရေချိုးလာတာလား”

ကိုသက်ငြိမ် တစ်ချက်စိုးထိတ်သွားသည်။

“ နု………….ဘယ်လိုသိ”

“ မောင်ရယ်…ပုံမှန်ဆို မောင်ဝပ်ရှော့က ပြန်လာရင် ချွေးသံရဲရဲနဲ့လေ…အခုက ရှင်းသန့်နေရောလေ”

“ ဟုတ်တယ်……နုရဲ့။ ဒီနေ့တအားပူတော့ ချွေးတွေမတရားထွက်တာလေ…ဒါနဲ့မောင်တိုက်ခန်းမှာ ရေဝင်ချိုးခဲ့တာ”

“ အင်း……..ဒါနဲ့…မောင်အခန်းကို နု မရောက်တာကြာပြီ…တစ်ရက်လောက် သွားရှင်းပေးမှပါ”

ကိုသက်ငြိမ် နုငယ်မသွားဖြစ်အောင် ယတိပြတ် တားမြစ်ပစ်လိုက်သည်။

“ နေ…..နေ….နုလေး…..ဒီနေ့ မောင်ဝင်ရင်းနဲ့ အကုန်ဖုန်ခါခဲ့တယ်”

“ ကြားသားမိုးကြိုး……ထူးထူးဆန်းဆန်းပါလားမောင်ရယ်……မောင်ရှင်းခဲ့တယ်ပြောတော့ ပြီးတာပါပဲ။ ပြီးရင် ထမင်းစားရအောင် ထွက်လာခဲ့တော့”

ထမင်းစားမည်ဟုပြောမှ ကိုသက်ငြိမ် ဗိုက်ဆာလာသည်။ ဆာဆို နေ့လည်စာ တစ်နပ်လုံး သူ ထမင်းမစားဖြစ်။ ရတီနှင့် ပက်ပက်စက်စက်၊ မမောနိုင်မပန်းနိုင်လိုးနေကြတော့ ထမင်းစားဖို့တောင် သတိမရ။

“ ဂွီ…..ဂွီ”

“ နု…ပြောမှပဲ မောင်ဗိုက်ဆာလာပြီ”

“ မောင်က ဒီနေ့ ပင်ပန်းလာတာဆိုတော့ ဗိုက်ဆာနေမှာပေါ့…ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့မောင်”

နုငယ်ပြောသမျှ စကားတွေက အကုန်ပုံမှန် သူနှင့်ပြောနေကြစကားတွေမျှသာ။ သို့သော် တစ်ခွန်းချင်းဆီတိုင်းက ကိုသက်ငြိမ်၏ မလုံ့တလုံစိတ်ကို တုတ်နဲ့ထိုးဆွနေသလို။ ကိုသက်ငြိမ် မှင်သေသေနဲ့ပင် ရုပ်တည်ထားသည်။

“ အင်း…လာပြီ”

ကိုသက်ငြိမ် ထမင်းစားခန်းသို့ ထွက်ခဲ့သည်။ ထမင်းစားခန်းမှာတော့ ရတီက အသာလေးထိုင်စောင့်လျက်။

........................................................................

အခန်း (၅၂)

ကြီးမေချက်ထားသော ဟင်းလျာတွေက စားပွဲပေါ်တွင် ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ စားချင်စဖွယ်အတိ။ ကြက်သားဗူးသီး၊ ကိုက်လန်ခရုဆီ၊ မြင်းခွါရွက်သုပ်၊ မျှစ်ချဉ်ပေါင်ဟင်းရည်၊ ငပိရည်နှင့် တို့စရာပြည့်ပြည့်စုံစုံ။

“ ကိုသက်……..…ရော့”

နုငယ် ဟင်းတွေကို ကိုသက်ငြိမ်ဆီ အရင်ဦးချလိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေသောရတီက ဤအချင်းအရာကိုကြည့်ပြီး အားကျနေရသည်။ သူမလည်း ပြုစုပေးပစ်လိုက်ချင်ပါရဲ့။

သို့သော် သူမ မတတ်နိုင်။ ဟင်းနံ့တွေက ကိုသက်ငြိမ်နှာခေါင်းဝတွင် ကလူ ကလူကျီစယ်နေသည်။

“ ကိုတော့ စားပြီဟေ့ ….ဗိုက်အရမ်းဆာနေလို့”

တကယ့်ကို အားရပါးရစားနေသည်။ ခေါင်းမဖော်စတမ်းစားနေသော ကိုသက်ငြိမ်ကိုကြည့်ပြီး နုငယ်ကျေနပ်နေရှာသည်။ အမှန်စင်စစ် နေ့ခင်းက သူ့လင်တော်မောင်နဲ့ သူ့သမီးက ချစ်တင်းနှောနေလို့ နေ့လည်စာလွတ်သွားပြီး အခုမှသာ နှစ်နပ်စာပေါင်းစားနေမှန်း သိခဲ့ပါလျှင် သူမ ဘယ်လိုများတုံ့ပြန်နေပါမလိမ့်။

နုငယ်ရော၊ ရတီပါ အားရပါးရစားလိုက်ကြသည်။ ရတီလည်း ထိုနည်း၎င်းပင်။ နေ့လည်က ဦးဖေရဲ့ ကြမ်းရမ်းသောင်းကျန်းမှု သူမနုံးချိနေပြီ။ ပြန်ခါနီး ရေချိုးခန်းထဲမှာတောင် တချီ ဆက်ခဲ့သေးသည်မလား။

ထို့ကြောင့် သူမလည်း ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ အများကြီးစားပစ်လိုက်သည်။

“ ရော့…သမီး……စား….အုံး….ရော့”

“ ကြီးမေရေ….ဒီနေ့တော့ မီးတို့ဗိုက်တွေ ခွေးနမ်းတော့မယ်ထင်တယ်။ အရမ်းစားကောင်းတယ်..ကြီးမေရေ”

ကြီးမေလည်း ဘေးက လိုတာတွေ ထပ်ထပ်ထည့်ပေးနေသည်။ ထမင်းတွေလည်းတက်တက်ပြောင်ပြီ။ ဗိုက်တွေလည်းဝလှပြီ။ အချိုပွဲအနေနဲ့ ရေခဲသေတ္တာထဲက ပျားလိမ္မော်တွေ ကြီးမေထုတ်လာသည်။(၃)ယောက်စလုံး မတိုင်ပင်ရဘဲ စားလိုက်ကြပြန်ပြီ။ ဗိုက်အတော်ဝသွားသော ရတီက တစ်စခန်းထလာပြန်သည်။

သူမနှင့် ကိုသက်ငြိမ်က မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေသည်မဟုတ်လား။ အိမ်ရောက်ကတည်း သူ့မျက်နှာက သူမကို တစ်စက်မှမကြည့်။ နေ့လည်က သောင်းကျန်းနေသူကြီးက သူ မဟုတ်ခဲ့သလို။ ရတီ စနောက်ချင်လာသည်။ ထမင်းစားပွဲအောက်က ကိုသက်ငြိမ်ခြေဖဝါးဆီသို့ သူမခြေဖဝါးလေးနဲ့ လှမ်းတို့လိုက်သည်။

တစ်စုံတစ်ယောက်လာထိနေမှန်း ကိုသက်ငြိမ်သိလိုက်သည်။ ဘေးဘီဝဲယာကြည့်လိုက်တော့ နုငယ်မျက်နှာက ဘာမှမပြောင်းလဲ။ သူ့အရှေ့က ရတီက မျက်နှာပြုံးစိစိနှင့်။

သူသိလိုက်ပြီ။ ကလေးမ သူ့ကို လာစနေပြန်ပြီ။ သူ့ခြေဖဝါးကို လာကျီစယ်နေသော ရတီခြေဖဝါးအပေါ် သူ့ခြေဖဝါးတွေနဲ့ လှမ်းအုပ်ပစ်လိုက်သည်။ ရတီလည်း မထင်မှတ်သော တုံ့ပြန်မှုကြောင့် လန့်သွားသော်လည်း မျက်နှာမပျက်စေရ။

သူ့ခြေဖဝါးတွေကို အလိုက်သင့်ကလေး အသာအယာ ပြန်ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ပြန်တော့သည်။

စားပွဲအောက် ပူးကပ်လိမ်ဖယ်နေသော ခြေဖါးများက ဒွေးရောယှက်တင်။ မျက်နှာတွေက မှင်သေလွန်းတော့ မည်သူမျှ သံသယမဝင်ကြ။

“ ခွမ်း…….ကလွမ်း”

ရတီ ရုတ်တရက် ဇွန်းနဲ့ ခရင်းကို ပစ်ချလိုက်သည်။ ကြီးမေက ဝင်ကူကောက်ပေးမည့်ဟန်ပြင်သည်။ သို့သော် သူမ မကောက်ခိုင်း။ သူမ ဘာအကြံအစည်နှင့် လုပ်လိုက်မှန်း သူမသာ အသိဆုံးမဟုတ်လား။

“ နေ…..နေ…..ကြီးမေ…သမီးဖာသာ သမီးကောက်လိုက်မယ်”

ရတီ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချကာ စားပွဲအောက်ဝင်လိုက်သည်။ အမှန်က ဇွန်းနဲ့ ခရင်းက အဝေးကြီးလည်း မရောက်။ သူမ ခြေနားလေးတင်။ ာလှမ်းယူလိုက်လို့ရသည်။ သို့သော် သူမ စားပွဲအောက်ကြား တမင်ကိုဝင်လိုက်သည်။

ထိုင်နေသော ကိုသက်ငြိမ် ခြေထောက်နဲ့ပေါင်လုံးတွေကိုတွေ့သည်။ ဇွန်းနှင့် ခရင်းကို ကောက်ရင်း သူ့ပေါင်လုံးတွေကိုပါ ပွတ်သပ်ကျီစယ်ခဲ့ပြီး အပေါ်သို့ပြန်တက်လာခဲ့သည်။

ကိုသက်ငြိမ် တစ်ချက်တွန့်သွားသည်။

“ ကိုသက်…....ဘာဖြစ်တာလဲ”

“ အင်း…ချဉ်တာ ဝါးမိလိုက်လို့”

“ ဟုတ်လား….ရောင်းတဲ့သူကတော့ ချိုတာချည်းလို့ ပြောလိုက်တာပဲ။ တစ်လုံးတစ်လေ ချဉ်တာနဲ့ ညားသွားတာနေမှာပေါ့…ခစ်…ခစ်”

နုငယ်လည်း ဘာတွေဖြစ်လို့ဖြစ်နေမှန်းမသိ။ ပြေရာပြေကြောင်းတောင်ဝင်ပြောလိုက်သေးသည်။ သူမ သာ စားပွဲအောက် ရုတ်တရက်ဝင်ကြည့်လိုက်ပါက ကာမရှိန်တညီးညီးတောက်လောက်နေသော ဆော့လိုက်၊ ပွတ်သပ်လိုက်ဖြစ်နေသည့် ခြေဖဝါးတွေကို တွေ့ရမည်မှာအမှန်။

ဒီထက် စစ်စစ်ပေါက်ပေါက် ထပ်ကြည့်မည်ဆိုပါက ကိုသက်ငြိမ် ပေါင်ကြား ကာမအဆိပ်တက်ပြီး ဖုဖောင်းနေသော အရာကိုပါ တွေ့ရလိမ့်မည်။ ရတီကတော့ မှင်တည်တည်နဲ့။ စနောက်ပြီး လုပ်ခဲ့တာ သူမ မဟုတ်ခဲ့သလို။

စားသောက်ပြီး TV ကြည့်ရင်း ဗိုက်လေးလာသဖြင့် ကိုသက်ငြိမ် အိပ်ချင်လာသည်။

“ နုရေ ….ကိုအရင်ဝင်လိုက်တော့မယ်…အိပ်ချင်နေလို့”

နုငယ်က အိမ်ရှေ့မှာ TV ဖွင့်ပြီး Fashion show ကြည့်နေသည်။

“ အင်း…….ဒီနေ့ အိပ်တာစောတယ်နော်”

“ ကို..ပင်ပန်းလာလို့”

“ Good night”

“ Good night နုလေး”

ကိုသက်ငြိမ် အိပ်ခန်းထဲအရောက် “တီ” ဆိုပြီး ဖုန်းမှ message ဝင်လာသည်။ ဖတ်လိုက်တော့ ရတီဆီက။

“ လွမ်းနေပြီ…ဦးဖေ…ချစ်တယ်နော်”

ကိုသက်ငြိမ် message ပြန်ပို့လိုက်သည်။ ခိုးစားရသည့် အသီးက ပိုချိုတယ်လို့ ဆိုရိုးတောင် ရှိသေးတာပဲ။

“ ချစ်တယ်…အိပ်တော့…ဒီနေ့ ပင်ပန်းခဲ့တယ်မလား…ကောင်းကောင်းအိပ်နော်..မီးလေး”

Message ပြန်ပို့လိုက်ပြီး ကိုသက်ငြိမ် အကုန်လုံးကို delete လုပ်လိုက်သည်။ မည်သည့် သက်သေမျှ မကျန်စေရ။ အခုကျ နုငယ် ဘာဆို ဘာမှမသိ။

တချို့ကိစ္စတွေက သိအောင်မကြိုးစားနေဘဲ မသိခြင်းကမှ ပိုအေးချမ်းစေသည်၊ ပိုနေရထိုင်ရကောင်းစေသည် မဟုတ်လား။ အိမ်ရှေ့ခန်းက နုငယ်က သူမနောက်ကွယ်မှာ ဖြစ်ချင်သလို ဖြစ်နေသည့် လူသားနှစ်ဦး။

သူမ ဘာဆို ဘာမှ မသိရှာတော့ပေ။

........................................................................................................

အခန်း (၅၃)

တနင်္ဂနွေနေ့

ဒီနေ့ ရတီ ကောင်းသန့်နဲ့ တွေ့ဖို့ချိန်းထားသောနေ့ဖြစ်သည်။ အစကတော့ သူမ ကောင်းသန့်ချော့လိုက်ပါက ပြန်အဆင်ပြေပစ်လိုက်ဖို့ တွေးထားသည်။ သို့သော် သူနဲ့မတွေ့ခင်စပ်ကြားလေးမှာပဲ ဦးဖေနဲ့ အဆုံးစွန်ခရီးကို ရောက်ခဲ့မိလေသည်။

ဦးဖေရဲ့ အထိအတွေ့….

ဦးဖေရဲ့ အကြင်အနာ…

ဦးဖေရဲ့ ချစ်တတ်မှု….

ဦးဖေရဲ့ သူမအပေါ် ဆန္ဒပြည့်ဝစေမှု….

ထို့အပြင် ယောကျ်ားပီပီသသနှင့် စွမ်းဆောင်နိုင်မှု….

အိုး…….

အရာအားလုံးက သူမကို စွဲလမ်းစေမိသည်။ မဖြစ်သင့်မှန်း သိသည်။ သို့သော် သူမ ဆက်ဖြစ်ချင်နေသည်။ လူပျိုလူလွတ်လေး ကောင်းသန့် နဲ့ဆက်တွဲလျှင် အရာအားလုံးက ပန်းခင်းလမ်းကို လျှောက်ရသလို ချောမွေ့ဖြောင့်ဖြူးမယ်မှန်း သူမ သိသည်။

လူ့စိတ်ဆိုတာလည်း ခက်သားလား….။ မကောင်းမှန်းသိသော အရာကိုမှ တမ်းတမ်းစွဲမိနေသည့်အဖြစ်။

သူမနဲ့ ဦးဖေ ဟိုတစ်ခါက ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းလေးမှာ ဆန္ဒကိုယ်စီ ဖွင့်ထုတ်ကြပြီး အချစ်ခရီးလှော်ခဲ့ကြပေမဲ့ နောက်တစ်ကြိမ်တော့ အခုထိ ပြန်မတွေ့ဖြစ်။ နေ့တိုင်း အိမ်မှာတွေ့နေရတော့ အလွမ်းပြေရတာပင်။ မေမေသတိထားမိလား၊ မထားမိလားတော့ ရတီသေချာမပြောတတ်။

သေချာတာ တစ်ခုက သူမ အခုတလောအိမ်ကပ်နေသည်။ လွမ်းတဲ့စိတ်က ငယ်ထိပ်တက်ဆောင့်သည့် နေ့မျိုးဆို တိတ်တိတ်လေး ကြီးမေမသိအောင် အဝတ်လျှော်စက်နားက လျှော်မည့် အဝတ်ပုံနားသွား။

ပြီးလျှင် ဦးဖေ အင်္ကျီ ကို အပြေးလေးရှာ။ ဘေးဘီဝဲယာ လူရှင်းမရှင်း တစ်ချက်ကြည့်ကာ ကျွင်းကျန်နေရစ်သော ဦးဖေရဲ့ချွေးနံ့ကို တဝကြီးခိုးနမ်းရှိုက်ရသေးသည်။ ဖုန်းနဲ့လည်း လှမ်းလှမ်းပြီး ချစ်ကြောင်း၊ လွမ်းကြောင်း မက်ဆေ့ ပို့ရသေးသည်။

မေမေရှေ့မှာ မေမေမသိအောင်လုပ်နေရကိုပင် ရင်တလှပ်လှပ်နဲ့ ပိုအရသာရှိသလို ခံစားနေရသည်။ ဒီနေ့တော့ သူမ ဇာတ်လမ်းတွေအကုန်ရှင်းခဲ့ဖို့ရည်ရွယ်ထားသည်။ လှေနံနှစ်ဖက်လည်း မနင်းချင်ပြီ။ ငါးရံ့နှစ်ကောင်ကို တပြိုင်တည်း မဖမ်းချင်ပြီ။ သူမ ချစ်ဆိပ်ရည်တွေက တစ်ယောက်သောသူ ဦးဖေကိုမှ တမ်းတမ်းစွဲဖြစ်နေလေပြီ။

ဒါကြောင့် ဒီနေ့လှလှပပ အဆုံးသတ်ခဲ့ဖို့ ရက်ရက်စက်စက်လှအောင်ပြင်ထားသည်။ အပေါ်အောက် တစ်ဆက်တည်း အဝါရောင်ကိုယ်ကျပ်ဆွဲသားဂါဝန်အတိကလေးဖြင့်။ မျက်ခွံဖို့ဖို့လေးပေါ် ဘာအရောင်မှ အထူးအထွေမတင်တော့ဘဲ Eyeliner ခပ်ထူထူလေးဆွဲထားကာ မျက်တောင်လေးတွေကို mascara ဖြင့် ကော့တင်ထားသည်။

ပါးအို့လေးတွေကို ပန်းရောင်ပြေပြေလေးချယ်သထားတော့ ဆယ်ကျော်သက်အလှတရားတွေကို ပိုတောက်ပြောင်နေသလို။ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုလည်း အနီမရင့်တရင့်လေးဆိုထားတော့ သူမအလှတရားတွေက စူးရဲရင်မောစေသည်။

လေးညိုကို ချိန်းထားသော “Junction city” ကိုပို့ခိုင်းလိုက်ပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။ စောင့်မနေစေလို။ ဘယ်လိုဘယ်ပုံတွေ ဆက်ဖြစ်မယ်မှန်း သူမမှ မသိဘဲ။၊

အဝင်ဝက ဖုန်းပွတ်နေသည့် လူတစ်စုထဲ ကောင်းသန့်ကို သူမရှာရသေးသည်။ တွေ့ပါပြီ….ဒင်း။ Levi’s တီရှပ်အနီရဲရဲကိုမှ အပေါ်က ဂျက်ကက်အပါးနဲ့၊ အောက်ကလည်း Chino ဘောင်းဘီအနက်ရောင်။

ကြည့်လိုက်တာနှင့် Gen-Z ရုပ်လေးထွက်နေသည်။ သူမဝင်အလာကို ရှာနေဟန်တူသည်။ သူမကို တွေ့လိုက်သည်နှင့် အပြေးလေး လှမ်းလိုက်သည်။

“ ရတီ…ရောက်လာပြီလား”

“ အေး…”

“ နင်ကလည်းကွာ…စကားပြောတာ ခပ်ပြတ်ပြတ်ကြီးနဲ့”

“ ဟဲ့….ငါဒီလိုပဲပြောနေကြကို”

တကယ်တော့ ဦးဖေနဲ့ ဆုံးတုန်းကဆို အဲလိုမှမဟုတ်ဘဲ။ မြူ၏သို့၊ ကလူ၏သို့ ပြောနေကြပင်။ သို့သော် ကောင်းသန့်က သူမငယ်နိုင်ဆိုတော့ ခပ်တည်တည်ဟောက်ထည့်လိုက်သည်။

“ ငါတို့ မုန့်အရင်စားကြမလား”

“ ကောင်းသားပဲ…ငါလည်း ဗိုက်ဆာနေပြီ”

“ လာ….လာ”

ကောင်းသန့် ရတီလက်ကို ဘာမဆိုင်၊ ညာမဆိုင်ဆွဲကိုင်ပစ်လိုက်သည်။ ရတီလည်း တွန်းဖယ်မနေတော့။ ခေါ်ဆောင်လာဆီ အလိုက်သင့် လှမ်းခဲ့လိုက်တော့သည်။ အပေါ်ထပ်က “ Lotteria” ဆီ ဝင်လိုက်ကြသည်။

“ နင်ဘာစားချင်လဲ”

“ ငါက ကြက်ကြော်နဲ့ Coca Cola”

“ အေး…ငါမှာပေးလိုက်မယ်…နင်သွားထိုင်နေလေ”

ဒီနေ့မှ ပြာပြာသလဲ သူမကို အရမ်းကာရောဂရုစိုက်ပြနေသည်။ တအောင့်ကြာ သူမတို့မှာထားတာတွေ အကုန်ရောက်လာသည်။ စကားကိုတောင် ဟုတ်တိပတ်တိမပြောကြသေးဘဲ အစားကိုပဲ ဝအောင်စားလိုက်ကြသည်။

“ ဗိုက်ဝသွားတာပဲ…လာ ငါတို့ တခြားတစ်နေရာပြောင်းရအောင်”

“ နင် ငါ့ကို ဘယ်နေရာခေါ်သွားမလို့လဲ”

“ နင်ကလည်းဟာ ငါတို့ အေးအေးဆေးဆေးစကားပြောရအောင်လေ…ငါတို့မတွေ့တာ အရမ်းကြာနေပြီလေ…ငါသိသလောက် စာမေးပွဲဖြေပြီးကတည်းကလေ…ဒီမှာ..လူအဲဒီလောက် ရှုပ်နေတာ….အေးဆေးဆေးဆေး စကားပြောဖို့မလွယ်လောက်ဘူး”

“ ပြီးရော”

ကောင်းသန့်နဲ့ရတီ ကုန်တိုက်မှ တစ်နေရာဆီ ကောင်းသန့်ကားနဲ့ ဦးတည်မောင်းနှင်လိုက်သည်။

“ နင်အခု ဘယ်သွားမှာလဲ”

“ ငါ့တိုက်ခန်းလေ”

“ ဟဲ့..နင့်မှာ ဘယ်အချိန်ကတည်းက တိုက်ခန်းပိုင်သွားတာလဲ”

“ ဟား…ဟား..ငါ့အဖေက ငါစာမေးပွဲပြီးကတည်းက လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေချင်နေရအောင်ဆိုပြီး တိုက်ခန်းဝယ်ပေးထားတာ…ငါအခုနင့်ကို ဒါပြချင်လို့လေ”

“ အေး..ပြီးရော…ဟိုရောက်ရင်လည်း ငါလည်း နင့်ကိုပြောစရာရှိတယ်”

“ ငါလည်း မတွေ့ရတဲ့ အချိန်တွေမှာ ပြောစရာတွေ ရင်နဲ့အပြည့်ပဲ”

“ ဟေ့….ဟေ့ နင်ဝတ္ထုတွေ လာရေးမနေနဲ့…နင့်အကြောင်းငါသိလာတာ အံတိုနေပြီနော်”

“ အဟတ်…..ဟတ်…နင်ကလည်း ရိုလို့ကို မရဘူးပဲ”

“ လမ်းသေချာကြည့်မောင်အုံး”

ရတီ စကားလမ်းကြောင်း လွှဲပစ်လိုက်သည်။ ခဏကြာ ကောင်းသန့် ရင်ကွဲပက်လက်နဲ့ ကျန်ရစ်ကြီး ဖြစ်ခဲ့မယ်မှန်း သူကိုယ်တိုင် ကြိုသိခဲ့မယ်ဆို သူဒီလောက်ထိ အူမြူးနေမိမှာမဟုတ်။ တိုက်ခန်းရှိရာ နေရာသို့ရောက်လာပြီ။ ကားလွတ်တဲ့နေရာ ပါကင်ထိုးလိုက်ကာ သူ့တိုက်ခန်းရှိရာ (၃)လွှာကို လှေကားနဲ့တက်လာကြသည်။ ဖွင့်လိုက်တော့ တိုက်ခန်းက အခုမှ interior decoration လုပ်ထားသဖြင့် အပျံစားဖြစ်နေသည်။

အတွင်း ဆိုဖာနံရံတွေဆီ နှစ်ဦးသား မတိုင်ပင်ရဘဲ ပြိုင်တူထိုင်ချမိလိုက်သည်။ အိုက်စပ်နေသဖြင့် အဲယားကွန်း ဖွင့်လိုက်သည်။ ပြီးနောက်ကောင်းသန့်မှ ပြောစရာရှိတာ အရင်ထုတ်ပြောလိုက်သည်။

................................................

အခန်း (၅၄)

“ ငါ နင့်ကိုအရမ်းလွမ်းနေတာ”

“ အင်း”

“ နင် ငါ့ကို ဖုန်းတောင်တစ်ချက်မဆက်ဘူးနော်”

“ အင်း”

“ ရတီ…နင်ကလည်းကွာ ဘာတအင်းအင်းချည်း ပြောနေတာလဲ။ ငါ့ကို ဘာမှပြောစရာမရှိတော့ဘူးလား”

ရတီမျက်နှာက စိမ်းသက်မှုတွေအပြည့်။

“ ကောင်းသန့်…ငါတို့..ဇာတ်လမ်း ဒီမှာပဲ ချန်ခဲ့ရအောင်”

“ ဘာ”

ကောင်းသန့် မထင်မှတ်သော စကားကိုကြားလိုက်ရသဖြင့် တုန်လှုပ်သွားသည်။

“ ရတီ..နင်ကလည်းဟာ…ငါ့ကို စချင်ရင် ကြိုက်သလောက်စ။ ဒါမျိုးကြီးနဲ့တော့ မစပါနဲ့ကွာ”

“ ငါအတည်ပြောနေတာ”

“ ဟင်…..နင် တကယ်ပြောနေတာလား”

ရတီပုခုံးကို ဆွဲကိုင်လှုပ်ရင်း သူမေးလိုက်သည်။

“ ပြော…ဘာလို့ ငါ့ကို ဖြတ်ချင်တာလဲ”

ရတီအမှန်အတိုင်း ဘယ်လိုပြောထွက်ပါမလိမ့်။ သူမစိတ်ထဲ “ငါက ငါ့ပထွေးနဲ့ ကြိုက်နေကြလို့ နင့်နဲ့ မပက်သက်ချင်တော့တာ” ဟု ပြောလိုက်ချင်သော်ငြားလည်း သင့်တော်သော စကားမှမဟုတ်ဘဲ။

“ ပြောလေ…ပြော”

“ ဒီအတိုင်းပါပဲ….ငါ စိတ်မပါတော့လို့”

“ စိတ်မပါတော့လို့…ဟုတ်လား…..ရတီရာ…အဲလိုချည်း ပစ်ပစ်ခါခါ မပြောပါနဲ့ကွာ…နင့် ငါ့ကို ဘာဖြစ်စေချင်တာလဲ..ပြော…ငါ အကုန်ပြင်ပေးမယ်…နင် ငါ့ကို တခြားကောင်မလေးတွေနဲ့ စကားပြောတာ မကြိုက်ဘူးဆိုရင်လည်း ငါမပြောတော့ဘူး…နော်….နော်လို့”

“ ကောင်းသန့်…ငါအတည်ပြောနေတာ”

ရတီ၏ စိမ်းသက်မှုတွေကြား ကောင်းသန့်ခမျာ အလူးအလဲ။ ကောင်းသန့် ခြေမကိုင်မိ၊ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်ပြီး ရတီကို အားနဲ့ဆွဲဖက်ပစ်လိုက်သည်။

“ ငါတို့ ဒီလိုပဲ နေသွားကြမယ်လေ”

“ ကောင်းသန့်..နင် ငါ့ကို လွှတ်”

“ ရတီကလည်းကွာ”

“ ဟဲ့…လွှတ်လို့ ပြောနေတယ်လေ”

ရတီ၏ နူးညံ့သော အထိအတွေ့၊ သင်းပျံ့သော မွှေးရနံ့တွေကြား ကောင်းသန့်မိန်းမောမိကာ စိတ်ရိုင်းတွေ ဝင်လာသည်။ ရတီလည်တိုင်နှင့် ဆံပင်တွေက အငမ်းမရ နမ်းရှိုက်မိနေသည်။

“ မွ…မွ…..ပြွတ်”

“ အင့်…..ငါ့ကို လွှတ်…လွှတ်လို့ပြောနေတယ်နော်”

တဖြည်းဖြည်းချင်း ကောင်းသန့် အထိအတွေ့တွေက တစထက် တစထက် ပိုကြမ်းတမ်းလာသည်။ ရတီ ခွန်အားရှိသလောက် ရုန်းသော်ညားလည်း ယောကျ်ားအားနဲ့ မိန်းမသားအားက ဘယ်လို ယှဉ်ယှဉ်၊ ယှဉ်မရ။

ကောင်းသန့်လက်တွေက ရတီရင်သားတွေဆီ ဆုပ်နယ်လာသည်။ ရတီ အထိအတွေ့ကို လုံးဝမနှစ်မြို့။

“ ဟဲ့…ငါ့ကို လွှတ်စမ်း”

ဘယ်လိုပြောပြောကောင်းသန့်နားမဝင်တော့။ သူ့လက်တွေက ရတီ ဖင်ကြားတွေဆီ နယ်ချဲ့လာသည်။ ရတီတို့နှစ်ယောက်က အိမ်ရှေ့ဆိုဖာဆီမှာ လုံးလားထွေးလား ဖြစ်နေကြသည်။ ကောင်းသန့် အားမရသဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံး ကြမ်းပြင်ကော်ဇောပေါ်ဆီ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်လျက်။

ရတီဝတ်လာတာက အပေါ်အောက် တစ်ဆက်တည်း ကိုယ်ကျပ်ဆွဲသားဂါဝန်လေးဆိုတော့ အောက်စက ရုန်းလေ၊ အပေါ်ကို ပိုတက်လေ ဖြစ်နေသည်။ ရတီ ပေါင်နှင့် တင်ပါးကြား လျှိုဝင်နေသော ကောင်းသန့်လက်က ရတီ အတွင်းခံကို ဖမ်းဆုပ်မိသွားပြီး ဇတ်ခနဲ့ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

ရတီ အပေါ်ပိုင်းတစ်ပိုင်းလုံးက လုံလုံခြုံခြုံဖြစ်သော်လည်း အောက်ပိုင်းတစ်ပိုင်းလုံး ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိတော့။ အောက်ပိုင်းတစ်ပိုင်းလုံးရှိ ဂါဝန်က ရတီခါးပေါ် အပေါ်သို့ လန်တက်နေသည်။

“ ခွေးကောင်….ဖယ်…...လွှတ်….ဖယ်…ဖယ်လို့ပြောနေတယ်”

“ ဖတ်….ဖြတ်…..ဖြန်း….ဖတ်…ဖတ်”

ရတီ အားရှိသလောက် ကောင်းသန့်ကို ထုရိုက်ကြည့်ကြည့်သည်။ ရတီထုရိုက်နေတာကို ကောင်းသန့်က ပန်းနဲ့ပေါက်နေသည့်အလား။ မဖြုံရေးချ မဖြုံ။

“ ရတီ…ကလည်းကွာ…ငါ…ငါချစ်လို့ပါ”

“ ဘာ…ဘာကို ချစ်တာလဲ…ခွေးကောင်ရဲ့…နင့်အမေကို သွားလုပ်ပါလား”

“ နင်မမိုက်ရိုင်းနဲ့နော်”

“ ဪ..နင်က အမေထိတော့ နာတယ်ပေါ့……ဖယ်…အခုလွှတ်…..ဖယ်…ဖယ်”

ကောင်းသန့်ဘောင်းဘီခါးပတ်ကို ချွတ်မလို့လုပ်တုန်း အားအနည်းငယ်လျော့သွားသဖြင့် ရတီ ထွက်ပြေးမည် ပြုသည်။ ကောင်းသန့်က ပိုလျင်သည်။ ရတီ ခြေထောက်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်နိုင်သဖြင့် လဲပြိုပြီး ကျလာသည်။ အိမ်ရှေ့ကြမ်းပြင်ပေါ် ပုံလဲကျသွားသော ရတီကိုယ်ပေါ် တက်ခွစီးကာ ဖိထားလိုက်သည်။

ရတီ တစ်ကိုယ်လုံးနာကျင်လျက်။ ဘေးဘီကို အကူအညီတောင်းဖို့ကြည့်ပြန်တော့လည်း တိုက်ခန်းတွေ က အသံလုံသည့်အပြင် တသီးတသန့်စီ။ ခေါ်ဆောင်ရာဆီ ယုံယုံကြည်ကြည် လိုက်ပါလာမိသော မိမိကိုယ့်ကိုသာ အပြစ်တင်လိုက်တော့မည်။

ရတီအောက်ပိုင်း ဖူးမွတ်သည့် အလှတရားတွေကို မြင်ရတော့ ကောင်းသန့်ရမ္မက် ပိုလောင်မြိုက်စေနေသလို။ ကောင်းသန့်ဘောင်းဘီနဲ့ အတွင်းခံကို ခပ်သွက်သွက်လေး ချွတ်ချလိုက်သည်။ အားလုံးချွတ်ဖို့ အချိန်မရှိ။

မတော်လို့ ရတီ ပြေးထွက်သွားခဲ့ရင် ဒုက္ခ။ ရတီလည်း တစ်ကိုယ်လုံးနာကျင်နေသဖြင့် ခဏကလို ရုန်းကန်မှုအား သိပ်မရှိတော့။ ဖင်ပေါ်ကြီးဖြင့် အိမ်ရှေ့ကြမ်းပြင်ပေါ် လဲကျလျက်။ အသိ၊ သတိတွေကတော့ ကောင်းကောင်းကပ်လျက်သား။

ထိုစဉ် သူမပေါင်နှစ်ဖက်စလုံးကို ကောင်းသန့်လက်နဲ့ ဆွဲဖြဲလိုက်သည်။ ကောင်းသန့်၏ ဆီးခုံမွှေး ထူထူကောက်ကောက်တွေကြား လီးချောင်းက တဆတ်ဆတ်တုန်ရီလျက်ရှိသည်။

ရတီပေါင်နှစ်ကြား သူ့ကိုယ်လုံးကို တိုးဝင်လိုက်သည်။ ရတီအပေါ်ပိုင်းကိုလည်း သူ့အားနှင့် ချုပ်နှောင်ထားလျက်။ ဘာမှ ပွတ်သပ်နူးနပ်မနေတော့ဘဲ လီးချောင်းကို စပ်ပတ်ထဲ ဆတ်ခနဲ့ စိုက်သွင်းလိုက်တော့သည်။ ကောင်းသန့်လီးက တစ်ချက်တည်းနှင့် အောင်အောင်မြင်မြင်ပင် ရတီစပ်ပတ်ထဲ အခန့်သားနေရာယူလိုက်နိုင်သည်။ အရင်တစ်ခေါက်ကလို မချော်ထွက်တော့ပေ။

ကောင်းသန့်အတွက် အရင်တခေါက်တုန်းက ကွန်ဒုံးစွပ်ထားတော့ အထိအတွေ့က ကောင်းသော်ငြားလည်း အခုလောက်ထိထိမိမိ မခံစားမိ။ အခုက ဘာအကာအကွယ် အတားအဆီးမှ မရှိတော့ နူးညံ့မှုတွေ၏ အရသာကို အတိုင်းသား သိရှိခံစားမိနေသည်။

ရတီစပ်ပတ်၏ နူးညံ့စိုအိနေမှုက အတိုင်းအဆမရှိ။

“ ဖတ်…..ဖလတ်…ဖလတ်…..ဖလတ်….ဖတ်…..ဖတ်…..ဖတ်”

“ ရှီး……အ….အား……အား…..ဟ…….အ…….အား…..အာ…….အ”

“ ဖယ်……ဟင့်….အင့်….မလုပ်……မလုပ်ပါနဲ့”

အခုထိ ရတီက တွန်းဖယ်ရုန်းကန်လျက်။

..............................................

အခန်း (၅၅)

ကောင်းသန့်က ရတီလက်နှစ်ဖက်က ဆွဲကိုင်ချုပ်ထားသည်။ သူ့လီးကတော့ စည်းချက်မှန်မှန် သူမစပ်ပတ်ဆီ ဝင်လိုက်၊ ထွက်လိုက်နှင့်။

“ ဖတ်…..ဖတ်….ဖလတ်…..ဖလတ်……ဖလတ်”

“ အ……..အ…အာ……ဟ…..အ”

“ ဟင့်……အင့်……အင့်…….ဟင့်”

လီးချောင်းက ရတီစပ်ပတ်ဆီ (၁၀)ကြိမ်၊ (၁၅)ကြိမ်လောက် ဝင်ချည်၊ ထွက်ချည်ပြုပြီးနောက်ပိုင်းရတီလည်း တွန်းဖယ်မနေတော့။ စပ်ပတ်ဆီကနေ ကာမအရသာကို တဖြည်းဖြည်းချင်း ရတီ သိရှိလာသည်။ စပ်ပတ်ကလည်း လီးဝင်လာတော့ ပိုအဝင်အထွက်ကောင်းမွန်လာစေရန် အရည်ကြည်တွေပါထွက်စပြုလာသည်။

သို့သော် ရတီအတွက်က ကာမအရသာကို ဦးဖေနှင့် ချစ်တုန်းကလို ဒင်းပြည့်ကြပ်ပြည့်အရသာ မရ။ ဦးဖေ လီးကြီးက ရှည်လည်းရှည်၊တုတ်လည်းတုတ်သည်။ ပြီးလျှင် မိန်းမအတွေ့အကြုံလည်း စုံတော့ တဖက်လူအခြေအနေကိုသေချာသိပြီး ကောင်းမွန်မွန်လိုးတတ်သည်။

ကောင်းသန့်လီးက ဦးဖေနဲ့စာ သိပ်မရှည်သလို၊ သိပ်လည်း မတုတ်။ ပုံမှန် မြန်မာယောကျ်ားလေးတွေရှိသည့် အရွယ်အစားလောက်ပင်။ ကောင်းသန့်သာ လူရည်လည်ပြီး သတိရှိသောသူဖြစ်ပါက ရတီစပ်ပတ်က ပထမဆုံး သူနှင့် ကာမစပ်ရှက်တုန်းကလို ကျဉ်းမြောင်းမနေဘဲ အနည်းငယ်ချောင်ချိနေမည်ကို သိနေလောက်သည်။

အခုကျ ဘာမှ သတိမထားမိဘဲ အရမ်းကာရော လုပ်မနေသည်။ ဝင်ချည်၊ ထွက်ချည်ပြုနေသော အသားစိုင်နှစ်ခု၏ သာယာမှုအောက်သာ မျောပါနေမိသည်။

“ ဖတ်….ဖလတ်…ဗြတ်…..ဇွပ်………ဖလတ်….ဖလတ်……ဖတ်…..ဖတ်….ဖတ်”

“ အင့်…….ဟင့်……..အင့်…..အင့်”

ရတီလည်း အရမ်းကြီး ရုန်းကန်မနေတော့ဘဲ တဖြည်းဖြည်း ပျော့ခွေလာသည်။ လီးဝင်သွားလို့နှင့်တူသည်။ သူမ လီးကြိုက်သူ ဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်နေပြီလား။ ကောင်းသန့်လည်း ရတီ၏ ရုန်းကန်မှုကို မထိန်းချုပ်ရတော့ ပို၍ သက်တောက်သက်သာနှင့် လိုးပေးနေမိသည်။

သူ ရတီကိုယ်ပေါ် ဖယ်လိုက်သည်။ ပက်လက်ကြီး ဖြစ်နေသော ရတီကို မှောက်ခုံဖြစ်အောင်လုပ်လိုက်သည်။ သူမ ဖင်လုံးလုံးက အပေါ်ထောင်လျက်။ ကောင်းသန့် နောက်က တက်ခွလိုက်ပြီး ဖင်နှစ်လုံးကြားအောက်နားက စပ်ပတ်ဆီ လီးကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်သည်။

လိုးချက်တွေက တစ်စထက် တစ်စ ပိုထိမိလာသည်။

“ ဖတ်…ဖတ်…ဖလတ်…ဖလတ်…ဗြတ်……ဖတ်”

“ ဟင့်….အင့်….အင့်……အင့်…ဟ…..အင့်”

ရတီကတော့ မှောက်ခုံကြီး ကောင်းသန့်လိုးချက်တွေကို အသာတကြည့်ခံယူနေသည်။ သူမ ရုန်းဖယ်မနေတော့။ ဒီကိစ္စမြန်မြန်ပြီးဖို့သာ စိတ်စောလျက်ရှိသည်။ ဖင်လုံးအိအိတွေကြား လီးကြီး စိုက်စိုက်ဝင်သွားတာကို ကြည့်နေရတာ ကောင်းသန့်အတွက် အရသာရှိလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။

ရတီ ဖင်လုံးအိအိတွေကိုပါ အပေါ်ကနေ လက်နဲ့ ဆုပ်နယ်လိုက်ပြန်သေးသည်။ အာရမလိုအားမရဖြစ်ပြီး ရိုက်မိပြန်သေးသည်။

“ ဖြန်း…ဖြန်း”

“ ဖတ်…..ဖလတ်….ဇွပ်….ဇွပ်….ဇွပ်…ဖ..လတ်…ဖလတ်”

ရတီ ဖင်သားနုနုလေးက လက်ဖဝါးအရာတွေ ထင်နေသည့်အဖြစ်။ ကောင်းသန့် ဂွေးစေ့နှစ်လုံးက တစ်ချက်၊ တစ်ချက်ထိုးသွင်းလိုက်တိုင်း ရတီဖင်လုံးတွေကို ပွတ်တိုက်လျက်။

“ အ….အာ….ဟား….ရှီး…..ဟား…..ဟား”

ကောင်းသန့် ကာမဂုဏ်အထွတ်အထိပ်သိုရောက်ကာ သုတ်လွှတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။

“ ဟော……ဟား…..ဟော…….ဟဲ….ဟော…ဟဲ”

ရတီလည်း စပ်ပတ်ထဲက နွေးခနဲ့ ခံစားမိလိုက်သဖြင့် သူပြီးဆုံးသွားသည်ကို သိလိုက်သည်။ ရတီ ကောင်းသန့် သုတ်လွှတ်ပြီးသည်အထိ စောင့်ပေးနေသည်။ ပြီးသွားသည်နှင့် သူမ ကိုယ်ပေါ် ပုံကျနေသော သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို တွန်းဖယ်ကာ သန့်စင်ခန်းဆီ လှမ်းသွားသည်။

အကုန်ဆေးကြောသန့်စန့်ပြီး အဝတ်အစားတွေကို ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ဆိုဖာနား ကျွတ်ကျကျန်ခဲ့သော သူမ အတွင်းခံကို ယူလိုက်ကာ ခပ်တည်တည်ပင် ကောင်းသန့်ရှေ့ဝတ်ဆင်လိုက်သည်။ ကောင်းသန့်ကတော့ သုတ်လွှတ်ပြီး မှိန်းကောင်းတုန်းရှိသေးသည်။ ဘောင်းဘီတောင် မဝတ်နိုင်။ လီးချောင်းက သုတ်လွှတ်ပြီးပျော့ခွေလျက်။

“ ရတီ…နင်ပြန်တော့မှာလား”

“ နင့် ပါးစပ်ပိတ်ထားလိုက်တော့”

“ ငါတို့ဘယ်နေ့ ထပ်တွေ့ကြမလဲ”

“ ခွေးကောင်….ငါ နင့်ကို ဒီထက် ပိုရွံမလာခင် နင့်ပါးစပ်ပိတ်ထားလိုက်။ နင့်နဲ့ ငါ ဒီနေ့ ဒီချိန်နောက်ဆုံးတွေ့တာပဲ”

“ နင်ကလည်းဟာ..နင်လည်း ငါလိုးတာ ကျေကျေနပ်နပ်ခံနေတာပဲကို”

“ ဒီစောက်ပါးစပ်ကို နင် မပိတ်တော့ဘူးလား။ ငါ နင့်ကို အခု ရဲစခန်းသွားပြီး Rape case အနေနဲ့ တိုင်ချက်ဖွင့်လိုက်ရတယ်နော်။ နင် ထောင်ထမင်း၊ ထောင်ဟင်းမစားချင်ရင် နင်ဒီမှာပဲ ရပ်လိုက်တော့”

“ နင်…တကယ်ပြောနေတာလား”

“ အေး….ဒါက ငါ့အတွက်နောက်ဆုံးအကြိမ်ပဲ…နင် ငါ့ရှေ့ထပ်ပေါ်မလာစေနဲ့ …နင်ထပ်ပေါ်လာရင် ငါဘာလုပ်မိမယ်မှန်း ငါကိုယ်ငါလည်း သိမှာမဟုတ်ဘူး”

ရတီပြောစရာရှိတာပြောပြီး တံခါးကို “ဂျိန်း” ခနဲ့ ပိတ်ကာ Taxi ငှါးပြီး၊ အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှ အကြောင်းအရာတွေက သူမကိုနာကျင်စေသည်။ သူမ၏ မှတ်ဉာဏ်တွေထဲ သူမငယ်ငယ်က မေမေကို ဖေဖေက အနိုင်ကျင့်နေတာမျိုး သူမ ရေးတေးတေးလေးတော့ မှတ်မိနေသေးသည်။

ထိုကြောင့် အလိုမတူဘဲ အနိုင်ထက်စီးနင်းပြုခြင်းကို သူမရွံရှာသည်။ နေ့လည်နေ့ခင်းပဲ ရှိသေးတော့ အိမ်မှာကြီးမေက လွဲပြီး ဘယ်သူမှမရှိနေ။ ကောင်းသန့်က သူမစပ်ပတ်ထဲ သုတ်လွှတ်ခဲ့ပေမဲ့ ဗိုက်ကြီးမှာ သူမ မစိုးရိမ်။

ဦးဖေနဲ့ တွေ့ပြီးနေ့ကတည်းက ဆေးဆိုင်ကနေ လက်ညှိုးကတ်(၂၈လုံး ကတ်) ဝယ်ပြီး မှန်မှန်သောက်နေသည်။ Facebook ပေါ်က သားဆက်ခြားနည်းလမ်းတွေနှင့် ပက်သက်ပြီး သူမ သေချာရှာဖတ်သဖြင့် ဗိုက်မကြီးအောင်တော့ သူမ တားနိုင်သည်။ ဖြစ်နိုင်မယ်ဆို ဦးဖေရင်ခွင်ထဲ တိုးဝှေ့ကာ အဖြစ်သနစ်တွေကို စီကာပတ်ကုံး ပြောပြလိုက်ချင်သည်။

ဦးဖေဆို နားလည်ပေးလောက်သည်။ အခုကျ သူမ အပေါ်ထပ်ရှိ သူမအခန်းထဲ ဝင်၊ ဂျက်ချကာ အားပါးတရ ငိုချလိုက်တော့သည်။ မျက်ရည်တွေက တာကျိုးသလို ဆင်းချလာသည်။ သူမရဲ့ ရည်စားဦးနှင့် ဇာတ်လမ်းတစ်ခန်းရပ်ခဲ့လေပြီ။

လှလှပပအဆုံးသတ်တော့ မဖြစ်ခဲ့ပေ။ ဆိုးဝါးသော ပြတ်စဲမှုမျိုး။ အချစ်ဦး လို့ သူမ မသုံးနှုန်းချင်။ အချစ်ဦး ဆိုသော နာမ်စားကို ဦးဖေ အတွက်သာ သူမ သုံးနှုန်းထားချင်သည်။ ရည်းစားဦးလို့ သုံးနှူံးရမည်ထင်။ ဒီနေ့ သူမ ဝအောင်ငိုလိုက်ပါတော့မည်။

....................................

အခန်း (၅၆)

ကိုသက်ငြိမ်တစ်ယောက် အခုတလော တက်ကြွရွှင်လန်းလှသည်။ သတ်လတ်ပိုင်းယောကျ်ားတစ်ယောက်အတွက်ဆို ငွေရေးကြေးရေးက အတန်အသင့်ပြည့်စုံနေပြီ။ နောက်ထပ်လိုအပ်ချက် လိင်ကိစ္စပဲ ရှိတော့သည်။

လိင်ဆန္ဒတွေကလည်း “နောနော်” သီချင်းထဲကလို “အတိုင်းထက်အလွန်” ဖြစ်နေတော့ သူကံကောင်းသည်ဟုဆိုရပါမည်။ သူ့မှာ သူလိုအင်ဆန္ဒတွေကို မညီးမညူလိုက်ပါဖြည့်ဆည်းပေးသော ချစ်စနီး “နုငယ်” ရှိသည်။ ဒါအပြင် Buy 1၊ Get 1 ဆိုပြီး ပါလာသည့် မယားပါသမီး “ရတီ” ရှိသည်။

သူ့ကို ဒီ(၂)ယောက်ထဲက ဘယ်တစ်ယောက်ကို ပိုချစ်သလဲလို့ မေးလာခဲ့သည်ရှိသော် သူ့အနေနှင့် မဆိုင်းမတွပင် “နုငယ်” ဟုဖြေမိမှာအမှန်။ ဒါဆို ချစ်လျက်သား၊ အဆင်ပြေလျက်သားနဲ့ ဘာလို့ မယားပါသမီးနှင့် ဇာတ်လမ်းထပ်ဖြစ်လဲဟု မေးခဲ့ရှိသော် ယောကျ်ားသဘာဝဟုပင် သူ လိုရာဆွဲပြောလိုက်တော့မည်။

အသစ်အဆန်းဆို မက်မောခုံမင်တတ်သည့် လူ့သဘာဝပင်မဟုတ်လား။

လူတွေ၏ ခန္ဓာကိုယ်ဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်မှုက ဒီယောကျ်ားတစ်ယောက်က ဒီမိန်းမတစ်ယောက်ကို သေတပန်၊ သက်တဆုံး သစ္စာရှိရှိပေါင်းဖက်ဖို့ ဖွဲ့စည်းထားမျိုးမှ မဟုတ်ဘဲ။ Homo sapiens ဟု သိပ္ပံအမည်ရှိသည့် လူသားတွေက စည်းတွေ၊ ဘောင်တွေ ၊ social norms တွေကြောင့်သာ တစ်လင်တစ်မယားစနစ် ကို ကျင့်သုံးနေကြခြင်းဖြစ်သည်။

ဒီနေ့ခေတ်ထိ ယောကျ်ားတစ်ယောက်က မိန်းမအများကြီး ယူနိုင်သော ထုံးတမ်းတွေ၊ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်လည်း ယောကျ်ားတစ်ယောက်မက ယူနိုင်သော လူမျိုးစုတွေ ရှိနေသေးသည်ပင်။ အခုလည်း လူပျိုပေါက်ကလေးလို ရတီနှင့် မက်ဆေ့ချ်တွေ ခိုးပို့နေသည့်အဖြစ်က သူပျော်နေမိသည်။

အခုထိ နုငယ် သူ့အပေါ် ဘာသံသယမှ မဝင်သေးဟု သူထင်ထားသည်။

“ တို့ဆရာ အခုတလော အရမ်းအူမြူးနေတယ်လေ။ ပိုလည်း နုလာသလိုပဲ”

“ ဟေ့ကောင်တွေ…ငါ မင်းတို့ကို လစာမလျော့ပါဘူးကွာ…..ဒီလိုကြီး မမြှောက်ပါနဲ့”

“ တကယ်ပြောတာ အာစရိရ။ တို့အာစရိ မိန်းမ ယူပြီးကာမှ အရမ်းတက်ကြွနုပျိုနေတာနော်။ အာစရိ ဆေးစွမ်းတွေရှိရင်လည်းမျှနော်…လျှိုမထားနဲ့အုံး”

“ မရှိပါဘူးကွာ…ငါ အခုတလော ဆေးလိပ်၊ အရက်လျော့သောက်လို့နေမှာပါ”

စိတ်ထဲမှာ ငါ့မှာ မိန်းမ(၂)ယောက်တောင်ရှိလို့ အဲလိုနုပျိုနေတာဟေ့ လို့အော်ပြောလိုက်ချင်သည်။ တကယ်လည်း ကိုသက်ငြိမ် ဆေးလိပ်၊ အရက်လျော့သောက်ပြီး Gym မှန်မှန်သွားနေသည်။ နုငယ်နှင့် အိမ်ထောင်ကျပြီးကတည်း သူကျန်းမာရေးတော်တော်လိုက်စားဖြစ်သည်။ အခုတလော သူ၏ Gym က Personal trainer တောင် သူ့ကို အသက်အရွယ်နှင့်မလိုက် တော်တော်ကစားနိုင်သည်ဟု ချီးကျူးထားသဖြင့် သူကိုယ်သူ ကျေနပ်နေမိသည်။

အစက မိန်းမတစ်ယောက်ပဲ ယူထားသော်လည်း အခုကျ လိုးပေးရမဲ့သူက (၂)ယောက်တောင်။ ဒီအချင်းအရာတွေကြောင့် သူကျန်းမာမှဖြစ်မည်။ သူနေကောင်းမှ ဖြစ်မည်။ သန်စွမ်းမှဖြစ်သည်။ အရေးကြီးဆုံး အချက်က သက်လုံကောင်းမှ ဖြစ်မည်။ နှစ်ယောက်စလုံးက အိပ်ယာပေါ်မှာဆို သူပြုသမျှနုသည့်လူမျိုးတွေ မဟုတ်လား။

သူရဲ့ ကွယ်လွန်သွားပြီဖြစ်သော လွင်မာနှင်းတောင် တမလွန်ကနေ အခုလက်ရှိသူကြုံနေရသော အဖြစ်သနစ်တွေကို မြင်များမြင်မိရင် ဘာများပြောနေမိမလဲဆိုတာ တစ်ခါတစ်ရံ သူ ရှာရှာဖွေဖွေ စစ်စစ်ပေါက်ပေါက် တွေးမိပြန်သည်။

ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး မနက်ကလည်းက အလုပ်အရမ်းရှုပ်နေသည်။ မက်ဆေ့ချ်တွေ ဝင်နေမှန်းသိသော်လည်း သူ ကားအောက်ကိုရောက်နေသဖြင့် ဖွင့်တောင် ဖတ်မကြည့်နိုင်။ ညနေလည်း တော်တော်စောင်းနေပြီဖြစ်သဖြင့် အလုပ်တွေ လက်စသတ်နေကြသည်။

“ ဟေ့ကောင်…ပြန်တော့ကွာ…နောက်ကျနေရင် မင်းတို့ဆရာက ဒီလောက်ထိ မင်းတို့ကို ခိုင်းစားရကောင်းလားဆိုပြီး မင်းတို့မိန်းမတွေ ငါ့ကို မုန်းနေပါအုံးမယ်”

“ ဟေ့ကောင်…ကျော်စွာ…အိမ်တန်းပြန်နော်…အရက်ဆိုင်မှာ ဝင်မကစ်နေနဲ့အုံး”

ကိုသက်ငြိမ် သူ့တပည့်တွေအကုန် အိမ်ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။ သူလည်း ပြင်လက်စ ကားတစ်စီးကို လက်စလက်နသတ်နေသည်။

“ ကားပြင်ချင်လို့ပါရှင်”

“ ဟင်…နုငယ်”

အသံကြားလို့ သူလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ၏ ချစ်မဝဇနီးလေး နုငယ်ဖြစ်နေသည်။ နုငယ်က ဒီနေ့ အင်ဒိုနီးရှားပါတိတ် လည်စေ့မရမ်းစေ့ရောင်ဝမ်းဆက်လေးနှင့် လှပကျော့ရှင်းနေသည်။ တစ်နေ့လုံး အလုပ်လုပ်ထားတော့ သူမ မျက်နှာက အနည်းငယ်နွမ်းလျနေသော်လည်း အလှတရားတွေက ရှိမြဲရှိဆဲ။ အလိပ်လိုက်ရှိနေသောဆံပင်လေးကို ခပ်မြင့်မြင့်စည်းထားသည်။

“ နု…ထူးထူးဆန်းဆန်း”

“ အင်း…မောင်…မောင့်ကို မက်ဆေ့ချ် ပို့တာ မောင်အကြောင်းမပြန်လို့ အထည်ဆိုင်အပြန် တစ်ခါတည်းမောင့်ဆီ တန်းဝင်လာလိုက်တာ”

နုငယ်ပြောသလို ကိုသက်ငြိမ် ဖုန်းဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မဖတ်ရသေးသည့် နုငယ်ဆီမှ မက်ဆေ့ချ် (၃)စောင် ဝင်နေသည်။

“ ဟုတ်ပ…မောင် ဒီနေ့အလုပ်တော်တော်ရှုပ်နေလို့ ဖုန်းတောင်မဖွင့်ကြည့်မိဘူးပဲ”

“ အင်း…နုလည်း ဒီလိုထင်လို့….တစ်ခါတည်း မောင့်ရှိတဲ့ ဝပ်ရှော့ဆီ လိုက်လာလိုက်တာ”

“ ဘာကိစ္စမို့လို့လဲ နုရဲ့”

“ ဒီလိုမောင်ရဲ့…နုတို့အပိုင် အမရပူရမှာရှိတဲ့ ရက်ကန်းရုံမှာလေ..အဲထဲက တစ်ရုံက ဂျမ်းဖြစ်ပြီး ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘဲ အလုပ်သမားတစ်ယောက် လက်ပိလို့။ နုလည်း သေချာမသိသေးဘူးဘူး။ သွားမှပဲ အကြောင်းစုံသိရမှာ”

“ ဟင်…..သွားမလို့လား”

“ အင်း..မောင်….ရုံမှာက မန်နေဂျာလို ပုံစံ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ခန့်ထားတော့ သူ ဝင်ရှင်းပေးနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခုဖြစ်သွားတဲ့ အလုပ်သမားလေးရဲ့ ဆွေမျိုးတွေက မကျေနပ်ဘူး။ တရားစွဲမယ် ဆိုပြီး အကျယ်အကျယ်လုပ်နေလို့တဲ့။ ဒီတော့ နုကိုယ်တိုင်သွားမှ အဆင်ပြေမှာ”

“ ဖြစ်ပါ့မလား”

“ အမယ်လေး…မောင်ရယ်…မောင်နဲ့ မယူခင်ကတည်းက နု ဒီကိစ္စတွေကြုံနေကြပါ…အေးဆေး…ဘာမှစိတ်မပူနဲ့…ဟုတ်ပြီလား”

“ ဒါနဲ့ နုက ဘယ်နှစ်ရက်ကြာမှာလဲ”

“ နု မနက်ဖြန်မနက် (၅)နာရီ လေယာဉ်ကွင်းချိန်းနဲ့ မန္တလေးကို သွားမှာမောင်….နှစ်ညလောက်တော့ အိပ်ဖြစ်မလားပဲ”

နုငယ်ဆီက ဒီလိုစကားကြားလိုက်တော့ ကိုသက်ငြိမ် ရင်ခုန်သွားသည်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ညရောက်လျှင် သူနဲ့ ရတီ (၂)ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်လို့၊ လိုးလို့ရကြပြီမလား။ သူနဲ့ နုငယ် ယူပြီးကတည်း နုငယ်က သူမအမေရှိရာ၊ တစ်ခါတစ်လေ အလုပ်ကိစ္စကြောင့် ညအိပ်ညနေသွားနေကြပင်။

ထိုချိန်တုန်းကတော့ သူနဲ့ ရတီကလည်း ခပ်တန်းတန်းဆိုတော့ ဘာကိစ္စမှ မရှိ။ အခုကျ လင်မယားတစ်ပိုင်းလို ဖြစ်နေပြီဆိုတော့ ဘယ်လိုတွေ ဆက်ကြုံရမလဲဆိုတာကတော့ ရင်ဖိုမိသားပင်။

..........................................................

အခန်း (၅၇)

“ မောင်…..မောင်”

အတွေးကမ္ဘာထဲ နစ်မျောသွားသော ကိုသက်ငြိမ်ကို နုငယ် လက်တို့လိုက်ရသည်။

“ မောင်ကလည်း…ခေါ်မကြား..အော်မကြားနဲ့”

“ နုငယ် မရှိတဲ့ ည(၂)ညကို မောင်ဘယ်လို ဖြတ်သန်းရမလဲဆိုတာ တွေးနေတာ နုရဲ့”

ကိုသက်ငြိမ် မုသားတွေ တပြုံကြီးဆိုပစ်လိုက်သည်။

“ သူ…ပိုပြီ…ခစ်…..ခစ်…မောင်ကလည်း ဒါ ပထမဆုံးအခေါက်မှ မဟုတ်ဘဲ…မောင် ကြုံဖူးနေကြကြီးကို”

“ ဘယ်လောက်ကြုံကြုံ လွမ်းမိတာပဲ နုရဲ့”

“ ခစ်…..ခစ်”

“ ဒီတော့ မောင်တို့ မလွမ်းခင် အဝချစ်လိုက်ကြမလား”

“ မောင်..ဘာတွေလဲ”

ကိုသက်ငြိမ် မျက်နှာက မဟုတ်တာ လုပ်တော့မည့် ရွတ်နောက်နောက်မျက်နှာပေးနှင့်။ ပြောပြောဆိုဆို ဝပ်ရှော့ မျက်နှာစာက သံပန်းတံခါးကို Remote နဲ့ ဆွဲပိတ်လိုက်သည်။

“ မောင်”

နုငယ်မျက်နှာက အထူးအဆန်းလို။ နုငယ်တွေးလည်းတွေးချင်စရာ။ အခုဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှာ ပြင်လက်စ ကားတွေ၊ တာရာတွေ၊ ကားပစ္စည်းတွေ တောင်ပုံရာပုံ။

“ မောင်တို့ ချစ်ကြမယ်လေ”

“ ဒီနေရာမှာလား….အိမ်ရောက်မှဆို ပိုမကောင်းဘူးလား မောင်ရဲ့”

“ မရဘူး…မရဘူးကွာ…မောင် အခုအရမ်းချစ်ချင်နေပြီ။ မရတော့ဘူး..ဒီလူက”

“ မောင်က ကလေးဆိုးကြီးလိုပဲကွာ…သဘော…သဘော..ခစ်…..ခစ်”

ကိုသက်ငြိမ် စိတ်တွေ ထကြွမယ်ဆိုလည်း ထကြွချင်စရာ။ နုငယ်ဝတ်ထားသော ပါတိတ်က ကိုယ်လုံးပေါ် ချပ်ရပ်ပြီးရှိရင်းစွဲအလှတရားတွေက တင်းရင်းနေသည်။ တစ်နေကုန် အလုပ်ပင်ပန်းထားသဖြင့် မိတ်ကပ်ပျယ်စပြုပြီး ချွေးတွေအနည်းငယ်စိုနေသောမျက်နှာလေးက တဝကြီး နမ်းရှိုက်ပစ်ချင်စရာ။ မိတ်ကပ်ပျယ်မျက်နှာက ဝင်းမွတ်တင်းပြောင်နေသည်။

ဖရိုဖရဲဖြစ်ပြီး ဆံမျှင်တွေအနည်းငယ် ရှုပ်ပွနေသည့်နုငယ်မျက်နှာက ကိုသက်ငြိမ်ရင်ကို ရမ္မက်ဆန်နေသည်။ ကားဝပ်ရှော့အရှေ့က သံပန်းတံခါးကြီးလည်း ပိတ်ချသွားလေပြီ။ ဘေးပန်ဝတ်ကျင်မမှာ မည့်သူ့ကိုမှ မမြင်ရတော့။ သူတို့နှစ်ဦးတည်းသာ။

ညနေခင်းဆိုပေမဲ့ ကားဝပ်ရှော့အတွင်းပိုင်းတစ်ခုလုံး အနည်းငယ် အိုက်စပ်စပ်တော့ ရှိအုံးမည်။ ကိုသက်ငြိမ် ချွေးစိုနေပြီး ဆီပေနေသော စွပ်ကျယ်ချိုင်းပြတ်နှင့် နုငယ်ဆီ လှမ်းလာနေသည်။ကြည့်နေရင်း အသည်းယားလာသဖြင့် နုကာ်ကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ခနဲ့ မြှောက်ပစ်လိုက်သည်။

" အိုး.......အမေ့။ မောင်ရယ်...လန့်သွားတာပဲ"

ပြန်ကျလာသော နုငယ်ကိုယ်လုံးလေးကို ကိုသက်ငြိမ် သူ့အားကြီးနှင့် အားပါးတရဖျစ်ညှစ်ပစ်လိုက်သည်။ နုငယ် နောက်ကျောမှာ ပြင်ပြီးစ ကားတစ်စီးရှိနေသည်။ သူ့မျက်နှာတွေက နုငယ်လည်တိုင်ကြားတိုးဝှေ့ကာ အနမ်းမိုးတွေ သွန်းဖြိုးပစ်လိုက်သည်။

ရင်းနှီးပြီးသား သူစိမ်းတွေဆိုတော့ အထိအတွေ့တချက်ချင်းဆီတိုင်းက ကြည်မွေ့စွာ။ အလုပ်ထဲမှာမို့ ချွေးတွေသံတွေနဲ့ ပေေးနေသော ကိုသက်ငြိမ်ကို နုငယ် မရွံရှာပါ။ သူမဆန္ဒတွေကို ဒီရနံ့တွေက လှုံဆော်ပေးစေတာမျိုး မဟုတ်လား။

" မောင်.....မောင်.....အိမ်ရောက်မှဆို…….နုငယ်....နုငယ်တို့ ပိုမကောင်းဘူးလား"

ကိုသက်ငြိမ် ဘာမှ ပြန်မဖြေ။ သူလုပ်ချင်ရာကိုသာ တစိုက်မတ်မတ်လုပ်နေသည်။ အထိအတွေ့နောက်ဆို ကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်တတ်သည့် လူဆိုးကြီးပေ။

ကိုသက်ငြိမ်လက်တွေက နုငယ်ဝတ်ထားသည့် ရင်စေ့ကြယ်သီးတွေကို ကြိုးစားပမ်းစားဖြုတ်နေသည်။ နှိပ်ကြယ်သီးတွေမဟုတ်ဘဲ အလုံးလိုက်သီထားသည့်ပုံစံမျိုးက ကိုသက်ငြိမ်နဲ့ အကျွမ်းတဝင်မဟုတ်။

" မောင်....နေ...နေ....နု ကိုယ်တိုင်ဖြုတ်ပေးမယ်"

နုငယ်က သူမဝတ်နေကျအင်္ကျီဆိုတော့ သူမ ဖြုတ်လိုက်တော့ ရှောရှောရှူရှူ ကျွတ်သားပင်။ ကိုသက်ငြိမ် နုငယ်‌အပေါ်အင်္ကျီကို ကား‌ဘောနက် ပေါ် ပစ်တင်လိုက်သည်။ အတွင်းခံ အမည်းရောင်က ဝင့်ကြွားစွာထွက်ပေါ်လာသည်။

ကိုသက်ငြိမ် ဘော်လီပေါ်ကနေ လက်‌ဖဝါးကို နှိုက်ချလိုက်သည်။ နောက်လက်တစ်ဖက်က ဘောလီနောက်ကျောတွက်ချိတ်ကို ဆတ်ခနဲ့ ဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ရင်သားနှစ်မြွှာက ဝင်းအိစွာ စွင့်စွင့်ကားကား။ မြင်နေကျ ကိုင်နေကျပေမဲ့ ကိုသက်ငြိမ်အဖို့ ရွှေရင်စုံရဲ့ အလှတရားက မရိုးနိုင်။ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖျစ်ညှစ်ပစ်လိုက်သည်။

" ဟင့်......အင့်.....အင့်....ဟင့်......အင့်......အင့်"

" ပြွတ်.....ပြွတ်.....မွ....ပလပ်......ပလပ်"

နှုတ်ခမ်းချင်းလည်း ဂဟေဆက်လျက်။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ကိုသက်ငြိမ် သူ့ စွပ်ကျယ်ကို ချွတ်လိုက်သည်။ ချွေးတွေနှင့် ဝင်းပြောင်နေသော ရင်အုပ်ကားကား၊ ကြွက်သားတွေက တင်းမာပြောင်လက်လျက်။ဘောင်းဘီကို ခပ်မြန်မြန်ချွတ်လိုက်သည်။ ဘောင်းဘီက ခြေရင်းအောက် ပုံဆင်းလျက်။

အတွင်းခံ Brief ခရမ်းရောင်ကိုပါ ချွတ်ချလိုက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ညီတော်မောင်က တရမ်းရမ်း။ က်ုသက်ငြိမ် နုငယ်ထမိန်ထဲ လက်နှိုက်က အတွင်းခံကို ဇတ်ခနဲ့ ဆွဲချွတ်ပြန်သည်။ ထမိန်ကတော့ နုငယ်ခါးပေါ် တင်ကျန်ရစ်လျက်။ ထမိန်ကို မချွတ်တော့ဘဲ အပေါ်ကို လှန်တင်လိုက်သည်။

နုငယ်ဘဝမှာ လင်ယောက်ျားနဲ့ လိင်ဆက်ဆံဖို့ ထမိန်လှန်ပေးရသည့်အဖြစ်မျိုး ဒါက ပထမဆုံး။ သူမအတွက် သူမယောကျ်ားက ပထမအတွေ့အကြုံတွေပေးလို့လည်း သူမ တမ်းတမ်းစွဲ ဖြစ်နေရသည်။ ကိုသက်ငြိမ် နုငယ်တင်ပါးကို ပွေ့လိုက်ကာ နောက်က ကားဘောနက်ပေါ် သူမကိုယ်လုံးလေး တင်လိုက်သည်။

နုငယ်အဖြစ်က ထမိန်က ခါးပေါ်လှန်တက်နေပြီး အလိုးခံရဖို့ ပေါင်ကားပေးထားရသည့်အဖြစ်။ စပ်ပတ်လေးက ဟစိဟစိနှင့် ခဏကြာ ဝင်လာမည့်ဧည့်သည့်ကို တမ်းတလျက်။ နုငယ် စပ်ပတ်ပန်းရောင်လေးကို မြင်တော့ ကိုသက်ငြိမ် စိတ်က ထိန်းမရတော့။ နွားသိုးကြိုးပြတ်သလို။ ကိုသက်ငြိမ် သူ့လီးကို ကိုင်ကာ နုငယ်စပ်ပတ်ဆီ ဒစ်ထိပ်လေးနှင့်  (၁)ချက်၊ (၂)ချက်လောက် အရင်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။

" အဟင့်......ဟင့်.....အင့်.....ဟင့်"

လီးအရသာကောင်းမှန်း သူမသိနေတော့ အစပျိုးလိုက်သည်နှင့် သူမ ရူးခါစပြုလာသည်။ ကိုသက်ငြိမ် အိမ်မှာလို နူးနပ်မနေ။ နုငယ်ကို သူ အရမ်းလိုးပစ်ချင်နေပြီ။ အချိန်မဆွဲတော့။

လီးတစ်ချောင်းလုံးကို အားနဲ့ နုငယ်စပ်ပတ်လှလှလေးဆီ ထိုးသွင်းပစ်လိုက်သည်။

.............................................................................

အခန်း (၅၈)

“ အင့်…..အ…….ဟ….ဟင့်….ဟင့်….အ”

“ ရှီး…..အ…….အာ……အ……ဟား……ဟ…..အား”

“ ဖလတ်…….ဖတ်……ဖတ်…..အင့်……..ဖလတ်…ဗြတ်……ဗြတ်”

ပူလောင်အိုက်စပ်နေသည့် ကားဝပ်ရှော့အတွင်း ချွေးအပြိုက်ပြိုက်ကျပြီး ကာမစပ်ရှက်နေသော လူသားနှစ်ဦး။ ရာသီဥတုကိုလည်း မမှု။ ကပ်သီးကပ်သပ်ကျဉ်းမြောင်းနေသည့် နေရာကိုလည်း မမှု။ ရမ္မက်ဇော၏ စေ့ဆော်မှုနောက်သာ မျောပါနေကြသည်။

ကားဘောနက်ပေါ် နုငယ်ကိုယ်လုံးလေးက တစ်ခါတစ်ခါ လျှောလျှောကြသည်။ သူမခြေထောက်တွေက ကိုသက်ငြိမ်ဖင်တုံးကို လိမ်ချိတ်ထားသည်။ ကိုသက်ငြိမ် သူ့အားကြီးနှင့် ပင့်ပင့်ဆောင့်တတ်တော့ ပြဿနာမရှိ။

“ ကောင်းလား…..နုလေး……….ကြိုက်…..ကြိုက်ရဲ့လား”

“ ဗြတ်…..ဖလတ်…ဖလတ်….ဖလတ်……ဖတ်…..ဖတ်”

“ ကောင်း……….ကောင်း..တယ်..မောင်……ဟင့်….အင့်….အင့်”

ကိုသက်ငြိမ် လီးချောင်းကြီးက မာန်ဟုန်ပြင်းပြင်းဖြင့် နုငယ်စပ်ပတ်ဆီ မရပ်မနား တရစပ် ဆောင့်လျက်ရှိသည်။ အမြဲတစေ လိုးသွင်းနေသော စပ်ပတ်ဖြစ်ပေမဲ့လည်း လိုးမဝ။ မရိုးနိုင်။ ထမိန်က ခါးထိလန်ပြီး ကာမရှိန်တက်ကာ အော်ဟစ်မြည်းတွားသော နုငယ်အလှက တကယ့်ကိုပင် လိုးပေးနေသူရဲ့ ခွန်အားကို ဆထက်တပိုး တိုးစေသည့်နှယ်။

“ ဒိန်း…..ဒိန်း……..ဘုန်း”

နုငယ်ဖင်က လိုးချက်တွေကြောင့် အပေါ်သို့ ကြွတက်သွားပြီး ပြန်အကျ ကားဘောနက်နဲ့ ဆောင့်မိနေလို့ အသံဗလံ မျိုးစုံထွက်နေသည်။ တင်ပါးတွေက တကယ့်ကို လုံးဝန်းကားစွင့်နေလို့သာ တော်ရော့သည်။ မဟုတ်လျှင် ဒီလိုမျိုးဆောင့်ချက်၊ ဒီလိုမျိုး ကာမစပ်ရှက်မှုကြောင့် နုငယ်မြီးညောင့်ရိုးတွေ နာလောက်သည်။ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် လွင့်ထွက်မသွားအောင် နုငယ်လက်တွေက ကိုသက်ငြိမ် လည်ပင်းကို ယီလေးခိုထားရသည်။

ကိုသက်ငြိမ် လီးချောင်းကသာ စပ်ပတ်ကို တရစပ်ဆောင့်ထည့်နေပေမဲ့ သူ၏ ဆီးချေးတွေပေးနေသော လက်ဖဝါးကြမ်းကြမ်းကြီးတွေက နုငယ်ရင်သားကို ဂျုံနယ်သလို အားပါးတရ ဆုပ်နယ်နေသည်။ သားမြတ်တစ်စုံလုံးလည်း အင်ဂျင်ဝိုင်တွေ ပေကျံလျက်။ ကိုသက်ငြိမ် အနေအထား ပြင်လိုက်သည်။ ကားလျားကြီးဖြစ်နေသော နုငယ်ကို မတ်တပ်ရပ်လိုက်လိုက်သည်။

“ နုလေး…..ကားပေါ် မှောက်ချလိုက်”

ရမ္မက်ဇောသံတွေနှင့် ပြည့်ဝနေသော ကိုသက်ငြိမ်ဩဇာကို နုငယ် မလွန်ဆံဝံ့။ အရာအားလုံးဟာ အချစ်နယ်ထဲမှာ ကျရောက်လျက်ရှိတော့ အလိုက်သင့် မျောပါလိုက်ရုံ။ လူရှေ့သူရှေ့မှာ အိန္ဒြေအပြည့်ရှိသော နုငယ်လည်း ကိုသက်ငြိမ်နှင့်တွေ့လျှင် ပြည့်တန်ဆာသာသာ။

နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကားဝပ်ရှော့တစ်ခုမှာ လင်ယေကျ်ားဆန္ဒအတိုင်း ထမိန်လန်ပြီး ဖင်ခံပေးရလိမ့်မယ်လို့ တခါမှ အိပ်မက်တောင်မမက်ဖူးပေ။ သူနဲ့ဆုံလျှင်၊ သူနဲ့ချစ်ရလျှင် နုငယ်အတွက် အရှက်အကြောက်ဆိုတာမရှိ။ အငြင်းဝါကျဆိုတာ မရှိ။

ဘယ်စကားမဆို ပြားပြားဝပ်အောက်လိုက်နာရန်အသင့်ရှိလျက်။ ကားဘောနက်ပေါ် သူမ အပေါ်ပိုင်းကိုယ်က မှောက်ချလိုက်သည်။ သူမတင်ပါးက ကုန်းလျက်ရှိနေပြီး တစွန်းတစပြူတစ်ပြူတစ်ဖြစ်နေသော စပ်ပတ်က လာလိုးပါ၊ လာလိုးပါဟု ခေါ်နေသည့်နှယ်။

ကိုသက်ငြိမ်က ပြန်ပုံကျလာသော နုငယ်ထမိန်ကို လှန်လိုက်ပြန်သည်။ နောက်ကနေ အသင့်နေရာယူကာ တင်းပါးကားကားကြားက ပြူတစ်ပြူတစ်ဖြစ်နေသော စပ်ပတ်ဆီ ဖြောင်းခနဲ့ ဆောင့်ထည့်ပြန်သည်။

“ အ……..ဟင့်….ဟင့်……ဟ…….အ…..အင့်…ဟင့်”

“ ဗြတ်…..ဗြွတ်….ဖလတ်…..ဖတ်….ဖတ်……..ဖတ်…ဖလတ်….ဖလတ်…ဗျစ်…….ဖလတ်”

“ အ…….စောက်ရမ်းကောင်းတယ်…..ကောင်းတယ်ကွာ……နုက မောင့်အပိုင်…..မောင့်အပိုင်ကွာ….အ….ဟ…….အာ……….ဟား……..ဒီစပ်ပတ်က….မောင့်ဟာ……မိုက်..တယ်…မိုက်တယ်………ကွာ……အ…….အ…ဟ…..အ………အ”

ကိုသက်ငြိမ် လီးကတချက်ဆီ တချက်ဆီ စပ်ပတ်ထဲဆောင့်ထည့်တိုင်း နုငယ်တင်ပါးနှင့် ကပ်သည်အထိ။ နေရာမလွတ်။ ကြားလေသွေး ဝေးမှာတောင်စိုးရသည်။

နုငယ်နှင့် ရတီ။

ထိုမိန်းမသားနှစ်ယောက်ကို လိုးရတာဘာကွာသလဲဟုမေးလျှင် သူတွင်တိတိပပဖြေရန် အဖြေမရှိ။သေချာတာတစ်ခုကတော့ မျိုးရိုးတစ်ခုတည်းက စပ်ပတ်တွေမို့လိုထင်သည်။ စေးကပ်အိဆိမ့်နေသည်။

နုငယ်က ရင့်ကျယ်ပြီး သက်လတ်ပိုင်းအရွယ်ကို လှမ်းစပြုနေသော လုံးကြီးပေါက်လှအလှ။ ရတီကျတော့ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်၊ ပျိုမျစ်နုနယ် ငါးရံ့ကိုယ်လုံးနဲ့အလှ။

မုန့်ဟင်းခါးနှင့် ပီဇာ ဘယ်ဟာပိုကြိုက်သလဲ ဆိုသည့်မေးခွန်းလိုဖြစ်နေသည်။ သူကျ နှစ်ခုစလုံးကြိုက်တော့ နှစ်ခုစလုံးကောင်းသည်။ ဗျင်းမည်ဟု ဆိုရမည်။ တင်းပါးအသားစိုင်တွေတောင် စည်းချက်ညီညီလှုပ်ခါနေသည်။ နုငယ် အဖြစ်ကို ကြည့်သောသူ မြင်လှည့်စေချင်သည်။

ကားဘောနက်ပေါ် သူမ အပေါ်ပိုင်းဝတ်လစ်စလစ်ခန္ဓာကိုယ်က မှောက်လျက်။ နောက်ကနေ ဒုတ်ချောင်းဝင်ဝင်လာတိုင်း ကိုယ်လုံးလေးက အပေါ်သို့ တက်တက်သွားသည်။ ဆုပ်ကိုင်စရာဆိုလည်း မယ်မယ်ရရမရှိ။

သူမဆံပင်၏ ခေါင်းစည်းကြိုးလည်း ဘယ်နေရာကိုများပြုတ်ကျနေပါလိမ့်။ ဆံပင်တွေက တခေါင်းလုံးရှုပ်ပွနေကာ လိင်ဆက်ဆံပြီးမောပန်းသဖြင့် ထွက်လာသောချွေးတွေ၊ ပူအိုက်စပ်လို့ ထွက်လာသော ချွေးတွေနှင့် ရောယှက်ကာ ရှုပ်ပွစီးကပ်နေသည်။

“ အ……အ……ဟ…….အာ…အ”

“ ဖတ်….ဗျစ်……..ဖလတ်….ဗြတ်……ဖလတ်….ဖတ်….ဖတ်”

“ ကောင်းတယ်…ကောင်း..တယ်ကွာ…မောင့်မိန်းမ စပ်ပတ်လေး လိုးရတာ………..ကောင်းတယ်..ကွာ…..ကြိုက်..ကြိုက်ရဲ့လား”

“ အင့်…အင်း…..အင်း……..…..ဟင့်….ဟ……ဟာ….ဟ……….ဟင့်….အင့်”

“ အာ……အား………ဟား……ဟား……..ဟား…..အား….ဟောဟဲ……ဟဲ….ဟူး……ဟူး….ဟူး”

ကိုသက်ငြိမ်၏ နောက်ဆုံးကာမပန်းတိုင်ကို တက်လှမ်းရန်အတွက် အဆမတန် ဆောင့်သွင်းပစ်လိုက်တော့သည်။

“ ဖတ်..ဖတ်..ဖလတ်..ဖ..လတ်..ဖလတ်….ဖတ်…ဖတ်”

“ ရှီး…….ဟား…..အား……အား…မောင်…ပြီး…ပြီးပြီ….အား…..ဟား…ဟား”

“ ဟင့်….ဟင့်…..အင့်…..အင့်”

..................................................

အခန်း (၅၉)

အချစ်သုတ်ရည်တွေက နုငယ်စပ်ပတ်ထဲ နွေးထွေးစွာ ပြည့်လျှံနေသည်။ သုတ်ရည်နှင့် စပ်ပတ်တွေထဲက စောက်ရည်တွေနဲ့ စပ်ပတ်ထဲ နေရာမလောက်တော့ဘဲ အပြင်ထိ ပွက်ကျလာပြီး ကားဝပ်ရှော့၏ ကြမ်းပြင်တွေထိတောင် ထွက်ကြလာသည်အထိ။ ဆီးခုံကို တင်ပါးနှင့် အချိန်ကြာမြင့်စွာ ဖိကပ်ထားကာ ခပ်နှဲ့နှဲ့လေးဆောင့်နေပြီး သုတ်ရည်အကုန် ပက်ဖြန်းနေသည်။

နုငယ်လည်း ကားဘောနက်ပေါ် မောပန်းနွမ်းလျစွာ သူ၏ နွေးထွေးကြမ်းရှမှုကို အသာတကြည့်ခံယူနေသည်။ တစ်စက်မကျန် သုတ်လွှတ်အပြီး ဒုတ်ချောင်းကို စပ်ပတ်ဆီကနေ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ အစာဝသွားသဖြင့် အခုမှသာ မာန်ကျသွားတော့သည်။

ကိုသက်ငြိမ် အခုမှ ဗရမ်းဗတာဖြစ်နေသော ဝန်းကျင်အနေအထားကို သိရှိနားလည်တော့သည်။ နုငယ် အတွင်းခံဘောလီနှင့် ပင်တီက ကားအောက်ရောက်ရှိလျက်။ အပေါ်ရင်စေ့အင်္ကျီက ကားအမိုးပေါ်။ နုငယ်တစ်ကိုယ်လုံး နုံးချိနေသည်။

ကိုသက်ငြိမ် အဝတ်တွေ ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်ကာ ဟိုရောက် ဒီရောက်ဖြစ်နေသော နုငယ်အဝတ်အစားတွေကို သိမ်းဆည်းပေးရှာသည်။

“ နုလေး…..ရော့…ဒီမှာ…အဝတ်တွေ…ဆီတွေတော့နည်းနည်းပေသွားပြီ ထင်တယ်”

“ မောင်ရယ်…အဝတ်တင်မကဘူး…တစ်ကိုယ်လုံးလည်းပေပွနေပါပြီ”

“ မောင်တို့ အိမ်ရောက်တာနဲ့ ရေတန်းချိုးမှရမယ်”

“ မောင်ရယ်….တော်တော်ကဲတာပဲနော်…ဒီမှာကြည့်ကြည့်”

နုငယ် အခုမှ ကိုသက်ငြိမ်ပေးထားသော အဝတ်အစားတွေကို တစ်ထည်ချင်းစီ ပြန်ဝတ်ရရှာသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ညစ်ပေလျက်။ ရှုပ်ပွနေသော ဆံပင်ကို လက်နဲ့သပ်ကာ ခေါင်းစည်းကြိုးရှာရပြန်သည်။

“ မောင်…..ဆံပင်စည်းကြိုးရှာပေးအုံး”

ကိုသက်ငြိမ် ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ်ဆိုတော့ လိုက်ရှာပေးရသည်။

ဟော။

ပြင်လက်စ နောက်ကားတစ်စီးအောက်ရောက်နေသည်။

“ တွေ့ပြီ…..ဒီမှာ”

“ အင်း”

အဝတ်အစားကိုယ်စီပြင်ဆင်ဝတ်လိုက်ကြရန် အိမ်ပြန်ရန် အသင့်ပြင်လိုက်ကြသည်။

“ မောင်….နုမရှိတဲ့ (၂)ရက်လောက် စားချင်တဲ့ဟာတွေရှိရင် ကြီးမေကိုကြိုပြောထားလိုက်…နုမရှိလို့ ပိန်ကျသွားရင် နုပဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရမှာ”

“ အင်းပါ….နုကလည်းကွာ…..ဒါ ပထမဆုံးသွားတာမှ မဟုတ်တာ….အရင်ကလည်း သွားဖူးပြီးသားပဲလေ”

“ အင်း….ဒီတခေါက်သွားရမှာ စိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်နေလို့မောင်ရဲ့”

ကိုသက်ငြိမ် ရင်တချက်ထိတ်သွားပြန်သည်။ သူမ မရှိတုံး ဘာတွေလုပ်မလဲဆိုတာ ကိုသက်ငြိမ် အစီအစဉ်ကြိုချထားပြီးသား မဟုတ်လား။ ပျော်မိနေသည့်စိတ်ကို မျက်နှာမပေါ်အောင်ဖုံးထားကာ ချွဲလိုက်သည်။

“ ရောက်ရင်မောင့်ကို Phone ဆက်အုံး…..မောင် အခုကတည်းက လွမ်းနေပြီ…ကဲ ဘယ်လိုလုပ်ကြမတုံး”

“ လူဆိုးကြီး….ကဲကိုကဲတယ်…..ခဏကလည်း မောင်ဆိုးထားပြီးပြီးကို”

“ ဘာဆိုးတာလဲ”

“ မသိဘူးကွာ….ဒါမောင်သတ်သတ်ညစ်ပတ်တာ”

“ ဟုတ်လား…..မောင်တော့ ညစ်ပတ်တယ်လို့ကို မတွေးမိဘူးပဲ”

“ တော်ပြီ….တော်ပြီ…လူဆိုးကြီး…ဒီဘူတာပဲ ဆိုက်ဆိုက်နေတာ”

အိမ်ပြန်ရောက်၊ ရေမိုးချိုးလိုက်ကြသည်။ ညစာထမင်းစားပွဲရောက်တော့ ရတီလည်းရှိနေသည်။

“ သမီးလေး….မေမေ မနက်(၅)နာရီ အလုပ်ကိစ္စနှင့် မန္တလေးကို သွားမလို့”

“ ဟင်….ဟုတ်လား…မေမေ”

သူမ ချက်ဆို နားရွက်က မီးတောက်နှင့်သား။ ဦးဖေက သူမကို ပြုံးစိစိကြည့်နေသည်။ မေမေ ရိပ်မိသွားမှာ စိုးသဖြင့် မျက်နှာခပ်မြန်မြန်လွှဲလိုက်သည်။

“ မေမေ…ထုံးစံအတိုင်း (၂)ညလောက်တော့ နေရမယ်ထင်တာပဲ….မီးလေး ဘာမှာချင်လဲ”

“ နေ….နေ….မီးမှာ အကုန်ရှိတယ်”

“ မှာပါ သမီးရဲ့…ဝယ်ပေးချင်လို့ပါ”

“ ဒါဆို မန်းလေးသား အဆင်တစ်ယောက်လောက်”

“ ခစ်….ခစ်…ဟုတ်ပါပြီ…ရှာလာပေးမယ်နော်…ငါ့သမီးအတွက်”

ဒီတစ်ဒင်္ဂလေး ထမင်းစားပွဲမှာတောင် ဦးဖေနှင့် သူမ အကြည့်ချင်း ခဏခဏဆုံမိကြသည်။ ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်လာမလဲဆိုတာ ကြိုသိနေသလိုပင်။ သူမအခုတလော ကောင်းသန့်ကြောင့် စိတ်ဒဏ်ရာရနေသည့် အဖြစ်ကြောင့် အပြင်သို့သိပ်မထွက်။

ဝင်ဝင်လာတတ်သော ဦးဖေ မက်ဆေ့ချ်တွေကိုတောင် ဝတ်ကျေတန်းကျေ ပြန်ဖြေရုံ။ အခုမေမေ မရှိသော ညဆို သူမက အပေါ်ထပ်၊ ဦးဖေက အောက်ထပ်။ ဒီတစ်အိမ်လုံးမှာ နှစ်ယောက်တည်း။ ကြီးမေနှင့် လေးညိုကလည်း ဒီအိမ်ထဲ ညအိပ်ညနေ နေလိမ့်မရှိ။ အရင်ကလည်း ကြုံဖူးပြီးသားဆိုပေမဲ့ ရိုးရိုးသားသားတွေပင်။ အခုက အချစ်နယ်ကျွံထားဖူးပြီးသားဆိုတော့ ဘာတွေဆက်ဖြစ်လာမလဲ မှန်းဆမိနေသည်။

ဦးဖေအချစ်တွေနှင့် သူမရှေ့ဆက်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တော့မည်။ ညားကာစ လင်မယားနှစ်ယောက်လို တစ်ညလုံး မမောနိုင် မပန်းနိုင် ချစ်ကြမည် ထင်ပါရဲ့။

...................................................................

အခန်း (၆၀)

ဒီနေ့ ကိုသက်ငြိမ် ရင်ခုန်နေသလို တော်တော်လည်း တက်ကြွနေသည်။ အလုပ်ကိုတောင် မသွားချင်။ သို့သော် လုပ်စရာရှိတာတော့ လုပ်ရမည်လေ။

ဖြစ်ချင်တော့ ဒီနေ့လည်း ကားဝပ်ရှော့မှာ လူကျလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ ပွင့်လင်းရာသီ ခရီးတွေသွားကြတော့ ကားပြဿနာတော်တော်များများတွေ့နေရသည်။ မနက် သူနိုးလာတော့ သူ့အိပ်ယာနံဘေးမှာ ကွက်လပ်။ နုငယ် ဘယ်အချိန်က ထသွားလိုက်မှန်း သူ မသိရေးချ မသိ။

ဒီကားဝပ်ရှော့မှာ နုငယ်နဲ့ သူ အမုန်းဆွဲပြီး အိမ်ပြန်ရောက်လာကတည်းက ဘာမှဆက်မလုပ်နိုင်။ နုငယ်လည်း မနက်ဖြန်အတွက် ခရီးဆောင်အိတ်ပြင်နေရသည်။ သူလည်း တစ်နေ့လုံး အလုပ်များထားသည့်အပြင် အချစ်ပွဲကြမ်းကြမ်းပါ တစ်ခါထပ်နွှဲလိုက်တော့ အိပ်ပျော်လိုက်သည်မှ တုံးခနဲ့။

သူ့အိပ်ယာနိုးလာတော့ ရတီက မက်ဆေ့ချ်ပို့ထားသည်။

“ မီး တွေ့ချင်နေပြီ”

“ ကိုယ်ရော မစောင့်နိုင်တော့ဘူး”

တွေ့ရမှာပါ သမီးရယ်။ တွေ့ရမှာပါ။ ဒီနေ့ညနဲ့ မနက်ဖြန်တစ်ညလုံး သမီးသာ ခံနိုင်ရည်ရှိပါစေ။ ဦးဖေ အမုန်းလိုးမှာ။

ကိုသက်ငြိမ် ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ပျော်နေမိသည်။ အလုပ်မှ စောစောပြန်ချင်ပါသည်မှ လာလိုက်သည့် အလုပ်တွေ။ တမင်သက်သက်ကို ဖန်တီးထားသလိုပင်။ ဆက်တိုက် ဆက်တိုက် လာနေကြသည်။ ဘော်ဒီပြန်ထုနေရသည့်ကားတွေ။ ဘရိတ်ပေါက်နေသည့် ကားတွေ။

စုံတကာ့စုံ။ သူ ညနေ(၃)နာရီလောက်ကတည်းက ပြန်ရင် ဖင်တကြွကြွနှင့်။

သို့သော် အခွင့်အရေးရယ်မသာ။ အကုန်အပြီးအစီးတော့ မိုးတောင်ချုပ်နေရှာပြီ။ တစ်ရုံလုံးလည်း ဗျာများအောင် လုပ်ထားရသည့် ပြန်ခါနီး ဘာမှမပြောနိုင်ကြတော့။ ကိုသက်ငြိမ် ကလေးတွေကျေနပ်အောင် ဘောက်ဆူးတော့ ပေးလိုက်သည်။

“ တီ….တီ”

အိမ်ရှေ့ ခြံတံခါးအဝအရောက် လေးညိုက လာဖွင့်ပေးသည်။

“ လူလေး…ဒီနေ့ မိုးချုပ်နေသလားလို့”

“ ဟုတ်ပ..လေးညိုရေ …..ဒီနေ့ အလုပ်တွေ အရမ်းရှုပ်နေလို့ဗျ”

“ အေး…အေး”

အိမ်ရှေ့ခန်းထဲမှာ ဘယ်သူမှ မတွေ့ရ။ သူ့ခြေသံ ကြားသဖြင့် ကြီးမေ အပြင်ထွက်လာသည်။

“ လူလေး…ပြန်လာပြီလား”

“ ဟုတ်ကဲ့ ခင်ဗျား”

“ ကြီးမေက လူလေးကို စောင့်နေတာ…ကြီးမေပြန်တော့မလို့…ထမင်း၊ ဟင်းအကုန်ပြင်ပြီးသွားပြီ”

“ ပြန်လေ..ကြီးမေ..အားနာလိုက်တာ ကျနော့ကို စောင့်နေရလို့”

“ ရပါတယ်..လူလေးရယ်”

“ ဪ…ဒါနဲ့ သမီးရတီရော…စားပြီးပလား”

“ မီးမီး က စားပြီးပြီ…..ဗိုက်ဆာတယ်လိူ့ပြောတာနဲ့ ကြီးမေ သူ့ကို အရင် ထမင်းကျွေးလိုက်တယ်..လူလေးတစ်ယောက်ပဲကျန်ပြီ”

“ ဪ..ဟုတ်ကဲ့။ ဒါဆိုကြီးမေ ပြန်တော့လေ”

“ အေး…အေး…တံခါးတွေ ပိတ်ဖို့ မမေ့နဲ့အုံးနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့”

ကြီးမေထွက်သွားတော့ သူ ပွင့်နေသော တံခါးတွေ အကုန်ပိတ်လိုက်သည်။ ဒါမှ သူတို့နှစ်ယောက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကဲလို့ရမည် မဟုတ်လား။ သူ အခန်းထဲဝင်၊ ရေချိုးပစ်လိုက်သည်။

ဒီတစ်ခါတော့ ကိုသက်ငြိမ် တစ်ကိုယ်လုံးကို သေချာတိုက်ချွတ်နေသည်။ အရသ်တစ်ခေါက်က သူရေမချိုး ဘာမချိုးနဲ့ သူငယ်မ နဲ့ လိုးခဲ့ရသည်မလား။ အခုကျ မွှေးကြိုင်နေအောင်ကို တဝကြီး ချိုးပစ်လိုက်သည်။

ရတီအကြောင်းတွေးမိသည်နှင့် သူ့ဒုတ်ချောင်းကြီးက ထောင်မတ်လာပြန်သည်။ စိတ်လျော့…သက်ငြိမ်….စိတ်လျော့။ အတွေးနဲ့တင် ထန်အောင်လုပ်နိုင်သော ရတီပင်။

ရေမျိုးချိုးပြီးပေါ့ပေါ့ပါးပါးပင် တီရှပ်အနွမ်းတစ်ထည်နဲ့ လုံခြည်တစ်ထည် ဆွဲဝတ်လိုက်သည်။ ဖုန်းကနေ အသံကြားလိုက်တော့ နုငယ်ဆီက မက်ဆေ့ချ်။

“ မောင်….နု..မန္တလေးမှာ…အကုန်အဆင်ပြေတယ် သိလား။ ညကျ ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်”

နုငယ်ဆီက မက်ဆေ့ချ်ကို ဖတ်ရင်း ဗိုက်ဆာလာသဖြင့် ထမင်းစားခန်းထဲကိုသွားကာ ကြီးမေလက်ရာကို အကုန်တီးပစ်လိုက်သည်။ စားပြီးပန်းကန်တွေကို ဆေးပြီးသည်အထိ ရတီ အရိပ်အယောက် တစိုးတစိမှ မတွေ့။ ကိုသက်ငြိမ် အပေါ်တက်လိုက်သွားရမလား။ အောက်မှပဲစောင့်နေရမလား။ ဒါမှမဟုတ် ဖုန်းခေါ်လိုက်ရမလား။

ချီတုံချတုံ။

ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့သဖြင့် အိမ်ရှေ့TVဖွင့်ကာ MTV Channel ကိုဖွင့်ထားလိုက်တော့သည်။ ဖြစ်ချင်တော့ လာနေတာက “Ellie Goulding” ရဲ့ “Love me like you do”။

“ 🎶🎶🎶 Fading in, fading out

On the edge of paradise

Every inch of your skin is a holy grail I’ve got to find

Only you can set my heart on fire, on fire 🎶🎶🎶”

“ 🎶🎶🎶Yeah, I’ll let you set the pace

Cause I’m not thinking straight

My head’s spinning around I can’t see clear no more

Where are you waiting for? 🎶🎶🎶”

“ 🎶🎶🎶 Love me like you do, lo-lo-love me like you do (like you do)

Love me like you do, lo-lo-love me like you do

Touch me like you do, to-to-touch me like you do

What are you waiting for? 🎶🎶🎶”

သီချင်းက သူ ရတီကို ချစ်ချင်နေသည့်စိတ်ကို လောင်စာပေးနေသည့်နှယ်။ ထိုစဉ် လှေကားပေါ်မှ အရိပ်ကလေးတစ်ခု လှစ်ခနဲ့ မြင်လိုက်သည်။ ကြည့်လိုက်တော့ ရတီ။ ရတီ က တမင်ကို ညဝတ်အင်္ကျီ အနက်ရောင် ဇာလေးကို ဝတ်ထားသဖြင့် အတွင်းသားတွေက အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။

ဦးဖေ နှင့်ဆုံရတော့မည် ဆိုပြီး သူမ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေးကို လိမ်းထားသဖြင့် မျက်နှာဖူးဖူးလေးက ကြွေရောင်တောက်ကာ စိုအိနေသည်။၊ ထပ်ဆောင်းအနေဖြင့် ချိုအိမူးယစ်စေသည့် ရေမွှေးကိုပါ သူမ ဆွတ်လာခဲ့သည်။

ဦးဖေ သူမကို ဒီည တမ်းတမ်းစွဲ ယစ်မူးစေရမည်။ သူမအတွက်လည်း ကောင်းသန့်ကြောင့် ရခဲ့သော နာကျင်မှုတွေကို ဦးဖေအချစ်တွေနှင့် ကုစားရန် သန္ဒိဌာန် ချထားသည်။

“ မီးလေး”

“ ဦးဖေ”

ကိုသက်ငြိမ် လက်နှစ်ဖက်ကို ကားပေးထားကာ ရတီကို လက်ကမ်းကြိုလင့်နေသည်။ ကိုသက်ငြိမ် ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ ရတီ အပြေးကလေး ခိုးဝင်ပစ်လိုက်တော့သည်။ အခုချိန်ကပြီး နာရီ၊ မိနစ်၊ စက္ကန့်တွေဟာ သူမတို့အပိုင်။ လူ့ကျင့်ဝတ်တွေမသိ။ စည်းတွေ ဘောင်တွေ နားမလည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ရမ္မက်တွေသာ ဝင်ခွင့်ပြုပါမည်။

........................................................................

This will too pass.

You can contact me via telegram link mentioning below.

https://t.me/Niko_Soe

အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>>