ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၂ )
နတ်ဆေး ရေးသည်။
လီးက တချောင်းလုံး ဖင်ထဲဝင်သွားသော်လဲ ဦးဘခက်က ဗူးထဲက လက်ကျန် အုံးဆီတွေ အားလုံး လောင်းချလိုက်ပြီး စစချင်ဖင်ဖွင့်ကာစမှာပဲ ပြင်းပြင်းထန်ထန် တွယ်တော့သည်။ ဒေါ်ရီရီခင်မှာလဲ အော်ပင်မအော်နိုင်တော့။ ခေါင်းအုံးအစွန်းလေးကို ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ကာဖြင့် ဖင်ကုန်းကာ ခံရတော့သည်။
အချိန်မှီလေးပဲ အိမ်အောက်မှ သူ့သမီး အိဝါရဲ့ အသံကြားရပြီးနောက် ဦးဘခက်ရဲ့ လရည်တွေ ရီရီခင် ဖင်ထဲပန်းထည့်ကာ ပီးသွားတော့သည်။ သူ့မိန်းမ ပီးမပီးတောင် မမေးနိုင်တော့ ။ ပုဆိုးကောက်ဝတ်ကာ ဘုရားစင်ရှေ့… သြကာသ… သြကာသ ရွတ်ဆိုကာ ဘုရားရှိခိုးချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်သည်။
ရဲလေး ညနေစောင်တော့ နှင်းရည် ဆီကို ထွက်ခဲ့လိုက်တယ် ။ မနက်ပိုင်းကသွားတုန်းက နှင်းရည်တို့ ဆိုင်မှာ ရွာထဲက အားယားနေတဲ့ မိန်းမတသိုက် ဟိုလူ့အကြောင်း ဒီအကြောင်း စောက်တင်းတုတ်နေကြတာတွေ့တာနဲ့ လူရှုပ်တာကြောင့် မဝင်ပဲ လှည့်ပြန်ခဲ့လိုက်တာ ညနေကျမှ အေးအေးဆေးဆေးတွေ့မယ် ဆိုပြီး ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ သူ့ကိုမြင်တော့ နှင်းရည်က အပြုံးနဲ့ ဆီးကြိုးရင်း မေးလိုက်သည်။
“ မနက်ကလာပြီး ဘာလို့မဝင်ခဲ့တာလဲ.. ”
“ လူရှုပ်နေလို့.. ”
“ ဘာဖြစ်လဲ… ဝင်ခဲ့လို့ရတာပဲ.. ”
“ ငါက နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ချင်တာကို နှင်းရည်ရဲ့ ချစ်သူတွေပါဆိုနေမှလူအများကြီးရှေ့တွေ့လို့ ဘယ်ကောင်းမလဲ… ဟီးး.. ”
“ နင်နော်… ငါတို့ကရေ ာဘာလုပ်မှာမို့လို့လဲ ပီးတော့သူတို့မှမသိတာ လာလေ… အထဲဝင်.. ”
ရဲလေး အိမ်ထဲဝင်လိုက်ပြီး နှင်းရည်ရဲ့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့ နှင်းရည်က သူနဲ့ခပ်ခွာခွာကို ရွှေ့တယ် ။ရဲလေးလဲ နှင်းရည်ရွှေ့တဲ့ ဘက်ကို လိုက်ကပ်တယ် ။ နှင်းရည်ကနေရာရွှေ့ရင် ရဲလေးက လိုက်ကပ်တယ်။
“ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ… ဒီမှာပြုတ်ကျတော့မယ်.. ”
“ နင်ကရောဘာလို့ရွှေ့နေလဲ.. ”
“ အရမ်း ကပ်နေလို့ပေါ့.. ”
“ ကပ်တာဘာဖြစ်လဲ အရင်ကလဲ ဒီလိုပဲထိုင်နေကြကို.. ”
“ တူမှမတူတာဟ အဲ့တုန်းကအခြေအနေနဲ့ လူတွေ ရိပ်မိကုန်မှာ ကြောက်တယ်.. ”
ဒီတခုကို ရဲလေးမကြိုက် ။ ရွာတွေမှာက မြို့မှာလို့မဟုတ် ။ မြို့က အတွဲတွေကတော့ သွားချင်တဲ့ဆီသွား လာချင်တဲ့ဆီလာ ။ ဘယ်သူ့မှ ဂရုစိုက်စရာမလို ။ ဘယ်သူကမှလဲ ကိုယ့်ကို ဂရုမစိုက် ။ တောရွာတွေမှာကတော့ သမီးရည်းစား အတွဲတွေဆိုလဲ လူသိမခံဝံ့။ ဘယ်မှလဲ အတူမသွားရဲ ။တယောက်ယောက်ကများတွေ့သွားလို့ကတော့ သွားပုတ်လေလွှင့် လျှောက်ပြေကြတာပဲ ။ အထူးသဖြင့် မိန်းကလေးတွေက နာမည်ပိုပျက်ရသည် ။ အဆိုးဆုံးကတော့ ချောင်းဖမ်းတတ်ကြတာပဲ။ အလျှော်အစားကလဲ ဘာများသလဲမမေးနဲ့ ။ အဲ့ဒါကြောင့် တိုးတိုးတိတ်တိတ် လှုပ်ရှားကြရတယ် ။တချို့တွေဆိုရင် ဖြစ်နေမှန်းတောင် မသိလိုက်ရ။ မင်္ဂလာဆောင်ဖိတ်စာကြီး ရောက်လာမှ အော် ဒီလိုပါလားဆို သိကြရသည်။
အကြောက်လွန်နေတဲ့ နှင်းရည်ကို ရဲလေး သူ့အနားဆွဲကပ်လိုက်ပြီး လက်လေး ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။
“ ဟယ် … ရဲလိုက်တာ မနေကမှအဖြေပေးထာတယ် လူကိုပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့.. ”
“ ရဲဆို… နာမည်ကိုက ရဲလေးကိုဟ.. ”
“ လွှတ်ပါ… လူတွေ မြင်ကုန်လိမ့်မယ်.. ”
“ လွှတ်ဖူးး ဘယ်သူမှမ မြင်ပါဘူး .. နှင်းရည်ရယ် နင့်ကို ငါချစ်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာပီလဲ… ငါ့မျက်လုံးတွေကိုကြည့်ရင် နင်သိမှာပါ.. ”
“ မသိဘူး… ငါမှ နင့်မျက်လုံးတွေကို မကြည့်တာ.. ”
“ ဒါဆို ဘယ်ဟာကိုကြည့်တာလဲ.. ”
“ ကြည့်စမ်း ယုတ်မာတယ်.. ”
နှင်းရည်းက ရဲလေးပခုံးကိုသူ့လက်သီးဆုပ်လေးနဲ့ထုနေသည်။
“ ငါစိတ်မချဘူး နှင်းရည်ရယ်… နင်တယောက်ထဲဆိုတော့.. ”
“ နွယ်နီ လာအိပ်ပါတယ် …ငါမကြောက်ပါဘူး.. ”
“ ဒါတော့ ဒါပေါ့ဟာ… မိန်းကလေးတယောက်ထဲဆိုတော့ ရေရှည်မကောင်းဘူလေ… နင့်ငါ့ကို မြန်မြန်လက်ထပ်လိုက်ပါလား.. ”
“ အံမယ် …အကောင်းပြောနေတယ်ထင်တာ ကိုယ့်ဘက်ကိုယ့်ယက်တတ်တယ် …လိပ်ကြီး.. ”
“ လိပ်ကြီးကထိပ်လဲကြီး …အဲလေ …လိပ်ကြီးကစိတ်လဲကြီးတယ်.. ”
“ ရွှတ်.. ”
“ ဟယ်.. ”
ရဲလေး အခုမှချစ်သူတွေဖြစ်တဲ့နေ့မှာပဲ အနီးကပ်နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့နေရတာကြောင့် စိတ်မထိန်းနိုင်တာနဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ ပါးလေးကိုနမ်းလိုက်တယ်။ နှင်းရည် အငိုက်မိသွားသည်။
“ တော်ပီ… ပြန်တော့ဟာ.. ”
နှင်းရည် မျက်နာလေး ရဲနေကာ ရဲလေးကို နှင်လွှတ်နေသည်။
“ ပြန်ဘူး.. ”
“ လူမိတော့မှာပဲ ပြန်နော်… နောက်ရက်မှပြန်လာ နော် …ငါရင်တုန်လိုက်တာ.. ”
“ ဟင့်အင့် အစောကြီးရှိသေးတာ.. ”
“ ငါ့ကို ချစ်ရင်ပြန်ပါ ရဲလေးရယ် …တယောက်ယောက်မြင်သွားလိမ့်မယ်.. ”
“ ဒါဆို တံခါးပိတ်လိုက်.. ”
“ ပိတ်စရာလား.. ”
ထိုအချိန် ဆိုင်ရှေ့မှ နွယ်နီ့ခေါ်သံက ထွက်လာသည်။
“ မမနှင်း.. ”
နှင်းရည် ရဲလေး အနားမှထကာ ဆိုင်ရှေ့သို့ အမြန်ပြေးထွက်သွားသည်။ နှင်းရည် အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ နွယ်နီ့ကိုပါ တွေ့ရ၍ ရဲလေးမျက်ကြီးက ရှုံ့တွနေသည်။ သူမပြန်ချင်လဲ ပြန်ရတော့မည် ။ နှင်းရည်ကတော့ ရဲလေးဖြစ်နေကိုကြည့်ပြီး ရီချင်နေသည်။ ဒီနေ့မှ မိုးတောင်မချုပ်သေး ။ အစောကြီးရောက်လာတဲ့ နွယ်နီ့ကိုလဲရဲလေး စိတ်ထဲမှ ကြိမ်ဆဲနေသည်။
သူအိမ်ထဲက ထွက်ခါနီ နှင်းရည်အနား ကပ်ကာ မနက်ဖြန်စောင့်နေဆိုပြီး တိုးတိုးလေး ပြောသွားပြီး ခေါင်ငိုက်စိုက်ချကာ ထွက်သွားတော့သည်။
ဒီလိုနဲ့ ရဲလေး နဲ့နှင်းရည် ချစ်သူတွေဖြစ်သွားကြပြီး ရဲလေးကလဲ နေ့စဉ် နေ့တိုင် နှင်းရည်ဆီကို သွားသည်။ လူလစ်ရင် လစ်သလို ဖက်လိုက် နမ်းလိုက်ဖြင့် ကြာေ့တာ့ ရဲလေး တဏှာစိတ်တွေ ထကြွသောင်းကြမ်းလာသည် ။ နှင်းရည်အိမ်ထဲမှာမို့လို့ အခွင့်အရေးကလဲ မရပြန် မြို့တက်ပြီးတည်းခိုခန်းသွားမလား အထိ စဉ်းစားမိသေးသည်။
ကိုယ့်ရွာပတ်ဝန်းကျင်မှာလဲ နေရာကောင်းကောင်းခြုံကောင်းကောင်းကိုလဲ အရှာမပျက် ။ ဒီနေ့တော့ ရဲလေး လူအရောက်နည်းပြီး ချက်ကာကောင်းတဲ့ နေရာနှစ်ခုကို မှတ်ပြီး ပြန်ခဲ့လိုက်သည်။ နောက်တနေ့ညနေရောက်တော့ နှင်းရည်ကို ရွာပြင် ချောင်းစပ်နားကစောင့်နေ အဲ့မှာတွေ့ရအောင် ပြောတော့ အစပိုင်းမှာ နှင်းရည်က အသဲအသန်ငြင်းပေမဲ့ မလာမချင်းမပြန်ဘူး သူစောင့်နေမှာဆိုပြီး ရဲလေး ရွာပြင်ချောင်းစပ်မှာ စောင့်နေသည်။
တကယ်တမ်း ကျပြန်တော့လဲ နှင်းရည်း ချိန်းထားတဲ့ဆီကို ရောက်လာသည်။ ရဲလေး ပျော်သွားပြီး သူ့ကြည့်ထားတဲ့ ညောင်ပင်ကြီးအောက်ကို နှင်းရည်လက်လေးဆွဲကာ သွားနေတုန်း ညောင်ပင်အောက်က လူ အသံကြားတာနဲ့ ခြေလှမ်းတွေကိုရပ်လိုက်သည်။
“ ကိုကို့ အင်္ကျီလေးက လှတယ်နော်.. ”
အသံရှင်ကြောင့် ရဲလေး နဲ့နှင်းရည် မျက်လုံးပြူးရပြန်သည်။ ဒါ နှင်းရည်အိမ်ကို ညစောင့် လာလာအိပ်ပေးနေတဲ့ ဒေါ်သုန့်သမီး နွယ်နီ့ အသံ ။ ကောင်မလေးက အခုမှ ၁၃ နှစ် ၁၄ နှစ်လောက်ပဲ ရှိအုံမည်။
“ လှဆို …ဒါကိုရီးယားမင်းသာတွေ ဝတ်တဲ့အင်္ကျီပဲ လေ နွယ်လေးရဲ့.. ”
ရဲလေး နဲ့နှင်းရည် ပိုပြီး အ့သြရပြန်သည်။ ယောကျ်ားလေးကာအခြားမဟုတ်။ သူတို့ရွာရဲ့ ရွာ့မျက်နာဖုံး သူဌေးစားရင်းဝင် ဦးတင်မြိုင်ရဲ့ သား အသက် ၃၀ ခန့်ရှိ့မည့် ကြောင်တောင်တောင်ကောင် ။ တင်အုန်း ဖြစ်နေလို့ပင် တင်အုန်းက မိဘပိုက်ဆံရှိသော်လဲ စာမတတ် စာမသင်။ မြို့ပေါ်ကို တခါတလေ သူ့အဖေနဲ့ပါပါသွားပြီး အင်္ဂလိပ်ကျောင်းပဲ တက်လာသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ရွာကို ပြန်ရောက်တော့ သူ့နာမည် တင်အုန်းရှေ့မှာ မိုက်ကယ် တပ်ကာ မိုက်ကယ်တင်အုန်း ဆိုပြီး သူ့ပေးကမ်းစာ စားနေရတဲ့ ရွာမှ ကာလသားတချို့ကို အရက်တိုက် ထန်းရည်တိုက်ကာ နာမည်ပေး ကင်မွန်းတပ်ပြီး မိုက်ကယ်တင်အုန်း ဟု အခေါ်ခိုင်းရာမှ နာမည်တွင်သွားသူ တယောက်။ အခုလဲအပျိုတောင် မဖြစ်တတ်သေးတဲ့ နွယ်နီ့ကို ချုပ်နေသည်။ ဘာတွေများဆက်ပြောကြမလဲ ရဲလေးနဲ့နှင်းရည်အကွယ်မှ ဆက်နားထောင်နေမိသည်။
“ တကယ် ကိုရီးယားမင်းသားတွေ နွယ် သိတယ် ..ဘယ်သူဝတ်တာလဲ ဂူဂျွန်ဖြိုးလား …ရိန်းလား …လီဗြောင်ဟွန်းလား … ဂျွန်စောလား ဘယ်သူဝတ်တာလဲ..ကိုကို.. ”
“ ၀ေးသေးတယ်… အဲ့ကောင်တွေက နာမည်မရှိတော့ဘူး ချစ်ရဲ့ ..အခုနာမည်ကြီးနေတဲ့ ကိုရီးယားမင်းသားသစ်လေးလေ ဘာတဲ့…သူ့နာမည်တောင် ”
“ ဘယ်သူလဲ.. ”
နွယ်နီကလဲ သိချင်ဇောဖြင့်မေးနေသည်။
“ အော် …သိပြီ ရှာရွတ်ခန်း ဆိုတဲ့မင်းသာလေးပေါ့ ...သူဝတ်တာ မင်းသားသစ်လေးပေါ့..နွယ်ရဲ့.. ”
“ ဟုတ်လား… နွယ်တော့ အဲ့.မင်းသားနာမည်ကြားဖူးသေးဘူး သူလဲ..ကိုရီးယားပဲလား.. ”
“ အစစ်ပဲပေါ့.. ”
“ အင်း… အင်္ကျီကတော့..လန်းတယ်နော် ကိုကို.. ”
“ လန်းဆို …ဒီအင်္ကျီကိုဒီဇိုင်းဆွဲပေးတဲ့ ဒီဇိုင်နာ အဖွားကြီးကိုလဲ ကြည့်အုံးလေ …တကယ့်နာမည်ကြီး အမေရိကန် ဒီဇိုင်နာကြီးလေ နာမည်က ဘရက်ပစ်တဲ့ အဲ့မိန်းမကြီးထွင်ပေးတဲ့ ဒီဇိုင်းပေါ့.. ”
“ တကယ်.. ”
တင်အုန်းကတော့ သိသယောင် တတ်သယောင်နဲ့ နွယ်နီ့ကိုရွှီးနေပြီ။ သူကိုယ်တိုင်လဲ တကယ်ဆို ဘာမှရေရေရာရာ မသိ။
“ အင်းပါဆို… ဒါနဲ့ …ကိုကိုမနေ့က တီးပေးတာ ကောင်းရဲ့လား ဘယ်လိုနေလဲ… ခွိခွိ… ”
“ အိုး … လူကိုပြိုင်းသွားတာပဲ …တော်သေးတယ် ..ညက မမနှင်းရည် မရိပ်မိလို့ …ခစ် ခစ် ခ်.. ”
မိုက်ကယ်တင်အုန်း နဲ့ နွယ်နီတို့ပြောနေတာကို ကြားရပြီး နှင်းရည် ရှက်ရှက်နဲ့ ရဲလေးကိုပင် မစောင့်တော့ပဲ လှည့်ထွက်သွားလို့ ရဲလေး ပြေးလိုက်သွားသည်။
“ နှင်းရည် ဘယ်ကိုသွားတာလဲ… ငါ့ကိုတောင် မစောင့်ဘူး.. ”
“ အိမ်ပြန်မယ်.. ”
“ ဟာ… တွေ့ဖို့လာတာကို ဘာလို့ပြန်မှာလဲ.. ”
“ နင့်နေရာ နွယ်နီတို့ ဦးသွားပြီလေ …နေရာမရှိတော့ဘူး မဟုတ်လား.. ”
“ ဟဲ… ဟဲ တနေရာ ရှိသေးတယ်.. ”
ရဲလေး နှင်းရည်လက်ကိုဆွဲကာ သူကြည့်ထားတဲ့ ဒုတိယ နေရာဖြစ်တဲ့ ပဲစင်ငုံတန်းတွေဆီကို ခေါ်သွားသည်။ ပြောရရင် ဒီနေရာက ညောင်ပင်အောက်ထက်တောင် နေရာကောင်းသေး ။ အမြင့် ၇ ပေ ၈ ပေ အထိရှိပြီး တစ်တန်းနဲ့တစ်တန်း သုံးတောင်အကွာရှိတဲ့ ပဲစင်းငုံတန်းတွေက အထဲဝင်လိူက်တာနဲအုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းနဲ့ အပြင်ကလူတော်ရုံမမြင်နိုင်။ မြက်နုနုေလေးတွေပေါက်နေတဲ့ ပဲစင်းငုံ အတန်းကြား နှစ်ယောက်သားထိုင်လိုက်ကြပြီး နှင်းရည်က စကားစပြောလာသည်။
“ နွယ်နီကလဲနော် …လူကဖြင့်ပုဇွန်ဆိတ်လောက်လေ းရှိသေးတာ ရည်းစာတောင် ထားနေပြီ… မလွယ်ဘူး.. ”
“ နှင်းရည်ကလဲ ပုဇွန်ဆိတ်ကလေး ဘယ်လိုငယ်ငယ်ပင်လယ်ကူးတတ်တယ် ဆိုတာ မကြားဖူးဘူးလား …ကဲပါ သူများတွေအကြောင်းမပြောနဲ့တော့… ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်ပဲ လုပ်ကြရအောင်.. ”
“ ဘာအလုပ်ရှိလို့လဲ.. ”
“ ပြွတ်… ပြွတ်.. ”
ရဲလေး နှင်းရည်ကို သူ့ပေါင်ပေါ် ဆွဲလဲလိုက်ပြီး နခမ်းချင်း မိတ်ဆက်လိုက်သည် ။ နှင်းရည်ကလဲ သူတို့အိမ်မှာလဲ နမ်းတာလောက်က လုပ်နေကျမို့ ရဲလေးကို ပြန်နမ်းသည် ။ ရဲလေးရဲ့ လက်တွေကလဲ အငြိမ်မနေ ။ နှင်းရည်ရဲ့ နို့အုံလေးတွေကို အင်္ကျီ ပေါ်ကနေ ဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်နေတယ်။ နှင်းရည်ဖက်ကမငြင်းမှ အားထည့်ကာ ညစ်ချေပေးတော့ နှင်းရည်ရဲ့ အနမ်းတွေက ပို၍ အသက်ပါလာပြီး ရဲလေး လည်ပင်းကိုပင် လက်နှစ်ဖက်နဲ့သိုင်းဖက်လာသည်။ ရဲလေးလက်တွေက နို့တွေပေါ်ကနေ တဖြည်းဖြည်းအောက်ကိုရောက်လာပြီး ထဘီအောက်ထိုးသွင်းလာတော့ နှင်းရည် ရဲလေးလက်ကိုကိုင်ကာ တားနေသော်လဲ ရဲလေး ဇွတ်အတင်းတိုးနေပြီ။
နှင်းရည် စကားနဲလဲ့ တားခွင့်မရ ။ ရဲလေးက သူမနခမ်းတွေကို မလွှတ်တမ်း ဖိစုပ်နေလို့ ရဲလေး လက်က နှင်းရည် ပေါင်ရင်းနားရောက်ကာနီးအထိ သူမ လက်နဲ့ထိန်းကိုင်ထားသော်လဲ အတွင်းခံဘောင်ဘီထဲထိ လက်ချောင်းတချောင်းက ရောက်လာပြီး စောက်ပတ်နခမ်းသားလေးတွေကို ထိတွေ့လာတဲ့ အချိန်မှာ ရဲလေးလက်ကို ထိန်းကိုင်ထားတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ လက်တွေကအနည်းအားလျှော့သွား တယ်လို့ ရဲလေးလဲ ထင်မိသည်။
အခွင့်အရေးကို အမိအရအသုံးချတဲ့အနေနဲ့ ရဲလေး သူ့လက်ခလယ်တချောင်းကို နှင်းရည် အဖုတ်လေးထဲထိုးသွင်းလိုက်ေ့တာ့ နှင်းရည်ကိုယ်လေး တချက်တွန်းသွားသည်။ အဖုတ်ထဲမှလက်ချောင်းကို တဇွပ် ဇွပ် ဆက်တိုက်ထိုးထိုးမွှေပေးတော့ နှင်းရည်ရင်ဘတ်လေး ကော့လာပြီး ရဲလေးလက်ကို ကိုင်ထားတဲ့ သူမလက်ကလဲ အခုတော့ ရဲလေးခါးကို တင်းတင်းကြီး ဖက်လို့ထားနေပြီ နခမ်းလဲ မစုပ်နိုင်တော့ ရဲလေးရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေးနစ်ကာ လက်ဖြင့်လိုးပေးမှု့ကို ခါးကော့ခံနေပြီ သူ့ရင်ခွင်ထဲ မျက်နာအပ်ကာနေလို့ နှင်းရည်မျက်နာကိုလဲ ရဲလေးမမြင်ရ နှင်းရည်အရှိန်တက်လာမှန်းသိတော့ သူမကို သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေ ထုတ်ကာမြက်ခင်းပြင်ပေါ် အသာချပေးလိုက်သည်။
နှင်းရည်ကတော့ ရဲလေးကို မကြည့် ။ သူမ ပုံမှာပင်လယ်ပြင်ကြီးကို လက်ပစ်ကူးလာသူ တယောက်ပမာ မောဟိုက်နေပုံရသည်။ ရဲလေး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးချွတ်၍ နှင်းရည်ရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားကာ ထဘီလေးကို ခါးပေါ်အထိလိပ်တင် အတွင်ခံလေးကို ဆွဲချွတ်တဲ့အထိ နှင်းရည် ရဲလေးကို မကြည့်။ ရဲလေး သူ့လီးကို အမွှေးနုနုရေးရေးလေးတွေဖြင့် ဖောင်းကြွနေတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ အဖုတ်လေးထဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည် ။ လက်နဲ့ကလိထားလို့ စောက်ရည်တွေဖြင့် ရွှဲနေသည့် အဖုတ်ထဲ လီးက သိပ်ခက်ခက်ခဲခဲ မသွင်းလိုက်ရ ။
သူမစောက်ပတ်ထဲ လီးတချောင်းလုံး ဝင်သွားမှ နှင်းရည် ရဲလေးကို ကြည့်မိသည် ။ ဘာမှတော့ မပြော။ ရဲလေးမှာလဲ မျက်နာလေ းတချက်တချက်မဲ့မဲ့သွားပြီး သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ မျက်နာပေးကြောင့်ရော မက်မောစရာ ပျစ်နှစ်နေတဲ့ သူမရဲ့အောက်ပိုင်းအလှတို့ကြောင့် ရမ္မက်စိတ်တို့ ငယ်ထိပ်တက်ကာ ဖိဖိဆောင့်လိုးတော့သည်။ နှင်းရည်ကလဲ လူကြားမှာစိုးလို့လားမသိ ။ နခမ်းလေးစိကာ ကြိတ်ခံသည် ။ ဒါပေမဲ့ သူမလဲ ကောင်းနေတယ်ဆိုတာ ရဲလေးသိသည်။ ရဲလေးပီးခါနီးတော့ သူ့လီးကို အဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်ကာ အပြင်မှာပဲ ပီးလိုက်တယ်။
ဗိုက်ကြီးသွားမှာစိုးလို့ နှင်းရည်ကတော့ သူ့ထက်အရင် ပီးသွားပုံရသည်။ သူထင်တာ မမှားရင် နှင်းရည် နှစ်ချီတောင် ပီးတယ်လို့ ရဲလေး ထင်သည် ။ လက်နဲ့လုပ်တုန်းကတခါ ယခုလီးဖြင့်တခါ။
ရဲလေး ပုဆိုးပြန်ဝတ်နေတုန်း နှင်းရည်ကလဲ သူ့ထဘီလေးကို ဆွဲချပြီးထလာသည်။ ရဲလေး နှင်းရည် ပခုံးလေးကိုဖက်ပြီး သွားစို့ ဟု ပြောတော့ နှင်းရည်က သူ့ကို ဒါလုပ်ချင်လို့ ခေါ်လာတာ မဟုတ်လား မေးတော့ ရဲလေး သွားဖြဲပြကာ.. အဲ့တခုထဲအတွက် မဟုတ်ပါဘူး နှင်းရည် ဟု..ဆိုကာ ပဲစင်းငုံတန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်ခဲ့ကြသည်။ နောက်တခါ အင်္ကျ ီပါချွတ်ပေးလို့ပြောတော့ နှင်းရည်က ဘယ်သူက နောက်တခါတွေ့မယ်ပြောလို့လဲ လို့ပြောကာ မျက်စောင်းလေးထိုးနေသော်လဲ ရဲလေး ဘာမှနပူဂျပူပြန်မလုပ်မိ ။ သွားဖူးပီးသားလမ်းကို နောက်တကြိမ်ပြန်သွားဖို့ရာ မခက်ဟုယူထားလို့။
နှစ်ယောက် အတူတူလျှောက်လာခဲ့ကြပြီး ရွာအဝင်နားရောက်မှ သတိရတာ တခုကိုရဲလေး နှင်းရည်ကိုမေးလိုက်တယ်။
“ နှင်းရည် …ပွဲလာကြည့်အုံးမှာလား.. ”
“ မသိသေးဘူး.. ”
“ ငါလာခေါ်မယ် …အတူတူကြည့်ရအောင်ဟာ.. ”
နှင်းရည်က တွေးတွေးဆဆလေးစဉ်းစားနေပြီးမှ
“ သဘောပဲ … ”
လို့ ပြောလာသည်။
ပွဲရာသီ ရောက်လာပြီလေ။ နောက်နှစ်ရက်ဆိုရင် စပြီ ။ အခါတိုင်း နှစ်တွေကတော့ ဇာတ်ပွဲတွေ ထည့်ပေမဲ့ ဒီနှစ်တော့ သူကြီးဘခက်က ရန်လဲမများရအောင် ကိုယ့်ရွာက လူတွေပဲ အပျော်သဘောနဲ့ တက်ကခိုင်းမယ် ဆိုခိုင်မယ် စီစဉ်ထားလို့ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပတ်လောက်ထဲက ပါဝင်မဲ့သူတွေအကတိုက်တဲ့ သူကတိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေကြပြီ ။ ကျွန်းတောင်ရွာမှာ ရွက်ပုံးသီးဂီတဝါသနာအိုးတွေ ရှိတယ်ဆိုတာလဲ သူကြီးဘခက် သူ့သမီးကို လာလာဝှိုက်ပြီး ဂီတာတီးသီချင်ဆိုနေကြတဲ့ လူငယ်တွေကို ကြည့်ပြီး သူကောင်းကောင်းသိသည်။
နှင်းရည်က သူနဲ့အတူတူ ကြည့်မယ်ဆိုလို့ ရဲလေးပျော်သွားတယ် ။ရွာထဲကိုဝင်ခဲ့ကြတော့ နှင်းရည်ကို အရင်လွှတ်လိုက်ပြီး သူကတော့ ၁၅ မိနစ်လောက်ခွာပြီးမှ ဝင်သွားတယ် ။ အတူတူတွေ့သွားရင် မသင်္ကာဖြစ်နေမှာစိုးလို့။
နောက်ရက်ကစပြီး ပွဲစမည့်ညမတိုင်မှီ နေခင်နေ့လယ်ပိုင်းထိ ရဲလေးတို့ လူပျိုကာလသားတွေ အလုပ်များတော့သည်။ မဏ္ဍပ်ထိုး ဇာတ်စင်ဆောက်နဲ့ တနေကုန်သွားသည်။ ညနေစောင်းအိမ်ပြန်ရောက်တော့ ထမင်စား ရေမိုးချိုးပြီး ရွာထိပ်မဏ္ဍပ်သို့ ဖိုးထောင် အောင်မောင်းတို့နဲ့ အတူ ရဲလေး ထွက်ခဲ့လိုက်တယ် ။နှင်းရည်ကိုလဲ အဲ့ဒီကပဲ စောင့်ဆိုပြီး မနက်ထဲက ရဲလေးကြိုပြောထားသည်။ ရွာထိပ်ကို သူတို့ရောက်တော့ အရင်နေ့တွေထဲ ကကြိုရောက်နေကြတဲ့ ဆယ့်နှစ်ပွဲဈေးသည်တွေနဲ့ စည်ကားလို့နေပြီ ။ တခါတရံ ပွဲရက်တွေပြီသွားတာတောင် မပြန်ပဲ တစ်လနှစ်လ ရွာမှာပဲ ဆက်နေပြီး အနီးအနားရွာတွေထိ သွားပြီးဈေးရောင်ကြတဲ့ ဈေးသည်တချို့လဲ ရှိတတ်ကြသည်။
ရဲလေးတို့ ပွဲဈေးခင်းထဲရောက်သွားတော့ အရင်ကြိုရောက်နှင့်နေတဲ့ နှင်းရည်က ရဲလေး အနားရောက်လာပြီး ရဲလေး ဖိုးထောင် အောင်မောင်းတို့နဲ့အတူ ပွဲဈေးတရှောက် လျှောက်ကြည့်ကြ မုန့်ဝင်စားလိုက်နဲ့ လုပ်နေတုန်း အောင်မောင်းက ရဲလေးကို လက်တို့လိုက်လို့ ဘာလဲလို့ မေးတော့ အောင်မောင်းက နှင်းရည်မမြင်အောင် တဖက်သို့ မေးငေါ့ပြသည်။
ရဲလေး အောင်မောင်း မေးငေါ့ပြရာဖက်သို့ ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို စူပုတ်ပုတ်မျက်နာလေးနဲ့ အောက်နခမ်းလေး ပြတ်ထွက်လုမတတ်ကိုက်ထားပြီး ကြည့်နေတဲ့ အိဝါကို တွေ့ရလို့ မျက်နာလွှဲလိုက်ပြီူး ရှောင်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ် ။ အောင်မောင်း နဲ့ဖိုးထောင်ကိုလဲ ရဲလေး မကျေနပ် ။ ဒီကောင်တွေ ချောက်ချထားလို့ အိဝါ အခုလို ဖြစ်နေတာ ။ သူ့ကိုနမ်းပြီး ကိုယ်က တခြားမိန်းကလေးနဲ့ တွဲနေတာကို ဘယ်မိန်းကလေးမှ ကျေနပ်နိုင်မယ် မထင်။
“ ဦးလေး ဝင်ထိုးသွားပါအုံးလား …လှံထမ်းလာတာပဲ မြင်ရတာနော် ကံထမ်းလာတာ မမြင်ရဘူးဗျ …အားပေးသွားပါအုံး.. ”
အရင်က ဂိန်းဂလုံးဂုံးလို့ခေါ်တဲ့ လိပ် ဆင် ကျား တွေ နေရာမှာအခုတော့ မင်းသမီး မော်ဒယ် အဆိုတော်မိန်းကလေးပုံတွေဖြင့် အစားထိုးနေရာယူထားပြီ ။ ဆိုင်ရှင်ကောင်လေးက သူတို့ရွာသား ဦးဖိုးတုတ်ကို ဖိတ်ခေါ်နေသည်။ ဦးဖိုးတုတ်ကလဲ သူ့အင်္ကျီအိတ်ကပ်ထဲက ပိုက်ဆံထုတ်ပြီး ထိုးမယ်ဟန်ပြင်နေလို့ ရဲလေးတို့ခဏရပ်ကြည့်နေမိသည်။
“ ဦးလေး ဘယ်သူ့ကို ထိုးမလဲ … ခင်ဝင့်ဝါကို ထိုးမလား သင်ဇာဝင့်ကျော်လေးထိုးချင်လား… ဒါမှမဟုတ် နီနီခင်ဇော်ကြီးဆော်ချင်လား… အဲ …ထိုးမလားပြောတာ.. ”
“ ဟေ့ကောင် …မင်းပြောတဲ့ ကောင်မတွေ တယောက်မှ မထိုးဘူး အိချောပိုပဲချမယ်.. ”
ပထမအကြိမ်မှာ ဦးဖိုးတုတ် အိချောပိုနဲ့ ကံစပ်လို့ပဲလား မသိ ။ အိချောပိုကျလာသည်။ နောက်အကြိမ်တွေမှာလဲ ခင်ဝင့်ဝါကို ထိုးလိုက် ။ သင်ဇာဝင့်ကျော်ကို တွယ်လိုက် ။ နီနီခင်ဇော်ကြီးကိုဆော်လိုက်ဖြင့် ရှုံးတလှည့်နိုင်တလှည့်ဖြင့် စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသော်လဲ ပွဲချိန်နီးလာတာကြောင့် ရဲလေးတို့အားလုံး ရုံထဲဝင်သွားလိုက်ကြသည်။ ဖျာတချပ်ထဲမှာ အားလုံးစုထိုင်ကြပြီး ၁၅ မိနစ်လောက်စောင့်လိုက်ရပြီးနောက် ပွဲစတော့သည်။ အစပိုင်းအဖွင့်မှာ ကန်တော့ချိုးနဲ့ဆိုင်ရာပိုင်ရာတွေကို ပူဇော်ပသပြီးနောက် လူငယ်တွေစိတ်ဝင်စားတဲ့ စတိတ်ရှိုးအစီအစဉ်ဖြင့် စဖွင့်တော့သည်။
ရွာထဲမှ ကာလသားခေါင်းနက်ကျော်က ပထမဆုံးဖျော်ဖြေပေးမည့်သူရဲ့ နာမည်ကို ကြေငြာပေးလိုက်သည်။
“ ပထမဆုံး အလှည့်ကျတဲ့သူကတော့ … ချစ်ကြမ်းမောင် ပါခင်ဗျ.. ”
နာမည်ကြေငြာလိုက်တာနဲ့ စင်အောက်က လူထုကြီးကလဲ ဝေးးကနဲဝိုင်းအော်ကြသည်။ ချစ်ကြမ်းမောင် မှာ ရွာတောင်ပိုင်းမှလူပျိုကြီးဖြစ်ပြီး နာမည်အရင်း ချစ်မောင်မှ ဂစ်တာတီးတာရတာကို ရူးသွပ်သူဖြစ်ပြီး i.c အဖွဲ့မှ ချစ်စမ်းမောင်ကိုအားကျရာမှ သူ့နာမည်ကိုချစ်ကြမ်းမောင်အဖြစ် ခံယူထားသူဖြစ်သည်။
ဆံပင်ကြီးကျောလယ်လောက်နဲ့ ချစ်ကြမ်းမောင်က ထွက်လာ၍ ပရိတ်သတ်ကိုဦးညွှတ်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ အခုလို… မင်္ဂလာကျက်သရေ အပေါင်းနဲ့ပြည့်စုံတဲ့ ညချမ်းအချိန်အခါလေးမှာ… အတိတ်နမိတ်နဲ့ပြည့်စုံတဲ့ သီချင်းလေးတပုဒ်နဲ့ ဧည့်ခံပါရစေ …ခင်ည.. ”
“ ဘယ်သီချင်းနဲ့ဧည့်ခံမှာလဲ ဗျို့ ”
စင်အောက်ကပရိတ်သတ်က မေးကြတော့ …ချစ်ကြမ်းမောင် က
“ ဟုတ်ကဲ့ …ကိုမျိုးကြီးရဲ့ …အဆိပ်ခွက်… နဲ့ပါ.. ”
“ ဖေလိုးမသားကြီး… အခွက်လာပြောင်နေတယ်.. ”
ရွာမှ သူနဲ့ရွယ်တူမိန်းမများက ချစ်ကြမ်းမောင်ကို ဝိုင်း၍မေတ္တာပို့ကြလေပြီ။
..........................................................................................................
ချစ်ကြမ်းမောင် က သူ့ရဲ အသံဝါကြီးနဲ့ ပရိတ်သတ်အား အဆိပ်ခွက်ဖြင့် ဧည့်ခံပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ ရွာမှရွက်ပုန်းသီး အနုပညာရှင်လေးတွေက တယောက်ပြီး တယောက် သီဆိုဖြော်ဖြေနေကြသည်။
စတိတ်ရှိုးအစီအစဉ်ပြီးခါနီးမှာ ရဲလေး နှင်းရည်ကို နှစ်ကိုယ်ကြားတိုးတိုးပြောလိုက်သည် ။ နှင်းရည်က အစပိုင်းမှာ ခေါင်းခါပြပြီးငြင်းနေပေမဲ့ လက်ဆွဲကာ အတင်းခေါ်နေလို့ မထချင်ထချင်နဲ့ နှင်းရည် ရဲလေးနောက် ပါသွားသည်။ ဖိုးထောင်တို့ကိုလဲ သူတို့သွားနှင့်မယ်ပြောတော့ သူတို့သဘောပေါက်တယ်ဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ့စပ်ဖြီးဖြီးလုပ်ပြတယ်။
မဏ္ဍအရှေ့ အပြင်ကို ရောက်ခဲ့ကြတော့ နှင်းရည်က ဘာလုပ်မလို့လဲ မေးလို့ ရဲလေးက နှင်းရည်တို့ အိမ်သွားရအောင် ပြောတော့ နှင်းရည်ကမဖြစ်ပါဘူး တယောက်ယောက်မြင်သွားမယ် ဆိုပြီး ငြင်းသေးသည်။
ရဲလေးကလဲ ဒီအချိန်ဘယ်သူမှ မရှိကြောင်း တရွာလုံး ပွဲကြည့်နေကြကြောင်း စိုးရိမ်စရာမရှိဘူး ဆိုပြီး ဇွတ်ခေါ်ပြန်တော့လဲ နှင်းရည် ချစ်သူအလိုကို လိုက်လျောမိပြန်သည်။ ရွာလမ်းတလျောက် လူရိပ် လူယောင်ကိုသတိထားပြီး လျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။ လူရှင်းသည်။
နှင်းရည်တို့ အိမ်ထဲရောက်တော့ အိမ်တံခါးသော့ခတ်ကာ အတွင်းထဲ ရောက်တာနဲ့ ရဲလေး နှင်းရည်ကိုဖက်နမ်းလိုက်ပြီး သူမအင်္ကျီလေးကို ဆွဲချွတ်တော့သည် ။ နှင်းရည် ဘာမှမပြော လက်လေးနှစ်ဖက်မြောက်ပေးကာ ကူပင်ချွတ်ပေးလိုက်သေးသည်။
ဘော်လီချိတ်လေးပါ တခါထဲ ချွတ်ပေးလိုက်ချိန် မနိုင်မနင်းထုတ်ပိုးခံထားရတဲ့ နှင်းရည့်ရဲ့ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးက ဖယောင်းတိုင် မီးရောင်အောက်မှာ ဝါဝင်းတင်းကားထွက်နေသည်။ ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းနို့ကြီးတွေကို အရင်းမှကိုင်ကာ ဘယ်ပြန်ညာပြန် ရဲလေး ကုန်းစို့တော့သည်။ ညစ်လဲ ညစ်သည်။ ပေါင်ကြားက လီးကအလုပ်လုပ်ရန် အသင့်အနေအထားရောက်လာမှ နှင်းရည်ကို သူမအိပ်ခန်းထဲ ပွေ့ခေါ်သွားပြီး ဆော်တော့သည်။
ပက်လက်လိုးပြီးနောက် ဖင်ကုန်းခိုင်းတော့ နှင်းရည်က ရှက်သလိုလို ဖြစ်နေသေးတာနဲ့ ရဲလေးကပဲ အနေအထားမှန်အောင် ပုံစံသွင်းပေးပြီး အနောက်ကနေ ခါးကိုင်ကာလိုးသည်။ ယခုတကြိမ်မှာတော့ နှင်းရည် အားး အားးး အင့် နဲ့အသံလေးတွေ ထွက်လာပြီး ပဲစင်းငုံတန်းမှာတုန်းက လိုငြိမ်မနေတော့ ကုန်းပေးထားလျှက်နဲ့ ရဲလေးကိုပင် သူ့ဖင်ကြီးနဲ့ တခါတခါနောက်ပြန်ဆောင့်ပေးနေပြီ ။ ရွာထိပ်ကပွဲက တီးလုံးသံတွေကလဲ တဝုန်းဝုန်း တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ဆူညံ့နေတာကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်မှာလူရှိနေတောင် အသံမကြားရနိုင်ဆိုပြီ ရဲလေး အားကုန်ဆောင့်လိုးတော့သည် ။
ပထမ တချီပြီးသွားပီးနောက် ရဲလေးက နောက်အကြိမ်တွေ ထပ်ဆွဲချင်သေးပေမဲ့ နှင်းရည်က မိန်းကလေးတယောက်ထဲ နေတဲ့အိမ်လဲဖြစ်ပြန် မတော်တဆ မြင်သွား သိသွားကြပါက နှင်းရည်ဆိုတဲ့ မိန်းမက ရည်းစားကို သူ့အိမ်ပေါ်ထိခေါ်ပြီး ခံပေးတယ်ပြောခံရမှာစိုးတယ် ။ ပြောလို့ မပြန်ချင်ပြန်ချင်နဲ့ ရဲလေး ပြန်သွားတော့သည် ။ ရဲလေး နှင်းရည်ဆီကပြန်ခဲ့တော့ နံနက် ၃ နာရီ ပင်ထိုးနေပြီ ။ ပွဲကလဲပြီးခါနီးပြီမို့ သူ့အိမ်ကိုပဲ ပြန်သွားပြီး သူ့အဖေ အမေ တွေအသံမကြားအောင် ခြေဖွနင်းပြီး အခန်းထဲ ဝင်အိပ်လိုက်တော့သည်။
နောက်တည ။ အဲ့ဒီညက နောက်ဆုံးည ။ ရဲလေး မနေ့ညကလိုပင် နှင်းရည်နဲ့ ဆွဲချင်သေးမဲ့ နှင်းရည်က နောက်ဆုံးညဖြစ်လို့ အပြီးထိကြည့်ချင်တယ်ဆိုလို့ ရဲလေး ဒီညအတွက် ညစာငတ်ရတော့သည် ။
နောက်တရက်ပွဲကြီးပြီးသွားတော့လဲ ရဲလေးတို့ ကာလသားတတွေ အလုပ်များကြရပြန်သည် ။ မဏ္ဍပ်စင်ပြန်ဖျက် မွှစာကြဲနေတဲ့ အမှိုက်တွေသိမ်း ပစ္စည်းတွေသိမ်းဆည်းရနဲ့ တနေကုန်ရပြန်သည်။ ပွဲပြီးသွားပေမဲ့လဲ ထုံးစံအတိုင်း ဈေးလာရောင်ကြတဲ့ ဈေးသည်တချို့တော့ သူတို့ရွာမှာကျန်ခဲ့ပြန်သည်။ ကိုယ့်ရွာမှပြီးသွားပေမဲ့ တခြားရွာတွေက အခုမှ စမဲ့ပွဲတွေရှိသေးရင်လဲ အဲ့ဒီရွာကို ကူးသွားလိုက်ကြဖြင့် လုပ်ကိုင်စားသောက်နေကြရသည်က ဆယ့်နှစ်ပွဲဈေးသည်တို့ရဲ့ ဘဝတခုပင်။
...................................
ဦးဘခက် လက်ထဲက ကိုင်ထားတဲ့ ဖိတ်စာကိုကြည့်ပြီး သွားသင့်မသွားသင့် စဉ်းစားနေသည်။ သူ ကြိုက်ကုန်းရွာကို မသွားမဖြစ်ကိစ္စမှလွှဲ၍ ဘယ်တော့မှ မသွား ။ အခုတော့ မသွားမဖြစ်သွာရမဲ့ အကြောင်းကပေါ်လာပြန်ပြီ ။ ငယ်သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးတွေဖြစ်ကြတဲ့ ကျော်ဝေနဲ့ ချိုချိုခိုင်တို့ရဲ့ အလှုုဖြစ်နေလို့ပင် ။ ကျော်ဝေ နဲ့ချိုချိုခိုင် ကသူတို့လင်မယား မြဒင်နဲ့ဝါဝါမြင့်တို့ လင်မယားနဲ့ပါ အကြောင်းသိ ငယ်ပေါင်းတွေ ။
ပိုဆိုးသည်က ကျော်ဝေတို့အိမ်နဲ့ မြဒင်တို့အိမ်က အိမ်ချင်ူကပ်လျှက် ။ ကျော်ဝေတို့ လင်မယားမှာ သားသမီးမရှိ ။ မထွန်းကားခဲ့ကြတာကြောင့် ရွာထဲက ချို့တဲ့တဲ့ ကလေးတွေကို ရှင်ပြု နားသပြုလုပ်ပေးတဲ့ ပွဲ။ အကြွေးအမွှေးနဲ့ဆို သုံးရက်ကြာမယ်လို့ ဖိတ်စာထဲ ရေးထားသည်။ ကျော်ဝေတို့ လင်မယားက ငွေကြေးပြည့်စုံကြသော်လဲ ကြွားကြွားဝါဝါ မနေတတ် ။ သိုသိုသိပ်သိပ်နဲ့ အေးအေးဆေးဆေးပဲ နေတတ်ကြတဲ့ သူတို့ကို ဘခက်ကလဲခင်သည်။ နေတဲ့အိမ်တောင် ထရံကာနှစ်ထပ်အိမ်လေး ။
မလွှဲသာတဲ့ အဆုံး ဦးဘခက်တို့လင်မယား ကြိုက်ကုန်ူးရွာကို နေမစောင်ခင်း စက်လှေနဲ့ ကူးသွားကြသည်။ နောက်သုံးရက်နေရင် ပြန်လာကြိုဖို့ လိုက်ပို့ပေးတဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသား ချစ်ဖွယ်ကိုမှာပြီး စက်လှေကို ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။ ရွာလယ်လောက်ထိ အထုပ်အပိုးဆွဲပြီး လင်မယားနှစ်ယောက် လျှောက်လာကြတာ ကျော်ဝေတို့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ကျော်ဝေနဲ့ ချိုချိုခိုင်က သူတို့လင်မယားကို ဆီးကြိုကာ အိမ်ထဲ ခေါ်သွားကြသည်။ မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေဆုံပြန်တော့လဲ လေးရောက်သား စကားလက်ဆုံကျနေလိုက်ကြတာ ညနေပင်စောင်း သွားသသည်။
ညနေစောင်းတော့ ချက်ကူပြုတ်ကူမဲ့ ရွာထဲက လူတွေကလဲ တဖွဲဖွဲ ရောက်လာကြပြီး ပြင်ဆင်စရာပြင်ဆင်နေကြသည်ကို အိမ်ထဲက ဧည့်ခန်းကနေ ရေနွေးကြမ်းသောက်ရင်း ကျော်ဝေနဲ့ ဦးဘခက်ကြည့်နေမိသည်။ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကလဲ ချိုချိုခိုင်နဲ့အတူ လုပ်ကူကိုင်ကူနေသည်။ ဖက်ကြမ်းဆေးလိပ်လေးဖွာရင်း ကျော်ဝေနဲ့စကားစမြည်ပြောနေကြရင် ခြံထဲ ဝင်လာတဲ့ လူတရောက်ကြောင့် ဦးဘခက် မျက်နာကြီးက တင်းမာလာသည်။ ဝင်လာသူက တခြားသူမဟုတ် ။ သူ့ရဲ့ ရန်သူတော်ဟောင်းမြဒင် ။ ကျော်ဝေက့မြဒင်ကိုလက်ယပ်ခေါ်လိုက်တော့ မြဒင် ဘခက်တို့အနား လောက်လာသည် ။
ဘခက် ကိုမြင်တော့ မြဒင်လဲ မျက်နာပျက်နေသည်။ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရဲ့ အကြောင်းကို အားလုံးသိထားတဲ့ ကျော်ဝေက သူတို့နှစ်ယောက်ကြားစကားကို ဖေးဖေးမမပြောနေသော်လဲ ဘခက် နဲ့မြဒင်ကတော့ စကားပြောဖို့ဝေးစွ မျက်နာချင်းပင်မဆိုင်။ ည ၇ နာရီ လောက်ကြမှ မြဒင်ပြန်သွားသည် ။ မြဒင်ပြန်တော့ ခြံထဲမှာ ဘယ်အချိန်ထဲက ရောက်နေမှန်းမသိတဲ့ ဝါဝါမြင့်ကိုလဲ ဘခက်တွေ့လိုက်ပြီး ဝါဝါမြင့်ကလဲ ဘခက်ကိုတွေ့သွားတဲ့ အခိုက် ဦးဘခက်ရဲ့ မျက်နာပေါ်မှာဆွေးရိပ်သန်းလာသည် ။ သူငယ်ငယ်က အသဲအသန်ချစ်ခဲ့ရတဲ့ မိန်းမ။ မြဒင်နဲ့ ဝါဝါမြင့်ထွက်သွားတော့ ကျော်ဝေက ထမင်းစားကြရအောင် ရီရီ့ကို သွားခေဏလိုက်အုံးမယ်ဆိုပြီး ခြံရှေ့ထွက်သွားသည်။
ကျော်ဝေနဲ့ ရီရီခင် ချိုချိုခိုင် တို့ပြန်ဝင်လာကြပြီး ကျော်ဝေတို့ လင်မယားက ထမင်းစားပွဲဆီသို့ ရှေ့ကနေဦးဆောင်ခေါ်သွားသည်။ ဦးဘခက်နဲ့ ရီရီခင် အနောက်ကနေ လိုက်သွားနေတုန်း ခြံရှေ့ကို နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်နေတဲ့ သူ့မိန်းမ ရီရီခင် ကို ဦးဘခက် လေသံမာမာနဲ့ မေးလိုက်တယ်။
“ နင်က ဘယ်သူ့ကို မျှော်နေတာလဲ.. ”
“ ဟင်… ဘယ်သူ့မှ မမျှော်ပါဘူး.. ”
ဦးဘခက်က ငါသိတယ်နော် ဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ့ကြည့်နေလို့ ရီရီခင် ခေါင်းလေးငုံ့ပြီးလိုက်လာသည်။ စားသောက်ပြီးကြလို့ အိပ်ချိန်ရောက်တော့ ချိုချိုခိုင်က သူတို့လင်မယားကို အိမ်အပေါ်ထပ်က အခန်းတခုမှာ နေရာချပေးပြီး အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းသွားသည်။ ဦးဘခက် အဲ့ဒီညက သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကို မလိုးဖြစ်ခဲ့။
နောက်တနေ့ ရောက်တော့ မနက် ၇ နာရီလောက်ထဲက ရှင်လောင်းစလှည့်ေ့တာ့သည် ။ ရှင်လောင်းဦးရေ ၅ဝ ခန့်ရှိသည်။ ရွာတပတ်လှည့်ပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ ရေစက်ချ ဓမ္မာရုံပေါ်မှာ ထမင်းကျွေးပြီးသိမ်းခဲ့ကြတော့ မွန်းတည့်ချိန်ပင်ရောက်နေပြီ။ ကျန်တဲ့နောက်နှစ်ရက်က အလှုုထမင်းကျွေးရုံသပ်သပ် မနေ့ကလိုပဲ ညနေစောင်းရောက်တော့ ကျော်ဝေတို့အိမ်ကို လူတွေရောက်လာပြီး ပြင်ဆင်စရာရှိတာပြင်ဆင် ဒယ်အိုး ကြီးတွေနဲ့ဟင်းချက် ကြက်သွန်နွှာသူကနွှာ ထင်းခွဲသူကခွဲဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။
မီးမရသည့် တောရွာဖြစ်လို့ ညရောက်သည့်အခါမှာတော့ မီးစက်နိုးကာ ချက်ကြပြုတ်ကြရသည်။
ရီရီခင် ရေချိုးတော့ မိုးပင်ချုပ်လုပြီ ခြံရှေ့ကမီးရောင်က သူရေချိူးနေတဲ့အိမ်နောက်ဖက် ဘုံဘိုင်အနားထိအနည်းငယ်ဖျာကျနေလို့သာ အဆင်ပြေနေသည်။ သူ့ယောကျ်ား ဘခက်ကတော့ သူ့ထက် အရင် ခုဏကမှချိုးပြီးတက်သွားသည်။ ထဘီရင်လျှားပြီး မတ်တပ်ရပ်ကာ နို့အုံနှစ်လုံးကြားဆပ်ပြာ တိုက်နေတုန်းခြေသံကြားလို့ ရီရီခင် လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။
“ အကို… အဲ … ကိုမြဒင် ဘာလာလုပ်တာလဲ.. ”
သူ့ကို ငေးကြည့်နေတဲ့ မြဒင်ကို ရီရီခင်မေးလိုက်တယ်။
“ သေးလာပေါက်တာ.. ”
“ အော် … ဟိုမှာလေ… အိမ်သာက.. ”
ရီရီခင် က အိမ်သာကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်တယ်။ အိမ်သာနဲ့ သူမ ရေချိုးတ့နေရာက သိပ်မဝေးလှ။
“ အရင်လို အကိုလို့ ခေါ်လဲရပါတယ်… ရီရယ်.. ”
“ အဲ့ဒါ …အကို့ …မိန်းမ အဲ …ကိုမြဒင်မိန်းမ ခေါ်ရမှာလေ.. ”
“ ရီရီလဲ ကိုမြဒင်မိန်းမဖြစ်ခဲ့ဖူးတာပဲမ ဟုတ်လား.. ”
မြဒင် ရည်းစားဦးကို ရေချိုးလျှက် ဝတ်လစ်စလစ်ပုံနဲ့ တွေ့ရတော့ ပြောသင့်မပြောသင့် မစဉ်းစားမိတော့ပဲပြောထွက်သွားသည်။ သူ့မျက်လုံးတွေကလဲ ရီရီခင်ရဲ့ တစွန်းတစပေါ်နေတဲ့ ရင်သားမို့မို့လေးတွေကြား ရောက်ရောက်သွားတတ်သည်။ ရီရီခင်ကလဲ ဒါကိုသိတော့ သူ့ထဘီစလေးကို အပေါ်ဆွဲတင်သည်။ သူ့ယောကျ်ားဘခက်တွေ့သွားမှာလဲ စိတ်ပူနေသည်။
“ မပြောပါနဲ့တော့ …အဲ့ဒါတွေ ပြီးခဲ့ပါပြီ.. ”
ရီရီခင့် အသံလေးတိမ်ဝင်သွားသလို့ သူမ မျက်လုံးတွေကလဲ အိမ်ရှေ့သို့ မလုံမလဲကြည့်မိသည်။
“ ရီက လှတုန်းနော် … အရင်အတိုင်းပဲ.. ”
“ လှလဲ အ …ကို … ကိုမြဒင်… ပစ်သွားတာပဲ မဟုတ်လား.. ”
ဒီစကားကိုတော့ ရီရီခင် တမင်ပြောဖို့မရည်ရွှယ်ပဲ ထွက်သွားသည်။ မြဒင် ဝါဝါမြင့်ကို ခိုးပြေးသွားတုန်းက သူငိုခဲ့ရတယ် မဟုတ်လား ခံစားချက်တွေက ပွင့်ထွက်လာသည်။
“ ရီရယ် ကိုယ်ဘယ်လို ဖြစ်သွားမှန်မသိဘူးကွယ်.. ဝါဝါ့အပေါ် ခဏတာသာယာမိသွားတယ် ထင်တာပဲ … အခုချိန်ထိ ဘခက်ကိုအားနာနေတုန်းပါကွာ တကယ်… တကယ်.. ”
“ ပြီးခဲ့တာတွေ ပြောမနေပါနဲ့တော့ရှင် …သွားပါတော့ ကိုဘခက်မြင်သွားပါအုံးမယ်… နဂိုကမှ စိတ်ကြီးရတဲ့အထဲ သွားတော့နော်.. ”
မြဒင် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး အိမ်သာဘေးသွား သေးပေါက်ကာ ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ထွက်ကာနီးပုဆိုးကိုလဲ ပြင်ဝတ်လိုက်သည်။
သူ့ကိုကြည့်ကာ ပုဆိုးဝတ်နေတဲ့ မြဒင်ကိုလဲ ရီရီခင် အမှတ်တမဲ့ ပြန်ကြည့်မိတော့ ပုဆိုးအောက်ပေါင်ကြားက လီးမဲမဲရှည်ရှည်ကြီး တွဲလောင်းကျနေတာကိုမြင်တော့ ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်သွားပြီး မျက်နာလွှဲလိုက်တယ် ။ သူမ ဒီလီးကြီးနဲ့ ဘယ်နှစ်ခေါက်တောင် အတွယ်ခံခဲ့ပြီးပြီလဲ မှတ်တောင်မမှတ်မိတော့ ။
မြဒင် ခြံရှေ့ပြန်ထွက်ခဲ့တော့ ကျော်ဝေတို့ လင်မယားနဲ့အတူ ရွာထဲထွက်သွားတဲ့ ဘခက်ကို တွေ့ရ၍ ရီရီခင်ရေချိုးတဲ့ဆီကို ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ် ။ ရီရီခင်က ရေကန်နားမှာမရှိတော့ မြဒင် သူတို့ အိမ်ဖက်ကိုကြည့်လိုက်သေးသည် ။ သူ့မိန်းမ ဝါဝါမြင့်များ ဒီဘက်ခြံထဲရောက်နေပြီလားလို့ ခြံရှေ့သွားကြည့်တော့လဲ သူ့မိန်းမကို မတွေ့ရတော့မှ မြဒင် အတင့် ရဲလားသည် ။
ခုဏကရေချိုးနေတဲ့ ရီရီခင့်ကို မြင်လိုက်ထဲက ငယ်ငယ်ကဖြစ်ခဲ့ကြတဲ့ ဟာတွေက ပုံရိပ်ယောင်လို ပြန်မြင်ယောင်လာပြီး ပြန်လည်တမ်းတမိသလို ဖြစ်လာသည်။ တဒိုင်းဒိုင်းမြည်နေတဲ့ မီးစက်သံ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ ခြံထဲကလူတွေကို တချက်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ မြဒင်အိမ်ပေါ်ကိုတက်လာသည်။ တခန်းထဲရှိတဲ့ အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။
“ အို …ကိုမြဒင် ဘာလာလုပ်တာလဲ.. ”
ရီရီခင် အံ့သြသွားသည်။ ကုတင်ပေါ်မှာသနပ်ခါးလိမ်းလို့ ပြင်နေတဲ့ ရီရီခင်က အင်္ကျ ီပင်မဝတ်ရသေး ခုဏကအတိုင်းပင် လုံချည်လေးပဲလဲထားသည်။
“ အကို… ရီရီနဲ့ စကားပြောချင်လို့ပါကွာ.. ”
တကယ်လဲ မြဒင် သံယောဇဉ်မပြတ်စွာနဲ့ စကားပြောဖို့ဆိုပြီး လာခဲ့ခြင်းပင်။ သို့သော် ဆံပင်လေး ဖြန့်ချထားပြီး ဒူးဆစ်ဖုံးရုံလောက်ပဲ ဝတ်ထားတဲ့ ထဘီအောက်က ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းလေးတွေ အနောက်ကိုပင်ကော့ကောက်နေတဲ့ တင်သားထည်ထည်ကြီးတွေကို တွေ့ရ မြင်ရတော့လဲ တဏှာစိတ်က ချွန်းအုပ်မရဖြစ်လာသည်။ အရွယ်တင်လွန်းတဲ့ ရီရီခင်ကလဲ ရှိရင်းစွဲ အသက်ထက်ပင် ပိုငယ်သည် ဟု ထင်ရလောက်သည်။
မြဒင် ရီရီခင့် အမေးကို ပြန်မဖြေမိ သူမ အနားကပ်သွားကာ ရီရီခင့် ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲဖက်ကာ နခမ်းချင်း မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။ အတင်းဖိကပ်ထားတဲ့ နခမ်းတွေကို ခွာဖို့ကြိုးစားရင်းက ရီရီခင် စကားပြောဖို့ ကြိုးစားကြည့်သည်။
“ ကို … ကိုမြဒင်… မသင့်တော်ပါဘူး …လွှတ် … အွန့်… ပြွတ် ပြွတ်.. ”
ရီရီခင်ကစကားပြောဖို့ ကြိုးစားလေ မြဒင်နခမ်းကို ဖိစုပ်လေ။
“ ကိုဘခက်… တွေ့ … တွေ့ ပြွတ် … ပြွတ်… ”
ဒီတခါတော့ မြဒင်… နခမ်းချင်းခွာပေးလိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်
“ ဘခက် ရွာထဲသွားတယ် မရှိဘူး အချစ် ”
ဟုဆိုကာနခမ်းပြန်စုပ်ပြန်သည်။ ရီရီခင်ပြန်ပြောချိန်တောင် မရလိုက် ။ မြဒင်က နို့ညစ်… ဖင်ကိုင်… အဖုတ်နိုက်…ဆက်တိုက်လုပ်နေတော့သည်။ ထဘီလေးပင်ပြေကျလုလုဖြစ်နေပြီ။
ရီရီခင်မှာလဲ မြဒင်ရဲ့ အကိုင်အတွယ် အပွတ်အသပ်တွေအောက်မှာ သူမစိတ်တွေက ငယ်ဘဝကို ပြန်ရောက်သွားတော့သည်။ ဘခက်မရှိဘူးဆိုတဲ့ အသိကလဲ သူမကို တွန်းအား ပေးနေသလိုပင် မဖြစ်သင့်မှန်းသိပေမဲ့လဲ သူမရဲ့ စိတ်အစဉ်က မြဒင်နဲ့ ကဲခဲ့ ဖြဲ့ခဲ့ကြတာတွေကို စဉ်းစားမိပြန်တဲ့ အခါ မြဒင်ကိုယ်လုံကြီးကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားမိကာ ထဘီလေးကိုပင် ဖြေချပေးလိုက်မိတော့သည်။
.................................................
ဘခက် ဘူန်းကြီးကျောင်းကနေ ရွာလမ်းတလျှောက် ဓါတ်မီးလေးထိုးကာ ကျော်ဝေတို့ အိမ်သို့ပြန်ခဲ့လိုက်သည်။ ကျော်ဝေတို့ လင်မယားကတော့ ဘုန်းကြီးနဲ့ တိုင်ပင်စရာရှိသေးတယ် ကြာအုံးမယ်ဆိုတာနဲ့ ကိုယ့်ရွာလဲ မဟုတ် ကိုယ်လဲမသိတဲ့ ကိစ္စတွေမို့ အရင်ပြန်ခဲ့လိုက်တယ် ။ သူပြန်ခါနီး ကျော်ဝေတို့ ပြောသံကြတာက အခိုးခံရတယ် ဆိုလား ကြားလိုက်ရသေးသည်။
ဦးဘခက် ကျော်ဝေတို့ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ခြံထဲမှာ လူတွေကချက်ကြပြုတ်ကြတုန်း သူ့မိန်းမကို ကြည့်တော့လဲမရှိ။ အိမ်ပေါ်တက်ပြီး သူတို့ အိပ်ခန်းဆီလျှောက်လာတုန်း တံခါးဆွဲဖွင့်မယ်ပြင်တုန်း ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ အသံလိုလိုကြားတာနဲ့ မဖွင့်သေးပဲ ထရံပေါက်ကနေ အရင်ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ သူကြီးဘခက် ကျောက်ရုပ်ဖြစ်သွားသည်။ ဒေါသတွေ ငယ်ထိပ်မှပေါက်ထွက်တော့မတတ် ဖြစ်လာသည်။
သူတို့အိပ်တဲ့ အခန်းထဲမှာ သူ့မိန်းမရီရီခင်က ပက်လက်လှန်အိပ်နေပြီး တကိုယ်လုံးလဲ အဝတ်အစားလဲ မရှိ။ မြဒင်ကတော့ သူ့မိန်းမ ရီရီခင့် မျက်နာပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ခွထိုင်ကာ စောက်ဖုတ်ကို လိုးသလို ရီရီခင့်ပါးစပ်ထဲလီးထည့်ကာ ခွဆောင့်နေသည် ။ သူ့မိန်းမကလဲ မြဒင်ရဲ့ တွဲကျနေတဲ့ ဂွေးဥနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ပြီး လီးစုပ်ပေးနေသည်။
ဘခက် သွေးတွေ ဆူပွက်လာပြီး နှစ်ယောက်စလုံ းဓါးနဲ့ခုတ်သတ်မယ်အကြံနဲ့ အောက်ထပ်သို့ ပြန်ဆင်းနေတုန်း အတွေးတခုဝင်လာလို့ ဓါးမယူတော့ပဲ ခြံအနောက်သို့သွားကာ လူရိပ်လူခြေကြည့်ပြီး မြဒင်တို့ခြံဘက်ကို ခုန်ကျော်ဝင်သွားသည်။ အနောက်ဖေး တံခါးဖွင့်ထားတာတွေ့တာနဲ့ ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။ ဘခက်အိမ်ရှေ့ခန်းကို လျှောက်လာတုန်း အပေါထပ်ကဆင်းလာတဲ့ ဝါဝါမြင့် သူ့ကို မြင်သွားသည်။
“ ဟယ် … ကိုဘခက်.. ”
အံ့သြနေတဲ့ ဝါဝါမြငိ့ကို ဘခက် ရှုုးတိုးတိုးလို့ပြောပြီး လက်ယပ်ခေါလိုက်သည်။ ဘခက် ရှည်ရှည်ဝေးဝေးပြောမနေတော့။ ဝါဝါမြင့်ကို ဟိုဖက်အိမ်ကို လာခဲ့ မလာရင် နောင်တရလိမ့်မယ် လို့ ပြောပြီး လာရာလမ်းအတိုင် းပြန်ထွက်သွားသည်။ ဘခက် ကျော်ဝေတို့ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်ပေါ်တက်သည့် လှေကားထစ်ကနေ စောင့်နေသည်။ ခဏကြာတော့ ဝါဝါမြင်ရောက်လာပြီး ဘာလဲလို့ တိုးတိုးမေးတော့ ဘခက်က ခြံရှေ့က လူအခြေအနေကိုကြည့်ကာ ဝါဝါမြင့်လက်ကိုဆွဲပြီး သူတို့အိပ်ခန်းရှေ့ခေါ်သွားတော့သည်။ ဝါဝါမြင့်မှာလဲ ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ဘခက်နောက်ကပါသွားသည်။
ဘခက်က ထရံပေါက်ကနေ သူအရင်ပြီးမှ ဝါဝါမြင့်ကို ကြည့်ခိုင်းသည်။ ကိုယ်လေးကိုင်းကာ ဝါဝါမြင့်ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ဝါဝါမြင့် ပါးစပ်လေး ဟသွားပြီး အသံထွက်တော့မလို ဖြစ်သွားတာကြောင့် ဘခက်က ဝါဝါမြင့်ပါးစပ်ကို လက်နဲ့ပိတ်လိုက်သည်။ ဘခက်အခန်းထဲကို ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ မြဒင်က သူ့မိန်းမကို ဖင်ထောင်ပြီး တဘုန်းဘုန်းဆော်နေတာကို ခဏလောက်ကြည့်နေပြီးမှ ဝါဝါမြင့်ကို သူတို့အိမ်ကိုပြန်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူလဲ ခုဏကသွားခဲ့တဲ့ လမ်းအတိုင်း လိုက်သွားတော့သည်။
ဝါဝါမြင်တို့ အိမ်ကိုရောက်တော့ အနောက်ဖေးတံခါးကပဲ ဘခက်ဝင်ခဲ့လိုက်တယ် ။ အိမ်ရှေ့တံခါးကိုတော့ ဝါဝါမြင့်က ပိတ်ထားပြီး အိမ်ထဲမှာ လက်လေးပိုက်ကာ ရပ်နေရာမှ ဘခက်ဝင်လာတာကိုမြင်တော့ ဘခက်ဆီကို လျှောက်သွားပြီး ဘခက်ကိုသိမ်းကြုံးဖက်လိုက်ပြီး ဘခက်ရဲ့နခမ်းတွေကို အငမ်းမရစုပ်တော့သည်။ သူကြီးလုပ်စားနေတဲ့ ဘခက်ကလဲ ဝါဝါမြင့်စိတ်ထဲ ဘယ်လိုရှိတယ် ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ မေးစရာမလိုအောင် သိလိုက်ပြီမို့ ဝါဝါမြင့်ကို သူတို့ အိမ်ခန်းဆီ ပွေ့ခေါသွားသည်။
ဘယ်လို ရှေ့ဆက်ကြရမယ်ဆိုတာ နားလညိပြီသား ဝါဝါမြင့်က ဘခက်ကို လီးအရင်စုပ်ပေးသည်။ အဝတ်အစားဆိုတာလဲ နှစ်ယောက်စလုံးကိုယ်ပေါ်မှာမရှိတော့ ။ သူအရင်ချစ်ခဲ့ရတဲ့ မိန်းမမို့ ဘခက်ရဲ့ စိတ်တွေကလဲ တက်ကြွနေကာ ခုဏက ဒေါ်သထွက်နေတာတွေပင် ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိတော့ ။ သူ့မိန်းမရီရီခင့်ကို မြဒင် လိုးသလို ဝါဝါမြင့်ကိုလဲ ဖင်ထောင်လိုးသည်။
လီးနဲ့အတူ အပြင်ကို ပွင့်အာပြီးထွက်လာတဲ့ စောက်ပတ်နခမ်းသားတွေကို ကြည့်ပြီး ဘခက် စိမ်လိုးသည်။စောက်ပတ်လိုးတာဝတော့ မှ ဖင်ဝကို လီးတေ့လိုက်သည် ။ ဖင်အတွေ့အကြုံရှိပုံရတဲ့ ဝါဝါမြင့်ကလဲ လှည့်ပင်မကြည့် ။ သူမလက်လေးထဲ တံတွေးထွေးထည့်ကာ သူ့ဖင်ဝမှာလာဆွတ်ပေးသည်။
ဖင်ထဲ လီးတချောင်းလုံးမြှပ်ဝင်သွားပြီးနောက်မှာတော့ သူကြီး ဘခက်လဲ ကားအယ်ထွက်နေတဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကနေဆွဲဖြဲကာ တဖန်းဖန်းဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့သည်။ ဖင်တလှည့်အဖုတ်တလှည့်စိတ်ကြိုက်ပြောင်းလိုးနေသည်။ ဝါဝါမြင့်ကအရင်ပြီးသွားပြီး သူကတော့ နောက်မှပြီးသွားတယ် ။စောက်ခေါင်းထဲ လရည်တွေပန်းထုတ်ကာ ဆန့်ငင်ဆန့်င်ဖြစ်နေတုန်း ကျော်ဝေတို့ အိမ်ဖက်က မီးစက်သံတိတ်သွားသောကြောင့် ပုဆိုးအမြန်ကောက်ဝတ်ကာ ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။ သွားခါနီး ဝါဝါမြင့်ကိုနောက်မှ အေးအေးဆေးဆေးစကားပြောမယ်ပြောတော့ ဝါဝါမြင့်ကခေါင်းလေးငြိမ့်ပြတယ် ။ ဘခက် ထွက်သွားပြီးမကြာလိုက် မြဒင်မှာလဲ ပြန်ရောက်လာသည်။
ဘခက် ကျောိဝေတို့အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကျော်ဝေတို့ လင်မယား မှခုချိန်ထိပြန်မရောက်ကြသေး ။ အိမ်ပေါ်တက်အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်တော့ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကတော့ အိပ်ပျော်နေပြီ။ ဘယ်လောက်တောင်များ ခံဖြဲ ခံခွဲထားသလဲ မသိဟု တွေးကာ ဘခက်ဝင်အိပ်လိုက်တော့သည်။ နောက်ရက်ရောက်ပြန်တော့လဲ ဘခက် ဝါဝါမြင့်ကို လိုးချင်သေးပေမဲ့ အခွင့်အရေးက မရပြန်။
ဘခက်လိုပဲ မြဒင်ကလဲ ရီရီခင့်ကို တွယ်ဖို့ချောင်းနေပေမဲ့ လူကမလစ် ။ ဘခက်ကိုယ်တိုင်ကလဲ ဝါဝါမြင့်ကိုတွယ်ထားပီးပြီဆိုတော့ ရီရီခင့်ကိုလဲ မြဒင်နဲ့အကြောင်းကို မမေးတော့ပဲ ဖာသိဖာသာနေလိုက်တယ် ။ သူတို့ပြန်မယ်ဲ့ နေ့အထိ ဘယ်လိုမှ အခွင့်အရေးမရတော့လို့ သူကြီးဘခက်တို့လင်မယား ရွာကိုပြန်ခဲ့လိုက်ကြသည်။
ကျွန်းတောင် ရွာကို သူတို့ ပြန်ရောက်တော့ ညမိုးပင်ချုပ်နေပြီ ကျော်ဝေတို့ လင်မယားကတော့ မနက်မှပြန်ပါလား ပြောပေမဲ့ ရွာကလဲနီး စက်လှေကလဲ ရောက်နေလို့ ညတွင်းချင်းပဲ ဦးဘခက်တို့ပြန်ခဲ့လိုက်တယ် ။ သမီးဖြစ်သူ အိဝါပြင်ပေးထားတဲ့ အိပ်ယာမှာ မောမောနဲ့ ထိုးလှဲအိပ်လိုက်ပြီး ဆူဆူညံညံအသံတွေကြောင့် ဦးဘခက်ပြန်နိုးလာသည်။ နာရီကြည့်မိတော့ ၁ နာရီထိုး ဦးဘခက် အိမ်ရှေ့တခါးးဖွင့်ကာ ဓါတ်မီးနဲ့ထိုးကြည့်တော့ သူ့အိမ်ရှေ့မှာ ရွာထဲကကာလသား လေးငါးရောက်ခန့် ရပ်နေကြလို့မေးလိုက်သည်။
“ ဟေ့ရောင်တွေ… ဘာတွေဆူနေတာလဲ… ဒါလူအိပ်ချိန်ကွ.. ”
“ ဆူတာ မဟုတ်ပါဘူး သူကြီး …သာအေးကို တစ္ဆေခြောက်ခံရလို့ပါ.. ”
သူကြီးဘခက် သာအေးမျက်နာကို ဓါတ်မီးနဲ့ ထိုးကြည့်လိုက်တော့ သာအေးမှာ အကြောက်လွန်နေပုံရသည်။ သာအေးဆိုတာ ဟိုတခါ သူ့မိန်းမ ဖင်မခံလို့ သူ့ဆီလာတိုင်တဲ့ တယေက် အရက်သမား။
“ မင်းကိုဘယ်လိုခြောက်တာလဲ သာအေး …ဘယ်နားမှာခြောက်တာလဲ.. ”
“ ရွာထိပ်က ချောင်းစပ်မှာပါသူကြီး.. ”
“ အေး …ဘယ်လိုခြောက်တာလဲလို့.. ”
ဦးဘခက် သူအိပ်ကောင်းနေတဲ့ အချိန်မှရောက်လာလို့ စိတ်တိုတိုနဲ့ အော်မေးနေသည်။ လာတဲ့ကိစ္စကလဲ သရဲခြောက်ခံရလို့ဆိုတော့ ပိုဆိုး။
“ အိမ်… အိမ်မဲမဲကြီးလေ …သချီးး …ရေပေါ်မှာသွားနေတာဗျ.. ”
“ ဟမ်… ”
သူကြီးဘခက် ဒေါသထိန်းမရတော့။
“ ဟေ့ရောင်တွေ …အဲ့ဒီငမူးကို ငါ့အိမ်ရှေ့ကနေ ခုချက်ချင်ခေါ်သွားကွာ.. ”
အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>>
No comments:
Post a Comment