ကြုံလေဘုံဘွေ အပိုင်း ( ၁ )

 ကြုံလေဘုံဘွေ အပိုင်း ( ၁ )

ဂျင်ကလိ ရေးသည်။ 

အားလုံး မင်္ဂလာပါခင်ဗျ။

အခုတင်မှာက ကျွန်တော် မြန်မာဆိုက်ဘာဖိုရမ် နှစ်ပတ်လည် အတွက်ရေးဖြစ်ခဲ့တာလေးပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့် ထုံးစံအတိုင်း အဆုံးမသတ်နိုင်ဘဲနဲ့ နှစ်တွေ အများကြီး (ဘယ်လောက်မှန်းမသိ) ထပ်လည် နေခဲ့ရ ပါတယ်။ ကျွန်တော့်မှာက ဒီ လိုမျိုး တို့လို့ တန်းလန်းတွေက ဟိုနေရာကျန် ဒီနေရာကျန်နဲ့ ဘယ်က စပြီး ပြန်ကိုင်ရမှန်း မသိ ဖြစ်နေရ တာကြောင့်လည်း လက်စတွေ ဒီတိုင်းရပ်နေခဲ့ရတာကြာပါပြီ။

ဒီ ၂၀၁၇ ထဲမှာတော့ အချိန်အားလှတယ် မဟုတ်ပေမယ့် စိတ်ကူူးရရင် ရသလို ဆက်ရေးဖြစ်တာလေး တွေ ရှိပါတယ်။

ရေးရင်း နဲ့ စဉ်းစားမိတာက မဆုံးသေးတဲ့ ကျွန်တော့် ဇာတ်လမ်းတွေ စရေးဖြစ်တဲ့ အချိန်၊ ဇာတ် လမ်း တွေရဲ့ နောက်ခံ အချိန်က လွန်ခဲ့တဲ့ ၇ နှစ် ၈ နှစ်လောက်က ဖြစ်နေပါတယ်။ ဟန်းဖုန်း လူတိုင်း မကိုင် နိုင်၊ ဖေ့စ်ဘွတ် (မြန်မာနိုင်ငံမှာ) ခေတ်မစားသေး၊ အင်တာနက်ကို ဆိုင်မှာ သွားသုံးရင်း ဂျီတော့ ပြော ရတဲ့ ကာလတွေက ဆိုတော့ လက်ရှိခေတ် အနေအထားနဲ့ မဟပ်မိဘဲ နောက်ကျနေတာတွေ၊ ခုမှ ဖတ်မိတဲ့သူတွေ (လူငယ်တွေ) နားမလည်နိုင်စရာ သဘာဝမကျဘူးလို့ ထင်စရာတွေ ရှိနေနိုင်ပါတယ်။ အဲဒါကို သတိရလိုက် တော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ခေတ်ဟောင်းဇာတ်လမ်းတွေကို တတ်နိုင်သမျှ အမြန်ဆုံး ဖြတ်ဖို့  စိတ်ကူးမိတာ ကြောင့် အချိန်ပို ထွက်လာမလားလို့ ဖေ့စ်ဘွတ် ကို ခနဖြတ်၊ ဖိုရမ်တွေက ဝရမ်းပြေး လုပ်ရင်းနဲ့ နည်းနည်း တော့ စာပြန်ရေး ဖြစ်လာပါတယ်။

ရေးတဲ့ အခါမှာလည်း ဇာတ်သိမ်းပိုင်းရောက်လု နီးပါး ဖြစ်နေတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေကို ဦးစားပေး ဖို့ ဆုံး ဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် အခု ဇာတ်လမ်းက အွန်လိုင်းမှာ ကျွန်တော် ပထမဆုံး ပြန်တင်ဖြစ်တဲ့ ဇာတ်လမ်း ဖြစ်လာပါတယ်။

အပေါ်မှာ ပြောခဲ့ သလိုပါပဲ။ ဒီဇာတ်လမ်းက မြန်မာဆိုက်ဘာ (mmcybermedia.com) နှစ် ပတ် လည် အတွက် ရေးတာပါ။ အပြင်မှာ မရောက်ပေမယ့် မြန်မာဆိုက်ဘာ က မန်ဘာကြီး တချို့ ဖတ်ဖူးကြ ပါတယ်။ ခုတော့ မြန်မာဆိုက် ဘာမှာ တင်ဖို့ အခွင့်မသာတော့တာကြောင့် ဒီမှာ တင် ဖြစ်ပါတယ်။

ဒါကြောင့် တကယ်လို့များ ဒီဇာတ်လမ်းဆုံးသွားလို့ PDF လုပ်မယ်ဆိုရင် mmcybermedia.com မှာ စတင်ဖော်ပြခဲ့ပါတယ် ဆိုတာလေး ထည့်သွင်းပေးဖို့ ကြိုတင် မေတ္တာရပ်ခံပါရစေခင်ဗျာ။

..................................................................

အခန်း ( ၁ )

အနောက်ဖက် အရပ်ဆီမှ ဝင်လုဆဲဆဲ နေလုံးကြီးကို အောင်ဘညို လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေး ငေး မောနေမိသည်။ နောက်ဆိုရင် ဒီလိုမြင်ကွင်းမျိုးကို မြင်ရဖို့ မလွယ်တော့။ မနက်ဖြန်ဆိုရင် ရန် ကုန်ပြန်ရတော့မည်။ မြို့ပြကွန်ကရစ်တောမှာ ဆည်းဆာအလှကို ခံစားဖို့ အခွင့်အရေးက နည်းပါး လွန်းလှပါသည်။

အင်္ကျ ီပေချင်ပေပါစေတော့ဟု မြေပြင်ပေါ်မှာ စိတ်လွတ်လက်လွတ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး သစ်ပင်ကို ကျောမှီကာ ညနေခင်းအလှကို ခံစားနေလိုက်သည်။ မြင်ကွင်း၏ ဘယ်ဖက်ခြမ်းတွင် မီးရောင် တွေ တပွင့်နှစ်ပွင့် စတင်လင်းလက်လာခါစ မြို့ကလေး တမြို့ ရှိပြီး ညာဖက်အခြမ်းမှာတော့ တောင်ကုန်း ကလေးတွေ နှင့်လယ်ကွက် အချို့၊ လယ်ကွင်းထဲက တဲအိမ်ကလေးတွေ ဆီက မီးခိုးငွေ့ တွေပျံ့လွင့်နေသော ဟိုနားတစုဒီနားတစု မြင်နေရသည့် တော တန်း တွေသည် ဒီနေ့ မှ ပိုပြီးလှပနေသယောင်ထင်ရသည်။

ဒီမြို့ကလေးကို အောင်ဘညို မထင်မှတ်ဘဲ ရောက်လာရခြင်းသည် ကျောင်းနေဖက် သူငယ် ချင်း လှသိန်းကြောင့်လို့ ဆိုရမည်။ ရှားရှားပါးပါး ရလာသည့် နားခွင့်ကလေး ဆယ့်ငါးရက်ကို ပိုက်ပြီး ဘာလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားနေစဉ် ဒီကောင်နှင့် ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ပြန်ဆုံပြီး သူ့နောက်ကို လိုက်ခဲ့မိသည်။

အစတုန်းက မိဘတွေဆီ ပြန်ဖို့စဉ်းစားသေးပေမယ့် မပြန်ချင်ပါ။ ဟိုတလောလေးကမှ ပိတ် ရက် သုံးရက်ဆက်ရသည်နှင့် ခနပြန်ခဲ့သေးသည်။ ပြန်ရောက်တိုင်း အောင်ဘညိုအ တွက် အမေ စပ်ဟပ်ထားသည့် မိန်းမတွေစာရင်း ထုတ်ပြရတာနှင့် သွားကြည့်ခိုင်းတာနှင့် အလုပ် ရှုပ်ရတာကို အောင်ဘညို သဘောမကျပါ။ တခါတလေမှ တွေ့ရသည့် မိခင်ကြီး ကို စိတ်ချမ်း သာစေချင်တာ နှင့် ကြည့်ပေးရသော်လည်း ရွေးထားတာတွေက အဖွားကြီးကြိုက် တွေ ဆို တော့ အောင်ဘညို မျက်စိထဲမှာဘယ်လိုမှ ခံစားမရတာတွေဖြစ်နေသည်။

နှစ်ဆယ့် ခုနစ်နှစ် ဆိုသည့်အရွယ်သည် အိမ်ထောင်ပြုသင့်ပြီဟု လက်ခံသော်လည်း အောင် ဘညို အိမ်ထောင်မပြုချင်သေးပါ။ ဇာတိရပ်မြေက သူငယ်ချင်း တချို့ပင်လျှင် သားသမီးတွဲ လောင်းနှင့် ဖြစ်သူတွေဖြစ်နေကြလေပြီ။ အိမ်ကလည်း အတင်းတိုက်တွန်းနေသော်လည်း အောင် ဘညို ကတော့ အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြပြီး ရှောင်လွှဲနေခဲ့သည်။ ဝင်ငွေအသင့်အတင့် ကောင်း သည့် အလုပ်တခုရှိတာမှ အပ မိမိမှာ ဘာရည်မှန်းချက်မှ မပြည့်စုံသေးဟု ယူဆထား ၏။ မတတ်သာလို့ သူများလခစား ဝင်လုပ်နေသော်လည်း အောင်ဘညို တကယ်ဖြစ်ချင်တာ က စာရေးဆရာ ဖြစ်သည်။ ရန်ကုန်မှာ အလုပ်လုပ်ရင်း စာပေလောကကို ဝင်ခွင့်ရဖို့ကြိုးစား မည် ဟု အားခဲထားသော်လည်း လက်တွေ့မှာတော့ ဒီကိစ္စ ကဝေးနေသည်။ တခါတရံ ကဗျာ လေး တပုဒ်တလေ ရေးဖြစ်သည်မှအပ လူက အလုပ်ထဲမှာ နစ်နေသည်။ အခု နားခွင့်မရခင် က လေး တင်ပင် တလလောက် မအိပ်မနေ အလုပ်လုပ်ခဲ့ရသည်။ အလွန်ပင်ပန်းသွားမှန်းသိ လို့ လည်း ဆုချသည့် အနေဖြင့် သူဌေးက ခွင့် ဆယ့်ငါးရက် ပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။

နောက်ပြီး အောင်ဘညိုမှာ ရည်းစားရှိသည်။ တကယ်လည်းချစ်ပါ၏။ ဒါပေမယ့် ကောင်မလေး က ကျောင်းတက်နေတုန်း ဆိုတော့ လက်ထပ်ရန် မဖြစ်နိုင်သေး။ သဲသဲက အောင်ဘညိုထက် ရှစ်နှစ်ငယ်သည်။ အခုမှ ဆယ့်ကိုးနှစ်ပဲ ရှိသေးသည်။ ကလေးစိတ်က မကုန်ချင်သေး သည့် အ ပြင် လူကလည်း ခေတ်ကာလ သမီးပျိုတို့၏ အသွင်အပြင်မျိုး အပြည့်ရှိသူဖြစ်ရာ ဒီလို ချာ တိတ်မလေး နှင့် ရည်းစားဖြစ်နေပါသည် ဆိုရင် အိမ်က အမေနှင့် အဖေက ဘယ်လိုမှ လက်ခံ နိုင်ကြမှာ မဟုတ်ပေ။ ဒါကြောင့် သဲသဲ ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်လေးဘာလေးလုပ်ကာ ရင့်ကျက် နားလည် လာနိုင်မည့် အချိန်ကို စောင့်ဖို့ အောင်ဘညို ဆုံးဖြတ်ထားသည်။

သဲသဲက အောင်ဘညို ကိုချစ်ရှာပါသည်။ သို့သော်လည်း ငယ်ရွယ်သူ ပီပီ နွဲ့ဆိုး ဆိုးတတ်၏။ အောင်ဘညို အလုပ်တွေ များပြီး သူမကို သွားမတွေ့နိုင်၊ အကြိုအပို့ လုပ်မပေးနိုင်သည့် အခါ မျိုးဆိုရင် တပတ်ဆယ်ရက် စိတ်ကောက်လို့ မပြီးတော့ပါ။ သဲသဲ စိတ်ကောက်ပြီဆိုရင် အောင် ဘညိုမှာ အလုပ်များရတာကတဖက် သဲသဲကို ချော့ရတာက တဖက်နှင့် ချာလည်ရမ်းနေတော့ ၏။

“ ကိုကြီး အဲဒီ အလုပ်က ထွက်ပစ်လိုက်တော့” 

ဟု သဲသဲ မကြာခနပြောပေမယ့် အောင်ဘညို ကိုယ်တိုင်ကလည်း ထိုအလုပ်ကို မစွန့်နိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။ အောင်ဘညို လစာဘယ် လောက် ရသည် ဆိုတာကို သဲသဲ မသိပါ။ အောင်ဘညိုက မပြောတာမဟုတ် သဲသဲက မမေး လို့ မပြောဖြစ်ခြင်းသာ ဖြစ်၏။ ရိုးရိုး မန်နေဂျာတယောက် ဖြစ်သော် လည်း အောင် ဘညို ထက် လစာများတာ GM ဦးမြင့်ဆွေပဲ ရှိသည်။ တရားဝင်လစာမှာတ ခြား မန်နေဂျာတွေ နှင့် တူတူပဲဖြစ်သော်လည်း လစာထုတ်ပြီး နောက်တရက်ဆိုရင် အောင်ဘ ညို စားပွဲပေါ်ကို နောက် ထပ်စာအိတ် တအိတ်ထပ်ရောက်လာတတ်သည်။ သူဌေးက ပေး သည့် ဆုကြေး ဖြစ်၏။ ထိုစာအိတ်ထဲမှာလည်း တရားဝင်လစာ အတိုင်းဖြစ်ရာ အောင်ဘညို က လစာ နှစ် ဆရသူလို့ ဆိုနိုင်ပါသည်။

ဒါကြောင့်လဲ အောင်ဘညို ဒီအလုပ်ကို မစွန့်နိုင်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ အလုပ်များသည် ပင်ပန်း သည် မှန်သော်လည်း တခြားမှာ ဆိုရင် ဒီလောက်မရနိုင်မှန်း သိနေလို့ လုပ်နိုင်တုန်း ကျုံး လုပ် ပြီး ငွေရှာနေခြင်းသာ ဖြစ်ပါ၏။ GM က အသက်ကြီးပြီ။ သူ၏ အတွေ့အကြုံ နှင့် ပညာ ကြောင့် သူဌေးက အတင်းခန့် ထားခြင်းဖြစ်သော်လည်း သိပ်မလုပ်နိုင်တော့ လိုအပ်တာ တွေစီမံ ခန့်ခွဲ ပေးရုံလောက်သာ လုပ်နိုင်တော့သည်။ ကျန်တာ အားလုံးကို သူဌေး၏ ညာလက် ရုံးလို့ ဆိုနိုင် သည့် အောင်ဘညိုက သာ အကုန်လိုက်လုပ်ပေးနေရခြင်း ဖြစ်သည်။ ဦးမြင့်ဆွေ က လည်း အောင်ဘညိုကို သူ့နေရာကို ဆက်ခံမည့် သူ အဖြစ်သတ်မှတ်ပြီး သင်လည်းသင် မောင်း လည်း မောင်းသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် မန်နေဂျာချင်းတူတူ တွေထဲမှာ အောင်ဘညိုက နှစ် ဆ ပင်ပန်းရသူဖြစ်သည်။ လစာ နှစ်ဆရတာ ဘာမှ မဆန်း၊ ရသင့်သည်လို့တော့ တခါတခါ တွေး မိပါသည်။

သို့သော်လည်း ချစ်သူ ကို ကောင်းကောင်း အချိန်မပေးနိုင်၊ ဝါသနာ ပါသည့် စာပေ အတွက် လည်း ဘာမှ မလုပ်နိုင်သဖြင့် စိတ်ဆင်းရဲရသည်ကတော့ အမှန်ပင်။ တွေ့ရသည့် အချိန်လေး တွေမှာတော့ ပျော်ရသည်ဆိုသော်လည်း အောင်ဘညို အပျော်က ပြည့်စုံသည်ဟု မဆိုနိုင်ချေ။ ခေတ်ကာလ၏ ကိုရီးယားယဉ်ကျေးမှု သမီးပျိုပီပီ သဲသဲက အနေအထိုင်ရဲတင်းသည်။ ဝတ်ပုံ စားပုံကလည်း ခေတ်အလိုက် အများနည်းတူဟု ဆိုစေကာမူ အောင်ဘညိုအတွက် မြင်ရသ မျှသည် လက်သီးဆုပ်အံကြိတ်နေရဖို့ ဖြစ်နေတော့သည်။

ဒီနေ့ခတ်မှာ သမီးရည်းစားဘဝတွင် အ ချစ်နယ်ကျော်ကြ သည့် ကိစ္စ သည်အထူးတဆန်း မ ဟုတ်တော့သည့်အတွက် အောင်ဘ ညို ဖက်ကသာ ကြိုးစား လျှင် သဲသဲလိုက်လျောမည် ဆို တာကိုလည်း သိနေသည်။ ဒါပေမယ့် မင်္ဂလာဦးည အထိ သဲ သဲကို အပျိုစင်လေး လိုဖြစ် နေ စေချင်သည့် အနုပညာဆန်ချင်သော စိတ်ကူးယဉ်လိုစိတ် က ဖျက်နေသောကြောင့် အောင်ဘ ညို ကျိတ်မှိတ်ပြီး ဆင်ခြင်နေရသည်။ နောက်ပြီး လက်ရှိအနေ အထားမှာ ဘာကိုမှရေ ရေရာ ရာ ပြောနိုင်တာမဟုတ်သေး။ သဲသဲ က လည်း ကျောင်းတက်နေ ဆဲပဲရှိသေးသည်။ ကြားထဲ မှာ မဖြစ်သင့်တာတွေဖြစ်သွားမှာ ကို အောင် ဘညိုကြောက်သည်။ ထို့ကြောင့် အခြေအနေ ပေးသည့်တိုင် အတတ်နိုင်ဆုံး စည်း စောင့်၏။

အောင်ဘညို မချိမဆန့် မျိုသိပ်နေရတာကို သဲသဲတောင်ရိပ်မိသည်။ အောင်ဘညို ရင်ခံနေရ သည့် အချိန်မျိုးဆိုရင် လက်မောင်းကိုကိုင်လှုပ်လိုက် ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လိုက် နှင့် “ကိုကြီး ဘာ ဖြစ်နေတာလဲ၊ ဘာဖြစ်ချင်လို့လဲ၊ သဲ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ” ဆိုတာမျိုး တဖွဖွမေးတတ်သည်။ ထို အချိန်မျိုးဆိုရင် စိတ်သာရှိပြီး သတ္တိမရှိသည့် အောင်ဘညို ခမျာ သက်ပြင်းကိုသာ တွင်တွင် ချပြီး ခေါင်းခါပြရုံသာတတ်နိုင်၏။ ဒါကြောင့် တခါတလေကျရင် သဲသဲနှင့် မှန်မှန် မတွေ့နိုင် တာကိုပဲ ကြံဖန်ပြီး ကျေးဇူးတင်ရမလိုဖြစ်နေသည်။ အချိန်ပြည့်သာတွေ့နေရရင် အောင်ဘညို စိတ်ထိန်း နိုင်ဖို့ခက်သည်။

အခုခွင့်ရက်ရှည် ရသည်ဆိုသော အခါ သဲသဲ က“ ဘယ်မှမသွားနဲ့၊ အိမ်မှာပဲနားပေါ့၊ သဲဆီ နေ့ တိုင်းလာ၊ သဲလဲ ကိုကြီးဆီ လာလည်မယ်” ဟုဆိုပါသော်လည်း ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် မမှန်းတတ် နိုင်သလို ရန်ကုန်မှာလဲ မနေချင်။ သဲသဲ အိမ်အထိလိုက်လာတော့မှ စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ အလွန် အကျွံတွေ ဖြစ်သွားမှာလည်းကြောက်သည်။ ခုချိန်ထိ စိတ်ကို ဘယ်လိုတင်းထားရသည် ဆို တာကို အောင်ဘညို ကိုယ်တိုင်ပဲသိ၏။ နှစ်ယောက်သားတွေ့ ချိန်တွေမှာ စောင့်စည်းနေနိုင် သော်လည်း ညဖက်အိပ်ပျော်သွားပြီဆိုရင်တော့ အောင်ဘညို၏ စိတ်တွေ လွတ်လပ်ပေါက် ကွဲထွက်ကုန်ရသည်။ အိပ်မက်ထဲမှာ သဲသဲ နှင့် မမောနိုင် မပန်းနိုင်ချစ်ခန်းတွေ ဖွင့်မိကြသည်။ ကြမ်းလှပါသည် ဆိုသော အပြာကားတွေပင် အောင်ဘညို၏ အိပ်မက်တွေကို မမှီနိုင်ပါ။ အိပ် ယာက နိုးလာသည်နှင့် စိုရွှဲနေသော လုံချည်ကို ပြန်စမ်းရင်း မောပန်းစွာ သက်ပြင်းတွေ တချ ချ ဖြစ်ရသည်။

ရှားရှားပါးပါးရ လာသည့် ခွင့်ရက်ရှည် တွေပိုက်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်နေစဉ် သင်္ဘော လိုက်ရာမှ ပြန်ရောက်လာသည့် လှသန်းက သူ့ဆွေမျိုးတွေ ထံအလည်သွား ဖို့ရှိ သည်၊ လိုက် ခဲ့ ပါလားဟု ဖိတ်ခေါ်သည့် အခါ အောင်ဘညို သဘောတူလိုက်မိသည်။ အလုပ် တွေ နှင့် မ အား မလပ် ဖြစ်နေတုန်းကတော့ သွားချင်တာတွေ လုပ်ချင်တာတွေ စိတ်ထဲမှာ တ လှေကြီးရှိ သည် ဟုထင်ခဲ့၏။ တကယ် အားလပ်ပြီဆိုတော့ ဘာကိုရွေးချယ်ရမှန်း မသိဖြစ် လို့ နေပါ သည်။ နောက် ဆုံး ကျတော့ လှ သန်း ခေါ်ရာကိုပဲ လိုက်လာခဲ့မိတော့၏။

လှသန်း အမျိုးတွေနေသည့် ခြံက အကျယ်ကြီး ဖြစ်သည်။ ပျဉ်ထောင် နှစ်ထပ်အိမ်ကြီး က လည်း အဆောင်ဆောင် အခန်းခန်း နှင့် ခန့်ညား၏။ လှသန်း နှင့် အတူပါလာသည့် အောင်ဘ ညို ကိုလည်း ခင်မင်ဖေါ်ရွေစွာ ကြိုဆို ဧည့်ခံကြသည်။ ရောက်စရက်များက တော့ အနီးအနား ပတ်ဝန်းကျင်ကို လျှောက်လည်၊ ဘုရားတွေဖူး၊ သူတို့ ဆွေမျိုးသား ချင်းတွေရှိရာ ရွာတွေကို သွားကာ ထန်းရည်သောက်လိုက် နှင့် အချိန်တွေ ဘယ်လို ကုန် လို့ ကုန်သွားမှန်း မသိလိုက် ပါ။ မရောက်ဖူးသည့် နေရာနှင့် ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အောင်ဘညို စိတ်လက်ပေါ့ ပါးနေရသလို ဒီ ဒေသက အစားအသောက်တွေကလည်း ခံတွင်းလိုက်စေ၏။ အိပ်လို့ ကောင်း၊ စားလို့ ကောင်း နှင့် ရန်ကုန်ကို မေ့နေသည်။ သဲသဲကို တခါတလေ သ တိရတတ်ပေမယ့် အလုပ်က အ ကြောင်း တွေကိုတော့ ခေါင်းထဲယောင်လို့ တောင် မထည့် ဖြစ်ပါ။

သို့သော်လည်း လှသန်း၏ ခရီးစဉ်က တပတ်သာဖြစ်သည်။ တပတ်ကြာတော့ လှသန်းက ပြန် ဖို့ ပြင်သည်။ အောင်ဘညို ကတော့ မပြန်ချင်သေးပါ။ ဒီနေရာမှာ ပျော်တာထက် ရန် ကုန် မ ပြန်ချင်သေးတာ ကြောင့်ဖြစ်ပါသည်။ နောက်တနေရာကို သွားဖို့လည်း ဝန်လေး နေ မိသည်။ ထို့ကြောင့် လှသန်း ပြန်သည့် အခါ မိဘတွေဆီကိုပဲ ခရီး ဆက်ဦး မလိုလို နှင့် အောင်ဘညို နေရစ်ခဲ့၏။ လှသန်း အမျိုးတွေ ဆီမှာတော့ ဆက်မနေတော့ပါ။ မြို့ထဲက တည်းခိုခန်း တခု ဆီ သို့ ရွှေ့လာခဲ့သည်။ အောင်ဘညို နေမည် ဆိုရင်လည်း သဘော ကောင်းကြသည့် လှသန်း ဆွေမျိုးတွေက ဆက်ပြီးလက်ခံထားမှာ သိပေမယ့် ကိုယ့်ကြောင့် တဖက်သား ဝန်မပိစေ လို တာ ကြောင့် ပြောင်းလာခြင်း ဖြစ်သည်။ မိဘရပ်ထံ ဆက်သွားဦး မလိုလို ပြောလာတာကြောင့် အောင်ဘညို ဒီမှာ ဆက်ရှိနေမှန်း တောင် သူတို့ တွေ မသိ ရှာကြပါ။

ကိုယ့်ဖာသာ တယောက်ထဲတည်းခိုခန်းမှာ နေရတာ အောင်ဘညို အတွက်ပို လွတ်လပ်သည်။ အိပ်ရာက ထချင်သည့် အချိန်မှ ထပြီး မနက်စာစားသည်။ ပြီးတာနှင့် တနေကုန်လျှောက်လည် သည်။ မြင်းလှည်း ဆိုက်ကား ကြုံရာနှင့် သွားသလို ခြေလျင်လည်း လည် ၏။ ဆာရင်တွေ့တာ ဝယ်စားသည်။ စိတ်က ပေါ့ပါးလွတ်လပ်နေတော့ ဘာစားစား စားလို့ ဝင်သည်ပင်။ ညနေ တိုင် ရင်တော့ ဘီယာဆိုင် တဆိုင်ဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်ပြီး တစိမ့်စိမ့် ဇိမ် ခံ သောက်ပြီး ထပ်မသောက် နိုင်တော့သည့် အချိန်ကျမှ တည်းခိုခန်းကို ပြန်ပြီး နောက်တနေ့ နေမြင့်မွန်းတည့် ထိအောင် အိပ် ပစ်လိုက်သည်။

...................................

အောင်ဘညို အခုရောက်နေသည့် နေရာလေးကို အရင်နေ့တွေကလည်း ခနရောက်ဖူး သည်။ ဒီနေ့တော့လမ်းလျှောက်သွားရင်း မြင်ရသည့် နေဝင်ဆည်းဆာရှု့ခင်းနှင့် ကွင်းပြင် ကို ဖြတ် လာသည့် လေအေးအေးက ဆွဲဆောင်လိုက်တာကြောင့် ထိုင်ပြီး ညနေခင်းအလှ ကို ခံစား နေမိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ နေလုံးပျောက်ရင်တော့ ပြန်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ ဒီနေ ရာက မြို့နှင့် တမိုင် ကျော်လောက်တော့ ဝေးမည်ထင်သည်။ စိတ်အေးလက်အေး သွားရင် တောင် နာရီ ဝက်လောက်နှင့် မြို့ထဲကို ပြန်ရောက်မည်။ ကတ္တရာ လမ်းအတိုင်း မသွားဘဲ ကွင်းပြင် ကိုဖြတ် လျှောက်သွားရင် တောင်ပိုမြန်နိုင်သေး၏။

 “ စောပါသေးတယ်လေ”

နေလုံးက အနောက်အရပ်ကို စုံးစုံးမြုပ်သွားသော်လည်း အလင်းရောင်တွေ ကျန်ရစ်နေ သေး သည့် ကောင်းကင်ကို တချက်မော့ကြည့်လိုက်ပြီး အောင်ဘညို ရေရွတ်လိုက်မိ၏။ အချိန်က ညဖက်သို့လုလာသည့် အတွက် တိုက်ခတ်သည့်လေကလည်း ပိုအေးစိမ့်လာ သည်။ သဘာ ဝတရား၏ ငြိမ်းချမ်းမှုကို ခံစားရန် အတွက်အောင်ဘညို မျက်လုံးတွေကို မှတ်ပြီး ကိုယ်ပေါ်က အကြောအချင် တွေ အားလုံးကို လျှော့ချကာသစ်ပင်ကို မှီထားလိုက် ၏။ လူသူကင်းပြတ် သည့် အခုလိုနေရာမှာ အိပ်ပျော်သွားလျှင်လည်း ဘယ်သူမှ သိမည် မ ထင်ပါ။ ဒါပေမယ့် အောင်ဘညိုမှာ အိပ်ချင်စိတ်တော့မရှိ။ ငြိမ်းငြိမ်း အေးအေးလေး နေချင် ခြင်းသာ ရှိပါသည်။

ထိုအချိန်တွင် အောင်ဘညို နားထဲတွင် တဝီဝီမြည်သံ တခုကို ခပ်သဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရ သည်။ အစပိုင်းတုန်းက ခြုံထဲကနေခြင်တွေ ထွက်လာသည်ဟု ထင်ပြီး လက်နှင့် ယမ်းနေ သော် လည်း အသံက တဖြည်းဖြည်း ပိုကျယ်လာသလို ထင်မိတာကြောင့် မျက်လုံးဖွင့်ပြီး ကိုယ်ကို မတ်လိုက်မိသည်။ အသံက အပေါ်ဖက်က လာနေခြင်းဖြစ်သည်။ သစ်ပင်ပေါ် မှာ ပျားအုံ တွေ ဘာတွေများ ရှိနေသလားဟု မော့ကြည့်လိုက်သော်လည်း အနည်းငယ်မှောင် နေပြီ ဖြစ် သော ကြောင့် သစ်ကိုင်းတွေကြားကို သဲကွဲစွာ မမြင်ရ။ထို့ကြောင့် သစ်ပင် အောက်ကနေ ခြေလှမ်း အနည်း ငယ်ထွက်ပြီး ကြည့်လိုက်မိသည်။ ဘာမှ ထူးခြားတာ မမြင်ရပါ။ အသံကတော့ ဆက် ထွက်နေ ဆဲဖြစ်သည်။ သေသေချာချာ နားစိုက်ထောင်ကြည့်လိုက်မှ ခြင်အော်သလို အသံမျိုး မဟုတ်ဘဲ ပန်ကာလည်သံလိုမျိုး ဟုသိလိုက်၏။ ကျယ်လောင်စူးရှ စွာ မြည်နေခြင်းမျိုးလည်း မဟုတ်ပါ။ နီးနီး ကပ်ကပ်ရှိနေမှ ကြားရလောက်မည့် အသံ ခပ်တိမ်တိမ် မျိုးဖြစ်သည်။

“ ဟောဗျာ”

ဘယ်က လာသည့်အသံဆိုတာကို တွေ့လိုက်သည့် အချိန်မှာတော့ အောင်ဘညို အလန့် တ ကြား ရေရွတ်လိုက်မိ၏။ သူ ထိုင်နေသည့် သစ်ပင်၏ အပေါ်ဖက် ပေတရာနီးပါး ခန့်မြင့် သည့် နေ ရာတွင် ဘဲဥပုံ အရာဝတ္ထု တခုကိုမြင်လိုက်ရသည်။ မှုန်ဝါးဝါး အလင်းရောင် အောက် တွင် ငွေ ရောင်လိုလို အညိုရောင်လိုလို မြင်ရသည့် အရာက မွှတ်နေအောင် လည် နေ၏။ အောင် ဘညို ကြားလိုက်ရတာ ထိုသို့ လည်နေသည့် အသံဖြစ်သည်။

ကြည့်နေရင်း လည်ပတ်နှုံးက လျော့ကျသွားသည့် အခါ ထိုအရာဝတ္ထုသည် သတ္တုကိုယ် ထည် နှင့်ပြုလုပ်ထားကြောင်း မြင်လာရ၏။ အောက်ခြေနှင့် အလယ်နားလောက်တွင် မီးလုံးလိုလို ခပ် ဖျော့ဖျော့ အလင်းရောင် အကွက်ကလေးတွေလည်းပါသည်။ တဖြည်းဖြည်း နှင့် အလည်ရပ် သွား သည့် အခါ မှာတော့ အောင်ဘညို၏ ညာဖက်ဆီသို့ ညင်ညင်သာသာ ရွေ့လျားသွားပြီး အောက်ကိုပါ နိမ့် ဆင်း လာ ၏။

“ ပန်းကန်ပြားပျံ များလား”

စူးစမ်းချင်ရင် မျက်ကွယ်က ကြည့်တာအကောင်းဆုံးဟု အတွေးဝင်လာပြီးနောက် အောင် ဘ ညို သစ်ပင်ကွယ်ကို လှစ်ကနဲပြေးကပ်လိုက်၏။ သိ လည်းသိ ချင်သလို ဘယ်အရာမှန်း မသိ သည့် အ တွက် စိုးရိမ် စိတ်တွေကလည်း ရှိနေတာကြောင့် အောင်ဘညို ရင်ထဲမှာ ကတုန် ကရီနှင့် တ လှပ်လှပ် ဖြစ်နေသည်။

အောင်ဘညို ပြေးပုန်းလိုက်တာ အချိန်မှီလေးပင် ဖြစ်၏။ ဘာမှန်းမသိသည့် အရာက အောင် ဘညို ရှိရာ သစ်ပင်နှင့် မလှမ်းမကမ်းက မြေညီသည့် ကွက်လပ်ကလေးမှာ ဆင်းလာပြီး ရပ် သွား သည်။ အောက်ကမော့ကြည့်တုန်းက ခပ်သေးသေး ဟု ထင်ရသော်လည်း အခုတွေ့ ရတာ ကတော့ အချင်းဆယ်ပေ ခန့်မျှရှိမည် ထင်သည်။ အမြင့်ကတော့ ဆယ်ပေကျော်နိုင် သည်။ ကြည့်နေ ရင်းပင် ထိုအရာ၏ အောက်ခြေနားကနေ ခြေထောက်လိုလို အချောင်း လေး ချောင်း ထွက် လာပြီး မြေပြင်ကို ထောက်လိုက်၏။

မြေပြင်ကို ထောက်လိုက်ပြီး လုံး၀ ငြိမ်သက်သွားသည် နှင့် တပြိုင်နက် ထိုအရာဝတ္ထု၏ ကိုယ် ထည်တနေရာ ပွင့်ဟသွားပြီး အတွင်းက ပြာလဲ့လဲ အလင်းရောင်တခုက အပြင်ကို လျှံထွက် လာသည်။ ကိုယ်ထည်က လူနှစ်ကိုယ်စာနီးပါးလောက် ပွင့်ထွက်သွားပြီးနောက် တွင် အထဲ ကနေ နောက်ထပ် အဝိုင်းပြားတပြား အပြင်ကို ထိုးထွက်လာသည်။ သင်္ဘော တွေမှာ တွေ့ရ တတ်သည့် ကုန်းဘောင်လို ဟာမျိုးဟု အောင်ဘညို တွေးမိသော်လည်း ထို အဝိုင်းပြားက အောက်ကို ဆက်ဆင်းမလာပါ။ အဝနားတွင် ဒီတိုင်းရပ်နေ၏။ ထို့နောက် အပေါက်၀ နားတွင် လူရိပ်လိုလို တခု မြင်လိုက်ရသည်။

အခုမြင်နေရသည့် အရာသည် ပန်းကန်ပြားပျံခေါ် အာကာသယာဉ် တစင်းသာဖြစ်ရိုး မှန် ပါ လျှင် အထဲက လူရိပ်သည် ဂြိုလ်သားတယောက် ဖြစ်ရမည်ဟု တွေးမိပြီးနောက်တွင် အောင် ဘညို လက်တွေတုန်လာအောင် စိတ်လှုပ်ရှားရသည်။ ကြည့်နေရင်းပင် အထဲက အရိပ်က အ ပေါက်ဝနားကိုရောက်လာသည်။

“ ဘယ်လိုကြီးတုန်းဟ”

မြင်လိုက်ရသည့် ပုံရိပ်ကြောင့် အောင်ဘညို စိတ်ထဲကနေ ကျိတ်ပြီး ရေရွတ်လိုက်မိ၏။ အသံ တော့ မထွက်ရဲပါ။ အပေါက်ဝမှာ ပေါ်လာတာက ရှည်မျောမျော အစိမ်းရောင် အစိုင် အခဲတ ခုဖြစ်သည်။ ဂျယ်လီတုံးကြီးတတုံးထောင်လျှက် ရွေ့လျားလာတာနှင့် တူသည်ဟု အောင်ဘညို တွေးလိုက် မိ၏။ ပိုပြီးသေချာအောင်စိုက်ကြည့်မှ ထိပ်ပိုင်းက ဦးခေါင်းဟု ထင်ရသည့်နေ ရာ တွင် မျက် လုံးဖြစ်ပုံရသည့် အပေါက်နှစ်ပေါက်ကို တွေ့ရသည်။ ကိုယ်ထည်ကို မြင်ရသော် လည်း ခြေ လက်ဟု သတ်မှတ်ရမည့် နေရာမျိုးကို မမြင်ရပါ။ ကြည့်နေရင်းနှင့် ကလေးတွေ သ ဘော ကျ သည့် ဘန်တန်း ကာတွန်းကားတွေထဲမှာ ဒီလိုပုံမျိုးတွေ့ဖူးသယောင်ယောင် ထင် မိသည်။

ဂြိုလ်သားက အောက်ကို ဆင်းမလာသေးဘဲ အဝနားက အဝိုင်းပြားပေါ်တွင် ခနရပ်နေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်အနေ အထားကိုစူးစမ်းနေခြင်း ဖြစ်ပုံရ၏။ အပေါ်ဖက်က ခေါင်း လို့ ထင်ရသည့် နေရာလေးက ဟိုဖက်ဒီဖက် လှုပ်ရှားနေသည်။ သူ့ကို သတိပြုမိ သွားမှာ စိုးပြီး အောင်ဘညို အသက်ပင်ရဲရဲ မရှူဝံ့ပါ။ နောက်ဆုတ်ထွက်ပြေးချင်ပေမယ့် အလွန်ကြုံရခဲ့သည့် ထူးဆန်း သော အခွင့်အရေးတခုကို လက်လွတ်သွားမှာ စိုးတာကြောင့် ခြေထောက်တွေကို ရွှေ့ဖို့ဝန် လေး နေမိသည်။ တကယ်လို့ ထွက်ပြေးတာကို ဟိုက သိသွားရင် ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို ရောင် ခြည်သေနတ်တွေ ဘာတွေနှင့် ပစ်ထည့်လိုက်မှာ လည်း စိုးသည်။ တော်ကြာ သူတို့ ဂြိုလ်ဆီ ဖမ်းခေါ်သွားမှ ပိုဆိုးတော့မည်။

ကြည့်နေရင်းနှင့် တလှုပ်လှုပ်လုပ်နေသော ဂြိုလ်သား ငြိမ်သွားသည့် အခါ အောင်ဘညို ထိတ် လန့် တကြီးနှင့် သစ်ပင်ကို ပြားနေအောင်ကပ်ထားမိသည်။ သူရှိနေတာကို ဂြိုလ်သား သိသွား ပြီဟု ထင်လိုက်မိသော်လည်း ဂြိုလ်သား လှုပ်မလာသေး၍ အပြေးခက် နေသည်။ ထိုအချိန်မှာ ပင် နားထဲ၌ ပန်ကာလည်သံလိုလိုကြားလိုက်ရပြီးနောက် ဂြိုလ်သား ရပ်နေသည့် အဝိုင်းပြား လေး မွှတ်နေအောင်လည် သွားသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ အပေါ် က ဂြိုလ်သားလည်း ဂျင်တ လုံးလို လိုက်ပြီးလည်နေ၏။ သူမမူးဘူးလားဟု တွေးနေမိဆဲ မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်း ကြောင့် အောင်ဘညို ပါးစပ် အဟောင်းသားဖြစ်သွားရသည်။

လည်နေသည့် အဝိုင်းပြားပေါ်က ဂြိုလ်သားသည် ရုတ်တရက် ပြိုကွဲထွက်သွားပြီးနောက် မြေ ပြင် ပေါ်ကို တဖုတ်ဖုတ် နှင့်ပြုတ်ကျလာသည်။

“ ဟာ”

အပိုင်းအစ များအဖြစ်မြေပြင်ပေါ်သို့ လွင့်ကျလာသည်ဟု ထင်လိုက်မိသော်လည်း မဟုတ် ပါ။ မြေပြင်ပေါ်မှာ ရပ်နေတာက အခုနဂြိုလ်သားနှင့် ပုံစံတူ ဂြိုလ်သား သုံးယောက် ဖြစ်နေ သည်။ တယောက်ထဲတောင် လန့်နေချိန်တွင်သုံးယောက်ဖြစ်သွားသောကြောင့် အောင်ဘ ညို၏ ထိတ် လန့် မှုသည် ငယ်ထိပ်အထိတက်သွား၏။ ပြေးထွက်လိုက်ချင်သော်လည်း ပြေး ဖို့ ခွန် အားမရှိတော့ အသက်ကို မျှဉ်းရှူရင်း ကျောက်ရုပ်တရုပ်လို ငူငူကြီးသာ ရပ်နေမိ တော့သည်။

ခြေထောက် မပါဟုထင်ရသော်လည်း ဂြိုလ်သားတွေ ရွေ့လျားမှုက တော်တော်မြန်သည်။ သုံး ယောက်က သုံးနေရာဆီသို့ ခွဲထွက်သွားသည်။ တယောက်က ခြုံပုတ် လေးတွေဆီ ထွက်သွား ပြီး တယောက်က မလှမ်းမကမ်းမှ ကုန်းမြင့်ဆီသို့ တက်သွားသည်။ နောက်ဆုံး ကျန်ခဲ့သည့် တ ယောက်က မြေပြင်ပေါ်မှာ မုန့်ပျားသလက်လို ပြားကပ်သွားပြီး တရွေ့ရွေ့ နှင့် သစ်ပင်ရင်း ဆီသို့ လာနေသည်။ တဖြေးဖြေး နီးလာသည်နှင့် အမျှ အောင်ဘညို ရင် ထဲမှာ လဲ ဝုန်းဒိုင်းကျဲ ခုန်ပေါက်လာ၏။ ဆက်ပြီး ချောင်းမကြည့်ရဲတော့ဘဲ သစ်ပင်နှင့် က မန်းကတန်း ကွယ်နေ လိုက် သည်။

ဂြိုလ်သားကို မမြင်ရတော့သဖြင့် ဘယ်နားကိုရောက်နေမှန်းလဲ မတွက်ဆနိုင်တော့၊ အောင်ဘ ညို စိတ်ထဲမှာ ကြောက်တာပဲသိတော့သည်။ ခြေရှည်ပြီးတော့ ဒီနေရာမှာ လာ ထိုင် မိသည့်အ တွက်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယူကျုံးမရ အပြစ်တွေတင်နေမိသည်။

“ ဟာ”

အောင်ဘညို ကွယ်နေသည့် သစ်ပင်၏ အခြေဖက်နားတွင် အစိမ်းရောင်လေး တစ မြင်လိုက်ရ သည့် အချိန်မှာမူ ဘယ်လိုမှ ချုပ်တည်း မထားနိုင်တော့ဘဲ အလန့်တကြားထွက် ပြေးမိတော့ ၏။

“ အင့်”

ရာဘာပြားလိုလို တခုကို ဝင်တိုက်မိပြီးနောက် အောင်ဘညို မြေပြင်ပေါ်ကို လိမ့်ထွက် သွား သည်။ လူးလဲထရင်း ကြည့်လိုက်သည့် အခါ သူ့ရှေ့မှာ ရပ်နေသည့် ဂြိုလ်သားကို မြင်လိုက် ရ၏။ အောင်ဘညို ထရပ်ပြီးပြေးပြန်သည်။ ဒါပေမယ့် အစိမ်းရောင် အရိပ်က ရှေ့ကို ရောက် လာ၏။ နောက်တဖက်ကို လှည့်ပြေးပြန်တော့လည်း ဂြိုလ်သားနှင့် တိုး ပြန်၏။ ခြေထောက် မပါသော်လည်း သူ့လှုပ်ရှားမှုက မြန်လွန်းသည်။ ဒီတခါ ထင်ရာစွပ် မပြေးတော့ဘဲ ပြေးပေါက် ကို သေသေချာချာ ရှာပြီးမှ ပြေးမည်ဟု ခြေစုံရပ်၍ အကဲခတ် လိုက်တော့မှ ဂြိုလ်သား သုံး ယောက်က သူ့ကို ဖိုခနောက်ဆိုင် ဝိုင်းထားတာတွေ့လိုက် ရသည်။ ကျန်သည့် နှစ်ယောက် အ နားကို ဘယ်အချိန်က ရောက်လာကြသည်မသိ။

“ ကျွန်တော် ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော် သွားပါရစေ”

ဂြိုလ်သားတွေ လူစကားကို နားလည်ကြပါမလားဟု ပင်မတွေးနိုင်တော့ဘဲ အောင်ဘညို ပျာ ပျာသလဲ တောင်းပန်မိသည်။

“ ကျွန်တော်လူကောင်းပါ၊ လက်နက်လဲ မပါပါဘူး”

လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်မြှောက်ကာ ခါ ပြရင်း အောင်ဘညိုပြောလိုက်၏။

“ ငါတို့ ပြန်တဲ့ အထိ ဒီမှာနေရမယ်”

စကားသံလိုလိုကြားလိုက်ရ၍ အောင်ဘညို အံ့သြသွားမိသည်။ ဂြိုလ်သားတွေမှာ မျက်လုံး လို လို အပေါက်တွေ တွေ့ပေမယ့် ပါးစပ်ပေါက်မတွေ့ရပါ။ ဗမာစကား ပြောတတ်နေခြင်းအ တွက် လည်း အံ့သြနေမိ၏။

“ နေပါမယ်၊ နေပါမယ်”

ရုပ်ရှင်ထဲမှာ မြင်ဖူးသည့် စစ်သုံ့ပန်းတွေပမာ ခေါင်းပေါ်လက်တင်ပြီး မြေပြင်မှာ ထိုင်ချရင်း ပြော လိုက်သည်။ ထိုင်ပြီးသည်နှင့် ဂြိုလ်သားတယောက် အနားရောက်လာသည်။ နှစ်ယောက် ကတော့ ပြန်ထွက်သွား၏။ အောင်ဘညို ငုတ်တုပ်ကလေး ထိုင်နေချိန်တွင် အနားမှာ မလှုပ်မ ယှက် ရပ်နေသည်။ ရန်ပြုမည့်ပုံမရှိသည့် အပြင် လက်နက်လို့ ပြောနိုင်သည့်အခါ သူ့ဆီမှာ မ တွေ့ရ၍ အောင်ဘညို နည်းနည်းတော့ စိတ်အေးသွားရသည်။ ဒါပေမယ့် ရင်ကတော့ ခုန်နေ ဆဲပဲရှိသေးသည်။

.....................................

“ ခင်ဗျားတို့ ဘယ်က လာတာလဲ”

တိတ်ဆိတ်ခြင်းကြောင့် ပိုပြီးကြောက်ရွံ့စိတ်တွေ ဖြစ်လာခြင်းကို ဖြေသိမ့်ဖို့ အောင်ဘညို အရဲ ကိုးပြီးမေးလိုက်သည်။ ဂြိုလ်သား၏ ကိုယ်ပေါ်မှ လက်တံလိုလို တခုရှည်ထွက်လာပြီး ကောင်း ကင်ဆီ ညွှန်ပြသည်။ လက်တံ၏ တည့်တည့်တွင် မှိန်ဖျော့ဖျော့ကြယ်လေး တလုံးရှိ၏။

“ အော် ..အဲဒီ ကြယ်ကပေါ့”

“ မဟုတ်ဘူး၊ အဲဒီဟိုဖက် အများကြီးဝေးသေးတယ်”

ဂြိုလ်သားကလည်း လူသားတယောက် နှင့် စကားစမြည်ပြောဆိုချင်ပုံရ၏။ အောင်ဘညို ထိတ်လန့် မှုတွေ တဖြည်းဖြည်းပြေလျော့လာသည်။ လူတသန်းမှ မှ တယောက်ကြုံဖူးမှာ မ ဟုတ်သည့် အတွေ့အကြုံတခုရနေခြင်း ဖြစ်ကြောင်း တွေးမိလာသည့် အခါ ကြောက် စိတ် မ ဟုတ်သည့် စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းတွေ ကြောင့် ရင်ထဲမှာ ကတုန်ကရင်ဖြစ်လာရသည်။

“ ခင်ဗျား တို့က ဗမာစကားတတ်တယ် ဟုတ်လား”

“ ငါတို့မှာ စကားမရှိဘူး၊ ဒါပေမယ့် မင်းတို့ ဦးနှောက်ဆိုတဲ့ အခဲကြီးက သံလိုက်လှိုင်းတွေ က နေတဆင့် မင်းဆက်သွယ်ချင်တာကို ငါသိတယ်၊ ငါပြောချင်တာကိုလည်း မင်းသိအောင် လုပ် လို့ရတယ်”

ပြောလျှင်ယုံနိုင်ဖွယ် မရှိပါ။ ဒါပေမယ့် ဂြိုလ်သားဆီမှာ ကြားနိုင်စရာ နားရွက်နှင့် ပြောစရာ ပါး စပ် လုံး၀ မတွေ့ရသည့် အတွက်သူပြောတာ အမှန်ဟု အောင်ဘညို လက်ခံလိုက်ပါ သည်။ ဂြိုလ်သားက စကားပြောသည် ဆိုသော်လည်း နားထဲမှာ အသံကို ကြားရသလိုလို ဖြစ်ခြင်း ဟု လည်း သတိထားမိလာသည်။

“ ဒါနဲ့ ခင်ဗျားတို့က ဘာလာလုပ်ကြတာလဲ”

“ သစ်ပင်တွေ မြေကြီးနဲ့ ရေနမူနာတွေ လာယူတာ”

“ ဘာလုပ်ဖို့လဲ”

“ မင်းတို့ ဂြိုလ်က ပျက်စီးတော့မယ်၊ ဒီက ဂြိုလ်သားတွေ မသိပေမယ့် တို့တွေသိနေတယ်၊ စြက်ာဝဠာ တွေထဲမှာ ဒီပုံအတိုင်း ပျက်စီးခဲ့ရတဲ့ ဂြိုလ်တွေ အများကြီးပဲ။ ဒါ ကြောင့် ပျောက် ကွယ်တော့မယ့် သစ်ပင်တွေ၊ သန့်စင်တဲ့ ရေတွေကို လာယူထားရတာ”

“ ဗျာ၊ ...ပျက်စီးတော့မယ်၊ ဟုတ်လား၊ ဘယ် ...ဘယ်..တော့ ပျက်မှာလဲဟင်”

ဂြိုလ်သားစကားကြောင့် အောင်ဘညို ထိတ်လန့် တကြားဖြစ်သွားရသည်။ ကမ္ဘာကြီး ပျက် စီး ပြီဆိုမှတော့ သူအပါအဝင်သက်ရှိတွေလည်း အသက်ရှင်ဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ဟု တွေး ရင်း ကြောက် လာမိသည်။ သူမသေချင်သေးပါ။ လူ့လောကမှာ လုပ်စရာတွေ အများကြီးရှိ သေး သည်။ ချစ်သူလေး သဲသဲ နှင့်တောင်မှ တူတူ နေခွင့်မရသေး။ မိဘတွေကိုလည်း လုပ်ကျွေး နိုင်တာ ဘာမှမကြာသေးပါ။ သူ့ အတွက် အချိန်ဆိုတာ တကယ်လို အပ်ပါ၏။

“ ပျက်ဖို့က မင်းတို့ဂြိုလ်သားတွေပေါ်ပဲ မူတည်ပါတယ်။ မင်းတို့ ဂြိုလ်ကို မင်းတို့ ဘယ်လောက် ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက် ပေးနိုင်မလဲ ဆိုတာအရေးအကြီးဆုံးပဲ၊ ခုချက်ချင်း ပျက်စီးတော့မယ် လို့ မဆိုလိုပါဘူး”

ပတ်ဝန်းကျင်ညစ်ညမ်းမှု၊ အိုဇုန်းလွှာပေါက်ပြဲခြင်း၊ ရာသီဥတု ဖေါက်ပြန်ယိုယွင်းမှု အစရှိ သည့် ဟိုမှာဒီမှာ မီဒီယာတွေမှာ မြင်နေကျစကားလုံးတွေ အောင်ဘညို အာရုံထဲကို ခုန် ပေါက်ဝင် ရောက်လာကြ၏။ ဘာပဲပြောပြော လတ်တလော မဟုတ်သေးဟု ဆိုသည့်အ တွက်တော့ နည်းနည်းရင်အေးသွားရသည်။

“ တော်သေးတာပေါ့ဗျာ၊ ကျွန်တော့်မှာလုပ်စရာတွေ အများကြီးရှိသေးတယ်ဗျ၊ ခုချက်ချင်း မ သေချင်သေးဘူး”

လူသားတယောက်ဆိုရင်တော့ အောင်ဘညို၏ စကားကြောင့် ပြုံးနေလိမ့်မည် ထင်ပါသည်။ ဂြိုလ်သားကတော့ ပါးစပ် မပါသည့် အတွက်ပြုံးရင်တောင် အောင်ဘညို မြင်နိုင်လိမ့်မည် မ ဟုတ်ပါ။

“ ခင်ဗျားတို့ လာတုန်းက တယောက်ထဲနော်၊ ဘယ်လိုကနေ သုံးယောက်ဖြစ်သွားတာလဲ”

စိတ်အေးလက်အေး ဖြစ်သွားသည့်အပြင် ဂြိုလ်သားကလည်း သဘောကောင်းပုံရသည့် အ တွက် အလ္လာပ သလ္လာပ သဘောနှင့် ပြောလိုက်မိသည်။

“ ငါတို့ သုံးယောက်က တယောက်ထဲပါ”

“ ဟင် ...ဘယ်လို”

“ ငါတို့ ယာဉ်က လူတယောက်ပဲ ဆန့်တယ်၊ အပြန်မှာ ပစ္စည်းတွေသယ်ဖို့လဲ ရှိသေးတယ်၊ ဒါ ကြောင့် အလုပ်တွင်အောင် ကိုယ်ခွဲကရိယာနဲ့ သုံးယောက်ခွဲထုတ်လိုက်တာ၊ ပြီးရင် ပြန် ပေါင်း လိုက်တာပေါ့”

အလွန်အံ့သြဖွယ် ကိစ္စတရပ်ဖြစ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် သိပ္ပံ ပညာမှာလိုက်မမှီအောင်တိုး တက် နေ သည့် ဂြိုလ်သားတွေ အနေနှင့် မလုပ်နိုင်ဖွယ် မရှိဟု တွေးလိုက်မိသည်။

“ ဟို ..အဝိုင်းကြီးက ကိုယ်ခွဲစက်လား၊ ပြန်ပေါင်းတော့ ဘယ်လိုပေါင်းလဲ”

“ စက်ကို ပြောင်းပြန်လှည့်လိုက်တာပေါ့”

ဒါလည်း ဖြစ်နိုင်သည်ဟု အောင်ဘညို တွေးရင်း ခေါင်းတညိတ်ညိတ် လုပ်ရင်း စိတ်ထဲမှာဖျတ် ကနဲ ပေါ်လာသည့် အရာတခုကို ပြောချလိုက်မိသည်။

“ ကျွန်တော်လဲ ဖြစ်နိုင်ရင် သုံးကိုယ်လောက်ခွဲလိုက်ချင်တယ်ဗျာ”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ ကျွန်တော့်မှာ လုပ်စရာတွေက အများကြီး တယောက်ထဲနဲ့ မနိုင်မနင်း ဖြစ်နေလို့ပါ၊ ခင်ဗျား တို့စက်က ကျွန်တော်တို့လူသားတွေ ရောသုံးလို့ ရလား”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

ဂြိုလ်သား၏ မျက်လုံးဟု ယူဆရသည့် နေရာတွေ အရောင်တွေ တဖျတ်ဖျတ်လင်းလက် လာ သည့် အတွက် အောင်ဘညို ကျောထဲမှာ စိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားသောကြောင့်

“ ဘာ ..ဘာ..မှ မဟုတ်ပါဘူး၊ မေး ..မေး ..ကြည့်တာပါ”

“ ငါတို့ တခါမှ မစမ်းဘူးဖူး၊ ဟုတ်တယ်...ဒါ လဲ စမ်းသပ်ချက် တခုပဲ”

“ ဟို ..ဟို..ဒင်းလေ”

ပက်ကျိတကောင်လို အေးစက်ပျော့ဖတ်သည့် အရာတခုက အောင်ဘညို လက်မောင်းကို ဆုပ် ဆွဲလိုက်သည်။ အောင်ဘညို၏ ထိတ်လန့်မှုတို့က အဆုံးစွန် အထိထိုးတက်သွားသည်။ ဂြိုလ်သား စိတ်ဆိုးပြီး သူ့ကိုတစုံတခုလုပ်လိုက်မှာ အလွန်ကြောက်လန့် နေမိ၏။

“ မင်း တကယ် ..လုပ်ချင်တာလား၊ ငါလုပ်ပေးမယ်”

“ ဟုတ် ..ဟုတ်ကဲ့...ရရင်တော့”

“ လာခဲ့”

အောင်ဘညိုလက်ကို လက်တံလိုလို နှာမောင်းလိုလို အရာကြီးဖြင့်ရစ်ပတ်ကာ အာကာ သ ယာဉ်ထံသို့ ဆွဲခေါ်သွားသည်။

“ အပေါ်ကို တက်”

“ ဗျာ”

ဂြိုလ်သားက သူ့လက်တံကြီးကို ရမ်းလိုက်ရာ အောင်ဘညို စွေ့ကနဲ မြောက်တက်သွားပြီး နောက် အပေါက်၀ က အဝိုင်းပြားကြီးပေါ် ရောက်သွားသည်။

“ အလည်တည့်တည့်မှာနေ မလှုပ်နဲ့ ငြိမ်ငြိမ်နေ”

စစ်သားတွေ သတိဆွဲသလိုမျိုး လက်နှစ်ဖက် ဘေးကပ်ပြီး တောင့်တောင့်ကြီး ငြိမ်သွား သည့် အချိန်တွင် ဂြိုလ်သား၏ လက်တံတဖက်မြောက်တင်လာပြီး ယာဉ်၏ အဝနားက ခလုပ် တခု ကိုနှိပ်လိုက်တာကို အောင်ဘညို နောက်ဆုံးမြင်လိုက်ရသည်။ကြောက်လန့် တကြားနှင့် မျက် စိမှိတ်လိုက်ချိန်တွင် တကိုယ်လုံးချာလည်လည်သွားပြီးနောက် ခေါင်းထဲ မှာ မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွား သည်။

ယာဉ် အဝနားတွင် ရပ်နေသောဂြိုလ်သားက အလုံးကြီး ဖြစ် သွားကာ ဘော လုံးတလုံး လို တဖျတ် ဖျတ်ခုန်နေသည်။ ထို အချိန်တွင်  အောင်ဘ ညို ဟိုကြည့် ဒီကြည့်ဖြင့် မြေပြင်ပေါ်က ထလာသည်။ နောက်ထပ် ကိုယ်လုံးတီး လူနှစ် ယောက်လည်း မှိန်ဖျော့သော အလင်းရောင် အောင်တွင် ထလာကြ  သည်။ အောင်ဘညို ကယောင်ကတမ်းဖြင့် ကိုယ့်မျက်နှာ ကိုယ်ပြန်စမ်းကြည့်မိချိန်တွင် ကိုယ်လုံးတီး နှစ်ယောက်ကလည်း သူတို့ မျက်နှာ သူတို့ပြန်စမ်းကြည့်ကြသည်။ သူတို့ ရုပ်တွေက ချွတ်စွပ်တူ နေကြသည်။ အဝတ် မပါသူ နှစ်ယောက်က ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန် ငုံ့ကြည့်လိုက်ကြပြီးနောက် ပေါင်ကြားကို လက်နှစ်ဖက်ယှက်ကာလိုက်ကြ၏။

“ အောင်မြင်သွားပြီ၊ အောင်မြင်သွားပြီ၊ ဒါပထမဆုံး အောင်မြင်မှုပဲ”

အလုံးကြီးဖြစ်နေသော ဂြိုလ်သား နဂိုပုံမှန် အတိုင်းပြန်ဖြစ်သွားလေပြီ။ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေသူ သုံးယောက်လည်း အခြေအနေမှန်ကို သဘောပေါက်လိုက်ကြပြီ ုဖြစ်သည်။

“ မင်း တို့လို ဂြိုလ်သားတွေနဲ့ လဲလုပ်လို့ ရတယ်ဆိုတာ သိရပြီ၊ ဒီအကြောင်းကို အစီရင်ခံ ဖို့လဲ..”

ဂြိုလ်သား ယာဉ်နားသို့ ဖျတ်ကနဲ တိုးကပ်သွားသည်။

“ ဟိုနှစ်ယောက် ပြန်လာပြီ၊ မင်းတို့ မြန်မြန်ပုန်းနေကြ၊ သူတို့ သိလို့ မဖြစ်ဘူး”

“ ခင်ဗျားတို့က တယောက်ထဲဆို”

“ ဟုတ်တယ်လေ၊ ဒါပေမယ့် မတူဘူးကွ၊ မြန်မြန်ပုန်းကြပါ၊ မင်း ..မပုန်းနဲ့ ရတယ်”

အဝတ်အစားပါသည့် အောင်ဘညိုကို လက်တံကြီးနှင့် ညွှန်ပြ ကာတောင်းဆိုသည့် အတွက် အ ဝတ်မပါသည့် အောင်ဘညို နှစ်ယောက် နီးရာခြုံထဲသို့ တိုးဝင်သွားကြသည်။ ဖန်ပြွန်ရှည် တွေ၊ သတ္တုဗူးတွေ ပါသည့်ခြင်းတောင်း တလုံးစီ ကိုယ်စီဆွဲထားသည့် ဂြိုလ်သား နှစ်ယောက် အနားကိုရောက်လာသည့် အခါ လက်ထဲက ခြင်းတောင်းတွေ ကို အရင် ယာဉ်ထဲကို ထိုး ထည့် လိုက်ကြပြီးနောက် အဝိုင်းကြီးပတ်လည်တွင် သုံးယောက် ဖို ခနောင့်ဆိုင်ရပ်လိုက်ကြ သည်။

အစောင့်ကျန်ခဲ့သည့် ဂြိုလ်သားက အောင်ဘညို ဖက်ကိုလှည့်ပြီး

“ ငါတို့ အကြောင်း ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါနဲ့”

“ ဟုတ်ကဲ့ မပြောပါဘူး”

“ ကောင်းတယ်၊ ငါသွားတော့မယ်၊ ပင်မယာဉ်နဲ့ ချိတ်ဖို့ နောက်ကျနေပြီ”

ယာဉ်နားမှာ ရပ်နေသည့် ဂြိုလ်သားက ခလုပ်နှိပ်လိုက်သည့် အခါ အဝိုင်းကြီး စတင် လည် ပတ် လာသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် မြန်လာသည့် အချိန်တွင် အဝိုင်းနှုတ်ခမ်းတွင် မီးပွင့် က လေး တွေ လင်းလက် သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ဂြိုလ်သားသုံးယောက်လည်း လည်နေသည့် အဝိုင်း ပေါ်သို့ စွေ့ကနဲ ခုန်တက်သွားကြသည်။ သူတို့သုံးယောက် စက် ဝိုင်း အလည်တွင်ဆုံ မိကြသည်။ မွှတ်နေအောင်လည်နေစဉ်မှာ ပင် အရိပ်က တရိပ်ထဲဖြစ်သွားပြီးနောက် လည်ပတ် ခြင်း လည်း တုန့် ကနဲရပ် သွား၏။ ထို့နောက် ဂြိုလ်သား အထဲကိုရောက်သွားကာ အဝင်ပေါက် လည်း ပိတ်သွား၏။

အခုလို ကူညီသည့် အတွက်ကျေးဇူးတင်စကားတောင် မပြောလိုက်ရဟု တွေး နေကြစဉ်မှာ ပင် အာကာသယာဉ် ကလေးက မြေပြင်ထက်ကနေ တဖြည်းဖြည်းမြောက် တက် သွားပြီးနောက် ပေပေါင်းရာနှင့် ချီ၍ မြင့်သည့်နေရာအရောက်တွင် ရုတ်တရက်ဆို သလို အ ရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် ကောင်းကင်ထဲသို့ ထိုးတက်သွားရာ ခနအတွင်းပင် မြင်ကွင်းထဲ က ပျောက် သွား၏။

“ ထွက်လာကြတော့လေ”

ကိုယ်လုံးတီး နှင့် အောင်ဘညို နှစ်ယောက် ပုန်းအောင်းနေသည့် ခြုံဖက်သို့ လှမ်းပြော လိုက် ရာ အထဲက နှစ်ယောက်လဲ ပေါင်ကြားကို လက်နှင့် အုပ်ပြီး ကုန်းကွကွ နှင့် ထွက် လာကြ သည်။

“ သွားတော့လည်း ချက်ချင်းပဲ၊”

“ အေးလေ၊ အစတုန်းကတော့ သူပဲ အောင်မြင်ပြီဆိုပြီး ဆွေ့ဆွေ့ ခုန်နေပြီးတော့”

တယောက်တပေါက်နှင့် ပြောနေကြစဉ် ကိုယ်လုံးတီး အောင်ဘညို တယောက်က ကျန်နှစ် ယောက် ကြားထဲဝင်ရပ်လိုက်ပြီး

“ ကဲ ..အခု တို့ ဘာဆက်လုပ်ရမှာလဲ”

......................................................................

အခန်း (၂ )

အချိန်က လုံးလုံးလျားလျား ညဖက်ဆီသို့ ရောက်ရှိခဲ့လေပြီ။ မှိန်တုပ်တုပ် ကြယ်ရောင် ဖျော့ ဖျော့ အောက်တွင် အောင်ဘညို သုံးယောက် ခေါင်းချင်းဆိုင်နေကြ၏။

“ တော်သေးတယ် ဒီဖက်က လူပြတ်လို့၊ မှောင်နေတာလဲ ကောင်းတယ်၊ မဟုတ်ရင် အရှက် ကွဲပြီ ဟီး၊ ဟီး”

အဝတ်မပါသည့် အောင်ဘညို တယောက်ကပြောလိုက်သည်။

“ အဲဒါ ထားစမ်းပါဦး၊ ငါတို့ တခုခု လုပ်ရမယ်၊ ဘာလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ”

အဝတ်မပါသည့် နောက်ထပ် အောင်ဘညို တယောက်က လောဆော်လိုက်ပြန်သည်။

(ဤနေရာမှ စ၍ အောင်ဘညို သုံးယောက်၏ လုပ်ဆောင်ပြောဆိုချက်များကို ဖေါ်ပြရာ တွင် ရောထွေးမှု မရှိစေရန် အတွက် နာမည်နောက်တွင် အမှတ်စဉ် တပ်ပြီး ရေးသားပါ မည်။ အ ဝတ် ပါသည့် အောင်ဘညိုကို အောင်ဘညို(၁) အဖြစ်သတ်မှတ်၍ ကျန်နှစ် ယောက် ကို အောင် ဘညို(၂)၊ အောင်ဘညို(၃) စသည်ဖြင့် သုံးစွဲသွားမည် ဖြစ်ပါသည်။)

“ ငါ့မှာ အကြံရှိတယ်၊ ဒီလို လုပ်ရအောင်”

အောင်ဘညို(၂)၏ စကားကြောင့် ကျန်နှစ်ယောက် သူ့နားကို တိုးကပ်လာကြသည်။

“ မင်းက အဝတ်အစားရှိတယ်ဆိုတော့ တည်းခိုခန်းကို ပြန်ပြီး တို့ အတွက် အဝတ်နှစ်စုံ ယူခဲ့၊ အိတ်ထဲမှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ ပိုက်ဆံလည်း အကုန်ယူလာခဲ့ ငါတို့ နှစ်ယောက်က ဒီနားက ပဲ စောင့် နေမယ်”

“ ပြီးတော့ရော”

“ သူပြန်လာမှ ဆက်လုပ်ကြတာပေါ့၊ မင်း မြန်မြန်သွားပြီး၊ မြန်မြန် ပြန်လာခဲ့”

ရွေးချယ်စရာ လည်းမရှိတော့သဖြင့် အောင်ဘညို(၂)၏ အကြံအစည် အတိုင်း အောင်ဘ ညို (၁) ခပ်သွက်သွက်ကလေး မြို့ဖက်ဆီကို ပြန်လျှောက်လာခဲ့သည်။ လမ်းသွားရင်းနှင့် ကိုယ့် လက် ကိုယ် ပြန်ဆိတ်ကြည့်မိသည်။ မမျှော်လင့်ဘဲ ဖြစ်သွားသော အဖြစ်အပျက် သည် အိပ် မက်မဟုတ်ကြောင်းကို နာသွားသော အသားက သက်သေခံနေသည်။ လူက ရုတ်တရက် ကြီးသုံးကိုယ် ကွဲသွား၍ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းတောင် မတွေးနိုင်အောင်ဖြစ်နေ သည်။ ပြီးမှပဲ ကျန်တဲ့ နှစ်ယောက်နှင့် တိုင်ပင်ပြီး ဆက်လုပ်ရပေတော့မည်။

“ အကို ကယ်ရီစီးမလား”

“ အော် ..အေး..အေး၊ သွားမယ်လေ”

လမ်းမကြီးပေါ်အရောက်တွင် ဆိုင်ကယ်တစီး မောင်းလာတာနှင့်ကြုံပြီး လာမေးသော ကြောင့် အောင်ဘညို(၁) အဆင်ပြေသွားသည်။ ဆိုင်ကယ်နှင့် ဆိုရင် အချိန်ပိုမြန်မည် မဟုတ်ပါလား။ မောင်းသည့် ချာတိတ်ကလည်း ဂျိမ်းစ်ဘွန်း လိုမောင်းသည့် အတွက် ခန လေး အတွင်းမှာပဲ တည်းခိုခန်း ရှေ့ကို ရောက်လာသည်။

ကောင်တာမှာ သော့ယူပြီးနောက် လှေခါးထစ်တွေအတိုင်း ခပ်သွက်သွက်တက်လာရင်း အောင်ဘညို(၁) ထူးဆန်းသော အဖြစ်အပျက်တွေကို အံ့သြတကြီး ဖြစ်နေမိသည်။ တည်း ခိုခန်းကနေ ထွက်လာခဲ့စဉ် နေ့လည်ခင်းက တယောက်ထဲဖြစ်ပြီး အခုတော့ သုံးယောက် ဖြစ်လို့သွားလေပြီ။ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ နှစ်ကိုယ်ခွဲကြ၊ သုံးကိုယ်ခွဲကြ နှင့်ကြည့်ဖူးသော်လည်း ဒါက အတတ်ပညာ၏ လှည့်စားခြင်းသာဖြစ်သည်။ လက်ရှိသူတို့ကြုံနေရတာက အတတ် ပညာတခု၏ အကျိုးဆက်ဖြစ်သော်လည်း လှည့်စားခြင်းမဟုတ် အစစ်အမှန်ဖြစ်လို့နေ၏။ ပြော ပြရင် ဘယ်သူမှ ယုံကြည်မည်မဟုတ်၊ သူတို့ကိုသာ လူတွေက သူရူးတွေဟု သတ် မှတ်တာ ခံရမည့် အခြေအနေမျိုးဖြစ်၏။

တည်းခိုခန်း၏ အပေါ်ထပ် ဝဲယာတွင် အခန်းတွေတဖက်တချက် ဖွဲ့ထားပြီး အလယ်တွင် ငါး ပေမျှကျယ်သည့် လူသွားစင်္ကြ ံလမ်းရှိသည်။ အောင်ဘညို အခန်းက ဟိုတဖက်ထိပ်ဆုံး နား တွင်ရှိသည်။ ကိုယ့်အခန်းဆီ ကို သွက်သွက်သွားရင်း မရောက်မှီ တခန်းအလိုတွင် မြင် လိုက် ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် အောင်ဘညို ခြေလှမ်းတွေတုန့်သွား၏။ အခန်းတံခါးဝတွင် အမျိုး သမီးတယောက်ရပ်ရင်း သော့ဖွင့်ဖို့ကြိုးစားနေသည်။ သူမက သော့အိမ်အတွင်းသို့ သော့တံ ကို ထည့်ဖို့ လုပ်တိုင်း သော့က လည်ထွက်သွား၏။

အဝါရောင်အမွှေးပွ တဘက်တထည်ကိုခြုံထားသော အမျိုးသမီးသည် လက်တဖက်မှာ ရေ ခွက်ကြီးတခွက်ကို ကိုင်ထားသည့်အတွက် လကတဖက်ထဲနှင့် ဖွင့်ရတာ အဆင်မပြေဖြစ်နေ ကြောင်း မြင်လိုက်ရ၏။

“ ဒုက္ခပါပဲ၊ စိတ်ညစ်လိုက်တာနော်”

အောင်ဘညို(၁)၏ ခြေသံ အနားကိုရောက်လာတော့မှ ညည်းပြောလေးပြောသံကြားလိုက် ရသဖြင့် အကူအညီ တောင်းလိုသည်ဟု ယူဆကာ ရပ်လိုက်၏။

“ ကျွန်တော် ဖွင့်ပေးမယ်လေ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးပါပဲရှင်၊ လက်တဖက်ထဲဆိုတော့ အဆင်မပြေလို့၊ သော့ကလည်းသေး လိုက်တာနော်”

နယ်မြို့က တည်းခိုခန်းကလေး ဖြစ်သည့်အတွက် အခန်းသော့က ဘုသီးနှင့် သော့ မျိုးမဟုတ် ပါ။ ရိုးရိုး မျောက် လက်တပ်ပြီး ခပ်သေးသေး တရုတ်သော့ မဲမဲလေးကိုသာ အဖြစ်သဘော မျိုးတပ် ပေးထား၏။

အောင်ဘညို (၁)ဖက်ကိုလှည့်ပြီး သော့လှမ်းပေးလိုက်ချိန်တွင် ပုခုံးပေါ်တွင်ခြုံထားသည့် တ ဘက်က တခြမ်းလျှောကျသွားပြီး အမျိုးသမီး၏ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း ပေါ်ထွက်လာသည်။ မဖြူမ ညို အသားရောင်ရှိသည့် အမျိုးသမီး၏ အပေါ်ပိုင်းက ပြည့်ဖြိုးလွန်းသည်။ ရင်လျား ထားသည့် ထမိန်၏ အထက်တွင် ရင်သားတွေက အပြင်ကို အတင်းကန်တိုးထွက်နေ၏။ အသက်သုံး ဆယ် နီးပါးလောက်ဟု ခန့်မှန်းရပြီး သင့်တင့်သောရုပ်ရည်ရှိသလို သမင်မ သဖွယ် ညို့မြူသော မျက်လုံးတွေရှိ၏။

သော့ဖွင့်ဖို့ တံခါးနားတွင်ရပ်လိုက်သည့် အခါ အမျိုးသမီးနှင့် ကိုယ်လုံးခြင်းထိလုမတတ် ကပ် သွားပြီး သူမထံမှ မွှေးပျံ့ လတ်ဆတ်သော အနံ့တခုက အောင်ဘညို (၁)၏ နှာဝဆီသို့ ရိုတ် ခတ်လာသည့် အခါ ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်လာရသည်။ ဒီအမျိုးသမီးကို အောင်ဘညို(၁) သိ ပါသည်။ သူရောက်လာပြီး မရှေးမနှောင်းတွင် ဒီတည်းခိုခန်းကို ရောက်လာပြီး ရက်ရှည် တည်း ခိုနေသူဖြစ်၏။ ရံဖန်ရံခါ အသက်လေးဆယ်ကျော်ခန့် ကိုယ်လုံးတုတ်တုတ် လူ တ ယောက်နှင့် တတွဲတွဲ လုပ်နေလေ့ ရှိပြီး တချို့ နေ့တွေ တွင် တယောက်ထဲ ပဲရှိနေတတ် ၏။ ထို သို့သောနေ့ မျိုးဆိုရင် အောင်ဘညို နှင့် ဆုံမိလျှင် မျက်လုံးရွဲကြီးတွေ နှင့်ကြည့် တတ်သည်။ အဆင်ပြေ သောရုပ်ရည်၊ စွဲမက်ဖွယ် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တို့ကြောင့် သူမကို စိတ်ဝင်စား သလိုလိုဖြစ် မိသော အောင်ဘညိုက တည်းခိုခန်း အလုပ်သမားလေးတွေကို သူမ အကြောင်း တီးခေါက် ကြည့်ဖူးသည်။ သူတို့တွေလည်း ထိုအမျိုးသမီး အကြောင်းကို မသိကြ၊ ကြေးစား မဖြစ်နိုင် ကြောင်းသာ ထင်မြင်ချက်ပေးကြ၏။

“ ဟာ”

စိတ်လှုပ်ရှားနေသောကြောင့် လက်တဖက်ကသော့အိမ်ကိုကိုင်ပြီး နောက်တဖက်နှင့် ထိုး သွင်း တာတောင်မှ နှစ်ခါသုံးခါ ချော်ထွက်သွားသောကြောင့် အောင်ဘညို(၁) မကျေမနပ် နှင့် ရေ ရွတ် လိုက်မိ၏။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ဒီအမျိုးသမီး နားမှာရပ်နေရတာ အရမ်းကို စိတ် ဂ ယောက်ဂယက်ဖြစ်စေသည်။ အောင်ဘညို(၁)၏ စိတ်ကို အမျိုးသမီး မှန်းဆမိပုံရ ၏။ ခပ် တိုးတိုးဖွဖွ ရယ်သံလေးတခုကြားရသည်။

“ ရပြီ”

“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှင်ရယ်”

သော့ပြန်အပေးမှာ နူးညံ့သောလက်ဖဝါးတွေနှင့် ထိမိသည့်အခါ အောင်ဘညို(၁) ရင်တွေ ခုန် သွားရသည်။ အမျိုးသမီးကလည်း သော့ယူပြီး အထဲကိုရုတ်တရက် မဝင်သေးဘဲ အောင်ဘ ညို(၁) ကို အရည်လည်သည့် မျက်လုံးကြီးတွေ နှင့်မော့ကြည့်နေသည်။

“ ခင်ဗျား အမျိုးသား မလာဘူးလား”

ဘာကြောင့်ဒီလိုမေးလိုက်မိသည် ဆိုတာ အောင်ဘညို(၁) မသိပါ။ ဒီအမျိုးသမီး ကို တပ် မက် သောစိတ် ပြင်းထန်စွာ ဖြစ်နေခြင်းကိုတော့ သတိထားမိနေသည်။

“ ဒီနေ့မလာဘူး၊ နောက်လဲ လာချင်မှလာမယ်၊ တယောက်ထဲဖြစ်သွားပြီ”

ပြုံးစစ နှင့်ပြောလိုက်ရင်း အမျိုးသမီးက တံခါးကိုတွန်းဖွင့်ဝင်သွားသည်။ တံခါးပြန်ပိတ် လိုက် သည့်တိုင်အောင် အောင်ဘညို(၁) ငူငူကြီးရပ်နေမိ၏။ အမျိုးသမီးက တံခါးကို ပိတ် သွားသော် လည်း အထဲက ချက်မထိုးပါ။ အထဲကပိတ်သံမကြားရသလို တံခါးကလည်း အနည်းငယ်လေး ဟနေတာ မြင်ရသည်။ အောင်ဘညို(၁)၏ ကိုယ်ထဲက သွေးတွေဆူ ပွက်လာ၏။ တံခါးကို တွန်း ဖွင့်ကာ လိုက်ဝင်သွားဖို့ လက်ကိုမြှောက်လိုက်ပြီးမှ မြို့ပြင်မှာ ကိုယ်လုံးတီး နှင့် ကျန်ခဲ့ သည့် နှစ်ယောက်ကို မျက်လုံးထဲပြေးမြင်လိုက်၍ သက်ပြင်းချ ကာ အံကြိတ်ပြီး ထွက်လာခဲ့ ရတော့သည်။ ဒီကိစ္စ သာမရှိလျှင် အောင်ဘညို(၁) နောက်ကနေ လိုက်ဝင်သွားမိတော့ မှာ သေချာသည်။ အမျိုးသမီးကလည်း ဖိတ်ခေါ်လိုသည့် အမူအရာ တွေ ပြသသွားသည် မဟုတ် ပါလား။

အခန်းထဲရောက်တော့ ကျွတ်ကျွတ် အိတ်တလုံးရှာပြီး တွေ့သည့် အဝတ်နှစ်စုံ ကိုထိုး ထည့် လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ရှိသည့် ပိုက်ဆံ အကုန် အိတ်ထဲကို ပစ်ထည့်လိုက်၏။ စင်္ကြ ံ လမ်း ပေါ်ပြန်ရောက်လာတော့ အမျိုးသမီး၏ အခန်းတံခါးက ဟစိလေးဖြစ်နေဆဲပင်။ အ တွင်းဖက် ကလည်း သီချင်းဆိုနေသံလိုလို သဲ့သဲ့လေးကြားရသည်။ သီချင်းလေး တအေး အေးနှင့် အ ဝတ်အစားဝတ်ကာ အလှပြင်နေမည့် မြင်ကွင်းကို စိတ်ထဲမှာ မြင်ယောင်ရင်း အောက်ကို ဆင်း လာရသည့် ခြေလှမ်းတွေတောင် ယိုင်ချင်ချင် ဖြစ်ရသည်။

“ အကိုက ပြန်ထွက်ဦးမှာလား၊ မြန်လိုက်တာ”

သော့ပြန်အပ်တော့ ကောင်တာက ချာတိတ်က မေးသည်။

“ အေး...ကိစ္စ နည်းနည်း ရှိလို့ကွာ၊ ပြန်လာမှာပါ”

စကားဖြတ်ပြီး အောင်ဘညို(၁) လမ်းပေါ်ကို ခပ်မြန်မြန်ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ တည်းခိုခန်း ရှေ့ မှာရပ်ပြီး ဆိုင်ကယ်စောင့်လျှင် ကြာနေမှာစိုး၍ လမ်းမအတိုင်းလျှောက်လာလိုက်ပြီးမှ အရင် ဆုံး တွေ့သည့် ကယ်ရီကို ငှားစီးလိုက်သည်။ ဈေးတောင်မေး မနေတော့ပါ။ မြို့ပြင် ကိုရောက် လာပြီး ဆင်းမည့်နေရာရောက်တော့ ဆိုင်ကယ်သမားအံ့သြနေသည်။ ဒီနားမှာ အိမ်ခြေလည်း မရှိသည့် အတွက်သူအံ့သြသင့်ပါ၏။

“ ဟိုကို သွားမှာကွ”

ဟိုတဖက်ခြမ်းဆီမှာမြင်နေရသည့် မီးရောင်မှိတ်တုပ်နှင့် တဲစုလေးတစုဆီကို လက်ညိုးထိုး ပြ လိုက်ပြီး အောင်ဘညို (၁) ကျသင့်ငွေကို ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ဆိုင်ကယ်သ မား သင်္ကာမကင်း မဖြစ်စေရန် ခပ်တည်တည်နှင့် ကွင်းစပ်ကို ဆင်းသွားလိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ် ထွက် သွားတော့မှ လမ်းကိုပြန်ဖြတ်ကူးကာ ဟိုနှစ်ယောက်ရှိသည့် နေရာကို သုတ် ချေတင်ခဲ့၏။

“ မင်းကလဲ ကြာလိုက်တာ”

အောင်ဘညို (၃) က ဆီး၍ အပြစ်တင်သည်။ ခပ်ရေးရေး အလင်းရောင်အောက်တွင် ကိုယ် လုံး တီးရပ်နေသူနှစ်ယောက်ကို ကြည့်ကာ အောင်ဘညို(၁) ပြုံးချင်ချင် ဖြစ်ရသော် လည်း မျက်နှာပိုးသတ်ပြီး

“ ငါလဲ အမြန်ဆုံးသွား အမြန်ဆုံးပြန်လာတာ ပဲလေကွာ”

“ မင်းမလာခင် အတွဲတတွဲ ဒီအပင်အောက်ရောက်လာလို့ တို့နှစ်ယောက် ခြုံထဲဝင်နေ ရ သေး တယ်၊ ခြင်တွေကလဲ ကိုက်လိုက်တာ”

“ အဲဒီ အတွဲရော သွားပြီလား”

“ အေးလေ၊ တော်တော်နဲ့ ပြန်လစ်မဲ့ ပုံမရှိတာနဲ့ သူရဲယောင်ဆောင်ပြီး ချောက်လိုက်မှ ပြေး တော့ တာပဲ”

“ မချောက်လို့လဲ မရဘူး၊ သူတို့က ဆွဲတော့မှာ၊ အသံငြိမ်သွားလို့ ဘာဖြစ်သလဲ ထွက်ကြည့် တော့ ထမိန်လှန်ပြီးတက်ခွနေပြီ”

“ ဘယ်ကလာခွရုံရမှာလဲ၊ တို့နှစ်ယောက် ဝူးဝါးနဲ့ အော်ပြီးထွက်လာတော့ ဘဲက ပြေးဖို့မေ့ ပြီး ကယောင်ကတန်းနဲ့ စွတ်ဆောင့်နေတာ ဘယ်နှစ်ချက်မှန်းတောင် မသိဘူး၊ အောက်ကစော်က အတင်းတွန်းဖယ်ပြီးထွက်ပြေးတော့မှ ပုဆိုးဂွင်းသိုင်းနဲ့ သူပါအတင်းပြေးတော့တာ. ..ဟား ...ဟား”

“ မင်းတို့ သာသနာဖျက်လုပ်လိုက်တာပေါ့”

“ မလုပ်လို့ မရဘူးလေ၊ တခြားမှာသွားရှောင်ရင် မင်းနဲ့ လွဲပြီပေါ့၊ ဒါကြောင့်ရှင်းလိုက်တာ၊ ကဲကဲ ..အဝတ်ပေးလေ၊ ဒီမှာ ခြင်တွေ အတင်းလိုက်ကိုက်နေလို့”

အောင်ဘညို နှစ်ယောက် အဝတ်အစား ဝတ်ပြီးသည့်နောက် အောင်ဘညို သုံးယောက် သစ် ပင် အောက်တွင် အစည်းဝေး ထိုင်ကြသည်။

“ ကဲ ..တို့ ဘာလုပ်ကြမလဲ”

“ ရန်ကုန်ပြန်ရမယ်လေ”

“ အဲဒါတော့ ဟုတ်တာပေါ့၊ ဘယ်လိုပြန်မလဲ၊ သုံးယောက်ပူးကြီး ပြန်လို့မဖြစ်ဘူးလေ၊ ဟို ရောက်ရင်လည်း ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ၊ အမေက သုံးမွှာပူးမွေးခဲ့တာပါလို့ အခုမှတော့ ညာ ပြော လို့ မရတော့ဘူး”

“ နောက်ကိစ္စ နောက်မှပေါ့ကွာ၊ ခုကိစ္စ အရင်ရှင်းကြတာပေါ့”

“ ဘာတုန်း”

အောင်ဘညို (၂) က (၁) ရှေ့တွင်လက်ဖြန့်သည်။

“ ပိုက်ဆံတွေရော”

“ အဲဒီမှာပဲလေ”

အဝတ်အစားထည့်လာသည့် အိတ်ထဲက ပိုက်ဆံတထပ်ကို အောင်ဘညို(၁) ကထုတ်ပေး လိုက် ရာ (၂)က မှောင်ရီရီတွင် လက်နှင့်စမ်းလိုက်၊ ရတတ်သမျှ အလင်းရောင် မှာ ထောင် ကြည့်လိုက်နှင့် ရေတွက်ပြီးနောက် သုံးစုခွဲလိုက်သည်။

“ တယောက်တပုံစီ ယူကြ”

သူလည်း တပုံယူ၍ အိတ်ထဲထည့်လိုက်ပြီးနောက် အောင်ဘညို (၂) က

“ ငါတို့ ဒီကနေ လူခွဲပြီး သွားမယ်။ တယောက်ကို နာရီဝက်စီ ခြားပြီး ထွက်မယ်၊ အရင်သွား တဲ့ နှစ်ယောက်က လမ်းမှာ ကြုံတဲ့ကားနဲ့ ရန်ကုန်ကို ဆင်းမယ်၊ နောက်ဆုံး ကျန်တဲ့သူက တည်းခို ခန်းပြန်အိပ်ပြီးတော့ မနက်ကျမှ ပြန်ဆင်းလာခဲ့”

“ ဘယ်သူ နေခဲ့ မလဲ”

အောင်ဘညို (၂)က (၁) ကိုညွှန်ပြလိုက်သည်။

“ မင်းက လက်ပတ်နာရီရှိတော့ အချိန်မှတ်ရမယ်၊ မင်းနောက်ဆုံးနေခဲ့၊ တို့ နှစ်ယောက်က ဒီည ပဲ သွားမယ်”

“ ဒါဆိုမင်းနဲ့ ငါ ဘယ်သူအရင်သွားမလဲ”

အောင်ဘညို (၂) လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ လက်သီးဆုပ် နှစ် ဖက် ကို (၃) ဖက်သို့ ထိုးပြလိုက်ပြီး

“ လက်တဖက်ထဲမှာ ခဲလုံးရှိတယ် ဘယ်ဖက်လဲ”

“ ညာဖက်ကွာ”

“ မှန်တယ်၊ ဒါဆို ငါအရင်သွားမယ်၊ ငါသွားပြီး နာရီဝက် နေမှ မင်းလိုက်ခဲ့၊ မင်းကတော့ သူ သွားပြီး နာရီဝက်လောက်နေမှ မြို့ထဲကိုဝင် ဟုတ်ပြီလား”

“ မင်းက ငါ့ကို ကားဂိတ်မှာ စောင့်မှာလား”

“ ဒုက္ခပါပဲ၊ လူခွဲပါတယ် ဆိုနေမှ၊ ငါကရတဲ့ ကားနဲ့ တက်လိုက်သွားမှာ၊ မင်းလဲကြုံရာနဲ့ လိုက်ခဲ့ ပေါ့၊ တစီးထဲ နှစ်ယောက်ပြူးကြီးစီးရင် တစိမ်းတွေနဲ့ဆိုဟုတ်ပါသေးရဲ့ အမွှာလို့ ပြောရင်ရ တယ်၊ မတော်တဆ အသိနဲ့ တိုးရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“ အဲသလောက် တိုက်ဆိုင်မလားကွာ”

“ ဒါက ပြောလို့ မရဘူးလေ၊ ကြိုတင်ကာကွယ်တာ အကောင်းဆုံးပဲ၊ ကဲ ...ငါသွားပြီ၊ ညစာ တော့ လမ်းမှာ ကားရပ်ပေးတဲ့ အချိန်ကျမှ ဆင်းစားတော့မယ်၊ မင်းလဲ ဒီလိုပဲလုပ်၊ တော်ကြာ ဒီကောင်မြို့ထဲဝင်လာတာနဲ့ သွားတိုက်ဆိုင်နေဦးမယ်၊ နောက် နာရီဝက်နေ မှ ထွက်နော်”

“ အေးပါကွာ၊ အေးပါ”

စစ်ဆင်ရေးတခုကို ဦးစီးညွှန်ကြားနေသည့် တပ်မှုးကြီးတဦး ပမာ စီမံခန့်ခွဲပေးခဲ့ပြီးနောက် အောင် ဘညို (၂) ထွက်သွားရာ (၁) နှင့်(၃) သစ်ပင်အောက်တွင် ကျန်ရစ်ခဲ့၏။ အောင်ဘ ညို (၂) တော်တော်လှမ်းလှမ်း ရောက်သွားတော့မှ (၃)က

“ ဒီကောင် တော်တော် ဆရာကြီးလုပ်တယ်”

အောင်ဘညို (၁) ကတော့ ခွန်းတုံ့ပြန်မပြောနိုင်ပါ။ သူကဒီမှာ ညအိပ်ကျန်နေခဲ့ရမည် ဆို သည့် အတွက် တည်းခိုခန်းက မိန်းမကို ပြန်တွေ့ရနိုင်သေးသည်ဟု တွေးကာ ရင်တွေခုန် နေ ၏။ အခုပြန်သွားသည် အထိ ဟိုမိန်းမ၏ အခန်းတံခါး မပိတ်သေးဟု ဆိုလျှင် ဘာလုပ် ရမည် နည်း ဟု တွေးနေမိသည်။ တွေးသာတွေးရသည် ထိုတံခါးကို တွန်းဖွင့်ကာ ဝင်သွား ချင်စိတ် တွေ တဖွားဖွားပေါ်နေ၏။

“ နာရီဝက် ပြည့်ပြီထင်တယ်”

အောင်ဘညို (၃)က ပုခုံးကိုတွန်းရင်းပြောလိုက်သောကြောင့် (၁)၏ အတွေးစတွေ ပြတ် တောက်သွားသည်။နာရီ ဒိုင်ခွက်ဘေးက ခလုပ်လေးကိုနှိပ်ကာ ကြည့်လိုက်ရင်း

“ သူသွားတာ ဆယ်မိနစ် ကျော်ကျော်ပဲ ရှိသေးတယ်၊ စိတ်မလောပါနဲ့ဟ”

“ ရန်ကုန်ရောက်ရင် ငါ အလုပ်မသွားနိုင်ဘူးနော်၊ ခေါင်းခြောက်တယ်၊ မင်းတို့ပဲ သွားကြ ငါက တော့ အိမ်မှာ အေးအေးဆေးဆေး စာလေးဘာလေး ရေးချင်တယ်”

“ အေးပါကွာ၊ ဟိုရောက်တော့ တိုင်ပင်ကြတာပေါ့၊ အလုပ်ကိစ္စ တခုထဲမဟုတ်ဘူး၊ သဲသဲ ကိစ္စ လဲရှိသေးတယ်”

“ အင်း... သဲသဲ ကိုတော့ တခါတလေသွားတွေ့မှာပါ၊ ကျန်တာတွေတော့ ခေါင်းခြောက်ပါ တယ် ကွာ”

“ အေးပါ၊ အေးပါ၊ ဒါပေမယ့် တို့ဆရာကြီးက ဘယ်လို စီစဉ်ဦးမလဲ ဆိုတာမသိသေးဘူး”

“ ဘယ်ဆရာကြီးတုံး”

“ ဟာ ..ခုန မင်းပဲ ပြောတယ်လေ၊ ဆရာကြီးလုပ်တယ်ဆို”

“ အော် ...ဟုတ်သားပဲ၊ ဒီကောင့်ကို အလုပ်ဆင်းခိုင်းလိုက်မယ်ကွာ၊ သဲသဲ ကိစ္စတော့ မင်း နဲ့ ငါ တယောက်တလှည့်ပေါ့၊ သူ့ဆီ နေ့တိုင်းသွားနေလဲ စာရေးဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးကွ၊ ဖတ် ချင်လို့ မှတ်ထားတဲ့ စာအုပ်အကြွေးတွေကလည်းဖြတ်ရဦးမယ်”

“ ကြည့်လုပ်ကြတာပေါ့ကွာ”

အောင်ဘညို (၁) နှင့် (၃) ငြိမ်သက်သွားကြသည်။ သဲသဲ အကြောင်း အစဖေါ်ပေးလိုက်၍ (၁) ၏ အာရုံထဲမှာ တည်းခိုခန်းက မိန်းမ၏ ပုံရိပ်ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ဖြူစင်ဝင်းမွတ်သော သဲသဲ ၏ အသွင်ပေါ်လာသည်။ သဲသဲ၏ ရင်သားတွေက ဟိုမိန်းမ လောက်မဖွံ့ထွားသော် လည်း အ ပျိုစင်လေးဆိုတော့ တင်းရင်းလို့နေသည်။  သဲသဲက အသားအရည်သာ လှသည်မဟုတ် ကိုယ် လုံး ကိုယ်ပေါက်လည်း အချိုးကျသည်။ထို ကိုယ်လုံးလေးနှင့် လိုက်ဖက်သော ခြေတံ တွေကို စကပ်တိုတိုလေးတွေဝတ်သည့်နေ့တွေတိုင်း ကြည့်ကာ သက်ပြင်းတချချ နှင့် တံ တွေးတွေ အကြိမ်ကြိမ် မျိုချနေခဲ့ ရသည်။

အောင်ဘညို (၃)ကတော့ သဲသဲဆီသွားဖို့ အပြင်ထွက်သည့်ရက်တွေတွင် ပန်းဆိုးတန်းက စာ အုပ်ဆိုင်တွေဆီ ရောက်အောင်သွားဖို့ တွေးနေ၏။ သဲသဲ ကတော့ လိုက်မည် မဟုတ်ပါ။ သဲသဲ ကို လိုက်ပို့ပြီးမှ တယောက်ထဲသွားရပေမည်။ အရင်က ဝယ်ချင်ပါလျှက် နှင့် ဖတ်ချိန်မရှိလို့ မ ဝယ်ခဲ့ရသည့်စာအုပ်တွေ လိုက်ရှာဝယ် ရင်သဲသဲ ကိုခေါ်မသွားတာပဲ ကောင်းပါသည်။

“ ဟ..ဟ.. သုံးဆယ့် ငါးမိနစ်တောင်ရှိပြီ”

နှစ်ယောက်သား ငြိမ်နေကြပြီးတော့မှ အောင်ဘညို (၁)က နာရီကို ပြန်ကြည့်ရင်းပြောလိုက် ၍ (၃) ထရပ်ရင်း အပျင်းဆန့်လိုက်သည်။

“ ဒါဆို ..ငါသွားပြီ၊ မင်းကတော့ တည်းခိုခန်းမှာ ဇိမ်နဲ့ အိပ်ရမှာပေါ့လေ၊ ငါတို့ကတော့ ကား ပေါ်မှာပဲ ဖြစ်သလို ကျိုးရမယ် ထင်တယ်”

“ ဒါတော့ ကိုယ့်ကုသိုလ်နဲ့ ကိုယ်ပေါ့ကွာ”

အောင်ဘညို (၃) ထွက်သွားသည့် အခါ (၁) တယောက်ထဲ ကျန်နေခဲ့၏။

........................................................

အောင်ဘညို(၁) မြို့ထဲပြန်ဝင်လာသည့် အချိန်တွင် ညနက်လုလု အချိန်သို့ပင်ရောက် ရှိနေ လေပြီ။ ညနေစာ မစားရသေးသည့် ဗိုက်ကို ဖြည့်တင်းဖို့ စားသောက်ဆိုင် တဆိုင်ကို အရင် ဝင်လိုက်သည်။ ထမင်းမစားခင် ဘီယာ နည်းနည်းသောက်လိုက်ရင်း ဗိုက်ဆာဆာနှင့် တွေ့ ရာ ကားပေါ်တက်လိုက်သွားကြရမည့် ဟိုနှစ်ယောက် အကြောင်းကိုတွေးရင်း ပြုံးလိုက်မိ၏။ သူက တော့ ကျန်နေခဲ့ရသည့် အတွက် ကောင်းကောင်းစားကာ ကောင်းကောင်း အိပ်ခွင့်ရခဲ့သည်။ သူ တို့ တွေလည်းဒီအကြောင်းကိုတွေးကာ မနာလိုဖြစ်ကြပေလိမ့်မည်။

ကြုံခဲ့ရသည့် အဖြစ်တွေကလည်း ဆန်းတော့ဆန်းသည်။ ဘာပဲပြောပြော ကောင်းသည်ဟု တော့ ထင်မိ၏။ အရင်က တယောက်ထဲ မနိုင်မနင်းထမ်းဆောင်နေရတာတွေကို သုံးယောက် ခွဲပြီး လုပ်ရရင် အများကြီးသက်တောင့် သက်သာဖြစ်လာမှာလည်း အမှန်ဖြစ်၏။

ထမင်းနှင့် ဟင်းတွေရောက်လာသည့် အခါ ဆာဆာနှင့် အဝတွယ်ပစ်လိုက်ပြီးနောက် ဗိုက် အင့် သလိုလို ဖြစ်လလာတာနှင့် ဘာမှ မစီးတော့ဘဲ တည်းခိုခန်းဖက်သို့ လမ်းလျှောက်ပြီး တော့ပဲ ပြန်ခဲ့သည်။  လမ်းမှာ ကားလက်မှတ်ရောင်းသည့် နေရာသွားတွေ့တာနှင့် မနက်ဖြန် အတွက်ရန်ကုန်ပြန် ဖို့ လက်မှတ်တစောင် ဝင်ဖြတ်လိုက်သေးသည်။ နေရာသိပ်သဘော မ ကျပေမယ့် ယူလိုက်၏။ ဟို နှစ်ယောက်လို ဖြစ်သလို လိုက်ရတာထက်စာရင် အများကြီး တော်သေးသည် ဟုသဘော ထား လိုက်၏။

တည်းခိုခန်း အဝနားတွင် အခန်းနီးချင်း မိန်းမနှင့် ပြန်ဆုံသည်။ မျက်မှန်းတန်းမိနေပြီးသား ဖြစ် သည့် အပြင် အောင်ဘညို(၁) ကလည်း ကူညီပေးထားတာကြောင့် ဖြစ်မည် ထိုမိန်းမက အ ပြုံး နှင့် နှုတ်ဆက်ရင်း

“ နောက်တောင်ကျနေပါရောလား”

“ ဟုတ်ကဲ့၊ အလုပ်နည်းနည်းရှုပ်နေလို့”

“ ကျွန်မ ကတော့ ဖုန်းဆက်စရာရှိလို့ ဟိုနားက စတိုးဆိုင်ဆင်းဆက်တာ၊ ဒီကဖုန်းက ကောင် တာမှာ ဆိုတော့ လူရှုပ်တယ်လေ”

ကြည်လင်ချိုသာသော မျက်နှာပေးနှင့် ပြောလာသည့် မိန်းမကိုကြည့်ပြီး အောင်ဘညို(၁) ရင် ထဲမှာ ဆူပွက်လာသည်။ ဒီမိန်းမက သူ့ကိုညှို့မြူ နိုင်လွန်း၏။ သူ၏ အာသာငမ်းငမ်း အကြည့် ကို မြင်သော်လည်း အမျိုးသမီးက မသိသလိုနှင့် မခို့တရို့ပြန်ကြည့်သည်။ ဝင်လုံးရင် ရနိုင် သည် ဟု အတွေးဝင်လာသည့် နောက်တွင် ဟိုအရင်ရက်တွေက ဖာသိဖာသာနေခဲ့မိတာ နောင်တ ရမိတော့၏။ အားလပ်ရက်မှာ ဒီလို ရက်ရောမည့် ပုံစံရှိသည့် မိန်းမသား တယောက် နှင့် အချိန် ဖြုန်းသင့်သည် မဟုတ်ပါလား။

ကောင်တာမှာ အသီးသီး သော့တွေပြန်ယူကြပြီးနောက်မှာ အောင်ဘညို(၁) သံပတ်တရစ် ထပ် တင်းသွားရသည်။ အမျိုးသမီးကို ဦးစားပေးသည့် အနေဖြင့် အောင်ဘညို(၁)က သူမ ကို သော့အရင် ယူခွင့်ပေးလိုက်ပြီးနောက် သော့ယူပြီး ပြန်လှည့် အထွက်မှာ အိစက်သောတင်ပါး တွေက အောင်ဘညို (၁)၏ အဓိက နေရာကို မိမိရရ ပွတ်တိုက်သွား၏။ သမင်လည်ပြန် လိုက် မကြည့်မိအောင် စိတ်ကိုတင်းပြီး ကောင်တာမှာ သော့ပြန်ယူလိုက်၏။ ကောင်တာကနေ ပြန် တက်လာတော့ လှေခါးဆီကို မလှုပ်တလှုပ်နှင့် သွားနေသော မိန်းမကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ လှေ ခါးရင်းရောက်သည့် အခါ အောင်ဘညို (၁) မှီလာသည်။

လှေခါးထစ်ကို တူတူ တက်လိုဟန်နှင့် အမျိုးသမီးက ဆုတ်ဆိုင်းဆိုင်း လုပ်နေသေးသော် လည်း သူမ လှေခါးတက်တာကို နောက်ကနေကြည့်ချင်သော အောင်ဘညို(၁)က လည်း တ မင် ကို အ ရှိန်လျှော့ပြီး နောက်ချန်နေလိုက်၍ မတတ်သာဘဲ တက်ရတော့သည်။ နားထဲမှာ လည်း သက် ပြင်းချသံ လိုလိုတခု အောင်ဘညို(၁)ကြားလိုက်ရ၏။ သူမကို နောက်က နေ ကြည့်ရသည့် မြင် ကွင်းကတော့ မျှော်လင့်ထားသည့် အတိုင်းအလွန်ကြည့်ကောင်းပါသည်။ အဝါနုရောင် ထမိန် က ဖွံ့ထွားသည့် တင်ပါးတွေပေါ်မှာ ကပ်နေသည်။ တင်ပါးအောက်နား တဖက်တချက်မှ ပင်တီ အရစ်ကြောင်းလေးတွေ၏ အပေါ်တွင် အသားစိုင်တွေက ညက်ညော စွာ နိမ့်မြင့်လှုပ်ရှားနေကြ ၏။ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း နှင့် ပေါင်ကြားထဲက အတံကြီး တဖြည်း ဖြည်း မာလာတာ အောင်ဘ ညို (၁) သတိထားလိုက်မိသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် အမျိုးသမီးကို လှေ ခါးထစ်တွေပေါ်မှာ ရပ်ခိုင်းပြီး ထမိန်ကိုလှန်တင်ကာအောက်ကနေပင့်ထိုးထည့်လိုက်ချင်သည်။

အပေါ်ထပ်စင်္ကြ ံလမ်းမှာတော့ တူတူယှဉ်ကာလျှောက် ဖြစ်သည်။ တခါတရံလူချင်းထိလု မ တတ် ကပ်သွားပြီး ပုခုံးပေါ်မှာ ဒီအတိုင်းဖြန့်ချထားသည့် သူမ၏ ဆံပင်တွေက အောင်ဘညို (၁)၏ လက်မောင်းကို လာလာထိသည်။ ရေမွှေးနံ့ လိုလိုလည်းရ၏။ အောင်ဘညို (၁) က တော့ ခုထိရေမချိုးရသေးပါ။ မြို့ထဲ နှင့် မြို့ပြင် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် သွားထားရလို့ ချွေးစော် တွေ နံချင်နံနေနိုင်သည့် အတွက် သိပ်ကပ်မိလျှင် ပြန်ခွာရသည်။

“ ဖွင့်ပေးရဦးမလား”

“ ရော့”

သူမ၏ အခန်းဝကိုရောက်တော့ လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံအိတ်သေးသေးတလုံးသာပါလို့ အကူအ ညီ မလိုမှန်းသိရက်နှင့် မေးလိုက်သည်။ သူမကလည်း သော့ကိုလက်ထဲထည့်ပေး၍ အောင် ဘ ညို(၁) လည်းသော့ဖွင့် ပေးလိုက်သည်။

“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင်”

တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်ပြီးနောက် အထဲကို မဝင်သေး။ အောင်ဘညို (၁)ကို ကြည့်လိုက်သေး သည်။ ဝင်သွားပြန်တော့လည်း ရုတ်တရက် ပြန်မပိတ်သေးဘဲ အထဲကနေ လှမ်းကြည့်၏။

“ ဂွတ် နိုက်ဗျာ၊ ဂွတ်နိုက်”

အောင်ဘညို (၁)က နှုတ်ဆက်လိုက်တော့မှ ပိတ်သွားသည်။ ပိတ်သွားသည် ဆိုသော်လည်း လက်တလုံးလောက်တော့ ဟနေတာ သတိထားမိသည်။ တွန်းဝင်သွားရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားပြီးမှ

“ ဟေ့ ကောင်မနက်ဖြန် ပြန်ရတော့မှာ စိတ်လျှော့”

ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆုံးမပြီး ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်ခဲ့ရသည်။ အထဲပြန်ရောက်တော့ ခနနားပြီး သိမ်း စရာ ရှိတာတွေသိမ်းသည်။ သိမ်းပြီးတော့ ရေချိုးချင်စိတ်ပေါ်လာတာ နှင့် ရေသွားချိုးသည်။အ မျိုးသမီး၏ အခန်းတံခါးက စောစောကအတိုင်းရှိနေသေးတာကို မြင်ရသည်။ အထဲက ဝါလဲ့ လဲ့ မီးရောင်ပင် အဟကြားကတိုးထွက်နေ၏။ ရေချိုးပြီး ပြန်လာတော့လည်း ဒီအတိုင်းပင်။ တ ခု ပိုလာတာက အထဲက ချောင်းကြည့်နေသည့် သလိုလို မျက်လုံးတလုံးကို လက်ကနဲမြင် လိုက် ရ ခြင်း ဖြစ် သည်။

ရေချိုးလိုက်ရလို့ ကိုယ်က အေးနေသော်လည်း အောင်ဘညို(၁) ရင်ထဲမှာတော့ပူနေသည်။ အဝတ်လဲပြီးတာတောင် မအိပ်နိုင်သေးဘဲ အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လမ်း လျှောက်နေမိ၏။ တံခါးပိတ်မထားသည့် အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလိုက်ချင်သည်။ အမျိုးသမီး သ ဘောတူသည်ဖြစ်စေ မတူသည်ဖြစ်စေ ထိုအမျိုးသမီး နှင့် အားရပါးရ လိင်ဆက်ဆံပစ်လိုက် ချင်သည်။ စိတ်ကိုချုပ်ကြည့်သော်လည်း ဘယ်လိုမှ ချုပ်လို့မရပါ။

ကုတင်ပေါ်တင်ထားသည့် နာရီကို ယူကြည့်လိုက်တော့ ည ဆယ့်တစ်နာရီနှင့် ငါးမိနစ်ကို ပြ နေသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ကိုယ်တွင်းက လှုံ့ဆော်တိုက်တွန်းနေမှုကို မတွန်းလှန်နိုင်တော့ ဘဲ အခန်းထဲက ထွက်ခဲ့မိသည်။ တံခါးကိုတောင်သော့မခတ်နိုင်တော့ စေ့ရုံလေးစေ့ထားပြီး ခြေ လှမ်းကျဲကြီးတွေနှင့် အမျိုးသမီး၏ အခန်းဝကို ရောက်လာခဲ့၏။ တံခါးအဟလေးက အ ရင်အ တိုင်းပင်။ တွန်းဖွင့်လိုက်တော့ ပွင့်ထွက်သွား၏။ အောင်ဘညို(၁) အခန်းထဲ ဝင်သွား သည့် အ ချိန်တွင် ကုတင်ပေါ်မှာ တစောင်းလေးလှဲနေသော အမျိုးသမီး ထလာ၏။

“ လာလည်တာလား”

“ အင်း ... မနက်ဖြန် မနက်ပြန်မှာဆိုတော့ လာနှုတ်ဆက်တာ”

“ အော် ..ဟုတ်ကဲ့၊ လာပါရှင်၊ ဟိုဒင်း တံခါးပြန်ပိတ်ထားလိုက်ပါလား၊ သူများတွေမြင်ရင် တမျိုး ထင်မှာစိုးလို့ ...ဟင်း...ဟင်း”

အောင်ဘညို (၁)က တံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်ရုံမက ချက်ပါထိုးပစ်လိုက်တာကို အမျိုးသမီးက တစုံတရာ မကန့်ကွက်ဘဲ ဒီတိုင်းလှမ်းကြည့်နေသည်။

“ ဧည့်သည်ကို ထိုင်ခုံပေးစရာ တောင်မရှိဘူး”

အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာ ကုတင်တလုံးနှင့် ဘီရိုပုကလေး တလုံးမှအပ ဘာမှမရှိပါ။

“ ရပါတယ်၊ ဒီမှာပဲ ထိုင်တာပေါ့”

ကုတင်ပေါ်ခပ်တည်တည် ဝင်ထိုင်လိုက်သည့် အခါ အမျိုးသမီး ပြုံးနေသည်။ သူမပုံကိုကြည့်ရ သည်မှာ အိပ်ပျော်နေသည့် ပုံမျိုးမရှိပါ။ လန်းလန်းဆန်းဆန်းပင်ရှိနေ၏။ ထမိန်က စောစောက ထမိန် ဖြစ်သော်လည်း အင်္ကျ ီတော့လဲထားသည်။ ချိုင်းပြတ် တီရှပ်က သူမ၏ အပေါ်ပိုင်းစိုပြေ မှုကို မြင်သာစေသလို လည်ပင်းဟိုက်ထားတာကလည်း ရင်သားအထက်ပိုင်းတွေကို သာမက အဖြူရောင် ဘရာစီယာခွက်ကိုပါ တပိုင်းတစမြင်နေရသည်။ အောင်ဘညို(၁) ဘယ်နေရာကို စူးစိုက်ကြည့်နေမှန်း သိသော်လည်း အမျိုးသမီးက ဖုံးကာခြင်း မလုပ်ဘဲ မထူးခြားသလို ဆက် ၍ နေသည်။

“ ဆိုပါဦး၊ ဘာစိတ်ကူးပေါက်ပြီးလာလည်တာလဲ”

“ လာတာကတော့ ဟိုအရင်နေ့တွေထဲက လာချင်နေတာ”

မထူးတော့ဟု စိတ်ထဲရှိတာပြောချလိုက်ရာ အမျိုးသမီး ပြုံးလိုက်သည်။

“ လာပေါ့၊ ဘာလို့ မလာတာလဲ”

“ ဟို လူကြီး ရှိတာကိုး”

“ သူက နေ့တိုင်း ရှိတာမှ မဟုတ်တာ”

အခြေအနေက အကောင်းဖက်ကို တရာ ရာခိုင်နှုံးရောက်နေပေပြီ။ စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့၍ အောင်ဘညို (၁) အမျိုးသမီးကို သိမ်းကျုံးဖက်လိုက်၏။ လူချင်းကလည်း ကပ်နေရာ ထွေထွေ ထူးထူး အားမထုတ်လိုက်ရပါ။ ရင်ခွင်ထဲသို့ အမျိုးသမီး ကော့ကော့လေး ရောက်လာသည်။ သူ မ၏ ပါးပြင်နှင့်လည်တိုင်ကို နမ်းလိုက်သည့် အခါ မျက်လုံးတွေမှေးစင်းသွား၏။

“ တို့က အပျက်မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် သူ့ကိုမြင်ကထဲက ရင်ထဲမှာ တမျိုးကြီးပဲကွယ်၊ ဘာ ဖြစ်လို့လဲ မသိဘူး”

.....................................................

အခန်း ( ၃ )

တရိပ်ရိပ်ပြေးလွှားနေသောကား၏ အပြင်ဖက်တွင် အမှောင်ထုကိုသာတွေ့ ရသည်။ ညောင်း ချင် သလိုလို ဖြစ်လာသည့် ဒူး နှစ်ဖက်ကို လက်နှင့် အသာအယာပွတ်သပ်ပေးရင်း အောင်ဘ ညို (၂) စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်နေရသည်။ တွဲထိုင်ရသည်က လူဝကြီးတယောက် နှင့် ဖြစ်နေ၍ နှစ်ယောက်ထိုင်ခုံကလေးတွင် ရအောင် မနည်းကုက်ကပ်ပြီး ထိုင်နေရသည့် ဒုက္ခ ကလည်း မသေးပါ။ အောက်ကို ပြုတ်မကျသွားအောင် ကြမ်းပြင်ကို ခြေထောက် တဖက်နှင့် မိမိရရ တွန်း ကန်ထားရသေးသည်။ရန်ကုန်ကို မြန်မြန် ရောက်ပါတော့ဟု လည်းစိတ်ထဲက ကျိတ်ပြီး ဆုတောင်း နေရ ၏။

“ ဒီတိုင်းဆို မလွယ်ဘူး ထင်တယ်”

အောင်ဘညို (၂) စိတ်ပျက်လက်ပျက်ကျိတ်ပြီးညည်းရင်း တခေါခေါ ဟောက်ကာ အိပ်မော ကျနေသည့် လူဝကြီးကို မကျေမချမ်း ကြည့် လိုက်မိ၏။ အိပ်ပျော်နေရင်းနှင့်  ဒီဖက်ကိုပိကျ လာသည့်အတွက် ပြန်တွန်း နေရတာကလည်း အလုပ်တခုဖြစ်နေသည်။နေရာရသည့် အ တွက် လမ်းမှာ တမှေးလောက်တော့ မှေးလိုက်ဦးမည် ဆိုသည့် စိတ်ကူးက သဲထဲရေသွန် ဖြစ် ခဲ့ရလေပြီ။အခုတော့လူဝကြီး၏ ဗိုက်ခေါက်ထူထူ အိအိကြီးက ကားလှုပ်လိုက်တိုင်း အောင်ဘ ညို (၂)၏ ကိုယ်လုံးကို အသက်ရှူရပ်မတတ်ဖိညှစ် ၍လာသည်။ ချွေးစော်ကလည်း နံသေး၏။ တကယ်လို့ ဒီနေရာမှာ လူဝကြီးမဟုတ်ဘဲ မိန်းမချောလေးတယောက်သာ ဖြစ်နေခဲ့လျင် ဘယ်လောက် ကောင်း လိမ့်မည်နည်းဟု လည်းမချင့်မရဲတွေးနေမိ၏။

ဘယ်လိုမှ မသာယာသည့် အဆီအစ်အစ်ကြီးတွေအစား မိန်းကလေးတယောက်၏ နူးညံ့သည့် ကိုယ်လုံး၊ ဒါမှ မဟုတ်ရင်သားထွားထွား တွေနှင့်သာ အခုလို ဖိကပ်ပြီး လိုက်ရပါလျင် အောင် ဘ ညို (၂) စိတ်မပျက်ဘဲ ပျော်တောင် ပျော်ရွှင်နေပေလိမ့်ဦးမည်။

တွေးနေရင်းနှင့် လူဝကြီး၏ ဗိုက်သားဆူဆူ ကြီးက ပိကျလာသလို ပေါင်သားအစ်အစ်ကြီး တွေ ကလည်း အောင်ဘညို (၂)၏ ပေါင်တံကို ဖိလာသည်။ ထိုသို့သော အထိအတွေ့ ကို စိတ် ပျက်စွာ သက်ပြင်းချရင်းနှင့် ရင်တွေတဒိုင်း ဒိုင်းခုန်လာသည့်အခါ အောင်ဘညို (၂) အံ့သြ ခြင်းကြီးစွာ ဖြစ်ရသည်။ ဝေခွဲရခက်သည့် အပူလှိုင်းတခုနှင့် တပ်မက်ခြင်းတခုက ရင်ထဲမှာ တလွန့်လွန့် ခေါင်းပြူထလာ၏။

လက်ဖျားခြေဖျားတွေအထိ အပူတခုကစီးမျောပျံ့လွင့်လာပြီးနောက် ပေါင်ကြားထဲကလည်း တဖြည်းဖြည်းတင်းမာလာနေမှုကို ခံစားသိလိုက်၏။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ မပါသည့်အတွက် လက်နှင့် မသိမသာလေးဖိထားရင်း သံချောင်း ကြီးတမျှ မာကာ အပါ်ကိုအတင်းရုန်းကန်တက် သည်အထိ ဖြစ်လာရသည့် အတွက် လည်းအံ့သြနေမိ၏။ ကြပ်ညပ်နေသည့် ကားပေါ်မှာ ခက်ခဲစွာလိုက်ပါနေသည့် ကြားထဲတွင် ဒီလိုစိတ်ဖြစ်လာတာ ဘာကြောင့်လဲဆိုတာ လုံး၀ နားမ လည်ပါ။

“ ခက်ပြီ ထင်တယ်”

လူဝကြီးကလည်း ကားလှုပ်လိုက်တိုင်း တအိအိနှင့် လာလာပြီးပွတ်တိုက်လေရာ ထိုအထိ အ တွေ့ ကြောင့်များလားဟု လည်းဇဝေဇဝါဖြစ်ရသည်။ဖြစ်တော့မဖြစ်နိုင်ပါ အောင်ဘညိုက ယောက်ျားခြင်းရင်ခုန်တတ်သူမဟုတ်။ ထို့ အပြင်ဒီလူဝကြီး ကိုမှ စိတ်လှုပ်ရှားရအောင် မိန်းမ စိတ်ပေါက်နေသည့် သူလည်းမဟုတ်။

လူ၏ကိုယ်တွင် ယောက်ျား ဟော်မုန်းနှင့် မိန်းမ ဟော်မုန်းနှစ်မျိုးလုံးပါသည်ဟုကြားဖူး၏။ ယောက်ျားဟော်မုန်းတွေ အားကောင်းသူက ယောကျ်ား ဖြစ်လာပြီး မိန်းမ ဟော်မုန်း အား ကောင်းသူတွေက မိန်းမ ဖြစ်သွားကြသည်ဟူ။ အခု အတတ်ဆန်းကာ ဂြိုလ်သား အားကိုးနှင့် သုံးကိုယ်ခွဲလိုက်ရာမှ မိမိ ၏ ကိုယ်ထဲမှာ မိန်းမ ဟော်မုန်းတွေ စုဝင်သွားပြီး ဒီလိုတွေ ဖြစ်လာ ရခြင်း လားဟု တွေးရင်း ကျောထဲ စိမ့်လာမိသည်။ အိပ်ပျော်နေသော လူဝကြီးကို မရဲတရဲ ကြည့်ရင်းကျောထဲမှာ တစိမ့်စိမ့် နှင့် ချမ်းလာသည်။

မိန်းမ စိတ်ပေါက်သွားတာတော့ မဖြစ်နိုင်ဟု ထင်ပါသည် လူဝကြီးကို ကြည့် ရတာ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ မနေပါ။ ဘာကြောင့်ဖြစ်တာလဲဟု စောကျောရင်း ဆန့်ကျင်ဖက်လိင်ကို တောင့်တ စိတ်ဖြင့် ဖြစ်နေရခြင်း ဟုဆုံး ဖြတ် လိုက်မိသည်။

“ ဘာတုန်းကောင်လေး”

တရေးနိုးလာပုံရသည့် လူဝကြီးက မေးငေါ့ပြီးမေးလိုက်ရာ

“ ဘာ ...ဘာ..မှ ..မဟုတ်ပါဘူး။”

အပေါ်ကို အတင်းရုန်းကန်တက်နေသော ပေါင်ကြားထဲက အချောင်းကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် အတင်းဖိအုပ်ထားရင်း အောင်ဘညို (၂) အလန့် တကြား ပြော လိုက်မိ၏။ အငြိမ်မနေ တလှုပ လှုပ် လုပ်ရင်း သူ့ကို ခနခန လှမ်းကြည့်နေသည်ကို လူဝကြီး ရိပ်မိသတိထား မိပုံရသည်ဟု တွေး ရင်းအောင်ဘညို (၂) မျက်စိမှိတ်က အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။ လက်နှစ် ဖက် နှင့် စုံဖိပြီး ပေါင်ကြားထဲကို အတင်းထိုးထည့်ထားသည့် တိုင်အောင် အောက်က ဟာကြီး တဆတ်ဆတ် တုန်နေသေးတာကို သိနေသည့် အတွက် စိတ်မချမ်းသာခြင်း ပြင်းစွာဖြစ် ရသည်။

ဘေးမှာရှိနေတာ ယောက်ျားကြီးတယောက်ဖြစ်နေလို့ တော်သေးသည်။ တကယ်လို့ မိန်းမ သားတယောက်သာ ဖြစ်နေခဲ့ လျှင် အောင်ဘညို (၂) အတွက် တကယ်ကို မလွယ်သော ကိစ္စ ဖြစ်သည်။ ရင်ထဲမှာ ဘယ်လောက်တောင် ပြင်းထန်ကာ ဆူဝေနေသည်ကို ကိုယ့်ဖာသာပဲသိ သည်။ တကယ်လို့ သာရွေ့လျားနေသည့် ကားပေါ်မှာ မဟုတ်ဘဲ မိန်းမ တယောက်ယောက် နှင့် လူသူဆိတ်ကွယ်ရာ နေရာတခုခု မှာသာရှိနေခဲ့ လျှင် ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် ထိန်းနိုင်လိမ့်မည်ဟု မထင်မိပါ။

အခုပင်လျှင် ကြိုးစားထိန်းချုပ်နေသည့် ကြားထဲက ရင်ထဲမှာ ရမ္မက်မီးတွေ တလှပ်လှပ်နှင့် ပြင်းထန်စွာ ခုန်ပေါက်လောင်မြိုက်နေသည်။ အောင်ဘညို (၂) မိန်းမတယောက်ယောက်နှင့် လိင်ဆက်ဆံဖို့ကိုသာ စိတ်ထဲမှာ သဲကြီးမဲကြီးတောင့်တနေမိ၏။

..................................

ကားကငြိမ့်ကနဲ လှုပ်သွားပြီးနောက် အောင်ဘညို (၃) ငိုက်မြည်းနေရာမှ နိုးလာသည်။ ရှေ့ခုံ မှာ စောစော က ထိုင်နေသည့် ပွဲစားလိုလို လူ မရှိတော့တာကို မြင်ရမှ ငိုက်သွားသည့် အ တွက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျိန်ဆဲနေမိသည်။ပွဲစားဆင်း သွားတာကိုသိရင် ထိုနေရာမှာ ဝင်ထိုင်လို့ ရနိုင်၏။ အခုတော့ အလယ်ကဘာမန်းမသိသည့် မြွေအရေခွံ အိတ်ကြီးတွေ ပေါ်မှာပဲ ဆက်လိုက်ရပေ တော့မည်။ နောက်ထပ် တနေရာက ဘယ်တော့ လွတ်မည်ကို မသိနိုင်သေး ရန်ကုန် အထိ ဒီအတိုင်းပဲ ဆက်စီးချင်လည်း စီးသွားရ နိုင်သည်။

လွတ်သွား သည့် နေရာမှာ ဝင်ထိုင်သွားသူကို ကြည့်လိုက်တော့ ပိန်ခြောက်ခြောက်  အမျိုးသ မီးတယောက် ဖြစ်နေသည်။ သူမ ကားပေါ်ပါလာတာကို စောစောက တော့ သတိမထားမိပါ။ အောင်ဘညို (၃) ငိုက်မြည်း မသွားခင်လေးတင်ပင် နောက်ဖက်၌ မတ်တပ်ရပ်လိုက်လာသူ တချို့ရှိတာကို သတိထားမိလိုက်သေးသည်။ နှမျောတသစိတ်နှင့် နေရာဝင်သွား သည့် အ မျိုးသမီး ကို မကျေမနပ်နှင့် အကဲခတ်မိသည်။ အသက် အရွယ်ကတော့ အောင်ဘညို နှင့်ရွယ် တူ လောက်ပဲ ရှိမည်။ နှာခေါင်းပြား ပြား အသားညိုညို နှင့် အမျိုးသမီးက နှုတ်ခမ်းကလည်း ထော်သေးသည်။

အောင်ဘညို (၃) မကျေမနပ်ကြည့်နေတာကိုမြင်တော့ အမျိုးသမီးကလည်း ခပ်တည် တည် ပြန်ကြည့်၏။ အဝတ်အစား ခပ်နွမ်းနွမ်းနှင့် မိန်းမသည် စွာမည့် ပုံတော့ရှိ၏။ ကားပေါ်မှာ တွေ့ ရသည့် ယောက်ျားတယောက်ကို ခပ်တင်းတင်း ပင်ရင်ဆိုင်ကြည့်လာသည်။ သွားကြည့် မိ သည့် အောင်ဘညို(၃) သာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်ရင်း မျက်နှာလွှဲပစ်လိုက်ရတော့သည်။

မျက်စိကိုမှိတ်ကာ ရသလောက်ကလေး ငိုက်မြည်းဖို့ စဉ်းစားသော်လည်း ကားက တလှုပ် လှုပ် နှင့် လမ်းဆိုးသည့်နေရာကိုဖြတ်သန်းနေသော ကြောင့် စောစောကလို ငိုက်မြည်း သည့် ဆီကို တောင်မရောက်နိုင်ပါ။ အမိုးက သံတန်း ကိုလက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ရင်း အိတ်တွေပါ် က ပြုတ်ကျမ သွားအောင် ကိုယ်ကိုထိန်းနေရ၏။ ထိုအချိန်မှာ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ဟိုအမျိုးသမီးကို ကြည့် ချင် စိတ်ထပ်ပေါ်လာသဖြင့် မသိမသာလေး စောင်းငဲ့ကာ ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ ကားက လှုပ် ခါ နေသောကြောင့် သူမလည်း ရှေ့ ခုံကို လက်နှင့် တွန်းထားရတာမြင်သည်။

အောင်ဘညို (၃) ရောက်ရှိနေသည့် နေရာက အနည်းငယ်မြင့်သည့် အတွက်  အပေါ်စီးက နေကြည့်သလိုဖြစ်နေ သည့် အခါ ပွင့်ဟနေသည့် အင်္ကျ ီ ရင်ဘတ်ကြားကိုမြင်ရသည်။ ဘော် လီလား ဘရာစီယာလား မသိသည့် အတွင်းခံက ညစ်ထပ်ထပ် အ ရောင်ရှိပြီး ပုခုံးပေါ်တွင် တင်နေသည့် ကိုင်း ကြိုးက ချေးအထပ်ထပ်နှင့် တွန့် လိမ်နေ၏။ အဲဒီအောက်က ရင် သား ကတော့သိပ်အရောင်မညစ်ဘဲ အနည်းငယ်ဖြူသည်။ ဒါပေမယ့် ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွားတောာ့ မရှိရှာပါ။ သာမန်အရွယ်အစားရှိသူ မိန်းမတယောက်ဆိုရင် တောင်မှ ဒီလို အချိန်မျိုးဆိုရင် ရင်သားတွေ တလှုပ်လှုပ် ခါနေပေလိမ့်မည်။ ဒီမိန်းမ ကတော့ ဘာမှ မဖြစ်။

အောင်ဘညို (၃) ကြည့်နေသည်ကို သတိမထား မိဘဲ သူမဖာသာငိုက်နေသည့် မိန်းမ ဆီက နေ အကြည့်လွှဲလိုက်ပြီး အောင်ဘညို (၃) လည်း ပြန် ငိုက်ဖို့ လုပ်သည်။ လမ်းကြမ်းသည့် နေ ရာ ကို ကျော်လွန်လာပြီ ဖြစ်သောကြောင့် ကားကလည်း ငြိမ်သွားလေပြီ။

မျက်လုံးတွေ မှိတ်လိုက်သော်လည်း အောင်ဘညို (၃) အာရုံထဲမှာ ဟိုမိန်းမ၏ အပေါ်ပိုင်း မြင် ကွင်းက ပျောက်ပျက် မသွားဘဲ စွဲထင် ကျန်နေသည်။ ထို့နောက် ရုတ်တရက်ဆိုသလို ထိုညစ် ထပ်ထပ် အတွင်းခံကို ဆွဲယူလွှတ်ပစ် လိုက်ပြီး ပြားကပ်ကပ်ရင်သားတွေကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် စုံကိုင်ကာ အားကုန် ညှစ်ပစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာရသည်.

'' ငါ့နေရာကို ဝင်ဦးသွားတာကို မကျေနပ်လို့  ဒီလို အတွေးဝင်ရတာလား'' 

ဟု စဉ်းစားရင်း ရယ်ချင်စိတ်ဖြင့် ဖြေသိမ့်သော်လည်း မရဘဲ ရင်ထဲကနေ တလှိုက်လှိုက်နှင့် ဆူဝေတက် လာ၏။ မှိတ် ထားသည့် မျက်စိကျု ပြန်ဖွင့်ပြီး ဟိုမိန်းမ ကို ထပ်ကြည့်မိပြန်သည်။ ကျေးဇူး ရှင်မက ဒီတခါ တော့ နောက်မှီကို အားပါးတရ မှီပြီး အိပ်ပျော်လို့ပင်နေလေပြီ။ ဒူးတဖက်ကို ရှေ့ ခုံနောက်မှီ ဆီသို့ ထောက်ပြီး ကျန်ခြေတဖက်ကို အောင်ဘညို (၃) တက် ထိုင်နေရာအိတ် ပုံဖက်ကို ဆန့် တန်းကာ ကို့ယို့ ကားယားမြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်း ကြောင့် အောင်ဘညို (၃) ရင်တွေ တထိတ်ထိတ် ခုန်လာသည်နှင့် အမျှနားထင်မှာလည်း သွေးတွေ တဒိတ်ဒိတ် တိုး လာသည်။

ဖြဲထားသည့် ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားထဲသို့ ဒူးထောက်ဝင်ပြီး ထမိန်ကို လှန်တင်ကာအားရပါးရ ဆောင့်ထိုးပစ်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာသည့် အခါ အောင်ဘညို (၃) ခမျာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မ ယုံကြည် နိုင်အောင် ဖြစ်ရရှာသည်။ချောချောလှလှ တောင့်တောင့် တင်းတင်း မိန်းက လေး တယောက်ကို မြင်ရလို့ ဒီလိုဖြစ်တယ်ဆိုရင် လက်ခံနိုင်စရာ ရှိသော်လည်း အခုတော့ မတူ ညီသည့် အခြေအနေဖြစ်လို့ ထူးဆန်းနေသည်။ မြင်ရသည့် အနေအထားကလည်း ရင်ခုန်စရာ တစက်မှ မရှိပါ။ ဒါပေမယ့် စိတ်တွေထိန်းသိမ်းလို့မရနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်ကတော့ အမှန် ဖြစ်၏။ ထို မိန်းမ နှင့် အားပါးတရာ လိင်ဆက်ဆံပစ်လိုက်ချင်သည့် စိတ်တွေကို ဆီးတားလို့ မနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။

'' ဟောဗျာ''

အောက်ခံဘောင်းဘီ မပါသည့် ပုဆိုးအောက် ကနေ မိမိ၏ လိင်တံကြီး ပေါက်ကွဲထွက် လုမ တတ်တင်းမာနေသည်ကို စမ်းလိုက် မိသည့် နောက် တွင် အောင်ဘညို (၃) ထိတ်လန့် တ ကြား ရေရွတ်လိုက်မိ၏။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို မသိမသာ အကဲခတ်ရင်း လက်တဖက်နှင့် တင်းတင်းဖိ ထား လိုက်ရသည်။ ဟိုမိန်းမကို မကြည့်မိအောင် မျက်နှာ လွှဲပြီး မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်သော်လည်း ဟိုမိန်းမ ကို အခုထိုင်နေသည့် အိတ်တွေပေါ်ကို တင်ကာ ပေါင် နှစ်ချောင်းကို ဖြဲ အတင်းလုပ်နေသည့် မြင်ကွင်းကို မျက်လုံးထဲမှာ ရုပ် ရှင်တကားကြည့်ရသလို မြင်နေ၏။ အသက်ကို မှန်မှန် ရှူသွင်း ရှူထုတ်လုပ်ရင်း ကြိုးစား ဖြေလျော့သော်လည်း ဘယ် လိုမှ မရပါ။ ပေါင်ကြားထဲက အချောင်းကြီးက ပိုလို့တောင် ခုန်ပေါက်လာသည်။

'' ကျန်းမာရေး၊ ကျန်းမာရေး၊ ခန နားမယ်၊ ဗိုက်ဆာရင်လည်း စားလို့ရတယ်ဗျို့”

ကားရပ်သွားပြီး စပယ်ယာ၏ ကျယ်လောင်စွာအော်သံပါထွက်လာသည့် အခါ ကားပေါ်က လူ တွေလှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်လာကြသည်။ ထိုင် နေရာကနေ ထသူတွေကထလာချိန်တွင် အောင် ဘညို (၃) တယောကသာ ကိုယ့်ပေါင်ကြားကိုယ် လက်နှင့် ဖိပြီးဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ် နေသည်။

“ ခြေထောက် ဖယ်ပေးပါ”

အသံကြားလို့ လှည့်ကြွည့်လိုက်ရာ ဘေးမှာရပ်နေသည့် မိန်းမကို မြင်လိုက်ရ ၍ အောင်ဘညို ခြေထောက်တွေကို အိတ်ပုံပေါ် ဆွဲတင် ကွေးပေးလိုက်သည်။ လွတ်အောင်ဝေးဝေးရှောင် ပါ သည် ဆိုမှ ခုံနှင့် အိတ်တွေကြားမှာ ကပ်ကပ်သပ်သပ်ထွက်ရင်း သူမ၏ တင်ပါးက အောင်ဘ ညို (၃)၏ ဒူး ကို မိမိရရ ပွတ်တိုက်သွားကြသေး သည်။ သူမ ဘေးမှာ ထိုင်သူကတော့ ယောက်ျား အသက်ကြီးကြီး တယောက်ဖြစ်သည်။

ကားပေါ်က လူတွေ အသီးသီး ဆင်းသွားကြသည့် အခါ အောင်ဘညို တယောက်သာ အထုပ် တွေ ပေါ် မှာ ငုတ်တုတ်ကလေး ထိုင်လျက် ကျန်နေခဲ့ပါသည်။

“ အကိုကြီး မဆင်းဘူးလား”

အနားကိုရောက်လာသော စပယ်ယာ၏ စကားကြောင့် အောင်ဘညို (၃) ကယောင်က တန်း နှင့် ကိုယ့်ပေါင်ကြားကိုယ်ပြန်စမ်းမိသည်။ အောက်က ဟာကြီးက ကြိုးချည်ခံထားရသည့် မြင်း ရိုင်း တကောင်လို အစွမ်းကုန် ခုန်ပေါက် ရုန်းကန် နေဆဲပဲ ရှိသေး၏။

“ မ ...မ..မ ..မဆင်းတော့ဘူး”

“ နဲနဲ ကြာမယ် အကို၊ ကားက လုပ်စရာလေးရှိလို့”

“ ရ ..ရ ..ပါတယ်”

“ မဟုတ်ဘူးလေ အကိုရဲ့၊ ကျွန်တော်က တံခါးတွေ ပိတ်ထားမှာ၊ အကိုကရှိနေရင် ..အကိုရာ ...တခုခု ဆိုရင် မကောင်းဘူး မဟုတ်လား၊ အကို့ ကို ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး၊ သိတယ် မဟုတ် လား၊ အဲ ဒါကြောင့် အောက်မှာ ခနဆင်း ထိုင်နေပါလား၊ စိတ်ချပါ အကို့ ဘိမပျောက်စေရ ပါဘူး”

“ အော် ..အင်း ..အင်း ”

ဘာပြောမှန်း မသိသော်လည်း အောင်ဘညို (၃) ယောင်ချာချာနှင့် အိတ်ပုံပေါ်က လျောဆင်း လိုက်သည်။ ထောင်ထနေသည့် ဟာကြီးကို ပုဆိုးနှင့် ရောလုံးကိုင်လိုက်ကာ ပုဆိုးပဲ မ ထားသ လိုလို လက်နှင့် ဖိထားရင်း ကားပေါ်က ဆင်းလာခဲ့သည်။ အပြင်မှာ မီးရောင် တွေ ထိန်လင်း နေ သော စားသောက်ဆိုင်တန်းကြီးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ စောစောက ကိုယ့်အပူနှင့် ကိုယ် ဖြစ်နေ၍ အပြင်ကို သတိလုံး၀ မထားမိပေ။ ပေါင်ကြားကို လက်နှင့် မကာ ကားပေါ်က ကုပ် ချောင်းကုပ်ချောင်း ဆင်းလာသည့် အောင်ဘညို (၃) ကိုမြင်သည့် လူတယောက်က

“ ဟာ.. အရေးကြီးနေပြီလား၊ ဒီလမ်းအတိုင်းသွား၊ ဒီလမ်း အတိုင်းသွား၊ ဟိုဖက်မှာ အိမ်သာရှိ တယ်”

ဘယ်သူမှန်းတော့ မသိ၊ ကားပေါ်မှာ တူတူ ပါလာသည့် လူတယောက်ပဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ခေါင်း ကို တွင်တွင် ညိတ်ပြရင်း သူပြသော လမ်း ကြားလေး အတိုင်း ဆိုင်တန်းတွေ နောက် ဖက်သို့ ခပ် သွက်သွက် ပြးလာမိသည်။ နောက်ဖက်မှာ အိမ်သာတွေတန်းလျက်မြင်ရသည်။ အလည်ခေါင်တွေင် သွပ်ပြားတွေနှင့် ကန့် ပြီး ကျားနှင့် မ ခွဲခြားထားသည်။ ကံအားလျော်စွာ အစွန်ဖက်ဆုံးက အိမ်သာခန်းက လွတ်နေသည်။

အောင်ဘညို (၃) ဝင်လိုက်သည့် အစွန်ဆိုတာက မိန်းမ အခန်းတွေ နှင့် ကပ်လျက် အ ခန်း ဖြစ်သည်။ အိမ်သာထဲရောက်သည်နှင့် တံခါးကို ကျောမှီကာ အောင်ဘညို(၃) သက်ပြင်း မောကြီးချလိုက်မိသည်။ ဖိနှိပ်ထားခြင်းက လွတ်သွား သည့် အခါ အချောင်းကြီးက လွှတ် စင်က ထွက်တော့မည့် ဒုံးပျံကြီးလို မတ်မတ် ထောင် ပြီး တဆတ်ဆတ်ခါနေသည်။ လူ့ သ ဘာဝအရ လိင်ဆန္ဒ နှင့် တပ်မက်ခြင်းတွေ ဟိုအရင်က အကြိမ်ကြိမ် ဖြစ်ခဲ့ဖူးသော်လည်း ဒီလောက် အထိ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ မဟုတ်ခဲ့ပါ။  ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် ပြန်ထိန်းချုပ်ပြီး ဖြေလျော့ချ လိုက်လို့ရသည်။သဲသဲ နှင့် ဆိုရင် ဒီလိုပဲ စိတ်ကို ကြိုးစား ထိန်းရမြဲဖြစ်၏။ အခုတခါကတော့ ဘယ်လိုမှ ထိန်းမရနိုင်။ ထိန်းနေသည့်ကြားက ရမ္မက် စိတ်တွေ အထပ်ထပ် တိုးလာနေ၏။ ပုဆိုးကို အောက်ကနေမတင်ပြီး ကိုယ့်ပစ္စည်း ကိုယ် စစ်ဆေးကြည့်လိုက်ရာ ရှိသမျှ အကြော တွေ အကုန်ဖုဖေါင်းထနေပြီး တဒိတ်ဒိတ် နှင့် သွေးတိုးလိုက်တိုင်း တဆတ်ဆတ် ခါနေသည် ကိုတွေ့ လိုက်ရသည်။

'' ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ''

အောင်ဘညို (၃) စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ညည်းလိုက်မိသည်။ ဒီအတိုင်းဆို ဘယ်လိုပုံစံနှင့် လူတွေကြားက ဖြတ်ပြီးကားပေါ်ကိုပြန်တက်ရမည်နည်း။ မျက်စိကိုမှိတ်၍ စိတ်ကိုလျှော့ဖို့ နောက် တကြိမ်ကြိုးစားကြည့်နေစဉ် နားထဲသို့ အသံတွေ တိုးဝင်လာသည်။ သွပ်ပြားတချပ် သာခြားသည့် ဟိုတဖက်က မိန်းမတွေ၏ စကားပြောသံ၊ ရယ်သံတွေ။ ခနနေတော့ တရှူးရှူး တဗျန်းဗျန်း နှင့် ပေါက်ချလိုက်သည့် အသံတွေ၊ တခုပြီးတခုနားထဲကို တိုးဝင်လာ၏။ အရည် တန်းလေးတခု ထွက်ကျလာနေသည့် မိန်းမ အင်္ဂ ါ တခုကိုလည်း မျက် လုံးထဲမှာ မြင်လာ သည်။

'' ကဲ ...မထူးတော့ပါဘူး၊ ကားထွက်သွားလဲ မတတ်နိုင်ဘူး''

အိမ်သာနောက်ကျောနံရံကို လက်တဖက်နှင့် လှမ်းတွန်းလိုက်ပြီးနောက် ကျန်လက်တဖက်နှင့် သံချောင်းလို မာနေသည့် အတံကြီးကို တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ အောင် ဘညို (၃) အားရ ပါး ရ ဂွင်းတိုက်နေမိတော့သည်။ပြင်းထန်လွန်းနေသည့် ဆန္ဒ တွေကို ဖြေဖျောက်ရန် သူ့ မှာ ဒီတနည်းကိုသာ အကောင်းဆုံးစဉ်းစားမိ၍ ဖြစ်ပါသည်။

........................................

အမျိုးသမီး၏ ခြေထောက် နှစ်ချောင်းကို သူမ၏ ရင်ဘတ်နှင့် ထိလုမတတ် တွန်းဖိကာ အား ပါးတရ ဆောင့်ရင်း ကျန်ခဲ့သောနေ့ ရက်တွေကို အောင်ဘညို (၁) နှမျောတသ ဖြစ်နေမိ သည်။ အရင်ရက်တွေထဲကသာ ဒီလိုနေခဲ့ရင် ဒီအပန်းဖြေခရီးသည် သူ့ အတွက် ပျော်စရာ အတိပင် ဖြစ်တော့သည်။ ဒီအမျိုးသမီး၏ မျက်လုံးတွေနှင့် အမူအရာတွေကို ရိပ်စားနေမိပါ လျက် နှင့် တွန့် ဆုတ်နေခဲ့တာကိုအရမ်းပဲ နောင်တရ မိပါသည်။

'' အား...အင်း....အား ...အရမ်းမကြမ်းနဲ့ကွာ၊ တို့ မနေတတ်ဘူး”

မနေတတ်ဘူးဆိုသော်လည်း အမျိုးသမီး၏ မျက်နှာပေါ်မှာ ရမ္မက်ခိုးတွေကသိသာလွန်းသည်။ ရမ္မက် ထန်သလို အတွေ့ အကြုံ ရင့်ပုံ ရသည့် အမျိုးသမီးက အောင်ဘညို (၁) ပြုသမျှကို တခုမှ မငြင်းဆန်ခဲ့ပါ။သူမ၏ အဝတ်တွေကို ချွတ်တုန်းက မူသလိုလို လုပ်ခဲ့သေးသော်လည်း ဗလာကိုယ်ထီးနှင့် ချစ်ခန်းစ ပြီးသည့်နောက်မှာတော့ သူမ၏ တုန့်ပြန်တက်ကြွမှုတွေက အားရ စရာ ကောင်းလွန်းသည်။

“ အရင်နေ့တွေထဲက လာရမှာ''

“ သူ့ ဟာသူပဲများနေပြီးတော့များ”

“ ကျွန်တော်က ဒါမျိုးမှ အတွေ့ အကြုံမရှိတာ”

“ အတွေ့ အကြုံ မရှိပေလို့ပဲ၊ ရှိများရှိရင် မလွယ်ဘူး၊ ဒီမှာ လူလဲ ကျေတော့မယ်”

“ မချေရက်ပါဘူးဗျာ၊ ဒီလောက်လှပြီး နုတဲ့ အသားလေးတွေကို'

ရင်သားနှစ်ဖက်ကို အားပါးတရညှစ်ရင်း အောင်ဘညို (၁) မောသံကြီးနှင့် ပြောလိုက်မိသည်။

'' မောနေပြီလား”

'' မောတော့မောတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် မမောပါဘူး၊ သေချင်သေပါစေ”

'' တို့ ကို အမှုပတ်အောင်တော့ မလုပ်ပါနဲ့ ကွယ်'

ချွဲချွဲ နွဲ့ နွဲ့ လေးပြောရင်း အောင်ဘညို(၁)၏ လက်ဖျံကို ဆိတ်လိုက်သည့် အခါ မနာနိုင်ဘဲ ကိုယ်ထဲက သွေးတွေ ဆူပွက်လာသည့် အတွက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆက်တိုက် ပစ် ဆောင့်လိုက်မိသည်။

'' အား...ဖြေးဖြေး ..ဖြေးဖြေးလေ၊ သူမနာတိုင်း''

ညှာနေစရာမလို ဟုနားလည်သည့် အတွက် အောင်ဘညို (၁) လုံး၀ မရပ်ပါ ဆက်ကာ ဆက် ကာသာ ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ သူမကလည်း ဘာမှ ထပ် ပြီး မကန့်ကွက်ပါ။ အောင်ဘညို (၁)၏ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ချက်တွေ အောက် တွင် တကိုယ်လုံး တသိမ့်သိမ့် ခါရင်း တအီအီ နှင့် သာ အော်ညည်းလို့နေသည်။

တည်းခိုခန်းက မွေ့ယာက မကောင်းသော်လည်း သူမ၏ အိစက်သော ကိုယ်လုံးက အောင် ဘ ညို (၁) အတွက် မွေ့ယာကြီးတခု သဖွယ်ပင်ဖြစ် သည်။ စိုပြေကာ ချောမွတ်သည့် အသား အ ရည်ရှိသလို အပျို မဟုတ်သော်လည်း အသားဆိုင်တွေက ပြည့်ဖြိုးတင်း ရင်းနေသော ကြောင့် အောင်ဘညို (၁) အတွက်တော့ တပ်မက်ဖွယ် အတိဖြစ်သည်။ မောက်ကြွနေသည့် ဆီးခုံ အောက်နားက အမွှေးမည်းမည်းတွေ ခပ်ကျဲကျဲဝန်းရံထားသည့် အရာလေးကလေး ဖောင်း ဖောင်း တင်းတင်းနှင့် ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ရင်ခုန်ဖွယ်ခံစားမှုကိုပေးနိုင်သည်။

လုပ်နေရင်းနှင့် ပြီးဆုံးချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာရသော်လည်း အတင်းထိန်းထားမိ၏။ ခန နားလိုက်၊ စကားပြောလိုက်၊ အနေအထားပြောင်းလိုက်နှင့် အချိန်ကို တတ်သလောက် မှတ် သ လောက် ဆွဲဆန့် ထားမိ၏။ အခုဆိုရင် အနေအထား လေးငါးကြိမ်လောက် ပြောင်းပြီးနေပြီ ဖြစ်သည်။ ထိန်းလို့ မနိုင်အောင် ပြီးချင် လာပြီ ဆိုရင်တော့အောင်ဘညို (၁) သဘောအကျဆုံး အနေအ ထားဖြစ်သည့် ဒေါ့ဂီ စတိုင်သို့ ပြောင်းလုပ်ကာ ပြီးလိုက်မည်ဟု စိတ်ကူးထား၏။

“ ကြာလိုက်တာကွာ၊ ဒီမှာ ညောင်းနေပြီ၊ မပြီးနိုင်သေးဘူးလား”

“ ပြီးချင်တာတော့ စထည့်လိုက်ကထဲကပဲ၊ မနည်းထိန်းထားတာ”

“ အယ် ..ယုတ်မာတယ်တော့၊ တို့တောင် နှစ်ခါ ပြီးသွားပြီ၊ နားလိုက်ပါလားကွာ၊ တို့ တည လုံးသူနဲ့ နေပေးမှာပဲ ဥစ္စာကို ၊ နော်”

'' နှမျောလို့”

“ အွန်...ပြောတတ်လိုက်တာ၊ ကောင်မလေးတွေကို ဒီလိုပဲပြောနေကျလား”

'' မဟုတ်ပါဘူး၊ ကောင်းလွန်းလို့ ပြီးရမှာ နှမျောနေတာ”

'' တို့ အပျို မဟုတ်ပါဘူး၊ ရှင်လဲ သိပါတယ်၊ ရှင်လဲသိပါတယ်၊ စိတ်ချမ်းသာအောင် လာပြော မနေပါနဲ့”

'' တကယ်ပြောတာပါ၊ အထဲမှာ စီးပြီးကြပ်နေတာပဲ”

'' ဒါကတော့ သူ့ ဟာကြီးကကြီးတာကိုး၊ ရှည်လဲရှည်တယ် အားနဲ့ ဆောင့်လိုက်ရင် အောင့် တောင်အောင့်တယ်”

“ မိန်းမ တွေက ကြီးမှကြိုက်တာဆို”

“ ကြိုက်တော့ ကြိုက်တာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် သူဟာကြီးနဲ့ကျတော့ မနေတတ်ဘူး၊ ဟွန်း…ရှင်က ကပ္ပလီ မျိုးထင်တယ်”

မဟာယောက်ျားတို့ ၏သဘာ၀ အတိုင်း ကြီးတယ်ပြောရင် သဘောကျကြတတ်သည့် ထုံးစံ အရ အောင်ဘညို (၁) လည်း မာန်တွေ တက်ပြီး တလမန်းကြမ်း ဆက်လုပ်မိတော့၏။

“ အို ..အား...ပြောကာမှ ပိုဆိုးနေပြီ၊ သူရယ် ...အင့် ...အင်း”

အမျိုးသမီး၏ လှိုက်လှိုက်မောမော ညည်းသံတွေက အောင်ဘညို (၁) ကို မီးလောင်ရာ လေ ပင့် ပေးသည့် နှယ်ပင်ဖြစ်သည်။ အထက်အောက် စုန်ဆန် ခါနေသည့် ရင်သားအိအိတွေကို မြင်နေရတာ ကလည်း စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ် ကောင်း၏။ မရပ်မနားဆောင့်ရင်း ဒေါ့ဂီ ပြောင်းဖို့ တောင် သတိမရတော့ဘဲ ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်သွားတော့သည်။ ပြီးသွားသည်နှင့် သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်ကို အရုပ်ကြိုးပြတ် လဲကျလာသည့် အောင်ဘညို (၁) ကို အမျိုးသမီးက အလိုက် သင့်လေး ဆီးကြို ဖက်ထားပေးသည်။

တုန်ခါနေသောအိစက်သည့် အထိအတွေ၊ နရီ မမှန်သည့် သူမ၏ အသက်ရှူသံ ပြန်မချွတ်ဘဲ စွပ်ထားဆဲရှိသေးသည့် အချောင်းကြီး ကြောင့် အောင်ဘညို (၁) ကိုယ်ကိုယ်လှုပ်လိုက် တိုင်း ခပ်ဖွဖွ ညည်းသံလေးပေးခြင်း တို့ကို နာခံရင်း  မနက်မိုးမလင်းမချင်း ရသလောက်ကို ဆွဲ နိုင် သမျှဆွဲ ပစ်မည်ဟု အောင်ဘညို (၁) ဆုံးဖြတ်မိတော့သည်။

'' ကျွန်တော်တို့ တညလုံး လုပ်ကြမယ်နော်”

'' ကြည့် လေ...အရမ်းဆိုးတာပဲ”

'' မရဘူးလား ''

'' တကိုယ်လုံး ပေးထားပြီးပြီပဲ သူရယ်''

အပိုင်း  ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>