ကျွန်တော်နှင့် သက်ဆိုင်သော အပိုင်း ( ၂ )

ကျွန်တော်နှင့် သက်ဆိုင်သော အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - ခေါင်းရှောင်သူ (Red Lace)

မောင်မောင်ကတော့ အိပ်မောကျနေတာ ကြာပါပြီ။ ဒါပေမယ့် သူ့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး လှုပ်နှိုးလိုက်တဲ့ အေပရယ်ကြောင့် နိုးလာရတယ်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ညဆယ်နာရီထိုးတော့မယ်။သူ့ခမျာ မောမောပန်းပန်းနဲ့ မေပြန်သွားကတည်းက အိပ်လိုက်တာ ခုဆို လေးနာရီလောက်ရှိသွားပြီပေါ့။

`နိုးပြီလား … ဒါနဲ့ မေးရဦးမယ်။ ငါ အပြင်သွားတုန်း နင်ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့သလဲ … ပြောပါဦး …´

အေပရယ်က သူ့ပါးတစ်ဖက်ကို ဖွဖွရွရွပွတ်သပ်ရင်း မေးလိုက်တယ်။ မောင်မောင့်ခမျာ နည်းနည်းနုံးနေသလိုတောင် ခံစားရတယ်။ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး သူ့မှာ ပင်ပန်းခဲ့ရတာတွေက နည်းတာမှ မဟုတ်ဘဲလေ။ ခပ်လျော့လျော့ပြုံးရင်းနဲ့ပဲ ပြန်ဖြေလိုက်မိတယ်။

`ဟင့်အင် … ဘာဖြစ်လို့လဲ …´

`ဒါဆိုရင်တော့ မေက ငါ့ကို လိမ်နေတာပဲ … သူက ပြောတယ် … နင်နဲ့သူနဲ့ နှစ်ယောက်တဲ့ … ချစ်ရတာတဲ့ … သိပ်ကောင်းတာပဲတဲ့ …´

အေပရယ်က သူ့ကို စလိုက်တယ်။

`ဟင် … သူက အဲလို ပြောတယ်လား …´

မောင်မောင် ငေါက်ကနဲ ထထိုင်လိုက်မိတယ်။ အေပရယ်က သူ့အမေးကို အတည်ပြုတဲ့အနေနဲ့ ခေါင်းညိတ်ပြလေရဲ့။

`ဟာ … ခက်တာပဲ။ အေပရယ် … ငါတကယ် မရည်ရွယ်ပါဘူးဟာ … နင့်ကို စိတ်မကောင်းမဖြစ်စေချင်လို့ပါ …´

မောင်မောင် စိတ်လှုပ်ရှားစွာ တောင်းပန်လိုက်တော့ …

`ရပါတယ် မောင်မောင်ရယ် … နင်ကလဲ ဒီလောက်စိတ်ပူမနေပါနဲ့။ ပြီးတော့ မေက ပြောသေးတယ်။ သူ သိပ်ပျော်တာပဲတဲ့။ တကယ်တော့ နင်တို့နှစ်ယောက် ပျော်တယ်ဆိုရင် ငါလည်း ပျော်ပါတယ်လို့ ပြောမလို့ပါဟာ …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်လက်မောင်းကို ဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း နှစ်သိမ့်လိုက်တယ်။မောင်မောင်လည်း ခုမှ စိတ်သက်သာရသလို ပြုံးလိုက်တယ်။တော်သေးတာပေါ့။ တကယ်လို့များ အေပရယ်က သူ့ကို ပတ်တီးချသွားတယ်လို့ အထင်လွဲသွားမှာ သူ သိပ်စိုးရိမ်နေတာကိုး။

`ဝှူး … တယ်ခက်ပါလား … ငါ့ဘဝကြီးကလည်း တော်တော်လေး ရှုပ်တာပဲ´

လို့ တွေးလိုက်မိတော့ စိတ်ရှုပ်သွားမိတယ်။

`ကဲ … ဒါဆိုရင်လည်း နားလိုက်ပါဦး။ အိမ်သားတွေကို ငါပဲ ပြောပြလိုက်တော့မယ်။ နင် နေသိပ်မကောင်းလို့ အိပ်နေတယ်လို့။ ဟုတ်တယ် … နင့်ကြည့်ရတာ ပင်ပန်းနေသလိုပဲ … အိပ်အိပ် …´

အေပရယ်က ပြောရင်းနဲ့ သူ့ကို သေသေချာချာ စောင်ခြုံပေးနေသေးတယ်။ ပြီးမှ နဖူးကို ဖွဖွလေးနမ်းရင်း ထွက်သွားတော့တယ်။

မောင်မောင်ကတော့ စောင်ခြုံပေးလိုက်ကတည်းက အိပ်ပျော်သွားတော့တာပဲ။ အေပရယ်ကတော့ အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်ပေးရင်း သူ့မောင်မောင်ဆီကို ဖလိုင်းကစ်(စ်)လေးပေးရင်း ပီတိတွေနဲ့အတူ ပြန်ခဲ့ပါတော့တယ်။

***

မောင်မောင် မနက်နိုးလာတော့ ကိုးနာရီလောက်ရှိနေပြီ။

နေရောင်ခြည်ကတော့ ပြတင်းပေါက်ကနေ မဖိတ်ခေါ်ဘဲ အလည်လာနေလေရဲ့။ နိုးနိုးချင်း သူ့မျက်စိတွေတောင် ကျိန်းသွားသေးတာမို့ အခန်းထဲက သူ့အဝတ်တွေကို မနည်းတွေ့အောင် လိုက်ကြည့်ရတယ်။

ခုတော့လည်း လန်းဆန်းစပြုလာပြီမို့ တီရှပ်အဖြူတစ်ထည်နဲ့ ဘောင်းဘီကို ကောက်ဝတ်လိုက်ရင်း လှေကားကနေ ဆင်းလာခဲ့တယ်။

`ဟဲ့ … မောင်မောင် … နေကောင်းသွားပြီလား …´

သူ့အစ်မအငယ်ဆုံး ဇွန်က လှေကားကနေ ဆင်းလာတဲ့ မောင်မောင့်ကို မေးလိုက်တယ်။

`အင်း … ကောင်းသွားပြီ။ အရင်ကလိုပဲ´

ဇွန်ရှိနေတဲ့ မီးဖိုထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်ရင်း `တခြားလူတွေကော´

လို့ မေးလိုက်တယ်။

`အင်း … မေမေရယ်၊ ဂျူလိုင်ရယ်၊ မေနဲ့ နိုနိုတို့က အလုပ်သွားပြီ။ နှစ်ဦးက ကျောင်းသွားတယ်။ အေပရယ်က သူ ဒီနေ့သွားစရာ ရှိတယ်တဲ့၊ ညလောက်မှ ပြန်ရောက်မယ်ဆိုလားပဲ …´

ဇွန်က သူ့ဖို့ ချန်ထားတဲ့ မုန့်ဟင်းခါးတစ်ပွဲကို ပန်းကန်ထဲထည့်ပြီး သူ့ဆီလှမ်းလိုက်တယ်။

`ကျေးဇူးပဲ … ချန်ထားလို့ ပြောပါတယ် …´

မနက်က ဖျော်ထားတဲ့ လက်ဖက်ရည်ကိုပါ ပန်းကန်တစ်လုံးထဲထည့်ပေးလိုက်ပြန်တော့ သူလည်း ထပ်ကျေးဇူးတင်လိုက်ရတာပေါ့။

`ရပါတယ်ဟာ … နင်က ငါ့မောင်လေးပဲ … ဒီလောက်တော့ လုပ်ပေးရမှာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား …´

ရိုးမှရိုးရဲ့လား၊ ဒီလောက်တောင် သဘောကောင်းနေတာ တစ်ခုခုတော့ရှိရမယ် ထင်ပါရဲ့လို့တွေးရင်း ဆာဆာနဲ့ စားလိုက်တယ်။

`ဒါနဲ့ နင် ဒီနေ့ ကျောင်းမသွားရဘူးပေါ့ …

မောင်မောင် ပလုပ်ပလောင်းနဲ့ မေးလိုက်တယ်။

`အင်း … ဒီနေ့ အတန်းမရှိဘူး၊ တစ်တန်းတည်းရှိတာကလည်း အရေးမကြီးတော့ မသွားတော့ပါဘူးဟာ … ဒဂုံကို တစ်ရက်လောက် မသွားဘဲနေရတာ ဘယ်လောက်သက်သာတာမှတ်လို့ … ဘာလို့မေးတာလဲ …´

`ဒီလိုပါပဲ … ဒီတိုင်း မေးကြည့်တာပါ …´

တကယ်တော့ မောင်မောင်က ဇွန်တစ်ယောက်များ အိမ်မှာမရှိရင် အေပရယ်၊ မေ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့များ ပျော်စရာကိစ္စလေးတွေ ရှိနိုင်မလားလို့ မေးကြည့်တာ။ ဒီတိုင်းဆိုရင်တော့ ဟိုနှစ်ယောက်ကလည်း မရှိတော့ နည်းနည်းတော့ စိတ်ပျက်သွားမိသလိုပဲ။

`သြော် … ဒါနဲ့ နင်ရော … ကျောင်းမသွားတော့ဘူးလား …´

`အင်း … ဟိုတစ်ခါ ကျောင်းပျက်ပြီးတည်းက သိပ်လည်း မဝင်စားတော့ပါဘူးဟာ … အဲဒါ အခု အင်တာနက်ဆိုင်လေးတစ်ခုခုမှာပဲ အချိန်ပိုင်းလေး ဝင်လုပ်မလား စဉ်းစားနေတာ …´

`သြော်သြော် … ဒါဆို နင် ဒီရက်တွေ အိမ်မှာ ဘာတွေလုပ်နေလဲ …´

အကုန်ပြောပြလိုက်ရ မကောင်းဘူးရှိမယ်လို့ သူတွေးလိုက်ရင်း …

`ဟာ … ဒီလိုပါပဲဟာ … စားလိုက်၊ ဂိမ်းကစားလိုက်၊ လျှော်စရာဖွပ်စရာရှိရင် လျှော်လိုက်၊ သီချင်းလေးဘာလေး နားထောင်လိုက်၊ ဒီလိုပဲပေါ့ …´

မောင်မောင်က သူ့ရဲ့ ဟိုအရင်က တစ်နေ့တာကိုပဲ ပြောပြလိုက်တာပါ။

`အဲဒါဆိုရင် ငါ့ကို တစ်ခုလောက် ကူညီပါဦးအေ …´

မောင်မောင် ဇွန့်ကို မသင်္ကာသလိုကြည့်လိုက်ရင်း ...

`ထင်သားပဲ … ဒါကြောင့် သဘောတွေ သိပ်ကောင်းနေတယ်လို့ ထင်မိတာ …´

`အဟီး … ဟုတ်ပါဘူးဟာ … ငါလည်း ကြုံလို့ နင့်ကို လုပ်ပေးတာပါ … ခုဟာက သတ်သတ် … နော် မောင်မောင် …´

`အင်း ….. ရပါတယ် ရပါတယ် … ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ …´

`ဒီနေ့လေ … နင် ဘယ်မှမသွားဘူးဆိုရင် တစ်နေ့လုံး ငါနဲ့ တေဘယ်တင်းနစ်ကျင့်ပေးပါလား …´

`ဟာ … ဒီလောက် ပူပူအိုက်အိုက်ကြီးကိုကွာ … ဇွန်ကလည်း … မနောက်ပါနဲ့ …´

`လုပ်ပါဟယ် … ဒီနေ့ ကျောင်းလည်းမသွားရတော့လေ … ကျောင်းမှာ ပြိုင်ပွဲကလည်း နီးလာပြီဟ။ ငါတို့မေဂျာက ငါတစ်ယောက်ပဲ တကယ်ရိုက်တတ်တာ … ကျောင်းမှာ ကျင့်တော့လည်း ဘာမှမထူးဘူးလေ … လက်ပျက်လို့။ အဲဒါ နင်နဲ့ဆို ငါလည်း လေ့ကျင့်ဖော်ကောင်းကောင်း ရတာပေါ့ဟာ … နော် … မောင်မောင်ရယ် … ညနေကျရင် ငါ နင့်ကို မုန့်လိုက်ကျွေးမယ်လေ … နော် …´

ဒီလောက်ဆိုရင်တော့ မဆိုးပါဘူးလို့ မောင်မောင် တွေးလိုက်မိတယ်။

`ကဲ … ပြီးရော … အဲဒါဆို ငါ အဝတ်သွားလဲလိုက်ဦးမယ် … နင်လည်း သွားလဲလေ … ဒါနဲ့ ခုံက ဘယ်ချောင်ရောက်နေပြီပဲ။ ဖုန်လေး ဘာလေးသုတ်ဖို့ အဝတ်စုတ်လေးဘာလေးပါ ရှာခဲ့။ ငါလည်း မရိုက်ဖြစ်တာ ကြာပြီဆိုတော့ ကောင်းသားပဲ … ကဲ … သွားသွား …´

ဒီတော့မှ ဇွန်လည်း သူ့အခန်းပြန်သွားတယ်။

***

ကျွန်တော် အောက်ပြန်ဆင်းလာတော့ လှေကားရင်းမှာ စောင့်နေတဲ့ ဇွန့်ကို တွေ့ရတယ်။

`ဒါနဲ့ ခုံကရော ဘယ်မှာလဲ …´

`ဂိုဒေါင်ထဲမှာ … ဂိုဒေါင်ရှေ့ကို ထုတ်လိုက်မယ်လေ … ပိုက်ကလည်း အဲဒီနားမှာပဲ ရှိမှာပါ … လာ … သွားကြမယ် …´

ကားဂိုဒေါင်ထဲရောက်တော့ ထောင့်တစ်ထောင့်မှာ ကပ်ထားတဲ့ ခုံကို တွေ့ရတယ်။ ခေါက်ခုံဆိုတော့ ဒီလိုပဲ မကစားဖြစ်ရင်လည်း သိမ်းထားလို့ အဆင်ပြေတာပေါ့။

ခုံတစ်ခြမ်းစီကို တစ်ခါစီ နှစ်ယောက် သယ်ထုတ်လိုက်ကြတယ်။ ဖုန်တွေကတော့ နည်းနည်းတက်စပြုနေပြီ။ ခုံကို ပြန်ခင်းလိုက်ပြီး ကျွန်တော်က ပိုက်သွားရှာတယ်။ ဇွန့်ကိုတော့ ဖုန်သုတ်ခိုင်းထား လိုက်တယ်။ ပိုက်ကတော့ သိပ်မရှာလိုက်ရပါဘူး။ နံရံက သံချိတ်ခုမှာ ကြွပ်ကြွပ်အိတ်နဲ့ထည့်ဆွဲထားလို့ ဖြုတ်ယူလိုက်တယ်။

ဂိုဒေါင်ရှေ့ ပြန်ထွက်လာတော့ စူဆောင့်ဆောင့်နဲ့ ဖုန်သုတ်နေတဲ့ ဇွန့်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော့်ကို မကြည်သလို ကြည့်လိုက်တာကို မြင်ရတော့ ကျွန်တော်က ပုခုံးပြန်တွန့်ပြလိုက်တယ်။

ဒီတော့မှ ပိုပြီး ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့်နဲ့ ဖုန်တွေကိုလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်ရောဗျာ၊ သူ့ကိုယ်က ချမ်းသာသမျှ ပစ္စည်းတွေက အကုန်လုံး ခါယမ်းကုန်တော့တာပေါ့။

ကျွန်တော် ပိုက်နဲ့ စတန်းကို ကိုင်ထားရင်း ကြက်သေသေနေမိတယ်။ ခဏနေမှ သတိဝင်လာပြီး မကောင်းပါဘူးလေလို့ တွေးရင်း စိတ်နဲ့ ညီလေးကို ချိုးနှိမ်ရင်း ပိုက်ကို တပ်ဖို့ပြင်လိုက်တယ်။ခက်တယ်။ ပိုက်ကို ခုံဘေးမှာ ညှပ်ဖို့ပြင်လိုက်တော့ ခုံနဲ့ ညှပ်နဲ့က သိပ်ကီးမကိုက်ချင်လို့ ခုံအောက်ကို ထိုင်ချမိလိုက်တော့ ထင်ထားတာထက် တိုနေတဲ့ ဇွန်ရဲ့ ဘောင်းဘီတိုလေးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

ဘောင်းဘီတိုအနက်ကလေးအောက်က ဖြူဝင်းဖြောင့်စင်းတဲ့ ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးတွေက ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲမှာ တံတွေးတွေ ပြည့်လာစေတယ်။ ပိုက်ကိုလည်း သေချာညှိပြီးရော ဇွန်က စိတ်မရှည်သလိုနဲ့ စောင့်ကြည့်နေတယ်။

`ကဲ … ကိုယ်တော် … မရသေးဘူးလား … ဒီလိုနဲ့ ညနေစောင်းတော့မယ် ထင်တယ် …´

`ရပါပြီဟာ … နင်ကလည်း စိတ်ချည်းပဲ … အဲ … ဒါနဲ့လေ … နင်တို့ ပြိုင်ပွဲကျရင် ဒီလိုဘောင်းဘီမျိုးပဲ ဝတ်ကြသလားဟင်´

`ဟဲ့ … ဘာဖြစ်နေလို့လဲ …´

`မဖြစ်ပါဘူး … ပြိုင်ပွဲက သွားရည်တွေကြားထဲ မျောသွားမှာ ကြောက်လို့ပါ …´

`ကောင်စုတ် … ဒီလောက်တော့ ဘယ်တိုမလဲဟဲ့ … ခုဟာ အိမ်မှာ မို့လို့ပါ …´

ဇွန်က သူ့ဘတ်ကို အိတ်ထဲက ထုတ်လိုက်တယ်။ ဘတ်တာဖလိုင်း ရှိတ်ဘတ်အသစ်။ ခုမှ ဝယ်လာတာထင်တယ်။ကျွန်တော့်အတွက်တော့ နည်းနည်းဟောင်းနေပေမယ့် တရိုတသေကိုင်ထားလို့ ပါဝါတော်တော်လေးကျန်သေးတဲ့ မာ့ခ်ဖိုက်ပန်ဘတ်။

အပြင်မှာက အလင်းရောင်နည်းနည်းများနေတာကြောင့် လိမ္မော်ရောင် ထရိန်နင်ဘောလုံးနဲ့ပဲ ရိုက်ဖို့ ဇွန်က အကြံပေးတယ်။စစချင်းမှာတော့ မရိုက်တာကြာတဲ့ ကျွန်တော်ပဲ ခံနေရတယ်။ သူ စမတ်ဆွဲလိုက်ရင် ပြန်ပွတ်တင်လို့ မတက်ဘူး။ အပိုင်ဆိုပြီး ချလိုက်ရင် ခုံနဲ့ လွဲလွဲသွားတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ပထမပွဲမှာ ကျွန်တော် ဆယ်မှတ်ပဲ ရလိုက်တယ်။

ကျွန်တော်က အတက်ကင်းသမားပါ။ ခံစစ်ကို မဖြစ်မှ ကာတာ။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အမှတ်ပေးရတာတွေများနေတော့ ကျွန်တော် နည်းနည်း ညစ်သွားတယ်။ ဒီမှာပဲ ဇွန်က လှမ်းစလာတယ်။

`ဟဲ့ … မောင်မောင် … ဘယ်နှမှတ်ကျောပေးရမလဲ …  ပြောလေ … ငါတော့ ကျောင်းမှာပဲ သွားကျင့်ရင် ကောင်းမလား မသိပါဘူး´

ကျွန်တော် နည်းနည်းတော့ ဖုသွားပြီ။

`အောင်မယ် … ငါက မရိုက်တာကြာလို့ပါ။ အဲဒါဆိုရင် ဘာကြေးရိုက်မလဲ ပြော …´

`နင် ပြောလေ … ငါက နိုင်မှာပဲကို …´

`အေး … ကြည့်သေးတာပေါ့ … နင် ငါ့ကို ဆရာစံလမ်းမှာ အကင်လိုက်ကျွေး … ဘယ်လိုလဲ …´

`ရတယ်လေ … ငါနိုင်ရင်ရော …´

`ဘီယာအဝတိုက်မယ်လေ … ဘယ်လိုလဲ …´

`ဟဲ့ … မေမေ ဆဲမှာပေါ့ … ဒီလိုလုပ် … ရေမွှေး ငါးသောင်းတန်လောက် တစ်ပုလင်း ဝယ်ပေးလေ …´

သူက အပိုင်တွက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ချည်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မဆိုင်းမတွ သဘောတူလိုက်ပြီး နောက်တစ်ပွဲကို စလိုက်တယ်။

`ကဲ … ဘက်ဆော့သရီးနော် …´

စစချင်းပွဲ ကျွန်တော် နှစ်မှတ်ကပ်ရှုံးသွားတယ်။ သူကတော့ စကားလုံးတွေနဲ့ ရိနေတာပေါ့။

`တော်စမ်းပါ … ငါတော့ တေဘယ်တင်းနစ်မှာလည်း မော်ရင်ဟိုရှိတယ်လို့ မကြားဖူးပါဘူး …´

`အောင်မလေး … ရှုံးရင် ရှုံးတယ်ပေါ့ … ဟာဟ …´

နောက်တစ်ပွဲမှာတော့ ကျွန်တော်က ဂျု့စ်အထိ တက်ပြီး နှစ်မှတ်ဆက်တိုက်ရလိုက်လို့ နိုင်သွားတယ်။

`ကဲ … ဘယ်လိုလဲ အန်တီမော် …´

`အောင်မလေး … သရေပဲရှိသေးတယ် မောင်မောင် … ငါ့ကို ရေမွှေးဝယ်ပေးဖို့ ပိုက်ဆံရှာထားတော့ … လာမယ် … ကဲ …´

ဇွန်က ဆာဗင်စပေးလိုက်တယ်။ဒီပွဲမှာလည်း ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် အကြိတ်အနယ်ပါပဲ။အတော်လေးမောလာတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော်တို့ ဆယ့်ကိုးမှတ်စီ အပြိုင်ဖြစ်နေကြတယ်။နောက်တစ်လုံး ကျွန်တော်နိုင်လိုက်ပြီး ပွိုင့်ကို ကျွန်တော်က စပြီး ဝမ်နင်ခေါ်လိုက်တော့ ဇွန်က လှမ်းမဲ့ပြတယ်။

`ဟဲဟဲ … မှတ်ပလား …´

`ဒီလောက်နဲ့များ ဇွန်ပွင့်ဖြူတို့က သနားသေးတယ် …´

အဲဒီတစ်လုံး ကျွန်တော့် နောက်ဆုံးဆာဗင်မှာ ခုံနောက်ဘက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ထိုးမလိုနဲ့ ပိုက်ရှေ့ကို ကပ်ချလိုက်တယ်။

သူ့မှာ အပြင်းအထန်လိုက်ရတာပေါ့။ ကျွန်တော့်ဘက်ခြမ်း နောက်စည်းနားမှာ ထောင်ပြီးကျလာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အပိုင်ဆိုပြီး ခုတ်ထည့်လိုက်တော့ …။

အဲဒီမှာ ဇာတ်လမ်းက စတာပါပဲ။ရှေ့ကို ကုန်းရင်းလိုက်ထားရာကနေ နောက်ပြန်ချက်ချင်းဆုတ်ရင်း ပြန်ဆယ်ရတဲ့ဇွန့်မှာတော့ နောက်ကို ပက်လက်လန် လဲကျသွားတယ်။ကျွန်တော် ရယ်ရင်း အောင်ပွဲခံပြလိုက်ပေမယ့် သူက ပြန်ထမလာဘူး။

`ဟဲ့ … ဇွန် … ဘယ်လိုလဲ … တစ်ပွဲလေး ကျွေးရမှာနဲ့ ပုံလျက်သား ကျဆုံးသွားရသလားအေ …´

ဒီတော့ ငိုမလိုအသံနဲ့ ညှောင်နာနာ တုံ့ပြန်လာတယ်။

`နင် … ပျော်နေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား … ဒီမှာ လာကြည့်စမ်းပါ … ငါ့ခြေထောက် ဘာဖြစ်သွားသလဲမသိဘူး … ထောက်လို့မရတော့ဘူး။ အဆစ်များလွဲသွားသလားပဲ …´

ကျွန်တော် သူ့ကို သွားကြည့်လိုက်တော့ ရှုံ့မဲ့မဲ့မျက်နှာနဲ့ မျက်ရည်စို့နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေကို တွေ့ရတယ်။

`ဟာ … ဒုက္ခပါပဲ … အလကားနေ အနာရပြီ။ နင် တကယ်လား … ငါ့ကို အကင်မကျွေးချင်လို့ ဟန်ဆောင်တာလား …´

ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး။ ဟင့်ကနဲ ရှိုက်သံနဲ့အတူ စီးကျလာတဲ့ မျက်ရည်တွေကိုပဲ တွေ့လိုက်ရတယ်။

`ကဲကဲ … အိမ်ထဲ ဝင်ကြမယ် … လာ … ထ …´

ကျွန်တော် ဆွဲထူလိုက်ပေမယ့် သူက ခြေထောက်မထောက်နိုင်ဘူးဆိုပြီး ငိုနေတယ်။ဒါနဲ့ပဲ စိတ်မရှည်တော့တဲ့ ကျွန်တော်က သူ့ကိုယ်လေးကို ပွေ့ချီပြီး အိမ်ထဲ ခေါ်လာခဲ့တော့တယ်။

***

အိမ်ထဲရောက်တော့ ကျွန်တော် သူ့ကို အိမ်ရှေ့က နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာကြီးပေါ်မှာ ချထားလိုက်တယ်။ဇွန်ကတော့ လှုပ်တောင်မလှုပ်ဘဲ ငြိမ်ငြိမ်ကလေး မှိန်းနေလေရဲ့။ကျွန်တော်က နည်းနည်းလှုပ်လိုက်တော့မှ အသံထွက်လာတယ်။

`ဘာလဲ  ဟာ …´

ချွဲနွဲ့တဲ့အသံလေးက ရှိုက်သံနည်းနည်းပါနေတယ်။ မိန်းကလေးထဲမှာ အငယ်ဆုံးဆိုတော့ ဒီနေ့အထိ အမေနဲ့ အစ်မတွေအပေါ် ဆိုးနွဲ့ရင်း နေလာခဲ့တာပါ။ သူ့ကို နိုင်တာဆိုလို့ ကျွန်တော်တစ်ယောက်ပဲ ရှိပါတယ်။

`ဇွန် … နင် ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ´

`အင်း … ခြေထောက်က နည်းနည်းနာသွားတယ်။ ပြီးတော့ ပေါင်ကပါ နည်းနည်းမျက်သွားသလိုပဲ …´

`ဒါဆို ငါ နင်တို့တက္ကသိုလ်မှာ ဖတ်ဖို့ သတင်းရေးလိုက်ဦးမှပဲ … A table tennis player who called Zon is suffer from hamstring injury and will miss the competition လို့ … ဘယ်လိုလဲ´

`ဟင့် … နင်က သူများ ဒုက္ခရောက်တာ သိပ်ဝမ်းသာနေလား … ဟင့် …´

ဟောဗျာ၊ ငိုပြန်ရော။ ဒီမှာဖြင့် နည်းနည်းလေးစရသေးတယ်။ကျွန်တော် သူ့ဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ရင်း …

`မငိုပါနဲ့ ကလေးရယ် … ကိုကိုက နောက်တာပါ … နော် … ကဲ … ငါ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ … ပြော …´

ဒီတော့မှ သူ အငိုတိတ်သွားတယ်။

`ကဲ … အဲဒါဆို … အပေါ်ထပ်ကို လိုက်ပို့ပေး …´

`အေးပါ … ရေလေးတစ်ပေါက်လောက်တော့ သောက်ပါရစေဦး မမရယ် …´

`ငါ့အတွက်လည်း တစ်ခွက်ခပ်ခဲ့ …´

ဟုတ်ကဲ့လို့ ပြောလိုက်ရင်း ကျွန်တော် မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေဘူးကို ထုတ်ပြီး ကျွန်တော် နှစ်ခွက်ဆင့်သောက်ချလိုက်ပြီးမှ သူ့အတွက် ရေတစ်ခွက်ယူလာခဲ့တယ်။ဇွန်က ရေသောက်ပြီးတော့ သွားရအောင်လို့ ဆိုတာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကို ပွေ့ချီလိုက်တယ်။

ခုနက အလောတကြီးနဲ့ စိတ်မရှည်တာနဲ့မို့လို့များ ကျွန်တော် သတိမထားမိလိုက်တာ ဖြစ်မလား။ ဒီတစ်ခါ သူ့ကို ပွေ့ချီလိုက်ရတာ ကျွန်တော့်လက်တွေနဲ့ ရင်ဘတ်တွေမှာ လာရောက်ထိတွေ့နေတဲ့ ခံစားမှုတွေကြောင့် ကျွန်တော့် ရင်တွေ ခုန်စပြုလာတယ်။

မျက်နှာနားက ပုခုံးလောက်ပဲရှိတဲ့ ဇွန့်ဆံပင်လေးတွေရဲ့ နူးညံ့မှုနဲ့ ရှန်ပူနံ့လေး၊ ကျွန်တော့်လက်ဖျံပေါ် လာရောက်ထိတွေနေတဲ့ သူ့ရဲ့ လက်မောင်းသားလေးတွေ၊ နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ထိန်းထားတဲ့ တင်သားလေးတွေ၊ ရင်ခွင်ထဲက သူ့ကျောပြင်ကလေး၊ တစ်ချက်တစ်ချက်မှာ မတော်တဆ ထိတွေ့မိသွားတဲ့ သူ့ရင်သားဘေးဘက်ကလေးတွေရယ်ပေါ့။

သူ့ကို သူတို့တွေ အိပ်တဲ့ အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်လာခဲ့တယ်။

ဇွန်အိပ်တဲ့ကုတင်က အခန်းတံခါးနဲ့ အဝေးဆုံး ပြတင်းပေါက်နားက ကုတင်လေးပါ။ ခေါင်းအုံးဘေးမှာ အရုပ်ကလေးတွေ အစီအရီနဲ့။ ခေါင်းအုံးနဲ့ အိပ်ယာခင်းကလည်း ကာတွန်းရုပ်ကလေးတွေ အဆင်နဲ့။သူ့ကို အိပ်ယာပေါ်ချပေးလိုက်တော့ အသံထွက်လာတယ်။

`ကောင်းလိုက်တာ … ကလေးကနေ လူကြီးဖြစ်လာပြီးကတည်းက အချီမခံရတော့ ကြာပြီ။ ငါ့မှာ အချီခံချင်နေတာ ဒီအရွယ်ကြီးကျမှ အရူးထတယ်လို့ အပြောခံရမှာစိုးလို့ ငြိမ်နေတာ …´

ကျွန်တော်က ရယ်လိုက်တော့ …

`အေးပါ … ငါပဲ ရူးတယ်လို့ မှတ်လိုက်ပါ …´

နှုတ်ခမ်းက ပြန်စူလာတယ်။

`ကလေးကြီးကလဲကွာ … ကဲကဲ … နောက်ကို နင် အချီခံချင်ရင်ပြော … ငါ ချီပါမယ် …´

`တကယ်လား …´

`အင်း … ကြိုးတော့ ရှာရဦးမယ် …´

`ကောင်စုတ် …´

အဲဒီလိုဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကို သူ့နားက ခေါင်းအုံးလေးတစ်လုံးနဲ့ လှမ်းပေါက်လိုက်တော့ အသည်းပုံလေးဖြစ်နေတယ်။ကျွန်တော် ဖမ်းထားလိုက်ရင်း သူ့ကို ပြောလိုက်တယ်။

`အသည်းကို ပေးမယ်ဆိုရင် ညင်ညင်သာသာလေးပေးရတယ်။ နင် ခုလို ပစ်ပေးလိုက်တော့ ဘယ်ယောက်ျားလေးက ကြိုက်မှာလဲ … မဟုတ်ဘူးလား …´

`တော်ပြီ … နင်နဲ့ မပြောတော့ဘူး …´

`အေး … ဒါဆိုလည်း နားလိုက်ဦး … ငါ သွားတော့မယ် …´

ဟုတ်တယ်လေ။ ကြာရင် ကျွန်တော့်ဘက်က စိတ်ရိုင်းဝင်မလာဘူးလို့ အာမမခံနိုင်ဘူး။ ခုတောင် ရယ်စရာတွေ လျှောက်ပြောပြီး အာရုံလွှဲပစ်နေရတာ။

`နေဦးလေ မောင်မောင် … ငါ ဒီမှာ ခြေထောက်မှ မထောက်နိုင်တာ …´

`အဲဒါ ငါက ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ … အိပ်နေလိုက်လေ … နောက်တော့ ကောင်းသွားမှာပေါ့ …´

ဒီတစ်ခါလည်း မျက်ရည်ကို ညှစ်ထုတ်ဖို့ ပြင်ပြန်တယ်။ သြော် … ကျွန်တော်က စိတ်ပျော့ပါတယ်ဆိုမှ။

`ရပြီ … ရပြီ … မငိုနဲ့ … ဘာလုပ်ပေးရမလဲ မမ´

အဲဒီတော့မှ ပြန်ပြုံးလာပြီး …

`ငါ ရေချိုးမလို့ဟယ် … နို့မို့ ချွေးတွေသံတွေနဲ့ အိပ်ပျော်မှာလဲ မဟုတ်ဘူးလေ …´

`ငါက ချိုးပေးရမှာလား …´

`မဟုတ်ပါဘူး … ငါ့ကို ရေချိုးခန်းအဝ တစ်ချက်လိုက်ပို့ဦး … ပြီးရင် ရေချိုးပြီးတဲ့အချိန်လောက်ကျ တစ်ချက်ပြန်လာခေါ် …´

`ဟင်း … အကင်ကတော့ ဘယ်ဆီနေမှန်း မသိဘူး … အခိုင်းခံရတာနဲ့တင် မတန်တော့ဘူး …´

`မောင်လေးကလည်းကွာ …. နော် ….´

ကျွန်တော်က စိတ်ပျော့ပါတယ်ဆိုမှဗျာ။အဲဒီလိုနဲ့ပဲ သူ့ကို ရေချိုးခန်းထဲအထိ လိုက်ပို့လိုက်ရတယ်။

`ကဲ … ဘယ်လောက်နေရင် ပြန်လာခေါ်ရမလဲ …´

`နောက် ဆယ်မိနစ်လောက်ပေါ့ … နော် … ငါ အခန်းတံခါး ချက်မချထားဘူးနော် … ပြန်လာရင် တံခါးခေါက် …´

`အေး … ပြီးရော၊ ငါလည်း ရေချိုးလိုက်ဦးမယ် …´ဆိုပြီး ကျွန်တော်လည်း တစ်ဖက်ခန်းကို ထွက်ခဲ့တယ်။

ရေပန်းအောက် ခေါင်းထိုးခံလိုက်ရင်း ခုနက ဇွန့်ကို ချီခဲ့တုန်းက ခံစားမှုလေးတွေကို ပြန်သတိရနေမိတယ်။ခဏနေ ရေချိုးပြီးလို့ သူ့အခန်းကိုလည်း သွားပြီး တံခါးခေါက်လိုက်တယ်။

`ခဏလေး … ရပြီ … ဝင်ခဲ့တော့ …´

တွေ့လိုက်ရတာကတော့ ကျွန်တော် မှန်းထားသလောက် မဆိုးပါဘူး။ ရေချိုးဝတ်ရုံကြီးတစ်ခုကို ဝတ်ထားပြီး ခေါင်းမှာလည်း မျက်နှာသုတ်ပုဝါတစ်ခုကို ပတ်ထားတော့ လုံလုံခြုံခြုံပါပဲ။

`လာ ... ကိုကြီး … သမီးကို ချီပါဦး …´

ဇွန်က လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်တန်းပေးလိုက်တယ်။ကျွန်တော်လည်း ဘာတတ်နိုင်ဦးမှာလဲ။ သူ့ကို ချီပြီး အခန်းအထိ ပို့ဆောင်ရေးလုပ်ရတာပေါ့။လမ်းမှာ သူ့ကို ပြောလိုက်တယ်။

`တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် ခုလို အိမ်ထဲမှာတင် ကူလီဖြစ်မယ်လို့ စိတ်တောင်မကူးမိဘူး´

အမယ်၊ သူက ဒီလိုကျတော့ ရယ်သဗျ။အခန်းတံခါးလက်ကိုင်ကို သူက လှည့်ဖွင့်လိုက်ပြီး ကျွန်တော်က ဆက်တိုက်ပဲ လျှောက်ဝင်ခဲ့တယ်။သူ့ကုတင်ပေါ် ပြန်ချပေးလိုက်တယ်။

`မမဖုရား … ကျွန်တော်မျိုးကြီးဆီက ဘာများအလိုရှိပါသေးသလဲ ခင်ဗျ …´

`အခု အဝတ်လဲမလို့ … နင်သွားလိုက်ဦး။ နင်လည်း အဝတ်သွားလဲ … ပြီးရင်လေ ငါ့ကို နို့တစ်ခွက်လောက် ယူလာပေး …´

`မတန်ဘူး …. မတန်ဘူး … တန်ကို မတန်ဘူး …´

သူ့ရှေ့မှာ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ ညည်းပြီး ကျွန်တော့်အခန်းပြန်၊ အောက်ဆင်းပြီး သူ့အတွက် နို့တစ်ခွက်သွားယူ၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ သာယာနေတယ်မဟုတ်လားလို့ စွပ်စွဲလာကြရင်တော့ ကျွန်တော် ငြင်းချက်မထုတ်နိုင်ပါဘူးလေ။

ဇွန်တို့အခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ သူက အိမ်နေရင်း စပန့်ဂါဝန်ပွပွကြီးကို ဝတ်ရင်း ထိုင်စောင့်နေတယ်။ကျွန်တော့်လက်ထဲက နို့ဖန်ခွက်ကို လှမ်းယူရင်း ထိုင်ဦးလို့ ပြောတယ်။နည်းနည်းဆာနေတယ်ထင်တယ်၊ နို့တစ်ဖန်ခွက်လုံး သောက်ချလိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းကို လက်ဖမိုးလေးနဲ့ သုတ်လိုက်တာကို ကျွန်တော် ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။

`ဒီနေ့တော့ နင့်ကိုပဲ ဒုက္ခပေးရမှာပဲဟာ … လုပ်ပါဟယ် … ငါ ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူး …´

`အင်းလေ … ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ …´

`ဒါဆို … ခဏနေ ထမင်းယူလာပေးနော် … နင့်အတွက်လည်း တစ်ခါတည်း ထည့်လာခဲ့၊ တို့နှစ်ယောက် တူတူစားကြမယ် …´

`အင်း … ခုရော ဘာလုပ်ပေးစရာရှိသေးလဲ … အိမ်သာထဲ ရှူရှူလိုက်တည်ပေးရမလား …´

`တော်စမ်းပါ … အဟင်း … ငါ့ကို ခြေထောက်ရယ် … ပြီးတော့ … အေးလေ … ကိုယ့်မောင်လေးပဲဟာ … ပေါင်ရယ် … နည်းနည်း ဆေးလိမ်းပေးစမ်းပါ …´

`ခုလား …´

`အင်း …´

`ငါ့စားပွဲ အံဆွဲထဲမှာ Kool ဆိုတဲ့ အပြာရောင်ညှစ်ဆေးလေးရှိတယ်။ အဲဒါလေး ယူလိုက် … သူက မပူဘူး …´

ကျွန်တော် ယူလာလိုက်တော့ သူက ခြေထောက်တော့ ကိုယ်ဘာသာကိုယ် မီပါတယ်ဆိုပြီး လိမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ကုတင်ပေါ် မှောက်လျက်ကလေး အိပ်လိုက်ပြီး …

`လာ … ငါ့ဘေးမှာ ထိုင်လိုက် …´

ပြီးတော့ သူက သူ့ဂါဝန်လေးကို တဖြည်းဖြည်း မပေးလိုက်တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော်တို့ တေဘယ်တင်းနစ်ရိုက်တုန်းက ဘောင်းဘီအနေအထားလောက် ရောက်လာတယ်။

`အဲဒီနားဟာ … နော် …´

ကျွန်တော့်စိတ်တွေ မခိုင်ချင်တော့ဘူး။ ကျွန်တော့်ရင်တွေ တုန်လှုပ်လာတယ်။ ချွေးတောင် နည်းနည်းပြန်လာမိသလိုပဲ။ ကျွန်တော့်မှာလည်း သွေးနဲ့သားနဲ့ပဲဗျာ။ အပြစ်တင်ချင်ရင်လည်း ရပါတယ်။

ကျွန်တော် ခုထိ မြင်ဖူးသမျှထဲမှာ သူ့ပေါင်လေးတွေက အလှဆုံးပဲ။ အစ်မတွေထဲမှာ သူက အငယ်ဆုံး၊ ကလေးနဲ့ အတူဆုံးဆိုပြီး ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ အရင်တုန်းကနေ အခုချိန် မတိုင်ခင်ကလေးအထိ စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းမရှိခဲ့သေးဘူး။ ဒါပေမယ့် ခုချိန်မှာတော့ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ အကောင်းဆုံးဖြစ်နေတယ်။

ဆေးကို လက်ထဲ နည်းနည်းညှစ်ထည့်လိုက်ပြီး ပေါင်လေးတွေပေါ် လက်လှမ်းလိုက်တယ်။

`ညာဘက်ဟ … ဘယ်ဘက် မဟုတ်ဘူး …´

သူကတော့ ဘယ်လိုမှ မနေဘူးပဲလား မသိ။ ကျွန်တော့်မှာတော့ လက်တွေတောင် တုန်လာတယ်။လက်တွေက တဖြည်းဖြည်း ပွတ်သပ်မိလိုက်တော့ ဝါဂွမ်းတွေကို ဖိပွတ်လိုက်ရသလို နူးညံ့တဲ့အထိအတွေ့ကို ခံစားမိတယ်။

ရှေ့ဆက်ပြီး သေသေချာချာ ဆုပ်နယ်ရင်း ဆေးလိမ်းပေးလိုက်တော့ ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီထဲက တင်းကျပ်တဲ့ခံစားမှုကို သိလိုက်ရတယ်။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျွန်တော့်ပွတ်သပ်နှိပ်နယ်မှုတွေအောက်မှာ ဇွန့်ရဲ့ ညည်းသံလေးကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ပထမတော့ နားကြားများ လွဲသွားသလားလို့။ ဆက်ပြီး ပွတ်သပ်လိုက်တိုင်း ထွက်ပေါ်လာတဲ့ ညည်းသံလေးတွေက ကျွန်တော့်ရင်ကို အရိုင်းဆန်စေတယ်။

ဟုတ်တယ်လေ။ မိန်းကလေးတွေ ဘယ်လိုအချိန်မှာ ဒီလိုညည်းတတ်သလဲဆိုတာ မသိလောက်အောင်တော့ ကျွန်တော့်မှာလည်း အတွေ့အကြုံမရှိခဲ့တာမှ မဟုတ်တော့တာ။ခဏနေတော့ ညည်းသံနဲ့အတူ အသံထပ်ထွက်လာတယ်။

`ဟင်း … မောင်မောင်ရယ် … သိပ်ကောင်းတာပဲ … တစ်လက်စတည်း နောက်တစ်ဖက်ပါ နှိပ်ပေးပါလားဟယ် … ဆေးတော့ မလိမ်းနဲ့ ပြန်ထားလိုက်တော့ …. ဟင်း …´

ကျွန်တော် ဆေးဗူးကို ဘေးချလိုက်ပြီး သူ့ပေါင်သားလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့မှာ သာယာနေမိတယ်။

***

ဇွန့်အတွက်ကတော့ ဒီလိုခံစားမှုမျိုးကို ကျေနပ်နေမိတယ်။သူ့မှာ ဒီလိုမျိုးအထိအတွေ့ကို မခံစားရတာ တော်တော်ကြာသွားပြီ။ နောက်ဆုံးတစ်ခါ ဒီလို ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အကိုင်အတွယ်ကို ခံခဲ့ရတာက လွန်ခဲ့တဲ့တစ်လလောက်ကပဲ။

သူ့ဘဲကို သူက အနမ်းတွေ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ ကိုင်ခွင့်တွေလောက်နဲ့ပဲ နှစ်သိမ့်ထားခဲ့တာ။ နောက်ဆုံး သူ့ဘဲဘဲက အတင်းလုပ်မယ်လုပ်တော့ နောက်ဆုံး သူတို့နှစ်ယောက် ပြတ်သွားကြတယ်။ဇွန့်စိတ်ထဲမှာတော့ ခံစားမှုနှစ်ခုက လွန်ဆွဲနေကြတယ်။ ဒါဟာ ငါ့မောင်လေးပဲဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ သာယာတဲ့စိတ်၊ ရှေ့ဆက်ချင်တဲ့စိတ်ပေါ့။

တကယ်တော့ ဇွန်က မောင်မောင်ဟာ သူ့မောင်လေးအရင်းမဟုတ်မှန်း သိခဲ့တာ ကြာပါပြီ။ သူလည်း အမေ့အခန်းထဲ ဟိုဖွဒီဖွ ဖွရင်းနဲ့ နောက်ဆုံး သော့ခတ်မထားတဲ့ လော့ကာလေးထဲပါ ဖွမိတယ်။ မိန်းကလေးတို့သဘာဝ စပ်စုရင်းနဲ့ မောင်မောင့်ရဲ့စာချုပ်ကို တွေ့လိုက်မိတာ။

မေမေ့ကို မေးကြည့်မိတော့၊ ဒီစကား ဒီမှာရပ်ခိုင်းပြီး မောင်မောင် ပြန်မသိစေဖို့ ကတိတွေ အထပ်ထပ်တောင်းတော့တာပဲ။ အဲဒီအချိန်က သူက ဆယ့်ခြောက်နှစ်၊ မောင်မောင်က ဆယ့်ငါးနှစ်တုန်းကပေါ့။သူ့စိတ်တွေ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေရင်းနဲ့ မောင်မောင်လက်တွေက တဖြည်းဖြည်း အပေါ်တက်လာတယ်။

ခုဆို သူ့ပေါင်ရင်းသားလေးတွေနဲ့ တင်ပါးအောက်ကလေးကိုတောင် ပွတ်သပ်ပေးနေပြီ။ ရှိပါစေတော့၊ ဒီလောက်နဲ့တော့ သူလည်း မပြောတော့ပါဘူး။ တကယ်တော့ သူ့စိတ်တွေ ကစားတတ်ကတည်းက မောင်မောင့်ကို တိတ်တခိုး ချစ်ခဲ့မိတာကိုး။

ဇွန့်ဘက်က ဘာမှ ကန့်ကွက်သံမကြားရတော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် ပိုပြီးအတင့်ရဲလာတယ်။ လက်တွေကလည်း တဖြည်းဖြည်း အပေါ်တက်လာသလို ပွတ်သပ်မှုကလည်း ချစ်သူတွေရဲ့ ပွတ်သပ်မှုမျိုးဆန်လာတယ်။

ရှေ့ဆက်တက်လာတော့ တင်ပါးတွေကိုတောင် သူက ဆုပ်နယ်နေပြီ။ ဇွန့်ရဲ့ အားမလိုအားမရ ညည်းသံလေးတွေကလည်း တိုးတိတ် ညင်သာစွာ ပေါ်ထွက်နေတယ်။နောက်ဆုံးတော့ မောင်မောင့်လက်တွေက သူတို့သွားရမယ့်နေရာကို အလိုလိုသိနေသလိုပါပဲ။ စိုထိုင်းထိုင်းဖြစ်စပြုနေတဲ့ အကာကွယ်မဲ့ ဇွန့်ညီမလေးအဝကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်သွားတော့တာပါပဲ။

ဒီအချိန်မှာတော့ ဇွန်လည်း ငြိမ်မနေနိုင်တော့ပါဘူး။ တကယ်ဆိုတော့လည်း သူ့မှာက ဒါမျိုးအတွေ့အကြုံလည်း ရှိမရှိဖူးခဲ့ပဲ။

`မောင်မောင် …´လို့ ခေါ်လိုက်ရင်း ဇွန်က ကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့်ပြီး ထထိုင်လိုက်တယ်။

နောက်တော့ ဇွန့်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက မောင်မောင့်ရဲ့ မျှော်လင့်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေပေါ် ကျရောက်သွားတယ်။ အတွေ့အကြုံ မရှိဘူးဆိုတာ တကယ်သိသာပါတယ်။ အနမ်းဆိုမှ နှုတ်ခမ်းချင်းထိရုံနမ်းတဲ့အနမ်း၊ ဒါပေမယ့် မောင်မောင့်အတွက်တော့ ဒီတစ်ခါက ရင်အခုန်ဆုံးပဲ။

မောင်မောင်က ဇွန့်ရဲ့ ပေါင်သားလေးတွေ၊ ဗိုက်သားလေးတွေကို လန်တက်နေတဲ့ ဂါဝန်အောက်ကနေ လျှိုရင်း ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ ဇွန့်ရဲ့ လက်တွေကလည်း မောင်မောင်ရဲ့ကိုယ်ကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ပွတ်ပေးလာတယ်။ခုလို သူတို့ ဒီအခြေအနေကို ရောက်လာတဲ့အထိ မောင်မောင့်ဆန္ဒတွေကို ဇွန်တစ်ယောက် မလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့ဘူး။ တကယ်တော့ ဇွန့်မှာက အသည်းကွဲထားတာပါ။

သူ့ဘဲဘဲကို သူ တကယ်ချစ်ခဲ့ပေမယ့် သူက ခရီးဆုံးအထိလျှောက်ဖို့ ခွင့်မပေးတဲ့အခါ သူ့ဘဲဘဲက ဒီမှာတင်ပဲ သူ့ကို ခွင့်ပေးခဲ့တဲ့ တစ်ယောက်နဲ့ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားတော့တာပါပဲ။ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ ဒဏ်ရာက သက်သာလာပေမယ့် ဇွန့်မှာတော့ လိုအပ်ချက်တစ်ခုက ရှိနေဆဲပါ။

သေချာစဉ်းစားကြည့်မယ်ဆိုရင်တော့ မောင်မောင့်ကို မလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့တာ ဒီအကြောင်းကြောင့်လည်း ပါတာပေါ့။မောင်မောင့်လက်တွေက သူ့ရဲ့ ဂါဝန်ကို အပေါ်ကို မတင်လိုက်တော့ ဇွန်က အလိုက်သင့်ပဲ လက်မြှောက်ပေးမိတယ်။ လက်သွက်တဲ့ မောင်မောင်က ချက်ချင်းလိုပဲ ဂါဝန်ကို ဇွန့်ခေါင်းပေါ်က ကျော်ချွတ်ပြီး ဘေးမှာ ချထားလိုက်တယ်။

အမှတ်တမဲ့မို့ ဇွန့်ခမျာ အငိုက်မိသွားပေမယ့် မောင်မောင့်ရှေ့မှာ ခုလိုနေရာမှာကို ရှက်တာကြောင့် ဂါဝန်ကို ကောက်ယူပြီး သူ့ရင်မှာ အပ်ထားလိုက်တယ်။ပြီးတော့ ဇွန်က ရှက်သလို မဝံ့မရဲ အကြည့်လေးနဲ့ မောင်မောင့်ကို မော့အကြည့်မှာ အားပေးသလို ကြည့်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

အဲဒီနောက်တော့ ဇွန့်နှုတ်က မပွင့်တပွင့် စကားသံလေးတွေ ထွက်ကျလာတော့တယ်။

`မောင်မောင်ရယ် … ငါလေ …´

မောင်မောင်က ဇွန့်လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို ဆွဲကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်တယ်။

`တကယ်တော့ဟာ … ငါ … နင့်ကို သဘောကျတယ် မောင်မောင် … ဒါပေမယ့် …´

ဇွန့်စကားသံလေးတွေ ခဏရပ်တန့်သွားတယ်။မောင်မောင်က ဇွန့်ခေါင်းကလေးကို အသာအယာပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ …

`ဟယ် … တကယ်ပါပဲ … ငါလေ … နင့်ကို ချစ်တယ် … မောင်မောင်ရယ် …´

ဒီစကားလေးကို ပြောအပြီး ဇွန့်မျက်နှာကလေးက အောက်ချသွားပြန်တယ်။မောင်မောင်က ဇွန့်မေးဖျားလေးကို ကိုင်ပြီး မော့လိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖွဖွလေးပဲ နမ်းလိုက်တယ်။

`ဒါပေမယ့် မောင်မောင်ရယ် … ငါ့ဘက်က အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူး … ငါ ကြောက်တယ် မောင်မောင်ရယ် …´

ဇွန့်ကိုယ်ကလေးက အနည်းငယ် တုန်လှုပ်စပြုလာတယ်။မောင်မောင်က ယုယုယယ သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

`ဒီမှာ … ဇွန် … ငါလည်း နင့်ကို ချစ်တယ် … ဒါပေမယ့် နင် မကြောက်ပါနဲ့၊ ငါ နင် စိတ်ဆင်းရဲစေမယ့် အပြုအမူမျိုး တစ်ခုမှ မလုပ်ဘူးလို့ ငါ ကတိပေးတယ် … နော် … ဟုတ်လား …´

ဒီတော့မှ ဇွန်က မောင်မောင့်ကို အားကိုးတကြီးကြည့်လိုက်တယ်။မောင်မောင်က ဇွန့်ကို သူ့ဘက်ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တစ်ဆင့်တက်ပြီး သူ့လျှာကို ဇွန့်ပါးစပ်ထဲကို ဖွဖွလေးထိုးသွင်းလိုက်တော့ ဇွန့်မှာက ထူးဆန်းနေသလိုပဲ။ 

ခဏကြာအောင် ငြိမ်သက်နေပြီးမှ လျှာချင်း ပြန်ပြီး တို့ထိလာတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ ဇွန့်ကိုယ်လေးက သိသိသာသာ လှုပ်ရှားသွားလေရဲ့။ခဏကြာတော့ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ ရင်ခုန်သံချင်း တူညီစပြုလာပြီ။ လက်တွေကလည်း တစ်ဦးကိုယ်ကို တစ်ဦး ပွတ်သပ်နေကြပြီ။

မောင်မောင့်လက်တွေက တဖြည်းဖြည်းချင်း ဇွန့်နို့လေးတွေပေါ် ရောက်လာတယ်။ အိစက်နူးညံ့တဲ့အထိအတွေ့ကို လက်ဖဝါးမှာ ခံစားရင်း လက်ဝါးရဲ့အလယ်ဗဟိုတည့်တည့်မှာတော့ ခပ်ကြွကြွလေးဖြစ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို ဖိမိလိုက်တယ်။

အဲဒီနောက်တော့ နှုတ်ခမ်းချင်း ပြန်ခွာလိုက်ပြီး မောင်မောင်က သူ့ခေါင်းကို ဇွန့်နို့လေးတွေပေါ် နှိမ့်ချလိုက်တယ်။ နို့တစ်ဖက်စီကို လျှာလေးနဲ့ ဖွဖွလေးလျက်ပေးတယ်။ နောက်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက်ကို ဖွဖွလေးငုံလိုက်ပြီး လျှာလေးနဲ့ အသာလှိမ့်ပေးလိုက်တယ်။

ဇွန့်နှုတ်ခမ်းဖျားက ညည်းသံတိုးတိုးကြားရတယ်။ သူ ဇွန့်ကို မျက်လုံးလှန်ပြီးကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာမှာ အပြုံးပန်းတစ်ပွင့်ကို ဆင်ရင်း ကျေနပ်နေသလိုပါပဲ။နောက်နို့လေးတစ်ဖက်ကို ပြောင်းစို့ပေးပြီးတော့ မောင့်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို ဇွန့်ရဲ့ ရင်ညွန့်နေရာလေးကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားတဲ့ လှုပ်ရှားမှုနဲ့အတူ ဇွန့်လက်တွေက မောင်မောင့်ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်လာတယ်။

ဒီကတစ်ဆင့် လည်တိုင်လေးကို ဖွဖွနမ်းလိုက်ပြီး ပုခုံးသားလေးတွေကိုပါ နမ်းရင်း ဇွန့်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားလိုက်တယ်။ဒီခဏမှာတော့ ဇွန့်အတွက်က သိပ်အဆင်မပြေလှဘူး။ သူ့ရဲ့ ခံစားလွယ်တဲ့ နူးညံ့လှတဲ့ နို့သီးခေါင်းကလေးတွေက မောင်မောင့်အင်္ကျီနဲ့ ပွတ်တိုက်လိုက်တဲ့အခါ ကြမ်းရှရှအထိအတွေ့က သူ့ကို မသက်မသာဖြစ်စေတယ်။

`မောင်မောင် ….´

လို့ ဇွန်က ခေါ်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့အင်္ကျီကို လက်ညှိုးထိုးပြတော့ မောင်မောင်လည်း နားလည်စွာနဲ့ပဲ ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ဒါပေမယ့် အောက်က ဘောင်းဘီကိုတော့ ချွတ်လို့ မဖြစ်သေးဘူးလေ။ ညီတော်မောင်က မာတောင်နေတာမှ နည်းနည်းတောင် နာလာသလိုပဲ။ ရှိပါစေလေ၊ ဇွန့်လို မိန်းကလေးမျိုးကို သူ အထိတ်တလန့်မဖြစ်စေချင်ပါဘူး။

မောင်မောင့်မှာတော့ ဇွန့်လှုပ်ရှားမှုတွေကိုပဲ အလိုက်သင့် လိုက်လျောပေးရင်းနဲ့ ညင်ညင်သာသာပဲ လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ခုနက အပေါ်ကို တက်သွားတဲ့လမ်းစဉ်အတိုင်းပဲ အောက်ကို တဖြည်းဖြည်း ပြန်ဆင်းလာခဲ့တယ်။

ဒီတစ်ခါတော့ နို့လေးတွေကို စို့ပေးနေရင်း လက်ကို ဇွန့်ပေါင်ကြားလေးထဲ ကျူးကျော်လိုက်တယ်။ ဒီအခါမှာ တစ်ချက်တွန့်သွားပေမယ့် ဇွန်က မရုန်းပါဘူး။ ဒါပေမယ့် …

`နင် … ဟိုဟာတော့ မလုပ်ရဘူးနော် … မောင်မောင် …´

လို့ တားမြစ်သံလေးက ထွက်လာတယ်။နောက်ဆုံးတော့ သူ့လက်ချောင်းလေးတွေက အရည်လေးတွေ စိုစိစိဖြစ်နေတဲ့ ဇွန့်ညီမလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေပါပြီ။ အသန့်ကြိုက်တဲ့ဇွန့်မှာတော့ ညီမလေးမှာလည်း အမွေးမရှိဘဲ ရှင်းသန့်နေပါတယ်။

သူ့လက်ခလယ်က တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဇွန့်အဝလေးထဲကို တိုးဝင်လိုက်တယ်။ အရည်လေးတွေက နည်းနည်းပိုဆင်းလာသလိုပဲ။ ဒါပေမယ့် အတွင်းထဲမှာတော့ သူ့လက်ခလယ်တောင် ရှောရှောရှူရှူ ဝင်လို့မရအောင် တင်းကြပ်လို့နေပါသေးတယ်။

မောင်မောင့်မှာ အားမလိုအားမရနဲ့ ဇွန့်နားကို ထပ်ပြီးလည်း တိုးကပ်လိုက်ရော သူ့ရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ညီလေးက ဇွန့်ခါးလေးကို သွားထိုးမိတော့တာပါပဲ။

ဇွန့်စိတ်တွေ တုန်လှုပ်လာတယ်။ ဟိုတစ်ယောက်နဲ့တုန်းက အတင်းတောင်းဆိုခဲ့တဲ့အချိန်ကို ပြန်သတိရလိုက်မိတော့ တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားတယ်။ အဲဒီတုန်းကလည်း ဇွန် သိပ်ကြောက်ခဲ့တယ်။ ကံကောင်းလို့သာ သူက အလျှော့ပေးသွားလို့ပေါ့။ ခုလည်း အဲဒီလို ခံစားချက်တွေ ပြန်ပေါ်လာပြန်ပြီ။ဇွန် အလန့်တကြားနဲ့ မောင်မောင့်ကို တားမိလိုက်ပြန်တယ်။

`မောင်မောင်ရယ် … ငါ ကြောက်တယ်ဟယ် … နော် … တော်ပါတော့ဟာ …´

`အို … ဇွန် … ဘာဖြစ်သွားတာလဲ … သြော် … အေးပါဟာ … နင် စိတ်ဆိုးရင် ငါ ဘာမှ မလုပ်တော့ပါဘူး …´

`ငါက တောင်းပန်ရမှာပါဟာ … နင့်ကို ငါချစ်တယ် … ဒါပေမယ့် ငါ အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူး … နင့်ကိုလေ …´

ဇွန့်က သူ့ကိုယ်လေးကို မောင်မောင်နဲ့ အနည်းငယ်ခွာလိုက်ပြီး လက်ကလေးတွေကတော့ မောင်မောင့်ရဲ့ တင်းမာနေတဲ့ ညီလေးဆီ ရွေ့လျားသွားတယ်။ သူ့ဘောင်းဘီကို တစ်ချက်ဆွဲချလိုက်ပြီး သူ့ညီလေးကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့ ဇွန့်အသက်ရှူသံတွေက မြန်လာလေရဲ့။

စိတ်ကို တင်းပြီး မောင်မောင့်ညီလေးကို ဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ မောင်မောင်ကတော့ နည်းနည်း သက်သာရာရသွားသလို သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်တယ်။ဇွန်က လက်နဲ့ ဖွဖွလေးပွတ်ပေးတယ်။ နောက်ပြီး လက်မလေးနဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးခေါင်းကို ပွတ်ကစားပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ခေါင်းကို နှိမ့်ချလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တယ်။

`ဇွန်ရယ် …´

မောင်မောင်က ညည်းလိုက်တယ်။ ဇွန်ကတော့ ရှေ့ဆက်ပြီး အတံတစ်လျှောက်ကိုပါ နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟပြီး သူ့ထိပ်ကို အသာလေး ငုံလိုက်တယ်။

`ဟင်း ဟင်း …´

မောင်မောင် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားလေရဲ့။ ဇွန်ကတော့ တစ်ခါတစ်လေ သူကြည့်ဖူးတဲ့ အခွေတွေထဲကလိုမျိုး နည်းနည်းထပ်သွင်းလိုက်ပြီး လျှာကို ကစားလိုက်တယ်။မောင်မောင့်ကို မော့မကြည့်ရဲတော့ မောင်မောင့်အသံကိုပဲ နားစွင့်နေရင်းနဲ့ သူ့ပါးစပ်လေးထဲက မောင်မောင့်ညီလေးကို လျက်လိုက်၊ ခေါင်းကို ဖိလိုက်ကြွလိုက်လုပ်ပေးလိုက်တော့ မောင်မောင့်ညီလေးက သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ လှုပ်ရှားလာလေရဲ့။

မောင်မောင်က ဇွန့်ဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်သပ်နေရင်း လက်ကတော့ ဇွန့်နို့လေးတွေကို ကိုင်တွယ်ကစားပေးနေလိုက်တယ်။ ဒီတော့ ဇွန့်ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကလည်း ပိုပြီးပြင်းထန်လာတယ်။ဇွန့်ပါးစပ်ထဲမှာ အရသာတစ်မျိုးကို ခံစားလိုက်ရပြီး သူ့ရဲ့ထိပ်ကနေ အရည်တချို့ထွက်လာမှန်း သိလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ဇွန်ကတော့ တွန့်ဆုတ်မသွားပါဘူး။

မောင်မောင့်ခြေချောင်းလေးတွေကတော့ တဖြည်းဖြည်း ကုပ်ကွေးစပြုလာပါပြီ။ အကြောတွေကလည်း တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာပေမယ့် သူက တတ်နိုင်သလောက် ကြိုးစားပြီး အောင့်ထားလိုက်တယ်။အသက်ကို မှန်မှန်ရှူရင်း တင်းကျပ်မှုတွေကို ရလိုရငြား လျှော့ချလိုက်တယ်။ ဇွန့်လက်တွေက သူ့အရင်းကို ကိုင်ထားရာကနေ လွှတ်လိုက်ပြီး သူ့ကျောတွေ ဗိုက်သားတွေကို ပွတ်သပ်လာတယ်။

မောင်မောင်တော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျဆုံးစပြုလာပါပြီ။ တစ်ကိုယ်လုံး တဖျင်းဖျင်းနဲ့ ချမ်းစိမ့်စိမ့်တောင် ဖြစ်ချင်လာသလိုပဲ။ ခြေထောက်တွေကလည်း တဆတ်ဆတ်ဖြစ်လာတယ်။နောက်ဆုံးတော့ ဇွန့်ဆံပင်လေးတွေကို လက်ထဲမှာ ဆုပ်ဆွဲထားလိုက်ပြီးတော့ သူ့ရဲ့အရည်တွေကို ဇွန့်ပါးစပ်လေးထဲကို ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။

ခဏတော့ ဇွန်က ငြိမ်နေတယ်။ ပြီးတော့ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်လာတဲ့ မောင်မောင့်အရည်တွေကို သူ့တံတွေးတွေနဲ့အတူ မျိုချလိုက်တယ်။ နောက်ထပ် ထပ်ထွက်လာလည်း တူညီစွာပဲ ခဏငြိမ်နေလိုက်၊ အသက်ရှူလိုက်၊ မျိုချလိုက်လုပ်နေတယ်။

မောင်မောင် ပန်းတာရပ်သွားတော့မှပဲ ဇွန်က ခေါင်းလေးကို ပြန်မော့လိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းတစ်လျှောက်မှာတော့ တံတွေးတွေနဲ့အတူ သူ့အရည်တွေက ပြောင်လက်နေတယ်။မောင်မောင် ဇွန့်နှုတ်ခမ်းလေးကို သူ့လက်နဲ့ သုတ်ပေးလိုက်ပြီး နဖူးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တယ်။

`မောင်မောင် … ဘယ်လိုလဲ … နင်ကျေနပ်သွားပြီလား …´

`အင်း … ကောင်းလိုက်တာ ဇွန်ရယ် … ဒါနဲ့ နင့်အတွက်ရော အဆင်ပြေရဲ့လား …´

`သြော် … ဘာခုမှ အဆင်ပြေရဲ့လားလဲ … သူ ပန်းထုတ်လိုက်တုန်းကတော့ ဘာမှ မမေးဘဲနဲ့ …´

`ငါ … ငါ … တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ … တအားကောင်းလွန်းသွားလို့ပါ …´

`ရပါတယ် … ငါက ဘာပြောလို့လဲ …´

`ဒါဆို ဒီတစ်ခါ ငါ့ကို အလှည့်ပေးဦးလေ …´

`ဟယ် … တော်စမ်းပါ … မဟုတ်က ဟုတ်က လျှောက်လုပ်မနေနဲ့ …´

`ငါ့ကို ယုံပါဟာ … နင့်ကို ငါ နင်မကြိုက်တာ မလုပ်ပါဘူးနော် …´

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မောင်မောင်က ဇွန့်ကို အိပ်ယာပေါ် ခပ်ဖြည်းဖြည်းလှဲချပေးလိုက်တယ်။နို့လေးတွေကို ပထမဆုံးနမ်းတယ်။ နောက်ပြီး ဗိုက်သားလေးတွေ၊ ချက်ကလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ထိုးလိုက်တော့ ဇွန့်ရဲ့ တခစ်ခစ်နဲ့ ဆည်းလည်းသံလေးတွေ ထွက်လာတယ်။ အဲဒီနောက်မှာတော့ လျှာလေးကို တဖြည်းဖြည်းလျက်ရင်း ဦးတည်ရာ ပန်းတိုင်ဆီကို အရောက်သွားလိုက်ပါတော့တယ်။

ဇွန်က ငြင်းမယ့်သာ ငြင်းတာပါ။ ဇွန့်ညီမလေးကတော့ အတော့်ကို စိုရွှဲလို့နေပါပြီ။ ဖြူဝင်းတဲ့ ပေါင်တွင်းသားလေးတွေရယ်၊ ပန်းရောင်ရင့်ရင့်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေရယ်၊ ညီမလေးရဲ့ အတွင်းထဲကို မြင်ရသလောက်ကတော့ ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့အတွင်းသားလေးတွေနဲ့ ပုလဲရည်ငွေရောင် အရည်လေးတွေရယ်ပါ။

မောင်မောင်က သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်ရင်း ဇွန့်အစိလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ လက်ချောင်းလေးတစ်ချောင်းကို ဇွန့်အဝလေးထဲ အသာလေးသွင်းလိုက်တော့ ဇွန့်ရယ်သံလေးတွေက ညည်းသံလေးတွေအဖြစ် ပြောင်းသွားတယ်။

လက်ညှိုးနဲ့ အဝလေးထဲကို သွင်းလိုက်ရင်း အသွင်းအထုတ်မှန်မှန်လေး လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ သူ တစ်ချက် နည်းနည်းလောက် ခပ်နက်နက်ကို သွင်းလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ လက်ညှိုးထိပ်ကနေ တားဆီးထားတဲ့အရာလေးတစ်ခုကို ခံစားမိတယ်။

သူ အခုမှ သဘောပေါက်သွားတယ်။ ဇွန် ကြောက်နေတယ်ဆိုတာ ဒါကိုး။  မောင်မောင်က လျှာလေးနဲ့ အစိလေးကို ဖိလိုက်လျက်လိုက်လုပ်တော့ ဇွန့်ကိုယ်လေးက ငါးဖယ်ပျံသလို လူးလွန့်လာတယ်။ လက်တွေ ကတော့ မောင့်မောင့်ခေါင်းကို အောက်ဘက်ကို တွန်းချနေလေရဲ့။

မောင်မောင်က အလိုက်သင့်ပဲ အောက်ကို နည်းနည်းဆင်းရင်း ဇွန့်ညီမလေးတစ်လျှောက် အစုန်အဆန်တစ်ချက် လျက်ပေးလိုက်တော့ ညီမလေးထဲကနေ အရည်လေးတွေက ပိုပြီးစီးကျလာရင်းနဲ့ တဟင်းဟင်းအသံတွေကလည်း ပိုကျယ်လာတယ်။

အရည်လေးတွေကို လျှာနဲ့ သိမ်းယူလိုက်ရင်း ဇွန့်ညီမလေးရဲ့ အနံ့သင်းသင်းကို ခံစားနေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ လျှာကို တောင့်ထားပြီး ညီမလေးထဲကို တွန်းသွင်းလိုက်တော့ ဇွန့်လက်တွေက သူ့ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်လာတယ်။

မောင်မောင်က သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ဇွန့်တင်ပါးလေးတွေအောက်ကို ပို့လိုက်ရင်း အကိုင်အတွယ်မြဲအောင်လုပ်လိုက်တယ်။လျှာလေးနဲ့ အတွင်းကို တောင့်ပြီး ထိုးသွင်းလိုက်၊ အတွင်းသားတွေကို ပတ်လျက်လိုက် လုပ်လိုက်တော့ ဇွန့်တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်လာတယ်။

မောင်မောင်က သူ့လက်မလေးကို ဇွန့်အရည်လေးတွေနဲ့ ဆွတ်ပြီး အစိလေးကို ကစားပေးလိုက်တော့ အခန်းထဲမှာ မောင်မောင် မောင်မောင်နဲ့ ညည်းသံလေးတွေ ပေါ်လာတော့တယ်။ဇွန်တစ်ယောက်မှာတော့ ရင်ထဲက ပြင်းပြင်းပြပြ ခံစားမှုတွေနဲ့အတူ တစ်ကိုယ်လုံး ပေါက်ကွဲထွက်တော့မလို ဖြစ်လာပါပြီ။ ကြိုးစား ထိန်းချုပ်ပေမယ့်လည်း မရတော့တဲ့အဆုံး မောင်မောင့်ကို လှမ်းအော်လိုက်တယ်။

`မောင်မောင် …. မောင်မောင် … ရပ်လိုက်တော့ … ငါ … ငါ …. မခံနိုင်တော့ဘူး …´

မောင်မောင်က ဘယ်ရပ်မလဲ။ မသိတဲ့လူတွေမှ မဟုတ်တာ။ ဒါနဲ့ပဲ လက်ကလည်း ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဖိပွတ်၊ လျှာကလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း လျက်ပေးလိုက်တော့ ဇွန့်ခမျာ အားကနဲ အော်လိုက်ရင်း ညီမလေးထဲကနေ အရည်တွေကို ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။

တချို့အရည်တွေက ပါးစပ်ထဲအထိ ဝင်လာသလို၊ တချို့အရည်တွေကတော့ သူ့မေးဖျားနဲ့ ပါးတွေအထိ စိုကုန်တယ်။ဇွန်ကတော့ မလှုပ်မယှက် ငြိမ်သက်လို့နေပါပြီ။မောင်မောင်က ထရပ်လိုက်ပြီး ဇွန့်ဘေးမှာ ဝင်လှဲလိုက်တော့ ဇွန့်မျက်လုံးလေးတွေက မျက်ရည်တွေကို မြင်လိုက်ရတယ်။

`ဇွန်ရယ် … နင် အဆင်ပြေရဲ့လား …´

ဇွန့်မှာ အမောမပြေသေးတာနဲ့ ခေါင်းလေးကိုပဲ အနိုင်နိုင်ငြိမ့်ပြလိုက်ရတယ်။သူက ဇွန့်ကို လှမ်းနမ်းလိုက်တော့ ဇွန့်လျှာလေးက သူ့ပါးစပ်ထဲကို ဝင်လာပြီး ပါးမှာတော့ ကပ်စေးစေးအထိအတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ သူတို့ရဲ့ အချစ်ရည်တွေပေါ့လေ။

သူတို့နှစ်ဦး အပြန်အလှန် နမ်းကြရင်းနဲ့ ဇွန်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖယ်ရင်း အသာတွန်းလိုက်တယ်။

`ချစ်တယ်နော် …. ဇွန် …´

သူက မေးလိုက်တော့ …

`အင်း …´

လို့ ပြောရင်း တစ်ဖက်ကို လှည့်သွားတယ်။ပြီးတော့ ဘေးနားက စောင်ကို ဆွဲခြုံလိုက်ပြီး …

`ပြန်တော့လေဟာ …´

`စောပါသေးတယ် … အေးလေ … နင် … နားလိုက်ပါဦး …´

မောင်မောင်က ဘေးနားမှာ ကျနေတဲ့ သူ့အင်္ကျီကို ကောက်ယူ၊ ဘောင်းဘီကို ပြန်ဆွဲတင်လိုက်ရင်း ဇွန့်ကို သေချာ စောင်ခြုံပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကုတင်ဘေးကနေ ရင်ခုန်စွာနဲ့ ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ဇွန့်ဆီက အသံလေးထွက်လာတယ်။

`မောင်မောင် …´

`ဘာလဲ ဇွန် … ဘာပြောမလို့လဲ …´

`ငါ့ကို နားလည်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဟာ … လို့ …´

`အေးပါဟာ … ကဲကဲ … နားလိုက်ဦး … ငါ သွားတော့မယ်´

မောင်မောင်က တံခါးကို အသာအယာ ပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။

***

အခန်းကို မပြန်သေးဘဲ လှေကားကနေ အောက်ကို ဆင်းလာတော့ တံခါးဖွင့်သံ ကြားလိုက်ရတယ်။သူလည်း အောက်ထပ်ကို ရောက်တော့ ဖိနပ်ချွတ်မှာ ဂျူလိုင်ရောက်နေပြီ။

`ဘယ်လိုလဲ မောင်လေး … ဘာတွေလုပ်နေလဲ´

`တော်ပါသေးရဲ့ … မိတော့မလို့ …´

သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ပြောလိုက်တာ နည်းနည်းကျယ်သွားလို့ ဂျူလိုင်က မေးလိုက်တယ်။

`ဘာပြောတာလဲ … ငါ သေချာမကြားလိုက်လို့ …´

`သြော် … မဟုတ်ပါဘူး။ ဘယ်လိုလဲ … ဒီနေ့ အဆင်ပြေရဲ့လားလို့ပါ …´

`ဆိုင်ကနေ နေ့တစ်ဝက် ခွင့်ယူပြီး ပြန်လာတာလေ … တစ်ခါတစ်လေလည်း လာသမျှလူတွေကို ဖုန်းတွေနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘယ်ဖုန်းက ဘယ်လိုပါ၊ ဘယ်ဖုန်းကတော့ ဘာကောင်းတယ်၊ ဘယ်သူက ဘာလိုချင်တာကို ဆိုင်ကရှိတာနဲ့ အဆင်ပြေအောင်၊ ရောင်းရအောင် စီစဉ်ပေး၊ လူမလာပြန်တော့လည်း စာရင်းတွေလုပ်၊ ငါလည်း စိတ်ညစ်လာတာနဲ့ ဒီနေ့ နေ့တစ်ဝက်ခွင့်ယူပြီး ပြန်လာတာ …´

ဂျူလိုင်က မီးဖိုထဲ ဝင်သွားလို့ သူလည်း ဝင်လိုက်သွားတယ်။

`ဟဲ့ … မနက်က စားစရာလေးများ ဘာကျန်သေးလဲ မောင်မောင် …´

`သိဘူးလေ … ရေခဲသေတ္တာထဲ ကြည့်ကြည့်လိုက် …´

ဂျူလိုင် ရေခဲသေတ္တာထဲက ထုတ်ယူလိုက်တာကို ကြည့်ပြီး မောင်မောင်တစ်ယောက် မနက်က ရေခဲသေတ္တာထဲ သေချာမကြည့်လိုက်ရ ကောင်းလားဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်မိလိုက်တယ်။သူ့ရဲ့ ဖေးဗရိတ် အမေလုပ်ကျွေးနေကျ ဆန်းဒဝစ်ချ်ကြီးကြီးတစ်ခုလေ။ ငါးအသားလွှာပါမယ်၊ ဆလတ်ရွက်၊ မယောနေ့စ်၊ ချိစ် စုံစုံလင်လင်နဲ့ပေါ့။

`ငါ မနက်က မတွေ့လိုက်တာ နင်ကံကောင်းသွားတယ် ဂျူလိုင် …´

`တော်သေးတာပေါ့အေ …´

ဂျူလိုင်က ပလုပ်ပလောင်းနဲ့ ပြန်ပြောတယ်။

`ဒါနဲ့ ခုနက ပြောတာလေ … ဘာလဲ … နင်က နင့်အလုပ်ထဲမှာ မပျော်တော့ဘူးလား … အဲလိုလား …´

`ဟုတ်တယ် … နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ဒါတွေနဲ့ပဲ အချိန်ကုန်နေရတာ … ပြောရတဲ့စကား လုပ်ရတဲ့အလုပ်ကလည်း သူများစိတ်နဲ့ ကိုယ့်ကိုယ် ဆိုသလိုဖြစ်နေတော့ ငါလည်း စိတ်ကုန်လာပြီ …´

မောင်မောင့်အတွက်တော့ ထူးဆန်းနေသလိုပဲ။ ခုချိန်အထိ သူ ဂျူလိုင့်ဆီက ဒီလိုစကားမျိုး မကြားဖူးသေးဘူး။ အရင်က ဒီလိုပဲ အလုပ်မှာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ပဲလို့ သူသိနေတာ။တကယ်လို့ သူသာ အလုပ်မသွားဘူးဆိုရင် အိမ်မှာ သူနဲ့ အေပရယ်တို့ နှစ်ဦးသဘောတူကိစ္စရှိရင် ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ။

`အင်း … အရင်က နင်ပြောတော့ ဒီအလုပ်နဲ့ အဆင်ပြေတယ်ဆို။ ခုတော့လည်း စိတ်ကုန်သွားပြီလား …´

`ဟုတ်တယ် … ဒါပေမယ့် ဒါကို ငါ နင်တို့ကို မပြောပြချင်ပါဘူး။ ငါ ဒီအလုပ်က ထွက်ပြီး နောက်အလုပ်တစ်ခုရှာနေတုန်း ငါ့အတွက် ဝိုင်းစိတ်ပူနေကြမှာစိုးလို့ …´

`ထွက်မယ် … ဒီလိုစကားမျိုး ဘယ်တုန်းကမှ နင်ပြောတာ မကြားဖူးသလိုပဲ …´

သူက ဂျူလိုင် အလုပ်မထွက်ဖြစ်အောင် ဖျောင်းဖျကြည့်သေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အောင်မြင်မယ့်ပုံ မရပါဘူး။

`အင်းလေ … ဒါပေမယ့်ဟာ … ငါ ဒီအလုပ်လုပ်နေတာ နှစ်နှစ်ခွဲ သုံးနှစ်လောက်ရှိတော့မယ်။ လခကလည်း နည်းနည်းပဲ တိုးတယ်။ တစ်နေ့တစ်နေ့လည်း ဒါတွေပဲ လုပ်နေရတော့ စိတ်ကုန်လာပြီ။ ပြီးတော့ ငါနဲ့ တကယ်အဆင်ပြေမယ့်အလုပ်တစ်ခုရှိဦးမှာပါဟာ … စိတ်မပူပါနဲ့´

သူစကားပြောနေရင်း ဆလတ်ရွက်တစ်ဖတ်က ပေါင်မုန့်ကြားကနေ အင်္ကျီကြားထဲကျသွားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။လည်ပင်းခပ်ကျယ်ကျယ်အင်္ကျီမို့ သေချာကြည့်လိုက်ရင် ဆလတ်ရွက်က သူ့ရင်နှစ်မွှာကြားမှာ ခိုနားနေတာကို မြင်နေရတယ်။

မောင်မောင့်မျက်လုံးတွေ ဒီနေရာကနေ မလွှဲနိုင်တော့သလိုပဲ။ တစ်ခါမှ သူ့အနေနဲ့ ဂျူလိုင် ဒီအင်္ကျီမျိုး ဝတ်တာလည်း မမြင်ဖူးဘူး။ အရင်က ဝတ်လိုက်ရင် တီရှပ်တွေပဲများတယ်။ ခုတော့ ဒီအင်္ကျီက သေချာကြည့်မယ်ဆိုရင် တော်တော်လေး ဖော်ပြနေသလိုပဲ။ တကယ်တမ်းတော့ ဂျူလိုင်က ညီအစ်မတွေထဲမှာ အရှက်တတ်ဆုံးပဲ။ အဝတ်အစားကို ရိုးရိုးပဲ ဝတ်တတ်ပြီး ရည်းစားလည်း တစ်ယောက်လား ဒါပဲ ရှိတာ။

ဒါပေမယ့် သူက ရှက်သလို ရွံ့သလို နေတတ်တယ်။ သူ့ကိုယ်လုံးကိုလည်း မလှပါဘူးဆိုပြီး ထင်နေတာ၊ တကယ်တော့ မောင်မောင့် မျက်စိထဲမှာတော့ သူ့ညီအစ်မတွေလိုပဲ လှပါတယ်။ ဂျင်မ်သွားကစားပြီးလည်း သူ့ကိုယ်သူ အားရကျေနပ်ခြင်းမရှိလှဘူး။ အဲဒီတော့ သူ့ကိုယ်ကို သိပ်ပေါ်လွင်စေမယ့် အဝတ်တွေ မဝတ်ဘဲ နေလာခဲ့တာပေါ့။

ဒီနေ့တော့ ခြွင်းချက်လို ဆိုရမယ်။ အင်္ကျီလည်ပင်းကျယ်ကျယ်နဲ့ အသားပျော့ပျော့ ဘလောက်စ်လို့များ ခေါ်မလား မသိဘူး။ မောင်မောင် အတိအကျတော့ မပြောနိုင်ဘူး။ အဲဒီအင်္ကျီလက်ပြတ်နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီမကျပ်တကျပ်ကို ဝတ်ထားတော့ ထူးထူးခြားခြား ကိုယ်လုံးအလှက ပေါ်လွင်နေတယ်။

`ဟဲ့ … မောင်မောင် … မောင်မောင်လို့ …´

သူ့မှာ မြင်နေရတာကို စိုက်ကြည့်ပြီး တွေးနေလိုက်တာ။ ဂျူလိုင်တစ်ခါခေါ်တာကိုတောင် မကြားလိုက်မိဘူး။

`ဟင် … ဘာလဲ …´

အတွေးစတွေကို ဖြတ်ပြီး ဂျူလိုင့်မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။

`ဘာကြည့်နေတာလဲ …´

`အဲဒီမှာလေ … နင့်ဆန်းဒဝစ်ချ်က ကျနေတာ …´

မောင်မောင်က သူမြင်နေရတဲ့ ရင်အထက်ပိုင်းဆီ လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ်။

`အို … စောစောက ပြောပါလား … ဟင် … ကျသွားပြီ …´

ဂျူလိုင်က အလန့်တကြား ရှက်အားပိုစွာနဲ့ ဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တာက ချော်ပြီး အထဲကို တွန်းချလိုက်သလို ဖြစ်သွားတယ်။မောင်မောင်ကတော့ ဂျူလိုင်တစ်ယောက် လက်ကို အတွင်းထဲအထိ နှိုက်ရင်း ဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားနေတာကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေလေရဲ့။ ပြီးတော့ ဒီလက်တွေဟာ သူ့လက်တွေဖြစ်ရင်ကောင်းမယ်လို့တောင် တွေးနေသေးတယ်။

ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သားပဲ။ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်က မိန်းကလေးတွေထဲမှာ အေပရယ်၊ မေနဲ့ ဇွန်တို့ အပေါ်မှာ သူ့အတွေ့အကြုံတွေ ရှိသင့်သလောက်ရှိခဲ့ပြီ။ ဒါပေမယ့် ခုတော့ သူ့ဆန္ဒတွေက မကုန်နိုင်တာကို မောင်မောင်ကိုယ်တိုင်လည်း အံ့သြနေလေရဲ့။

`ဟယ် … စိတ်ညစ်ပါတယ် … ငါ တကယ်လို့ နင့်ရှေ့မှာ အင်္ကျီ ခဏလှန်လိုက်ရင် ဖြစ်မလား မောင်မောင် …´

ဆလတ်ရွက်နဲ့ နပမ်းလုံးနေသလား မှတ်ရတဲ့ ဂျူလိုင်က မေးလိုက်တယ်။

`အာ … အေးလေ … ဖြစ်ပါတယ် … ဘာလို့လဲ …´

တကယ်တော့ သူတောင် ကူညီချင်နေတာကို။ ကျေးဇူးတောင် တင်သေးတယ်လို့ စိတ်ထဲက ပြောနေမိတယ်။ဂျူလိုင်က အင်္ကျီကို ဖြည်းဖြည်းချင်း မတင်လိုက်တယ်။ ပထမဆုံး ပြားချပ်နေတဲ့ ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးကို မြင်ရတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့ရဲ့ ရင်ညွန့်နားလောက်အထိ ပင့်တင်လိုက်တယ်။

မောင်မောင့်မျက်လုံးတွေက စိတ်ဝင်တစားနဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။ ဘရာအောက်က ရင်သားတွေကလည်း အေပရယ့်လောက်ကို လှတာပါပဲလားလို့ စိတ်ထဲက အမှတ်ပေးလိုက်သေးတယ်။ဂျူလိုင်က ဆလတ်ရွက်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး အင်္ကျီကို ပြန်ချလိုက်တယ်။

`အင်း … အခုမှ နေသာထိုင်သာရှိသွားတယ် … နို့မို့ ဒီလိုကြီးနဲ့ ငါ မနေတတ်ပေါင် …´

မောင်မောင်က ခေါင်းကိုသာ ညိတ်ပြလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ အလန့်တကြားနဲ့ သူ့အောက်က ထောင်ထလာတဲ့ ပစ္စည်းကို စားပွဲစောင်းနဲ့ ကွယ်လိုက်ရတယ်။

`ဟင် … ဘာဖြစ်လို့လဲ မောင်မောင် …´

`ဟင့်အင်း … မဖြစ်ပါဘူး … ဒါနဲ့ အပေါ်မှာ လုပ်စရာတွေရှိသေးလို့ သွားလိုက်ဦးမယ် … သြော် … ပြီးရင် ဇွန့်ကို တစ်ချက်လောက် သွားကြည့်လိုက်ပါဦး … နေသိပ်မကောင်းဘူးလားပဲ …´

ဟုတ်တယ်။ လစ်မပြေးခင် ရှင်းပြခဲ့ရတာ။ နို့မို့ တစ်အိမ်တည်းနေပြီး နေမကောင်းတာတောင် မသိဘူးလားဆိုမှ ခက်နေဦးမယ်။

`အေးအေး …´

မောင်မောင် သူ့အခန်းကို အပြေးပြန်ခဲ့တယ်။ တံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး ကုတင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်ပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ ပြေးလွှားနေမိတယ်။ဘာဖြစ်လို့ ဂျူလိုင်က ငါ့ကို ဒီလိုမျိုး ဘာမှမဖြစ်သလိုနေခဲ့တာလဲ၊ သူ့သဘာဝအတိုင်းဆို ထူးဆန်းနေသလိုပဲလို့ တွေးနေမိတယ်။

ခဏနေတော့ တံခါးခေါက်သံ ကြားရတယ်။

`အင်း … ဝင်ခဲ့လေ …´

အခန်းထဲ ဘာမဟုတ်ကဟုတ်ကရှိသလဲ မျက်စိကစားလိုက်ရင်း သေချာတော့မှ ပြောလိုက်တာပါ။

`မောင်မောင် … အဆင်ပြေရဲ့လား … သုတ်သုတ်သုတ်သုတ်နဲ့ ပြေးတက်သွားလို့ ဘာတွေ ရှုပ်နေသလဲလို့´

ဂျူလိုင်က အခန်းထဲ ဝင်လာရင်း မေးလိုက်တယ်။

`အဆင်ပြေပါတယ် … အိပ်ယာမသိမ်းရသေးလို့ သူများတွေ မြင်ရင် ပြောမှာစိုးလို့ပါ …´

သူက ဂျူလိုင့်ကို ပြုံးပြလိုက်ရင်း ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

`တော်သေးတာပေါ့ … ငါက နင်များ ငါ့ကို စိတ်ဆိုးသွားလားလို့ပါ … ငါက နင့်ကို ဂရုမစိုက်သလို ဖြစ်သွားလို့လေ …´

မောင်မောင်ကလည်း ဘာကို ရည်ညွှန်းမှန်းသိပါတယ်။

`သြော် … ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး … ရပါတယ်ဟာ …´

တကယ်တော့ ဘယ်ကလာ ရမှာလဲ။ ဒီကောင့်မှာ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်မလာခင် ထွက်ပြေးလာရတာကို။

`အင်းလေ … ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပဲ … သြော် … တစ်ခုခု လုပ်စရာရှိရင် ပြောနော် … ငါလည်း အားသားပဲဟာ …´

ဂျူလိုင်က စကားကမ်းလှမ်းလိုက်တယ်။အင်း။ တကယ်လိုတဲ့ အကူအညီကတော့ ပြောလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ ဇွန်က သူ့ကို လမ်းတစ်ဝက်မှာ ထားသွားတာ။ အေပရယ်ကလည်း မရှိဘူး။ ဒီအကူအညီတောင်းလိုက်လို့ကတော့ လန့်ပြေးသွားမှာပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ ….

`ရပါတယ် … မလိုပါဘူး … ကျေးဇူးပဲ ဂျူလိုင် …´

ဂျူလိုင်ထွက်သွားတော့ မောင်မောင် သူ့အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲကတော့ တွေးနေမိတယ်။ လုပ်စရာဆိုတာ ဘာကိုများ ရည်ညွှန်းသလဲလို့လေ။

`မဖြစ်ပါဘူး။ သူက ငါ့အစ်မတစ်ယောက်ပါ …´

သူ့ကိုယ်သူ ပြောနေမိတယ်။ ဒီခဏမှာပဲ အေပရယ်၊ မေနဲ့ ဇွန်တို့က ခေါင်းထဲရောက်လာပြန်တယ်။ ဒါကျတော့ ဘယ်လိုဖြေရှင်းမလဲ။

သူ့အခန်းထဲမှာ တစ်ကိုယ်တည်း လဲလျောင်းရင်း အတွေးနှစ်ဖက်ကြား ဒိုင်လူကြီးလုပ်နေမိတယ်။

***

ဂျူလိုင့်မှာတော့ မရေမရာအတွေးတွေနဲ့အတူ အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းထဲ အတွေးနယ်ချဲ့နေမိတယ်။ခဏနေတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် အထုပ်ကြီးအထုပ်ငယ်အသွယ်သွယ်နဲ့ တံခါးဖွင့်ဝင်လာတယ်။ တံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး မီးဖိုခန်းထဲ ခပ်သွက်သွက်လျှောက်ဝင်သွားရင်း အထုပ်တွေကို စားပွဲပေါ်ချ၊ ရေတစ်ခွက်သောက်လိုက်ပြီးမှ ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ထွက်လာတယ်။

`ဂျူလိုင် … နင် တစ်ယောက်တည်း ဘာတွေလုပ်နေတုန်း …´

`ဒီလိုပါပဲ … ခုနကမှ ပြန်ရောက်တာဆိုတော့ ချွေးလေးဘာလေးတိတ်သွားအောင် ထိုင်နေတာပါ …´

ဂျူလိုင်က သူ့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့ အေပရယ့်ကို ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

`ဒါနဲ့ … နင် ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ ဂျုလိုင် … နင့်ကြည့်ရတာ တစ်မျိုးပဲ …´

အေပရယ်က မေးလိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်၊ သူတို့တွေထဲမှာ အေပရယ်က သိပ်ပြီး လူကဲခတ်ကောင်းတယ်။ ခုလည်း ဂျူလိုင့်ကို ကြည့်ရတာ နည်းနည်းထူးဆန်းနေတာနဲ့ မေးကြည့်လိုက်တာ။

ဂျူလိုင်က သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း …

`အေပရယ်ရယ် … ဘာဖြစ်ရမှာလဲ … မောင်မောင်ပေါ့ …´

`မောင်မောင် … နင်နဲ့ ဘာတွေဖြစ်ကြလို့လဲ …´

အေပရယ်က စိတ်နည်းနည်းထင့်သွားပြီး မေးလိုက်တယ်။

`ဟယ် … ဘယ်လို ပြောရမှန်း မသိတော့ပါဘူးဟာ … ငါလေ …´

ဂျူလိုင့်မှာ အေပရယ့်ဆီ အမှန်ဝန်ခံရမှာ တွန့်ဆုတ်နေမိတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ ကိုယ့်မောင်လေးလို နေလာခဲ့တဲ့သူတစ်ယောက်ကို သူ သဘောကျနေတယ်လို့ ဘယ်လို အင်အားမျိုးနဲ့ ပြောရမှာလဲ။

`ပြောစမ်းပါ … နင့်ဟာက မြုံစိမြုံစိနဲ့ …. ဘာတွေလဲ …´

အေပရယ်က သေချာထပ်မေးလိုက်တယ်။

`အဲဒါ … ငါ … အို … နင့်ကို ပြောလို့မဖြစ်ပါဘူးဟာ …´

ဂျူလိုင်က ထိန်းချုပ်ထားတဲ့ကြားက စီးကျလာတဲ့ မျက်ရည်စတချို့ကို သုတ်ရင်း အေပရယ့်ကို မပြောမိအောင် ကြိုးစားနေတယ်။

`ဟဲ့ … ဟဲ့ … အို ဒီကောင်မလေးတော့ … ရပါတယ်ဟာ … နင် ငါ့ကို ပြောချင်တာမှန်သမျှ ပြောနိုင်ပါတယ်။ ဘာလဲ … မောင်မောင်က နင့်ကို တစ်ခုခုလုပ်လိုက်သလား။ တွေ့မယ် … ဒါမျိုးတော့ လက်မခံနိုင်ဘူး …´

အေပရယ်က အားပေးသလို ပြုံးပြလိုက်ရင်း ဒေါသလည်း နည်းနည်းထွက်ပြလိုက်တယ်။ပြီးတော့ သူ့ညီမကို ချစ်စနိုးနဲ့ ဖက်ထားလိုက်တယ်။

`မောင်မောင်က ငါ့ကို ဘာမှ မလုပ်ပါဘူးဟယ် … ဒါပေမယ့် … သူက … အဲဒါ … သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းနေ …´

ဂျူလိုင်တစ်ယောက် ပြောရင်းကနေ ရပ်သွားပြန်တယ်။

`နင် ဘာကို ပြောချင်နေတာလဲ ဂျူလိုင် …´

အေပရယ်က သူ့ကိုမှီရင်း ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်နေတဲ့ ဂျူလိုင့်ကို သဲကွဲအောင်မေးလိုက်တယ်။

`ငါ … မောင်မောင့်ကို ချစ်တယ် … အေပရယ် …´

ဂျူလိုင်က အရဲစွန့်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။

`သြော် … ဒါများ ဘာဖြစ်လို့လဲ … ငါလည်း ချစ်တာပဲဟာ …´

အေပရယ်က ခုထိ ဂျူလိုင် ဘာပြောချင်တာလဲ မရိပ်မိသေးဘူး။

`မဟုတ်ဘူး အေပရယ် … ငါက တကယ်ချစ်တာ …´

စီးကျလာတဲ့ မျက်ရည်တွေနဲ့အတူ ဖွင့်ဟသံတွေက ပိုပြီးခိုင်မာလာလေရဲ့။

`ပြောပြန်ပြီ … ငါလည်း … ဟဲ့ … နင် … နင် … တကယ်ပြောနေတာလား …´

ခုမှ အေပရယ်က ဂျူလိုင် ဘာကိုဆိုလိုမှန်း သိသွားတော့တယ်။ဂျူလိုင်က အေပရယ့်ပုခုံးပေါ် ခေါင်းလေးကို တိုးမှီလိုက်ရင်း …

`ငါ့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ အေပရယ် … ငါ ဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်လို့ မရတော့ဘူး … ငါ ဘာလုပ်ရမလဲဟာ …´

ပြောရင်းနဲ့ ငိုချလိုက်တော့ အေပရယ်က သူ့ပုခုံးလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်ရတယ်။

`ရွှတ် … တိတ်တော့နော် … ညီမလေး … ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဟယ် … ငါလည်း နင်ဘယ်လို ခံစားနေရတယ်ဆိုတာ သိပါတယ် …´

အေပရယ်က သူ့ညီမပုခုံးလေးကို ပွတ်ပေးရင်း နှစ်သိမ့်လိုက်တယ်။

`နင်က ငါဘယ်လိုခံစားနေရတယ်ဆိုတာ တကယ်သိလို့လား …´

ဂျူလိုင်က အေပရယ့်ပုခုံးပေါ် မှီနေရာကနေ ဆတ်ကနဲ မတ်လိုက်ရင်း အေပရယ့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး မေးလိုက်တယ်။

`သြော် … တကယ်တော့ ငါလည်း နင့်ခံစားချက်နဲ့ အတူတူပဲလို့ ပြောမလို့ပါဟာ …´

အေပရယ်က အံ့သြနေတဲ့ ဂျူလိုင့်ကို ဝန်ခံသလို ပြောလိုက်ရင်း ထပ်ပြီး အံ့သြစေမယ့် စကားတွေကိုပါ ဖွင့်ဟလိုက်လေရဲ့။

`ဒါပေမယ့် ငါက နင့်ထက် ပိုဆိုးတယ်။ တကယ်တို့ တို့နှစ်ယောက်လေ … တော်တော်လေး ခရီးရောက်နေကြပြီဟ … နင် နားလည်လား မသိဘူး …´

`နင်ပြောတာက … ဟယ် …. နင်တို့နှစ်ယောက် … ဘုရားရေ …´

ဂျူလိုင်တစ်ယောက် အေပရယ့်ဆီက မထင်မှတ်တဲ့စကားကို ကြားလိုက်ရလို့ ကြက်သေသေသွားတယ်။

`နှစ်ခါ …´

အေပရယ်က ခပ်ဖွဖွပြုံးရင်း မြည်တမ်းလိုက်တယ်။

`နှစ်ခါတောင် … အောင်မလေးဟယ် … ဘယ်သူတွေ သိသွားသေးလဲ …´

ဂျူလိုင်က အလန့်တကြားနဲ့ မေးလိုက်တော့ အေပရယ်က အေးအေးဆေးဆေးပဲ ပြန်ဖြေလေရဲ့။

`မေရယ် … အင်း … ဇွန်လည်း သိတယ် ထင်တာပဲ …´

`မေနဲ့ ဇွန် …. သူတို့ကကော နင်တို့ကို ဘာပြောကြသေးသလဲ …´

ဂျူလိုင့်မှာ တအံ့တသြနဲ့ စပ်စုလိုက်ရတာ သူဘယ်လိုခံစားနေရပါတယ်လို့ အစချီထားတာကိုတောင် မေ့သွားတယ်။

`ကဲ … ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ … မေကလည်း သူနဲ့ တူတူနေပြီးပြီ။ အင်း … ဇွန်လည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်ခဲ့ဦးမှာပေါ့ …´

အေပရယ်က အံ့အားသင့်နေတဲ့ သူ့ညီမကို ပြောရင်းက ထပ်ပြီးဖြည့်စွက်လိုက်တယ်။

`ဒါဆိုရင် နင်တစ်ယောက်တည်း မောင်မောင့်ကို ချစ်တာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ … သိပြီလား …´

ဂျူလိုင်တစ်ယောက် အေပရယ်နဲ့ ပြောမိတော့မှ စိတ်ပါလေသွားတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ ကိုယ့်မှာ ဒီလောက် ခံစားနေရပါပြီဆိုပြီး အပြစ်ရှိသလိုဖြစ်နေခါမှ သူတို့တွေက ကိုယ့်ထက်ပိုဆိုးနေမှန်း သိရတော့တယ်။

`ဟင်း … ဘာပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူးဟယ် …´

ဒါပဲ ပြောနိုင်တော့တယ်။

`သိပ်ကြီးလည်း ခံစားမနေပါနဲ့ … ငါတို့အတွက်လည်း မစိုးရိမ်ပါနဲ့။ နင်နဲ့ မောင်မောင်နဲ့ အဆင်ပြေရင်ပြီးရော … ဟုတ်လား …´

အေပရယ်က ဂျူလိုင့်လက်ကို ဖွဖွလေးပုတ်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။

`အေပရယ်ရယ် … ငါတော့ ဘာဖြစ်သွားသလဲတောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မသိတော့ဘူး … တကယ့်ကို လန့်သွားတာပဲ …´

ဂျူလိုင်က ဒီလိုပြောတော့ အေပရယ်က သူ့ညီမလက်ကို အားပေးသလို ဆုပ်ညှစ်လိုက်ရင်း ပြန်ပြောတယ်။

`ကဲပါ …. နင်ဘယ်လို ခံစားခံစား ရပါတယ်၊ အဆင်ပြေပါတယ်။ ဒါနဲ့ ခဏနေရင် လူတွေ ပြန်လာကြတော့မယ် … နင် ငိုထားတာကို တွေ့သွားကြရင် စပ်စုနေကြဦးမယ်။ သွားသွား … အပေါ်တက်နားလိုက်ဦး …´

အေပရယ်က မျက်ရည်သုတ်ရင်း အပေါ်ထပ် တက်သွားတဲ့ ဂျူလိုင့်နောက်ကျောကို ကြည့်ရင်း ပြုံးကျန်ခဲ့တယ်။

အင်းလေ … ပြောင်းလဲလာတဲ့ အခြေအနေတွေကို မောင်မောင်သိအောင် အစ်မကြီးပီပီ ပြောပြရဦးမှာပေါ့။

***

ဂျူလိုင်အပေါ်တက်သွားပြီး ခဏကြတော့ သူတို့အမေနဲ့ နှစ်ဦးတို့ ပြန်ရောက်လာကြတယ်။ နှစ်ယောက်သား လမ်းထိပ်မှာ တွေ့ကြတော့ မေမေက ကားနဲ့တင်ခေါ်လာတာတဲ့။အေပရယ်က သူတို့နှစ်ယောက် ဖိနပ်ချွတ်၊ တံခါးပိတ်လုပ်နေတုန်း အိတ်တွေ ဘာတွေကို ယူပြီး ဧည့်ခန်းထဲချထား၊ စကားပြောနှုတ်ဆက်လုပ်ပြီးမှ မောင်မောင့်အခန်းဆီ တက်လာခဲ့တယ်။

`မောင်မောင် … နင် အိပ်နေပြီလား …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်အခန်းထဲ လှမ်းဝင်ရင်း မေးလိုက်တယ်။အခန်းထဲမှာတော့ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှဲရင်း စဉ်းစားခန်းဝင်နေတဲ့ မောင်မောင့်ကို တွေ့ရတယ်။

`အချစ်ကလေး … ဒီမှာ နင့်အတွက် သတင်းထူးပါလာတယ် …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်ကို နမ်းရင်း သူ့ဘေးမှာ ဝင်လှဲပြီး ဖက်ထားလိုက်တယ်။အတွေးစတွေ ပြတ်သွားတဲ့ မောင်မောင်က အေပရယ့်ခါးလေးကို ဆွဲဖက်လိုက်ရင်း `ဘာများလဲ´လို့ မေးလိုက်တော့ …

`သြော် … ဂျူလိုင့်အကြောင်းပြောမလို့ပါ …´

စကားစလိုက်တုန်းမှာပဲ မောင်မောင်က အလန့်တကြားမေးလိုက်လေရဲ့။

`ဂျူလိုင် … အမလေး … ဘာဖြစ်လို့လဲ အေပရယ် …´

မောင်မောင်က အိပ်ယာပေါ်ထထိုင်လိုက်ရင်း မျက်နှာကလည်း ဖြူရော်သွားတယ်။

`သိပ်လည်း စိုးရိမ်မနေပါနဲ့ …. ဘာမှ မဖြစ်ဘူး။ ဒါနဲ့ နင်တို့နှစ်ယောက် ခုနက ဘာတွေဖြစ်ခဲ့သတုန်း …´

အေပရယ်က ဂျူလိုင့်ဆီက မကြားရသေးတာတွေကို မောင်မောင့်ဆီက မေးလိုက်တယ်။

`အင်း … သူပြန်လာတော့ ဆန်းဒဝစ်ချ်တစ်ခု စားတယ်။ အဲဒီထဲက ဆလတ်ရွက် သူ့အင်္ကျီကြားထဲ ကျသွားတယ်။ အဲဒါကို သူက ငါ့ရှေ့မှာ … ကဲပါ … အင်္ကျီကို မပြီး ထုတ်လိုက်တယ်။ အဲဒါမှာ ငါ စိုက်ကြည့်နေတာကို သူ သတိထားမိသွားတယ် ထင်တယ်။ ပြီးတော့ အဲဒါနဲ့များ ငါ့ကို စိတ်ဆိုးသွားသလားပဲ …´

အေပရယ်ကလည်း ထထိုင်လိုက်ပြီး မောင်မောင့်ခါးကို အနောက်ကနေ ဆွဲဖက်ထားလိုက်ရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဖြေသိမ့်တဲ့သဘောနဲ့ မောင်မောင့်ဂုတ်ပိုးကို နမ်းလိုက်တယ်။

အေပရယ်က …

`သြော် … ဂျူလိုင်က နင့်ကို စိတ်မဆိုးပါဘူးဟယ် … ငါပြောတာ ယုံနော် …´

လို့ မောင်မောင့်နားရွက်ကို မနမ်းခင်လေး မှာပဲ ပြောပြလိုက်တယ်။

`သူ စိတ်မဆိုးဘူးဆိုတာ နင်က ဘယ်လိုလုပ်သိလဲ …´

`အင်း … ခုနက တို့နှစ်ယောက် အောက်မှာ စကားနည်းနည်းပြောဖြစ်တယ်လေ … သူက ငါ့ကို တချို့အကြောင်းတွေ ပြောပြတယ်။ နားထောင်ချင်လား …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်ရင်ဘတ်တစ်လျှောက် ပွတ်သပ်ရင်း လက်တွေက အောက်ကို တဖြည်းဖြည်းဆင်းသွားလိုက်တယ်။

`သူက ဘာပြောလို့လဲ … ငါ့ကို ပြောစမ်းပါ …´

မောင်မောင်က အေပရယ့်အထိအတွေ့တွေကနေ နိုးကြားစပြုလာတဲ့ သူ့ရဲ့စိတ်ကို ချိုးနှိမ်ရင်း စိတ်ဝင်တစားမေးလိုက်တယ်။

`သြော် … သူက နင့်ကို သဘောကျသတဲ့ … မေတို့ ဇွန်တို့ ငါတို့လိုပေါ့ …´

အေပရယ်က သူ့ညီလေးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လှမ်းစမ်းလိုက်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။

`သူက … ဘယ်လို … ဘယ်လို …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်ညီလေးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း ပြန်ဖြေတယ်။

`တို့တွေလိုပဲ နင့်ကို သဘောကျပါသတဲ့လေ …´

`ဟင် … ဒါဆို သူက ငါဘာတွေတွေးနေသလဲများ သိသွားလို့လား …´

မောင်မောင်က သူ့ရဲ့ ပေါက်ကွဲတော့မတတ် တင်းမာလာတဲ့ သူ့ညီလေးက ခံစားမှုနဲ့အတူ မေးလိုက်တယ်။အေပရယ်က သူ့အပေါ်ကနေ စီးမိုးကြည့်လိုက်ရင်း …

`နင်က ဘာတွေတွေးနေလို့လဲ …´

ဒီလိုပါပဲလို့ မောင်မောင်က ပြန်ဖြေလိုက်ရင်း သူ့မျက်နှာနားမှာ နီးကပ်လာတဲ့ အေပရယ့်နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။

ဆန္ဒတွေ ပြင်းထန်လာတဲ့ အေပရယ်က မောင်မောင့်အနမ်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းတုံ့ပြန်လိုက်ရင်း မောင်မောင့်ဘောင်ဘီကြယ်သီးကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အောက်ကို ဆွဲချလိုက်တော့ အတွင်းခံထဲကနေ ထောင်ထနေတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးက နည်းနည်း လွတ်လပ်ရေး ရသွားလေရဲ့။ ဒီမှာပဲ မောင်မောင်က ခပ်တိုးတိုးညည်းလိုက်တယ်။

သူတို့နှစ်ဦးစလုံး အဝတ်မဲ့တဲ့ဘဝကို ပြောင်းလဲသွားဖို့ကတော့ အချိန်သိပ်မယူလိုက်ရပါဘူး။ ခဏနေတော့ သူတို့အဝတ်အစားတွေက မောင်မောင့်အိပ်ယာဘေးမှာ ပြန့်ကျဲလို့နေပြီ။

မောင်မောင်က အိပ်ယာပေါ် ခပ်လျောလျော မှီထားတယ်။ အေပရယ်က ဘေးကနေ လှမ်းခွရင်း မောင်မောင့်ကို ဖက်လုံးလို အသုံးပြု ထားတယ်။ အေပရယ့်နို့ကြီးတွေက မောင်မောင့်ညီလေးနဲ့ သိပ်မဝေးလှဘူး။ သူတို့လှုပ်လိုက်တော့ တစ်ချက်တစ်ချက် သွားထိနေတယ်။

အေပရယ်က မောင်မောင့်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ရင်ထဲကို တစ်ယောက် လှမ်းမြင်လိုက်ကြရတယ်။ ရမ္မက်ဆန္ဒရဲ့ မီးတစ်စကတော့ သူတို့နှစ်ဦးကြား တောက်လောင်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် စိတ်မပူပါနဲ့၊ ဒီမီးကို ဘယ်လိုငြှိမ်းသတ်ရမလဲဆိုတာကိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ကောင်းကောင်းသိကြပါတယ်လေ။

မောင်မောင်က အေပရယ်တစ်ယောက် သူ့ကိုယ်ပေါ် တဖြည်းဖြည်း ပွတ်ရင်းသပ်ရင်းတက်လာကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။ အေပရယ်က မောင်မောင့်ဗိုက်တစ်လျှောက်နဲ့ ရင်ဘတ်ကို သူ့ရဲ့ ဖွံ့ထွားလှတဲ့ ရင်သားတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ရင်း အပေါ်ဘက်ကို တရွေ့ရွေ့ တက်လာတယ်။ နို့သီးခေါင်းချွန်ချွန်တွေက မောင်မောင့်ရင်ဘတ်ကနေ သူ့နှလုံးသားထဲအထိ တိုးဝင်နေကြသလိုပဲ။

အေပရယ်က အပေါ်တက်လာတော့ သူ့ပေါင်တွေကလည်း မောင်မောင့်ပေါင်ပေါ် ရောက်လာပြီပေါ့။ ဒီခဏမှာပဲ မောင်မောင်က စိုစွတ်စွတ်ခံစားမှုကို သိလိုက်ရတယ်။ အေပရယ့်အပေါ်ပိုင်းကရော အောက်ပိုင်းကရော သူတို့ရဲ့ ချစ်ပွဲအကြိုရလဒ်ကို သတိပေးနေကြပြီလေ။

မောင်မောင်ကတော့ အေပရယ့်ကိုပဲ စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေမိတယ်။ ချစ်စိတ်တွေ ပြင်းပြနေတဲ့ အချစ်နတ်သမီးပျိုတစ်ယောက်ကများ ဒီလိုမျိုး ပြုမူနေသလားလို့ ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်မိတော့မလိုပဲ။အေပရယ်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းဆီကို ဖိကပ်လိုက်တော့ အလယ်ကနေ ဆုံချက်တစ်ခု ရှိနေတဲ့လား ကိုယ်ရဲ့ အပေါ်ပိုင်းက နှိမ့်ချလိုက်တာနဲ့အညီ အောက်ပိုင်းကလည်း တဖြည်းဖြည်း မြောက်တက်လာတော့တယ်။

နောက်ဆုံးတော့ အေပရယ့်လက်တွေက သူ့ညီလေးကို မြဲမြံစွာဆုပ်ကိုင်ရင်း အချစ်တို့ရဲ့ လမ်းအစကို ပို့ဆောင်လိုက်လေရဲ့။ သူ့ရဲ့ ညီလေးနဲ့ အေပရယ့်ညီမလေးတို့ရဲ့ အစပေါ့။မောင်မောင်ကတော့ ပြုံးကြည့်နေတုန်းပဲ။ အေပရယ် ဦးဆောင်လှုပ်ရှားတာကို အလိုက်သင့်နေရုံနဲ့ပဲ ခရီးဆက်လိုက်လို့လည်း ရတာပဲကို။

`အင်း …..´

အေပရယ်တစ်ယောက် သူ့ညီမလေးထဲကို တိုးဝင်လာတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ အစွမ်းသတ္တိကြောင့် ညည်းညူလိုက်ရတော့တယ်။

`အား … ဟုတ်တယ် … အဲဒီလို …´

မောင်မောင်က အရင်းထိအောင် တိုးဝင်သွားတဲ့ သူ့ညီလေးနဲ့အတူ အသံထွက်ရင်း ကော့ပေးလိုက်တော့တယ်။နှစ်ယောက်စလုံးကတော့ ရှေ့ဆက်ပြီး ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာ တိုင်ပင်စရာမလိုပါဘူး။အေပရယ်က တဖြည်းဖြည်းချင်း သူ့ရဲ့တင်ပါးကို ကြွလိုက်တော့ အတွင်းသားလေးတွေက မောင်မောင့်ညီလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ညှစ်ရင်း လျောတိုက်ပြီးမှ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ 

သူက မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ ထိပ်ဖျားကလေးပဲ ကျန်တဲ့အထိ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခဏကြာအောင် ထိန်းထားရင်း မောင်မောင့်ကို ကျီစယ်လိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ဒီလိုအနေအထားကို ပေါင်ကို ကားရင်း ထိန်းထားဖို့ဆိုတာက သူ့ကို လေ့ကျင့်ခန်းမှန်မှန်လုပ်တဲ့သူအတွက်ပဲ လွယ်တာလေ။အေပရယ်က မောင်မောင့်ကို ပြုံးပြလိုက်ရင်း သူ့ရဲ့တင်ပါးကို တစ်ဖန်နှိမ့်ချလိုက်တယ်။

ပူနွေးစိုစွတ်တဲ့ ခံစားမှုက မောင်မောင့်ကို စိတ်ရိုင်းဝင်စေတယ်။ အေပရယ့်ထိုင်ထတွေ ကြမ်းလာတာနဲ့အမျှ မောင်မောင့်ရဲ့ အောက်က ပင့်ချက်တွေကလည်း ပြင်းထန်လာတယ်။ သူတို့နှစ်ဦးလုံးရဲ့ ညည်းသံတွေကလည်း တဖြည်းဖြည်းကျယ်လောင်လာလေရဲ့။

`ဟား …. ကောင်းတယ် အေပရယ် … လုပ်စမ်းပါ …´

မောင်မောင်က သူ့ရဲ့ သံချောင်းတမျှ မာကြောနေတဲ့ညီလေးပေါ် အေပရယ့်ညီမလေးရဲ့ တင်းကျပ်တဲ့ ဆုပ်ညှစ်မှုတွေကို ခံယူရင်း လှုပ်ရှားမှုကို မြှင့်တင်လိုက်တယ်။အေပရယ်ကလည်း မောင်မောင့်ပစ္စည်းပေါ် သူ့ညီမလေးရဲ့ အတွင်းသားတွေကို လှုပ်ရှားပြီး သူ့အစိလေးက မောင်မောင့်ဆီးခုံကို ခပ်ပြင်းပြင်းသွားရိုက်မိတဲ့အထိ သူ့ကိုယ်လေးကို လှုပ်ရှားနေတယ်။

***

မောင်မောင်နဲ့ အေပရယ်တို့ ချစ်တမ်းကစားနေတုန်းမှာတော့ ဂျူလိုင်တစ်ယောက် နည်းနည်း စိတ်ငြိမ်စပြုလာပါပြီ။အဲဒီတော့မှပဲ မောင်မောင် ပြောထားတာ သွားသတိရတယ်။ သူ့ဖီလင်နဲ့သူ မျောနေတော့ ညီမတစ်ယောက်လုံး နေမကောင်းဘူးဆိုတာကိုတောင် သတိမရတော့ဘူးလေ။

ဒါနဲ့ပဲ သူတို့အခန်းရှေ့က ဇွန်တို့အခန်းကို သွားကြည့်လိုက်တယ်။ တံခါးကို အသံမကြားအောင်ဖွင့်ရင်း ခြေသံမကြားအောင်နင်းရင်းနဲ့ အခန်းထဲဝင်သွားတဲ့ သူ့ရဲ့စိတ်စေတနာက သူ့ကို လက်ငင်းပဲ အကျိုးပေးတော့တယ်။သူဝင်လာတာကို ဇွန်ကတော့ မသိလိုက်ပါဘူး။ ဂျူလိုင်ကတော့ ဇွန့်မျက်နှာလေးပေါ်က ကျေနပ်နှစ်သိမ့်နေတဲ့ အမူအရာလေးကို သေချာမြင်တွေ့လိုက်ရတယ်။

ဇွန်က စောင်ပါးလေးအောက်က သူ့လက်တစ်ဖက်ကို သူ့အစိလေးဆီ လှမ်းလိုက်ရင်း `သိပ်ကောင်းတာပဲ မောင်မောင်ရယ် …´လို့ အသံထွက်ညည်းလိုက်တယ်။ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကလည်း နို့လေးတွေကို ပွတ်သပ်ရင်းနဲ့ပေါ့။

`တကယ်လားဟင် … မောင်မောင်ကလေ …´

ဒီတော့မှ ဇွန့်မှာ အလန့်တကြားနဲ့ ထထိုင်လိုက်မိတော့တယ်။ ဒီမှာပဲ သူ့ကုတင်ဘေးကနေ ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ဂျူလိုင့်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

`ဂျူလိုင် … နင် ဘယ်တုန်းက ရောက်နေတာလဲ … ငါ … ငါ … ဘယ်သူမရှိဘူး ထင်လို့ …´

ဇွန်က ရှင်းပြဖို့ ကြံလိုက်တယ်။

`ထားလိုက်ပါ … ကိစ္စမရှိဘူး။ ဒါပေမယ့် ငါ တစ်ခုလောက် သိချင်တယ်။ မောင်မောင်က ဘယ်လိုနေလဲဟင် …´

ဇွန်က အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲချလိုက်ရင်း အရိုးသားဆုံး အဖြေပေးလိုက်တယ်။

`မောင်မောင်လား … သူကလေ ငါ့အပေါ် သိပ်ကောင်းတာပဲ။ ငါ့ကို ဘာမှ အတင်းအကျပ် သူမလုပ်ပါဘူး။ အဲဒါ ငါ့အတွက်တော့ တကယ့်ကို ခံစားရတယ် …´

ဇွန်က အိပ်မက်မူးရီ အတွေးပန်းချီခြယ်ရင်းနဲ့ ပြောလိုက်လေရဲ့။ဒီတော့မှ ဂျူလိုင်လည်း လာရင်းကိစ္စကို မေးဖြစ်တော့တယ်။

`သြော် .... ဒါနဲ့ မောင်မောင်က ပြောတယ် … နင် နေမကောင်းဘူးတဲ့ …´

`မဟုတ်ပါဘူး … သူနဲ့ တေဘယ်တင်းနစ်ရိုက်ရင်း ခြေထောက်နည်းနည်းနာသွားလို့ပါ … အခု ကောင်းသွားပါပြီ …´

`အင်းလေ … ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပဲ … ငါ သွားလိုက်ဦးမယ် …´

ဒီတစ်ခါတော့ ဂျူလိုင့်ရဲ့ ခြေလှမ်းတွေ ဦးတည်နေတာက မောင်မောင့်အခန်းဆီကိုပေါ့။

***

ဂျူလိုင်လည်း အပေါ်ထပ် မောင်မောင့်အခန်းရှေ့ ခြေချမိရော၊ အခန်းထဲကနေ မသဲမကွဲ အသံတွေ ကြားနေရတယ်။ဂျူလိုင်က တံခါးကို ခပ်ဖြေးဖြေးတွန်းဖွင့်လိုက်တော့ အိုးကနဲ အားကနဲ အေပရယ့်အသံကျယ်ကျယ်က ဆီးကြိုပြီး နှုတ်ဆက်လိုက် လေရဲ့။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ မောင်မောင့်ရဲ့ ညီလေးက အေပရယ့်ထဲကို ခပ်နက်နက်တိုးဝင်သွားတာကိုး။

ဂျူလိုင်တစ်ယောက် တံခါးရှေ့မှာ ပါးစပ်ကလေး အဟောင်းသားနဲ့ သူ့အစ်မနဲ့ မောင်မောင်တို့ရဲ့ ဖြစ်ပျက်နေပုံတွေကို ရပ်ကြည့် နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကာယကံရှင်နှစ်ဦးသားကတော့ သတိထားမိပုံမရပါဘူး။ဒီလိုနဲ့ပဲ တခြားသူတွေ ကြားသွားမှာကို ဘေးကနေပဲ ဝင်စိတ်ပူပေးလိုက်ရတဲ့ ဂျူလိုင်က အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ရင်း တံခါးကို အသံနည်းနည်းထွက်အောင် ပိတ်လိုက်တယ်။ 

ဒီတော့မှပဲ သူတို့နှစ်ဦးက လှည့်ကြည့်လိုက်ကြတယ်။အေပရယ်ကတော့ မောင်မောင့်ပုခုံးပေါ်ကနေကျော်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့ ဂျူလိုင့်ကို ပြုံးပြလိုက်တယ်။ မောင်မောင်ကတော့ နည်းနည်း ဣန္ဒြေမရမဖြစ်သွားပြီး ရှင်းပြဖို့ ကြိုးစားလေရဲ့။

`အိုး … ဂျူ … ဂျူလိုင် … ဒါက …´

မောင်မောင်က အသံထွက်ရင်းနဲ့ သူ့အပေါ်က အေပရယ့်ကို တွန်းချဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမယ့် အေပရယ်က ဘယ်ဖယ်ပေးမလဲ။

`ကဲ … ဂျူလိုင်ရေ … ဘာပြောရမလဲဆိုရင်တော့ … မြင်တဲ့အတိုင်းပဲလို့ ပြောရတော့မှာပေါ့ဟယ် …´

အေပရယ်က ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ အထက်အောက်လှုပ်ရှားပေးလိုက်တော့ မောင်မောင်လည်း နောက်ကို တဖြည်းဖြည်း ပြန်လန်ကျသွားတယ်။

`ဒါနဲ့ … နင်တို့က နှစ်ယောက်တည်း ကစားတာလား … ဒါမှမဟုတ် တခြားသူများ ပါလို့ရသေးလား …´

ဂျူလိုင်က အေပရယ့်ကို ငယ်ငယ်တုန်းက ကလေးတွေ မေးသလို မေးလိုက်တော့ အေပရယ်က ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်ပြတယ်။အဲဒီနောက်တော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်က မောင်မောင်နဲ့ အေပရယ့်အဝတ်အစားတွေကြားထဲကို ဂျူလိုင်က သူ့အဝတ်အစားတွေနဲ့ အားဖြည့် ပေးလိုက်တယ်။

ပြီးတော့ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်နေကြတဲ့ နှစ်ယောက်အနားကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်နဲ့ ကိုယ်လေးကို လှုပ်ယမ်းရင်းနဲ့ပေါ့။အနီးကပ်မြင်ကွင်းကနေ အေပရယ့်တင်ပါးတွေကြားက မောင်မောင့်ပစ္စည်းကြီး ဘယ်လိုဝင် ဘယ်လိုထွက်နေတာကို မြင်ရသလို သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ အချစ်ရည်တွေ ကပ်ငြိနေတဲ့မြင်ကွင်းကလည်း ဂျူလိုင့်စိတ်တွေကို ပိုပြီးပြင်းထန်စေပါတယ်။

ဒီထက်ပို နီးနီးကပ်ကပ် တိုးသွားလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ သူတို့ရဲ့ အချစ်နံ့တွေကိုပါ ရလိုက်တယ်။ ဒီလိုအနံ့မျိုးဆိုတာက သိပ်တော့ ရှူချင်စရာ မကောင်းလှပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လူသားတို့ရဲ့ သဘာဝခံစားမှုလို့ပဲ ပြောရမလား၊ ဒီအနံ့တွေက ဂျူလိုင့်ဆန္ဒတွေကို တွန်းအားပေးနေတယ်။

အေပရယ်က မောင်မောင့်ကိုယ်ပေါ်မှာပဲ တစ်ပတ်လှည့်လိုက်တော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် ဖျင်းဖျင်းဖျင်းဖျင်းဖြစ်အောင် ကောင်းသွား ပေမယ့် အေပရယ်ကတော့ သူ့ကို ဂရုမစိုက်ဘဲ အနားရောက်လာတဲ့ ဂျူလိုင့်ကို လက်ကမ်းလိုက်ပါတယ်။

ဂျူလိုင်ကလည်း အေပရယ့်ဦးဆောင်မှုနောက်ကိုလိုက်ရင်း သူ့မျက်နှာကို အေပရယ့်မျက်နှာတည့်တည့်ဆီ ဦးတည်လိုက်တယ်။ အေပရယ်က နှုတ်ခမ်းချင်း မတွေ့ခင်ကတည်းက လျှာလေးကို တစ်လစ်ထုတ်ထားတာမို့ ဂျူလိုင်ကလည်း အလိုက်သင့်ပဲ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟပြီး အေပရယ့်လျှာ ဝင်ရောက်ကျူးကျော်ဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်တာပေါ့။

အေပရယ့် နှိုးဆွမှုတွေအောက်မှာ ဂျူလိုင်တစ်ယောက် ပျော်မွေ့လာပါပြီ။ အေပရယ့်လက်တွေက သူ့နို့တွေပေါ် ရောက်လာတဲ့အခါ မှာတော့ ဂျူလိုင့်မျက်လုံးလေးတွေ မှေးစင်းသွားတယ်။ ဂျူလိုင်ကလည်း တခြားညီအစ်မတွေလိုပဲ မခေပါဘူး။ အေပရယ်နဲ့ယှဉ်လိုက်ရင် သူမသာ ကိုယ်မသာလောက်ကို နို့ကြီးတဲ့စာရင်းထဲ ပါပါတယ်။

အေပရယ်က ဂျူလိုင့်ကို တဖြည်းဖြည်း လက်တွဲခေါ်ပါတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း လျှာချင်းစုပ်နမ်းနေသလိုပဲ အောက်က လက်တွေကလည်း ဂျူလိုင့်နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ ဖျစ်ညှစ်ပေးလိုက်တယ်။အစ်မပီပီသသပါပဲ။ ဂျူလိုင့်ကို ဂရုတစိုက် တွဲခေါ်နေပေမယ့် မောင်မောင့်ကိုလည်း မေ့မထားပါဘူး။ သူ့တင်ပါးတွေကို မြှောက်လိုက် ကြွလိုက်လုပ်ပေးနေပမယ့် ဂျူလိုင့်ဆီမှာလည်း အာရုံဝင်စားနေရသေးတော့ လှုပ်ရှားမှုတွေက သိပ်တော့ မပြင်းထန်လှပါဘူး။

မောင်မောင်က ဒါမျိုးတော့ ခွင့်လွှတ်တတ်ပါတယ်။ သူ့နားက မိန်းကလေးနှစ်ယောက် နမ်းနေကြတာကို ကြည့်ရင်းနဲ့ပဲ စိတ်ဖြေနိုင်ပါတယ်လေ။သူကြည့်နေရင်းနဲ့ အေပရယ့် နက်မှောင်တဲ့ ဆံပင်တွေနဲ့ ဂျူလိုင့်ဆံပင်နီဖျော့ဖျော့တွေက ရောယှက်သွားကြတယ်။ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ ဆန္ဒတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတဲ့မျက်နှာလေးတွေကို ဆံပင်တွေက ဘောင်ခတ်ထားတော့ ကြည့်နေရတဲ့ မောင်မောင့်အဖို့ ထူးခြားတဲ့မြင်ကွင်းတစ်ခု ဖြစ်နေလေရဲ့။

အဲဒီနောက်တော့ အေပရယ်က နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ပြီး သူ့လက်တွေကိုလည်း ဂျူလိုင့်ကိုယ်ပေါ်ကနေ ရုပ်သိမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မောင်မောင့်ကို တစ်ချက်လည်ပြန်ကြည့်လိုက်ပြီး ဂျူလိုင့်ကို အပြုံးလေးနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။

`ဟဲ့ ဂျူလိုင် … နင် ဒီကို ရပ်ကြည့်ဖို့ လာတာတော့ မဟုတ်ဘူး မလား …´

လို့ ပြောရင်း မောင်မောင့်ပေါ်ကနေ ထလိုက်ရင်း သူ့ညီမ အနားမှာ ရပ်လိုက်တယ်။

ပြီးမှ ခပ်တိုးတိုးနဲ့ 

`ကဲ … ဒီညတော့ နင့်လက်ထဲ အပ်လိုက်မယ်´

လို့ ပြောလိုက်တယ်။ဂျူလိုင်က မိုးပေါ်ကို ချိန်ရွယ်ထားတဲ့ မောင်မောင့်ဒုံးပျံကြီးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ အေပရယ့်အရည်တွေနဲ့ ပြောင်လက်နေပြီး သူ့ရဲ့ နှလုံးခုန်သံနဲ့အတူ တုန်ခါနေသလိုပဲ။

ဂျူလိုင်တစ်ယောက် စိတ်ညှို့ခံထားရသလို စိုက်ကြည့်နေမိတုန်းမှာပဲ အေပရယ့်လက်တွေက သူ့နောက်ကျောပေါ် ရောက်လာတာကို သတိပြုလိုက်မိတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ အေပရယ့်လက်တွေက ဂျူလိုင့်ကို ကုတင်ပေါ် အသာအယာ တွန်းပို့လိုက်လေရဲ့။

ဂျူလိုင်ကလည်း အလိုက်သင့်ပဲ ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်ရင်း ချွေးတွေစို့နေတဲ့ မောင်မောင့်ကို ပြုံးပြလိုက်တယ်။ တစ်ခါတည်းပဲ သူတို့နှစ်ဦး အလုပ်ဖြစ်မယ့်အနေအထားကို ရောက်သွားပေမယ့် တကယ် စတင်လိုက်ဖို့ကတော့ သူ့ဘက်က မဝံ့မရဲဖြစ်နေတာမို့ အေပရယ်ကပဲ မောင်မောင့်ညီလေးကို ကိုင်လိုက်ပြီး ဂျူလိုင့်ကျောလေးကို သပ်ပေးလိုက်တော့ သူလည်း အားတင်းပြီး မောင်မောင့်ညီလေးနဲ့ သူ့ညီမလေးကို မိတ်ဆက်ပေးလိုက်ပါတော့တယ်။

သူတို့ရဲ့ပစ္စည်းချင်း စတင်ထိတွေ့လိုက်တော့ ဂျူလိုင်က နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်လို့ အားတင်းရင်း သူ့ညီမလေးအဝကနေ မောင်မောင့် ညီလေး အတွင်းထဲအထိဝင်ရောက်ဖို့ တဖြည်းဖြည်းချင်း ကြိုးစားလိုက်တယ်။မောင်မောင့်ညီလေးက ဂျူလိုင့်ရဲ့ အချစ်တံခါးကို တဖြည်းဖြည်းတွန်းဖွင့်လိုက်တယ်။ မရင်းနှီးတဲ့အရာတစ်ခုကို ကြိုဆိုလိုက်ရတဲ့ ဂျူလိုင်ကတော့ အင့်ကနဲ ညည်းလိုက်တယ်။

အေပရယ်ကတော့ ဘေးကနေပဲ ဂျူလိုင်နဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံအောင်ကြည့်ရင်း အားပေးသလို ပြုံးပြလိုက်တယ်။ဒီတော့မှပဲ ဂျူလိုင်လည်း အံကြိတ်ရင်း သူ့အတွင်းသားလေးတွေဆီကို မောင်မောင့်ညီလေး အပြည့်အဝ တိုးဝင်လာအောင် ခွင့်ပြုပေး လိုက်တော့တာပါပဲ။ ဒီအရသာကတော့ ဘာနဲ့မှာ သူ့အဖို့ လဲနိုင်မယ် မထင်ပါဘူး။ သူ့ရဲ့ ပထမဆုံးရည်စားနဲ့ လွန်ခဲ့သောနှစ်များစွာက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ သူ့အပျိုစင်အတွေ့အကြုံလေးကလည်း ဒီလောက်ဘယ်ကောင်းမလဲလေ။

ဂျူလိုင်က သူ့ရဲ့တင်ပါးတွေနဲ့ မောင်မောင့်ဆီးခုံတို့ ထိကပ်သွားတဲ့အထိ ဖိချလိုက်တယ်။ ခုတော့ မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ အရသာကို ပြည့်ပြည့်ဝ၀ ခံစားလိုက်ရပြီပေါ့။ ကဲ … ဒီအချိန်မှာတော့ စပြီး နှစ်သက်စရာတွေ တွေ့ကြုံဖို့အချိန်ပေါ့လေ။

အေပရယ်က ဂျူလိုင့်ပါးလေးကို နမ်း၊ ပုခုံးလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်တော့မှ ဂျူလိုင်လည်း သတိဝင်လာပြီး အေပရယ်လုပ်ခဲ့သလိုမျိုး သူ့ကိုယ်လေးကို မောင်မောင့်အပေါ်မှာ နှိမ့်လိုက်မြှင့်လိုက်လုပ်ပါတော့တယ်။ ဂျူလိုင့်မှာတော့ အတွေ့အကြုံသိပ်မများခဲ့ပေမယ့် သဘာဝက ပေးလိုက်တဲ့ အစွမ်းတွေကပဲ သူ့ကို ဦးဆောင်နေတာပါ။ မောင်မောင့်လို ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်ရှိတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ပိုင်ဆိုင်လိုက်ပြီလို့ ခံစားလိုက်ရတဲ့ အရသာက သူ့ကို တဖြည်းဖြည်း ကျွမ်းကျင်လာစေပါတယ်။

အေပရယ်ကတော့ သူတို့နှစ်ဦးကို ကျေနပ်နှစ်သိမ့်စွာ ကြည့်နေလေရဲ့။ ခုန်ပေါက်လှုပ်ရှားနေတဲ့ ဂျူလိုင့်ရင်သားတွေ၊ မျက်နှာရှေ့ကို ဝဲကျသွားလိုက်၊ နောက်တစ်ခါ လှုပ်ရှားချိန်မှာ နောက်ဘက်ကို ပြန်ရောက်သွားလိုက်ဖြစ်နေတဲ့ ဂျူလိုင့်ဆံပင်တွေ၊ ပြီးတော့ လှုပ်ရှားမှုတွေကြားက ကြားနေရတဲ့ မောင်မောင်နဲ့ ဂျူလိုင်တို့ရဲ့ ညည်းသံတွေ ဒါတွေက ဘေးမှာ ရပ်ကြည့်နေတဲ့ အေပရယ့်စိတ်ကို ထိန်းချုပ်မရအောင် ဖြစ်သွားစေတယ်။

ဒီတိုင်း မနေနိုင်တော့တဲ့ အေပရယ်ကလည်း ပါဝင်ပတ်သက်လိုက်ပါတယ်။ ဂျူလိုင့်မျက်နှာကို သူ့ဘက်ဆွဲလှည့်လိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်လိုက်တော့ ဂျူလိုင်ကလည်း ပြန်ပြီးတုံ့ပြန်လာပါတယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟလိုက်ပြီး လျှာလေးကို ထုတ်ရင်း အေပရယ့်ပါးစပ်လေးထဲကို ပြန်လည်တိုက်စစ်ဆင်လိုက်လေရဲ့။ ဒါပေမယ့် မောင်မောင့်အပေါ်မှာ လှုပ်ရှားနေတဲ့အရှိန်ကိုတော့ ဘယ်လိုမှ အပျက်မခံပါဘူး။

ဒီတော့ ဘေးရောက်နေသလို ခံစားရတဲ့ အေပရယ်ကလည်း အားကျမခံပါပဲ မောင်မောင့်ရင်ဘတ်ပေါ် တက်ခွလိုက်ပြီး သူ့ညီမနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တယ်။ ခပ်တင်းတင်းဖက်လိုက်တော့ သူတို့ရဲ့ နို့တွေက တစ်ဦးကိုတစ်ဦး နူးညံ့စွာ၊ နွေးထွေးစွာ ပွတ်တိုက်လိုက်ကြတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေတွေကလည်း ထောင်ထနေလေတော့ အချင်းချင်းထိလိုက်တဲ့ခဏမှာ သူတို့နှစ်ဦးစလုံးကို ပြီးသွားစေနိုင်လောက်တဲ့ အရသာမျိုးကို ပေးစွမ်းနေလေရဲ့။

ဂျူလိုင်တစ်ယောက် မောင်မောင့်အပေါ်ကနေ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလှုပ်ရှားလိုက်ရင်း အော်ညည်းသံတွေ ထွက်လာသလို အေပရယ်ကလည်း တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း အထွဋ်အထိပ်ကို ရောက်ရှိသွားပါတော့တယ်။ ဂျူလိုင့်အတွက်တော့ ဒီလိုပြီးသွားတာ မဆန်းပေမယ့် အေပရယ့်မှာတော့ အထိအတွေ့၊ အနမ်းတွေလောက်နဲ့ ပြီးသွားတာကတော့ ဆန်းကြယ်သော စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့်လို့ပဲ ဆိုရမယ် ထင်ပါတယ်။

သူတို့မိန်းကလေးနှစ်ယောက် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားရင်း ငြိမ်သက်နေကြတယ်။ သူတို့တွေရဲ့ အော်သံတွေကို တစ်ယောက်ယောက်များ ကြားသွားမလားလို့ စိတ်ပူတဲ့ ပုံစံလည်း မရှိပါဘူး။ အရာအားလုံးထဲမှာ သူတို့သတိထားလိုက်မိတာကတော့ သူတို့တွေ အခု ခံစားနေရဲ့ အရသာပဲပေါ့။

နောက်တော့ ဂျူလိုင်က အရင်စပြီး လက်တွေကို ဖြေလျှော့ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူ့လက်တွေကို မောင်မောင့်ပေါင်ကြားမှာ နောက်ပြန် ထောက်လိုက်ပြီး နောက်ကို အနည်းငယ် လျှောချလိုက်တယ်။ ဒီတော့ သူ့ရင်ကို အေပရယ့်ရှေ့ ကော့ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားတာပေါ့။

အေပရယ်တော့ ဖိတ်ကြားမှုကို လက်ခံလိုက်သလိုပါပဲ၊ ဂျူလိုင့်ရဲ့ ဘယ်ဘက်နို့ပေါ်ကို မျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့လည်း ခပ်ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက်သေးတယ်။ နာလောက်အောင် မပြင်းထန်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ခပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်သွားတဲ့ အရသာကိုတော့ ဂျူလိုင်တစ်ယောက် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကြီး ခံစားလိုက်ရတာပေါ့။

ဂျူလိုင်က အားကနဲ အော်လိုက်ရင်း သူ့အစ်မရဲ့မျက်နှာကို ဒီနေရာကနေ ဘယ်မှရွေ့မသွားရအောင် ထိန်းကိုင်ထားလိုက်တယ်။သူတို့တွေ အပေါ်မှာ အလုပ်များနေတုန်း အောက်ကနေ မောင်မောင်ကလည်း အေပရယ့်ကျောကို ပွတ်ပေးလိုက်ရင်း နို့တွေဆီကိုလည်း လက်လှမ်းလိုက်တယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားတဲ့ ဂျူလိုင်က မောင်မောင့်ညီလေးကို စတင်ပြုစုပါတော့တယ်။ မောင်မောင်ကတော့ မိန်းကလေးနှစ်ဦး ပြီးသွားပေမယ့် သူ့မှာ ခရီးဆုံးမရောက်သေးလို့ ပိုပြီးတောင် တင်းမာဖောင်းကားလာတယ်။ ဂျူလိုင်တစ်ယောက်မှာတော့ အဲဒီလို ကြီးထွားလာတဲ့ မောင်မောင့်ပစ္စည်းကို သူ့အတွင်းထဲမှာ မနည်းလှုပ်ရှားနေရပါတယ်။

အေပရယ်ကလည်း သူ့ညီမလေးကို မောင်မောင့်ရင်ဘတ်ပေါ် ပွတ်လိုက်တော့ အရည်တချို့က မောင်မောင့်ဗိုက်ပေါ်အထိ စီးကျလာလေရဲ့။ အေပရယ်ကလည်း တက်ညီလက်ညီ ပါဝင်ဖို့အတွက် သူ့ညီမလေးကို မောင်မောင့်မျက်နှာနားအထိ တိုးကပ်ပေးလိုက်တယ်။

ဂျူလိုင့်ဆောင့်ချက်တွေအောက်မှာ မောင်မောင်လည်း အရသာတွေ့လာပါပြီ။ နှာခေါင်းကလည်း မျက်နှာနားက အေပရယ့်ညီမလေးရဲ့ အနံ့ကို မလွန်ဆန်နိုင်တော့တဲ့အတွက် အေပရယ့်ပေါင်လုံးလေးတွေကို သူ့လက်တွေနဲ့ သိုင်းဖက်လိုက်ရင်း သူ့မျက်နှာပေါ်ကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။

လျှာကို တတ်နိုင်သမျှ ထိုးသွင်းလိုက်ရင်း အေပရယ့်အတွင်းသားလေးတွေကို လျက်ပေးလိုက်တော့ မတူညီသောအရသာတွေက မောင်မောင့်ကို ရောက်ရှိသွားစေဖို့အတွက် တွန်းအားပေးနေကြပါပြီ။နောက်ဆုံးတော့ မောင်မောင်လည်း ဆက်မထိန်းထားနိုင်တော့ဘဲ အေပရယ့်ကို တအားဖိလျက်ရင်း ပါးစပ်ကလည်း ဗလုံးဗထွေးနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။

`အား … ငါ … ငါ … ပြီးတော့မယ် ထင်တယ် … ဟင်း …´

ဂျူလိုင်ကလည်း မောင်မောင့်အပေါ်ကနေ သူ့ရဲ့လမ်းကို သူဖောက်နေတယ်။ လှုပ်ခါလာတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးရဲ့အတွင်းမှာတော့ မောင်မောင့်ညီလေးက ပေးစွမ်းတဲ့အရသာကို တင်းကျပ်စွာ ခံစားနေရပါတယ်။နောက်ဆုံးမှာတော့ မောင်မောင့်ရဲ့ ပန်းထုတ်လိုက်တဲ့ အရည်တွေက ဂျူလိုင့်ညီမလေးထဲကို လာရောက်ထိမှန်တဲ့အခါမှာ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ရင်းပြီးသွားသလို အလျက်ခံနေရတဲ့ အေပရယ်ကလည်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ ပြီးသွားပါတော့တယ်။

ဂျူလိုင်တစ်ယောက် ဘေးကို လဲကျသွားတဲ့အခါမှာတော့ အေပရယ်က မောင်မောင့်ရဲ့ တဖြည်းဖြည်း ပျော့လာတဲ့ ညီလေးကို စုပ်ယူလိုက်ပြီး သူတို့သုံးဦးစလုံးရဲ့ ပေါင်းစပ်ထားတဲ့အရသာကို ခံစားနေမိတယ်။ ထူးခြားတဲ့အရသာပါပဲ၊ ချိုတယ်၊ ငန်တယ်၊ အရသာရှိတယ်ပေါ့။

အားလုံးပြောင်စင်အောင် သန့်ရှင်းပေးပြီးမှ အေပရယ်က မောင်မောင့်ဘေးကနေ ထရပ်လိုက်တယ်။ပြီးတော့မှ မောင်မောင့်ဘေးကို ဝင်လှဲလိုက်တဲ့ ဂျူလိုင့်ကို ပြုံးကြည့်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။

`နင်တို့နှစ်ယောက် ခဏနားလိုက်ကြဦးလေ … ငါတော့ အောက်ဆင်းပြီး နည်းနည်းကြည့်ပြောထားလိုက်မယ်။ ဒီနေ့ ပင်ပန်းကြတယ် မဟုတ်လား …´

လို့ ပြောပြီး သူ့ရဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ရှာနေလေရဲ့။နောက်ဆုံးတော့ အေပရယ့်ကိုယ်ပေါ် အဝတ်အစားတွေ ရောက်သွားကြပါပြီ။ သူတို့နှစ်ဦးကို တစ်ချက်နှုတ်ဆက်သလို ကြည့်လိုက်ရင်း အခန်းထဲကနေ ထွက်သွားတယ်။ အနမ်းလေးတစ်ချက်ကို လေထဲလွှင့်လိုက်ရင်းနဲ့ပေါ့။

သူ့အတွေးထဲမှာတော့ ဒီအတိုင်းဆို ပိုပြီးစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းလာပြီလို့ တွေးရင်း အောက်ကို ဆင်းသွားပါတော့တယ်။

***

မောင်မောင် အိပ်ရာကနိုးလာတော့ အခန်းထဲမှာ မှောင်မည်းနေပြီ။ ကြည့်ရတာ သူနဲ့ အေပရယ်၊ ဂျူလိုင်တို့ အတူတူကုန်ဆုံးခဲ့တဲ့အချိန်က တော်တော်ကြာသွားခဲ့ပြီ ထင်ပါရဲ့။

သူ သတိရသလောက်တော့ သူအိပ်ပျော်မသွားသေးခင်က ဂျူလိုင်က သူ့ဘေးမှာ လှဲနေခဲ့တာပါ။ ခုတော့ သူတစ်ယောက်တည်းပဲ ကျန်တော့တယ်။ ကိုယ်ပေါ်မှာတော့ စောင်တစ်ထည်ရှိနေတယ်။ ဖြစ်နိုင်တာကတော့ ဂျူလိုင်ထွက်မသွားခင် သူ့ကို ခြုံပေးခဲ့တာနေမှာပါ။

နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ကိုးနာရီထိုးနေပြီ။ ညနေချိန်တစ်ခုလုံး ပျောက်နေခဲ့တာကို သတိထားမိရင် သူများတွေက သို့လောသို့လော စဉ်းစားကုန်ကြဦးမယ်လို့ တွေးမိတော့ အဝတ်အစားတွေကို ကောက်ဝတ်လိုက်မိတယ်။

သူ အပြင်ထွက်မလို့ ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ သူ့အခန်းတံခါးကို ခေါက်သံကြားရပြီး တစ်ပြုံတစ်မကြီး ဝင်ချလာပါလေရော။ ရှိသမျှ အမျိုးသမီး အကုန်လုံးပေါ့။ကြည့်ရတာ အေပရယ်က သူ နေမကောင်းဘူးလို့များ ပြောထားသလား မသိပါဘူး။

အားလုံးပဲ သူ့ကို နဖူးကိုစမ်း ပါးကိုနမ်းပြီးမှ ထွက်သွားကြတယ်။ ဒါက မေမေ၊ နိုနိုနဲ့ နှစ်ဦးတို့ပါ။ ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် တန်းစီပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းနဲ့ အနမ်းဝေတာကို အလှည့်စောင့်ပြီးမှ ပြန်သွားကြတော့တယ်။ နောက်ဆုံးကျန်ခဲ့တာက အေပရယ်ပေါ့။ အစ်မကြီးပီပီ တခြားညီမတွေကို ဦးစားပေးပြီးမှ သူ့အလှည့်စောင့်နေခဲ့တာပေါ့။

`ကြည့်ရတာ မောင်မောင် … နင် ဒီကျန်ခဲ့တဲ့ တစ်ရက်နှစ်ရက်အတွင်းတော့ တယ်ပြီးအလုပ်များနေသလိုပဲ …´

အေပရယ်က ပြောရင်း မောင်မောင့်ကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲဖက်လိုက်တယ်။

`အလုပ်များလဲ ဘာဖြစ်လဲဟာ … ငါ့ဘဝမှာတော့ တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့အရာတွေပါ …´

မောင်မောင်က စဉ်းစားရင်း ပြောလိုက်တယ်။အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူ့ရင်ဘတ်ကို ထောက်လာတဲ့ အေပရယ့်နို့သီးခေါင်းလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကို သိလိုက်ရတယ်။

`ဒါဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ။ တို့တွေ ရိုစတာတစ်ခုလောက်ဆွဲပြီး စီစဉ်ထားရမလား …´

အေပရယ်က စလိုက်တော့ …

`မဆိုးပါဘူး။ ဒါပေမယ့်လည်း ငါ့စိတ်ထဲမှာတော့ မလုံမလဲကြီး ခံစားနေရတယ် အေပရယ် … ခုလိုမျိုးဆိုတော့ နင်တို့တွေကြားမှာ … အေးလေ … စိတ်မသက်မသာဖြစ်ကုန်ကြမလားလို့လည်း တွေးမိတယ် …´

မောင်မောင်က လေးလေးနက်နက် ပြောလိုက်တော့ …

`ဘာလို့ ဒီလိုတွေးရတာလဲဟယ် …´

`ဟုတ်တယ်လေ။ တကယ်တော့ အရင်ကနဲ့ အခုအချိန်မှာ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့ဖြစ်ခဲ့ တို့တွေက ပြန်ကြည့်လိုက်ရင် မောင်နှမအရင်းတွေလိုပဲ မဟုတ်ဘူးလား။ အားလုံးရဲ့ပုခုံးတွေပေါ်မှာ အမှားတွေကို တင်ထားရင်းနဲ့ နေနေကြမယ်ဆိုရင် …´

`အိုး … ထားလိုက်စမ်းပါဟယ် … ဘယ်သူမှ ဒီလိုမတွေးကြဘူး … အသေအချာပဲ …´

အေပရယ်က မောင်မောင့်စကားကို ဖြတ်ပြောလိုက်ရင်း သူ့ပါးစပ်ကို အနမ်းရှည်ကြီးတစ်ခုပေးရင်း ပိတ်ထားလိုက်တယ်။ပြီးမှ မောင်မောင်က သူ့မမလှလှကို ထပ်မေးလိုက်လေရဲ့။

`ဒါဆို … ဘယ်လိုတွေးကြသလဲဟင် …´

`ပြောပြဘူး … ကဲကဲ … အိပ်တော့ … ဂွတ်နိုက် …´

အေပရယ်က ဖျတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ရင်း အခန်းပြင်ကို ထွက်သွားတော့တယ်။

`အေပရယ် … ပြောပြ ….´

မောင်မောင်က လှမ်းပြောလိုက်ပေမယ့် အေပရယ်ကတော့ တာ့တာပြရင်း ထွက်သွားပြီလေ။

`အင်း … သူတို့တွေ ဘာတွေးကြတယ်ဆိုတာ သိချင်လိုက်တာ …´လို့ ပြောရင်း မောင်မောင်လည်း အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲချလိုက်တယ်။

***

နောက်တစ်နေ့မနက်တော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် နေမြင့်မှ နိုးလာတယ်။ နာရီကို ကြည့်မိတော့ ဆယ့်တစ်နာရီခွဲနေပြီ။ မနက်စာလည်း မစားရသေးတော့ ခပ်သွက်သွက်ပဲ အဝတ်အစားတွေ ကောက်စွပ်ရင်း ထမင်းစားခန်းထဲ ဆင်းလာခဲ့တယ်။

ထမင်းစားပွဲပေါ်က အုပ်ဆောင်းကို ဖွင့်လိုက်တော့ သူ့အတွက် အေးစက်နေတဲ့ ပေါင်မုန့်နဲ့ ကြက်ဥကြော်တွေကို တွေ့ရတယ်။ အဲဒီဘေး အုပ်ဆောင်းအောက်မှာပဲ စာတိုလေးတစ်စကို တွေ့လိုက်ရလို့ ဖတ်ကြည့်လိုက်တယ်။

မောင်မောင်

ဈေးသွားဝယ်တယ်။ သိပ်မကြာဘူး၊ ပြန်လာခဲ့မယ်။ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်။ နင်ကြားချင်တာလေးတွေလည်း ကြားရမှာပေါ့။ ကျန်တဲ့သူတွေ အကုန်လုံးလည်း အိမ်မှာ မရှိကြဘူး မဟုတ်လား။ ငါ ပြန်မရောက်သေးခင်လည်း နိုးနိုးကြားကြားနေဦး။

အချစ်တွေနဲ့ …

အေပရယ်

`အင်းလေ … တစ်ယောက်တည်းလည်း ကောင်းတာပါပဲ´

လို့ ရေရွတ်လိုက်ရင်း ရေခဲသေတ္တာကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ နွားနို့ ဖောက်လက်စ တစ်ဘူးကို ဆွဲထုတ်ရင်း စားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ခပ်သွက်သွက်စားလိုက်ပြီး ပန်းကန်တွေကို ဘေစင်ထဲ ထည့်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပုံမှန်လုပ်နေကျအတိုင်းပဲ လမ်းတစ်ပတ်လောက် ထွက်လျှောက်ရတာပေါ့။

နေက ကျဲကျဲတောက်ပူနေပြီ။ ခက်တာက အပြင်မထွက်ချင်ပေမယ့်လည်း ဝလာမှာကြောက်လို့ အားတင်းပြီး ထွက်လာခဲ့တာ။ အနီးအနားပဲ တစ်ပတ်လောက်ပတ်ပြီး ပြန်ဝင်လာခဲ့တယ်။အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဆယ့်နှစ်ဆယ့်ငါး။ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ရေတစ်ခွက် ပြေးသောက်တုန်း အိမ်ပေါ်ထပ်ကနေ ခြေသံကြားလိုက်ရတယ်။

ဒီအချိန်မျိုး ဘယ်သူမှ အိမ်မှာ မရှိတတ်ပါဘူးလို့ သူတွေးလိုက်ရင်း ဘယ်သူလဲဆိုပြီး လှမ်းအော်လိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ အသံပြန်ကြားရတယ်။

`ငါပါဟ … နိုနိုပါ … သူခိုးမဟုတ်ပါဘူးဟဲ့ …´

`ဟင် … နင် ဘယ်လိုလုပ် ပြန်ရောက်နေတာလဲ …´

မောင်မောင်က လှေကားထိပ်မှာ လှမ်းတွေ့လိုက်ရတဲ့ နိုနို့ကို မေးလိုက်တယ်။

`အဟီး … ဖိနပ်ပြတ်သွားလို့ဟာ။ အဲဒါ ဝယ်လိုက်တော့ လက်ထဲ ထမင်းဝယ်စားဖို့တောင် မကျန်တော့ဘူး။ ဟိုနှာဘူးတွေဆီကလည်း မစားချင်တာနဲ့ အိမ်ပဲ ပြန်လာလိုက်တာ …´

မောင်မောင်က ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ပုခုံးတစ်ချက်ပဲ တွန့်ပြလိုက်တယ်။

`ငါ ခုမှ ပြန်ရောက်တာဟ … ဒါနဲ့ နင်ရော စားပြီးပြီလား …´

`မနက်စာစားပြီးတာမှ မကြာသေးတာ … နောက် ဆာမှ စားလိုက်တော့မယ် …´

နိုနိုက ပေါင်မုန့်တစ်ချပ်ကို မီးကင်ရင်း မေးလိုက်တယ်။

`ဒါနဲ့ ဒီလိုဆို အိမ်မှာ နင်က တစ်ယောက်တည်း ဒီလိုပဲလား …´

`အင်း … ပုံမှန်ဆိုရင်တော့ အေပရယ်လည်း ရှိတတ်ပါတယ်။ ငါ ကျောင်းသွားမတတ်တော့တဲ့ နောက်ပိုင်းတော့ သူလည်း ငါ့ကို အိမ်စောင့်ထားပြီး အပြင်ထွက်တဲ့အခါလည်း ထွက်တတ်တာပေါ့ …´

မောင်မောင်က တီရှပ်ကို ချွတ်ရင်း ပုဝါနဲ့ ချွေးသုတ်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။

`ခုရော … ဘယ်သွားသတဲ့လဲ …´

`ရှော့ပင်ထွက်သွားတယ် ပြောတာပဲ … အေးလေ … နင်ပြန်လာတာလည်း ကောင်းတာပဲ … မပျင်းတော့ဘူးပေါ့ …´

`သြော် … ဒါဆို အခု နင်တစ်ယောက်တည်းပဲပေါ့ …´

နိုနိုက မေးလိုက်တော့ …

`အင်းလေ …´

မောင်မောင်က ချွေးသုတ်ပြီးသွားတော့ စွပ်ကျယ်တစ်ထည် ကောက်စွပ်လိုက်ရင်း လိမ္မော်ရည်တစ်ခွက် ယူသောက်လိုက်တယ်။

`ဒါနဲ့ နင့်ဘော်ဒီကြည့်ရတာ အရင်ကထက် ပိုပြီးပုံကျလာသလိုပဲ။ ပြေးတာလည်း မဆိုးဘူးပဲနော် …´

နိုနိုက မောင်မောင့်ကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း မှတ်ချက်ပြုလိုက်တယ်။

`ကျေးဇူးပဲ … အကောင်းပြောလို့ပါ …´

မောင်မောင်က သူ့ဘာသာသူ ဝမနေတာကိုပဲ ဂုဏ်ယူလှပါပြီ။ ဒီလောက် အိပ်ချင်အိပ်၊ စားချင်စားလုပ်နေတာတောင် ဒီလိုမျိုး ဝမလာဘဲနေနိုင်တာဆိုတော့ မဆိုးဘူးပေါ့လေ။နိုနိုက ပေါင်မုန့်ကို နည်းနည်းကိုက်လိုက်ရင်း ဟင်းတစ်ဇွန်းခပ်စားလိုက်တယ်။ ပြီးမှ …

`ဒါပေမယ့်ဟယ် … ကြွက်သားလေး အံစာတုံးလေးထွက်လာအောင်လုပ်လိုက်ရင် ပိုမကောင်းဘူးလား … ဒီတစ်ခါ ငါနဲ့ ဂျင်မ်ကို လိုက်ခဲ့လေ … ငါ အပ်ပေးမှာပေါ့ …´

`ဟာ … တော်ပါပြီ … ဒီတိုင်းလည်း အဆင်ပြေသားပဲ´

စိတ်ထဲကတော့ တွေးနေမိတယ်။ ဒီလောက် လေ့ကျင့်ခန်းဆင်းနေရတာကို သွားသာကစားလိုက်လို့ကတော့ ပုံလဲသွားဦးမယ်လို့။

`ဒီတိုင်းဆိုရင်တော့ ကောင်မလေးတွေက ဘယ်ကြိုက်မှာလဲ …´

`မကြိုက်လည်း နေပေါ့ … ဘာလုပ်မလဲ …´

ဟုတ်တယ်လေ။ အခု သူ့မှာ ဒီလောက်ဗျာများနေရတာကို။

`မိန်းကလေးက သူ့ကို ချီထားပါလို့ ပြောလို့မှ မချီနိုင်ရင် ရှက်စရာကြီးနေမှာပေါ့ …. ဟာဟ …´

`အံမယ် … နိုနို … နင်က အထင်သေးတာလား … ဒီလောက်များ ငါက စကားထဲတောင် ထည့်မပြောဘူး …´

`မယုံပါဘူး … ခုပဲ ငါ့ကို အစမ်းချီကြည့်ပါဦး …´

ဟင်းနဲ့ ပေါင်မုန့်ကို အကုန်စားပြီးသွားတဲ့ နိုနိုက သူ့ကို မယုံပါဘူးဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ ပြောလိုက်တယ်။

`ကောင်းပြီလေ … နင် ခိုင်းလို့နော် … လာထား …´

မောင်မောင်က ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ပဲ နိုနို့ကို ခါးကနေ မြှောက်ကိုင်ပြီး ပုခုံးပေါ် ထမ်းလိုက်တယ်။ ဒီလောက် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ကြီးလုပ်လိုက်မယ်လို့ ထင်မထားတဲ့ နိုနိုကတော့ မောင်မောင့်ပုခုံးပေါ်မှာ တွန့်လိမ်နေတယ်။ မောင်မောင်က သူထမ်းထားတဲ့အတိုင်းပဲ ထမင်းစားခန်းထဲမှာ တစ်ပတ်လှည့်လိုက်ပြီး နိုနို့ကို ဧည့်ခန်းထဲ ခေါ်လာခဲ့တယ်။

`ရပြီ ရပြီ … နင် နိုင်သားပဲ … ပြန်ချပေးတော့ဟာ ….´

`ငါပြောသားပဲ နိုနို …´

မောင်မောင်က ပြန်ချမပေးဘဲ ပုခုံးပေါ် ပိုမြှောက်တင်လိုက်တော့ နိုနို့မှာ ဇောက်ထိုးနီးပါးဖြစ်သွားတော့တယ်။ ဒါနဲ့တင် မကျေနပ်သေးတဲ့ မောင်မောင်က ပတ်ချာလည်လှည့်လိုက်တော့ နိုနိုတစ်ယောက် တောင်းပန်သံတွေ ထွက်လာတော့တယ်။

`တော်ပြီဟာ … ငါရှုံးပါတယ် … ခေါင်းမူးလို့ပါဟယ် … ချပေးပါတော့ …´

ဒီတော့မှ မောင်မောင်လည်း နိုနို့ကိုယ်လေးကို ဆိုဖာပေါ် နှိမ့်ချပေးလိုက်တယ်။မောင်မောင်က သူ့လက်တွေကို လွှတ်လိုက်ပေမယ့် နိုနိုကတော့ မောင်မောင့်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ထားတဲ့ သူ့လက်တွေကို မလွှတ်သေးဘဲ ဖက်ထားလိုက်တယ်။

ဒီမှာပဲ အစာစားပြီး ချွေးနည်းနည်းထွက်နေတဲ့ နိုနို့လက်ကလေးတွေက အေးစိမ့်စိမ့်အထိအတွေ့ရယ်၊ ပူးကပ်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းက အိစက်တဲ့ အထိအတွေ့ရယ်၊ ဝင်သက်ထွက်သက်နွေးနွေးရယ်က မောင်မောင့်စိတ်ကို လှုပ်ရှားစေတယ်။

မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မျက်လုံးမလွှဲဘဲ ကြည့်နေမိကြတယ်။ နောက်တော့ သူကပဲ စလိုက်သလား။ နိုနိုကပဲ စလိုက်သလားတော့ မသိ၊ မျက်နှာချင်း တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်သွားကြရင်း နှုတ်ခမ်းချင်း ထိတွေ့မိကြတော့တယ်။

အနမ်းက မထင်မှတ်ဘဲ ရှည်ကြာနေလေရဲ့။ ဘယ်တော့မှ မပြီးဆုံးတော့ဘူးလို့တောင် ထင်ရတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးက ရပ်တန့်ချင်တဲ့ဆန္ဒမှ မရှိကြတာလေ။ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးမှာတော့ မောင်မောင်ကပဲ စပြီး ခွာလိုက်ပါတယ်။ ဆိုဖာဘေးမှာ ရပ်လိုက်ရင်း နိုနို့ကို ကြည့်နေမိတယ်။

`ဘာဖြစ်လို့လဲ … မောင်မောင် …´

`မဖြစ် … အင်း … ဒါပေမယ့် နင့်ဘက်က သေချာလို့လားဟယ် …´

မောင်မောင်က မယုံနိုင်သလို မေးလိုက်တယ်။

`အဓိပ္ပါယ်မရှိတာတွေ မေးမနေစမ်းပါနဲ့ဟာ၊ ငါက မိန်းကလေးပါ … မောင်မောင်ရယ် … တကယ်တော့ အရင်ကတည်းက ငါ နင့်ကို စိတ်ဝင်စားမိခဲ့တာပါ …´

နိုနိုက ဝေခွဲမရဖြစ်နေတဲ့ မောင်မောင့်ကို ပြုံးပြလိုက်တယ်။သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ သူ့ကို အရင်တည်းက စိတ်ဝင်စားတယ်ဆိုတဲ့သူတွေနဲ့ချည်းပဲ တွေ့နေရတာကို မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေမိတယ်။

`မောင်မောင် … ဘာဖြစ်နေတာလဲလို့ …´

နိုနို့အသံက ချွဲနွဲ့သံကလေးဖြစ်နေလေရဲ့။

`အင်း … မဖြစ်ပါဘူး။ သေချာ သိချင်လို့ပါ …´

မောင်မောင်က ပြောရင်းနဲ့ သူ့လက်ကို ကမ်းပေးလိုက်တော့ နိုနိုက ဆွဲပြီး ထရပ်လိုက်တယ်။နိုနိုက သူ့ကို ဖက်လိုက်ရင်းနဲ့ အငမ်းမရ နမ်းနေမိတယ်။ ပြီးမှ သူ့ကို ဆိုဖာပေါ် ဆွဲပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။

မျက်လုံးလေးတစ်ဖက်ကို နောက်သလိုပြောင်သလို မှိတ်ပြလိုက်ရင်းနဲ့ လက်တွေက သူ့ရင်ဘတ်ကို ပွတ်သပ်လာတယ်။ နောက်တော့ စွပ်ကျယ်အောက်နားကို ကိုင်လိုက်ပြီး ခေါင်းပေါ်ကို ဆွဲယူလိုက်တော့ မောင်မောင်လည်း အလိုက်သင့် လက်ကို မြှောက်ပေးလိုက်တယ်။

သူ့ရဲ့ အဝတ်အစားမရှိတော့တဲ့ ကိုယ်အထက်ပိုင်းကို မြင်လိုက်ရတဲ့ နိုနို့မှာတော့ နှုတ်ခမ်းကို လျှာလေးနဲ့သပ်လိုက်ရင်း မောသလိုလိုမျိုး ခံစားမိနေတော့တယ်။နောက်ထပ် နိုနို့လက်တွေက ဘောင်းဘီကို လက်လှမ်းလိုက်တော့ မောင်မောင်က ပြုံးကြည့်ရင်း သူကိုယ်တိုင်ပဲ သွက်သွက်လက်လက် လှုပ်ရှားလိုက်တယ်။ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်ပြီး တင်ပါးကို ခဏကြွပြီး အောက်ကို လျှောချလိုက်တော့ နိုနို့မျက်ဝန်းတစ်စုံက ဝိုင်းစက်သွားတယ်။

`အို …´

ခပ်နွဲ့နွဲ့မြည်တမ်းသံလေးနဲ့အတူ နိုနို့မှာ စိတ်နဲ့ကိုယ် မကပ်သလို ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။နိုနို့မှာတော့ ရင်ခုန်ရလွန်းလို့ ရူးတော့မယ်လို့တောင် ဆိုရတော့မလားပဲ။ သူ မြင်နေရတဲ့မြင်ကွင်းကို ဘယ်တုန်းကမှ မတွေ့ဖူးတဲ့အရာ တစ်ခုလို နစ်မျောခံစားရင်း ငေးငိုင်နေမိတယ်။

မောင်မောင်ကတော့ ခုလို ဖြစ်သွားတဲ့ နိုနို့ကို ကြည့်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂုဏ်ယူနေမိသလိုပဲ။ သူသိသလောက်တော့ နိုနို့လို စိတ်ထား ကောင်းပြီး ချောမောလှပတဲ့ ဟောက်ဆာဂျင်မကလေးမှာ ချစ်သူရည်းစား မရှိဘဲနေမှာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုအကြောင်းတွေက သူ့ကို ဒီလိုဖြစ်သွားစေပါလိမ့်။ မောင်မောင် တွေးနေမိတယ်။

ဒါပေမယ့် အချိန်တော့ သိပ်မဆိုင်းနေပါဘူး။ နိုနို့လက်ကလေးကိုဆွဲပြီး ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်ရင်း လက်ရှိအခြေအနေကို ပြန်ပြီး သတိရသွားအောင်လုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ပုခုံးကျော်ကျော်အထိ ရှည်လျားတဲ့ ဆံနွယ်ကလေးကို ဆွဲယူနမ်းရှုံ့လိုက်တော့မှာ နိုနို့မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းကလေးတွေက အရည်လဲ့လဲ့ တောက်ပစွာနဲ့ သူ့ကို ပြန်ကြည့်လာတယ်။

သူတို့နှုတ်ခမ်းတွေ နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ပြီးထိတွေ့သွားကြတယ်။

***

နိုနို့အဖို့တော့ ဒီကောင်ကလေးနဲ့မှ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်ခံစားမိနေမှန်း မဝေခွဲနိုင်တော့ဘူး။ Tender are your caress, sweeter are your kiss လို့ပဲ ပြောလိုက်ချင်တော့တယ်။ အနမ်းကလေးနဲ့တင် သူ့ရဲ့သွေးတွေကို ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင် ဆူဝေနိုင်ရတာလဲ ကောင်လေးရယ်။

သူ့ရဲ့ အရင်ရည်းစားနှစ်ယောက်နဲ့တုန်းကတောင်မှ ဒီလောက်အထိ ရင်မခုန်ဖူးဘူး။ တစ်ခါတုန်းကလည်း ရင်ခုန်ခဲ့ဖူးပေမယ့် ခုတစ်ခါ ပိုပြီးခုန်သလား ထင်နေမိတယ်လေ။ဘာဖြစ်လို့များ သူ့ကို ဒီလောက်တောင် ဖမ်းစားနိုင်ရတာလဲ။ ဒီလောက်ကလေးနဲ့ ကျရှုံးခဲ့ရတဲ့ သူ့ကိုယ်သူ အားမလိုအားမရ နိမ့်ပါးအားငယ်နေမိတယ်။

အချစ်ဆိုတဲ့အရာကများ ဝေဝါးစွာနဲ့ ဒီလိုမျိုး နှိပ်စက်နိုင်ရသလား။ ဟုတ်တယ်၊ သူ မောင်မောင့်ကို ချစ်နေမိတာ ကြာခဲ့ပါပြီ။ ဒါပေမယ့် အခြေအနေမပေးလို့ ဖုံးဖိထားခဲ့ရတာပါလေ။ခုတော့ အရာအားလုံးက လက်တစ်ကမ်းအလိုမှာ ရှိနေပြီလို့ ခံစားလိုက်ရတော့မှပဲ သူ့ရဲ့ တည်ငြိမ်မှု ပျက်သွားခဲ့တဲ့စိတ်တွေက လက်ရှိ ဘဝထဲကို ပြန်လည်ဝင်ရောက်လာတော့တယ်။

***

အနမ်းတွေခြွေရင်းနဲ့ မောင်မောင့်လက်တွေက နိုနို့အင်္ကျီကြယ်သီးလေးတွေကို တစ်လုံးချင်းဖြုတ်နေတယ်။ နှိပ်ကြယ်သီးလေးတွေမို့ တစ်ခါတည်း အကုန်လုံးဆွဲဖြုတ်လိုက်ရင် ရပေမယ့်လည်း မောင်မောင့်အနေနဲ့ ဒီလိုမျိုး အရင်လိုစရာ ဘာအကြောင်းမှ မရှိဘူးလို့ ထင်ပါတယ်။

နိုနိုကလည်း စိတ်တူကိုယ်တူ ကူညီပေးလာတယ်။နောက်ဆုံးကြယ်သီးကလေးကို လက်လှမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ဖုန်းက ထမြည်လာတယ်။နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အလန့်တကြားကြည့်လိုက်ကြပြီးတော့မှ နိုနိုက …

`နင်ပဲ ကိုင်လိုက်တာ ကောင်းလိမ့်မယ် ထင်တယ် …´

မောင်မောင်က ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။ခလုတ်ကို နှိပ်လိုက်ပြီး ဟယ်လိုလုပ်လိုက်တော့ အေပရယ့်အသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။

`မောင်မောင် … အေပရယ်ပါ၊ နင့်ကို သတိရလို့ ဖုန်းဆက်လိုက်တာ … ငါပြောထားတဲ့အတိုင်းလေ … နော် …´

မောင်မောင်က ပြုံးရင်း ကြည့်နေတဲ့ နိုနို့ကို အသံမထွက်ဘဲ နှုတ်ခမ်းလှုပ်ပြီး အေပရယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။

`ဒါနဲ့ … အေပရယ် နင် ဘယ်ရောက်နေတာလဲ …´

`ဒီလိုပေါ့ဟာ … လျှောက်သွားရင်းနဲ့ ချောင်ကျတဲ့တစ်နေရာမှာ ဖုန်းကလေးဘေးချရင်း နင့်အကြောင်း စဉ်းစားနေမိတာပေါ့´

`အင်း … ငါလည်း နင့်အကြောင်းပဲ တွေးနေမိတာ …´

မောင်မောင်က ပြန်ဖြေရင်းနဲ့ အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တဲ့ နိုနို့ကို လှမ်းကြည့်မိလိုက်တော့ ဟယ်လိုကစ်တီရုပ်နဲ့ ပန်းနုရောင်ဘရာစီယာလေး၊ အောက်နေ မို့မောက်နေတဲ့ ရင်သားတွေကို မြင်လိုက်ရတော့ တံတွေးတောင် နင်ချင်သလိုဖြစ်သွားတယ်။

`ဟာဟ … ဘယ်လောက်တောင် ချစ်စရာကောင်းလိုက်သလဲ ချစ်လေး … နင်က ငါ့အကြောင်းတွေးနေတယ် ဆိုတော့လေ …´

နိုနိုက ဆက်လက်လှုပ်ရှားနေတယ်။ မောင်မောင်ကလည်း မျက်တောင်တစ်ချက်မခတ်ဘဲ စိုက်ကြည့်နေတယ်။ နိုနို့ရဲ့ သွယ်လျလျ လက်ကလေးတွေက နောက်ဘက်ကို ရောက်သွားပြီး ဘရာချိတ်ကလေးကို ဖြုတ်လိုက်တော့ ရှေ့က ရင်အစုံက မသိမသာ လှုပ်ခါသွားလေရဲ့။

`သြော် … ငါလည်း ဒီလိုပဲ … နင်ကလည်း ပြန်မလာသေးတော့ ဒီလို တွေးနေမိတာပေါ့ …´

ဆက်ပြီးတော့ နိုနို့ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုအောက်မှာ ဘရာစီယာလေးက ရှေ့ကို လျောကျသွားတော့ ရင်သားအထက်ပိုင်းကလေးရယ်၊ နောက်ပြီး ပန်းရင့်ရောင်ရဲနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းကလေးကို တွေ့လိုက်ရပြီး မောင်မောင်တစ်ယောက် စကားနည်းနည်းပြတ်သွားတယ်။

နိုနိုက ဘရာစီယာလေးကို ဘေးကိုချလိုက်ရင်း `နင်တို့နှစ်ယောက်အကြောင်း ငါသိတယ်´လို့ နှုတ်ခမ်းလေးလှုပ်ရုံ ပြောလိုက်တယ်။မောင်မောင်က နိုနို့ရဲ့ ကိုယ်လုံးလှလှလေးကို ကြည့်ရင်း ခပ်လန့်လန့်နဲ့ ပြန်မေးလိုက်မိတယ်။ အသံတော့ ဘယ်ထွက်ရဲမလဲ။

`ဘယ်လိုသိတာလဲ …´

`နောက်မှ … ကဲပါ … အေပရယ်နဲ့ ဆက်ပြောလိုက်ဦး … မိုက်တယ်ကွာ …´

စကပ်ကလေးကိုပါ ချွတ်ပြီးသွားတဲ့ နိုနိုက သူ့နားကို တိုးတိုးလေးကပ်ပြောရင်း လက်ကတော့ ပင်တီလေးဆီ လက်လှမ်းနေတယ်။

`အင်း … ငါက နင့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သတိရနေတာ အေပရယ် …´

မောင်မောင်က ဆက်ပြောလိုက်တယ်။ကိုယ်လုံးကလေးကို တွန့်လိုက်ရင်း ပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်နဲ့ နိုနို့လှုပ်ရှားမှုလေးတွေက သူ့ကို တကယ်ပဲ စိတ်လှုပ်ရှားစေသလို အေပရယ်နဲ့ ဖုန်းပြောနေရတာကလည်း ရင်ကို ပိုလို့ခုန်စေတယ်။

တစ်ဖက်မှာ အေပရယ်ကတော့ အအေးခွက်ထဲက ပိုက်ကလေးကို လက်နဲ့ကစားရင်း ပြောနေတယ်။

`အင်းလေ … အဲဒီနှုတ်ခမ်းကလေးတွေက တစ်ခုခုကို ငုံထားချင်နေမယ်လို့ နင် မထင်ဘူးလား …´

ဟိုက်၊ ကောင်းရော။ မောင်မောင့်ညီလေးက ဆတ်ကနဲတောင် တုန်သွားသလိုပဲ။

`အိုး … ကောင်းလိုက်တာ အေပရယ် … နွေးနေတာပဲ …´

မောင်မောင်ကလည်း ကြားဖူးနားဝနဲ့ ဖုန်းဆက်စ်ကို ပုံဖော်ကြည့်လိုက်တယ်။ နိုနိုကလည်း ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်လုံးကလေးကို မောင်မောင့်ကိုယ်ပေါ် မှီလိုက်တယ်။ နွေးနေတာပဲဆိုတာကတော့ မောင်မောင် ဘယ်တစ်ခုကို ရည်ညွှန်းချင်တာလဲ မသိပါဘူး။

`ငါ့လက်တွေက နင့်ကို ပေါင်တွေကို ပွတ်ပေးနေပြီ။ အင်း … ကားထားလိုက် … ဟယ် … မာတောင့်နေတာပဲ …´

အေပရယ်က ပြောနေသလို ဒီဘက်မှာလည်း နိုနိုက သူ့ဘောင်းဘီထဲကို လက်ထည့်လိုက်တယ်။

`ဟင်း … ကောင်းလိုက်တာ အေပရယ် …´

မောင်မောင်က နိုနို့လက်ဖဝါးလေးရဲ့ နူးညံ့တဲ့အထိအတွေ့ကြောင့် တိုးတိုးညည်းလိုက်မိတယ်။

`ခု … ငါ နင့်ကို ငုံလိုက်ပြီလေ … ဘယ်လိုလဲ ကောင်းရဲ့လား …´

အေပရယ်တစ်ယောက် အအေးဆိုင်ရဲ့ အမျိုးသမီးအိမ်သာခန်းထဲ ထိုင်ရင်း သူ့ညီမလေးကို ပွတ်နေရင်း ပြောနေတာပါ။ဒီခဏမှာပဲ နိုနိုက မောင်မောင့်ညီလေးကို ဘောင်းဘီထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။လက်နဲ့ ဖွဖွလေး တိုက်ပေးလိုက်ရင်း မောင်မောင့်ကို ပြုံးပြုံးလေးကြည့်နေတယ်။

`ဟင်း … လက်တွေကရော ဘာလုပ်နေလဲ …´

မောင်မောင်က နိုနို့ကို ဘေးမှာထားပြီး အေပရယ့်ကို မေးလိုက်တယ်။

`သြော် … ဘာလုပ်ရမလဲ … နင့်ဥလေးတွေကို ပွတ်ပေးနေပြီ … ကောင်းလား …´

`ဟား ….´

မောင်မောင်က သက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်။ဒီခဏမှာပဲ နိုနိုက ထရပ်လိုက်တယ်။ အေပရယ်ကတော့ ဆက်ပြောနေတုန်းပဲ။

`ခု နင်ထိုင်လိုက် … ဟုတ်ပြီ … ငါ နင့်အပေါ်ကနေ စပြီးလုပ်ပေးတော့မယ် …´

အဲဒီအချိန်မှာ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ ဆက်ပြီး အငြိမ်မနေနိုင်တော့တဲ့ နိုနိုက မောင်မောင်အပေါ်ကနေ ဆိုဖာပေါ်ကို တက်လိုက်ရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မောင်မောင့်ရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ ဖွားဖက်တော်ကို သူ့ညီမလေးဆီ တဖြည်းဖြည်းနှိမ့်ချလို့နေပြီ။

`အိုး … ဟင်းဟင်း … ကောင်းလိုက်တာဟာ ….´

မောင်မောင့်ညီလေးက နိုနို့ညီမလေးထဲကို တဖြည်းဖြည်းနဲ့ တိုးဝင်နေတယ်။ အဆုံးအထိဝင်သွားတော့ နိုနိုက အင့်ကနဲ တစ်ချက် ညည်းလိုက်မိတယ်။ဖုန်းထဲက အေပရယ်ကတော့ ကြားပုံမပေါ်ပါဘူး။ ဆက်ပြီး ပြောနေတယ်။ လက်ကလည်း သူ့အစိလေးကို ပွတ်ရင်းနဲ့ပေါ့။

`မောင်မောင် … အခု နင့်ဟာက ငါ့ဟာလေးထဲ အဆုံးဝင်သွားပြီ …´

`အား … ဟင်း … ကောင်းတယ် အေပရယ် … ဆက်လုပ်လေဟာ …´

နိုနို့အတွင်းသားလေးတွေက သူ့ညီလေးကို ကောင်းကောင်းကြီး ပြုစုပေးနေတယ်။ တင်းကျပ်စီးပိုင်တဲ့ ဆုပ်ကိုင်မှုနဲ့အတူ နွေးထွေးပြီး အရသာရှိလှတဲ့ခံစားမှုပေါ့။ နိုနို့ညီမလေးထဲမှာ အရည်လေးတွေကလည်း ပိုပြီးစီးဆင်းလာကြတယ်။

`ဟင်းဟင်းဟင်း …….´

အေပရယ်က ဖုန်းထဲမှာ ညည်းလိုက်သလို ဒီဘက်မှာလည်း နိုနို့ညည်းသံလေးတွေက မသဲမကွဲထွက်လာပြီ။ နိုနိုက အဆုံးအထိဝင်သွားတဲ့အချိန်မှာ မလှုပ်ရှားသေးဘဲ နားလိုက်ရင်း သူ့နို့တွေနဲ့ မောင်မောင့်မျက်နှာကို ဖိကပ်လာတယ်။

မောင်မောင်က ဖုန်းနားထောင်ရင်းနဲ့ပဲ လက်တစ်ဖက်က နိုနို့နို့တစ်ဖက်ကို ဆုပ်နယ်ရင်း တစ်ဖက်ကိုတော့ လျှာလေးနဲ့ ကလိပေးလိုက်တယ်။အေပရယ်ကတော့ ဘာမှမသိရှာဘဲ ဆက်ပြောနေတယ်။

`ကောင်းလိုက်တာ မောင်မောင်ရယ် … နင့်ဟာကြီးက ငါ့ထဲမှာ သိပ်ကောင်းတာပဲ … သိလား …´

မောင်မောင်က အောက်ကနေ နည်းနည်းလေး ကြွကြည့်လိုက်တော့မှ နိုနိုက စပြီးလှုပ်ရှားပါတော့တယ်။

`ဟင်း … အေပရယ် …. အေပရယ် …´

မောင်မောင်က ဒါပဲ ပြောနိုင်တယ်။ နိုနို့ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေအောက်မှ သူ့အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာရင်း အောက်ကနေ ချိန်သားကိုက် ကော့ပေးနေမိတယ်။

`ဘာလဲ … မောင်မောင် … ဟင်း … ဘာလိုချင်လဲ ပြောလေ …´

မောင်မောင့်မှာတော့ အလုပ်များနေတယ်။ တစ်ဖက်က ဖုန်းနားထောင်ရင်း နိုနို့ရင်ညွန့်ကလေးကို လှမ်းစုပ်ယူလိုက်တယ်။အေပရယ့်မှာ ညည်းသံသဲ့သဲ့ကိုပဲ ကြားနေရတော့ စိတ်မရှည်တော့ဘဲ ဆက်မေးလိုက်တယ်။

`မရှက်ပါနဲ့ဟယ် … ပြောလေ …´

နိုနို့လှုပ်ရှားမှုတွေကလည်း ပိုပြီးပြင်းထန်လာတယ်။ လှုပ်ယမ်းနေတဲ့ ရင်သားတွေက မောင်မောင့်မျက်လုံးရှေ့မှာ တသိမ့်သိမ့်နဲ့။

`ဟင်း … အား ….´

မောင်မောင်က ညည်းလိုက်တယ်။

`ရတယ် … ဒီအတိုင်းလေးပဲ … ဆက်လုပ် … အား …´

မောင်မောင်က နိုနို့ကို ကြည့်ရင်း ဖုန်းထဲကို ပြောလိုက်တာပါ။နိုနိုကတော့ တတ်နိုင်သမျှ သွက်သွက်လှုပ်ရှားရင်းနဲ့ မောင်မောင့်ကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ မောင်မောင်က ဖုန်းကို ဘေးနားချထားလိုက်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ တုံ့ပြန်လိုက်တယ်။ ဒီမှာပဲ နိုနို့ညည်းသံက ပိုပြီးကျယ်လာတော့တယ်။

ဒီတစ်ခါတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် သတိထားမိသွားပါပြီ။

`ဟင် … မောင်မောင် … နင်တစ်ယောက်တည်းမှ ဟုတ်ရဲ့လား … ဘယ်သူနဲ့ရှိနေတာလဲ …´

အဲဒီအချိန်မှာတော့ နိုနိုက မောင်မောင့်ပုခုံးကို အားပြုရင်း ခပ်ပြင်းပြင်းလုပ်ပေးနေပြီ။

`ဟင့် … အား … ဟင့် …. ဟင့် ….´

ထပ်ပြီးကြားလိုက်ရတော့ အေပရယ့်အတွက် ပိုသေချာသွားတယ်။

`ပြောလေ မောင်မောင် … ဘယ်သူလဲ …´

`အင်း … ရှိတယ် …´

မောင်မောင်က နိုနိုနဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံအောင် စိုက်ကြည့်လိုက်တော့ နိုနိုက အရှိန်ကို နည်းနည်းလျော့လိုက်တယ်။ အေပရယ်က သူ့အဝတ်အစားတွေကို ပြန်ပြီးသပ်ရပ်အောင်လုပ်ရင်း ပြောနေတယ်။

`ဟဲ့ကောင်လေးရဲ့ … နင်တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ဘူးဆိုရင်လည်း စောစောက ပြောပါတော့လား … ဟင်း …´

နိုနိုက မောင်မောင်ကိုင်ထားတဲ့ ဖုန်းဘေးကို နားလေးကပ်လိုက်ရင်း ဆက်ပြီးဆောင့်ပေးနေတယ်။

`ဘယ်သူလဲ … ပြောလေ …´

နိုနိုက မောင်မောင့်ကို ပြုံးပြလိုက်ရင်း မေးလေးတစ်ချက်ဆတ်ပြလိုက်တယ်။

`နိုနိုလေ …´

`ဟယ် … နင် … တတ်ပဲတတ်နိုင်လွန်းတယ်ဟယ် …´

နိုနိုက ဖုန်းကို ဆွဲယူလိုက်ရင်း …

`အေး … အေပရယ် … မမကြီး … ဟဲဟဲ … ငါပါ … နင့်မောင်လေးကို စိတ်မပူပါနဲ့လို့ ပြောမလို့ပါ …´

ပြီးတော့ ဖုန်းကို ချလိုက်တော့တယ်။အေပရယ် ဖုန်းချသွားတော့ မောင်မောင်က နိုနို့ခါးလေးကို ဖက်လိုက်ရင်း မတ်တပ်ထဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ နိုနိုကလည်း အလိုက်သင့်လုပ်မပေးမိတော့ နှစ်ယောက်ပြန်ထိုင်ကျသွားတယ်။

မောင်မောင်က ဒီတစ်ခါတော့ နိုနို့ကို ခိုင်ခိုင်မြဲမြဲဖက်လိုက်ပြီး ထရပ်လိုက်ရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နိုနို့ကို ဆိုဖာလက်တန်းပေါ် တင်လိုက်လေရဲ့။ပြီးတော့မှ နိုနို့နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်ရင်း သူ့ရဲ့ အင်အားပြည့်ဝတဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကို စတင်လိုက်တယ်။

နိုနိုကလည်း ကိုယ့်ဘာသာကိုယ့် နို့တွေကို နယ်ရင်း မောင်မောင့်ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကို မွတ်သိပ်စွာ ခံယူနေမိတယ်။မောင်မောင်က အနမ်းကို ခွာလိုက်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက်ကို စုပ်ယူလိုက်တော့ နိုနို့ညည်းသံလေးက ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဆူညံလာတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်။ တကယ်တော့ နိုနို့အနေနဲ့ အကြိုက်ဆုံးအရာက နို့စို့ခံရတာပါပဲ။ ဘယ်အချိန်မှာဖြစ်ဖြစ် သူ့ရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ခံစားလွယ်တတ်ပါတယ်။

`ဟင်းဟင်း … မောင်မောင် … ကောင်းတယ် … ကောင်းတယ် … လုပ်ပါ … အား …´

တကယ်ဆို မောင်မောင် အပေါ်ကနေ ဆောင့်မပေးရင်တောင် ရမလိုလိုပဲ။ နိုနို့ရဲ့ အောက်က ပင့်ပေးတာက သိပ်ကို ပြင်းထန်နေတယ်။နောက်ထပ် လေးငါးဆယ်ချက်လောက်လည်း ဆောင့်ပေးလိုက်ရော နိုနိုတစ်ယောက် နောက်ကို အားကနဲ အော်ရင်း လန်ကျသွားလေရဲ့။

မောင်မောင့်မှာတော့ နိုနို့ညီမလေးထဲက ရှုံ့ပွရှုံ့ပွနဲ့ ညှစ်အားကို ခံစားနေပြီ။ နိုနိုက ခုချိန်မှာတော့ ဖြည်းဖြည်းလေးပဲ လှုပ်နိုင်တော့တယ်။ ဒါပေမယ့် အတွင်းသားလေးတွေကတော့ ပိုတင်းကျပ်လာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ မောင်မောင်လည်း သူ့ညီလေးမှာ တဆတ်ဆတ်ဖြစ်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး အကြောတွေကနေ တဖျင်းဖျင်းခံစားလိုက်ရတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်။ မောင်မောင်လည်း တော်တော်လေး ကောင်းလာပါပြီ။

`အား … နိုနို … ငါ … ပြီးတော့မယ် ထင်တယ် … အား …´

ပြောပြီးတာနဲ့ မရှေးမနှောင်းပဲ မောင်မောင်တစ်ယောက် သူ့ညီလေးထိပ်ကနေပြီး အချစ်ရည်တွေကို နိုနို့ညီမလေးရဲ့အတွင်းဘက်ကို စပြီး ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ခပ်ဖြည်းဖြည်းလှုပ်နေတဲ့နိုနိုလည်း တစ်ခါတည်း ငြိမ်သက်သွားပြီး နွေးကနဲ နွေးကနဲ အရသာကို ငြိမ်ငြိမ်ကလေး ခံယူနေမိတယ်။

မောင်မောင်ရဲ့ ညီလေးက ငြိမ်သက်စ ပြုသွားတော့မှ သူလည်း နိုနို့ကို ဖက်ပြီး ဘေးက ဆိုဖာပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။သူတို့နှစ်ယောက် အမောဖြေရင်း ချွေးသံရွှဲရွှဲနဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေကြားမှာ လဲလျောင်းနေမိကြတော့တယ်။

မောင်မောင်က ဘေးကို တဖြည်းဖြည်းလှိမ့်ချလိုက်တော့ နိုနို့ညီမလေးထဲက ဖြူဖြူအရည်လေးတွေက ဆိုဖာပေါ်ထွက်ကျလာကြ တော့တယ်။ တော်သေးတယ်၊ လယ်သာဆိုဖာမို့ပေါ့။

`မောင်မောင်ရယ် … သိပ်ကောင်းတာပဲဟယ် … သိလား …´

နိုနို့က မောင်မောင့်ပါးကို လှမ်းနမ်းလိုက်ရင်း မောသံတဝက်နဲ့ ပြောလိုက်တယ်။နိုနိုက မောင်မောင့်ကိုယ်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း ခေါင်းလေးကို မောင်မောင့်ရင်ဘတ်ပေါ် ခိုနားလိုက်တယ်။ သူတို့ရဲ့ အောက်က ဆိုဖာမှာတော့ အရည်တွေ အတော်လေးအိုင်နေပါပြီ။ နိုနို့ပေါင်တွင်းသာလေးတွေကလည်း ပြောင်လက်နေတာပဲပေါ့။

`ငါလည်း သိပ်ကောင်းတာပဲဟာ …´

မောင်မောင်က နိုနို့ကို ပြန်ဖက်ထားရင်း ပြောလိုက်တယ်။

`ဒါပေါ့ … ကောင်းရမှာပေါ့ …´

လို့ ပြောရင်း နိုနို့က တစ်ချက်ရယ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ …

`ကဲ … ငါရေမိုးချိုး … သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်ဦးမယ် … နော် …´

ဆိုပြီး မောင်မောင့်ကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ရင်း လှေကားကနေ အပေါ် တက်သွားတော့တယ်။မောင်မောင်ကတော့ သူ့ညီလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိတယ်။ နှစ်ဦးစလုံးရဲ့ အချစ်ရည်တွေနဲ့ ပြောင်လက်လို့လေ။

`ကောင်းကွာ …´

လို့ ရေရွတ်လိုက်ရင်း သူ့အဝတ်အစားတွေကို ကောက်ယူပြီး ဆိုဖာကို သုတ်လိုက်တယ်။

***

ပြီးတော့ အခန်းပြန် အဝတ်အစားလဲပြီး အောက်ပြန်ဆင်းလာခဲ့တယ်။အလယ်ထပ်ကိုရောက်တော့ အပေါ်ထပ် ရေချိုးခန်းထဲက နိုနို့သီချင်းသံကို ရေကျသံတွေနဲ့အတူ ကြားနေရတယ်။ ကြည့်ရတာ အိမ်ထဲမှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ပဲရှိတယ်ဆိုတော့ စိတ်ချလက်ချ ဖွင့်ထားတဲ့ပုံစံပါ။

မောင်မောင်က နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တစ်နာရီခွဲတော့မယ်။ ကြည့်ရတာ နိုနိုတော့ နောက်ကျနေပြီထင်တယ်။

`နိုနို … မြန်မြန်လုပ် … နင် ခုတောင် နောက်ကျနေပြီထင်တယ် …´

မောင်မောင်က အပေါ်ထပ်ကို တက်ရင်း လှမ်းအော်လိုက်တယ်။မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို ပတ်ရင်း ရေချိုးခန်းထဲက ပြေးထွက်လာတဲ့နိုနိုက …

`ဘယ် … ဘယ်နှစ်နာရီရှိပြီလဲ …´

`တစ်နာရီခွဲ …´

`သေဟ … အဲဒါ ငါ ပြန်ရောက်ရမယ့်အချိန် …´

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူတို့အခန်းထဲ ပြေးဝင်သွားတယ်။ မောင်မောင်လည်း ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ဆင်းလာခဲ့တယ်။နှစ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ အဝတ်အစားအပြည့်အစုံနဲ့ နိုနို့ကို လှေကားထိပ်မှာ မြင်လိုက်ရတယ်။

`စံချိန်ပဲ … အဝတ်လဲတာ တယ်မြန်ပါလား …´

နိုနိုက ဘာမှမပြောနိုင်သေးဘူး။ အိမ်တံခါးဝကို ပြေးဆင်းသွားရင်း ဖိနပ်စီးနေတယ်။

`အေးအေး … မြန်မြန်သွား …. နင်နောက်ကျနေဦးမယ် …´

အဲဒီတော့မှ နိုနိုက ဘေးရောက်လာတဲ့ မောင်မောင့်ကို ဖက်နမ်းလိုက်ရင်း စကားတစ်ခွန်းပြောလိုက်တယ်။

`အေးလေ … နောက်ကျရလည်း တန်ပါတယ်ဟာ …´

လို့ ပြောရင်း တံခါးဖွင့်ပြီးထွက်သွားတော့တယ်။မောင်မောင်ကတော့ ရရှိလိုက်တဲ့အနမ်းနဲ့ စကားတစ်ခွန်းကြောင့် မျက်နှာကြီးရဲပြီး ကျန်ခဲ့လေရဲ့။

လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခြံဝကနေ ပြေးထွက်သွားတဲ့ နိုနို့ကျောပြင်ကလေးကိုပဲ တွေ့လိုက်ရတော့တယ်။ ဒါနဲ့ သူလည်း တံခါးမကြီးကို ပြန်ပိတ်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်လာခဲ့တယ်။ဆိုဖာပေါ် ပြန်ထိုင်ချလိုက်တာနဲ့ တံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်ရတယ်။

`ဘယ်သူမှ မရှိဘူးလားဟေ့ …´

ဆိုတဲ့ မေ့အသံကို ကြားရတယ်။

`မရှိဘူးဟေ့ …´

လို့ မောင်မောင်က ပြန်အော်လိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ မေလည်း မောင်မောင် ထိုင်နေရာကို ဝင်လာခဲ့တယ်။

`ငကဲလေး … ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ … တစ်ယောက်တည်းလား …´

ငကဲလေးလို့ မေက သူ့ကို ပထမဆုံးအနေနဲ့ ခေါ်လိုက်တာပါပဲ။ မောင်မောင်ကတော့ သတိထားမိပုံမရပါဘူး။

`ထုံးစံအတိုင်းပေါ့ဟာ … ဘယ်ပြန်ရောက်ကြဦးမလဲ …´

`သြော် … အထီးလေးတစ်ကောင်တည်းကျန်နေတာပေါ့ … သနားပါတယ်ဟယ် …´

ပြောရင်းဆိုရင်း မောင်မောင့်ပေါင်ပေါ် ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့တင်ပါးတွေကလည်း အငြိမ်နေတာမဟုတ်ဘူး။မောင်မောင်လည်း နေရင်းထိုင်ရင်း မငြိမ်မသက်ဖြစ်လာတာပေါ့။ လူကတော့ မဟုတ်ဘူးလေ။

`အိုး … နင် ဘာတွေလုပ်နေပြန်တာလဲ မေ …´

`ဘာလဲ … နင်က ငါ့ကို ဒီလို မထိုင်စေချင်ဘူးလား … ရတယ် … သွားတော့မယ် …´

တကယ်တော့ ထမသွားပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မောင်မောင်က ချော့လိုက်ပါတယ်။

`မဟုတ်ပါဘူးဟာ … နေနေ …´

`နေနေဆိုတာ အဆိုတော်လား …´

`အေး … ဟုတ်တယ် … ဒါနဲ့ ဒီနေ့ တယ်စောပါလား …´

မေက အသံလွင်လွင်လေးနဲ့ ရယ်လိုက်ရင်း သူ့ကို ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

`ဟာဟ … ဘာလဲ … ငါက အစောကြီးပြန်လာတော့ ရာဇဝတ်မှုမြောက်လို့လား … ဆိုင်မှာလည်း လူနည်းတော့ ပျင်းလာတာနဲ့၊ ဗိုက်လည်း ဆာတာနဲ့၊ နောက်ပြီး ငါ့ရဲ့ ငကဲလေးကိုလည်း တွေ့ချင်တာနဲ့ …´

`ငကဲလေး … ငါ့ကို ပြောတာလား … ဘယ်တုန်းက ဒီလိုဖြစ်သွားရပြန်တာလဲ …´

`သိပ်မကြာသေးပါဘူး …´လို့ ပြောရင်း မေက သူ့တင်ပါးကို လှုပ်လိုက်တော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် အောက်ကနေ လူးလွန့်သွားတယ်။

`အမှန်အတိုင်း ပြောပြရင် လန့်သွားမလား မသိဘူး … အဟဲ … ငါရောက်နေတာ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ရှိသွားပြီ။ နင်နဲ့ နိုနိုကို အိမ်ဝမှာ မြင်လိုက်လို့ ငါ လမ်းတစ်ပတ်လောက် ထွက်လျှောက်ပြီးမှ ပြန်ဝင်လာတာ ငကဲလေးရေ့ …´

မောင်မောင်တစ်ယောက် တုန်လှုပ်သွားတယ်။ တစ်ခုသောအရာကသာ မားမားမတ်မတ် ဆက်လက်တည်မြဲနေတယ်။မေကပဲ ဆက်ပြောလိုက်တယ်။

`သနားလိုက်တာ ငါ့မောင်လေး ငကဲလေးရယ် … ဒီတိုင်းဆို နင် အားပြတ်ပြီးများ သေသွားတော့မလား … အုတ်ဂူမှာ ဘယ်လိုမျိုး စာတန်းထိုးပေးရမလဲ … ကဲလွန်းလို့ အားပြတ်သေသည်လို့ ထိုးပေးရမလား …´

`ဟာ … နင်ကလဲဟာ … ငါက …..´

`အေးပါ … နင်က သဘောကောင်းလို့ပါ … ဟုတ်တယ်မလား …´

`အင်း … ဒါပေမယ့် … အဲလို ခေါ်တာကြီးကိုတော့ …´

`ဒါပေမယ့် ငါကြိုက်တယ်လေ … နောက်ကို ငါ နင့်ကို ငကဲလေးလို့ပဲ ခေါ်တော့မှာ …´

လို့ ပြောရင်း မေ့နှုတ်ခမ်းတွေက မောင်မောင့်ဆီ တိုးကပ်လာတယ်။နူးနူးညံ့ညံ့ ညင်ညင်သာသာ ဒါပေမယ့် ပြင်းပြတဲ့ဆန္ဒတွေနဲ့ပေါ့။မောင်မောင်ကတော့ အစက သိပ်ပြီးဆန္ဒမရှိပေမယ့် မေက သူ့ကိုခေါ်လိုက်တဲ့နာမည်ရယ်၊ မေ့ရဲ့ ခပ်နွဲ့နွဲ့အပြောအဆို အထိအတွေ့ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်မှုတွေအောက်မှာ ပြန်ပြီး စိတ်ပါလာတယ်။

မေ့အတွက်ကတော့ အနမ်းတွေနဲ့တင် မလုံလောက်တဲ့ပုံပါပဲ။ ဒီထက် ပြင်းပြတဲ့အရသာကို လိုချင်နေပုံပဲ။မောင်မောင်ကတော့ ဒီထက်သက်လုံကောင်းအောင် အပြေးပိုကျင့်ဦးမှလို့ တွေးရင်း လွန်ခဲ့တဲ့နာရီဝက်လောက်က ဆုံးရှုံးသွားခဲ့တဲ့ အင်အားတွေကို တဖြည်းဖြည်း ပြန်လည်စုစည်းနေမိတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ မေ့လိုမျိုး ကောင်မလေးတစ်ယောက်ရဲ့ဆန္ဒတွေကို သူက ဘယ်လိုများ ငြင်းဆန်နိုင်မှာတဲ့လဲ။

မေက လက်တွေကို လျင်လျင်မြန်မြန်လှုပ်ရှားလိုက်တော့ မောင်မောင့်ဂျင်းဘောင်းဘီက အောက်ကို လျောကျသွားတယ်။ မေ့ရဲ့ လက်တွေနဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးကြားမှာ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးတစ်ထပ်ပဲ ခြားပါတော့တယ်။

မေက လက်ကို ဘောင်းဘီသားရေကြိုးအောက်ကနေပဲ တိုးဝင်လိုက်တယ်။ မောင်မောင့်ညီလေးကို တဖြည်းဖြည်း အပေါ်အောက် ဆော့ကစားပေးနေလေရဲ့။ မျက်လုံးတွေကတော့ မောင်မောင့်မျက်နှာကနေ မလွှဲသေးဘူး။ မေ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေတင်မဟုတ်ဘူး၊ မျက်လုံးတွေကပါ ပြုံးနေလေတော့တယ်။

မေက ဆိုဖာအောက်ကို ဆင်းပြီး မောင်မောင့်ဘောင်းဘီကို ဆွဲချမယ်လည်းလုပ်ရော အိမ်တံခါးကနေ အသံကြားလိုက်ရတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ မေကပါ ကူညီပြီး မောင်မောင့်ကို ပုံမှန်အနေအထားဖြစ်အောင် ပြန်လုပ်ပေးရတာပေါ့။ ပြီးတော့ မေမေ့အသံကို ကြားရလေရဲ့။

`ဘယ်သူတွေရှိလဲဟေ့ …´

`သမီးတို့ ဒီမှာ မေမေ …´

မေက လှမ်းအော်လိုက်ရင်း အိမ်ထဲ ဝင်လာတဲ့ မေမေ့ကို ပြေးဖက်လိုက်ရင်း မီးဖိုထဲ ဝင်သွားလေရဲ့။

`မေမေ … အအေးသောက်ဦးမလား …´

`အေး … ကောင်းသားပဲ …´

မေက ရေခဲသေတ္တာထဲက လိမ္မော်ရည်ပုလင်းကို ထုတ်ပြီး ဖျော်လိုက်တယ်။ မေမေ့ကို တစ်ခွက်ပေးထားခဲ့ပြီး နောက်တစ်ခွက်ကို မောင်မောင့်ဆီ ယူလာခဲ့တယ်။

`ရော့ … ငကဲလေး … ဒါလေးသောက်ထားလိုက် … ပြီးမှ မီးဖိုထဲ လာခဲ့ …´

အလိုက်တသိပေးလိုက်တဲ့ အအေးတစ်ခွက်ကို သောက်လိုက်ရမှ မောင်မောင့်ညီလေးလည်း တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သက်သွားတော့တယ်။ဒီတော့မှ မောင်မောင်လည်း မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်လိုက်လာခဲ့တယ်။

`မေမေ … ဒီနေ့ စောပါလား …´

`ဟုတ်တယ် သား … အစည်းအဝေးပြီးတော့ အလုပ်လည်း နည်းနေတာနဲ့ ဈေးဝင်ဝယ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တာ … အေပရယ်ရော ပြန်မရောက်သေးဘူးလား …´

`ဟုတ် … မနက်တည်းက ပြန်မလာသေးဘူး …´

`ဒီနေ့ မေမေ စောပြန်လာတော့ ဘာချက်ကျွေးရမလဲ … သမီးရော ဘာစားချင်လဲ …´

`ရပါတယ် … အဆင်ပြေသလိုပေါ့ မေမေရယ် …´

မောင်မောင်လည်း ခေါင်းပဲ ငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။ မေကတော့ သူ့ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ရင်း စိတ်ပျက်ပျက်နဲ့ မဲ့ပြတယ်။ မောင်မောင်ကတော့ တစ်ချက်ရယ်ပြလိုက်ပြီး `မွ´ဆိုလုပ်ပြလိုက်ရင်း အပေါ်ထပ်ကို သူ့အခန်းထဲကို တက်လာခဲ့လိုက်တယ်။

မေကတော့ စိတ်ပျက်ပျက်နဲ့ပဲ မေမေ့ကို ကူနေရတာပေါ့။ သေချာတာကတော့ သူ မျှော်လင့်ထားတဲ့နေ့မျိုး ဒီနေ့က ဖြစ်မလာခဲ့ပါဘူး။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အိမ်သားတွေ တဖွဲဖွဲပြန်ရောက်လာပြီး ထုံးစံအတိုင်း မုန့်စားကြ၊ တီဗီကြည့်၊ ညနေစာစားနဲ့ ဘာမှလုပ်လို့မရလိုက်ဘဲ မေ့အတွက်တော့ အချိန်တွေ အလဟဿကုန်ဆုံးသွားခဲ့ရသလိုပါပဲ။

မောင်မောင်ကတော့ စားသောက်ပြီးကတည်းက သူ့အခန်းထဲမှာ လှဲနေမိတယ်။ နိုနိုနဲ့ နေ့ခင်းက အဖြစ်အပျက်ရယ်၊ ပြီးတော့ စရုံလေးပဲ စလိုက်ရတဲ့ မေနဲ့ ဇာတ်လမ်းရယ်ပေါ့။ သူတို့အမေသာ ပြန်မလာခဲ့ဘူးဆိုရင် နောက်တစ်ဇာတ် ထပ်ကမိဦးမယ်လို့ သေချာရင်းနဲ့ပေါ့။

အိပ်ရမှာတောင် ကြောက်နေမိတယ်။ အိပ်မက်ထဲမှာတောင် ဒီမိန်းကလေးတွေက နေရာယူထားဦးမှာလားလို့ တွေးမိရင်းနဲ့ပေါ့။ ဒါပေမယ့် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပဲ အိပ်ပျော်သွားပါတယ်။ အိပ်ရေးဝမှ အားရှိမှာမဟုတ်လား။

***

နောက်တစ်နေ့မနက်တော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် စောစောနိုးလာတယ်။ မနက်ခုနစ်နာရီဆိုတော့ သူ့အတွက် နည်းနည်းတော့ စောသေးတယ်လို့ ပြောလို့ရတာပေါ့။မျက်နှာသစ်၊ ရေမိုးချိုး၊ စားသောက်ပြီးတော့ အပြင်ထွက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ အေးအေးဆေးဆေးလမ်းလျှောက်ရင်း လိုတဲ့ပစ္စည်းလေးတချို့ ဝယ်မယ်လို့ စိတ်ကူးရင်းပေါ့။

အားလုံး ပြင်ဆင်ပြီးတော့ ရှစ်နာရီထိုးနေပြီ။အပြင်မထွက်ခင် တံခါးမှာ စတစ်ကီနုတ်ကလေးတစ်ခု ကပ်ခဲ့လိုက်တယ်။မောင်မောင်ပါ။ အပြင်သွားတယ်။ နောက်ဆုံးထွက်တဲ့သူ သော့ခတ်ခဲ့ပါ။ ဆယ့်တစ်နာရီလောက်မှ ပြန်ရောက်မယ်ထင်တယ်။

စာလေးရေးထားပြီးတော့ အပြင်ထွက်သွားလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ မေက အိမ်ရှေ့ဘက်လျှောက်လာရင်း တွေ့လိုက်လို့ တံခါးကနေ ခွာယူလိုက်တယ်။ စာလေးကို ဖတ်ပြီးတော့ တစ်ခု အကြံရသွားပြီး မချိုမချဉ်ပြုံးလိုက်မိတုန်းမှာ အေပရယ်နဲ့ သွားတွေ့တယ်။

`ဟဲ့ … လက်ထဲက ဘာစာလဲ …´

`သြော် … မောင်မောင် အပြင်သွားတယ်လို့ ရေးသွားတဲ့စာပါ …´

မေက ချက်ချင်း မျက်နှာပိုးသတ်ရင်း ပြန်ဖြေတယ်။

`အင်း … ဒါနဲ့ နင် ခုထိ အဝတ်အစားမလဲရသေးဘူးလား …´

`ဟုတ်တယ် … နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ … အဲဒါ ဆိုင်ကို မသွားတော့ဘူးလို့ ဟိုကောင်မတွေဆီ ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်ပြီ …´

`ဟင် … တော်တော်ဆိုးလို့လား … ဒါဆို ငါ အပြင်မသွားတော့ဘူးလေ … ဘာလုပ်ပေးရဦးမလဲ …´

မေ နည်းနည်းညစ်သွားတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် တစ်ယောက်တည်း အိမ်မှာ ချန်နေခဲ့ပြီး ဆင်ကြံကြံနေပါတယ်ဆိုမှ။

`ဟယ် … ရပါတယ် … ဆေးတစ်လုံးလောက်သောက်ပြီး အိပ်လိုက်ရင် ကောင်းသွားမှာပါ။ ပြီးတော့ နင် အပြင်ထွက်မယ်ဆိုရင် ငါလည်း မှာစရာရှိသေးလို့ …´

`အင်းလေ … ဒါဆိုလည်း သွားတာပေါ့ … ဘာမှာချင်လို့လဲ …´

`ဆိုင်ကလေ … မာယာဆိုတဲ့တစ်ယောက်ပေါ့ … ဘဲဘဲက ပစ်ပြေးသွားလို့တဲ့ … အဲဒါ စိတ်ညစ်နေတယ်။ နည်းနည်းလောက်များ စိတ်ညစ်လျော့သွားမလားလို့ လက်ဆောင်တစ်ခုခုပေးချင်လို့ပါ …´

`ဘာလဲ … ပန်းစည်းပေးမလို့လား …´

`အင်း … ချောကလက်ဆို ကောင်းမလားပဲ ... ချောကလက်စားရင် စိတ်ညစ်ပြေတယ်ဆိုလား မသိပါဘူး … တစ်ခါကြားဖူးသလိုပဲ …´

`ကဲ … မှာမယ်ဆိုရင်လည်း သေချာပြော … ဘာဝယ်ရမှာလဲ …´

`ချောကလက်ပဲ ဝယ်ခဲ့လိုက်ပါဟာ … ဒါနဲ့ နင်ဘယ်ချိန်ပြန်ရောက်မှာလဲ …´

`ဆယ့်တစ်ခွဲလောက်တော့ ပြန်ရောက်မယ်ထင်တာပဲ … ဂျင်မ်နဲ့ မုန့်ဆိုင်နဲ့က သိပ်ဝေးတာမှ မဟုတ်တာ …´

`ဟာ … အဲဒီနားက ဆိုင်က ဘာဒီလောက်ကောင်းတာရှိလို့လဲ … ဆူပါမတ်ကက်တစ်ခုလောက်သွားပြီး သေချာကောင်းတာလေး ဝယ်ခဲ့ပါဟာ … နေဦး … ငါ ပိုက်ဆံပေးလိုက်မယ် …´

မေက ပြောရင်းနဲ့ ပိုက်ဆံအိတ်သွားယူပြီး ပိုက်ဆံနှစ်သောင်း ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။

`အမယ် … တယ်သုံးပါလား … ဘာလဲ … နင် သူ့ကို ကြိုက်နေတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော် …´

`အိုး … ကြိုက်စရာလား … ငါ့မှာ … ကဲပါ … ထားလိုက်ပါတော့ … ခဏ ပြန်လှဲလိုက်ဦးမယ် …´

ဒီလိုနဲ့ အိမ်ကလူတွေလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အပြင်ရောက်သွားကြတယ်။ အလုပ်သွား၊ ရုံးတက်၊ ကျောင်းသွားနဲ့ပေါ့။ အေပရယ်ကတော့ နောက်ဆုံးမှ ထွက်သွားတယ်။အေပရယ်လည်း ထွက်သွားရော မေ့မှာတော့ ရင်တွေ ခုန်လို့ပေါ့။ အေပရယ့်ကို ဆူပါမတ်ကက်တစ်ခုခုသွားလိုက်ဆိုပြီး လွှတ်လိုက်တော့ အချိန်တစ်နာရီလောက်တော့ ပိုရမှာပေါ့။ မောင်မောင် စောစောပြန်လာပါစေလို့ ဆုတောင်းရင်း ရေချိုးခန်းထဲ ပြေးဝင်လိုက်တယ်။

ခေါင်းလျှော်ပြီး ညီမလေးကိုပါ သေသေချာချာ ရေချိုးပေးလိုက်တယ်။ မောင်မောင်ရယ် … လာပါတော့လို့ မျှော်ရင်းနဲ့ပေါ့။

***

ရေချိုးပြီးသွားတော့ မေက လှလှပပဖြီးလိမ်းပြင်ဆင်ရင်း အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းထဲမှာ မောင်မောင့်ကို စောင့်နေလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ တစ်စက္ကန့်ဟာ တစ်နာရီလောက်ကြာနေသလိုပဲ။

ပျင်းလာတာနဲ့ တီဗီကို ဖွင့်လိုက်တော့ ဖိုက်မူဗီက ပိန်းတိန်းတိန်း မြန်မာဗီဒီယိုကားတွေကို တွေ့ရတယ်။ တခြားလိုင်းတွေ ပြောင်းကြည့် ပြန်တော့လည်း သိပ်ပြီးစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတာ မတွေ့တာနဲ့ ပြန်ပိတ်လိုက်တုန်းမှာပဲ တံခါးက အသံကြားလိုက်ရတယ်။

မောင်မောင် ပြန်လာတော့ ဆယ်နာရီခွဲပဲ ရှိပါသေးတယ်။ တံခါးနားက ခြေသံကြားတာနဲ့ အလိုက်တသိပဲ မေက တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။ လက်ထဲက အိတ်တွေကို ဧည့်ခန်းထဲ ချထားလိုက်ပြီး ထမင်းစားခန်းဘက် ရေသောက်ဖို့ ဝင်သွားတယ်။

မေကလည်း နောက်ကနေ ဝင်သွားလိုက်တော့ ရေသောက်ပြီးသွားလို့ အေးတဝက် နွေးတဝက် မောင်မောင့်နှုတ်ခမ်းတွေက သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ခဏချင်းမှာပဲ ထိတွေ့လိုက်တယ်။ဒီလောက်အလိုက်သိမယ်မှန်း မျှော်လင့်မထားမိတဲ့ မေ့မှာတော့ ပျော်ရွှင်စွာနဲ့ပဲ အနမ်းတွေကို တုံ့ပြန်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မောင်မောင့် ရင်ခွင်ထဲကို အားမလိုအားမရ တိုးဝင်လိုက်လေရဲ့။ မောင်မောင့်မှာတော့ ရုတ်တရက်မို့ ယိုင်သွားပြီး ဘေစင်ကို လက်ထောက်ထားလိုက်ရတယ်။

သူတို့နှုတ်ခမ်းတွေကတော့ ပြင်းထန်တဲ့အနမ်းတွေကို တုံ့လှည့်ဖလှယ်လို့နေတယ်။ လျှာကိုလျှာချင်း နပမ်းလုံးရင်းနဲ့လေ။

ဒီတစ်ခါတော့ မောင်မောင်က ရှေ့ကို ကိုင်းရင်းနဲ့ မေ့ကို ပြန်ပြီးသိုင်းဖက်လိုက်တော့ မေ့ကိုယ်လုံးလေးက ထမင်းစားပွဲဆီကို ရောက်သွား ရတော့တယ်။ တစ်လက်စတည်းပဲ မေ့ကိုယ်လေးကို မောင်မောင်က ထမင်းစားပွဲပေါ် တင်လိုက်ရင်း လက်တွေက နေရာအနှံ့ပွတ်သပ်လိုက်တယ်။

မောင်မောင့်လက်တွေက ပြောတယ်။ မေ့အင်္ကျီအောက်မှာ ဘာအတွင်းခံမှ မပါဘူးတဲ့။ ဒါနဲ့ပဲ လက်သွက်တဲ့ မောင်မောင်က ကြယ်သီး တစ်လုံးဆီ စပြီး လက်လှမ်းလိုက်တယ်။ အနမ်းတွေအောက်မှာ မေ့လျော့နေတဲ့ မေကတော့ ဘာမှကို မတုံ့ပြန်နိုင်ပါဘူး။ ငြိမ်နေရုံကလွဲလို့ ဘာများ လုပ်နိုင်ဦးမှာလဲလေ။

ထမင်းစားပွဲပေါ် ရှင်းနေတာကပဲ သူတို့အတွက် အဆင်ပြေစေပါတယ်။ မောင်မောင့် မေ့ကို စားပွဲပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ရင်း အင်္ကျီကို ဘေးဘက်ဆွဲချလိုက်တော့ ခုမှ ရေသောက်ထားတဲ့ မောင်မောင့်ကို ရေငတ်သွားစေသလိုဖြစ်သွားစေတဲ့ ရင်နှစ်မွှာက လင်းလက်လာတယ်။

အငမ်းမရဖြစ်လာတဲ့ မောင်မောင်က နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ခုဆီကို ခေါင်းငုံ့လိုက်တယ်။ တစ်ချိန်တည်းပါပဲ၊ မေ့ဆီက ညည်းသံလေးတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာလေရဲ့။ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကတော့ အားနေတဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ခုကို ချေပေးနေတာပေါ့။

ခဏနေတော့ စိတ်မရှည်သလိုဖြစ်လာတဲ့ မေက မောင်မောင့်ကို ပြန်တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်က တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ပထမတော့ မောင်မောင်က စချင်တာနဲ့ ချွတ်လို့မရအောင် ရုန်းနေသေးပေမယ့် သူ့ကို စိုက်ကြည့်လာတဲ့ မေ့မျက်ဝန်းတွေကတစ်ဆင့် မြင်လိုက်တဲ့ ပြင်းပြတဲ့အကြည့်တွေကြောင့် ချက်ချင်းပဲ လိုက်လျောလိုက်တော့တယ်။

ပြီးတော့ မေက သူ့အင်္ကျီကိုလည်း နောက်ဘက်ကို လျောချလိုက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ အပေါ်ပိုင်းတွေက အတိုင်းသား ဖြစ်သွားကြလေရဲ့။ဆက်လက်ပြီး မေက မောင်မောင့်ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို နမ်းရှုံ့ရင်း၊ လက်တွေကလည်း ပွတ်သပ်ရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်း အောက်ကို နိမ့်ဆင်းလာတဲ့အခါမှာတော့ ဦးတည်ချက်ဖြစ်တဲ့ မောင်မောင့်ဘောင်းဘီဆီ ရောက်ရှိလာပါတော့တယ်။

မောင်မောင့်ဂျင်းဘောင်းဘီက ခါးပတ်ပတ်ထားသေးတာမို့ မေက စိတ်မရှည်သလို စူဆောင့်ဆောင့်ကလေးဖြစ်သွားသေးလို့ မောင်မောင် ကပဲ အလိုက်တသိနဲ့ ဖြုတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျွတ်သွားတာကတော့ ဘာမြန်သလဲမမေးနဲ့။

မောင်မောင်ကလည်း ပြန်ပြီး မေ့အိမ်နေရင်းဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရင်း သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ထမင်းစားခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ရောက်သွားကြတော့တယ်။အဝတ်အစားကင်းမဲ့နေတဲ့ သူတို့နှစ်ဦး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကျီစယ်ကစားရင်း အခန်းကြမ်းပြင်ပေါ် နပမ်းလုံးနေကြသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မောင်မောင့်လက်တွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မေ့ညီမလေးကို စမ်းသပ်လိုက်တော့ ကစားပွဲအသွင်ကနေ ချစ်ပွဲအသွင်ကို ပြောင်းသွားတယ်။

မောင်မောင်က သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ တစ်ခုတည်းကျန်နေတဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရင်း လွှင့်ပစ်လိုက်တော့ ဘေစင်ထဲ ကျသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ သတိမပြုမိလိုက်ကြပါဘူး။မောင်မောင်တစ်ယောက် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တော့ မေကလည်း ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေပြီ။ မေ့လက်တွေက မမီမကမ်းနဲ့ သူလိုချင်တဲ့အရာကို လိုက်စမ်းနေတယ်။ တွေ့သွားတော့ အလျင်စလို ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ညီမလေးဆီကို လမ်းပြလိုက်တယ်။ အဲဒီအရာကတော့ မောင်မောင့်ညီလေးပေါ့။

မောင်မောင်ကလည်း အလိုက်သင့်ကလေးရှေ့တိုးလိုက်တော့ မေ့ဆီက ညည်းသံလေးတစ်ခုက စတင်ထွက်ပေါ်လာတယ်။ တင်းကျပ်ပေမယ့် ချော့မွေ့စွာနဲ့ပဲ မေ့ညီမလေးထဲကို တဖြည်းဖြည်းဝင်သွားပါတော့တယ်။ စိုစွတ်စပြုနေတဲ့ ညီမလေးက မေ့ဆန္ဒတွေ ဘယ်လောက် ပြင်းပြနေလဲဆိုတာ သရုပ်ဖော်နေလေရဲ့။

တဖြည်းဖြည်း နက်ရှိုင်းစွာ တိုးဝင်လာတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးကို ကြိုဆိုရင်း မေက သူ့ခြေထောက်တွေကို မောင်မောင့်နောက်ကျောမှာ ကြက်ခြေခတ်လိုက်တယ်။ပူနွေးစိုစွတ်တဲ့အရသာရယ်၊ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး အပြန်အလှန်နားလည်မှုရယ်က ပထမဆုံးအကြိမ်ထက်ပိုပြီး ချိုမြိန်တဲ့ အရသာကို ပေးစွမ်းနေပါတယ်။ မောင်မောင်က သူ့ညီလေးကို အတတ်နိုင်ဆုံး တိုးဝင်စေလိုက်ပြီးတော့ အနည်းငယ် ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီကစလို့ မောင်မောင့်ရဲ့ အသွင်းအထုတ်တွေ စတင်လာပါတော့တယ်။

တွယ်ငြိနေတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မွတ်သိပ်စွာနမ်းလို့နေကြသလို ဆုံနေကြတဲ့မျက်ဝန်းတွေကလည်း အဓိပ္ပါယ် လေးနက်စွာနဲ့ပေါ့။သူ့လက်တွေကလည်း မေ့ရဲ့ နေရာအနှံ့လျှောက်သွားနေသလို မေ့ရဲ့လက်တွေကလည်း မောင်မောင့်တစ်ကိုယ်လုံးကို တတ်နိုင်သမျှ ပွတ်သပ်လို့ပေါ့။ ခဏနေတော့ စိတ်မလုံသလို ခံစားလာမိတဲ့ မေကပဲ ရပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။

`ဟယ် … မောင်မောင်ရယ် … ဒီနေရာကြီးမှာတော့ မကောင်းပါဘူး။ တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာရင် ခက်နေမယ်။ တို့ အပေါ်ကို ပြန်သွားရအောင် …´

မောင်မောင်လည်း နူးညံ့တဲ့အမိန့်တော်အတိုင်းပဲ ဖြည်းဖြည်းသာသာ ပြန်ထုတ်လိုက်ရင်း အဝတ်အစားတွေ ကောက်ပြီး ထရပ်လိုက်တယ်။ အောက်ခံဘောင်းဘီမတွေ့လို့ လိုက်ရှာတော့မှ ဘေစင်ထဲက ပြန်ရတယ်။ တော်သေးတာပေါ့၊ တစ်ယောက်ယောက်များ တွေ့သွားလို့ကတော့ ဘယ်လိုရှင်းပြရမှန်းမသိဘူးလေ။မေ့က မောင်မောင့်လက်မောင်းကို တွဲမှီရင်း နှစ်ယောက်သား လှေကားအတိုင်း တက်လာခဲ့ကြတယ်။

မောင်မောင့်အခန်းကို ရောက်တာနဲ့ မေက ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲချလိုက်တယ်။ ဘေးနားက ဝင်ထိုင်တဲ့ မောင်မောင့်ကို လက်တွေရော ခြေထောက်တွေနဲ့ပါ သိုင်းဖက်ရင်း ဆွဲလှဲချလိုက်တယ်။မေ့ရဲ့ ခြေထောက်တွေကြားမှာ မောင်မောင်တစ်ယောက် နေရာမှန်ကိုရောက်တဲ့အထိ ရုန်းကန်ရင်း တိုက်ပွဲဝင်နေရတယ်။ ဒီတစ်ခါ ကြိုးစားလိုက်ချိန်မှာတော့ မေ့ညီမလေးထဲကို မောင်မောင့်ရဲ့ ပူနွေးတဲ့ပစ္စည်းကြီးက တန်းတန်းမတ်မတ်ရောက်ရှိသွားတဲ့အခါ မေ့ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်းသွားရလေရဲ့။

`အားဟားဟား … ကောင်းလိုက်တာ … ဟင့် …´

မေ့ရဲ့ညည်းသံလေးနဲ့အတူ လက်ကလေးတွေကလည်း မောင်မောင့်ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ယူလာတာကို ခံစားလိုက်ရတယ်။

မောင်မောင်က မေတစ်ယောက်တည်း အောက်ကနေ သိပ်ပြီးကြိုးစားမနေရအောင် သူ့လက်တွေကို မေ့တင်ပါးအောက်ကို သွင်းရင်း ဆွဲယူလိုက်တော့ သူ့ညီလေးကလည်း နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း တိုးဝင်သွားတာပေါ့။ မောင်မောင့်နှုတ်က ပြင်းပြတဲ့ညည်းသံကို ကြားရတယ်။ စေတနာက အကျိုးပေးတာထင်ပါရဲ့။

မေက သူ့ကို ကူညီပေးလာတဲ့မောင်မောင့်ကို ချစ်ရည်ရွှန်းတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့အတူ အပြုံးလေးတစ်ခုနဲ့ အသိအမှတ်ပြုလိုက်တယ်။ ဘယ်လိုပဲ မောင်မောင်က ကူညီပေမယ့် သူ့ခြေထောက်တွေက ညောင်းစပြုလာတယ်။

မေ့မှာတော့ သူ့ကိုယ်သူပဲ အပြစ်တင်ရတော့မှာပါ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဂျင်မ်မှာ ကစားတုန်းက ခြေထောက်လေ့ကျင့်ခန်းတွေကို သေချာ မလုပ်ခဲ့မိဘူးကိုး။ ဘယ်လိုမှမတတ်နိုင်တဲ့အဆုံး မေတစ်ယောက် သူ့ကိုယ်လေးကို လျော့ချလိုက်ရင်း မောင်မောင်လုပ်သမျှပဲ ငြိမ်ခံနေမိတော့တယ်။ မောင်မောင်ကတော့ တင်ပါးအောက်ထည့်ထားတဲ့ သူ့လက်တွေရဲ့အားကိုယူရင်း ခါးကို စည်းချက်ညီညီလှုပ်ရှားနေလေရဲ့။

မောင်မောင်က ခေါင်းငုံ့လိုက်ရင်း မေ့ရင်သားတွေကို အဆက်မပြတ်နမ်းရှုံ့ရင်း အသွင်းအထုတ်တွေကို အရှိန်မြှင့်လိုက်တယ်။ မဖြစ်တော့ဘူး၊ ဒီအတိုင်းဆိုရင် မြန်မြန်ပြီးသွားမှာစိုးတဲ့ မောင်မောင်က တစ်ခုသွားပြီးသတိရလိုက်တယ်။

အရင်တစ်ခေါက် သူတို့သုံးယောက်အတူနေခဲ့ကြတုန်းက မေ့အနေနဲ့ သူ့ညီမလေးကို နမ်းပေးတာကို ဘယ်လောက်သဘောကျခဲ့တယ် ဆိုတာပါပဲ။ ဒါနဲ့ပဲ နောက်ထပ်နှစ်ချက်လောက်ဆောင့်ပေးပြီးတော့ မောင်မောင်က အပြင်ပြန်ထုတ်ရင်း ကိုယ်ကို ပြန်ကြွလိုက်တယ်။အံ့အားသင့်သွားတဲ့ မေကတော့ သူ ဘာများအမှားလုပ်မိလိုက်သလဲဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့ မောင်မောင့်ကို မေးသလို ကြည့်နေလေရဲ့။ ဒါပေမယ့် မောင်မောင်က ပြန်မဖြေပါဘူး။ လုပ်စရာရှိတာ လက်တွေ့ပဲ လုပ်တတ်တယ်လေ။

ကိုယ်ချင်းခွာထားရာကနေ ချက်ချင်းပဲ သူ့မျက်နှာကို မေ့ညီမလေးဆီ ဒိုက်ဗင်ထိုးဝင်လိုက်တယ်။ မေ့မှာတော့ အပျော်လေးတွေနဲ့အတူ သာသာယာယာရယ်မောသံလေးတွေနဲ့ပေါ့။မောင်မောင်က ညီမလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေ ဘေးနားတွေအထိ စီးကျနေတဲ့ မေ့ရဲ့အချစ်ရည်လေးတွေကို သိမ်းပိုက်လိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းသားတစ်ဖက်စီကို သူ့ရဲ့ပါးစပ်ထဲ ဆွဲငုံလိုက်တော့ မေ့ရဲ့ညည်းသံတွေက ပိုပြီးကျယ်လောင်လာတယ်။

အဲဒီနောက်မှာတော့ မောင်မောင်က သူ့ရဲ့လျှာကို တောင်ထားရင်း မေ့ညီမလေးထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ပိုပြီးကောင်းတဲ့ အရသာနဲ့အတူ မေ့အော်သံတွေ အခန်းလေးထဲမှာ လွင့်ပျံ့နေတော့တယ်။

မေ့အတွက်တော့ ဘာနဲ့မှ မလဲနိုင်တဲ့ အရသာမျိုးပေါ့။ မာကျောတင်းတောင့်နေတဲ့ပစ္စည်းရဲ့ အရသာထက် နူးညံ့ချောမွေ့တဲ့လျှာရဲ့ အရသာက သူ့အတွက် ပိုပြီးခံစားမှုတွေကို ပေးစွမ်းနေနိုင်တယ်လေ။ လူတစ်ကိုယ် အကြိုက်တစ်မျိုးလို့ပဲ ဆိုရတော့မှာပေါ့။

`အိုး … ဟင့် … အမလေး … မောင်မောင့် … အား …´

နောက်ဆုံးမှာတော့ ရှည်လျားတဲ့ညည်းတွားသံနဲ့အတူ ကုတင်လေးပြိုကျမတတ် လူးလွန့်လိုက်ရင်း မေတစ်ယောက် အထွဋ်အထိပ်ကို ရောက်ရှိလို့သွားပါတော့တယ်။ သူ့ကိုယ်လေးကတော့ မမြင်နိုင်တဲ့ လေးလေးလံလံအရာဝတ္ထုတစ်ခုက ဖိထားသလိုမျိုး မလှုပ်မယှက် ငြိမ်သက်လို့ နေလေရဲ့။

မောင်မောင်ကတော့ သူ့ကုတင် ကျိုးပြီလို့တောင် မှတ်နေတာ။ တော်သေးတာပေါ့၊ ဘာမှမဖြစ်လို့။ မေကတော့ အသက်ကို ခက်ခက်ခဲခဲ ရှူရင်း မောင်မောင့်ဆံပင်တွေကို လက်ထဲ ဆုပ်ကိုင်ရင်း လှုပ်ရှားမှုကင်းမဲ့နေတယ်။ဒီအတိုင်း ကြာကြာနေရင် မောင်မောင့်ခမျာ အသက်ရှုကျပ်သေလိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့် မောင်မောင်လည်း သူ့ခေါင်းကို ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး ညီမလေးရှေ့ကနေ တဖြည်းဖြည်း မေ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်လျှောက် အနမ်းတွေဝေရင်း အပေါ်ဘက်ကို တက်လာခဲ့တယ်။

နည်းနည်းအမောပြေသွားတဲ့ မေက သူ့မျက်နှာနားကို ရောက်လာမယ့် မောင်မောင့်ကို စောင့်ရင်း ငြိမ်သက်နေတယ်။ မောင်မောင့်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက သူ့နှုတ်ခမ်းတွေဆီ ဖိကပ်လာတော့မှ မေက အနမ်းတွေနဲ့ တုံ့ပြန်လေရဲ့။အနမ်းတွေ ပေးနေရင်းနဲ့ မေ့ရဲ့စိတ်အစဉ်ကတော့ ပြေးလွှားနေမိတယ်။ သူ့အတွက် အကြိုက်ဆုံးအရသာကို ပေးခဲ့တဲ့ မောင်မောင့်ကို ကျေးဇူးတွေ အထပ်ထပ်တင်ရင်းနဲ့ မောင်မောင့်အတွက် သူပေးနိုင်သမျှကို လိုက်လျောဖို့ ပြင်ဆင်နေမိတယ်လေ။

နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ရင်း မေက သူ့ကိုယ်လေးကို အိပ်ယာပေါ် တစ်ပတ်လှည့်လိုက်တော့ မှောက်လျက်ကလေးဖြစ်သွားတယ်။ မေ့ရဲ့ နောက်ပေါက်ကလေးက မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ထိပ်နဲ့ တို့တော့မလို ထိတော့မလို။

မောင်မောင်ကတော့ အံ့သြနေမိတယ်။ သူ့ရဲ့ အတွေ့အကြုံတွေထဲမှာ ဒါတော့ မပါသေးဘူး။ ဒါမျိုးက အခွေတွေထဲမှာပဲ မြင်ဖူးတာလေ။ လုပ်လို့ရမှန်းသိပေမယ့် မေများ ကန့်ကွက်မလားလို့ စိတ်ထဲက တုံ့ဆိုင်းနေမိတယ်။မောင်မောင်က သွေးတိုးစမ်းတဲ့အနေနဲ့ သူ့ညီလေးကို မေ့နောက်ပေါက်လေးမှာ ထောက်လိုက်တော့ မေ့ကိုယ်လေးက တစ်ချက် တွန့်သွားတယ်။ မောင်မောင်က ငြိမ်သက်နေမိတုန်း မေ့ဆီက အသံထွက်လာတယ်။

`ကဲ … နင့်သဘော … ဖြည်းဖြည်းသွားနော် …´

မောင်မောင်က အသက်ပြင်းပြင်းရှူသွင်းလိုက်ရင်း အားနည်းနည်းစိုက်လိုက်တယ်။တကယ်တော့ မေ့မှာ ဒီအတွေ့အကြုံမျိုး မရှိသေးပါဘူး။ လက်နဲ့ ကလိတာ၊ ထိုးသွင်းတာလောက်ပဲ ကြုံဖူးတာလေ။ ခုတစ်ခါမှာတော့ စွန့်စားကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာပါ။

မောင်မောင် ထိုးသွင်းလိုက်တဲ့ခဏမှာတော့ မေ့မှာ အံတင်းတင်းကြိတ်ရင်း စိတ်ကို လျော့ထားလိုက်တယ်။ သူ့ညီမလေးထဲက အရည်လေးတွေနဲ့ ချောမွတ်နေပြီလို့ ထင်ထားပေမယ့်လည်း နာတာကတော့ နာတာပါပဲ။

`အား … ဟဟ … မောင်မောင် … အား … ဖြည်းဖြည်း …´

နာကျင်တဲ့အရသာကို ခံစားနေရပေမယ့်လည်း ဗဟုသုတတွေအရ အဆုံးအထိဝင်သွားရင် ကောင်းလာလိမ့်မယ်ဆိုတာကို မှတ်သား ထားမိလို့ ကြိတ်ခံနေလိုက်ပါတယ်။မောင်မောင့်ညီလေးမှာလည်း တင်းကျပ်တဲ့ဖိအားကို ခံစားနေရတယ်။ မေ့နောက်ပေါက်ထဲမှာ စီးစီးပိုင်ပိုင်လှုပ်ရှားရင်း တစ်ချက်မှာတော့ အားပြင်းပြင်းဆောင့်သွင်းလိုက်တဲ့အခါ သူ့ရဲ့အရင်းထိအောင် ဝင်သွားပါတော့တယ်။

`ဟင်း … နေဦး မောင်မောင် … မလှုပ်နဲ့ … ဒီတိုင်းငြိမ်နေ … အား …´

မေ့မှာ ပြည့်သိပ်ကျပ်နေတဲ့အထိအတွေ့ကို ခံစားရင်း မောင်မောင့်ညီလေးက သူ့နောက်ပေါက်လေးထဲမှာ အသားကျသွားအောင် ကြိုးစားနေမိတယ်။ မောင်မောင်ကလည်း မေပြောတဲ့အတိုင်းပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေရင်း တင်းကျပ်တဲ့ကြွက်သားတွေရဲ့ ညှစ်အားကို ခံနေလေရဲ့။

သုံးမိနစ်လောက်စောင့်ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ မေလည်း နာတဲ့အရသာပျောက်ပြီး တဖြည်းဖြည်းသက်သာလာတော့တယ်။ ဒီ့အပြင် ကောင်းသလို အောင့်သလို ခံစားမှုကလည်း လှုံ့ဆော်လာတော့ သူ့ရဲ့တင်ပါးတွေက နည်းနည်းချင်းလှုပ်ရှားလာတော့တယ်။

မောင်မောင်ကလည်း မေ့လှုပ်ရှားမှုနဲ့ စည်းချက်ညီညီပဲ အသာကလေး သွင်းထုတ်လှုပ်ရှားပေးနေတယ်။ ခံစားနေရတဲ့ အရသာကတော့ မယုံနိုင်လောက်အောင်ပါပဲ။ သူ့ရဲ့ အတွေ့အကြုံသစ်က စိတ်ကျေနပ်မှုအပြည့်ရစေပါတယ်။

စစချင်းတော့ မေ့အော်သံလေးတွေ ကျယ်လောင်နေသေးတယ်။ မောင်မောင့်အသွင်းအထုတ်တွေ တ ဖြည်းဖြည်း မှန်လာတဲ့အခါမှာတော့ အော်သံပျောက်ပြီး တဟင်းဟင်းနဲ့ ညည်းသံကပဲ ကျန်ရှိနေတော့တယ်။မောင်မောင်က သူ့ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကို အရှိန်မြှင့်တင်ရင်း ခပ်သွက်သွက် စတင်လိုက်တယ်။ မေ့နောက်ပေါက်လေးထဲက သူ့ညီလေး တစ်ယောက်တော့ တဖျင်းဖျင်းနဲ့ဖြစ်နေပါပြီ။ သူသိလိုက်တယ်၊ ဒီအတိုင်းဆို သိပ်ကြာကြာခံတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ပါပဲ။

ဒါနဲ့ပဲ မောင်မောင်လည်း မေ့ကျောပြင်လေးပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်ရင်း မေ့လည်ပင်းလေးကို နမ်းရင်း ခန္ဓာကိုယ်ချင်းပူးကပ်ရင်း ပြင်းထန်တဲ့ဆောင့်ချက်တွေကို စလိုက်ပါတော့တယ်။

`အား … မောင်မောင် … ကောင်း … ကောင်းလိုက်တာ … အိုး …´

ပြင်းထန်တဲ့ဆောင့်ချက်တွေက မေ့အတွက်ရော သူ့အတွက်ပါ ရမ္မက်မီးရှိန်ကို ပိုပြီးတောက်လောင်စေပါတယ်။ သူ့ညီလေးနဲ့ ဥတွေ တစ်လျှောက်က ကျဉ်တက်လာသလို ခံစားမိလိုက်ရပြီး တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူပြီးသွားတော့မယ်ဆိုတာ မောင်မောင်သိလိုက်ပါတယ်။

တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ မေ့ညီမလေးကလည်း အရည်ကြည်လေးတွေက ပေါင်တံလေးတွေတစ်လျှောက်ကနေ အိပ်ယာပေါ်ရောက်တဲ့အထိ စီးကျလာနေတယ်။

ပူနွေးပြီးတင်းကျပ်တဲ့အရသာအောက်မှာ မောင်မောင်တစ်ယောက် ကြာရှည် ထိန်းမထားနိုင်တော့ပါဘူး။ အားပြင်းပြင်း နှစ်ချက်သုံးချက်လောက် ဆောင့်လိုက်ပြီးတဲ့နောက် မေ့ရဲ့ နောက်ပေါက်လေးထဲကို သူ့ရဲ့အရည်တွေကို ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။

မေ့မှာလည်း ကောင်းလွန်းတဲ့အရသာကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားရပြီး မျက်နှာလေးကို ခေါင်းအုံးပေါ်အပ်ရင်း အော်ဟစ် ညည်းတွားလိုက်ရင်း တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်ကျသွားပါတော့တယ်။မောင်မောင်ကတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပျော့လာတဲ့ သူ့ညီလေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ရင်း မေ့ရဲ့ဘေးကို လှဲချလိုက်တယ်။ အသက်ရှူသံ ခပ်ပြင်းပြင်းတွေအောက်မှာ ချွေးတွေရွှဲနေတဲ့ မေကတော့ မျက်လုံးလေးကိုပဲ အနိုင်နိုင်ဖွင့်ကြည့်နိုင်တော့တယ်။

မောင်မောင်က မေ့ကိုယ်လေးကို ပက်လက်ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး နမ်းလိုက်တော့ အငမ်းမရပဲ တုန့်ပြန်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် အနမ်းကတော့ မရှည်ကြာနိုင်ပါဘူး။ အမောမှ ကောင်းကောင်းမပြေကြသေးဘဲကိုး။ အဲဒီတော့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ဖက်ထားရင်းနဲ့သာ ငြိမ်သက်နေကြလေရဲ့။

နောက်ထပ်ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့မှ သူတို့နှစ်ယောက် စကားစပြောနိုင်တော့တယ်။

`ကောင်းလိုက်တာဟာ … မေရယ် … နင့်ကို သိပ်ချစ်သွားပြီ …´

`တော်ပါ … အပိုတွေ ပြောမနေပါနဲ့ … နင်ဟာ ဆိုးကိုဆိုးတယ် …´

`မဆိုးပါဘူး … ကောင်းတာပါ … မဟုတ်ဘူးလား …´

မေက ပြန်မဖြေပဲ ရွှန်းလဲ့တဲ့မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ပဲ ကြည့်နေတယ်။

`ဒါနဲ့ အေပရယ် ဘယ်ချိန်လောက်ပြန်ရောက်မှာတဲ့လဲ …´

`တစ်နာရီလောက်မှ ရောက်မှာပေါ့ … ငါသူ့ကို အပြင်လွှတ်လိုက်လို့ …´

`ဟာဟ … ကြိုတင်ကြံစည်မှုပဲ … အပြစ်ကြီးတယ် …´

`အိုး … ဘာဖြစ်သေးလဲ … ငါက သူ့လို အိမ်မှာနေရတာမဟုတ်ဘူး … သူကလည်း ကိုယ်ချင်းစာမှာပါ …´

`အေးပါ … ဒါနဲ့ နင့်ဆိုင်ကိုရော ပြောထားသေးလား …´

`အင်း … နေမကောင်းဘူးလို့ ပြောလိုက်တယ် …´

ခဏနေတော့မှ မေက …

`ရေသွားချိုးလိုက်ရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ်ဟာ … ဒီနေ့ သိပ်ပင်ပန်းတာပဲ´ဆိုပြီး မောင်မောင့်ပါးကို ခပ်ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ရင်း အခန်းထဲက ထွက်သွားတယ်။ သူ့နောက်ပိုင်းကို မောင်မောင်ကြည့်လိုက်တော့ အရည်တချို့နဲ့ ပြောင်နေသလိုပဲ။

မေတစ်ယောက် ခပ်သုတ်သုတ်ပဲ ရေချိုးအခန်းဘက်ထွက်သွားတယ်။ မောင်မောင့်ကုတင်ကတော့ ပေပွကျန်ခဲ့လေရဲ့။ နောက်မှပဲ လျှော်ဖို့ လုပ်ရတော့မယ်။မောင်မောင်တစ်ယောက်တည်းကျန်တော့ သူ့အိပ်ယာပေါ်မှာ တစ်ချက် ဟိုဘက်ဒီဘက် လှိမ့်လိုက်တယ်။ အဲဒီမှာပဲ စိုစိစိ အထိအတွေ့ တွေက နေရာအနှံ့လို ဖြစ်နေတယ်။

မောင်မောင် ထရပ်လိုက်ပြီး သူ့အိပ်ယာခင်းကိုလည်း ကြည့်လိုက်ရော ပေပွနေတဲ့ အကွက်တွေမှ မနည်းဘဲကိုး။ ဒါနဲ့ပဲ အိပ်ယာခင်းကို ဆွဲယူလုံးချေလိုက်ပြီး ကုတင်ခြေရင်းကို ပစ်လိုက်တယ်။ ဗီရိုထဲက အသစ်တစ်ခုကို ထုတ်ယူပြီး ပြန်ခင်းလိုက်တယ်။

***

မေကတော့ ရေပန်းအောက်မှာ ရောက်နေပါပြီ။ သူ့ကိုယ်က ချွေးတွေသံတွေကို တဖွဲဖွဲကျနေတဲ့ ရေပန်းအောက်မှာ ပွတ်တိုက်သန့်စင်လိုက်တယ်။ ညီမလေးကိုလည်း သေသေချာချာ ဆေးကြောရသေးတာပေါ့။ ဒီလို ရေပန်းအောက်မှာ ရပ်ရင်း ရေချိုးရတာ မေ့အတွက်တော့ အနှစ်သက်ဆုံးအရာတွေထဲက တစ်ခုဆိုရင်လည်း မမှားပါဘူး။ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ သူ့ဆီကို ရောက်လာတဲ့ ရေစက်တွေက သူ့ရဲ့ ခံစားလွယ်တဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လာထိတဲ့အရသာကို ကြိုက်တတ်တယ်လေ။

မောင်မောင်နဲ့ အတူပျော်ရင်းနဲ့ မြင့်တက်လာခဲ့တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲက အပူချိန်တွေကို လျှော့ချရင်း ရေပန်းလေးတွေက ပေးတဲ့အရသာကို ခံစားနေမိတယ်။ ကြည့်ရတာ သူ့ခံစားမှုတွေက ပျော်ရွှင်မှုတွေနဲ့အတူ အရာတစ်ခုကို ပြန်လိုချင်လာသလိုပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့အဖို့တော့ တော်လောက်ပြီ ထင်ပါတယ်။ အချိန်လည်း သိပ်မရှိတော့ဘူးလေ။

မောင်မောင်က သူ့အိပ်ယာခင်းတွေကို အဝတ်လျှော်တဲ့နေရာပို့ဖို့ အခန်းထဲက ထွက်လာတော့ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့ မေနဲ့ လမ်းကြားမှာ ဆုံမိကြတယ်။မောင်မောင့်အတွက်တော့ ရေစိုစိုနဲ့ မေ့ပုံစံက တစ်မျိုးလှနေလေရဲ့။ ခေါင်းလျှော်ပြီးစ ရေမသုတ်ရသေးလို့ စိုကပ်နေတဲ့ ဆံပင်တွေက ပိုပြီးတောင် နက်မှောင်နေသလိုပဲ။

မေကတော့ မောင်မောင့်လက်ထဲက အိပ်ယာခင်းအလုံးကို မြင်ပြီး တစ်ချက်ပြုံးလိုက်တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် သောင်းကျန်းထားခဲ့တဲ့ အနံ့တွေက ဒီအိပ်ယာခင်းတွေကနေ ရနေတုန်းပဲလေ။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ရယ်ချင်လာမိကြတယ်။

မေက မောင်မောင့်ဆီကို လျှောက်သွားရင်း စကားစလိုက်တယ်။ ပန်းရောင်သန်းတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးက မဟတဟနဲ့ပေါ့။

`အဟဲ … ငါလျှော်ပေးရမလား …´

မောင်မောင်က သူ့လက်ညှိုးလေးနဲ့ မေ့နှုတ်ခမ်းပေါ်မှာ ဖြတ်တားလိုက်ရင်း `ဘာမှ မပြောပါနဲ့´လို့ ပြောရင်း နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်တယ်။ ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်ပေမယ့် မမြင်နိုင်တဲ့လှိုင်းတွေကတော့ နှစ်ကိုယ်စလုံးကို လွှမ်းခြုံသွားသလိုပါပဲ။ ဒါပေမယ့် အနမ်းက ကြာရှည် မတည်တံ့နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ အိမ်ရှေ့တံခါးဖွင့်သံကို ကြားလိုက်ရတယ်လေ။

`ကဲ … ငါလည်း လစ်မှ ထင်တယ်´လို့ မေက ပြောလိုက်ရင်း သူတို့အခန်းထဲကို ဝင်သွားတော့တယ်။

မောင်မောင် ခဏတော့ မေ့ရဲ့ နောက်ကျောကို ကြည့်နေမိသေးတယ်။ ပြီးမှ ဘယ်သူပြန်လာလဲ သိရအောင် အောက်ကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။

ဒီနေ့ စနေနေ့။

အိမ်မှာတော့ အိမ်သားတွေအားလုံး စုံစုံလင်လင်ရှိနေကြလေရဲ့။ဖွင့်ရက်တွေတုန်းက အိမ်မှာ ခြောက်ကပ်တိတ်ဆိတ်နေသလောက် ခုလိုပိတ်ရက်ကျတော့လည်း မျက်စိနောက်လောက်အောင်ကို လူတွေက သွားလိုက်လာလိုက် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့။ ကျွန်တော်ဖြင့် မူးတောင်လာသလိုပဲ။

အဲ … တစ်ခုသတိထားမိတာကတော့ ကျွန်တော်နဲ့တွေ့တိုင်း မေကတော့ စကားကို မပြောဘဲ ခပ်မြန်မြန်ရှောင်ထွက်သွားတာကိုပါပဲ။ ကြည့်ရတာ မနေ့က ပွဲနည်းနည်းကြမ်းသွားလို့ ရှက်နေတာနေပါလိမ့်မယ်။မနက်စာစားနေတုန်း အေပရယ်က ထမင်းစားခန်းထဲ ရောက်လာတယ်။

`မောင်မောင် … ဒါနဲ့ မနေ့က နင် အိပ်ယာခင်းတွေ ဘာဖြစ်လို့လျှော်တာလဲ …´

အေပရယ်က ဘီစကစ်တစ်ချပ်ကို ကောက်ဝါးရင်း မေးတယ်။

`ဘာဖြစ်လို့လဲ … လျှော်ရင်ကောင်းမယ် ထင်လို့ပါ …´

`မသိဘူးလေ … မနေ့က ငါ အိမ်ပြန်လာတော့ နင် အိပ်ယာခင်းတွေ လှန်းနေတာတွေ့လို့ … တစ်ခါမှလည်း ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် လျှော်တာမဟုတ်ဘဲနဲ့များ … အထူးအဆန်း မဟုတ်လို့လား …´

`ဟာ … ငါမလျှော်လို့မဖြစ်ဘူးလေ … မေက နေမကောင်းဘူး မဟုတ်လား … သူက အဲဒီပေါ် အိပ်သွားတာကိုး ….´

ကျွန်တော် စားလက်စပန်းကန်ကို ဘေစင်ထဲထည့်ရင်း ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲ ထွက်သွားမိတယ်။

`ဘယ်လို … သူက ဘာဖြစ်လို့ ကိုယ့်အိပ်ယာကိုယ်မအိပ်ဘဲ နင့်ဆီလာအိပ်ရတာလဲ …´

`အာ … အဲဒါ … သူက …´

`ထားလိုက်ပါ မောင်မောင် … နင်မပြောလို့လည်း ရပါတယ်။ ဟုတ်တယ်မလား … တို့တွေမှာလည်း သူများတွေကို အကုန်ပြောပြလို့ မဖြစ်တဲ့အကြောင်းတွေ ရှိတာကိုး …´

ကျွန်တော် အေပရယ့်ကို ပြုံးပြီးခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။ဒီအချိန်မှာပဲ အခန်းဝမှာ နှစ်ဦးကို မြင်လိုက်ရတယ်။

`ဘယ်သူတွေကို ဘာပြောမလို့လဲ …´

နားစွန်နားဖျားကြားလိုက်တာနဲ့ စပ်စုကြည့်တာ နေမှာပါ။

`သြော် … မဟုတ်ပါဘူး …. ဒီမှာ ငါတို့မောင်လေးကိုပဲ ပြောနေတာပါ …´

`ဟုတ်လား … ဘာတွေလဲ … နှစ်ယောက်တည်း တော်တော်စကားပြောလို့ကောင်းမှာပေါ့နော် …´

နှစ်ဦးက ထေ့သလို ငေါ့သလိုပြောတော့ ကျွန်တော်လည်း အနေရခက်သွားမိတယ်။

`ဟာ … နင်ကလည်း … ဘာတွေလဲ …´

`ကဲပါ … နင်တို့နှစ်ယောက်က သိပ်တည့်တာလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့ … နှစ်ဦးကလည်း မောင်မောင့်ကို မစနဲ့လေ …´

အေပရယ်က ကျွန်တော်ချထားတဲ့ပန်းကန်ကို ယူဆေးရင်း ပြောလိုက်တယ်။

`ဒါနဲ့ နင်တို့တွေ ဒီနေ့ ဘယ်သွားကြဦးမလဲ …´

`မရှိပါဘူးဟာ …´

အေပရယ်နဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ အသံတပြိုင်တည်းထွက်သွားတယ်။

`ဘာလို့မေးတာလဲ´လို့ ကျွန်တော်က မေးလိုက်မှ …

`သြော် … မေမေရယ်၊ နိုနိုရယ်၊ မေရယ်၊ ဇွန်ရယ် ရှော့ပင်ထွက်ကြမလို့တဲ့ … အဲဒါ နင်တို့များ လိုက်ဦးမလားလို့ မေးခိုင်းလို့ …´

`ဟင့်အင်း … ပိုက်ဆံပြတ်နေပြီဟ … မေမေကလည်း ထပ်ပေးဦးမယ် မထင်ဘူး … နင်ရော အေပရယ် …´

အေပရယ်ကလည်း ပုခုံးတွန့်ပြတော့ သူလည်း လက်ကျန်နည်းနေတယ်ဆိုတဲ့ သဘောပဲထင်တယ်။ ဒါဆိုရင် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် အိမ်မှာ အေးဆေးပဲပေါ့။အဲဒီမှာပဲ နှစ်ဦးက ပြောလိုက်တယ်။

`အင်း … ဒါဆိုရင်တော့ အဖော်ရတာပေါ့ … အဟဲ … နာလည်း ဘိုင်ပြတ်တော့မယ် … လကလည်း ကုန်ခါနီးပြီကိုး … အဟင်း … ဒါဆို တို့သုံးယောက် ကျန်ခဲ့မှာပေါ့ ..´

ကျွန်တော် နည်းနည်းလေသွားတယ်။ သူ့ကို ပိုက်ဆံပေးပြီး လိုက်သွားပါဆိုရင်လည်း မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ကိုယ့်လည်း သိပ်ကျန်တာမှ မဟုတ်တော့တာ။

`အေးပေါ့ … မုန့်လေးဘာလေးလုပ်စားကြတာပေါ့ …´လို့ အေပရယ်က ပြောတယ်။

ကျွန်တော်ကတော့ လက်လျှော့လိုက်ပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ နောက်ကနေ နည်းနည်းပါးပါးလိုက်ကြည့်ရင်း ရှိသလောက်လေးနဲ့ပဲ အဆင်ပြေတာလေး ဝယ်ရင်ဝယ်မယ်လို့ စဉ်းစားပြီး ပြောလိုက်တယ်။

`ဟာ …. နေဦး … ဟိုနေ့က သုံးတာ အကုန်မဟုတ်ဘူး … အံဆွဲထဲမှာ အဲဒီနေ့က ပါမသွားတဲ့ နှစ်သောင်းလောက်ရှိဦးမယ် … ဒါဆို လိုက်သွားလို့ရပြီ … မမတို့ကလည်း သားကို မုန့်ဖိုးပေးဦးလေ ….´

ကျွန်တော် တစ်ချက် သွေးတိုးစမ်းကြည့်လိုက်တော့ ပါ့လ်စ်တောင် မမိဘူးလို့ပဲ ပြောရမှာပေါ့။ အသံတောင် ပြန်ထွက်မလာကြဘူး။

ခဏနေမှ …

`ဒါဆို နှစ်ဦးရယ် … နင်နဲ့ ငါနဲ့ပဲ နှစ်ယောက်ပေါ့ … ကောင်းပါတယ် … မောင်မောင်လိုက်သွားပြီး မေမေတို့ကို အထုပ်တွေ ကူဆွဲလိုက်´

ကျွန်တော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို ထားပြီး ရေချိုးဖို့ထွက်လာခဲ့တယ်။

***

`ဒါဆို တို့နှစ်ယောက်တည်းပေါ့ …´

နှစ်ဦးက အပြင်ထွက်သွားတဲ့ လူအုပ်ကို ကြည့်ရင်း အေပရယ့်ကို မေးလိုက်တယ်။

`အေးလေ … ငမွဲလေးနှစ်ကောင်ပဲ ကျန်ခဲ့တာပေါ့အေ …´

အေပရယ်က ပြောလိုက်တော့ နှစ်ဦးက ခပ်ဖွဖွရယ်တယ်။သူတို့နှစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲထိုင်ရင်း ဖိုက်မူဗီဖွင့်ထားတာကိုပဲ ကြည့်နေလိုက်တယ်။ အေပရယ်က ပြတင်းပေါက်နားမှာ၊ နှစ်ဦးက တီဗီရှေ့တည့်တည့်က ဆိုဖာမှာ။

လာနေတာက ကုလားကား။ ကြည့်နေရင်း ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ရှိတော့ ကုလားမတွေက ဗိုက်ကလေးတွေ အဖွေးသား၊ ဆာရီလေး ပတ်ပြီး ရင်မောက်မောက် ဖင်ကောက်ကောက်နဲ့ ကနေကြတယ်။သိတယ်မဟုတ်လား။ ကုလားမတွေကရင် တချို့ဆို လက်က ကိုယ့်ညီလေးကိုယ် သွားစမ်းမိကြတာပဲ။

နှစ်ဦးကတော့ မိန်းကလေးဆိုတော့ ဒီလိုတော့မဖြစ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် တစ်ခုကို သွားသတိရလိုက်တာနဲ့ ပြတင်းပေါက်နား ထိုင်နေတဲ့ အေပရယ့်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ အေပရယ်ကတော့ သူကြည့်လိုက်တာ သတိမပြုမိဘူး။

ဟုတ်တယ်။ နှစ်ဦး ကြည့်လိုက်မိတာက အဲဒီထဲက ကုလားမတွေလောက်ကို အချိုးအစားရှိတဲ့ အေပရယ့်နို့ကြီးတွေကိုပဲ။ အေပရယ့် ပိုင်ဆိုင်မှုတွေက တော်တော့်မိန်းကလေး မနာလိုလောက်အောင်ကို လှပနေတယ်လေ။ ခုလည်း နေရောင်ခြည်နောက်ခံအောက်မှာ အေပရယ့်ကိုယ်လေးက နောက်ကနေ မီးအလင်းပေးပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်ခံနေသလိုပဲ။ ထင်ရှားကြွရွနေလေရဲ့။

နှစ်ဦးတစ်ယောက် စိတ်တွေ မချင့်မရဲဖြစ်လာတယ်၊ အေပရယ့်တစ်ကိုယ်လုံးကို သူ့လက်တွေနဲ့ စိတ်တိုင်းကျ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ် လိုက်ချင်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲကပဲ တွေးရဲတာပါ။ လက်တွေ့မှာတော့ သူက အစ်မအကြီးဆုံး၊ လေးစားရတယ်လေ။

`မမကြီး … နေထိုးနေတယ် … လိုက်ကာတွေ ချပေးရမလား …´

`ရပါတယ် … ဒီလောက်နဲ့တော့ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး … နေစမ်းပါဟာ … ကားကောင်းနေတုန်း …´

အေပရယ်က နေရောင်နဲ့လွတ်အောင် ဆိုဖာလက်တင်တဲ့ဘက်ကို မှီပြီး ခပ်လျောလျောထိုင်လိုက်တော့ ရင်သားတွေက အသားပေးပြီး ပြထားသလို ဖြစ်လာတယ်။ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်အထိကတော့ အဲဒီဇာတ်လမ်းပြီးသွားတဲ့အထိ နှစ်ဦးတစ်ယောက် အေပရယ့်ကို စားမလိုဝါးမလို ကြည့်နေလေရဲ့။ ဇာတ်လမ်းပြီးသွားတော့မှ မျက်လုံးလွှဲလိုက်ရင်း အေပရယ့်ကို ပြောလိုက်တယ်။

`တီဗီပဲ ကြည့်မနေနဲ့လေဟာ … မမကြီးကလဲ … ပျင်းလာပြီ …´

`အဲဒါဆို နင်က ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ …´

`မမကြီးရော …´

`သြော် … ငါက မေးတာလေ … နင်ပဲ ပျင်းလို့ဆို …´

`အင်း … တစ်ယောက်တစ်လှည့် မဆက်ချ်လုပ်ကြမယ်လေ … ဆီလည်း ဝယ်ထားတာပဲ …´

နှစ်ဦးက ဉာဏ်နည်းနည်းသုံးကြည့်တယ်။ ဒါပေမယ့် မရဘူး။

`စားအုန်းဆီနဲ့လား … တော်ပါတယ်။ နောက်တာပါ …. မလုပ်အားသေးပါဘူးဟယ် … အခန်းရှင်းရဦးမယ် … အဝတ်တွေ မီးပူတိုက်ရမယ် … ပြီးတော့ …´

`ရပါပြီ … ညီမလေး ကူမယ်လေ … နော် … ပြီးရင်ပေါ့ …´

`မရဘူး … ငါ့ကို အရင်ကူရမယ် …´

`ဟုတ်ပါပြီ … ကဲ … သွား …. ဘယ်မှာလဲ …´

`ပါးစပ်ထဲမှာပေါ့ဟာ … လိုက်ခဲ့လေ … ငါ့အခန်းထဲကို …´

အေပရယ့်အခန်းထဲကို ရောက်တော့ အဝတ်ဗီရိုကို နှစ်ဦးက ကူရှင်းတယ်။

`ဟယ် …. အဝတ်တွေကလည်း များလိုက်တာ … ဒါလေးက လှလိုက်တာ … ငါ့ကိုပေးပါလားဟင် … မမကြီး …´

`နင်နဲ့ဆို ပွနေမှာပေါ့ဟဲ့ …. နင်က ငါ့ထက် စလင်းမ်ဖြစ်တာပဲ …´

`အင်း … ဒါလေးဆိုရင် နည်းနည်းသေးမယ် …. ဟဲ့ … အို … ဘာကြီးလဲ ….´

နှစ်ဦးရဲ့လက်ထဲကနေ လွှတ်ချလိုက်တော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျသွားတဲ့အသံက ဘုတ်ကနဲ။ အေပရယ်က လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူအရင်က လက်ဆောင်ရထားတဲ့ အတုကြီးဖြစ်နေတယ်။ အကြောပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ အစစ်လို တူတဲ့ဟာမျိုးပေါ့။

`အဟီး … လူမိခံရပြီ … ငါကလည်း သေချာမှ မသိမ်းမိတာ …´

အေပရယ့်အသံက နည်းနည်းတုန်နေတယ်။

`ဟယ် … ဘာဖြစ်လဲ … ဒါနဲ့ နင် အဲဒါကြီး ဘယ်ကရလာတာလဲ … ဘယ်တုန်းကလဲ …´

`အင်း … လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်နှစ်လောက်က … သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပေးတာ … ဟယ် … မပြောချင်တော့ဘူးဟာ …´

နှစ်ဦးက ကောက်ကိုင်ကြည့်ရင်း ထပ်မေးလိုက်တယ်။

`ပုံပြင်ကလေးတွေများ ရှိသေးလား … အဟဲ …´

`နင်နော် …´

`စိတ်ချပါ … ညီမလေး ဘယ်သူမှ ပြန်မပြောပါဘူး …´

`အင်း … နင်နဲ့ငါနဲ့က တခြားညီအစ်မတွေထက် အရင်တည်းက ပိုရင်းနှီးလို့ ပြောပြတာနော် … ဟုတ်လား …´

`ဟုတ်ပါတယ် …. မမကြီးက ညီမလေးရဲ့ အရင်းနှီးဆုံးအစ်မပဲဟာ …´

`ဒီလိုဟ … ငါ့အသက်နှစ်ဆယ့်တစ်နှစ်တုန်းကပေါ့ … ဟို … ချမ်းကိုဆိုတဲ့တစ်ယောက်ကို နင်သိတယ်မလား …´

`ဟုတ် … မမကြီးထက် အသက်ကြီးတယ်လေ … လူပျိုလို့သာပြောတယ် … ကြည့်လိုက်ရင် ပိုသီပတ်သီ ကလေးအဖေရုပ် …´

`အဟီး … အဲဒီလူနဲ့ ငါပြတ်သွားတော့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ ငါ့သူငယ်ချင်းကလည်း အဲဒါကြီး လာပေးတယ်၊ တစ်ခါတစ်ခါတော့ သုံးဖြစ်တာပေါ့ဟာ … အမြဲမဟုတ်ပါဘူး …´

`ဒါနဲ့ အဲဒီ ချမ်းကိုဆိုတဲ့လူနဲ့ ဘာလို့ပြတ်သွားတာလဲ …´

အေပရယ် တစ်ချက် တွေကနဲဖြစ်သွားတယ်။ ပြီးမှ နှစ်ဦးက သေချာစိုက်ကြည့်ရင်း …

`ညီမလေး … ဒါ နင့်ကိုပဲ ပြောပြတာနော် … တခြားဘယ်သူမှ သိလို့မဖြစ်ဘူး … ယုံလို့ဖြစ်မလား …´

`အို … မမကြီးကလည်း … ဘာလို့လျှောက်ပြောရမှာလဲ … ညီမလေးတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက် … စိတ်ချ …´

အေပရယ်က သက်ပြင်းရှည်ကြီးကို ချလိုက်ရင်း ခပ်ဆိုင်းဆိုင်းပဲ ပြောတယ်။

`သူက ငါ့စိတ်ကူးထဲက ချစ်သူနဲ့ ကွာဟချက်တွေ သိပ်များနေတယ်ဟာ … ဘယ်လိုပဲ လိုက်လျောညီထွေနေကြည့်ပေမယ့် ငါ့အတွက် အဆင်ပြေမလာခဲ့ဘူးလေ … ပြီးတော့ ဟိုရှုပ်ဒီရှုပ်လည်း လုပ်တတ်သေးတယ် …´

နှစ်ဦးကတော့ ဟုတ်လားဆိုတဲ့ပုံစံလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို စေ့ရင်း ခေါင်းလေးကိုပဲ ငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။

`ငါလိုချင်တဲ့သူကိုလည်း အဲဒီတုန်းက မရနိုင်ခဲ့ဘူးလေ …´

ဒီတစ်ခါတော့ နှစ်ဦးတစ်ယောက် တော်တော်စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။

`ဘယ်သူမို့လို့လဲ … ဘယ်ကလဲ … ဘာဖြစ်လို့လဲ … ဘယ်တုန်းထဲကလဲ … ဘာလို့မရနိုင်တာလဲ …´

နှစ်ဦးရဲ့ အမောတကော အမေးတွေအောက်က အေပရယ်ကတော့ ခေါင်းလေးငုံ့သွားတယ်။ ပြီးမှ …

`အဲဒီတုန်းက ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်လို့ပေါ့ဟယ် … မောင်မောင်ပေါ့ …´

`ဘယ်က … ဘယ်လို ဘယ်လို …´

`ငါတို့မောင်မောင်လေ …´

`မမကြီး … နင်ပြောတာ … တို့မောင်လေး …´

အေပရယ်က ခေါင်းပဲ ငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။ မောင်လေးဆိုပေမယ့် အရင်းမဟုတ်ဘူးဆိုတာ မောင်မောင်မှတ်ပုံတင်ပျောက်တဲ့နေ့ကမှ နှစ်ဦး သိခဲ့ရတာပါ။ သိပ်လည်း အံ့သြခဲ့ရတာကိုး။

`ဟုတ်တယ် … အဲဒီတုန်းက သူ့အသက်က ဆယ့်ငါးနှစ်ပဲ ရှိသေးတယ် … မောင်လေးပဲလေလို့ စိတ်ကို ကြိုးစားပြီး ထိန်းရင်းနဲ့ နေခဲ့ရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ငါဘယ်လောက် သူ့ကို ချစ်တယ်ဆိုတာတော့ သိကြမှာ မဟုတ်ဘူး …´

`ခုကျတော့ကော …´

နှစ်ဦးက အလောတကြီးမေးလိုက်တယ်။

`မောင်မောင်နဲ့ …´

`ကြည့်ရသလောက် နင်တို့နှစ်ယောက် …´

နှစ်ဦးက လက်ညှိုးနှစ်ချောင်းကို ပူးပြလိုက်တော့ အေပရယ်က ခေါင်းကိုပဲ ငြိမ့်နိုင်တော့တယ်။

`အို … တကယ် … ဟယ် … ဘယ်လိုလုပ် …´

`တောင်းပန်ပါတယ် ညီမလေးရယ် … ဒါပေမယ့် ငါ ဘယ်လို ခံစားနေရတယ်ဆိုတာတော့ နင်က ဘယ်သိပါ့မလဲ … ဘယ်လိုမှကို ထိန်းချုပ်လို့မရတော့လို့ပါ … ငါက ကလေးကို …. ခုတော့ …´

ပြောရင်းနဲ့ အေပရယ့်အသံက တိမ်ဝင်သွားလေရဲ့။

နှစ်ဦးက အေပရယ့်ကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်တယ်။ အေပရယ့်လက်တွေကလည်း ပြန်ပြီး သိုင်းဖက်လာတယ်။ နှစ်ဦးကတော့ တခြားဟာတွေထက် သူ့ရင်သားတွေပေါ် ဖိကပ်လာတဲ့ အေပရယ့်ရင်သားတွေကိုပဲ သတိထားလိုက်မိတယ်။

`ဟယ် … မမကြီးကလဲ … ငါ နားလည်ပါတယ်ဟာ … ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း အပြစ်မတင်ပါနဲ့ …´

`ဘယ်လိုလုပ်ပြီး နားလည်တာလဲ … ငါ စိတ်မကောင်းမဖြစ်အောင် ပြောနေတာမဟုတ်လား …´

`သြော် … ငါလည်း နားလည်ပါတယ် … အတူတူပါပဲဟာ …´

အေပရယ်က ဆတ်ကနဲ ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်မိတယ်။ မောင်မောင့်ရဲ့ ဆွဲငင်အားကိုလည်း တစ်ချက်လန့်သွားမိတယ်။

`ဘာ … နင်လည်း မောင်မောင့်ကို …´

နှစ်ဦးက ခေါင်းခါပြလိုက်တော့ အေပရယ်က ထပ်မေးတယ်။

`ဒါဆို ဘယ်သူ့ကိုလဲ …´

`နင့်ကို …´

ပြောရင်းနဲ့ နှစ်ဦးက ခေါင်းလေးငုံ့သွားတယ်။

`ငါ့ကို …´

အေပရယ့်အသံက မယုံနိုင်ခြင်းများစွာနဲ့ တုန်ယင်နေလေရဲ့။

`ငါ … ငါ … နင့်ကို … အမြဲဖက်ထားချင်ခဲ့တာ … နင်နဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ်နေမိတိုင်း ငါ့စိတ်တွေက တစ်မျိုးပဲ၊ နင့်ကို … ငါ … ချစ် … ချစ် … နေတာ၊ တစ်ကိုယ်လုံးကို … ကို … ကြာလှပြီဟာ …´

အေပရယ့်အနေနဲ့ နှစ်ဦးရဲ့စကားတွေရဲ့ အတိမ်အနက်ကို ကောင်းကောင်းကြီးသဘောပေါက်မိတယ်။ စကားလုံးတိုင်းမှာ သူရဲ့ လေးနက်မှုက ပါဝင်နေသလို ခံစားမိတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း သူက အကြီးလေ။

`ဟယ် … လျှောက်မပြောပါနဲ့ ညီမလေးရယ် … မဖြစ်နိုင်တာ …´

`ဟုတ်တယ် မမကြီး … ငါ ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ။ နေ့တိုင်းပဲ နင့်ကို တွေ့လိုက်တိုင်း ငါ … အမြဲတမ်းတောင့်တနေမိတယ်။ ခက်တာပဲဟာ … ငါ့ကိုယ်ငါ ဘာမှားနေမှန်းလည်း ခုထိ မသိသေးဘူး …´

စကားသံရဲ့အဆုံးမှာတော့ နှစ်ဦးတစ်ယောက် တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေပါပြီ။

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန်......