ဝဋ်ကြွေးရှိသမျှ အပိုင်း ( ၃ )

 ဝဋ်ကြွေးရှိသမျှ အပိုင်း ( ၃ )

မောင်ခြိမ့် [ အတွေးပင်လယ်ပြာတွင် ရေးသားသည်။ ]

အခန်း  ( ၇ )

" အစမ်း မှားတာပါ … ကိုမြင့်ရယ် … အဟင့် ဟင့် … ထပ်ရိုက်ပါ … ကြိုက်သလို လုပ်ပါ "

" နင့်လို မိန်းမ … ငါ့ လက်နဲ့ မတန်ပါဘူး "

" အမလေး … ဘယ်လို ဖြစ်ကြတာလဲ … အမေ့လည်း ပြောပါဦး … ဟမ် … သမီးကြီ …… ဟို  ဟို …… "

ဒေါ်ခင်ဝင်းတစ်ယောက် ဘေးကလာပြောသဖြင့် သမီးဖြစ်သူအိမ်သို့ ရောက်ရှိလာရာ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်း ခုံပေါ်တွင် ငိုနေသော စမ်းစမ်းဝင်းအား တွေ့ရှိလိုက်ရသည်။စမ်းစမ်းဝင်းနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံပေါ်တွင် မျက်နှာထားတင်းတင်းဖြင့် ထိုင်နေသော မြင့်စိုးအား တွေ့ရာ ဟန့်သွားတော့၏။မြင့်စိုးဘေးတွင် ရပ်မိရပ်ဖများနှင့် ရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးမူး ဦးအောင်နိုင် ထိုင်နေရာ ခဏအကြာ မြင့်စိုးဆီမှ စကားသံ ပေါ်ထွက်လာသည်။

" အဲတာပါပဲ … ဥက္ကဋ္ဌကြီးရယ် … ကျနော်တို့လင်မယားကွာရှင်းဖို့နဲ့ ခုလက်ရှိအိမ်ကို ရောင်းပြီး တဝက်ကို သူ့ပေးဖို့အတွက် အတည်အလင်းဖြစ်အောင် ကူညီပေးဖို့ပါ … အိမ်တိုင်ရာရောက် လာကူညီပေးတဲ့အတွက်လည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ "

" အဟမ်း အဟမ်း … ဒီလိုရှိတယ် ကိုမြင့်စိုးရာ … အမှန်တော့ ရုံးမခေါ်ချင်လို့ ခင်ဗျားအိမ်ကို လာခဲ့လိုက်တာပါ … ရပ်ကွက်ရုံး အနေနဲ့ ခင်ဗျားတို့ကို ပေါင်းပါ ကွဲပါ ဆုံးဖြတ်ပေးပိုင်ခွင့် မရှိပါဘူး … လင်မယားကွာရှင်းဖို့က တရားရုံးမှာပဲ ဦးတည် လျှောက်ပါ … ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားပြောတဲ့ အိမ်ရောင်းပြီး ဒီက မစမ်းစမ်းဝင်းကို တဝက်ခွဲပေးဖို့နဲ့ နောက်နောင် အရှုပ်အရှင်း မရှိဖို့ ရုံးမှာ မှတ်တမ်းတင်ပေးပါ့မယ် … ခင်ဗျားတို့ လင်မယားက ရပ်ကွက်ထဲ အအေးဆုံးနဲ့ စံထားရတဲ့ စုံတွဲဗျ ရုတ်တရက်ကြီး ကွဲကြပြုကြနဲ့ … ဟူးးးးး "

" ဟို   ဟို …… နေပါစေတော့ရှင် … ကိုမြင့်စိုး စီစဉ်တဲ့ အတိုင်း ကျမ …… နာခံမှာပါ …… အဟင့်  ဟင့် "

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် လင်မယားကွာရှင်းသည့် ကိစ္စအား လူပုံလည် မြင့်စိုး ပြောလိုက်မှာ စိုးရိမ်နေသဖြင့် ရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးနှင့် မြင့်စိုး စကားပြောနေစဉ် ဝင်ပြောလိုက်တော့၏။

" ကဲ ကဲ … ဒါဆိုလည်း … ကျုပ်တို့ကို ခွင့်ပြု့ပါဦးဗျာ "

ရပ်ကွက် အုပ်ချုပ်ရေးမှူးနှင့် ရပ်မိရပ်ဖများ ပြန်သွားပြီး ခဏ အကြာ စမ်းစမ်းဝင်းလည်း ရှိုက်ငိုရင်း သူမ အဝတ်စားများ ထုတ်ပိုးနေရှာသည်။

" ဒါတွေ အားလုံး … အန်တီ အပြစ်တွေပါ … မောင်မြင့်စိုးရယ် …… ကလေးမျက်နှာလေး ထောက်ပြီး သမီးကြီးအပေါ် မရက်စက်လိုက်ပါနဲ့နော် … ဟူးးးးး "

ဒေါ်ခင်ဝင်း ဝင်လာစဉ် စမ်းစမ်းဝင်းမှ အကျိုးကြောင်း တီးတိုးပြောလိုက်သဖြင့် ဒေါ်ခင်ဝင်းမှာ မြင့်စိုးအား တောင်းပန်နေ၏။

" ဘာဗျ … ကလေးငှဲ့ရင် … ခင်ဗျား သမီး … နတ်ကတော်တစ်ယောက်ကို အလိုးခံပါ့မလား … စဉ်းစဉ်းစားစားလည်း … ပြောပါဗျာ "

မြင့်စိုးမှာ ခါတိုင်း စကားနဲကာ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း မပြောတတ်ပေ။ခုချိန် မယားဖြစ်သူအပေါ် နာကျည်းစိတ်နှင့် ယောက္ခမဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်ဝင်း ကိုပါ ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်း ပြောလျက်ရှိသည်။

" အို … မောင်မြင့်စိုးရယ် … အဲဒါက မင်းလည်းကားတိုက်ခံရ … အန်တီလည်း အကြွေးတွေတင်တာနဲ့ … ကိုယ်တော်ကြီးနဲ့ ၁လ လက်ထပ်ရင် … အညံ့တွေ ပြေမယ်ဆိုလို့ … အန်တီက စီစဉ်ပေးမိတာပါ … သမီးလေးမှာ အပစ်မရှိပါဘူး တကယ်ပါ "

" တော်ပါပြီဗျာ … ကျနော့်ကလေး ကြီးလာရင် … သူ့အမေက … နတ်ကတော် မိန်းမလျာ တစ်ယောက်ကို အိမ်မှာ အလိုးခံတယ်ဆိုတဲ့ အရိပ်ကြီး … ထင်ဟတ်မနေစေချင်ဘူး … ခင်ဗျားသမီးကို ပြန်ခေါ်သွားလိုက်ပါ … ကျနော်တို့နဲ့ ဘယ်တော့မှ မပတ်သက်ပါနဲ့တော့ … ကလေးကို တကယ်ငှဲ့ညှာရင်ပေါ့ "

ဧည့်ခန်းတွင်း ဒေါ်ခင်ဝင်းနှင့် မြင့်စိုးတို့ စကားပြောနေစဉ် စမ်းစမ်းဝင်း တစ်ယောက် အထုတ်ပိုးများနှင့် ထွက်လာတော့သည်။ဆံပင်ဖွားလားဖြင့် မျက်နှာတခုလုံး မို့အစ်နေကာ မျက်ရည်စီးကြောင်းနှစ်ဖက်က ပါးပြင်ပေါ် စီးကျနေတုန်းပင်။

" ကိုမြင့်စိုး … အစမ်း ကန်တော့ခဲ့ပါတယ်နော် "

လင်ဖြစ်သြူမင့်စိုးမျက်နှာအား ကြည့်ကာ မြင့်စိုးထိုင်နေသော ခုံရှေ့ ဒူးတုတ်ထိုင်ချလိုက်၏။လက်အုပ်မိုးကာ ထိုင်ကန်တော့ရင်း မျက်ရည်များ စီးကျလာပြန်သည်။

" လင်မယား သက်တမ်း တစ်လျှောက်လုံး ကောင်းခဲ့တဲ့ ခင်ပွန်းသည်အပေါ် ဖေါက်ပြန်မိတဲ့ အစမ်းကို ခွင့်မလွတ်ပါနဲ့ …  ကလေးကို သေချာ ဂရုစိုက်ပါ … ကိုမြင့်ပြောသလို … ကလေးကို နောက်နှောင်လာမတွေ့ဖို့ အစမ်း ကတိပေးခဲ့ပါတယ် … စိတ်ချပါ … အစမ်းလို ကိုယ်ကျင့်မကောင်းတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဟာ ကလေးရဲ့အမေအဖြစ် မထိုက်တန်တော့မှန်း သိပါတယ် … ကိုမြင့်လည်း ကျမ်းမာရေး ဂရုစိုက် … အဟင့် ဟင့် "

မြင့်စိုးမှာ မျက်နှာ မော့ထားလျက် ထိုင်ကတော့ရင်း မှာကြားနေသော မယားဖြစ်သူ၏ စကားများ မကြားချင်ယောင်ဆောင်နေတော့၏။

" အမေ … သွားစို့ "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ ထရပ်ရင်း အဝတ်ထုပ်များ ကိုင်ကာ မိခင်ဖြစ်သူအား လှမ်းပြောလိုက်တော့သည်။

.........................................................................................................................

စမ်းစမ်းဝင်း အိမ်မှဆင်းသွားပြီး ၁လ အကြာ အိမ်အရောင်းဝယ်တည့်ကာ မြင့်စိုးမှ စမ်းစမ်းဝင်းအား အိမ်ရောင်းရသည့်ငွေ တစ်ဝက်တိတိ ခွဲပေးရင်း ကလေးနှင့် အတူ ရပ်ကွက်လေးထဲမှ ပျောက်ကွယ်သွားတော့၏။စမ်းစမ်းဝင်းမှာ မိခင်ဖြစ်သူအိမ် တက်နေရင်း သူမရရှိသော ငွေထဲမှ အချို့တဝက် မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်ဝင်းအား ပေးလိုက်သည်။စက်ချုပ်စားရင်း လင်ဖြစ်သူနှင့် ကလေးအား သတိရစိတ်များအား တွန်းလှန်ပစ်နေရပြန်၏။

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် တနေကုန် စက်ချုပ်ထားသဖြင့် ကိုယ်လက်ညှောင်းကိုက်ကာ အိပ်ယာထဲ လူးလိမ့်နေစဉ် ဘေးချင်းကပ်လျက် ညီမဖြစ်သူ အိပ်ခန်းမှ ညည်းသံများ ကြားရသဖြင့် ထရံပေါက်လေးမှ ချောင်းကြည့်မိသည်။ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်းမှာ သူမရောက်ပြီး ၃ လ အကြာ ထူးမော်နှင့် နောက်အိမ်ထောင် ထပ်ပြုလိုက်သည်။

ထူးမော်မှာ ညမဖြစ်သူထက် အသက်ငယ်ပြီး အလုပ်ကိုင် မယ်မယ်ရရ မရှိပေ။ရပ်ကွက်ထဲ ကြူခုံသွားလိုက် ဖဲဝိုင်းထိုင်လိုက်နှင့် လုပ်ကိုင်စားသောက်ဖို့ လက်ကြောမတင်းပေ။လက်ကြောမတင်းပေမယ့် လီးကြောတင်းသည်။လက်ထပ်ထားသော ၁၀ ရက်အတွင်း နေ့ရော ညပါ လိုးတတ်၏။

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ သူမ အိပ်ခန်းလေးထဲပင် စက်ချုပ်နေရာ နေ့ခင်းဘက်များတွင်လည်း ညီမဖြစ်သူအိပ်ခန်းမှ အသားချင်းထိကပ်သံများ ကြားနေရသည်။သူမကိုယ်တိုင် လီးနှင့်ဝေးနေသဖြင့် ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်းတို့ မဆင်မခြင် လိုးသံများကြောင့် ကာမမီးများ တောက်လောင်နေရတော့၏။

ခုလည်း ညည်းသံများကြောင့် ချောင်းကြည့်မိရာ အိပ်ခန်းထဲတွင် ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်းမှာ လေးဖက်ကုန်ပေးထားပြီး ထူးမော်မှာ နောက်မှနေရာယူကာ တချက်ချင်း ဆောင့်လိုးနေသည်။ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း နီနီဝင်းမျက်နှာလေး ကော့တက်သွားကာ လက်ကလေးနှစ်ဖက်မှ အိပ်ယာခင်းအား ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားသည်ကို မီးသီးအလင်းရောင်လေးဖြင့် ထင်ထင်ရှားရှားမြင်နေရ၏။

နီနီဝင်းနှင့် ထူးမော်မှာ အဝတ်စားများ ချွတ်လိုးနေသဖြင့် နှစ်ယောက်လုံး မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်နေကြသည်။စမ်းစမ်းဝင်း ကိုယ်တိုင် မယ်တင့်တို့ မိကျော့တို့နှင့် တုံးလုံးချွတ် လိုးဖူးပေမယ့် တခြားလူနှစ်ယောက် တုံးလုံးချွတ်လိုးနေသည်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်လိုက်ရသဖြင့် စောက်ဖုတ်အတွင်းထဲမှ တဆစ်ဆစ်ခံစားရကာ သွေးသားများ ဆူပွက်လာရ၏။

လေးဘက်ကုန်းထားသော နီနီဝင်း နို့အုံများမှာ ထူးမော် ဆောင့်လိုးတိုင်း ရမ်းခါနေရာ စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် သူမနို့အုံအား ယောင်ပြီး ကိုင်ညှစ်နေသည်။နီနီဝင်း စောက်ပတ်ထဲမှ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေသော ထူးမော်လီးမှာ ၇ လက်မခန့်ရှိရာ လီးထိပ်မှစ၍ အရင်းနားထိ ဂေါ်လီများ ထည့်ထားသည်ကို တွေ့ရပြန်၏။

ဂေါ်လီလေးလုံးနှင့် မယ်တင့်လီးအား အလိုးခံဖူးသည်မို့ ဂေါ်လီအရသာအား ခံစားသိရှိနေသည်။ထူးမော်လို လီးပတ်ပတ်လည် ဂေါ်လီနှင့်အလိုးခံရပြီဆို အသဲခိုက်အောင် ကောင်းနေမှန်း ရိပ်မိနေ၏။ညီမဖြစ်သူမှာ အလုပ်အကိုင်မရှိသော ထူးမော်အား ယူထားသည်ကို ခုမှ သဘောပေါက်သွားရသည်။

" အ  …… အားးး … ကျွတ်ကျွတ် "

စမ်းစမ်းဝင်းချောင်းကြည့်နေစဉ် ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်းထံမှ ညည်းသံလေး ထွက်ပေါ်လာပြန်၏။

" နာသေးလို့လား … မမနီ "

" စလိုးရင် … တအားဆောင့်မလိုးပါနဲ့ဆို … ကိုထူးကလည်း "

" အင်းပါ … မမနီရယ် … မမနီ စောက်ပတ်မြင်တိုင်း … ဆောင့်လိုးချင်တဲ့ စိတ်က … ထိန်းမရလို့ "

" အံမယ် …… ဒီလီးကြီးနဲ့ … မိန်းမ ဘယ်နှစ်ယောက်လောက် လိုးထားတာလဲ … မသိခက်မယ်နော် … ကိုထူး "

" အဲတာ အရင်ကပါ … မမနီနဲ့ လက်ထပ်ပြီး … ဘယ်မိန်းမ မှ မလိုးတော့ပါဘူး "

" အင်းပါ … ဘာအလုပ်မှ မလုပ်ရပဲ … ကိုထူး ပျော်ရွှင်အောင် မမနီက ငွေကြေးက အစ ဖန်တီးပေးထားတာနော် … လိမ်မာရင် မမနီ စောက်ဖုတ်က မင်းအတွက်ပဲ … မလိမ်မာရင် … မမနီလည်း ကြားကားဆွဲပစ်မာ "

" ဟာ … လိမ်မာပါမယ့် မမနီရယ် … ကျနော့်တော့ ပစ်မထားပါနဲ့ "

" အားလား … ဟုတ်တယ် … အမလေး ကောင်းလိုက်တာ ကိုထူးရယ် "

ထူးမော်မှာ စကားပြောရင်း နီနီဝင်း စောက်ခေါင်းထဲ လီးအရင်းထိဖိသွင်းပြီး ခါးအားဖြင့် မွှေပေးလိုက်ရာ နီနီဝင်း တစ်ယောက် ဖင်ကြီးထောင်တက်လာပြီး ကာမစည်းစိမ်လေး အပြည့်ယူနေတော့သည်။ထူးမော်လီးတန်မှ ဂေါ်လီများက စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများအား ချိတ်ဆွဲနေရာ အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရ၏။ထောင်တက်လာသော ဖင်ကြီးအားပွတ်သပ်ရင်း ထူးမော်မှာ ဒစ်ဖူးတဝက်လောက်ထိ အပြင်ထုတ်ကာ လီးအရင်းထိ ဖြည်းဖြည်းခြင်း ပြန်သွင်းနေသည်။နီနီဝင်းဖင်ကြားထဲ လမွှေးအုံကပ်သည်အထိ ဖိလိုးပစ်၏။

" အ  အားးး …… ဟုတ်တယ် …… လိုးလိုး …… ကိုထူး … မွှေပေးပါဦး …… အမလေးးး ကောင်းလိုက်တာကွာ "

နီနီဝင်းတစ်ယောက် ညည်းတွားရင်း စောက်ရည်များ ပန်းထွက်လာသည်။ညီမဖြစ်သူ၏ အမူယာအားကြည့်ရင်း စမ်းစမ်းဝင်မှာလည်း ထမိန်အပြင်မှ စောက်ဖုတ်အား ဖိပွတ်ရာ အစိလေးထိမိသည်နှင့် စောက်ရည်များ ထွက်ကြလာတော့သည်။

" ဘွတ် …… ဖလွပ် …… အ အ …… ဘွတ်  …… ရှီးးးး းးးး အားဟား …… ဘွတ်ဘွတ်ဘွတ် …… အင်း ရပြီ …… ဆောင့်ဆောင့် ကိုထူး … လိုးစမ်း စိတ်ကြိုက် … မနီခံနိုင်ပါပြီကွာ … အင်းဟင်း …… ဟုတ်တယ် လိုးလိုး "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ စောက်ရည်များ လျှံကျလာသော်လည်း ညီမဖြစ်သူ ကာမမီးတောက်လောင်နေပုံအား ကြည့်ကာ ရမ္မက်စိတ်က ကျမသွားပေ။ဘေးတစ်စောင်းအနေထားဖြင့် လှဲပြီးချောင်းနေရာမှ ထမိန်အောက်နားစအား ဆွဲလှန်ကာ စောက်ရည်အိုင်နေသော စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ လက်ခလယ်သွင်းကာ မွှေပစ်လိုက်သည်။စိတ်ထဲလည်း ညီမဖြစ်သူ၏ ယောက်င်္ကျား ထူးမော်မှ သူမအား ခွလိုးနေသည်ဟု ခံစားပစ်၏။

ထူးမော်က နီနီဝင်း နို့များအားဆွဲကာ နောက်မှ တဖုန်းဖုန်း ပစ်လိုးတိုင်း စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း စောက်ခေါင်းထဲမွှေနေသော လက်ကလေးမှာ မြန်လာတော့သည်။တဖြည်းဖြည်း သူမလက်ခလယ်လေးအား ထူးမော်လီးအဖြစ် ပြောင်းလဲခံစားရင်း ခံစားမှု့အရှိန်က မြင့်တက်လာနေ၏။

ထူးမော် တကယ်လိုးပြီဆိုတော့လည်း နီနီဝင်းတစ်ယောက် အောက်နူတ်ခမ်းလေးကိုက်ကာ လည်ပင်းလေး မော့တက်လာပြီး အံကြိတ်ခံနေရသည်။အံကြိတ်ခံသည့်ကြားမှ ထူးမော်၏ လီးအရည်ပြားပေါ်မှ ဂေါ်လီများက စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများအား ပွတ်ဆွဲရင်း လီးထိပ်က သားအိမ်ဝလာဆောင့်ရာ အင့်ကနဲ့ ရှိုက်သံလေးကလည်း မကြာမကြာထွက်ပေါ်နေပြန်၏။

" အမလေး …… အားလားလား … ကောင်းလိုက်တာ … ကိုထူးရာ "

" အင့် … ဘွတ် … ဗျစ်ဗျစ် … ဟူးးး းးးးး ရှီးးးးး "

ထူးမော်မှာလည်း နီနီဝင်းဆီမှ ရမ္မက်ညည်းသံလေးများကြောင့် ရှိသမျှအား အကုန်ထည့်ကာ ပစ်ပစ်လိုးတော့သည်။နီနီဝင်းတစ်ယောက် စောက်ရည်များ ဒုတိယအကြိမ်ပန်းထုတ်ရာ ဒီတကြိမ် ထူးမော်မှာ စောက်ရည်ရွှဲနေသော စောက်ခေါင်းပေါက်အား မီးပွင့်မတတ် မနားတမ်း ဆွဲလိုးနေ၏။

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ထူးမော် လိုးချက်များအားကြည့်ရင်း ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်းအပေါ် မနာလိုစိတ် ဖြစ်နေတော့သည်။ဒီလိုဂေါ်လီအပြည့်လီးနှင့် လိုးချက်များက ဘယ်အထိ စည်းစိမ်ရှိနေမည်ကို တွေးရင်း စောက်စိလေးအား ဖိချေပစ်လိုက်ပြန်၏။စောက်ခေါင်းထဲ လက်ခလယ်ဖြင့်မွှေရင်း လက်မလေးနှင့် အစိလေးအား ဖိချေရာ ထူးမော်နှင့်နီနီဝင်းတို့၏ ညည်းသံများနှင့်အတူ သူမကိုယ်တိုင်လည်း ဒုတိယအကြိမ် အထွဋ်အထိပ် ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ပေါင်တန်များ တဇပ်ဇပ်တုန်ကာ စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်ရင်း ခဏအကြာမှ ငြိမ်သက်သွား၏။

.......................................................................................................

မနက်ပိုင်း ထမင်းဟင်း ချက်ပြီးသည်နှင့် စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ရေချိုးအဝတ်လျှော်ရန် နောက်ဖေး ရေချိုးကန်လေးထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ရေကန်လေးမှာ ရေဘုံပိုင်နှင့်တွဲကာ ဘေးပတ်ပတ်လည်အား သွပ်ပြားအဟောင်းများ ထောင်ကာထား၏။

" အော် … မကြီးစမ်း လာလာ … ကျနော် ပြီးတော့မှာ "

" မောင်ထူး … ဒီနေ့ အပြင်မသွားဘူးလား "

" မသွားတော့ဘူး … မကြီးရာ … မမနီ က သူပြန်လာလို့ … အိမ်မှာ မတွေ့ရင် … ကွိုင်ရောပဲ … သူပြန်လာပြီးမှ အပြင်ထွက်တော့မယ် "

" ခ်ခ် … မင်းက … ညီမလေးကို … ကြောက်ရတယ်လား "

" ကြောက်တာ … မဟုတ်ပါဘူး … ချစ်တာပါဗျာ … ဟီးဟီး "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ လျှော်ရမည့် အဝတ်ထုပ်အား ထူးမော်ဘေးနား ချရင်း သေးပေါက်ချင်လာသဖြင့် ရေချိုးကန်၏ မြောက်ဖက် ဝန်းထရံဒေါင့်နားရှိ  အိမ်သာဘက် သွားပေါက်လိုက်သည်။သေးပေါက်ရင်း ထူးမော်ပေါင်ကြားထဲ ရေစိုပုဆိုးအတွင်းမှ အမြှောင်းလိုက်ထနေသော လီးအားမြင်ယောင်ကာ စောက်ပတ်အုံလေးအား ၂ ချက် ၃ ချက် ပွတ်ပစ်၏။သေးကုန်မှ အိမ်သာမှဆင်းပြီး ရေချိုးကန်လေးထဲ ပြန်လာရာ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် အံအောမှင်သက်မိကာ စိတ်ထဲ ရှိန်းကနဲ့ဖြစ်သွားရသည်။

" အာ "

" ဟာ …ဆော ဆော …  ဆောရီးနော် …… မကြီးစမ်း "

ထူးမော်မှာ စမ်းစမ်းဝင်း ရေကန်နားပြန်ရောက်ချိန် စမ်းစမ်းဝင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီတစ်ထည်အား ယူကာ နှာခေါင်းဝ တေ့နမ်းနေချိန်ဖြစ်၏။

........................................................................................................................

အခန်း ( ၈ )

စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း ခုလေးတင် ထူးမော် လီးအကြောင်း တွေးလာရာ မျက်နှာလေး ရဲတက်သွားတော့သည်။သူမ စောက်ချီးနံ့ သေးနံ့ မွန်နေသော အတွင်းခံအား ထူးမော်မှ မက်မက်မောမော နမ်းရှိုက်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးမှ ဆစ်ကနဲ့ ခံစားလိုက်ရသေး၏။ထူးမော်မှာ စမ်းစမ်းဝင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးအား အဝတ်ထုပ်ထဲ ပြန်ထည့်ပေးရင်း ရေပြန်ချိုးနေတော့သည်။

စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း စကားဆက်မပြောတော့ပဲ အဝတ်လျှော်ရန် အဝတ်ထုပ်နား ထိုင်ချလိုက်၏။ထူးမော် မတ်တပ်ရပ်ရေချိုးရာ သူမ ပါးပြင်ဘေးနား ပုဆိုး အတွင်းမှ ထောင်ထွက်နေသော လီးအရည်ပြားအား ရေဆိုပုဆိုးမှ ကပ်ကာ ဂေါ်လီရာများ မြင်နေရသည်။မကြည့်ပဲ  ထူးမော် လီးမှာ မျက်လုံးဒေါင့်တွင် ထင်ဟတ်လာတော့၏။ထိုနေ့မှ စ၍ ထူးမော် အပြုအမှုများ ပြောင်းလဲရဲတင်း လာတော့၏။

" အိုး … ဧည့်ခန်းထဲမှာ … နီနီရှိတယ်လေ … ထူးမော် "

စမ်းစမ်းဝင်း တစ်ယောက် အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းအဖြတ် ထူးမော် ကပ်ပါလာပြီး နောက်မှ နေ၍ သူမအား ဘယ်လက်ဖြင့် သိုင်းဖက်ကာ ညာလက်က ထမိန်ကြားထဲ ရောက်ရှိလာ၏။

" မမနီက … ရုတ်တရက် ထမလာပါဘူး … မကြီးစမ်းရယ် "

" မြင်သွားရင် မကောင်းဘူး … မင်းရော မစမ်းရော … အရှက်တကွဲ အကျိုးနဲ ဖြစ်ရမယ် "

" မကြီးစမ်း … ခင်ဗျား စောက်စကား တအားများတယ် … ဒီမှာ ကြည့်စမ်း "

ထူးမော်မှာ စမ်းစမ်းဝင်း၏ ပေါင်ကြားထဲ လက်နိုက်ရင်း လက်ပြန်ရုပ်ကာ ပုဆိုးအောက်နားစအား လှန်ပြလိုက်သည်။

" အာ … ထူးမော် … ပြန်ဖုံးထားပါ "

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် စိတ်ညစ်နေရတော့သည်။တဖြည်းဖြည်း ထူးမော် ဆက်ဆံမှု့များက သူမအပေါ်ရင့်သီး လာသည်ကို ရိပ်မိနေ၏။

" ဟော … ဆရာမတို့ လာလာ … ကျမ မျော်နေတာရှင့် "

ရုတ်တရက် ဧည့်ခန်းထဲမှ နီနီဝင်းအသံကြောင့် စမ်းစမ်းဝင်း ကိုယ်လုံးလေး ဆက်ကနဲ့ တုန်သွားကာ ထူးမော်လည်း ပုဆိုးအား ပြန်ဖုံးထားလိုက်တော့သည်။စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ဧည့်ခန်းနောက်ကျောဘက် ကပ်လျက်အခန်းမှ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းဘက် ထွက်လာခဲ့၏။

" လာပါပြီရှင် … မနီနီဝင်းက ဆေးထိုး ဆေးစား မှန်ပါတယ် … နောက် ၃ လ ကျော်ဆို ပျောက်ပါပြီ "

" ဟုတ် … ဆရာမ … ကျမလည်း ပျောက်ချင်ပြီရှင်  … အိမ်ထဲပဲ အောင်းနေရတာ … အိမ်ပြင် ထွက်လည်ချင်လှပြီ ခ်ခ် ခ်ခ် "

စမ်းစမ်းဝင်း ဧည့်ခန်းထဲ အရောက် နပ်စ်မလေးများနှင့် ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်းတို့ စကားပြောနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

" ဟော … ညမ ရှိတာ အတော်ပဲ … အမတို့ကို ရေနွေးလေး ကျိုပေးပါ့လား … ဒီနေ့ ဆေးတစ်လုံး ထပ်ထိုးရမှာ … အပ်တွေ ပိုက်တွေ ရေနွေးလေးစိမ်ချင်လို့ "

" ဟုတ် ဆရာမ … ကျမ ရေနွေး သွားကြိုပေးမယ် … ခဏစောင့် "

စမ်းစမ်းဝင်းလည်း နပ်စ်မလေးများအား ပြန်ပြောရင်း အိမ်နောက်ဖေးဘက် မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့တော့သည်။ဒန်အိုးလေး ရေဖြည့်ကာ လျှပ်စစ်မီးဖိုလေး ဖွင့်ပြီး ရေနွေးတည်နေစဉ် သူမ ဖင်ကြားထဲ ခပ်မာမာ အရာတခု လာရောက်ထိကပ်နေ၏။

" ဟင် "

" မရတော့ဘူး … ခဏစုပ်ပေး "

နောက်ကျောဘက် လှည့်အကြည့် ပုဆိုးလှန်ကာ ပေါင်ကြားမှ ထောင်မတ်နေသော လီးအား ညာလက်ဖြင့် ကိုင်ရင်း သူမဖင်အား ထောက်ထားသော ထူးမော်အား တွေ့လိုက်ရတော့သည်။အမှန်တော့ ထူးမော်မှာ စမ်းစမ်းဝင်း အကြောင်း မယားဖြစ်သူ နီနီဝင်းထံမှ ကြားသိကာ မရ ရအောင် တက်လိုးပစ်သည်။

စမ်းစမ်းဝင်းက ထူးမော်အား မရောပဲ ကာမစိတ်ထကြွနေစဉ်သာ လိုက်လျောပေးနေရှာ၏။ ထူးမော်မှာ ဖဲဝိုင်းတခုတွင် နီနီဝင်းဖြင့် ခင်ရာမှ အလုပ်အကိုင် မရှိသဖြင့် အနေအစားချောင်ရန် လက်ထပ်ပစ်တော့သည်။နီနီဝင်းကလည်း လင်နှင့်ကွဲနေရာ အပြုစု အယုယ ကောင်းသော ထူးမော်အား လက်ထပ်ကာ မပူမပင် ထားရှိ၏။

ထူးမော်လက်ထပ်အပြီး ၅ လ အကြာ နီနီဝင်းမှာ တီဗွီရောဂါ ဖြစ်၍ ၆ လ ဆေးသောက်မှ ပျောက်ကင်းမည်ဖြစ်ကြောင်း ဆရာဝန်က ညွှန်ကြားထားသည်။တီဗွီတိုက်ဖျက်ရေး စီမံချက်ကာလမို့ နပ်စ်မများက ဆရာဝန်များနှင့် ပူးပေါင်းကာ အိမ်တိုင်ယာရောက် သောက်ဆေး ထိုးဆေးများ လိုက်လံ ကုသ ဆောင်ရွတ်ပေးနေလျက်ရှိ၏။နီနီဝင်းမှာ တီဗွီပိုး တွေ့သည်နှင့် လင်ဖြစ်သူ ထူးမော်အား အခန်းခွဲအိပ်စေကာ အဝတ်စား အသုံးဆောင်ပစ္စည်းများအား စနစ်တကျ ဖွတ်လျှော် အသုံးပြုရန် အမြဲပြောနေရှာသည်။လင်ဖြစ်သူပါ တီဗွီပိုးကူးမှာ စိုးရိမ်လျက်ရှိ၏။

ထိုသို့ အခန်းခွဲ အိပ်ခိုင်းလိုက်သည်နှင့် ထူးမော်မှာ စမ်းစမ်းဝင်းအား လိုးခွင့်ရသွားတော့သည်။ထူးမော်မှာ စမ်းစမ်းဝင်း ဒီအိမ်ပြောင်းလာကတည်းက စမ်းစမ်းဝင်း၏ တင်သား ရင်သားများအား မသိမသာ ခိုးခိုးကြည့်တတ်၏။နောက်ပိုင်း နီနီဝင်း တီဗွီဆေးသောက်ရင်း အိပ်ယာထဲ လဲချိန် စမ်းစမ်းဝင်းအား မရမက ဖန်တီး လိုးပစ်လိုက်သည်။

စမ်းစမ်းဝင်မှာလည်း လီးနှင့် ဝေးနေသည်မို့ ထူးမော်၏ အပြုစု အယုယများအောက် တဖြည်းဖြည်း စွဲလမ်းသွားတော့၏။သို့သော် တခါ ပြက်သနာ တက်ထားသူမို့ အစစ အရာရာ သတိထားနေရှာသည်။ခုလည်း ညီမဖြစ်သူဖြစ်သူအတွက် မီးဖိုခန်းထဲ ရေနွေးလာကြိုရာ ထူးမော်မှ လီးစုပ်ခိုင်းသဖြင့် ရေနွေးအိုး ဆူသည်အထိ စုပ်ပေးလိုက်သည်။

" ရေနွေးပို့ပြီး ချက်ချင်း ပြန်လာနော် … မကြီးစမ်း "

ရေနွေးဇလုံလေး ကိုင်ကာ မီးဖိုခန်းမှ ထွက်သွားသော စမ်းစမ်းဝင်းအား လှမ်းပြောနေပြန်၏။စမ်းစမ်းဝင်း  လှည့်အကြည့် ပုဆိုးလှန်ကာ လီးအား ဂွင်းထုပြနေသည်။စမ်းစမ်းဝင်း တစ်ယောက်လည်း ထူးမော်လီးအား မြင်လျင် ဂေါ်လီများ၏ ဆွဲဆောင်မှု့ကြောင့် မစုပ်ပဲ မနေနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေရ၏။ လီးအရည်ပြားပေါ်ရှိ ဂေါ်လီများက သူမစောက်ပတ်အား အသဲခိုက်အောင် လိုးပေးနိုင်သည်။

သို့သော် တခါတလေ ထူးမော်မှာ သူမပါးစပ်အား ပယ်ပယ်နယ်နယ် ပစ်လိုးတတ်သေး၏။ထူးမော် ပါးစပ်ထဲလိုးတိုင်း လီးထိပ်မှ အာဂေါင်ပျော့အား ထိုးမိသော်လည်း နတ်ကတော်မယ်တင့်၏ သင်ပြပေးမှု့များကြောင့် လည်ပင်းကြွက်သားများ လျော့ကာ အာဂေါင်သို့ လီးထိပ်နှင်ထိုးသည်ကို ခံယူရင်း အရသာ ခံစားတတ်လာသည်။

ခုလည်း အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲ နပ်စ်မများနှင့် နီနီဝင်းတစ်ယောက် ရောဂါ အခြေနေများ အပြန်လှန်ပြောနေကျစဉ် မသိမသာလေး နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်ဘက် ပြန်လာခဲ့၏။မီးဖိုခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ထူးမော်မှာ ဘယ်လက်က ပုဆိုးမကာ ညာလက်က ဂွင်းထုရင်း မီးဖိုခန်းအနောက်ခြမ်း ကြောင်အိမ်နားလေး မတ်တပ်ရပ်နေလိုက်သည်။စမ်းစမ်းဝင်း တစ်ယောက် ထူးမော်ရှေ့လျှောက်သွားကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဒူးထောက်ထိုင်ပစ်၏။

ထူးမော်လက်က လီးအရည်ပြားအရင်းသို့ ဆွဲချတိုင်း ကားထွက်လာသော ဒစ်ဖူးအား ပြွတ်ကနဲ့ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်သည်။ထူးမော်လက် အတိုးအဆုတ်အတိုင်း အလိုက်သင့်လေး လီးထိပ်အား ဆွဲဆွဲစုပ်နေရာ ခဏအကြာတွင် သူမပါးစပ်ထဲ လီးတဝက်ခန့် တိုးဝင်လာတော့၏။ထူးမော်မှာ လီးအားကိုင်ထားသော ညာဘက်လက်အား လွတ်ကာ စမ်းစမ်းဝင်းခေါင်းအား ဖမ်းကိုင်လိုက်ပြန်သည်။စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် မျက်လုံးလေးမိတ်ကာ လည်ပင်းကြွက်သားများလျော့ရင်း အသက်ဝအောင် ရှုထား၏။သူမတွက်ဆထားသည့်အတိုင်း ထူးမော်၏ လီးမှာ အရင်းထိ ထပ်မန်တိုးဝင်လာနေသည်။

" ပလွပ် … အု … ပလောက်ပလောက် … အု အု "

စမ်းစမ်းဝင်းပါးစပ်အား လီးအရင်းထိ ကပ်မိသည်နှင့် ထူးမော်က မနားတမ်း ဖိလိုးတော့သည်။စမ်းစမ်းဝင်းမှာ လီးဝင်လာတိုင်း အသက်အောင့်ကာ လီးထွက်သည်နှင် အသက်လုရှုထားလိုက်၏။တဖြည်းဖြည်း ထူးမော်ဆီမှ အံကြိတ်သံတိုးတိုးလေး ထွက်လာကာ လည်ချောင်းထဲ လရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်သည်ကို ခံစားသိရှိလိုက်ရသည်။ထူးမော်လရည်များအား အကုန်မျိုချကာ လီးထိပ်အား ပြောင်နေအောင် စုပ်ပေးရပြန်၏။ထူးမော်မှာ လီးထိပ်အား အစုပ်ခံရင်း ဆွဲထုတ်ကာ စမ်းစမ်းဝင်းပါးပြင်အား လီးဖြင့်ရိုက်ကာ ပုဆိုးအား ပြန်ဖုံးလိုက်တော့သည်။

" အားဟား … ကောင်းတာ မကြီးစမ်းရာ …  ပါးစပ်ကလည်း စောက်ပတ်လိုးရတာထက် ပိုကောင်းနေတာ "

" တိုးတိုး ပြောပါ … ထူးမော်ရယ် "

" အံမယ် … ရှက်နေတာလား … ကျနော် အခု ကြူသွားထိုးမလို့ ညနေပြန်လာမှ လိုးတော့မယ် … သွားတော့ "

စမ်းစမ်းဝင်းလည်း ထူးမော်သွားခိုင်းမှ ဒူးထောက်နေရာမှ ထရပ်လိုက်တော့သည်။သူမပါသာ ထွက်သွားလျင် ဧည့်ခန်းနားရောက်မှ ခေါ်လိုးလျင် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲညီမဖြစ်သူနှင့် နပ်စ်မများ ရှိနေသည်မို့ အခက်ကြုံရလိမ့်မည်။ထူးမော်မှာ စမ်းစမ်းဝင်း၏ ကာမစိတ်ပြင်းထန်ပုံအား သိရှိထားသဖြင့် အနိုင်ယူလေ့ရှိသည်။

အရင်တခါ ညီမဖြစ်သူနှင့် မင်္ဂလာဆောင်သွားကာနီး ပြင်ဆင်ပြီးမှ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းခုံပေါ်တွင် လေးဘက်ထောက် ကုန်းပေးရသေး၏။ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်းမှာ အိပ်ခန်းထဲ အလှပြင်နေချိန် ရုတ်တရက် အပြင်ထွက်လာလျင် အတိုင်းသားမြင်နေရသည် မြင်ကွင်းမို့ ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် အလိုးခံလိုက်ရသေးသည်။

" နီနီ ညီမလေး  … ဆေး … တိုက်သွားပြီလား "

ထူးမော်ထွက်သွားသည်နှင့် ထမင်းဟင်းချက်နေစဉ် ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်း အိမ်ထဲဝင်လာသဖြင့် လှမ်းမေးလိုက်သည်။

" သောက်ဆေး ပေးပြီး … ခံစားရတဲ့ … ဝေဒနာတွေ မေးနေကြတာပါ … သလိပ် ထပ်စစ် ရမယ် ပြောတယ် မမ "

" အင်း … သူတို့ ပြောတဲ့နေကြ … သွားစစ်ကြတာပေါ့ … ထမင်းစားတော့မလား … ဟင်းရည်လေး ကျရင် အကုန်ရပါပြီ "

" မစားသေးပါဘူး … မမရယ် … ခဏ အိပ်ဦးမယ် "

" အဲဒါဆိုလည်း … အိပ်လိုက် ညီမလေး… ခဏနေကြမှ ထမင်းစားကာနီး … မမ လာနိုးလိုက်မယ် "

" အင်းပါ … မမ ရယ် "

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ထမင်းဟင်း ကျက်သည်နှင့် ခဏအကြာ ညီမဖြစ်သူအား နိုးကြွေးလိုက်သည်။ထမင်းစားပြီး ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်း ပြန်အိပ်သွားမှ ရေချိုးရန် နောက်ဖေး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်၏။

..........................................................................................................

ရက်မှလ…လမှနှစ် တဖြည်းဖြည်း အချိန်ကုန်ဆုံးလာရာ စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ကျမ်းမာရေး ခြူခြာလာတော့သည်။လင်ဖြစ်သူ မြင့်စိုးပေးခဲ့သော ငွေများလည်း ဆေးကုရင်း ကုန်ဆုံးသွား၏။။စက်လည်း ကောင်းကောင်း မချုပ်နိုင်တော့ပေ။ငွေကုန်သည်နှင့် ညီမဖြစ်သူနှင့် မိခင်ဖြစ်သူ ဆက်ဆံရေးက အေးစက် ပြောင်းလဲသွားပြန်သည်။

" အမေ … ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ … အမကိစ္စ "

" ငါလည်း … စဉ်းစားတုန်း နီနီဝင်း ရယ် … ဟူးးး "

" ဒီကိစ္စ လူသိကုန်ရင် … သမီးတို့ပါ အရှက်ကွဲမှာနော် အမေ "

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ရေဆာသဖြင့် ထလာစဉ် ညီမဖြစ်သူနှင့် မိခင်ဖြစ်သူတို့ ပြောသော စကားကြောင့် အသံမပေးပဲ အခန်းဝနားမှ နားထောင်နေလိုက်၏။

" သားအမိ နှစ်ယောက် … တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ … ဘာဂွင် လဲ … ပြောပါဦး "

ဒေါ်ခင်ဝင်းနှင့် နီနီဝင်းတို့ စကားပြောနေစဉ် အပြင်မှ ပြန်လာသော ထူးမော်မှာ လှမ်းမေးနေ၏။

" ဘာဂွင်မှ မဟုတ်ဘူး ထူးမော်ရေ … အမကိစ္စ "

" မကြီးစမ်း … နေမကောင်းတာ ဘာဖြစ်လို့ "

" အေး … အဲဒါ ရိုးရိုးဖြစ်တာ မဟုတ်ဖူးဟ … မမမှာ Hiv ပိုး ရှိနေပြီ "

" ဘာ  …… ဘယ်  ဘယ် …… ဘယ်လို "

ထူးမော်တစ်ယောက် မယားဖြစ်သူ နီနီဝင်းစကားကြောင့် မျက်စိမျက်နှာပျက်ကာ အသံများပါ တုန်ခါနေတော့သည်။

" ဖြစ်တာ … ငါ့ အမပါဟာ … နင်က ဘာဖြစ်တာလဲ … ထူးမော် "

နီနီဝင်းအား တချက်ကြည့်ကာ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွား၏။စမ်းစမ်းဝင်း HIV ဖြစ်ပြီဆို ခိုးလိုးနေသော သူလည်း သေချာပေါက် ကူးစက်ခံရတော့မည်ဖြစ်သည်။

နီနီဝင်းစကားကြောင့် ခိုးနားထောင်နေသော စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း မျက်ရည်များစီးကျလာရင်း လင်ဖြစ်သူမြင့်စိုးနှင့် ကလေးအား သတိရလာမိ၏။ရမ္မက်နောက် တကောက်ကောက် လိုက်ခဲ့သော သူမ၏ အကုသိုလ် အကျိုးပေးချိန် ကျရောက်လာတော့သည်။

နောက် ၃ ရက်တွင် နတ်ကတော် မယ်တင့်တစ်ယောက် HIV ရောဂါနှင့် ဆုံးပါးသွားကြောင်း ဒေါ်ခင်ဝင်း သိရှိလာ၏။သူမကိုယ်တိုင်လည်း နတ်ကတော်မယ်တင့်၏ အလိုးခံဖူးရာ မကြာခင် ရောဂါဆိုးကြီး ကျရောက်လာမည်ကို တွေးရင်း မျက်ရည်နဲ့မျက်ခွက် ဖြစ်နေတော့သည်။ရက်ပိုင်းအတွင်း ဒေါ်ခင်ဝင်း မျက်နှာလည်း အိုစာသွားရ၏။

" အမေ … အမေ … မမ မရှိတော့ဘူး … ထဦး "

အိပ်ပျော်နေစဉ် နီနီဝင်း စကားသံကြောင့် ဒေါ်ခင်ဝင်းနိုးလာခဲ့သည်။အိပ်ခန်းတွင်း ပြတင်းပေါက်မှ အလင်းရောင် ကျရောက်နေသဖြင့် မနက်မိုးလင်းမှန်း သိလိုက်ရ၏။

" ဟင် "

" ဟုတ်တယ် … စာရေး ထားခဲ့တာ … အဝေးထွက်သွားပြီတဲ့ "

" ဟူးးးးး "

ဒေါ်ခင်ဝင်းတစ်ယောက် သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက် မိတော့သည်။

.............................................................................................................................

( ဇာတ်သိမ်း )

မနက်အိပ်ယာထသည်နှင့် ဘေးနားစမ်းကြည်ရာ နီနီဝင်းတစ်ယောက် ထူးမော်အား မတွေ့ရသဖြင့် စုတ်တချက်သပ်ပြီး ထထိုင်လိုက်သည်။အမဖြစ်သူ စမ်းစမ်းဝင်း အိမ်မှထွက်သွားသည်နှင့် ထူးမော်လည်း အိပ်ပြန်အိပ်လိုက် မအိပ်လိုက်နှင့် ခုဆို ၂ ပတ်ကျော်သွားတော့၏။ထူးမော် ရှိတတ်သော နေရာများအား လိုက်လံစုံစမ်းရာ အဆက်သွယ် မရသေးပေ။

" ဟိတ် … တယောက်ထဲလား "

ရုတ်တရက် ယောင်္ကျားတစ်ယောက် မေးသံကြောင့် နီနီဝင်း လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ထူးမော်လို ဆေးမင်ကြောင်များနှင့် ဆံရှည်တစ်ယောက်ဖြစ်နေ၏။

" ဒီတစ်ယောက် … သိလား "

နီနီဝင်းမှာ မြို့စွန်ရပ်ကွက်တခု၏ တိုက်အပေါ်ထပ် လှေကားအတိုင်းတက်လာစဉ် ဆံရှည်လူငယ်မှ စပ်စုနေသဖြင့် ထူးမော် ဓတ်ပုံအားပြကာ မေးကြည့်လိုက်သည်။

" သူ့ကိုသိတယ် … ဒုတ်ကိုင်တဲ့ တစ်ယောက်ပဲ ဒီကို မလာတာ ကြာပြီ "

" ဟူးးး "

" ဘာတော်လို့လည်း "

" ကျမ … ခင်ပွန်းပါ "

" အော် … လာရင် အကြောင်းကြားပေးပါ့မယ် … နာမည်နဲ့ ဖုန်းနံပတ်လေး ပေးထားခဲ့ "

" ကျမနာမည်က နီနီဝင်းပါ … ဖုန်းက ××××××××××× တွေ့ရင် ဆက်သွယ်ပေးပါနော် … အိမ်ပြန်မလာတာ ကြာနေလို့ "

ဆံရှည်လူငယ်အား ပြောပြီးသည်နှင့် လှေကားမှ ပြန်ဆင်းကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။သို့သော် ထူးမော်တစ်ယောက် သတင်းအစန မရတော့ပဲ ပျောက်ကွယ်သွားတော့၏။

" အမေ … သက်သာရဲ့လား "

" ဒီလိုပါပဲ … သမီးရယ် "

၂ နှစ်ခန့်အကြာ ဒေါ်ခင်ဝင်းလည်း ကျမ်းမာရေး ခြူခြာလာတော့သည်။ကိုယ့်အကြောင်း ကိုယ်သိနေသဖြင့် အိမ်ထဲ အိမ်ပြင် မထွက်ပဲ ဆေးမှီးတိုများဖြင့် ကြိတ်ကုနေရှာ၏။

" သမီး ဈေးသွားမလို့ … ဘာစားချင်လည်း အမေ "

" အဆင်ပြေတာ … ချက်ပါ သမီးရယ် … စားချင်စိတ် သိပ်မရှိပါဘူး "

" ဒါဆို သမီး သွားပြီနော် … ကိုသန့်ဇင် နီနီတို့ ဈေးသွားကြဆို့ "

မိခင်ဖြစ်သူ အိပ်ခန်းမှ ထွက်လာသည်နှင့် ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေသော လင်ဖြစ်သူ သန့်ဇင်အား လှမ်းပြောလိုက်သည်။ထူးမော် သတင်းမကြားရသည့်အဆုံး ၁ နှစ်ကျော်ကျော်တွင် နီနီဝင်းတစ်ယောက် သူမထက် အသက် ၅ နှစ်ကြီးသော  သန့်စင် နှင့် နောက်အိမ်ထောင် ထပ်ပြုလိုက်တော့၏။

သန့်ဇင်မှာ ဒီမြို့ငယ်လေးသို့ အသက်၂၀ ခန့်မှ ရောက်ရှိလာကာ ကြုံရာကျပမ်းလုပ်ပြီး ဆက်သွယ်ရေးအော်ပရေတာတိုင်များ အခကြေးငွေဖြင့် လိုက်လံတပ်ဆင်းပေးရင် စီးပွားဖြစ်ခဲ့ရသည်။သန့်ဇင်တွင် အမတစ်ယောက်ရှိပြီး သူ့ထက် ၂ နှစ်ခန့်စောရောက်ကာ စတိုးဆိုင်ပိုင်ရှင်တစ်ဦးနှင့် အိမ်ထောင်ကျရာ ကြီးပွားချမ်းသာလျက်ရှိ၏။သန့်ဇင်က အချိူရည်စက်ရုံမှ မိန်းကလေးတစ်ဦးနှင့် အိမ်ထောင်ကျကာ အိမ်ထောင်သက်တမ်း ၂ နှစ်ကျော်တွင် ထိုမိန်းကလေးမှာဆုံးပါးသွားတော့သည်။

ရုပ်ရည် အသင့်တင့်ရှိပြီ  စကားပြောကောင်းသော သန့်ဇင်အား ရပ်ကွက်ထဲ လူချစ်လူခင်ပေါများသလို ရပ်ကွက် သာရေးနာရေး လုပ်ငန်းများတွင် ထိပ်ဆုံးမှ ပါဝင်ကူညီလေ့ရှိသည်။နီနီဝင်းနှင့် တွေ့ဆုံချိန် အပြုစုများအောက် ဝတ်ဆင်းကာ လက်ထပ်ဖြစ်ခဲ့၏။နီနီဝင်းမှာ သန့်ဇင့်အား ကာမစည်းစိမ်များဖြင့် ရုန်းမထွက်နိုင်အောင် ဖမ်းစားထားလိုက်သည်။

" အို့ … အမေ့ … ကိုသန့်ဇင် … ရှင့် လီးကြီးက … ရှည်လှချည်လား … ဟင့် ဟင့် … နီနီ့ သားအိမ်ခေါင်း လာထောင်နေပြန်ပြီ … ကျွတ်ကျွတ် "

တခြားနယ်မြို့များသို့ ဆက်သွယ်ရေးအော်ပရေတာ တိုင်များ လိုက်လံ ထောင်ပေးပြီး ၃ ရက်အကြာ ပြန်ရောက်လာသော သန့်ဇင်အား ညပိုင်း ထမင်းစားပြီးသည်နှင့် ခဏနားကာ အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်ပြီး လီးစုပ်ပေးတော့သည်။သန့်ဇင်လီးကြီး ထောင်မတ်လာသည်နှင့် အပေါ်မှ တက်ခွကာ ဖင်သားစိုင်ကြီးမြှောက်ရင်း ဖိဖိလိုးလိုက်၏။သို့သော် နီနီဝင်းမှာ ထူးမော်၏ ဂေါ်လီပတ်လည်လီးနှင့် အလိုးခံထားသော စောက်ပတ်ဖြစ်သဖြင့် စိတ်ထဲ ဟာတာတာကြီး ဖြစ်နေလေ့ ရှိသည်။

သားအိမ်ဝသို့ သန့်စင် လီးထိပ်နှင့် ထောက်မိသည်နှင့် ထပ်မဆောင့်တော့ပဲ ဖင်ကြီးအားဝိုက်ဆွဲတော့၏။သားအိမ်ခေါင်အား လီးထိပ်ဖြင့် ထောက်ဆွဲရာ နာလည်းနာ ကောင်းလည်းကောင်းမို့ စိတ်ထဲရှိသမျှ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပြောလေ့ရှိသည်။

" အားလား … ရှင့် လီးကြီးက … လမ်းမှာ ဘယ်စောက်ပတ် လိုးခဲ့သေးလည်း … မှန်မှန်ပြော "

" မလိုးပါဘူး … နီနီရယ် … ဟောဒီ မယားတစ်ယောက်လုံး ရှိနေတာ … ဘယ်သူ လိုးရဦးမလည်း … အ  အ "

ထူးမော်နှင့်ကတည်းက လိုးရင်း မိုက်မိုက်ရိုင်းရိုင်းများ ပြောပြော လိုးရာ နီနီဝင်းမှာ အကျင့်ပါနေခဲ့၏။သူမ၏ ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် စကားလုံးများကြောင့် သန့်ဇင်တစ်ယောက် ရမ္မက်သွေးများ ဆူပွက်ကာ အပေါ်မှ ခါးလှည့်ကစားနေသော နီနီဝင်းဖင်ကြီးအား ညှစ်ချေရင်း ပင့်လိုးလိုက်ရသည်။နောက်ပိုင်း သန့်ဇင်းပါ မိုက်မိုက်ရိုင်းရိုင်း ပြောလိုးရသည်ကို နှစ်ချိုက်လာခဲ့၏။နီနီဝင်း တစ်ယောက် ဆီးခုံးချင်ကပ်နေအောင် ဖိကပ်ရင်း ဖင်ကြီးအား ကြိတ်ဆွဲရာ ခဏအကြာ စောက်ရည်များ သန့်ဇင် လမွှေးများပေါ် ရွှဲနှစ်သွားတော့သည်။

နီနီဝင်းမှာ သန့်ဇင်အရင် အိမ်ထောင်နှစ်ဆက် ကျထားသော်လည်း ဖွံ့ထွားသော နို့အုံများနှင့် ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားစိုင်ကြီးများ ပိုင်ဆိုင်ထားတုန်းပင်။ခုလည်း သူမပြီးသည်နှင့် သန့်ဇင် ကိုယ်ပေါ်မှ ဆင်းကာ ကုတင်ပေါ်တွင် လေးဖက်ကုန်းထားပေးပြန်၏။နို့အုံကြီးများအား အိပ်ယာပြင်နှင့် ကပ်ကာ ဖင်သားစိုင်ကြီးအား ထောင်ပေးထားသဖြင့် သန့်ဇင်တစ်ယောက် မယားဖြစ်သူ ပေါင်ကြားမှ ဖေါင်းကြွနေသော စောက်ဖုတ်အား ကြည့်ကာ နောက်မှ တဖုန်းဖုန်း ပစ်လိုးတော့သည်။

နီနီဝင်းဖင်ကြီးအား စုံကိုင်ကာ အားရှိသလောက် ဆောင့်လိုးပစ်၏။သန့်ဇင်မှာလည်း အရင် အိမ်ထောင်နှင့် ဒီလောက်ထိ ပွင့်ပွင့် လင်းလင်း မနေခဲ့ရပေ။အရင်မိန်းမမှာ ဆုံးသာသွားသည် လိုးကာနီ ထမိန်လှန်ပေးကာ မျက်စိမိတ် အလိုးခံခဲ့သည်။နီနီဝင်းနှင့် ကျမှ ကာမသုခ အပြည့်ရှိသဖြင့် အားရကျေနပ်စွာ လိုးခွင့်ရရှိနေ၏။ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း တုန်ခါသွားသော နီနီဝင်း ဖင်ကြီးအားကြည့်ကာ မနားတမ်းလိုးရင်း နောက်ဆုံးတချက် ဆောင့်ပြီးသည်နှင့် လီးအား အရင်းထိကပ်ကာ လရည်များ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။

" အမလေးးး … ကိုသန့်ဇင် … လာ  လာ  လာကြည့်ပါဦး … အမေ့ ခေါ်မရတော့ဘူး … အီးဟီး … အဟင့်  ဟင့် "

နီနီဝင်းတစ်ယောက် မနက်စာပြင်ပြီး မိခင်ဖြစ်သူအား ကြွေးရန် အိပ်ခန်းထဲ ဝင်နိုးရာ ဒေါ်ခင်ဝင်မှာ ပါးစပ်မှ အမြုပ်များ ထွက်ကာ သေဆုံးနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

" ဟမ် … ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ … အန်တီ အန်တီ "

သန့်ဇင်မှာလည်း မယားဖြစ်သူ အော်သံကြောင့် ဒေါ်ခင်ဝင်း အိပ်ခန်းထဲဝင်ကြည့်ရာ မျက်ဖြူလန်လျက် ပါးစပ်မှ အမြုပ်များ ထွက်ကာ သေဆုံးနေသောမြင်ကွင်းအား မြင်လိုက်ရသည်။

" ဟာ … ဒါက အိပ်ဆေးတွေ … နီနီရ "

" ဟင် … ဒါ  ဒါ  ဒါဆို …… အမေက … အိပ်ဆေးသောက် သေသွားတာပေါ့ …… အဟင့်  ဟင့်  …… အဖြစ်ဆိုးလှချည်လား အမေရယ် "

.............................................................................................................

" အမျှ  အမျှ  အမျှ … ယူတော်မူကြပါကုန် "

" ဒူ ဝေ … ဒူ ဝေ … ဒူ ဝေ "

ဒေါ်ခင်ဝင်း နာရေးဆွမ်းကပ်အပြီး ဘုန်းကြီးတပါးမှ သူကိုယ်တိုင် ဒေါ်ခင်ဝင်းနှင့် တကွ ဝေနေယျသတ္တဝါ တို့အား အမျှပေးဝေခဲ့သည်။

" အဖေ … အဲ …… ဘုန်းဘုန်း "

" တကာမလေး … စိတ်ကို အလိုမလိုက်ပဲ သတိနဲ့နေရစ်ပေတော့ … ဘုန်းဘုန်းက သာသနာဘောင်မှာ ပျော်မွေ့နေပါပြီ "

နီနီဝင်းဖခင်မှာ ဘုန်းကြီးဘဝနှင့် ဒေါ်ခင်ဝင်း သေဆုံးကြောင်း သိသည်နှင့် ကိုယ်တိုင်ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။နီနီဝင်းတစ်ယောက် မျက်ရည်များစီးကျလျက် သူမအား မှာကြားနေသော ဖခင်ဖြစ်သူတစ်ဖြစ်လည်း ဘုန်းဘုန်းအား လက်အုပ်ချည်ရင်း ကြည့်နေမိ၏။ဘုန်းဘုန်းမှာလည်း စကားပြောရင်း အသံများ တိမ်ဝင်လာကာ မျက်ဝန်းအိမ်မှ မျက်ရည်များ ဝှေ့တက်လာတော့သည်။

" တင်ပါ့ … ဘုရား "

ဘုန်းဘုန်းပြန်ကြွချိန် မျက်ဝန်းဒေါင့်မှ မျက်ရည်များ စီးကျနေသည်ကို တဦးတယောက်မှ သတိမထားမိခဲ့ပေ။

................................................................................

" ချလွင် … ချလွင် "

" ချလွင် လွင် … ချလွင် "

တောရကျောင်းလေး၏ မြောက်ဘက် တောင်ကုန်းလေးပေါ်ရှိ စေတီလေးမှ ခေါင်းလောင်သံလေး တချွင်ချွင် ထွက်ပေါ်နေလျက်ရှိသည်။စေတီလေးမှာ မနိမ့်မမြင့် တောင်ကုန်လေးပေါ် တည်ဆောက်ထားပြီး မြေပြင်မှ ၁၅ ပေ အမြင့်လောက်သာ လှေကားထစ်များ ပြုလုပ်ထားသည်။စေတီ ပတ်ပတ်လည်တွင် အုတ်ခင်းများ ခင်းထားသော်လည်း အုတ်ရိုးကြားမှ မြက်ပင်လေးများ သဘာဝ အတိုင်း ပေါက်ရောက်နေ၏။

စေတီလေး၏ တောင်ဘက်တွင် ချုံပင်များ သစ်ပင်များနှင့် ရေကန်ကြီး တခု တည်ရှိနေ၏။ထိုစေတီလေးအား ပိန်ပိန်ပါးပါးနှင့် သက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသမီးတစ်ယောက် လင်္ကျာရစ်ပတ်ကာ ရှီခိုးလိုက်သည်။စေတီ အနီးနား လာရောက် ဆော့ကစားနေသော ကလေးများအား ကြည့်ကာ တစုံတခုအား သတိရနေဟန်ဖြင့် ဆွေးမြေ့လျက်ရှိ၏။ထိုစဉ် စေတီပေါ်မှ သျှောင်တစ်စောင်းလေးအား ပဝါအဖြူလေးပေါင်းထားသော အသက်၈၀ခန့် အဘိုးအိုတစ်ဦးအား တွေ့ရှိလိုက်ရသည်။

အဘိုးအိုမှာ လွယ်အိတ်ကြီးတလုံးလွယ်ကာ လက်ထဲ ပုတီးတကုံးကိုင်ထားရင်း စေတီအောက်ဆင်းပြီး သက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသမီးအား လှမ်းခေါ်လိုက်၏။

" သမီးလေး … ခဏ အဘိုးဆီ ခဏ လာပါဦး "

သက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသမီးမှာ အဘိုးအို အနီးလက်အုပ်ချည်ကာ တိုးကပ်သွားသည်။

" သမီးကို ကြည့်နေတာ … ဒီစေတီ အနီးနား တဝိုက် ခဏခဏ မြင်မိလို့ပါ … ပြီးတော့ အဘိုးရဲ့ အမြင် သမီးစိတ်ထဲမှာ တခုခု ခံစားနေရသလိုပဲ "

" ဟုတ်ပါတယ် … အဘိုးရယ် … သမီးက ရမ္မက်နောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်ရင်း … ဝဋ်ကြွေးဆက်နေသူပါ "

" အော် "

" နားနဲ့မနာ … ဖဝါးနဲ့ နာပါ … အဘိုး ရယ် … …… "

ထို့နောက် သက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသမီး မှာ သူမဘဝ ဖြစ်စဉ်အား ပြောပြရင်း ရင်ထဲ စို့တက်လာကာ မျက်ရည်များဝဲနေတော့၏။

" ဘုရား ဘုရား … လောကီက ရုန်းထွက်ဖို့ ခက်သလောက် စွဲလမ်းစရာလည်း ကောင်းနေတာပေါ့ … အင်း … သမီးလေး ဒီရောဂါဆိုးကြီးအောက်က အမြန်လွတ်မြှောက်ပါစေလို့ … အဘိုး ဆုတောင်းပါတယ် ကွယ် "

" ဆုတောင်းတိုင်းသာ ပြည့်မယ်ဆို … ဝဋ်ရှိသမျှ ကြေပါရ စေသား … အဘိုးရယ် "

" အင်း … ခု သမီးက ဘယ်မှာ နေတာလည်း "

" ဟိုးက … မြင်နေရတဲ့ … တောရကျောင်းလေးမှာပါ "

" ကဲကဲ … စကားကောင်းနေလိုက်တာ … အဘိုး ပြန်လိုက်ဦးမယ်ကွဲ့ "

" ဟုတ် … အဘိုး "

ခဏအကြာ နေလုံးကြီးမှာ မှေးတင်လျက် အလင်းရောင် ဖျော့လာတော့သည်။အမှောင်ထု တိုးဝင်လာချိန် စေတီအား ဒုတိယအကြိမ် ရှိခိုးကာ ထိုသက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသမီးလည်း တောရကျောင်းလေးဆီ ဦးတည်လိုက်တော့၏။

" ချလွင် … ချလွင် "

" ချလွင် လွင် …… ချလွင် လွင် "

အနီးနားမှ သစ်ပင်ကြီးများအား ဖြတ်တိုက်လာသော လေပြေများကြောင့် စေတီပေါ်မှ ခေါင်းလောင်းလေးများမှာ တချွင်ချွင်နှင့် မြည်နေတော့သည်။

......................................................................................................

ရမ္မက်ဆိုတဲ့ မြှားတစ်စင်း

ခန္ဓာကိုယ်ထဲ စူးဝင်လို့

မိသားစုနဲ့ဝေးကွာရင်း

ကိုယ့်နှလုံးသားကိုယ်

ကားစင်တင်ခဲ့ရပြီ

ကာမအဆိပ်သင့် ဒဏ်ရာတွေအောက်

အလွမ်းဆိုတဲ့ ရက်စွဲတွေ ခုတ်မောင်းရင်း

မိသားစုလေး ပြန်ဆုံဖို့

တောင်းဆုချွေနေတုန်း

ဗလာဇတ်ကလေး

ကားလိပ်မချပဲ

ပိတ်သွားခဲ့တာ

ဘဝတစ်ခုလုံး ကြေကွဲစွာနဲ့

တိတ်ဆိတ်လို့ပေါ့။

....................................................................................................................

ဝဋ်ရှိသမျှ ဇတ်လမ်းလေး ဒီမှာပဲ ရပ်နားရင်း စ/ဆုံး ဖတ်ရှု့ပေးသော မိတ်ဆွေများအား တစ်ဦးချင်းဆီ ကျေးဇူးတင်ရှိပါသည်။

မောင်ခြိမ့်

........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။