မှိုင်းဆရာမှိုင်း (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - ချမ်းမြေ့သာဇံမောင်မောင်နှံ
ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် မိန်းမသုံးယောက်နှင့် ကာမစပ်ယှက်ခြင်းအလုပ်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ပီပီပြင်ပြင် ပြုလုပ်ခဲ့ဖူးပြီ..။ ထို့ကြောင့် လူလားမြောက်ခဲ့ပြီဟု ဆိုနိုင်ပါတော့၏။
သူ… တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ညက စီစဉ်ခဲ့သော ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့သည်လည်း ကာမအငွေ့အသက် ကာမဓာတ်များ ကာမသိဒ္ဓိတွေ တိုးလျှက်ရှိနေပါသည်။
နောက်ထပ် ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့တစ်လုံးစီရင်ရန် ထွန်းထွန်း ကြံစည်အားထုတ်လျက် ရှိ၏။ မကြည်ရှိန်၊ မတင်ရီမ၊ မဝင်းခင်တို့ဘက်ကို မလှည့်နိုင်သေး..။ ထိုသုံးယောက်ကမူ ထွန်းထွန်း၏ လီးကြီးကို အောက်မေ့မျှော်လင့်လျှက် ရှိနေကြသည်။
မကြည်ရှိန်နှင့် မဝင်းခင်တို့မှာ ကာမပိုင်လင်ယောက်ျားတွေနဲ့မို့ ထွန်းထွန်းနှင့် နှစ်ပါးသွားဇာတ်လမ်းများကို တိတ်တိတ်လေး ကျိတ်၍သာ နေကြရသည်။ ထွန်းထွန်းအိမ်ဖက် အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာ၍ မယောင် မလည် ရောက်ခဲ့ကြသော်လည်း ထွန်းထွန်းနှင့် တစ်ခါမျှ မတွေ့ခဲ့ကြရ..။ ထွန်းထွန်း အိမ်ပေါ်ထပ်မှာ အဓိဋ္ဌာန်ဝင်နေသည်ဟု သူ့အမေပြောစကားအရ သိခဲ့ကြသည်။ သည့်ထက်ပို၍ စပ်စုနေလျင် သူ့မိဘတွေ ရိပ်မိကုန်မှာစိုးသည့်အတွက် အသာလေးမင်သက် နေကြရ၏။
တဖန် မကြည်ရှိန်နှင့် မဝင်းခင်တို့ကလည်း တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အကဲခတ်နေကြသည်။ မြွေမြွေချင်းဖြစ်သည့်တိုင် ခြေကို မမြင်နိုင်ကြသေးဘဲ ဖြစ်နေကြ၏။
သူတို့နှစ်ယောက်ထက် ဆိုးသူက မတင်ရီမ ဖြစ်သည်။ ဣန္ဒြေကြီးတစ်ခွဲသားနှင့် ရွာတွင် နာမည်ကောင်းယူခဲ့သမျှ ဣန္ဒြေတွေ ကွာကျလုခမန်း ဖြစ်နေတော့သည်။ ထွန်းထွန်းလီးကြီး အလိုးမခံဘူးခင်က ရာဂစိတ်တွေ ထကြွလာပြီဆိုလျှင် အလွယ်တကူ ရှိနေသော ခရမ်းသီး၊ လက်တို့နှင့် စောက်ဖုတ်ကို ထိုးဆွနှိုက်ပွတ်ကာ အာသာဖြေခဲ့ရသူဖြစ်ရာ ယခုလို လီးစစ်စစ်ကို အလိုးခံပြီးသော နောက်ပိုင်းတွင် ရူးချင်သလို နှမ်းချင်သလိုလို ဖြစ်နေပါတော့သည်။
သည်ထက် မခံချိမခံသာ ဖြစ်ရတာက .. ရွာထောင်ဘူတာကအပြန် လှည်းပေါ်တွင် တစ်လမ်းလုံး လိုးလာခဲ့သော ထွန်းထွန်းသည် သူမက အိမ်မှာပင် အိပ်ဖို့ပြောသော်လည်း သူ့အိမ်သူ ပြန်အိပ်မည်ဟု ဆိုကာ ဇွတ်ပြန်သွားခဲ့သည်။ လှည်းနဲ့နွားတွေကိုလည်း ထားပစ်ခဲ့သည်။
မတင်ရီမ အနေဖြင့် အိမ်ရောက်လျှင် တစ်ညလုံး ဆက်လိုးကြမည်ဟု စိတ်ကူးမျှော်လင့်ထားတာ..။ သို့သော် ကိုယ်တော်ချောက တားလို့တောင်မရ.. ပြန်ချသွားသည်။ မတင်ရီမ နောက်တစ်နေ့ လှည်းသွားပို့သောအခါ သူ့အမေပြောစကားအရ ထွန်းထွန်း မနက်မိုးလင်းခါနီးမှ အိမ်ပြန်ရောက်သည်ဆို၏။
ထွန်းထွန်း ပြန်သွားသောအချိန်မှာ ည (၂) နာရီခန့်လောက်ကဖြစ်ရာ .. ထွန်းထွန်း ဘယ်သူနှင့် ဘယ်မှာသွားအိပ်နေသနည်း..။ ထွန်းထွန်းအမေက ညည်းမောင် မနက် ၅ နာရီလောက်မှ ပြန်ရောက်တယ်ဟေ့… ညည်းတို့အိပ်ရေးပျက်မှာစိုးလို့ မနှိုးခဲ့ဘဲ ပြန်လာတာလို့ ပြောတယ်..၊ လှည်းယူနေရင် နိုးကုန်မှာစိုးလို့ ထားခဲ့တာတဲ့..။
မတင်ရီမ ဆက်မေးနေလျင် ပိုရှုပ်ကုန်မှာစိုးသည့်အတွက် အသာလေး နှုတ်ဆိတ်နေခဲ့ရသည်။ ထွန်းထွန်း ပြောခဲ့သမျှ တစ်ခုမှ မဟုတ်..။ အလိုးခံချင်စိတ်ထက် ဤအဖြေကို သိချင်စိတ်က ပို၍လွှမ်းမိုးသွားသည်။ သူ့စောက်ဖုတ်ထက် ကောင်းသော စောက်ဖုတ် ရှိနေ၍သာ ဒီမသာကောင်လေး သူ့ကို ပတ်၍ သွားခြင်းဖြစ်ရမည်။ ဒါဖြင့် ..သူ့ထက် အရင် ထွန်းထွန်း လိုးဖူးသော မိန်းမတစ်ယောက် ရှိနေပြီဆိုတာ မုချသိလိုက်ရပြီ..။
ကိုရင်လူထွက်ပြီးတာမှ တစ်လလောက်ရှိသေးတာ..ခြေသွက်လက်သွက်ရုံမျှမက လီးပါသွက်နေပါတော့၏။ မတင်ရီမစိတ်ထဲ ကျွဲမြီးတို အူပွကာ ဗလောင်ဆူနေပါတော့၏။ သူမကို ပက်ပက်စက်စက် လိုးသွားပြီးနောက် ယခုအချိန်ထိ ထွန်းထွန်းနှင့် တစ်ခါမှ မတွေ့ရသေး..။
ထွန်းထွန်းအဒေါ် အသုဘရက်လည်တွင် တွေ့ရမည်ဟု မျှော်လင့်တကြီး ရှာမိ၏။ သေနာကောင် ဘယ်မှာသွားအိပ်နေသည်မသိ..။ အရိပ်အယောင်ပင် မမြင်ခဲ့ရ..။ မနေနိုင်သည့်အဆုံး ထွန်းထွန်းတို့အိမ်ဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။
မတင်ရီမအိမ်မှာ ထွန်းထွန်း ကိုရင်ဘဝထဲက စားအိမ်သောက်အိမ် ဆွမ်းချိုင့်ယူရသည့်အိမ်မို့လို့ မတင်ရီမနှင့် ထွန်းထွန်းတို့ ရင်းနှီးကြကြောင်း သူ့မိဘများက နားလည်ထားပြီး ဖြစ်၏။
ထွန်းထွန်းတို့အိမ်ရောက်သောအခါ ထွန်းထွန်းအမေနှင့် တွေ့တွေ့ချင်း မတင်ရီမက တန်းမေးသည်။
“ မမ…ငါးပိချက် ရှိလား…”
“ရှိပါ့တော်… တော့ငါးပိချက်က ဘာတွေများ စိတ်ကူူးပေါက်တယ် မသိဘူး..၊ အိမ်ပေါ်မှာ အဓိဋ္ဌာန် ဝင်နေလေရဲ့…”
မတင်ရီမ ထွန်းထွန်းအမေနှင့် စကားပြောပြီး အိမ်ပေါ်တန်းတက်ခဲ့သည်။ ဘုရားစင်ရှေ့တွင် ထွန်းထွန်း ပုတီးစိတ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့ဘေးနားတွင် ထမင်းစားပွဲတစ်လုံးနှင့် ထိုစားပွဲပေါ်တွင် စာအုပ်တစ်ချို့နှင့် မှိုင်းခံစက္ကူ၊ ရွှေပြား၊ ငွေပြားများကို တွေ့ရသည်။
မတင်ရီမက စားပွဲခုံဘေး အသာဝင်ထိုင်ကာ အကဲခတ်နေသည်။ မတင်ရီမရောက်လာစဉ် အချိန်တွင် ပီယမန္တာန် ပုဒ်ရေပေါင်း ၁၅၀၀ ပြည့်ဖို့ ၂၇ ပုဒ်သာ လိုတော့၏။ မတင်ရီမက စားပွဲပေါ်မှ ပစ္စည်းများကို စပ်စုနေသည်။ တစ်လက်မပတ်လည်ရှိ ရွှေပြား၊ ငွေပြား ၊ စက္ကူတွေက ၂၀ ကျော်လောက်ရှိပြီး အင်းချရန် မှိုင်းခံစက္ကူပေါ်တွင် အကွက်တွေ ဆွဲထားသည်ကို တွေ့ရ၏။ ပြီးတော့ ဗားမဲ့၊ ဗားတဟော့ လောကီစာအုပ်တစ်အုပ်နှင့် ပေစာရွက် ၁၀ ရွက်ခန့်ကိုလည်း တွေ့ရသည်။
ထွန်းထွန်း မန္တာန်ပုဒ်ရေပေါင်း ၁၅၀၀ ပြည့်သွားသောအခါ အဓိဋ္ဌာန် လုပ်ငန်းကို ရပ်နားလိုက်ပြီး ခေါင်းကို အသာငဲ့ကြည့်လိုက်သည်။ စားပွဲပေါ်က ပစ္စည်းများကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေသော မတင်ရီမကို တွေ့မြင်သွားရာ…
“ ဟောဗျာ… မမ ..ဘယ်အချိန်က ရောက်နေတာလဲ…”
“ သိပ်မကြာသေးပါဘူး… ငါက ပျောက်ချက်သားကောင်းနေလို့ သေများသွားလားလို့တောင် အောက်မေ့နေတာ…”
မတင်ရီမက အလိုမကျသော အမူအယာဖြင့် မျက်စောင်းထိုးကာ ပြောလိုက်၏။ ထွန်းထွန်းအမေ တက်လာသည်။ ထွန်းထွန်းက စကားလွှဲသော အနေဖြင့်…
“ မေမေရေ… ဟောဒီမှာ အပျိုကြီး မမက ဗေဒင်အတင်းမေးနေတယ်..၊ ဟောလိုက်ရမလား…”
“ ဟောလိုက်ပေါ့ သားရဲ့..၊ ကိုရင်ဘဝက မင်းကို ထမင်း ခိုးခိုးကျွေးနေတဲ့ ကျေးဇူးရှင်ပဲ ဥစ္စာ..ဟင်းဟင်း….”
“ ဟုတ်တယ်…မမရေ..မမသားငါးပိချက်က သိပ်ဈေးကိုင်နေတာ..၊ အခုတလော အထည်တွေပါးလွန်းလို့….”
မတင်ရီမကလည်း မခေ၊ သူတို့စကားကို နင်း၍ အလိုက်သင့် မျှောချလိုက်သည်။
“ ကဲ..ကဲ… မင့်မမကို ဟောပေးလိုက်အုံး…..၊ မေမေ ရွာမြောက်ပိုင်း အကြွေးသွားတောင်းစရာ ရှိလို့..၊ ကဲ..တင်ရီမရေ.. နေခဲ့ဦးနော်.. မမသွားလိုက်ဦးမယ်..”
“ ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့…”
ထွန်းထွန်းအမေက အခန်းထဲဝင် အဝတ်အစားလဲပြီး ထွက်သွားသည်။
“ ကဲပြော… မမ…မွေးနှစ် သက္ကရာဇ်…”
“ ဘာ ခုနှစ်သက္ကရာဇ် လဲ ဟွန်း….မပြောလိုက်ချင်ဘူး…၊ ငါ့ကို ထင်သလို လိုးပြီးတော့ ဘာလို့ ပစ်ထားတာလဲ ပြော….”
“ ပစ်မထားပါဘူး..မမရာ…၊ အချိန်မကျသေးလို့ပါ…”
“ဒီမှာ ပီယလက်ဖွဲ့ စီရင်ဖို့အတွက် ကြိုတင်လုပ်နေရလို့ပါ..၊ မမရောက်လာတာနဲ့ အတော်ပဲ ဒီကဖြင့် မမကိုမှန်းပြီး ဒီရောက်လာအောင် မန္တာန်တွေ ရွတ်လိုက်ရတာ..၊ အခုတော့ ကျနော့် ဆန္ဒတွေ ပြည့်သွားပြီ…”
ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမနား တိုးကပ်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး သိမ်းကျုံးဖက်လိုက်လေသည်။ ပြီးတော့ ပါးကိုနမ်း၏။ ဆေးဆိုးစရာ မလိုဘဲ ပင်ကိုယ်ရဲ နှုတ်ခမ်းအစုံကို စုတ်လိုက်သည်။
“ ပြွတ်…ပြွတ်….ပြွတ်…..ပြတ်……”
“ ဟင်း……….”
မတင်ရီမ သက်ပြင်းမောကြီး ချလိုက်ရင်း ….
“ ဖယ်…ဖယ်စမ်းပါ… အခုမှ သဲပြမနေနဲ့…၊ ဒီကဖြင့် မျှော်လိုက်ရတာ…”
ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုတ်နယ်ပွတ်ချေရင်း….
“ တ….တကယ်လား…ဟင်……”
“ သိဘူး….သွား… ဟိုမယ်..တံခါးကြီးက ပွင့်နေတာ…”
“ ဟာ…ဟုတ်သားပဲ….”
ထွန်းထွန်းက တံခါးကို ချက်ထိုးလိုက်ပြီး မတင်ရီမရှိရာ ပြန်လာသည်။ မတင်ရီမနှင့် ငါးလှမ်းလောက် အကွာတွင် သူ့ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အပေါ်အင်္ကျီကိုပါ ချွတ်လိုက်၏။ ထွန်းထွန်းပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးက တဆတ်ဆတ်နှင့် တောင်မတ်နေလေသည်။
ဟိုတစ်နေ့ညက သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို အားရပါးရလုပ်သွားခဲ့သော လီးကြီးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြီး မြင်လိုက်ရသောအခါ မတင်ရီမ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ည..ဘူတာက အပြန် လှည်းပေါ်မှာ လိုးခဲ့စဉ်က လီးကြီးမှန်းတော့သိသည်။ သို့သော် ဤမျှကြီးလိမ့်မည်ဟု တကယ် မထင်ခဲ့..။ သူမ မကြာမကြာ အသုံးပြုလေ့ရှိသော ခရမ်းသီးထက်တောင် ကြီးလို့နေသေးတာ…။
ထွန်းထွန်းက လီးတန်ကြီး တရမ်းရမ်းဖြင့် သူမထံ ဖြေးဖြေးချင်းလာနေပါသည်။ မတင်ရီမတစ်ယောက် လီးတန်ကြီးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်း ထလာပါသည်။ သူ့စောက်ဖုတ်နှင့် ရင်းနှီးပြီးသော လီးတန်ကြီးမို့ ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်း တလှုပ်လှုပ်နှင့် ရွထလာ၏။ အနားရောက်သောအခါ…
“ အင့်…ကိုင်ကြည့်စမ်း…မမ…”
ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ မျက်နှာနှင့် တစ်ပေလောက်အကွာတွင် မတ်တတ်ရပ်ပြောလိုက်၏။ လီးကြီးက အထက်သို့ ကော့တက်နေသည်ဖြစ်ရာ အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထလျက် သွေးကြောကြီးတွေ ဖုဖောင်းနေသည်ကို အနီးကပ်မြင်နေရသည်။
မတင်ရီမ အသည်းတွေအူတွေ ယားလာသည်။ စောက်ဖုတ်အုံမှလည်း လှိုက်လှိုက် ယားတက်လာသည်။
“ ဟောဗျာ…ကိုင်ကြည့်ပါလို့ ဆိုနေ….”
မတင်ရီမက ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးကို ထူးဆန်းသတ္တဝါ တစ်ကောင်ကဲ့သို့ တအံ့တသြကြီး ကြည့်နေစဉ် ထွန်းထွန်းက ဒုတိယအကြိမ် တိုက်တွန်းလိုက်သည့်အတွက် မျက်နှာတွင် ရှက်သွေးများ ဖြန်းကာ ပြုံးရိပ်ကလေး သမ်းသွားသည်။
ထို့နောက် မဝံ့မရဲဖြင့် အထက်သို့ ကော့မတ်ပြီး ထောင်နေသော လီးတန်ကြီးကို လက်ဖဝါးနုနုကလေးဖြင့် ဆုတ်ကိုင်ကာ အောက်သို့ဆွဲချလိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးက သန်မာလှသဖြင့် အားစိုက်၍ ဆွဲချမှ အောက်သို့ပါလာလေသည်။
နွေးနွေးရှိန်းရှိန်း လီးအတွေ့က လက်ဖဝါးမှတဆင့် ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်အုံကြီးဆီသို့ လှိုင်းထဖြတ်သန်းသွားသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ စစ်ခနဲ စစ်ခနဲ ဖြစ်နေပြီး စောက်ရည်ကြည်တွေ စိုစိမ့်ထွက်လာသည်။
မတင်ရီမက သူကိုင်ထားသော အရှိန်ကို လျှော့ချလိုက်လျင် အထက်သို့ ရုန်းကြွ၍ ကော့မတ်သွားပြန်သည်။ ဤသို့ အရှိန်လျှော့လိုက် ၊ အရှိန်ပြန်တင်လိုက်ဖြင့် လီးတန်ကြီးကို ခိုစီးသကဲ့သို့ အထပ်ထပ်ပြုလုပ်ရင်း ဆော့ကစားနေပါသည်။
ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် မဝင်းခင်နှင့် နောက်ဆုံးလိုးခဲ့သောနေ့မှာ သူ့အဒေါ်အသုဘ ရက်လည်ညက ဖြစ်သည်။ ထိုနေ့မှစ၍ ယနေ့ တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ကျော် ၁၄ ရက်နေ့အထိ (၇) ရက်တိုင်တိုင် မည်သည့်စောက်ဖုတ်မှ မလိုးဘဲ ပီယမန္တာန်မျာ ရွတ်ဖတ်ခြင်း၊ မကြည်ရှိန်နှင့် စီရင်ခဲ့သော ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ကို သိဒ္ဓိတင်ခြင်း၊ ဂဝံရုပ်တုကို စားဖွယ်သောက်ဖွယ်တို့ဖြင့် တင်သ၍ အသက်သွင်းခြင်း အပါအဝင် သူ့လီးတန်ကြီးကို အားဆေး လိမ်းဆေးတို့ဖြင့် အားဖြည့်လျက် သန်မာသထက် သန်မာအောင်၊ ကြီးထွားသထက် ကြီးထွားလာအောင် လေ့ကျင့်ပျိုးထောင် ပေးလျက်ရှိသည်။
သုတ်ကိုလည်း အတော်ကြာကြာ ထိန်းထားနိုင်အောင် အပူတပြင်း လေ့ကျင့်ခဲ့၏။ ထွန်းထွန်း လေ့ကျင့်ပုံမှာ နံနက်စောစော ခွေးလှေးယားသီးနှင့် ဖော်စပ်ထားသည့် ကာမအားတိုးဆေးကို လက်ဘက်ရည်ဇွန်းတစ်ဇွန်း လောက်စား၏။ ဆေးစားပြီး နာရီဝက်ခန့် လမ်းလျှောက်ရင်း မန္တာန် ရွတ်သည်။
နာရီဝက်စေ့လျင် ခွေးလှေးယားမြစ်နှင့် ဖော်စပ်ထားသော လိမ်းဆေးအဆီကို လီးတန်ကြီးပေါ် သုတ်လိမ်းဆုတ်နယ်ရင်း ခပ်ပြင်းပြင်း ဂွင်းတိုက်သည်။ သုတ်ရည်ထွက်ခါနီးလျင် ရပ်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ထိုင်ထလုပ်ရင်း အာရုံပြောင်းပစ်လိုက်၏။ လီးကြီး အရှိန်ပြန်ကျသွားသောအခါ နောက်တစ်ဖန် ဆေးပြန်လိမ်း၏။ စောစောကလို ဂွင်းခပ်ပြင်းပြင်း တိုက်သည်။ သုတ်ရေထွက်ခါနီးလျင် အားရုံပြောင်း၍ ထိုင်ထလုပ်သည်။
ဤပုံဤနည်းဖြင့် စိတ်တိုင်းကျသည်အထိ နေ့စဉ်ရက်ဆက် လေ့ကျင့်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့လီးတန်ကြီးမှာ အရည်အသွေးပြည့်ဝသော စံချိန်မီ သံမဏိချောင်းကြီးကဲ့သို့ မာထန်တောင့်တင်းနေပါတော့သည်။
မတင်ရီမက လီးတန်ကြီးကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်၊ ပြန်လွှတ်လိုက်လုပ်၍ ကစားနေစဉ်…
“ ဟာ……အခုမှ သတိရတယ်.. မမ….ခဏ..ခဏ……….”
ထွန်းထွန်းက အလန့်တကြား ပြောလိုက်သည့်အတွက် မတင်ရီမက ဆုပ်ကိုင်ထားသော လီးတန်ကြီးကို ရုတ်တရက် လွှတ်လိုက်မိသည်။ မျှားတံအားကုန်ဆွဲထားသည့်အတွက် ကွေးပါလာသော လေးကိုင်းသည် မျှားရွက်တိုင်နှင့် တပြိုင်နက် ကန်ထွက်သွားသလို ထို့အတူ ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးမှာလည်း မတင်ရီမ လက်ကလွတ်ထွက်သွားသည်ဆိုတာနဲ့ ချက်ဆီသို့ ကန်တက်သွားပါတော့သည်။
ထွန်းထွန်းက ပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီတို့ကို ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး သူ့စကားကို ပြန်ဆက်သည်။
“ မမ…ဖိနပ် အောက်မှာ ချွတ်ထားတာလား…”
“ ဟုတ်တယ်လေ… အောက်မှ မချွတ်လို့ ခေါင်မိုးပေါ် တင်ထားရမှာလား….”
မတင်ရီမက လီးတန်ကြီးကို ဆော့ကစားနေရာမှ ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်ရသဖြင့် ကျွဲမြီးတို အူပွနေပုံ ၇သည်..။
“ အဟင်းဟင်း….မမက ဒေါချည်းပဲ.. ပီးရင် တဝကြီး စားရမဲ့ဥစ္စာ ..၊ ဒီက စကားလဲ ဆုံးအောင် နားထောင်ပါအုံး…”
“ ပြော….ပြော…ဘာလဲ…”
မတင်ရီမက အရည်ရွှန်းလဲ့သော မျက်လုံးများဖြင့် မျက်စောင်းထိုးရင် ပြောသည်။
“ အပေါ့လေး ဘာလေး စွန့်ချင်ရင် သွားစွန့်ထား…ပြီးတော့ ဖိနပ်ကို ဒီအိမ်ပေါ် ယူလာခဲ့…ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း မေမေက အိမ်ပေါ်မတက်ဘူး စိတ်ချ၊ ဖေဖေလဲ မရှိဘူး..၊ မမကို ဒီအပေါ်မှာ ဝှက်ထားပြီး တစ်ညလုံး လိုးတောင် ရတယ် သိလား…”
“ အလိုတော်… ကျုပ်အိမ်က ကျုပ်ပျောက်လို့ ပြဿနာ တက်မှာပေါ့…လို့”
“ မောင်လေး ကြည့်စီစဉ်ပါ့မယ်…”
“ အဲလို ဆိုလဲပြီးရော… ဟွန်း….တော်တော်ထ….”
မတင်ရီမက တွန့်ကျေနေသော ထမီအင်္ကျီများကို ခပ်ပြန့်ပြန့်ဖြစ်သွားအောင် လုပ်လိုက်ပြီး အောက်ထပ်ဆင်းသွားသည်။ ထို့နောက် အိမ်သာထဲ သေးသွားပေါက်၏။ သေးက ဘယ်အချိန်ထဲက ထွက်ချင်နေမှန်း မသိ…တဖြန်းဖြန်းနဲ့ ပေါက်ချလိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ဖဝါးနှင့် ဖိပွတ်ရင်း နမ်းကြည့်လိုက်သည်။
ငါးဖောင်ရိုးနံ့လိုလို အနံ့တစ်မျိုးက စူးရှရှလေး ထွက်နေ၏။ ထို့ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို အတွင်းပါနှိုက်၍ ရေနှင့် အထပ်ထပ် ဆေးကြောသည်။ ပိုက်ဆံရှိသော သူဌေးတွေမို့ အိမ်သာက ရေလောင်းအိမ်သာ ဖြစ်သည်။ ဆပ်ပြာခွက်ထဲမှာလည်း အမွှေးခဲ ထည့်ထားသည်။
မတင်ရီမက နောက်တစ်ကြိမ် စောက်မွှေးမဲမဲအုံကြီးကိုပါ ရေလောင်းလိုက်ပြီး ဆပ်ပြာအမွှေးခဲနှင့် စောက်မွှေးအုံရော အတွင်းအပြင်ရော သေချာ ပွတ်နှိုက်ပြီး စိတ်တိုင်းကျအောင် ဆေးကြော ပွတ်တိုက်ပြီးမှ အိမ်သာထဲက ထွက်ခဲ့ကာ အပေါ်သို့ တက်လာသည်။ ထွန်းထွန်းပြောလိုက်သည့်အတိုင်း ဖိနပ်ကိုလည်း တစ်ခါတည်း ယူလာခဲ့သည်။
ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ လက်ထဲက ဖိနပ်ကို ယူပြီး သူ့အခန်းထဲ ဝှက်ထားလိုက်သည်။
“ လာ …မမ… ဒီအခန်းထဲ အသာဝင်နေလိုက်…”
မတင်ရီမကို အခန်းထဲဝင်ခိုင်းပြီး ထွန်းထွန်း အောက်ထပ် ဆင်းလာသည်။ မတင်ရီမတို့ အိမ်ဖက်သို့ ခပ် သွက်သွက်ထွက်လာခဲ့၏။ မတင်ရီမ တပည့်မ စက်ချုပ်သမများကို မတင်ရီမ ကျွန်းပေါ်မှာ အကြွေးသွားတောင်းစရာ ရှိ၍ မိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်မည်ဖြစ်ကြောင်း သွားပြောပြီး ခပ်သုတ်သုတ် ပြန်လာခဲ့သည်။
ပြန်ရောက်သည်နှင့် အိမ်သာထဲဝင်ပြီး သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆပ်ပြာအထပ်ထပ်နဲ့ ဆေးကြောလိုက်သည်။ သူ အိမ်သာထဲကအထွက် အပေါ်ထပ်တက်မည်ပြုစဉ် သူ့အမေ ပြန်ရောက်လာတော့၏။
“ သား…တင်ရီမ ပြန်သွားပလား….”
“ ဟုတ်ကဲ့မေမေ… ပြန်သွားတာ တော်တော်တောင် ကြာပြီ…”
“ မင်းကိုတော့ ခင်ရှာပါတယ်ကွယ်… သူ့ခမျာ အလုပ်ကို ဦးဆောင်နေရတာဆိုတော့ လိုအပ်တဲ့ အကူအညီရှိရင် ပေးလိုက်ပါနော်…သား..၊ ဒီရွာမှာ ကိုယ့်ဒူးကိုယ်ချွန် ကြိုးစားနေတဲ့ အာဂ မိန်းမ သားရဲ့…”
“ အာဂမိန်းမ မဟုတ်ပါဘူး အမေရာ… ရုပ်ရည်လဲရှိ ၊အလုပ်အကိုင်လဲရှိပါလျက်နဲ့ လင်ကောင်းရအောင် မယူနိုင်ဘူး…”
“ အောင်မယ်…သောက်ရမ်းမပြောနဲ့ တော်ရေ့..၊ သူကိုယ်တိုင်က မယူတာ..သူ့ကိုကြိုက်သူတွေ ပေါမှပေါ…၊ တစ်ပိုင်းကို သေနေကြတာ…”
“ အပျိုကြီးကော စစ်လို့လား အမေရာ…”
“ အင်း…ဒီရွာမှာတော့ ဘာအသံမှ မထွက်ဖူးဘူး….ဒါပေမယ့် စစ်မစစ်တော့ သူမှ သိမှာပေါ့ သားရဲ့…အဟင်း ဟင်း….”
ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ ကြားအောင် တမင်ပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့အမေကတော့ မတင်ရီမ တကယ်မရှိဘူးထင်၍ ရင်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း ချီးမွမ်းခန်းတွေ ဖွင့်နေသည်။
“ ဒါပေမယ့် အမေရာ.. အပျိုကြီးအမည်ခံပြီး တိတ်တိတ်ပုန်း ခိုးစားနေတဲ့သူတွေ ပြည့်လို့… အဟား..ဟား…..”
“ သားနော်.. သူများကို မှိုချိုးမျှစ်ချိုး မပြောရဘူး… ဒါမျိုး မေမေ မကြိုက်ဘူး သိလား…”
“ အလကား စတာပါ အမေရ..၊ အော် ဒါနဲ့ အမေ…”
“ ဟေ….ဘာလဲ ပြော သား…”
“ ကျနော့် အဓိဋ္ဌာန်လုပ်ငန်းကြီး မပြီးသေးဘူး ၊ ဒီတစ်ခါ တံခါးဂျက် ချထားမယ်၊ စောစောက တံခါးပိတ်မထားမိဘူး..၊ မတင်ရီမ အပေါ်စွတ်တက်လာတာ ဟိုစကားပြော ဒီစကားပြောနဲ့ အဓိဋ္ဌာန်ပျက်တယ် အမေရ…နော်…”
“ အေး အေး…မင့်သဘော မင်းသဘော…”
ထွန်းထွန်းအမေကမူ သူ့သား ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ အဓိဋ္ဌာန် ဝင်နေသည်ဆို၍ သဘောစွတ်ကျနေသည်။ ထွန်းထွန်းတို့သားအမိ ပြောနေကြတာကို မတင်ရီမ အပေါ်ထပ်က အတိုင်းသား ကြားနေရသည်။ ကျေလည်းကျေနပ်၊ ဒေါသလည်း ဖြစ်နေပါ၏။ ကျေနပ်တာက ထွန်းထွန်းအမေကြောင့်..၊ မကျေနပ်တာကတော့ ထွန်းထွန်း စကားကြောင့် ဖြစ်၏..။
“ ဟွန်း… သေချင်းဆိုးလေး…ငါးပိချက်.. အပျိုကြီးစစ်မစစ်ဆိုတာရော.. တိတ်တိတ်ပုန်း ခိုးစားတတ်တာတွေရော စုံလို့..၊ ငါ့ကို လိုးနေတာက သူ..ပြီးတော့ ဒီတစ်သက် ငါအလိုးခံဘူးတာလဲ သူ.. ..ဟွန်း ဒါနဲ့များ သေချင်းဆိုးလေး သိရောပေါ့…လာမှ ပေါင်တွင်းကြောကို ပြတ်ထွက်သွားအောင် ဆွဲလိမ်ပစ်လိုက်အုံးမယ်..၊ ”
မတင်ရီမတစ်ယောက် အခန်းထဲကနေ ပြုံးရွှင်သော မျက်နှာဖြင့် ဟန်ဆောင်ဒေါသ ထွက်နေပါတော့သည်။
ထွန်းထွန်းက တံခါးမကြီးကို ဂျက်ထိုးပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ ခုတင်ပေါ် တစောင်းထိုင်နေသော မတင်ရီမကို ပြေးဖက်လိုက်၏။ မတင်ရီမက လုံးဝအဖက်မခံ။ ဟိုရှောင်ဒီရှောင်နှင့် ရုန်းကန်နေသည်။ ထွန်းထွန်းကလည်း မရမက ဖက်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ မတင်ရီမတစ်ယောက် ထွန်းထွန်းရင်ခွင်ထဲသို့ ကျရောက်သွားပါတော့၏။
မျက်နှာကို ထပ်တလဲလဲ နမ်းပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တစ်ရှိုက်မက်မက် စုပ်နမ်းရင်း ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ဝါးနှင့် အုပ်ကာ ပွတ်ပေးသည်။ မတင်ရီမ လက်မြှောက်အရှုံးပေးကာ မျက်လုံးမှေးစင်းလျှက် ထွန်းထွန်းပြုသမျှ ငြိမ်ခံနေရပါတော့သည်။
ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ စောက်စေ့ငုတ်ပြူးပြူးကြီးကို လက်ခလယ်ထိပ်ဖြင့် ပွတ်ချေပေးလိုက်သောအခါ….
“ အင့်..ဟင့်…. ဟင့်….အို… အင့်……အ…. ဟင့်ဟင့်..ကျွတ်ကျွတ်… “
မတင်ရီမ တစ်ကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးသွားပါတော့သည်။ ထွန်းထွန်းရဲ့အိမ်က သာမန်အိမ်တွေထက် ပိုမြင့်ပြီး အခိုင်အမာ ဆောက်လုပ်ထားသည့်အတွက် အပေါ်ထပ်က သာမန်အသံမျှကို အောက်ထပ်က လုံးဝမကြားနိုင်ပါ..။ အခင်းကြမ်းတွေကလည်း တစ်လက်မဒု လျှာထိုးသစ်မာတွေမို့ လှုပ်ရှားမှုများကို အောက်ထပ်က သိနိုင်ခြင်း မရှိပါချေ..။
ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို နှိုက်ဆွလျှက်ကပင် …
“ မမ….”
“ ဟင်……..“
မတင်ရီမက လှိုက်မောသံကြီးနှင့် ထူးသည်။
“ စိတ်ချလက်ချ ခံတော့နော်..၊ မမအိမ်ကို ကျွန်းထဲ အကြွေးတောင်းသွားမှာ ညမိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်မယ်လို့ ပြောထားပြီးပြီ…ဟဲဟဲ…. ပိုင်ဘူးလား…ဗျာ…”
အခုမှ သူမကို ထွန်းထွန်း အပုတ်ချထားတာ သတိရပြီး…
“ အင့်…ပိုင်အုံးမယ်… ပိုင်အုံးမယ်….ကဲ ကဲ….”
ထွန်းထွန်း ပေါင်တွင်းကြောကို ဆွဲလိမ်ပစ်လိုက်၏။
“ အား….အား…. နာ…နာတယ်…မမရ…..”
“ နာ…သေလေ… စောစောက ဘာလို့ ငါ့ကို အပုတ်ချရတာလဲ…ဟင်း….”
ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမကို ဖမ်းဆွဲရင်း ပြော၏။
“ လာ…မမ အပြင်ထွက်ရအောင် ၊ မောင်လေး လက်ဖွဲ့စီရင်ချင်လို့…ပြီးတော့ မမအံ့သြသွားအောင် ပြစရာလဲ ရှိတယ်…”
မတင်ရီမ ဘာမသိညာမသိနှင့် အူကြောင်ကြောင်လေး ပါလာသည်။
“ ဒီမယ်….ရော့….”
ထွန်းထွန်းက စာရွက်ပိုင်းလေးတစ်ခု လှမ်းပေးသည်။ မတင်ရီမ ဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။
“ ယနေ့ ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ စီရင်ရမည်၊ သက်ဆိုင်သူ မိန်းမတစ်ယောက်လာစေ… ရောက်လာသူသည် ငါနဲ့ ဘဝတစ်ပါးက ရေစက်မကင်းသူ ဖြစ်ရမည်…ဥုံ ဧဟံဧဟိ…”
စာကိုဖတ်ရင်း မတင်ရီမ မျက်နှာ ရှက်သွေးဖြန်းကာ ပြုံးကြည်ဝင်းပနေ၏။
“ နေပါအုံး… ဒီ..ဥုံဧဟံဧဟိ ဆိုတာက ဘာလဲ…”
“ ဥုံ…လာ လာ…ပေါ့ မမရာ…”
“ ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ဆိုတာက…”
“ ပီယသိဒ္ဓိ အဆောင်လက်ဖွဲ့လေ မမရဲ့… ဒီလက်ဖွဲ့က မိန်းမနဲ့ ကာမစပ်ယှက်ပြီး စီရင်ရတာ…”
“ ဘာလဲ …. နင်က မိန်းမပွေဖို့လား…..၊ ဟင်း…ပွေလို့ကတော့ …သေဖို့သာ ပြင်…ဟွန့်……”
“ ဟာ….ကြံကြီးစည်ရာဗျာ… ကြီးပွားတိုးတက်ရေး အတွက် အထောက်အကူရအောင်လို့ပါ…ဒီမယ်…ဟောဒီလက်ဖွဲ့စီရင်နည်းကို ဟောဒီရှေးဟောင်းပေထဲက မောင်လေးကူးထားတာ…ရော့ ဖတ်ကြည့်…”
ထွန်းထွန်းက စာရွက်တစ်ရွက်ကို ထုတ်ပေးလိုက်ပြန်၏။ မတင်ရီမ ဖတ်ကြည့်သောအခါ အောက်ပါအတိုင်း တွေ့၇သည်။
“ မိန်းမ၏ နို့နှစ်လုံးအကြားနား ရွှေပြားတင်၍ အောက်ပါအတိုင်း အင်းဘောင်ခတ်ပါ…အင်းဘောင်ခတ်ပြီးလျှင် လီးနှင့်စောက်ဖုတ်ချင်းတေ့၍ (ဂ) အက္ခရာကို ရေးပါ၊ ထို့နောက် လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ ဒစ်မြုပ်ရုံသွင်း၍ (ပ) အက္ခရာကို ရေးပါ။ ထို့နောက် လီးကို တစ်ဝက်ကျော်ကျော် သွင်းမြှုပ်ပြီး (ယ) အက္ခရာကို ရေးပါ။ ထို့နောက် လီးကို အဆုံးထိဝင်အောင် သွင်းမြှုပ်ပြီး (အ) အက္ခရာကို ရေးပါ..။
ထိုသို့ရေးပြီးနောက် မိန်းမ၏ နဖူးပြင်ပေါ်မှတင်၍ လိပ်ရမည်။ လိပ်နေစဉ် အောက်ပါမန္တာန်ကို (၃၇)ခေါက် ရွတ်ဆိုရမည်။ (မှတ်ချက်) လီးကို နှုတ်မပစ်ရ၊ သွင်းမြဲအတိုင်း သွင်းထားရမည်။
“ ဥုံ… မုံစလိန္ဒာ တောသာယာ… ကသည့်မုဆိုး ငါ့ကိုလိုး လိုသည်ကိုလည်း ငါမသိ ..ဝင်လေ တစွိစွိ….”
(၃၇) ခေါက် ရွတ်ပြီးလျှင် ထိုလက်ဖွဲ့ကို မိန်းမပါးစပ်ထဲ ငုံခိုင်းပြီး ကာမစပ်ယှက်မှု ပြီးဆုံးသည်အထိ ဆက်ဆံရမည်။ ထိုသို့ဆက်ဆံရင်းက သုတ်ရည်မထွက်ခင်အထိ ထို မန္တာန်ကို ရွတ်ဆိုရမည်။ သုတ်ရည်ထွက်နေစဉ် အောက်ပါမန္တာန်ကို ရွတ်ရမည်။
“ ဥုံ…ဒေဝါ..ဒေဝီ…မှိုင်း ဆရာမှိုင်း….”
ဟော… ဘသား မိုးရိပ်. …ဟော ဘသမီး မိုးရိပ်..အမောင်ပြူး…ပြူးသတည်း…အမိပြူး.ရူးသတည်း… နေ့လည်းရူးစေလေ…ပြူးလည်းပြူးစေလေ… ရူးလည်း ရူးစေလေ…ဥုံ..ပီယေဒေဝါ..ပီယာ ဒေဝီ… အမှောင်ရွှင် ကြာမည် တကြည့်ကြည့်… အမယ်ရွှင် ခင်မည် တအိအိ ပီယေဟိ..သမဉ္စဟောဂေါ သွားဟ…
သုတ်ရည်များ ပြောင်စင်အောင် သုတ်ပြီးလျှင် လီးတန်ကြီးကို မနှုတ်သေးဘဲ ဆက်လက်သွင်းထားပြီး အောက်ပါမန္တာန်ကို (၃၇) ခေါက် အဆုံးသတ် ရွတ်ဖတ်ရမည်။ ပြီးလျှင် မိန်းမပါးစပ်ထဲ ငုံထားသော လက်ဖွဲ့ကို ယူ၍ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ ထည့်သွင်းကာ အပေါ်က လက်ဝါးနှင့် အုပ်ထား၍ အောက်ပါမန္တာန်ကို (၃၇)ခေါက် ရွတ်ရပါမည်။
ဤလမ်းညွှန်ချက်အတိုင်း အောက်မြင်စွာ ဆောင်ရွက်နိုင်ခြင်းသည်။ ပီယသိဒ္ဒိ ပြီးမြောက်သော ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ ဖြစ်ပါတော့သတည်း….။ လက်ဖွဲ့ကို ဆပ်ပြာနှင့် ပြောင်အောင်ဆေးကြောပြီးလျှင် အကြောင်းရှိက နှုတ်တွင်ငုံ၍ ပြောဆိုက သမ္ဗဣစိတံ.. အလိုကိစ္စအားလုံး ပြီးမြောက်နိုင်၏။
မတင်ရီမက ရှေးဟောင်းစာပေထဲက ကူးထားသော စာများကို ဖတ်အပြီး ထွန်းထွန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ကြည်နူးခြင်း ပီတိလှိုင်းတွေ ဖုံးလွှမ်းနေသည်။
ထွန်းထွန်းကိုလည်း ရမ္မက်ရောင်လွှမ်းသည့် တောက်ပရွှန်းစိုသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် ကြည့်နေ၏။
“ ကဲ…ဘယ့်နှယ်လဲ… မမ လုပ်ငန်းစတော့မလား…”
“ ဟင့်အင်း…နိုးပဲ…လုံးဝ ..လုံးဝ လက်မခံနိုင်ဘူး…”
မတင်ရီမက ခပ်တည်တည်ဖြင့် ပြောရင်း… သူမအပေါ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးများကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်နေ၏။ ဖြူဝင်းနုထွတ်ပြီး အိစက်မို့ထွားသော နို့အုံကြီးနှစ်မွှာက အတွင်းခံအင်္ကျီကို ရုန်းကန်ထွက်တော့မည့်ပမာ တင်းရင်းဖောင်းကားနေသည်။ မတင်ရီမက လက်နှစ်ဖက်ကို ကျောဖက်သို့ပို့ပြီး ဘရာစီယာချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်ကာ အတွင်းခံအင်္ကျီကို ချွတ်ယူလိုက်သည်။
တင်းရင်းမို့မောက်သော နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးများက ဘွားခနဲပေါ်ထွက်လာသည်။ နို့သီးခေါင်း နီနီလေးနှင့် ၎င်းပတ်လည်ရှိ နီညိုရောင်သမ်းနေသော နေရာတဝိုက်မှာ စူစူတင်းတင်း ဝင်းဝင်းဖောင်းဖောင်းလေး ဖြစ်နေသည်။ ထွန်းထွန်းက လှပအိစက်သော နို့အုံမို့မို့ကြီးကို မျက်နှာအပ်ကာ အထပ်ထပ်နမ်းရှုံ့လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းတောင့်တောင့်လေးကို ပါးစပ်ဖြင့် စို့လိုက်ပါတော့သည်။
“ ပြွတ်…..ပြွတ်….. ပြွတ်…….ပြွတ်…ပြတ်…..ပြတ်….ပြတ်….”
“ အား…အား…….အင့်……အမေ့…အား……”
မတင်ရီမတစ်ယောက် ကာမအကြောပေါင်းတစ်ထောင် ပွင့်ကန်လာပြီး ခါးကော့ရင်မော့လျှက် ဘယ်ညာပခုံးနှစ်ဖက်လည်း လှုပ်ရမ်းကာ မျက်စိစုံမှိတ်ပြီး ခံနေရပါတော့သည်။
“ ပြွတ်……ပြွတ်….ပြွတ်……….ပြီ…..ပြိ……..ပြတ်………ပြွတ်…….”
“ ရှီး….ကျွတ်….အား……ဖွတ်………စွပ်…ပလွတ်…..အမေ့……အား..ဟား…ဟင်း အင့်…အို အမေ့…အင့်…ယား….ယား တယ် ကွာ…. ဟင်း ဟင်း… အင်း..အား..အမေ့… ကျွတ်..ကျွတ်…….”
ထွန်းထွန်းက ဒူးထောက်လျှက် မတင်ရီမခါးကို မရွှေ့ပြီး နို့ကိုစို့ပေးသည်။ မတင်ရီမ လက်နှစ်ဖက်က ထွန်းထွန်းခေါင်းကို တင်းနေအောင် ဖိထားသည်။ နှာခေါင်းဝကို နို့အုံမို့မို့က ပိတ်မသွားရလေအောင် နို့သီးခေါင်းကို အဆက်မပြတ် စို့လျှက်ရှိသည်။
“ ပြွတ်…ပြွတ်…ပြတ်….ပလွတ်…ပြစ်……ပြိ……”
“ အ…အမလေး… အား …ရှီး….ကျွတ်ကျွတ်… ..”
မတင်ရီမ စောက်ခေါင်းထဲ လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ယားယားတက်လာသည်။
“ ဟင်း…ဟင်း….တော်…တော်ပါအုံး မောင်လေးရယ်.. မောင်… မမ စောက်ရည်တွေ ထွက်ကုန်လိမ့်မယ်….”
မတင်ရီမက အတင်းတောင်းပန်မှ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် နို့စို့ခြင်းကို ရပ်လိုက်တော့သည်။ မတင်ရီမ ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချရင်း ရီဝေသော မျက်လုံးအစုံဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။
“ ဟွန်း…သိပ်တတ်တာပဲ…မမဖြင့် ကောင်းလွန်းလို့ အသက်ထွက်သွားမတတ် မှတ်ရတယ်.. ဟွန်း ငါးပိချက် မို့သာ တော်တော့တယ်.. ”
မတင်ရီမက အပြုံးတစ်ဝက် အရှက်မျက်နှာဖြင့် ဆို၏။
သူတို့နှစ်ယောက် အိမ်ပေါ်မှာ ဖြစ်ချင်သလို ဖြစ်နေကြစဉ် ထွန်းထွန်းအမေ ဒေါ်ရီမြင့်က မီးဖိုခန်းအရှေ့ ခါးပြင်ပေါ်တွင် ပြောင်းဖူးစေ့တွေ ရွေးနေ၏။ မီးဖိုခန်း နှင့် လူနေအိမ်မကြီးမှာ ပေ ၄၀ လောက် ကွာသည်။ မီးဖိုခန်းဆိုသော်လည်း သုံးနှစ်ပတ်လည် ပျဉ်ခင်းထရံကာ သွပ်မိုးဖြစ်သည်။ ခေါင်းရင်းဘက်တွင် ၁၅ ပေလောက် ပတ်လည် ခပြင်ထုတ်ထား၏။
မိုးလေဝသကင်းစင်လျှက် တောဓလေ့မို့ ဧည့်သည်လာလျှင်လည်း ထိုခပြင်မှာပင် ဧည့်ခံသည်။
ထိုစဉ် မဝင်းခင် ရောက်လာသည်။ အသုဘတုန်းက ခေတ္တယူသုံးထားသော အကြွေးများ လာဆပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။
“ ညည်းကလဲအေ.. ဖြေးဖြေးမှ ပေးလည်း ရသားနဲ့…”
“ အစ်မကလဲ အဆင်ပြေတုန်းလေး ပေးထားရတာလေ..”
“ အင့်…တဝက်ပြန်ယူသွား…”
ဒေါ်ရီမြင့်က ငွေငါးထောင်အနက်မှ ၂၅၀၀ ကျပ် ပြန်ပေးလိုက်သည်။
“ နေပါစေ အစ်မရဲ့..”
“ အိုအေ.. ရှော်လိုက်တာ. .. ယူသွားစမ်းပါ…”
“ အစ်ကိုကြီး မရှိဘူးလား…”
“ အေး..ရက်လည်ပြီးနောက်တစ်ရက် မြေပဲဝယ်ထွက်လေရဲ့..၊ ၃ ညအိပ်လောက်တော့ ကြာမယ်လို့ မှာသွားတာပဲ…”
မဝင်းခင်က ထွန်းထွန်းအကြောင်း မေးချင်သည်။ သို့သော် မေးဖို့ခက်နေ၏။ တစ်နေ့က အဓိဋ္ဌာန်ဝင်နေသည်ဟု ပြောထားပြီး ဖြစ်သည်။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ တံခါးတွေ ပိတ်ထား၏။ ထွန်းထွန်းကို အရမ်းတွေ့ချင်နေသည်။ ထွန်းထွန်းပေးခဲ့သည့် အချစ်ဝေဒနာတွေက သူမ၏ ရိုးတွင်းချဉ်ဆီအထိ စွဲခိုင်နေပြီ ဖြစ်တော့သည်။
မဝင်းခင်တစ်ယောက် ထွန်းထွန်း အမေ အလစ်တွင် အိမ်ပေါ်ထပ်သို့ မကြာခဏ ခိုးကြည့်မိသည်။ အောက်မှ စကားပြောသံတွေ ကြားရသဖြင့် ထွန်းထွန်းလည်း တံခါးပေါက်မှ အောက်သို့ ချောင်းကြည့်မိရာ မဝင်းခင် ကြည့်နေသည်နှင့် တိုက်ဆိုင်သွားသည်။
မဝင်းခင် မျက်နှာမှာ သူ့ကိုတွေ့ချင်သည့် ဆန္ဒတွေ ပြည့်လျှမ်းနေကြောင်း ပေါ်လွင်ထင်ရှားနေ၏။ မဝင်းခင် အပေါ် သနားစိတ်တွေ ဝင်လာသည်။ မဝင်းခင်နှင့် ချစ်ရည်လူးကာ မြူးထူးပျော်ပါးခဲ့ရပုံတွေကို တရေးရေး မြင်ယောင်မိ၍ ထွန်းထွန်း အပေါ်က ချောင်းကြည့်နေတာ ကြာလွန်းသဖြင့် မတင်ရီမက အဝတ်မဲ့ကိုယ်လုံးကြီးဖြင့် ထလိုက်လာသည်။
ပြီးတော့ အပေါ်က ချောင်းကြည့်၏။ ထွန်းထွန်းအမေနှင့် စကားပြောလိုက် အလစ်တွင် အပေါ်ကြည့်လိုက် လုပ်နေသော မဝင်းခင်ဖြစ်နေပုံကို တွေ့၇သည်။ မတင်ရီမ စိတ်ထဲ အူပွလာသည်။ ..ဟင်း… မိန်းမမြင်တိုင်း ငန်းတတ်တဲ့ ငါးပိချက်… သိကြရောပေါ့…ဟု စိတ်ထဲက ကြိမ်းဝါးကာ ထွန်းထွန်း၏ ငေါက်တောက် တောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးကို ခပ်တင်းတင်း ဆွဲကာ ခေါ်လာသည်။
“ အား….အ…. အသာလုပ်ပါ… မမရဲ့…”
ထွန်းထွန်း ယက်ကန်ယက်ကန် နှင့် ပါလာသည်။
“ ဘာလဲ….နင်က ဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ကို လုပ်ချင်နေတာလား…ဟင်…”
“ မဟုတ်တာ မမကလဲ ဒီမှာ ချစ်သဲကြီး တစ်ယောက်လုံး ရှိနေတာပဲဟာ…”
“ ဒါဖြင့် ဘာလို့ ဒီလောက်ကြီးကြာအောင် ကြည့်နေရတာလဲ လို့…”
မတင်ရီမက ဦးစွာထိုင်လိုက်သည်။ သို့သော် လက်က ထွန်းထွန်း လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိတုန်း..။ ထွန်းထွန်းက မတ်တတ်ရပ်နေဆဲမို့ လီးကြီးကို ဆောင့်ဆွဲရင်း ..လာ ထိုင်တော့… ဟု ပြောလိုက်သည်။
ထွန်းထွန်း ထိုင်လိုက်ရတော့သည်။ မထိုင်လို့လည်း မဖြစ်..၊ မတင်ရီမ ဆောင့်ဆွဲပုံက လီးတန်ကြီး ပြတ်ထွက်သွားနိုင်သည်။
“ မမက ဘာသိလို့လဲ… မဝင်းခင်က စောက်တင်းပြောတတ်တယ် ဗျ…၊ ဟိုတစ်နေ့ကလဲ အမေ့ကို ဘာတွေ ပြောနေတာ မှတ်လဲ…”
“ ဘယ်သိမှာလဲ…”
မတင်ရီမက ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ မျက်စောင်းထိုး၏။
“ အမသားကို ပစ်မထားနဲ့နော်… ဒီအရွယ်လေးနဲ့ အဓိဋ္ဌာန်တွေဘာတွေ ဝင်လို့ ဟင်း… ရူးသွားအုံးမယ်… သိလား… အဲဒီလို ပြောသွားတာ မမရ…”
ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ ကျေနပ်အောင် ဖြီးဖြန်းနေခြင်းသာ ဖြစ်ပါ၏။
“ ကဲဟာ..ကြာတယ်… လက်ဖွဲ့ဆိုတာ လုပ်တော့၊ ပြီးရင်ပြန်မယ်…”
မနာလို မခံချင်စိတ်ကြောင့် မတင်ရီမ ကျွဲမြီးတိုနေပုံရသည်။ ဒေါသစိတ်ကြောင့် စောစောက ဖီလင်တွေ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ မတင်ရီမက အပျိုကြီးဆိုတော့ သဝန်တိုသည်။ သူကလည်း ..သူပဲကိုး..။
ထွန်းထွန်းက အိပ်ခန်းထဲဝင်ပြီး တစ်ထွာခန့်ရှိသော နှစ်ယောက်အိပ်မွေ့ယာကို မထုတ်လာပြီး မြောက်ဘက်နံရံကပ်၍ ခင်းလိုက်သည်။ မှန်တံခါးတွေ အလုံပိတ်ထားသည့်တိုင် မှန်ပြတင်းတွေမို့ အိမ်ထဲတွင် လင်းနေသည်။
မတင်ရီမက ထွန်းထွန်းကို မကြည်ပေါက်နှင့် ကြည့်ရင်း ငူငူကြီး ရပ်နေ၏။ ထွန်းထွန်းက စိနေသော ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နဲ့ထိုးဖြဲလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကို လျှာနှင့်ပင့်ယက်လိုက်သည်။ မတင်ရီမ တစ်ကိုယ်လုံး ဖြိုးခနဲဖြင်းခနဲ ဖြစ်သွား၏။ စိတ်ကောက်နေတာ တစ်ဝက်ပြေသွား၏။
ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်လွှာကို လက်နှင့်ဖြဲလိုက်ပြီး အရည်လဲ့ကာ နီရဲဖူးတစ်နေသည့် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုများကို လျှာဖျားဖြင့် ပွတ်ဆွဲယက်လိုက်သည်။
အီးခနဲ..အသံထွက်ကာ လည်ပင်းကြောကြီးတွေ အပြိုင်းပြိုင်း ထလျက် ခေါင်းက နောက်သို့ လန်သွားသည်။ ပေါင်နှစ်ခြမ်းလည်း ဘေးသို့ ကားထွက်သွား၏။ ထွန်းထွန်းက သူ့နှုတ်ခမ်းဖြင့် စောက်ဖုတ်ကိုတေ့လျက် နီနုနု အတွင်းသားတွေကို ရှူးခနဲ စုတ်လိုက်သည်။
မတင်ရီမတစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ခနဲ မတ်သွားပြီး ကိုယ်တွင်းက ကလီစာတွေ ဆွဲနှုတ်ခံရသလား အောက်မေ့ရအောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ အရှိန်ဟုန် ကြီးမားပြင်းထန်သော ကာမဝေဒနာကြီးကို ခံစားလိုက်ရ၏။
ထွန်းထွန်း စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုထဲသို့ လျှာကြီးထိုးသွင်းကာ ဝဲယာ ထက်အောက် နှံ့စပ်အောင် မွှေနှောက်နေပြန်သည်။
“ ပြွတ်…ပြွတ်…ပြတ်….ပြိ……ပြစ်……ပြွတ်……ပလွတ်….ပလစ်….ပြွတ်….”
“အမလေး…. အီး…..အီးဟီး…. အား..အား…ကျွတ်..ကျွတ်…. ..”
မတင်ရီမ ကိုယ်လုံးကြီးမှာ မတ်တတ်ရပ်နေရာမှ ဘေးသို့ပစ်လဲကျသွားသည်။ သို့သော် အောက်သို့ ဘုန်းခနဲ မကျခင် ထွန်းထွန်းက ဖမ်းထိန်းထားလိုက်သည်။
“ အင်းဟင်း….အင်း….အင့်…. အမလေး… အမေ့…အမေရေ… အား.အမလေး… ဟင်းဟင်း….ဟင်း.. အင်း.အင်း……”
စကားလည်းမပြောနိုင် ၊ မျက်စိကို စုံမှိတ်ပြီး ပါးစပ်ကြီးဟလျှက် သတိလက်လွတ် ဖြစ်နေရှာ၏။ လီးစစ်စစ် အရသာကို လုံးဝမတွေ့ဘူးသေးသော အပျိုကြီးမို့ တစ်ခါမှ မခံစားဘူးသော ကာမအရသာထူးကြောင့် သွေးလေခြောက်ခြားပြီး ရူးသွပ်သွားနိုင်၏။
ထွန်းထွန်းမှာ အကြံတစ်ခု ရသွား၏။ သူ့အခန်းထဲမှာ အသင့်ရှိနေသော လူပျံတော် သွေးဆေးနှင့်စပ်ထားသည့် မီးတောက်အရက်ပုလင်းကို သွားယူလိုက်သည်။ ရေဗူးနှင့် ရေခွက်နှစ်ခွက်ပါ ယူလာခဲ့၏။ ပန်းကန်နှစ်လုံးထဲသို့ အရက်အပြည့် ထည့်လိုက်၏။
“ မမ…ထပါအုံး… လန်းသွားအောင် ဒါလေး သောက်လိုက်…”
“ ကဲ…မမ ထလိုက်အုံးနော်… အမောပြေသွားအောင် ဒါလေး သောက်လိုက်…”
..........................................................................................................................
“ ရော့…သောက်လိုက်အုံး…”
ထွန်းထွန်းက တစ်ခွက်ထပ်ငှဲ့ပေးလိုက်၏။ မတင်ရီမ အရက် တရှိန်ထိုး သောက်ချလိုက်သည်။ အခုမှ သွေးလည်ပတ်မှု မှန်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး လန်းဆန်းလာတော့၏။
“ ဟွန်း… အသက်ကလေးက ငချွတ်အရွယ် ရှိသေးတယ်..သိပ်တတ်နေတာပေါ့လေ…”
မတင်ရီမက ချစ်မျက်စောင်းလေး ထိုးရင်း ပြော၏။
“ ဘဝပေး ကုသိုလ်ပေါ့ မမရာ…”
“ တဏှာရူး ရူးတယ်ပေါ့… ဘာ ဘဝပေးကုသိုလ်လဲ… ”
“ အံမာ…မှိုချိုးမျှစ်ချိုးနဲ့…. ၊ အဲဒီလို ဘူးလို့လဲ ကာမအရသာထူးကြီးကို မမ တဝကြီး ခံစားရတာ မဟုတ်ဘူးလား… ”
“ မမ…မောင်လေးကို ချစ်လား..”
“ ဟင့်အင်း…”
“ ဒါဖြင့် ဘာလို့ ခံတာလဲ…”
“ စောက်မြင်ကပ်လို့…”
အခု .. နေ့လည်ခင်းကြီးလည်း ဖြစ်၊ အိမ်ကလည်း မှန်တံခါးတွေ တပ်ထားသည်ဖြစ်ရာ အပေါ်ထပ်တစ်ခုလုံး လင်းထိန်နေသည်။ ထို့ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို တဝကြီး ကြည့်လိုက်သည်။ စောက်မွှေးအုံကြီးက နက်မှောင်အုပ်ခဲနေပြီး ဆီးခုံမို့မို့ကြီးက ဖြူဝင်းအိနေသည်။
ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်လွှာကို လက်နှင့်အသာဖြဲကြည့်ရာ နီရဲနေသော အတွင်းသားနုနုတွေမှာ စောက်ရည်ကြည်တို့နှင့် စိုလက်နေသည်။ ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဖြဲထားလျက်ကပင် သူ့နှာခေါင်းဝကို မြှုပ်၍ ရှူးခနဲ နမ်းလိုက်သည်။
စောစောက သေးပေါက်ရင်း ရေဆေးထားသည်ဖြစ်ရာ ပင်ကိုယ်အဖုတ်နံ့ သင်းသင်းလေးသာ ထွက်နေသည်။ ပူနွေးသော နှာခေါင်းလေနှင့် ရှိုက်နမ်းခြင်း ခံလိုက်ရသည့်အတွက် မတင်ရီမ ဖင်ဆုံကြီးမှာ ကြွတက်လာပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း အထက်သို့ ပြူတင်းကော့တက်လာသည်။ ထွန်းထွန်းက လျှာဖျားကိုစု၍ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေကြား ထိုးထည့်လိုက်သည်။
“ အီး …ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်… အား…အမလေး… အား..အ.င့်… ”
မတင်ရီမ နို့အုံတင်းတင်းကြီးမှာ နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်နေပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်၍ ခါးကြီးကော့တက်လာ၏။ ထွန်းထွန်းက သူ့လျှာနွေးနွေးကြီးကို ကြုံ့လိုက် ဆန့်လိုက် မြှုပ်လိုက် လုပ်ရင်း ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့် ထိုးဆွမွှေနှောက်လေသည်။
“ အား…. မောင်လေးရယ်… ”
“ တော်…တော်ပါအုံးနော်… နော်လို့… မမ စောက်ဖုတ်ကြီး ပွင့်ကန်ထွက်တော့မယ်.. အမလေး… အား… …”
ထွန်းထွန်း စိတ်ထဲမှာ တော်လောက်ပြီဟု အောင့်မေ့မိ၏။ ထို့ကြောင့် စောက်ဖုတ်ယက်ပေးခြင်းကို ရပ်လိုက်သည်။ မတင်ရီမ ပေါင်ကြားမှ ထလာခဲ့ပြီး စားပွဲခုံပေါ်ရှိ တစ်လက်မလောက် ရွှေပြားလေးကို ယူလိုက်သည်။
မတင်ရီမက အသက်ပြင်းပြင်း ရှူရင်း မျက်လုံးကို မှိတ်ထားသည်။ ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ၏ နို့ကြီးနှစ်မွှာကြားတွင် ရွှေပြားလေးကို တင်ထားလိုက်သည်။ နှလုံးခုံသံတွေက မြန်ဆန်နေသေးသဖြင့် ရွှေပြားလေးမှာ လှိုင်းပေါ်က လှေပမာ လှုပ်ခတ်နေသည်။ ရွှေပြားအောက်တွင် ကဒ်အမာလေးခံထားပြီး စောစောကထဲက ယူထားသော ပေတံလေးဖြင့် အင်းဘောင်ခတ်လိုက်သည်။
အင်းဘောင်ခတ်ပြီးသောအခါ မတင်ရီမ ပေါင်ခွကြားသို့ ပြန်လာ၏။ ဒူးထောက်လျှက် သူ့လီးထိပ်ကြီးနှင့် မတင်ရီမ အဖုတ်ဝကို တေ့ရုံ တေ့ထားသည်။ ထို့နောက် ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး ဘယ်ဘက်လက်ကို ထောက်လျက် ညာလက်ဖြင့် (ဂ) အက္ခရာကို ရေးသွင်းလိုက်သည်။
ထို့နောက် လမ်းညွှန်ချက်အတိုင်း (ပ) အက္ခရာ၊ (ယ) အက္ခရာ၊ (အ) အက္ခရာတို့ကို ရေးသွင်းလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ယားကြွနေ၏။ ယခုလို တို့ထိ တို့ထိ အလုပ်ခံနေရတာကို မနည်း ချုပ်တည်း သည်းခံနေရသည်။ ကိစ္စအားလုံး ပြီးသောအခါ ရွှေပြားလေး မတင်ရီမ နဖူးပြင်ပေါ် ရောက်လာသည်။
ထွန်းထွန်းက ရွှေပြားလေးကို လိပ်ရင်း မန္တာန်ရွတ်နေသည်။ လီးကြီးသာ အဆုံးထိ အမြှုပ်ခံထားရပြီး မည်သည့်လှုပ်ရှားမှုမှ မပြုလုပ်သေးသဖြင့် မတင်ရီမ စိတ်ထဲ မရိုးမရွကြီး ဖြစ်ကာ အူတွေအသည်းတွေပါ ယားကျိ ယားကျိ ဖြစ်နေသည်။ ထွန်းထွန်းက လက်ဖွဲ့လေးကို မတင်ရီမ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ မတင်ရီမက ပါးစောင်တွင်းသွင်း၍ ငုံလိုက်စဉ်မှာပင် အရှိန်အဟုန်ကြီးမားသော ဆောင့်ချက်တွေက ဒလစပ် ဝင်လာပါတော့သည်။
“ ဖွတ်….ဗြစ်…ဒုတ်…..ပြွတ်…စွပ်…ဖွတ်……ပလွတ်…ဗြစ်………”
“ အင်း…..အင့်….အမေ့….ဟင့်….အား…….အား..ရှီး………အီး…အ…………”
....................................................................................
........................................💚💛💖💝💙........................................
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment