ကိုကိုနှင့် ကျွန်မ၏ ဖြစ်ရပ်များ အပိုင်း ( ၇ )

ကိုကိုနှင့် ကျွန်မ၏ ဖြစ်ရပ်များ အပိုင်း ( ၇ )

ဇာခြည် ရေးသည်။

“တတိယ တစ်မျိုးက ဇာခြည်လည်း ခုမှ လက်တွေ့လေ့လာနေလို့ သိလာတဲ့ဟာ… ”

“အိပ်ပျော်နေတဲ့ အချိန်လီးတင်းတာ… ဟိုလေ… ကိုကိုသိပါတယ်… REM အိပ်ခြင်းလေ… အိပ်မက်မက်တဲ့ အိပ်ခြင်းကော… အဲဒါမှာ… ကာမကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ဟာ ပါပါမပါပါ… မဆိုင်ဘူး REM အိပ်တာဆိုရင်ပဲ မူမှန် ကျားဆိုရင်တဲ့… မတ်ထောင်လေ့ရှိတယ်တဲ့ ဖတ်ပြီးကတည်းက ဇာခြည်ညညစောင့်ကြည့်တာ… ဟုတ်တယ်ကိုကိုရ…”

“ဟိုလေ… ကိုကို အိပ်မက်မက်တုန်း နိုးရင် တင်းနေတော့ ဇာခြည့်ကို လှည့်ကြည့်တယ်မဟုတ်လား ဇာခြည့်စနက်လားပေါ့… ဟုတ်ဖူး… အခုတလော ကိုကိုအိပ်နေတုန်း မစုတ်ပဲ စောင့်ကြည့်နေတာ တစ်ပတ်ရှိပြီ… ဟိုလေ ကိုကိုပြောတယ် မဟုတ်လာ မနက်အစောပိုင်းက ဆီးအိမ်တင်းလို့ မတ်နေတာလို့…

အဲဒါ မဟုတ်ဘူးကိုကိုရ ဇာခြည် ဖတ်ရတဲ့ထဲမှာ ကျားအများစုက အဲလိုပဲ ထင်တတ်တယ်တဲ့… အဲလိုတောင့်တာလေးကို ပြောတဲ့ အသုံးအနှုံးလေး သိပ်လှတာ ကိုကိုရ… “morning glory” တဲ့… “နံနက်ခင်း ကျက်သရေ” လို့ပြန်ရမလား မသိဘူး… နောက်တစ်မျိုးလည်း ခေါ်သေးတယ်… “morning wood” တဲ့… အဲလိုက ညည လေးငါးကြိမ်တောင့်တာ ကိုကိုရ ဇာခြည် အသေအချာ စောင့်ကြည့်ထားတာ…”

“ဒီလိုလီးတောင့်တာကိုကျတော့ အတိုက NPT တဲ့ အရှည်က (nocturnal penile tumescence) ခေါ်တယ်တဲ့ ကိုကိုရ…

ကိုကို့မှာတင် မကဘူး NPT ဆိုတာမျိုးနဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်ပဲ ဇာခြည်ပါဖြစ်တာကိုကိုရ… အဲအချိန်ဆို ဇာခြည့် clit တောင့်တင်းပြီးတော့ စောက်ပတ်လည်း ဖောင်းလာတယ်… အရည်ပါစိုလာတာ… ဇာခြည် စိတ်လာနေတယ် ထင်လို့ ကိုကို မနေ့မနက်က ထ–ိုးပစ်တာကော… အဲဒါ မဟုတ်ဘူးကိုကိုရ… အဲချိန်က ဇာခြည်နိုးကာစလေးပဲ… NPT ဆိုတာမျိုးဖြစ်တာ… ဇာခြည်တို့ မိန်းမတွေမှာလည်း ဖြစ်တယ်… မသိရင်တော့ စိတ်ထတယ်ပဲ ထင်မှာပဲ… ခုပဲ ကိုကိုပြောတယ် မဟုတ်လား…”

“အဲဒါက ဘာကြောင့်ဖြစ်ရလဲ? ဒါတော့ ဟိုလေ… ပညာရှင်တွေအကြောင်းအရင်း အတိအကျတော့ ရှာမတွေ့ သေးဘူးတဲ့… အင်း…ထင်မြင်ချက်ပေးတာတွေကို ဆက်စပ်စဉ်းစားတော့… ကိုယ်ခန္ဓာပြုပြင်ထိန်းသိမ်းတဲ့ ဖြစ်စဉ် တစ်မျိုးလို့ပဲထင်တာပဲ… ပြီးတော့ ဇာခြည် မနေ့က ရှာကြည့်နေတာကော… 

ကိုကိုဇာခြည့်ကို ပန်းချီ စပြတော့ Anatomical Structure ပြတုန်းကဟာထဲ… ကြောရိုးဆစ်(S2-S4) ရှိတာကောကိုကိုရ… အဲဒါနဲ့ ဆီးအိမ်နဲ့လည်း နီးတယ်လေ… ဆီးအိမ်မှာ ဆီးတင်းရင် ဖိအားဖြစ်မှာပဲ အဲဒီဖိအားကလည်း (S2ကနေS4) အထိသက်ရောက်မှာပဲ… သူ့သက်ရောက်မှုကလည်း တစ်စုံတရာ ပါမှာပေါ့…”

“တတိယ တစ်မျိုးက ဇာခြည်လည်း ခုမှ လက်တွေ့လေ့လာနေလို့ သိလာတဲ့ဟာ… ”

“အိပ်ပျော်နေတဲ့ အချိန်လီးတင်းတာ… ဟိုလေ… ကိုကိုသိပါတယ်… REM အိပ်ခြင်းလေ… အိပ်မက်မက်တဲ့ အိပ်ခြင်းကော… အဲဒါမှာ… ကာမကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ဟာ ပါပါမပါပါ… မဆိုင်ဘူး REM အိပ်တာဆိုရင်ပဲ မူမှန် ကျားဆိုရင်တဲ့… မတ်ထောင်လေ့ရှိတယ်တဲ့ ဖတ်ပြီးကတည်းက ဇာခြည်ညညစောင့်ကြည့်တာ… ဟုတ်တယ်ကိုကိုရ…”

“ဟိုလေ… ကိုကို အိပ်မက်မက်တုန်း နိုးရင် တင်းနေတော့ ဇာခြည့်ကို လှည့်ကြည့်တယ်မဟုတ်လား ဇာခြည့်စနက်လားပေါ့… ဟုတ်ဖူး… အခုတလော ကိုကိုအိပ်နေတုန်း မစုပ်ပဲ စောင့်ကြည့်နေတာ တစ်ပတ်ရှိပြီ… ဟိုလေ ကိုကိုပြောတယ် မဟုတ်လာ မနက်အစောပိုင်းက ဆီးအိမ်တင်းလို့ မတ်နေတာလို့…အဲဒါ မဟုတ်ဘူးကိုကိုရ ဇာခြည် ဖတ်ရတဲ့ထဲမှာ ကျားအများစုက အဲလိုပဲ ထင်တတ်တယ်တဲ့… 

အဲလိုတောင့်တာလေးကို ပြောတဲ့ အသုံးအနှုံးလေး သိပ်လှတာ ကိုကိုရ… “morning glory” တဲ့… “နံနက်ခင်း ကျက်သရေ” လို့ပြန်ရမလား မသိဘူး… နောက်တစ်မျိုးလည်း ခေါ်သေးတယ်… “morning wood” တဲ့… အဲလိုက ညည လေးငါးကြိမ်တောင့်တာ ကိုကိုရ ဇာခြည် အသေအချာ စောင့်ကြည့်ထားတာ…”

“ဒီလိုလီးတောင့်တာကိုကျတော့ အတိုက NPT တဲ့ အရှည်က (nocturnal penile tumescence) ခေါ်တယ်တဲ့ ကိုကိုရ…

ကိုကို့မှာတင် မကဘူး NPT ဆိုတာမျိုးနဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်ပဲ ဇာခြည်ပါဖြစ်တာကိုကိုရ… အဲအချိန်ဆို ဇာခြည့် clit တောင့်တင်းပြီးတော့ စောက်ပတ်လည်း ဖောင်းလာတယ်… အရည်ပါစိုလာတာ… ဇာခြည် စိတ်လာနေတယ် ထင်လို့ ကိုကို မနေ့မနက်က ထ–ိုးပစ်တာကော… အဲဒါ မဟုတ်ဘူးကိုကိုရ… အဲချိန်က ဇာခြည်နိုးကာစလေးပဲ… NPT ဆိုတာမျိုးဖြစ်တာ… ဇာခြည်တို့ မိန်းမတွေမှာလည်း ဖြစ်တယ်… မသိရင်တော့ စိတ်ထတယ်ပဲ ထင်မှာပဲ… ခုပဲ ကိုကိုပြောတယ် မဟုတ်လား…”

“အဲဒါက ဘာကြောင့်ဖြစ်ရလဲ? ဒါတော့ ဟိုလေ… ပညာရှင်တွေအကြောင်းအရင်း အတိအကျတော့ ရှာမတွေ့ သေးဘူးတဲ့… အင်း…ထင်မြင်ချက်ပေးတာတွေကို ဆက်စပ်စဉ်းစားတော့… ကိုယ်ခန္ဓာပြုပြင်ထိန်းသိမ်းတဲ့ ဖြစ်စဉ် တစ်မျိုးလို့ပဲထင်တာပဲ… ပြီးတော့ ဇာခြည် မနေ့က ရှာကြည့်နေတာကော… 

ကိုကိုဇာခြည့်ကို ပန်းချီ စပြတော့ Anatomical Structure ပြတုန်းကဟာထဲ… ကြောရိုးဆစ်(S2-S4) ရှိတာကောကိုကိုရ… အဲဒါနဲ့ ဆီးအိမ်နဲ့လည်း နီးတယ်လေ… ဆီးအိမ်မှာ ဆီးတင်းရင် ဖိအားဖြစ်မှာပဲ အဲဒီဖိအားကလည်း (S2ကနေS4) အထိသက်ရောက်မှာပဲ… သူ့သက်ရောက်မှုကလည်း တစ်စုံတရာ ပါမှာပေါ့…”

“အင်း ဟုတ်ပါတယ်… ဇာခြည်ရ… တစ်ခါတစ်လေလည်းမှားမှာပေါ့… ကြည့်စမ်းကွာ ယောက်ျားဖြစ်ပြီးတော့ ဇာခြည်ပြောမှ သိရတာ… ဒီတစ်ချက်တော့ ကိုကိုသိပ်လိုသွားပြီ… အမှန်တော့လည်း ဇာခြည်ရယ်… ကိုကိုတို့ ယောကျ်ား အများစုက ဒါနဲ့ပတ်သက်ရင် သိမလေ့လာဖြစ်တာလည်း ပါတယ်ကွ… ဟိုကွာ… ဒါမျိုးဆိုတာ သူ့ဘာသာသူတတ်သွားမယ် မှတ်ပြီးတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆရာကြီးတွေအဖြစ် သတ်မှတ်ထားတတ်ကြတာ များတယ်ကွ… 

ဒီတစ်ချက်တော့ သိပ်မှားတယ်… ပြီးတော့ကွာ… ဇာခြည်တို့ကျတာ့ လေ့လာအားသန်တယ်… ကိုကိုတို့ကျတော့ ဖန်တီးအားပေ့ါ… ဥပမာကွာ… Construction တွေရှိတယ်ကွာ… ပြီးတော့…ပန်းပုလိုဟာမျိုးပေါ့… ဒါမျိုးကျတော့ ယောက်ျားတွေလုပ်တာများတယ်… Creation ပေါ့… ”

ကိုကိုနော်… စကားတွေဘယ်ရောက်သွားတာလဲ… ဟွန်းနော်… ဘာ Creationလဲ… ဘာ ပန်းပုလဲ… ရုပ်အသေကြီး ဖန်တီးတာများ… ဇာခြည်တို့က အရှင်ဖန်တီးနိုင်တော့ အသေကြီးဖန်တီးရတာ စိတ်မပါတာ သဘာဝပဲ…ဟောဒီကိုကို့ကိုလည်း ဇာခြည်တို့ပဲ ဖန်တီးတာ…ကဲ…

အီး…ဟင့်…ဟင့်…နေပါအုံးကိုကိုဒီနေ့မှ ဘာတွေဖြစ်နေလဲဟင်… အရင်အဲလိုမဟုတ်ပါဘူး…အီး… ဇာခြည် အကောင်းနဲ့ ရှာထားတဲ့ဟာလေး ပြောပြတာကို… ကိုကိုရယ်… နောက်မပြောတော့ဘူး… ကိုကိုဇာခြည့်ကို မာနထားတယ်… မချစ်တော့ဘူး…အီး…ဟင့်…”

ကျွန်တော် စကားမှားသွားမှန်းသိလိုက်သည်… တကယ်လည်း ရုတ်တရက်စိတ်လွတ်ပြီးဘယ်လို ပြောထွက်သွားမှန်း မသိလိုက်… မလွယ်… ဒီအမှားကကြီးသည်။

“ဇာခြည်လေးရယ်… ကိုကိုမှားသွားပါတယ်ကွာ… ကိုကိုနောက်အဲလို မပြောတော့ဘူး မငိုနဲ့တော့နော်…လာကိုကို့ရင်ခွင်ထဲလာ… ဇာခြည်လေးလိမ္မာတယ်…”

သူအငိုတိတ်သွားတော့… အိမ်ထဲဝင်သွားကြတော့သည်… သူ့မျက်နှာ မကောင်း….အိပ်ယာပေါ် ခဏလှဲရာ ကျွန်တော့ရင်ခွင်ထဲဝင်လှဲကာ ခဏကြာတော့ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်…

နိုးတော့ချက်ချင်းထကာ ကျွန်တော့ပေါ်တက်ခွသည်။ ကျွန်တော့ ပုဆိုးကို ဆွဲတင်လိုက်ကာ သူ့စကပ်ကိုလည်း ဖယ်လိုက်သည်။ ပင်တီဝတ်ထားပြီး ကျွန်တော်လည်း အတွင်းခံနှင့်။ သူ့ဆီးခုံဖြင့် သာသာလေး ဖိထားသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းတော့သည်။ 

သူ့တင်ပါးကို ပွတ်သပ်ခြေပေးတော့ ကျွန်တော့လက်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့အပေါ်ပြားကပ်နေအောင် ဖက်လိုက်သည်။ တော်တော်လေး ကြာမှ…ထကာ သူ့အဝတ်တွေ ကမန်းကတမ်း အကုန်ချွတ်ချကာ ကုတင်ပေါ်တွင်ပဲ ပစ်ချထားလိုက်သည်။ ကျွန်တော့ အဝတ်တို့ကိုလည်း ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ချွတ်ဖယ်သည်… အဝတ်ချွတ်လို့ပြီးတော့ အခုနအတိုင်း တက်ခွကာ ဖက်ထားပြန်သည်။

ကျွန်တော် စိတ်ထလာသည်။ လီးတင်းလာတော့ သူ့ဆီးခုံကိုကြွကာ လက်နောက်ပြန်ဖြင့် တေ့သွင်း ယူတော့ သူစောက်ပတ် စောက်ရည်ရွှဲနေသည်။

“ကိုကို သွင်းပဲ သွင်းထားနော်…”

တိုးလျှသော အသံလေးဖြင့် ပြောသည်။ ပြီးတော့ ဖိကပ်ပြန်သည်။

“စောက်ပတ်ထဲ လီးလိုချင်နေလို့… –ိုးချင်သေးဘူး…အယ်…တင်းပြီးနွေးနေတာပဲ…ဟယ်…အသက်ရှူ မမြန်နဲ့လေ… စိတ်လျှော့ထားနော်ကိုကို…ဒီတိုင်းသွင်းထားမယ်နော်…”

“အင်း”

“ကိုကိုစိတ်မထိန်းနိုင်လို့ –ိုးချင်နေရင်တော့ –ိုးနော်… စိတ်ထိန်းနိုင်ရင်တော့ ဇာခြည်ဒီအတိုင်းလေးပဲ ချစ်ချင်သေးတယ်…”

“ထိန်းနိုင်ပါတယ် ဇာခြည်လေးရ”

“ဇာခြည်ကိုကို့ကို စိတ်မဆိုးတော့ဘူး”

“တကယ်နော်မိန်းမ… ကိုကိုမှားသွားတာကွာ…”

“အဲဒါပြောနဲ့… ကိုကိုဇာခြည့်ကိုချစ်တာသိတယ်… အွန့် ပြွတ်…”

“ဇာခြည့်ပေါ်မာနထားချင်လည်းထား… ကြိုက်သလိုချစ် စိတ်ဆိုးဘူး… ဇာခြည့်အပေါ် စိတ်လည်းဆိုး… ဆုံးလည်းဆုံးမ… ဟိုလေ… အမှန်က ဇာခြည်ကြိတ်လေ့လာနေတာလေး ပြောပြချင်နေတာ… တကယ်သိချင်လို့ ဒီလီးကြီးစုပ်ချင်တာ အောင့်ထားပြီး သေချာအောင်စောင့်ကြည့်နေတာ တစ်ပတ်တောင်ရှိပြီ… ဒီညကစပြီး စုပ်တော့မှာ… ဇာခြည် အပြောမတတ်တာပါကိုကိုရ…”

“မဟုတ်ပါဘူး မိန်းမရ… ကိုကိုမှားသွားတာ…”

“ကိုကိုမှားဘူး… မှန်တယ်… ဇာခြည့်ကိုကို ဘယ်တော့မှ မမှားဘူး… အမြဲမှန်တယ်…ဒါပဲ”

မှားပါတယ်… မှန်ပါတယ်…

“အင်းမှန်တယ်…”

“လီးကြီးလည်း မှန်တယ်…”

“မှန်တယ်… ဇာခြည့်ထဲညှပ်သတ်နေပြီ… ”

သူလီးကို မထုတ်ဘဲခွလျက်ထထိုင်သည်… ကျွန်တော့လက်တစ်ဘက်ကိုဆွဲကာ သူ့နို့ပေါ်တင်ပေးသည်။

ကျွန်တော် ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။ လက်တစ်ဘက်ဖြင့် သူ့ဗိုက်သားလေး ပွတ်ပေးလိုက်တော့ သူသိပ်ပျော်သွားသည်…

“ကိုကို… မှန်မှန်ပြောနော်… မအောင့်နိုင်တော့ဘူး မဟုတ်လား –ိုးချင်နေပြီမဟုတ်လား?”

“အင်း ဟုတ်တယ်… ဇာခြည်နေနိုင်သေးရင် ရသေးတယ်…”

“စိတ်ညစ်တယ်ဟယ်…ကိုကိုညစ်တယ်…ကိုကိုလူညစ်ကြီး”

“အဲဗျာ… ဘာညစ်လို့တုန်း”

“ကိုကိုမှားတယ်…သိပ်မှားတယ်ဟယ်…ပြောချင်ဘူး… ဇာခြည့်ကို အတင်းတက်–ိုးတော့မလားလို့ ဇာခြည်စောင့်နေတာ…

–ိုးပေးဘူး… ကိုကို မကောင်းဘူး… ဟွန့်…ဝူးးးးးးးးးးဝါးးးးးးးးးးမှားးးးးတယ်….အူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”

“အဲဗျာ… ဟုတ်တယ် သိပ်ကိုမှားတယ်…ကဲ…လာထား မှန်သွားအောင် အမှန်ပြင်ပစ်လိုက်မယ်… ”

သူ့ကို တွန်းလှဲကာ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်လိုက်တော့ ဟန်ဆောင် ရုန်းသည်။ ပေါင်စေ့သည်။ ကျွန်တော် သူ့ပေါင်ကို အတင်းဖြဲသည်။

သူသိပ်ပျော်သွားကာ တခွီးခွီးရယ်ရီနေသည်…။

“ခံဘူး ခံဘူး..–ိုးနဲ့…”

“မရဘူး…လာထား”

“ညီမကို မလုပ်ပါနဲနော်… လွှတ်ပါနော်… တနားပါ…”

ရုပ်ရှင်ထဲက ပုံစံ ဟန်လုပ်ပြောသည်…

“လွှတ်ဘူးကွ”

“ဟိုလေ… ရှိတာ အကုန်ယူသွားပါ… ညီမကိုတော့ လွှတ်ပေးပါနော်..”

“ဟား…ဟား…ဟား…ရဘူးကွ…”

“ကယ်ကြပါအုံးရှင်…ကယ်ကြပါအုံး…ဒီမှာ ညီမကို လူဆိုးကြီး မုဒိမ်းကျင့်နေတယ်…”

“ဟား…ဟား…မင်းကိုကယ်ဖို့ ဘယ်သူမှ မလာဘူး…မှတ်ထားကွ…လာပြီ…”

သူအူမြူးသွာကာ တခွီးခွီးရယ်နေတော့သည်…။ လီးတေ့ကာ ဆောင့်သွင်းချလိုက်သည်။

“အယ်… ကောင်းလိုက်တာ…–ိုး… –ိုးးးး”

“တီးးးး….. တီးးးး….. တီးးးး….. တီးးးး…..”

ဖုန်းဝင်လာသည်…

“ဟယ်… ဇာခြည့်ဖုန်းပိတ်ထားတယ်… ကိုကို့ဖုန်း… ကိုကို့ဖုန်း…ဒီဖုန်းစုတ်ကြီး ကိုင်ပေါက်ပစ်မယ်…”

အလွန်စိတ်ညစ်သွားသည်… တော်တော် အလိုက်မသိတဲ့ဖုန်း… တစ်နေကုန် ဘာအသံမှ မထွက်ဘဲ ဒီအချိန်ကြီးကျမှ…. ဖုန်းကဆက်တိုက်အော်နေသည်… မပြောချင်…ကြည့်တော့ ကြည့်လိုက်မည် အရေးကြီးတာ မဟုတ်ရင် မပြောဘဲ ထားလိုက်မည်တွေးလိုက်သည်။ ကောက်ကြည့်လိုက်တော့ မမနံပါတ်… ဟာ… မကိုင်လို့ မဖြစ်…

“မောင်လေး… မောင်လေး… ဒီမှာ မမဒုက္ခရောက်နေတယ်…”

“ဟာ… မမပြော… ဘာဖြစ်တုန်း…”

“လာပါအုံးဟယ်… ဒီမှာ xxxxရဲစခန်းလိုက်ခဲ့ပါအုံး… သေချင်တာပဲ… ဒီကောင်မနဲ့… ခေါ်လာတာ တစ်ပတ်တောင် မကြာသေးဘူး ဒီမှာမမနဲ့ ထွေးမေရှိတယ်.. အိမ်ဝင်ပြီး ဖြူဖွေးကိုခေါ်ခဲ့… အဲဒီကောင်မ သိလိမ့်မယ်…”

“ဘာဖြစ်တာလဲ မမ…”

“ဝါဝါပေါ့… ဆိုင်ပိတ်ခါနီး သူပျောက်သွားတာ… အခုမိပြီ… ပြဿနာတက်နေတယ်… လာပါဟယ်…နင်ကားပေါ်ရောက်ရင် ဖုန်းပြန်ခေါ်… အခုထွက်ခဲ့တော့…သွက်သွက်လေး…”

“ဇာခြည်ရေ့… မမ… ဟိုဝါဝါပျောက်သွားလို့ … ဘာဖြစ်လဲ မသိဘူး ရဲစခန်းရောက် နေတယ်…ပြန်တော့တွေ့ပြီပြောတယ်… အဲဒါလိုက်သွားရအောင်…”

ကျွန်တော်တို့ အမြန်ထလိုက်ပြီး… ပဝါဖြင့် ပြီးစလွယ်သုတ်လိုက်ကြပြီး… အဝတ်မြန်မြန် ကောက်ဝတ်ကာ မမအိမ်ဝင်ပြီး ဖြူဖွေးကိုစောင့်ခေါ်ပြီး ကားထဲရောက်မှ…

“ဇာခြည်မမကိုဖုန်းခေါ်”

“ရော့ကိုကို ဝင်ပြီ…”

“မောင်လေး… ဖြူဖွေးပါလား?”

“ပါတယ်မမ စိတ်အေးအေးထား ကျွန်တော်တို့ လာနေပြီ…”

“အဲကောင်မ မေးစမ်းဟယ်… ဘာတွေဖြစ်တာလဲလို့…ဒီကောင်မပြောတာ ငါမရှင်းဘူး”

“ဆိုင်ပိတ်တော့ ဒီကောင်မ အမြန်လစ်ထွက်သွားတာ… ထွေးမေ အစကတည်းက မသင်္ကာဘူး ပြောတယ်… သူ့ကိုကားတင်ပြေးလို့ အဲဒါဦးသန်းမြတို့နဲ့လိုက်တာ… ဦးသန်းမြကြီး ဖုန်းဆက်ပြီးရဲတိုင်လို့ပေါ့… ဒီက စခန်းမှူးကြီးကလည်း မောင်လေးနဲ့သိတယ်ဆို…”

“ဟုတ်ကဲ့ သိလိမ့်မယ်… လာပါပြီမမ လာမှပြောမယ်…”

“ဖြူဖွေးနင်မှန်မှန်ပြောပြစမ်း… ဝါဝါအခုတစ်လော ဘာတွေလုပ်နေတုန်း ရည်းစားရှိသလား? နင် မမကို မလိမ်နဲ့နော်…”

ဇာခြည်မေးတော့… ဖြူဖွေးဆိုသော ကောင်မလေး တော်တော် လန့်နေသည်… ခြောက်မေးလို့ မဖြစ် ချော့မေးမှရမည်။

“ဖြူဖွေး…ကလေး…ဖြစ်တာကို နင်မှန်မှန်ပြောစမ်းကွယ်… နင်ထိန်ချန်ရင် ကိုကြီးတို့ ဘာမှလုပ်ပေးလို့ မရဘူးဖြစ်နေမယ်…”

“ဟုတ်ကိုကြီး…ဟို…ဟို… ညီမ….မပါဘူးအဲထဲမှာ သူ့ကို တားသေးတယ်…”

“အင်း ဆက်ပြော ဘာမပါတာလဲ ဘာတားတာလဲ”

“သူဒီရောက်လာတော့ အင်တာနက်ဆိုင် ခဏခဏသွားတယ်… အဲဒါနဲ့ဆိုင်မယ်ထင်တယ်… သမီးကိုအဖေါ် ခေါ်သွားတာပဲရှိတယ်…သမီးမပြောဘူး…ကွန်ပျူတာလည်း မတတ်ဘူး…”

“ဖြူဖွေး ပြောပြစမ်း…ဘာတွေပြောသလဲ…မမကိုညာဖို့မကြံနဲ့နော်…”

“ဝါဝါ…ဝါဝါ… ဂျီတော့ဆိုတာမှာ စကားပြောတယ်…ဟို…ဝက်ကင်ဆိုလား…ဘာဆိုလားမသိဘူး…အဲဒီဟာနဲ့…ဗွီဒီယိုနဲ့ပါ စကားပြောတယ်…

မာ်လမြိုင် ကတည်းက ဒီက ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ ရည်းစားဖြစ်နေတာတဲ့ အင်တာနက် ရည်းစားတဲ့… အဲဒါ သမီးကိုလည်း ပြောခိုင်းတယ်… သမီးမပြောဘူး…”

“သူဘာတွေပြောသလဲ…”

“ဟို… ဟို… မသိဘူး… ဝါဝါပဲပြောတာ သမီးမပြောဘူး… ဝါဝါ မမကြီးကင်မရာနဲ့ ဓါတ်ပုံတွေ ခိုးရိုက်ပြီးပို့တယ်…”

“အေး… အပြန်အလှန်ပို့ကြတာလား?”

“ဟုတ်…ဟုတ်တယ်မမ… မပို့ဘူး ဝါဝါ သမီးပုံပါရိုက်ပို့မယ်ပြောနေတာ… သမီး အရိုက်မခံဘူး… သမီးပုံ မပါဘူး… အခုခေါ်တာ… သမီးကိုပါဖမ်းမှာလား… သမီးကြောက်တယ်… သမီးကြည့်ပဲကြည့်လိုက်တာ မမဇာခြည်…သူအတင်းပြနေလို့… ဘုရားစူး မိုးကြိုပစ်…သမီးတစ်ခွန်းမှ ပြောပါဘူး…”

“မဖမ်းဘူး… နင်မပါရင်ပြီးတာပဲ… နင်အဲဒီကောင်ကို မြင်ဖူးတယ်ပေါ့…?”

“ဟို..ဟို…မသိဘူး…ပုံထဲမှာ…မျက်နှာမပါဘူး… မကောင်းဘူး…”

“နင်ပြောတော့ ဗွီဒီယိုနဲ့ပါပြောတယ်ဆို… အဲဒါမျက်နှာမပါဘဲနေမလား? နင်မညာနဲ့နော် ဖြူဖွေး…”

“ဗွီဒီယိုနဲ့လည်း ဟိုဘက်က… မျက်နှာမပါဘူးမမဇာခြည်…တကယ်ပြောတာပါ…”

“တောက်”

“ဝါဝါ့ကိစ္စဆက်ပြောစမ်း… သူတို့ချိန်းတွေ့တာတွေဘာတွေ ရှိသေးလား? သူနင့်ကို ဘာမှ ပြန်မပြောဘူးလား?”

“သသမီး… အဲဒီနေ့ကတည်းက မလိုက်တော့တာ… ဝါဝါ ညကပြောနေတာ… ဒီနေ့ချိန်းတွေ့မလို့တဲ့… ဆိုင်ပိတ်ပြီးရင် သွားရအောင်တဲ့ သမီးလိုက်ရင် လမ်းထိပ်ကနေ ကားနဲ့လာကြိုပေးမယ်တဲ့… သမီးလိုက်ရင်… သမီးကိုပါ လက်ဆောင်တွေ ဝယ်ပေးမယ်တဲ့ သူ့ရည်းစားက သမီးကိုလည်း ခင်တယ်တဲ့မုန့်လည်း ကျွေးမယ်တဲ့…”

“ဟယ်… ဒီအထိတောင်ဖြစ်တာ…နင် မမကိုဘာလို့ မတိုင်သလဲ ဖြူဖွေး…ပြောစမ်း… နင် မမကြီးနဲ့ မတိုင်ရဲရင်တောင် ငါ့ကိုပြောရောပေါ့ဟဲ့…”

“ဟို…ဟို သူပြတဲ့ပုံတွေကြည့်တာ မမကိုပြန်ပြောပစ်မယ်လို့ ခြိမ်းခြောက်တယ်… မသိဘူး သမီးရှက်တယ်…ဟီး…”

ဒီလိုနှင့် ရဲစခန်းရောက်သွားသည်… စခန်းမှူးမှာ မမပြောသည့်အတိုင်း ပန်းချီကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းဖြစ်နေသည်… ဒီကောင် လူတော်…သဘောကောင်း ဖြစ်သည်။ ငွေကြေးလည်း ပြည့်စုံသည်။ အဲဒီကတည်းက Arthur Conan Doyle တို့ Agatha Christie တို့ ဖတ်နေသည့်အကောင်… ဒီအလုပ်က ဝါသနာပါ၍သာ လုပ်နေသူ။ 

ကျွန်တော်ကတော့ အများစု အမြင်ကျဉ်းပြီး Authoritarian…အရိပ်အောက်မှာ အခစားဝင်နေကြသည့် ဘယ်အရောင်ဝတ်ကိုမဆို သိပ်ကြည့်ရသူမဟုတ်… ကင်းအောင်လည်း နေတတ်သည်။ အထူးသဖြင့် ဝါဒဖြန့်ချိရေးလုပ်သော ကောင်တွေဆို အလွန်မုန်းသည်။ ကျောင်းနေဖက်ချို့ အကောင်တွေဖြစ်နေတာ ကြုံဖူးသည်။ တွေ့တော့ နှုတ်ဆက်ကြသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီကောင်တွေ စကားပြောလာလျှင် ဝါဒလွှမ်းမိုးမှုကင်းတာ သိပ်ရှားသည်။ ဒါကြောင့် ကြာကြာပြောမရ… ဒီလိုနှင့် မဆုံဖြစ်တာများသည်…။

ပန်းချီကျောင်းကတည်းက ဒီကောင်နှင့် အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားခဲ့တာ… ပန်းချီပြပွဲတစ်ခုမှာ ဒီကောင့်ကို တစ်ခါတွေ့ဖူးသည်။ ပန်းချီပိုးလည်း မသေသေးဟုပြောခဲ့တာကို မှတ်မိသည်။ ယခုသူ့ စားပွဲပေါ်မှာ ဒီကောင့်ကို ကျွန်တော်ဆွဲပေးခဲ့သော Sherlock Holmes ပန်းချီကားလေး သေးသေးကို အသေအချာ ဘောင်ခတ်ထောင်ထားတာ တွေ့လိုက်ရသည်။

ဝါဝါ့ကိုခေါ်သည့် ငနဲသားမှာ ဆံပင်ရှည်ရှည်… အဝတ်အစားလည်း ကိုးရိုးကားယား ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျနေသည်။ သူငယ်ချင်းမှာလည်း ဒီကောင့် Google Accountကို ရအောင်စစ်မေးပြီး ဝါဝါနှင့် ပြောထားသည့် Past Chat ကို သူတို့ Google Account အသီးသီးမှ ပုံနှိပ်ထုတ်ထားပြီးသား။ ကျွန်တော့ကို ပြသည်။ အပြန်အလှန် ပို့ထားသည့် ပုံတို့ကိုလည်းပြသည်။ ဆက်လက် ဆောင်ရွက်စရာရှိတာကို သူလုပ် ထားမည် ကျွန်တော့ကိုလည်း လိုအပ်မှ ပြန်ခေါ်မည်။

ရဲစခန်းကိစ္စ ဖြေရှင်းပြီး မမကော ကျွန်တော့ သူငယ်ချင်းအပါအဝင် ကျွန်တော်တို့ တစ်သိုက် ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ ဝင်ကာ ညစာစားကြသည်။ အခုတစ်လော အွန်လိုင်းမှ ဒီလိုလုပ်နေသည့် ကောင်တွေ ရှိနေသည်ကို ပြောပြသည်။ Blackmail လုပ်ခံနေရသူမိန်းကလေးတို့လည်း ရှိနေသည်ကို သူပြောပြနေသည်။ အထူးသဖြင့် မမမှာ စိတ်သိပ်လှုပ်ရှားနေသည်… ကြားရသည့်စကားတွေကို အံ့လည်းအံ့သြနေသည်။

“ငါ့ Olympus ထဲမှာဓါတ်ပုံတွေ ပြန်ကြည့်နေတာ မဟုတ်ကဟုတ်ကပုံတွေ…ထွက်လာတယ်… ငါကလည်း မျက်နှာသိအောင် ချဲ့မကြည့်တတ်… ဘယ်သူ့လက်ချက်လဲဆိုတာ… စစ်မေးတော့လည်း ဘယ်သူကမှ ဝန်မခံဘူး…”

“ဒီကောင်မပုံတွေပေါ့… အားပါးပါး… တော်တော်ရှုပ်တဲ့ ကောင်မ… လူကဖြင့်… ပြောချင်တော့ဘူး… မောင်လေး အခုကိစ္စပြီးသွားရင် ဒီကောင်မ မော်လမြိုင် ပြန်ပို့ရအောင်ဟယ်… ငါမထားတော့ဘူး…”

“ဒီကောင်မ မမဇာခြည်တို့လို အိမ်မှာ အင်တာနက် တပ်ပါလားတဲ့… ရောက်တာ မကြာသေးဘူး ပြောနေတာ…”

“ငါ မော်လမြိုင်ပြန်တဲ့ အပတ်ကကောဟယ်… အတင်းပဲ လိုက်ချင်တယ် လိုက်ချင်တယ်နဲ့ ကောင်မ… ဒူးရင်းခြံမှာက နေတာဆင်ပြေရဲ့သားနဲ့… အဲဒီမှာကတည်းက ပြောတော့ပြောကြသား ဟဲ့… ဒီကောင်မ က အင်တာနက်သရဲတဲ့ ငါမှမသိတာဟယ်…နားလည်းမလည်ဘူး…ကိုယ့်နယ်ကဟာဆိုတော့ ရိုးမယ်ထင်တာပေါ့…”

“ကျွန်တော် ကြုံတဲ့ဟာတွေတော်တော်များများက ဘာမှတော့ ဟုတ်တိပတ်တိတတ်တာတော့ မဟုတ်ဘူးဗျ… သူတို့တတ်တာက VZO, G talk, ပြီးတော့… ရည်ရွယ်ချက်မကောင်းတဲ့ ဆိုဒ်တချို့ပေါ့… လွန်ပါတယ်… ဒီလိုကောင်တွေ ကလည်း… ဒါတွေမှာတော့ သူတို့ကို ဆရာတင်ရမလိုဖြစ်နေပြီ… သူတို့နဲ့ မိတဲ့ Stick ကို Password နဲ့ ပိတ်ထားတာတောင် ကြုံသေးတယ်… ခင်ဗျားတို့ကျွန်တော်တို့က သူတို့လောက် Zawgyi ရိုက်တာ မမြန်ဘူး… ဒါတော့ သူတို့ သိပ်သွက်တယ်…အံ့သြလောက်အောင်ကိုးသွက်တာ…”

“နည်းပညာပဲဗျာ… ကောင်းတဲ့နေရာသုံးရင် အားလုံးအကျိုးရှိတာပေါ့… အခုလိုဟာတွေက ဒီရန်ကုန် မပြောနဲ့ နယ်ကလည်း သိပ်သွက်နေတာ… ဆိုင်တွေမှာ အများဆုံးသုံးတာ ဒါတွေပဲ… Facebook Chat ကိုဗျာ… ဒီကောင်တွေဆီကသိတာ… ဒီရှေ့ဆို…Cyber-crime တွေများလာဖို့ပဲရှိတယ်… ကျွန်တော်တို့ဘက်ကလည်း ပြင်ဆင်ရမှာတွေ အများကြီးဗျ… လိုသေးတယ်…”

“မိဘတွေလည်း Awareness လိုတယ်ဗျ… ကွန်ပျူတာရှေ့ထိုင်နေရင်ပဲ ကောင်းတဲ့ အလုပ်တစ်ခုခုတော့ လုပ်နေတယ်လို့ မှတ်ကြတာများတယ်…”

“Cybercafe သွားတယ်ဆိုတာ Possibility တွေက အများကြီးပဲ… ခင်ဗျား ထင်ထားမှာတောင် မဟုတ်ဘူး Cybercafe ရောက်ပြီး ကီးဘုတ် တစ်ချက်မထိဘဲ ချိန်းတွေ့တဲ့နေရာ လုပ်နေတာလည်း အများကြီး… သူက Privacy ရှိနေတာကိုး… ဈေးကလည်းပေါ… ပြီးတော့ ဒီကိုသွားရင် ဘယ်သူမှလည်း မထင်ဘူးလေ…

ပြီးတော့ Connection မကောင်းတဲ့ အချိန်မှာ entertain လုပ်ဖို့…Adult Movieတွေအများကြီး ထားပေးထားတဲ့ဆိုင်လည်း တွေ့တယ်ဗျ…တချို့ကလေးတွေဆို External Hard Drive နဲ့အလွယ်ကူးယူသွားတာလည်း တွေ့တယ်…ဟာ…ပြောပြရင် အများကြီးပဲ မကုန်ဘူး…”

“နေပါအုံး… မေးချင်ပါသေးတယ်… ဒီထဲနေတဲ့လူဆိုတော့… Bribery ကိစ္စတွေ ဘယ်လိုလုပ်တုန်းဟ…အဲဒီတစ်ခုတော့ စိတ်ဝင်စားတယ်… ဟို CG CG အော်သံက ညံနေလို့လေ…”

“ဟား…ဟား ကိုယ့်လူရေ့… ဒီဟာကြီးကတော့ တကယ်ပြောရင် ရယ်စရာတော့ ကောင်းတယ်… တစ်ချို့ကိစ္စမှာဆို ကိုယ်ကလက်မခံရင် တစ်ဘက်သားသိပ်ရှက်သွားမှာမျိုးလောက်ကို တော့ မသိမသာ လက်ခံပေးလိုက်တာပဲ… ပြီးတော့ ကိုယ့်အောက်ကကလေးတွေကို မုန့်ဖိုးပေးပစ်တယ်…ဒါပါပဲ… လူတွေက အကျင့်ကိုးပါနေတာဗျ…ကျွန်တော်တို့နဲ့ ပတ်သက်ရင်ကို မပေးရ မနေနိုင်သလိုပဲ…ဟား…ဟား…ဟား…”

သိပ်ခက်သည်…လူတွေခက်သည်… ဒီကလေးတွေ သိပ်ခက်သည်။ အင်မတန်ရင်မောရသည်။ စားပြီးသောက်ပြီးတော့ အိမ်ပြန်ခဲ့ကြသည်။

“စိတ်ထဲမှာ မွန်းကျပ်နေသလိုပဲကိုကိုရယ်… လသာနေတယ်…ခြံထဲဆင်းလျှောက်ရအောင်”

“လာလေ…”

ခြံထဲ ဆင်းလျှောက်ဖြစ်သည်… လေအေး တဖြူးဖြူးတိုက်နေသောကြောင့် စိတ်ထဲ နည်းနည်း ပေါ့သွားသလိုခံစားရသည်။ ခက်သည်။ အခုကျမှ ဆီးသွားချင် စိတ်ပေါက်လာသည်။ အိမ်ထဲ ဝင်မည်လုပ်တော့…

“အဲ ကိုကိုဘယ်သွားပြန်တာလဲ…”

“ရှူးပေါက်ချင်နေလို့…”

“အို… ဒီမှာပဲ..လုပ်”

“ဟာ.. အပြင်မှာကြီးကွာ…”

“ကိုကိုရယ်… ဒီအချိန်ကြီး ဘယ်သူက လာကြည့်တာမှတ်လို့… ကိုကိုက အဲဒါတွေ ခက်တာ တစ်ခါတစ်လေ စိတ်ကိုလွှတ်ပစ်ရတယ်… ကဲ သိပ်ရှက်နေရင် ဟိုစံပါယ်အုံနားမှာ ပေါက်… လုပ် အခုပေါက်… တကတည်းတော်…”

ကျွန်တော်လည်း ဘာမှပြောမနေတော့ဘဲ စိတ်လွတ်လက်လွတ် ပေါက်ချလိုက်သည်။ စိတ်ထဲ အင်မတန်ပေါ့သွားသည်။ ဒီလို တစ်ခါတလေ စိတ်ကိုလွှတ်လိုက်ရသော အရသာသည် အင်မတန် သာယာစရာ ကောင်းတတ်သည်။ လွတ်လပ်သွားသလို ခံစားရသည်…စိတ်ထဲ ပေါ့သော်လည်း …ရင်ထဲ အင်မတန်လေးနေသည်။

ဇာခြည့်လက်ဆွဲခေါ်ကာ ဒန်းပေါ် သူ့ကို အရင်ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး… သူ့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းကိုမှီလိုက်ကာ လှဲနေလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား နှုတ်ဆိတ်နေတာ တော်တော်ကြာသွားသည် ဇာခြည်သက်ပြင်းလေး ချသည်။

“ဇာခြည်လေး… ဘာတွေသက်ပြင်ချနေတာလဲကွယ်…”

“သိပါဘူးကိုကိုရယ်… စိတ်ထဲ ဘာမောလို့မောမှန်းကို မသိတာ… အခုန စဉ်းစားနေတာ… အခုလို ဖြစ်တုန်း ကိုကိုနဲ့ အိပ်ခန်းထဲ ပိုးစိုးပက်စက် အ–ိုးခံလိုက်ရင် စိတ်ထဲဘာမှ မရှိတော့ဘဲ ပေါ့သွားမလား လို့ပါ… ဒါပေမယ့် မဟုတ်ဘူး ကိုကိုရ… ဇာခြည်စိတ်ပေါ့ဖို့အတွက် ကိုကို့ကိုအဲလို ကြားခံ မလုပ်ချင်ဘူး… အဲဒီစိတ်က ချစ်ဖို့သက်သက်ပဲထားမယ်… ဟူးးးးး…ကိုကိုရယ်… ဇာခြည့်ကိုယုယ ပေးပါအုံး…အဲ ဆံပင်လေးသပ်ပေးနော်…”

“ဇာခြည် ဝါဝါ့ကိစ္စ စိတ်ထဲက မထွက်သေးဘူး ထင်တယ်…”

“ဇာခြည့်ကိုတော့ ပြောတယ်…ကိုကိုကော စိတ်ထဲကထုတ်နိုင်လို့လား?”

“ဟူး… တကယ်မောတယ်ကွ…”

“သောက်သုံးမကျတဲ့ ဒီအွန်လိုင်းဆက်သွယ်ရေး…”

“အယ်… ကိုကိုဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ… ကိုကိုနှုတ်က ဒီလိုကြမ်းတမ်းတာ တစ်ခါမှ မကြားဖူးဘူး ဘာကိစ္စ ဒီအွန်လိုင်းကို ဆဲရတာလဲ သူက သက်ရှိလား?”

“ဟာ… မသိတော့ဘူးကွာ… ဘယ်သူ့ကိုဆဲရမှန်းမသိဘူး စိတ်ထဲ ပေါက်ကွဲချင်နေတယ်… အော်ဆဲချင်နေတယ်… ဟုတ်တယ်… ဇာခြည်ရာ…ကိုကို့စိတ်တွေကြမ်းနေတယ်..”

အမှန်တော့ စိတ်ထဲ နောက်ကျိနေသောအခိုက် ပြောမိပြော ပြောထွက်သွားခြင်း ဖြစ်သည်…ဒီ Internet ဆိုတာကြီး မပေါ်ခင်ကကော… ဒါတွေ မရှိဘူးလား? ဖုန်းနဲ့ကြောင်တာတွေကော? ရှိပါ့… စာနဲ့ကြောင်တာလည်း ရှိပါ့ ဒါပေမယ့် ကွာခြားသည်။ Internte ဆိုသော Media ကြီးက… အစွမ်းထက်သည်… ထက်ကနဲဒက်ကနဲ… မြန်သည်။ ဟော…ပုံ … ဟော..လာထား အသံ… ဟော လာထား… movie…

ကောင်းတာမှာ အသုံးကျတာရှိသလို… ဒါကြီးကြောင့် ရဲစခန်းကို တစ်သက်မှာတစ်ခါ ရောက်ဖူးသွားသည်…။အဲဒီတော့ အနှစ်ချုပ်ဆိုရသော်…စိတ်ထဲ မွှန်ထူနေသည်…

တခါတလေ ကိုယ်နှင့် တိုက်ရိုက်ပတ်သက်တာ မဟုတ်သောလည်း စိတ်ကို ဒုက္ခပေးနိုင်သော ပြဿနာ တို့ ရှိနေတတ်သည်။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာ နေရအလွန်ခက်တတ်သည်။ ပြဿနာ၏ ကြီးမှုသေးမှု အရေးပါမှု မပါမှုပေါ်မူတည်၍ ကွာခြားပြီး စိတ်ဒုက္ခ ပမာဏလည် ကွာသည်။

 အကောင်းနှင့် အဆိုး အမြဲဒွန်တွဲနေတတ်တာ သိသော်လည်း အသိနှင့် စိတ်ခံစားမှုဆိုတာ သပ်သပ်စီ… တခါတစ်လေ… အသိက အနိုင်ယူသွားတတ်တာ ရှိတတ်သော်လည်း လူဆိုတာ ခံစားမှုဆိုတာကိုတော့ အခါခပ်သိမ်း အနိုင်မယူနိုင်။

စိတ်ခံစားမှုဆိုတာလည်း ရှုပ်တော့ရှုပ်သား… ကိုယ်နှင့် တိုက်ရိုက်ပတ်သက်သော အရာကိစ္စတို့ကို အများအားဖြင့် ခံစားရသော်လည်း

ကိုယ်နှင့် လုံးဝမပတ်သက်သောကိစ္စတို့လည်း စိတ်ထဲဝင်ကာ နေရာယူ ပြီး ချယ်လှယ် အနိုင်ကျင့်တတ်သေးသည်။ကိုယ့်နှင့် တိုက်ရိုက်မပတ်သက်သော်လည်း ကိုယ်နှင့်တော့ဆိုင်သည် ဟုခံစားရတာတွေ တကယ်ရှိသည်… အဟုတ်ရှိသည်… အများကြီးရှိသည်…

ကိုယ်နှင့် တိုက်ရိုက်ပတ်သက်တာထက် ပိုများသည်… အဲဒီကိစ္စတွေ အတွက် ကိုယ့်မှာ responsibility တစ်စုံတရာ ရှိသလိုခံစားရတတ်သည်။

လူ့သဘာဝ ဆိုတာကလည်း … ခံစားရတာတွေ မျိုသိပ်ထားရတာတွေကို ရင်ဖွင့်ချင်သည်…တကယ့်တကယ် လူချင်းတွေ့လျှင်လည်း ရှက်တရားကြားဝင်၍ ရင်ဖွင့်ရခက်သည်။ဒီတော့ ခံစားရတာ တော်တော် များများကို အလွယ်ပြောလို့ရသော အွန်လိုင်းပေါ်တက်ကြတော့သည်။အိမ်ချင်း ကပ်လျက်ကလူချင်း တစ်နှစ်နေမှ စကားတစ်ခွန်း မပြောဖြစ်သော်လည်း အွန်လိုင်းပေါ် ရောက်တော့…

နှုတ်သွက်ကာ အာရွှင်လာတတ်သည်။ အပြင်မှာ စကားနည်းသောသူလည်း အွန်လိုင်းပေါ်တော့ ရွှန်းရွှန်းဝေအောင်အမြှင်အတန်းမပြတ်… ပြောတတ်သည်ကိုလည်း ကြုံဖူးသည်။တခြားဘယ်အခြေအနေထက်မဆို… ဒီမှာက ရင်ဖွင့်ရ လွတ်လပ်လို ဖြစ်နေသည်… လွတ်လပ်တော့ ခံစားချက်တွေကို သွန်ချတော့သည်…

ဒီထဲမှာ ပါသင့်တာ ရှိသလို မပါသင့်တာတွေလည်း ရောပါကုန်တော့ သည်…။နေရာဒေသအလိုက် မျိုသိပ်ထားရတာချင်းလည်း ကွာသလို…ရင်ဖွင်တာချင်း ရင်ဖွင့်ပုံလည်း ကွာခြားသည်…Facebook ဆိုတာကြီး အောင်မြင်တာ အဲဒါပါသည်…။ ဘာမဆို ရုပ်သံကော၊ စာကော ပုံကော… အကုန်တင်လို့ရသည်။

မြန်မာပြည်ဆိုတာက သူများနေရာထက် သိပ်ကွာခြားသည်။ လွတ်လပ်ပွင့်လင်းတဲ့ လူမှုပတ်ဝန်းကျင် ဆိုတာထဲမှာ ရှင်သန်လာခဲ့ရသူရှိသလို… ပိတ်လှောင်ကာ… မျိုသိပ်ထားရတဲ့ လူ့အဖွဲ့အစည်းမှာ လူလားမြောက်ရှင်သန်ခဲ့ရတာက အများစု။ အဲဒီတော့ ရင်ဖွင့်ချင်သည်…

ခံစားချက်တိုဆိုတာလည်းစုံသည်… …ကွ… ဗိုက်ဆာတယ်ကွ ဘာ Berger စားတယ် …ဘာ Donut စားပစ်တယ်… ဆိုတာလို ကြွားတာရှိသလို… ငါသောက်ပျင်းထူတာ…ဟောလိုကွဆိုပြီး ပစ်စလက်ခတ် စုတ်ပြတ်နေအောင်ရိုက်ပြထားတဲ့ပုံကို တင်လိုက်တာလည်းရှိသည်…

တိုနှံသော အဝတ်တို့ဖြင့်ရိုက်ထားသော ပုံတွေတင်ပြကာ “ဒါကတော့…ဘယ်နေ့က ဘယ်လိုပျော်ခဲ့တာ…”ဝေဖန်လာတာတွေကို အရသာခံဖတ် တဲ့လူတွေလဲ တစ်ပုံကြီး…။

တစ်ရက်က အပေါ်ပိုင်း ရှပ်အင်္ကျီ မလုံ့တလုံဝတ်ပြီး အောက်ပိုင်း ဘာမှ ဝတ်ထားပုံမရသော မြန်မာမပုံကို တင်ထားသည့် Facebook စာမျက်နှာကို သူငယ်ချင်းက ပြသည်… ။

အောက်မှာ ပေးထားသည့် Comment က…

“ညလေးက သိပ်မေ့တတ်တာပဲ… ဂလိုမှ~ ကြည့်ကောင်းတာကွ… ဂလု… အင်္ကျီဝတ်ထားတာ ပုံပျက်တယ်… ****ချင်တယ်…လာထား အာဘွား (  )” တဲ့…

(မှတ်မိသလောက်ပြန်ရေးတာဖြစ်သည်…။)

သူ့အောက်မှာ ဘာပြန်ပြောထားသလဲဆိုတော့

“Fuck you! Can’t you see my panties?” တဲ့…

“ကိုကို… ဘာတွေငိုင်နေတာလဲ?”

“မငိုင်ပါဘူးဇာခြည်ရာ… ရင်မောနေတာ… ကိုကိုဇာခြည့်လို စိတ်မထားတတ်သေးဘူး မိန်းမရယ်… ဒီအွန်လိုင်းကိစ္စကြီးကို အစာမကြေဖြစ်နေတာ…”

“ဟုတ်တယ်ကိုကိုရ… အဆိုးဆုံးက Cybersex ပဲ… ကိုကိုရ G-talk မသုံးနဲ့တားတာ ဘယ်ဟုတ်မလဲ အစကတော့ တစ်မျိုးထင်တာပေါ့… အခုဟာက ကိုကိုရယ် မပြောချင်တော့ပါဘူး… ညနေက ကိုကို့သူငယ်ချင်း ပြောတယ်မဟုတ်လား Blackmail ကိစ္စလေ… အဲဒါ သိတဲ့ထဲကဟာ တစ်ယောက်လည်းအဲလိုပဲ… ဘဝပျက်ပြီ… သူ့ပုံတွေနဲ့ သူ့ကိုခြိမ်းခြောက်ပြီး Blackmail လုပ်နေတာ ခံနေရတယ်… မိဘကိုလည်းပြန်မပြောရဲ… ဇာခြည်တွေးတာနဲ့တင် မောလိုက်တာ…”

“ထင်တောင်မထင်ထားဘူးကွာ… ဗမာပြည် သိပ်တိုးတက်နေတာ… Social Policy ပုံစံမကျဖြစ်တာ ကလည်း ပါတယ်ဇာခြည်ရ… ဟိုး… လွန်ခဲ့တဲ့ဆယ်စုနှစ် နှစ်ခုလောက်က Social Politics နည်းနည်းတော်သေးတယ်… ဒီထက် ကျပ်တည်းတဲ့ထဲမှာ ရှင်သန်ခဲ့ရတဲ့ ဘဝတွေ ဒီလောက်စာရိတ္တ မပျက်ခဲ့ဘူး… ဒါ ကိုကိုတို့ မြင်ခဲ့တာပဲ… သိပ်ဖိနှိပ်လွန်းတော့လည်း ကာယစိတ္တ ကျန်းမာမှုအတွက် ဘေးဖြစ်နိုင်သလို… လွတ်လပ်လွန်း ပြန်တော့လည်း အနောက်တိုင်းမှာ ဖြစ်နေသလိုဖြစ်လာမှာပဲ”

“အို… ဖြစ်နေတာပဲ… ဗမာပြည်လည်း လွန်တဲ့နေရာသိပ်လွန်လာပြီး ကိုကိုရ… ဒါပေမယ့် အသိတရားနဲ့ယှဉ်တဲ့ အမြင်ပဲ မတိုးတက်တာ… ကိုကိုပြောသလို အနောက်တိုင်း စရိုက်တွေရှိပါ့ရှင်… ကိုကိုအပြင်မထွက်လို့ မသိတာ… Media ကလည်း ဇာတ်လမ်းတွဲတွေထဲမှာ လူမှုဖောက်ပြန်မှုတွေကို ဖောဖောသီသီ ပြနေတဲ့ဟာ… ဇာခြည်ခဏပဲ ကြည့်လိုက်ရပါတယ်… ဖူးပွင့်အိမ်ကို သွားလည်တော့ TV ဖွင့်ထားတာ…ကြည့်ခဲ့ရတယ်…”

“ပြီးတော့ရှိသေးတယ်… ဒီက မနူးမနပ်တွေက သူတို့ကိုသူတို့ အနုပညာရှင်လို အမည်တပ် ပတ်ဝန်းကျင်ဘောင်နဲ့ ကင်းလွတ်ပြီးတော့ သရုပ်ပျက်ဝတ်စား နေထိုင်ပြတယ်… ဒါတွေဟာ ခုန ကိုကိုပြောတဲ့ ဆိုးတဲ့ Social Conditioning တွေပဲပေါ့… အခု မိန်းမတွေ အပြင်မှာဝတ်ရဲလာတဲ့ အဝတ်အစား သက်သက်ကိုပဲ ကြည့်ရင် သိသာတယ်…”

“ပေါ်တင်သွေးသားဈေးသည်တွေ ရှိသလို ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဒါလုပ်နေပါလားဆိုတာ မသိတဲ့လူတွေလည်းရှိပါ့… ရောင်းစားနေတဲ့ မိန်းကလေးတွေက ပေါမှပေါ… အဲဒီ အကျိုးဆက်က AIDS ဖြစ်လာတာ တိုးနေပြီးတော့ မသက်ဆိုင်တဲ့ ကလေးဘဝတွေပါ… ထိခိုက် ဆုံးရှုံး နေရတာ နည်းမှမနည်းပဲ… ဆိုးမယ်နော်…ကိုကို…”

“ဇာခြည့် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် Cybercafe ဖွင့်ထားတယ်…ကိုကိုရယ်… သူ့မှာတစ်နေ့ တစ်နေ့ လာသုံးတဲ့ဟာတွေကိုပြောပြနေတာ… ဇာခြည်ဆို အစက ယုံတောင်မယုံချင်ဘူး… ကိုကိုထင် ထားလား? ၅တန်း ၆တန်းကလေးပိစိလေးတွေပါ သုံးနေကြတာနော်…

“ကိုကိုခဏစောင့်…ဇာခြည့် Laptop သွားယူမယ်…”

“ဘာလုပ်မလို့လဲ…”

“ဇာခြည်ကိုကို့ကို ကဗျာတစ်ပုဒ်ပြချင်လို့… တမ်းတမ်းတတကိုး သတိရသွားလို့ပါ ခံစားရေးထားတာ…ထိထိရှရှရှိလွန်းတယ်ကိုကိုရ…”

“ဘာကဗျာတုန်း ဇာခြည်ရ…ညွှန်းလှချည်လား”

“ကိုမားဆိုးရဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်ပါကိုကိုရ ဇာခြည်လေ ကိုမားဆိုးကို နောက်ထပ် ဒီလိုကဗျာမျိုးရေးဖို့ တောင်းဆိုချင်နေတာ…နေပါ ဇာခြည်ဖတ်ပြပါ့မယ်…”

သူထသွားသည်… ကျွန်တော့ခေါင်းထဲ အတွေးတွေ အမျှင်မပြတ်… မားဆိုး၏ ကဗျာဆိုတော့ ကျွန်တော်ဖတ်ဖူးတာ ကျွန်တော်တို့ ရန်ကုန်မြို့ကြီးနဲ့ ပတ်သက်လို့ တစ်ပုဒ်ဖတ်ဖူးသည်။ တကယ်ထိ သည်။ ဇာခြည်အိမ်ထဲဝင်သွားတာ တော်တော်လေးကြာသည်။ ပြန်လာတော့ သစ်သီးဖျော်ရည်နှစ်ခွက် ဖျော်လာသည်။ အိမ်ထဲပြန်ဝင်ကာ ခုံပုလေးတစ်လုံးဆွဲယူလာပြီး ဖျော်ရည်ခွက်ကို တင်လိုက်ကာ သူ့ Laptop ဖွင့်သည်။ ခဏကြာမှ Window တက်လာတော့ ကဗျာကို ဖွင့်ကာ ….

“သူ့အရှိအတိုင်း ရေးထားတဲ့အတိုင်းဖတ်ပြမယ်နော်…

သံနေသံထားဖြင့် ရွတ်ပြသည်….

ကဗျာခေါင်းစဉ်က…

“ညီမလေး ဈေးကောင်းရပါစေ”

မားဆိုး

ဆောရီးပဲ ညီမလေး …

ကိုယ် ဘာမှမတတ်နိုင်ဘူး။

မင်းအမေ နေမကောင်းတာ

မင်းမောင်လေး ညီမလေးတွေ ကျောင်းစားရိတ်လိုနေတာ

မင်းကိုယ်တိုင်အတွက် ရောင်းပန်းလှဖို့၊ ဈေးကွက်ဝင်ဖို့

ပါတိတ်၊ သရီးစတပ်၊ မီနီစကပ်၊ နှုတ်ခမ်းနီ ပါးနီ၊ အော်ဒီကလုံး

ကိုယ်မတတ်နိုင်ဘူးကွဲ့

မင်းတို့က မပဋာဆိုရင် ကိုယ်လည်းပဲ မောင်ဒါသပါကွယ်။

ဆောရီးပဲ ညီမလေးရေ …

မင်းရဲ့ ဘုရားပေး လယ်တပွဲ

နှမ်းပဲစိုက်စိုက်၊ ဘူးပဲပျိုးပျိုး

နွေစပါး၊ မိုးစပါးနဲ့ သီးထပ်သီးညှပ်

မပြတ်တမ်းစိုက်လည်း

ကိုယ့်မှာ ဓာတ်မြေသြဇာဖိုးမရှိ

ဟိုကောင်တွေဆီမှာတော့ အာသာငမ်းငမ်း အကြည့်တွေ

ရှိချင်ရှိလိမ့်မယ်

ဒါကိုတော့ မင်းလည်းသိတယ်၊ ကိုယ်လည်းအသိပဲ။

ဆောရီးပဲ ညီမလေးရေ …

မင်းဟာ နှုတ်မစောင့်သော လိပ်မလေး ဆိုပါတော့

ယုတ်မာရိုင်းစိုင်းတဲ့ နွားကျောင်းသားတချို့

မင်းအတွက် မီးဖိုနေကြပြီ

အားပျော့ပျော့ မင်းလက်ကလေးတွေ

နွမ်းဖတ်ဖျော့တော့ မင်းနှုတ်ခမ်းလေးတွေ

ချွေးစီးကြောင်းလေးနဲ့ အနားသတ်ထားရှာတဲ့

မင်းရဲ့ ပါးကွက်ပါးလေး

အဲဒါလေးကလည်း သစ္စာတပါးပဲပေါ့

မင်းလိုအပ်နေတဲ့ ထမင်းတနပ်အတွက်

မဲမှောင်နေတဲ့ မင်းရဲ့ မနက်ဖြန်လေးတွေကို

ဈေးကွက်တင်ချေဦး ညီမလေး။

မင်းအပြုံးလေးတွေကို သူတို့မှတ်တမ်းတင်လိမ့်မယ်

တခဏတာအတွက် အသပြာရှိပေမယ့်

အရှက်သိက္ခာ တရွေးသားမျှမရှိရှာတဲ့ လူ့ငနွားတွေ

ရေနစ်နေတဲ့ ကောက်ရိုးလေး မင်းကို

နိုကီရာ၊ ဆိုနီအဲရစ်ဆင်၊ ပင်နာဆိုးနစ်တို့နဲ့

ဝါးကူထိုးလိမ့်မယ် စိတ်ချ။

ဒီကောင်တွေမှာ ဘုရားရှိချင်ရှိမယ်

တရားတော့ ရှိမှာမဟုတ်ဖူး၊

ဒီကောင်တွေမှာ ကားရှိရင်ရှိမယ်

မေတ္တာထားဖို့ တွေးခေါ်တတ်မယ်မထင်ဖူး၊

ဒီကောင်တွေဟာ နွားတွေ။

ဟုတ်တယ် နွားတွေကွဲ့

မင်းသိချင်မှ သိမယ်။

ဟိုစာမျက်နှာမှာ၊ ဒီစာမျက်နှာမှာ

(ဟေ့ … ဟေး…. ဟောဒီမှာ မြန်မာဟေ့ …)

အဲဒီလို မစားရ ဝခမန်း ကြွေးကြော်

လျှပ်ပေါ်လော်လီခဲ့တဲ့ သူတို့စာရိတ္ထတွေကို ထုတ်ကြွားကြတယ်။

ဆောရီးပဲ ညီမလေး …

ကိုယ်လည်း ရင်နာရပါတယ်

မင်းတို့ဘဝလေးတွေအတွက်ရော

သူများဆီမှာ ကျွန်ခံ

ကိုယ့်အိမ်တောင် ကိုယ်မပြန်နိုင်သေးတဲ့ ကိုယ့်ဘဝအတွက်ရောပေါ့။

အရင်အချိန်တွေတုန်းက ကိုယ်တို့ပြောခဲ့တယ် (တဘက်နိုင်ငံတွေကိုပေါ့)

( .. ) နိုင်ငံ ဆိုပြီးတော့လေ …။

ခုများ ကြည့်စမ်း … မင်းတို့လေးတွေလေ …

မဲဆောက်မှာ၊ မယ်ဆိုင်မှာ၊ ဘီကေကေမှာ၊ ကြယ်ဂေါင်ရွှေလီမှာ

သတင်းတွေမှာ ဖတ်ရ၊ သတင်းတွေမှာ ကြားရတော့

အပိုမပြောဘူး ညီမလေးတို့

ကိုယ် မျက်ရည်ဝဲတယ်။

ကိုယ့်ပြည်ကိုယ့်ရွာက ကိုကိုတွေကတောင်

မင်းတို့ကို ဘိုင်စကုပ်ထဲ ထည့်သေးတာပဲ …

အင်း … … … … … …

ဖဦးထုပ်တွေ၊ နငယ်တွေ၊ ဘကုန်းတွေ

ကိုယ့်ကို ဝိုင်းပြောကြ

အချင်းချင်း လက်တို့ကြ

ဟေ့ … အဲဒါ ဘီရုမာ ဟေ့ …။ ဘီရုမာ ချယ်နယ်ဟေ့ …။

တောက်! ဘယ်လောက် အသည်းနာဖို့ကောင်းလဲ

မိုးကျရွှေကိုယ်၊ တိုလီမိုလီ၊ အချစ်ဇာတ်လမ်း၊ ပေါသွပ်၊

ဒီကောင်တွေကို ဘယ်သူတွေက လင်ခ့်ပေးလိုက်တာလဲ

မင်းတို့အထင်ကြီးတဲ့ ရွှေကိုကိုတွေပေါ့။

(ဟေ့ … ဘီရုမာ ဘယ်ဈေးလဲ) အဲဒီလိုများ အမေးခံရရင်လေ

အသားတဆတ်ဆတ်တုန် ဒေါသပုန်ထရတယ်

လူသတ်ချင်လာတယ်။

မင်း အထင်ကြီးတဲ့ ကိုကိုတွေလည်း

ဗမာကားဟေ့ … ဆိုတာနဲ့

လျှာတသပ်သပ်၊ ပါးစပ်တပြင်ပြင်

သွားရည် ငေါက်တောက်ကျ

ဘာကိုမှ မလုပ်ချင် မကိုင်ချင်

ဖန်သားပြင်ရှေ့ အခန့်သားထိုင်

ဇာတိပုညဂုဏ်မာနဟေ့ … ဆိုပြီး

ဝံသာနုရက္ခိတတရား လက်ကိုင်ထားချင်ကြတယ်။

မင်းတို့လေးတွေကို

နှုတ်ခမ်းတလန် ပန်းတလန် လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုး

အပြစ်ပြောတဲ့ မောင်မောင်တွေ

သူတို့ကရော ဘယ်လောက်များ သန့်စင်ကြလို့တုန်း

ဟေ့ ဒီမှာ … ကိုယ်ပြောမယ် ညီမလေး

ဈေးကွက်ဝယ်လိုအားကြောင့် ရောင်းကုန်ဆိုတာ ရှိနေတာ

သူတို့တွေ တောင်းဆိုနေတာ

သူတို့တွေ လောကအလှကို ဖျက်ဆီးနေတာ

မင်းတယောက်ထဲကြောင့်တော့ မဟုတ်ဘူး

မင်းကို အင်တာနက်ပေါ်ပို့လိမ့်မယ်

သူတို့မို့ အရှက်မရှိ (ဘယ်ရှိပါ့မလဲ)

သူတို့မျက်နှာလေးများကျတော့ ပေါ်မှာကြောက်တတ်လိုက်တာ

ဟိုတယ်တွေမှာ ကလပ်တွေမှာ နောက်ဆုံး ဖိုရမ်စာမျက်နှာတွေပေါ်မှာ

ခပ်ကြွားကြွား ပြောကြလိမ့်မယ်။

ဆောရီးပဲ ညီမလေးရေ …

မင်းရဲ့ လက်ကလေးတွေကို ပုခက်မလွှဲခင်

မာဆတ်က ကိုယ်ရွှေကိုယ်မျိူးတွေကို ပျော်တော်ဆက်ချေဦး

သတိတော့ထားကွဲ့

ဒီခေတ်က နည်းပညာခေတ်ကြီး

ကင်မရာတွေ အနီးအဝေး

ဈေးကြီးပေး ဝယ်ကိုင်လို့ရပြီ။

ဆောရီးပဲ ညီမလေးရေ …

ရွှေအိုရောင်ညနေခင်းတွေမှာ မင်းဘဝကို ရောင်းဈေးတင်ပေါ့

မင်းကြောက်တဲ့ မနက်ဖြန်အတွက်

ဟိုတယ်တခုခုမှာ ကျွဲရိုင်းအချိုရည်

တခါသုံးဆပ်ပြာ၊ ငွေခြည်ရောင် ရေခဲသေတ္တာ

ညလယ်စာ မှာစားရင်း ဖြတ်ကျော်ဦးပေါ့။

အထည်ချုပ်တွေ ပိတ်တာ …

ကုန်ဈေးနှုန်းကြီးတာ …

ငွေနှစ်သောင်းအတွက် တိုက်ပွဲဝင်တာ …

အရပ်ထဲမယ် ကိုယ်လေး ခေါင်းလေးတောင် လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် မလှုပ်ဝံံ့တာ …

အားလုံးဟာ စက်ဝိုင်းတခုပါပဲကွယ်

မင်းအပြစ်တွေချည်းပဲ မဟုတ်ပါဘူး ညီမလေးရယ်။

မင်းတို့လည်း မင်းတို့ နိုင်တဲ့ဝန် ထမ်းနေရတာ

အချိန်တန်ရင်တော့ သိုးမည်းအုပ်ကြီးထဲက ပြန်ထွက်ခဲ့ပါ ညီမလေးတို့ရယ်။

မင်းတို့ ကိုယ်စီ ဒုလ္လဘတခုစီရှိတယ်

မင်းတို့ဟာ ငှက်ကလေးတွေပေမယ့် မင်းတို့မှာ ဝမ်းရေးရှိတယ်

မင်းတို့မှာ အနာဂတ်ကိုယ်စီရှိတယ်

မင်းတို့မှာ ဘဝသစ်တွေ ရှိနေမယ်

နောက်ပြီးတော့ မင်းတို့ဟာ …

မင်းတို့ဟာ မြန်မာမလေးတွေဖြစ်တယ်။

ဆောရီးပါ ညီမလေးရယ် …

ကိုယ်ဘာမှ မတတ်နိုင်ဘူး

မင်းတို့ခရီးမှာ ထီးမိုးမပေးနိုင်ဘူး

လှော်တက်တချောင်းနဲ့ ဝင်မကူပေးနိုင်ဘူး

ကိုယ်တတ်နိုင်တာ တခုပဲ

တခုထဲပါပဲ ညီမလေးတို့ရယ် …။

မင်းတို့လေးတွေ မော်တော်ကားလေးပေါ်ပါသွားတဲ့အခိုက်

ကိုယ့်မျက်နှာ မင်းတို့မမြင်အောင် ငုံ့

ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းကို နာနာဖိကိုက်

ဘယ်သူမှ မကြားအောင် ဆုတောင်းပေးခဲ့ဖူးပါတယ်။

ဆောရီးပါ ညီမလေးတို့ရေ …။ ။

မားဆိုး

၁၄၊ မတ်၊ ၂၀၁၀

 အပိုင်း ( ၈ ) ဆက်ရန် >>>