ရင်ခုန်လိုက်တာ (စ/ဆုံး)
ရေးသူ - လမင်းကြီး
အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။
အခန်း ( ၁ )
ကျနော့်အမေ အလုပ်ဟောင်းကထွက်ပြီး အလုပ်အသစ်ကိုပြောင်းတာ သိပ်မကြာသေးဘူး။အလုပ်ကတော့ မြို့ထဲက ပုဂ္ဂလိကကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာပါပဲ။အလုပ်အသစ်ကအရင်အလုပ်ဟောင်းထက်ရာထူးပိုကြီးပြီး လစာကလည်းအလုပ်ဟောင်းထက် ၂ ဆပိုရတယ်တဲ့။
ဘယ်အရာမှာဆို အကောင်းချည်း၊ ပါဖက် (perfect) ချည်းတော့မရှိနိုင်ဘူး။ လစာ ၂ ဆကို မက်တော့လဲ ခရီးအကွာအဝေးကလဲ အလုပ်ဟောင်းထက်၂ဆမက ဝေးတဲ့နေရာကို သွားရတယ်လေ။ ဒါပေမယ့်ပေါ့..၊ ခရီးဝေးလို့အချိန်ကုန်ပေမယ့် ဝင်ငွေအနေနဲ့ပြန်ယှဉ်ကြည့်ရင်တော့ အချိန်ကုန်ရကျိုး၊ ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ မောရကျိုးတော့နပ်ပါရဲ့။ တန်တယ်လို့ပဲ ဆိုရမှာပေါ့…။
အဖေကတော့ထုံးစံအတိုင်း အိမ်နားက တွင်ခုံနဲ့စက်ပစ္စည်းလုပ်ငန်းစက်ရုံလေးမှာပဲ နီးနီးနားနားလုပ်နေတယ်။ကျနော်တို့မိသားစုနေတဲ့နေရာက ရန်ကုန်မြို့လည်ကောင်ကနေ အတော်ကြီးဝေးတဲ့ အစွန်အဖျား ဆင်ခြေဖုံး မြို့နယ်လေးတစ်ခုမှပါ။ညနေမှောင်ရီပျိုးတယ်ဆိုရင်ပဲ အသွားအလာ သိပ်မရှိတတ်တော့ဘူး၊ လူပြတ်စပြုပြီ။
ညနေ အမေက YBS စီးပြီးပြန်လာရင် အတော်မိုးချုပ်ပြီ၊ ပုံမှန်အတိုင်းဆိုရင် အဖေကသူ့အလုပ်ဆင်းတာနဲ့ လမ်းထိပ်က ကားမှတ်တိုင်ကို မော်တော်ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ သွားစောင့်ကြိုလေ့ရှိတယ်။ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ညမှာ သူ့သူငယ်ချင်းသမီးလေးရဲ့ မွေးနေ့ဧည့်ခံပွဲကို သွားစရာရှိလို့သွား မကြိုဖြစ်ဘူး။
ပထမတော့ အဖေက အမေ့ကိုအတူသွားဖို့ပြောသေးတယ်၊ ဒါပေမယ့် အမေက သိပ်မသွားချင်ဘူး ။သူနဲ့တိုက်ရိုက်မရင်းနှီးတဲ့အပြင် တခြားဘယ်သူနဲ့မှလဲ မသိဘူးလေ၊ အူကြောင်ကြောင်ကြီးနဲ့တဲ့..။ပြီးတော့ သွားချင်ရင် အလုပ်က အစောကြီးပြန်လာရမှာ၊ အလုပ်ဝင်ကာစဆိုတော့ မပျက်ကွက်ချင်ဘူး။ဧည့်ခံပွဲလုပ်တဲ့သူတွေကလဲ စနေ၊ တနင်္ဂနွေမှာမလုပ်ဘူး၊ ကြားရက်ကြီးမှာ ကိုးလိုးကန့်လန့်..။
သူတို့အပြောကတော့ မွေးနေ့နဲ့မွေးရက်ကိုက်လို့တဲ့..၊ ထားလိုက်ပါတော့..!အဖေကတော့ သွားချင်မှာပေါ့၊ သိပ်မတွေ့ဖြစ်ကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေအဲ့ဒီမှာဆုံပြီး မီးကုန်ယမ်းကုန်သောက်ကြဖို့ စိတ်အားသန်နေတာ သိသားပဲ။ဒါကြောင့်မို့ အဖေက အဲ့ဒီနေ့မှာအမေ့ကို ညနေအပြန်ကြိုဖို့ကျနော့်ကို တာဝန်လွှဲပေးလိုက်တာလေ။ ကျနော်ကလဲကျောင်းတွေပိတ်ထားလို့အားနေတာနဲ့အတော်ပဲပေါ့။
လမ်းထိပ်က မှတ်တိုင်မှာ မှောင်ကြီးထဲ ခြင်ကိုက်ခံပြီးစောင့်နေမယ့်အစား အမေ့ရုံးရောက်အောင်လိုက်သွားပြီးကြိုလာခဲ့မယ်လို့စိတ်ကူးပြီး၊ အိမ်ကစောစောထွက်လာခဲ့တယ်။အမေ့ကိုရုံးလာခဲ့မယ်လို့ကြိုဖုံးဆက်လိုက်ပြီး၊ လမ်းထိပ်ကကားမှတ်တိုင်က YBSတက်စီးပြီးတော့၊ မြို့ထဲကိုလာခဲ့တာ တစ်နာရီခွဲနှစ်နာရီနီးပါးကြာပြီးမှရောက်တော့တယ်။
ကွီးဖြိုးကိုကျေးဇူးတင်ရမယ်ဗျ၊ အရင်ကကျနော်တို့ နယ်မြေကို ဘတ်စကားဒါရိုက်မပေါက်ဘူး၊အခုမှသာ လိုင်းတွေထပ်ဆင့်ချဲ့ထွင်လို့ အဆင်ပြေသွားတာ။ကျနော် အမေ့ရုံးပေါ်တက်လာခဲ့တယ် ။အမေ့ရုံးက အခုမြို့ထဲမှာအသစ်တွေတက်နေတဲ့ အထပ်မြင့် အော့ဖစ်တာဝါတွေထဲက တစ်ခုပေါ့၊အမေ့ရုံးက ဆယ်ထပ်မှာဆိုတော့ ဓာတ်လှေခါးနဲ့ တက်ခဲ့ရတယ်။
ရောက်တော့ ရီစက်ပ်ရှင်ကဧည့်ကြိုထိုင်ခုံမှာ ထိုင်စောင့်ရင်းမှန်တွေ ကာထားတဲ့ ရုံးခန်းကျယ်ကြီးထဲလှမ်းကြည့်တော့ အမေသူ့ခုံမှာ ထိုင်အလုပ်လုပ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ ကွန်ပြူတာတစ်လုံးရှေ့ထိုင်ပြီး ဘာတွေသဲကြီးမဲကြီးရိုက်နေတယ် မသိဘူး။ဝန်ထမ်းတွေကလဲများသား ခင်ဗျ၊ လူ ၃၀-၄၀လောက်ရှိမယ်။
ကျနော်လဲ အထဲကို လျှောက်ဝင်မသွားရဲဘူး၊ အမေ့ကို ရောက်ပြီဆိုတဲ့အကြောင်းဖုန်းလှမ်းဆက်တော့နောက်ထပ်မိနစ်၂၀လောက်ဆို ရုံးဆင်းတော့မယ်။ ဓာတ်လှေခါးရှေ့ကပဲ စောင့်နေပါတဲ့..။ကျနော်လည်းထသွားပြီးဓာတ်လှေခါးအိမ်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်လောက်က လှေခါးက လှေခါးထစ်တွေပေါ် ထိုင်ရင်း ဖုန်းတစ်လုံးနဲ့ဂိမ်းကစားလိုက်၊ သူငယ်ချင်းတွေဆီဖုန်းဆက်လိုက်နဲ့ အချိန်ဖြုန်းနေလိုက်တယ်။
"လာ...သွားကြစို့..သား..၊ အိမ်ပြန်ကြမယ်.."
အမေ့အသံကြားတော့မှပဲ မော့ကြည့်ဖြစ်တယ်။ အမေက လက်ထဲမှ စာရွက်စာတမ်းအချို့ထည့်ထားတဲ့ ပလပ်စတစ်ဖိုင် အပါးလေးကို ပိုက်ထားရင်းကျနော့်ရှေ့မှာလာရပ်ပြီးခေါ်နေတာ။
အမေက အခုခေတ် ပုဂ္ဂလိကကုမ္ပဏီတွေမှာ ရာထူးနဲနဲရှိလို့၊ အပြင်လူတွေနဲ့ ဆက်ဆံရတဲ့ အမျိုးသမီးတွေဝတ်လေ့ရှိတဲ့အတိုင်းစတိုင်ကျအောင် လေဒီကုတ်နဲ့၊ ပေါင်လယ်လောက်ရှိတဲ့စကပ်တိုနဲ့ကို စမတ်ကျကျဝတ်ထားတယ်၊ကျနော်ကလှေကားထစ်မှာ ထိုင်နေတုန်းဆိုတော့ အမေ့ရဲ့ ဝင်းဝါနေတဲ့ပေါင်သားတွေ၊ခြေသားလုံးသွယ်သွယ်လေးတွေမြင်လိုက်ရတော့ တချက်ကြည့်မိလိုက်တယ်၊အမေရုံးမသွားခင်ဒီပုံစံမျိုးနေ့တိုင်းလို အမြဲတွေ့ဘူးနေကျဆိုတော့ ကျနော့်အတွက်ကတော့ ပုံမှန်ပါပဲ။
အမေက အော့ဖစ်ဆု(တ်)နဲ့ စကပ်တိုဝတ်ပေမယ့်၊ စတော့ကင် (အသားကပ်ခြေအိတ်) တော့ ဝတ်လေ့မရှိဘူး။အဲ့ဒါကြီးဝတ်ထားရတာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်နဲ့ မနေတတ်ဘူးတဲ့..အေးလေသူ့မလဲနိုင်ငံခြားသူတွေလို အမြဲဝတ်နေကျမဟုတ်လို့အထာမှ မကျသေးတာ။
အခုဝတ်ထားတဲ့စကပ်ကတိုတော့ အမေ့ပေါင်သားဖွေးဖွေးပေါ်က အကြောစိမ်းစိမ်းလေးတွေကိုအတိုင်းသားမြင်နေရတယ်။ကျနော်လဲအတွေးကိုဖြတ်လို့ထရပ်လိုက်ပြီး..၊
"အဖေကပြောတော့.. ဒီညအပြန်မိုးချုပ်မယ်တဲ့မေမေ"
ကျနော်က အမေ့လက်ထဲကဖိုင်ကို ဆွဲယူလို့ကူကိုင်ပေးရင်းကနေ ပြောလိုက်တယ်။အမေကဒီလိုပဲ၊ ရုံးအလုပ်တွေအိမ်ယူယူလာပြီးလုပ်တတ်တယ်။
"သိပြီးတာကြာလှပေါ့....ကြည့်ရတာ ဒီညလဲဒေါင်ချာစိုင်းပြီးပြန်လာမယ်ထင်တယ်"
အမေကကျနော့်ကိုခေါ်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်က ဓာတ်လှေခါးဆီလျှောက်သွားတယ်။အနားရောက်မယ်မှ မကြံသေးဘူး၊ ဓာတ်လှေခါးကတံခါးပိတ်ပြီးဆင်းသွားပြီ၊ နောက်တစ်ခေါက် စောင့်ရတော့မှာပေါ့…။ကျနော်တို့ဓာတ်လှေခါးရပ်စောင့်နေလို့ ဘယ်လောက်မှ မကြာသေးဘူး၊၁၀ ထပ်မှာရှိတဲ့ရုံးခန်းတွေထဲက ဝန်ထမ်းတွေအပြုံလိုက်ထွက်လာကြပြီး၊ ဓာတ်လှေခါးရှေ့ရောက်လာကြတယ်။ ရုံးဆင်းချိန်ကိုးဗျ။
"မေမေ..နဲနဲလေးစောထွက်လာတာတောင် မမီတော့ဘူး၊ ညနေတိုင်းဒီလိုပဲ..၊ စိတ်ပျက်စရာကောင်းလိုက်တာ.."
အမေက လူအုပ်ကြီးကိုကြည့်ပြီးညည်းတယ်။ကျနော်ကတော့ မျက်စိလိုက်ကစားနေတော့ ဝန်တမ်းမ ငယ်ငယ်ချောချောလေးတွေအများကြီးပဲ။အရွယ်ကောင်းပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးတောင့်တောင့်တင်းတင်းလေးတွေ၊ ချစ်စရာလေးတွေချည်းပဲ။
ဆံပင်၊ အရှည်၊ အတို၊ အစည်း၊ ပုခုန်းဝဲ၊ ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့၊ ပြီးတော့ အတော်များများက စကပ်အတိုတွေဝတ်ထားကြတာ၊နဲနဲလေးလောက်များလန်သွားရင်ပဲအထဲကပင်တီတွေမြင်ရတော့မှာ သေချာသလောက်ပဲ။
စကပ်မဝတ်ပဲ မြန်မာဆန်ဆန် ထမီဝတ်ထားတဲ့ သူတွေကျတော့လဲ အိုးကြီးတွေက ထင်းနေတာဗျာ၊ ရိုက်ခွဲချင်စရာ..၊အင်္ကျီတွေကလဲကြပ်ကြပ်ထုပ်ထုပ်တွေများတော့ နို့လုံးကြီးတွေကိုမြင်နေရတာလဲ မနိုင်ယင်ကာ..။
ဒီလိုပုံစံမျိုးတွေနဲ့ ရုံးလာကြတော့ ကျနော်အထင်၊ ရုံးကလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်အမျိုးသားဝန်ထမ်းတွေကို ဒုက္ခပေးနေသလို ဖြစ်မနေဘူးလားလို့..။
ယောက်ျားလေးဝန်ထမ်းတွေရုံးထဲလျှောက်ရင်း တစ်နေကုန် လီးတထောင်တောင်နဲ့ နေမှာ၊အတင်းဆွဲထုပ်ပြီးစည်းထားရရင်ဘယ်လောက်အနေရအထိုင်ရ ခက်လိမ့်မလဲလို့..။ကျနော်တောင်အောက်ကောင်က ဖုနေပြီ။အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ဓာတ်လှေခါးက နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်တက်လာပြီး တံခါးပွင့်လာတယ်။
အထဲကထွက်လာတာက တစ်ယောက်ထဲ။ ဓာတ်လှေခါးထဲမှာလွတ်ပြီးရှင်းနေတယ်။ဘာလို့လဲဆိုတော့ အခုကျနော်တို့စီးတဲ့ ၁၀ လွှာက ဒီအဆောက်အဦရဲ့ နောက်ဆုံးအထပ်၊ အပေါ်ဆုံးထပ်လေ။ကျနော်ကရှေ့ဆုံးရောက်နေတော့အရင်ဝင်ရတယ်။ နောက်လူတွေဝင်ဖို့နေရာပေးရမှာဆိုတော့ အတွင်းဆုံးအထိဝင်လိုက်ရတယ်လေ။ အမေကလဲနောက်ကကပ်လိုက်ဝင်လာပြီးကျနော့်ရှေ့မှာရပ်တယ်။
တခြားဝန်ထမ်းတွေလဲတိုးဝှေ့စုပြုံပြီးဝင်လာကြတာ၊ ချက်ချင်းပဲဓာတ်လှေခါးပြည့်သွားရော၊အဲဒါတောင်မှ နောက်ထပ် ၂ ယောက် ၃ ယောက်လောက်ကဝင်လို့ ရသမျှကပ်ရပ်တိုးဝင်တော့၊ ပြည့်သိပ်သွားပြီ။ကျနော့်စိတ်ထဲ 'ဘာလို့ဒါလောက်အတင်းတိုးဝင်နေတာလဲကွာ၊ နောက်တစ်ခေါက် စောင့်လဲရတာပဲကို'လို့တွေးနေမိတယ်။ ဓာတ်လှေခါးထဲ ငပိသိပ်၊ ငချဉ်သိပ်ဖြစ်သွားတော့၊ ရှေ့ကလူကနောက်ကလူကိုတွန်း၊နောက်ကလူကအတွင်းထဲကလူကိုတိုးနဲ့ အတွင်းဆုံးဝင်မိတဲ့ကျနော်က၊ ဓာတ်လှေခါးနံရံရဲ့ကျောနဲ့ကပ်ပိနေပြီ။
ရှေမှာရပ်နေတဲ့ အမေ့ကျောကလဲ ကျနော့ ရင်ဘတ်လာဖိမိနေပြီ။အခုကျနော့်ရဲ့ ပေါင်ခွကြားမှ ာတစ်ခုခုတင်းတင်းကြီးလာ ဖိမိနေတယ်။အမေ့တင်ပါးကြီးက၊ ကျနော့်ပေါင်ကြားတည့်တည့်ကွက်တိလာဖိထားတာ၊ကျနော့်အောက်ကောင်ကလဲစောစောကဓာတ်လှေခါးထဲမဝင်ခင်လေးတင်၊အတိုအပြတ်ဝန်ထမ်းမလေးတွေကြည့်ပြီးဖုပြီးထောင်ပြီးသားဖြစ်နေပြီလေ၊အမေ့ဖင်ကြီးကအဲ့ဒါကို အတင်းတိုးဖိတော့ စဉ်းစားသာကြည့်တော့။
သူ့ဖင်ကြားမှာ ခံစားလိုက်ရတဲ့ ခပ်မာမာအတွေ့အထိကို အမေသတိပြုလိုက်မိပုံရတယ်။အမေ ကျနော့ဘက်တစ်ချက် ဆတ်ခနဲလှည့်ကြည့်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်လဲဘာမှ မတတ်နိုင်ဘူး၊လွှဲပြီးရပ်ပေးဖို့နေနေသာသာ၊ လှုပ်လို့တောင်မှမရတာ။ဓာတ်လှေခါးတံခါးလဲပိတ်သွားပြီ။ ငြိမ့်ကနဲဖြစ်ပြီး အောက်ကိုစဆင်းပြီ။အခြေအနေက၊ ကျနော့်ညီလေးက အမေ့ရဲ့အနက်ရောင်စကပ်တိုအောက်ကဖင်လုံးကြီးကိုဖိထောက်လျက်သားကြီး...။လူတွေအားလုံးကိုယ့်ဇောနဲ့ကိုယ်ငြိမ်နေကြတယ်။ ခဏတာတိတ်သွားတဲ့ဓာတ်လှေခါးထဲမှာ..၊
"ကျဉ်းကြပ်လိုက်တာနော်.."
ကျနော်ကအမေ့ကိုပြောသလိုလိုနဲ့ ခပ်တိုးတိုးပဲ ရေရွတ်လိုက်မိတယ်။ အမေကတော့ ဘာမှပြန်မပြောဘူး။ကျနော်ကကြပ်ညပ်နေတဲ့ အခြေအနေကနေလျော့ပါးလိုလျော့ပါးငြား၊ ၂ချက် ၃ချက်လောက် ခါးကိုဟိုဘက် ဒီဘက်ရွှေ့ကြည့်တယ်။
အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော့်ညီလေးဖိုးထောင်က အမေ့ဖင်ကိုပိုပြီးတိုးပွတ်သလိုဖြစ်နေတယ်။အမယ်လေး..လေးးး ကျနော့်လီးထဲကသွေးကြောတွေကဖြင်းတင်းဖြင်းတင်းပိုဖြစ်ကုန်ပြီ။အသက်ရှူကြပ်တာကတစ်ပိုင်း၊ ဖီလင်တက်ပြီးကောင်းလာတာကတစ်ပိုင်းပဲ၊ မတူဘူး။ဓာတ်လှေခါး ၉လွှာကိုရောက်လို့ တံခါးပွင့်သွားတော့ အဲ့ဒီမှာလဲလူအုပ်ကြီးကစောင့်နေတယ်။
"ဟာ! အပြည့်ပဲဟ၊ ဝင်မရတော့ဘူး"
၉ ထပ်ကလူတွေဆီကဆူဆူညံညံအသံတွေ ကြားရတယ်၊ ထပ်ဝင်လို့မှမရတော့တာ...၊ ဓာတ်လှေခါးလဲဆက်ဆင်းခဲ့တယ်။၈ လွှာကိုရောက်တော့ဂျိုင်းကနဲတံခါးပွင့်သွားပြန်ပြီ၊ ထုံးစံအတိုင်းပဲ။အထဲကလူတွေကအော်တယ်၊
"ပြည့်နေပြီဗျို့.."
ဒါပေမယ့်..အန်တီကြီးတစ်ယောက်က၊ အတင်းတိုးဝင်လာဖို့ကြိုးစားတယ်။
"အန်တီ..နောက်တစ်ခေါက်စောင့်လိုက်ပါဦး..ဒီမှာပြည့်နေပြီ..."
"နဲနဲလေးစီတိုးပေးလိုက်ရင် တစ်ယောက်တော့ ရပါသေးတယ်ကွယ်.."
အန်တီကြီးကပြောစကားနားမထောင်ပဲ အတင်းတိုးဝင်လာတယ်။အဲ့တော့အတွင်းကိုထပ်ဖိတွန်းသလိုဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ပိုပြီးဖိမိကုန်ပြီ။ အမေလဲနောက်ကိုပိုအတွန်းခံရတော့ ကျနော့ပုဆိုးကြားကဖိုးထောင်က၊ အမေ့ဖင်လုံးကောက်ကောက်ကြီးရဲ့ဖိတွန်းတာကိုထိထိမိမိကြီးခံလိုက်ရတယ်။အခုအမေ့ဖင်ကြားထဲကျနော့်လီးကြီးကညပ်နေပြီ။
ကျနော့်အမေကအမှန်တော့ မိန်းမထွားကြီးဗျ၊ ကျနော့်အဖေနဲ့ ယှဉ်ရင် အမေက ၂ လက်မလောက်တောင်ပိုမြင့်ဦးမယ်၊လူကောင်ထွားတော့ ဖင်ကြီးကလဲ အချိုးကျထွားတာပေါ့၊ အခုကျနော့်ကိုအဲ့ဒီဖင်ကြီးနဲ့ဖိထားတာလေ။ကျနော်လဲမသိမသာခါးကော့ပြီးပြန်တွန်းတင်ပေးလိုက်တယ်၊ ကောင်းလိုက်တဲ့ဖီလင်..။
"အတင်းမတိုးနဲ့လေ မေမေရဲ့.."
"ဟဲ့...အရှေ့ကဖိနေတဲ့ ဟာကို..ဘယ်လိုလုပ်လို့ ရမှာလဲ.."
အမေကသူ့ဖင်ကြီးကိုလှုပ်ပြီး နောက်ကိုထပ်ဆုတ်လာတယ်။
"အန်တီရာ..အရင်ထွက်ပေးပါဦး၊ ဝင်လိုမရတဲ့ဟာ..အတင်းဝင်မနေပါနဲ့.."
ဓာတ်လှေခါးထဲကလူတွေပူညံပူညံဖြစ်ကုန်ပြီ။
ဂီ..ဂီ..ဂီ..ဂီ....
ဓာတ်လှေခါးက သတ်မှတ်ထားတဲ့ အလေးချိန်ကျော်လို့၊ အိုဗာဝိတ် အလန်မ်း က တစ်ဂီဂီနဲ့မြည်လာတယ်။ တံခါးလဲပိတ်မပေးတော့ဘူး။
"တွေ့လား..ပြောနေတာမရလို့ ဖြစ်ပြီ.."
အဖွားကြီးလဲ မျက်စိမျက်နှာပျက်ပျက်နဲ့ ပြန်ထွက်ပေးလိုက်ရတာပေါ့။အခုမှဓာတ်လှေခါးလဲ တံခါးပိတ်လို့ရပြီးဆက်ဆင်းရတော့တယ်။တစ်ယောက်ပြန်ထွက်သွားလို့ အထဲကလူတွေလဲ အရှေ့နဲနဲစီပြန်တိုးပြီး နေသားတကျဖြစ်အောင်ညှိကြတယ်။
ဒါပေမယ့်ကျနော်သိလိုက်တာက အမေကရှေ့တိုးလို့ရတာပြန်မတိုးပဲ၊ကျနော့် ဖိုးထောင်ညပ်နေတဲ့ သူ့ဖင်ကြီးကိုဒီအတိုင်းစိမ်ပြီးဆက်ဖိထားတာပဲ။ဓာတ်လှေခါးလဲတဖြေးဖြေးဆက်ဆင်းလာလိုက်တာ၊ လေးထပ်လောက်ရောက်တော့..
ကရင်..ကရင်..ကရင်..
သတိပေးခေါင်းလောင်းသံတွေမြည်လာပြီး၊ တစ်ချက်နှစ်ချက်တုန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး၊ ထိုးရပ်သွားတော့တယ်ဗျ။ဓာတ်လှေခါးထဲကမီးတွေလဲငြိမ်းသွားပြီးမှောင်အတိကျသွားတော့တယ်။ ပြီးတော့မှအရေးပေါ်မီးမှိန်မှိန်လေးတစ်လုံးကလင်းလာတယ်။
"ဟာကွာ..ရပ်ပြန်ပြီဟေ့..မနေ့ကလဲတစ်ခါဖြစ်ပြီးပြီ"
အမျိုးသားတစ်ယောပ်ရဲ့ အော်သံထွက်လာတယ်။
"ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ"
ကျနော်ကအမေ့ကိုမေးတော့..
"တော်ကြာနေရင် လုံခြုံရေးတွေလာပြီးကလန့်ဖွင့်ပေးလိမ့်မယ်.."
အမေကကျနော့် ဘက်မျက်နှာလှည့်လာပြီးဖြေတော့ အမေ့မျက်နှာကရဲနေသလိုပဲ။
"အိုးးး လာပြီးမြန်မြန်လာဖွင့်ပေးပါဗျို့..၊ ဒီမှာညပ်သပ်နေတာပဲ.."
မီးမှိန်မှိန်လေးအောက်မှာ၊ ကျနော်ကပြောရင်းလှုပ်ရှားပေးလိုက်တော့၊ ကျနော့်လီးကလဲအမေ့ဖင်ကြားမှာဟိုပွတ်ဒီဆွဲနဲ့။
"အေးလေ...အစကထဲက၊ ဒီလောက်တောင်အတင်းတိုးခွေ့ဝင်လာကြဖို့မသင့်ဘူး"
အမေကလဲဖင်ကြီးကိုမသိမသာနောက်ကိုတွန်းပို့ပေးရင်းပြောတယ်။
"ဒီထဲမှာကြောက်စရာကြီး.."
ကျနော့်လက်တစ်ဘက်က အမေ့တင်ပါးဆုံကြီးကိုသိသိသာသာကြီးညှစ်ပေးလိုက်ရင်းပြောလိုက်ပြန်တယ်။ အမေကဘာမှမပြောဘူး၊ လက်နဲ့ဆွဲဖယ်တာတိုဘာတို့အမူအရာနဲ့လဲမတားဘူး။
"တကယ်ကြောက်တာရောဟုတ်ရဲ့လား.."
အမေ့လက်က နောက်ဘက်ကို ရွှေ့လာပြီးသူ့ဖင်ကြီးနဲ့ ကျနော့်ခါးကြားထဲ လျှိုဝင်လာတယ်။ အမေ့လက်ဖျားက တောင်နေတဲ့ကျနော့် လချောင်းကိုထိမိလိုက်တော့၊ ဆတ်ခနဲပြန်ရုတ်သွားပြီးရှေ့ကို ပြန်ပို့လိုက်တယ်။ နောက်ဆုံးနံရံမှာကပ်နေတဲ့ ကျနော်နဲ့အမေတို့ရဲ့အောက်ပိုင်းနေရာလောက်ကိုခပ်မှောင်မှောင်ဓာတ်လှေခါးထဲမှာဘယ်သူမှမမြင်နိုင်လောက်ဘူး။
ကျနော့်စိတ်တွေက၊ အခုဖြစ်လာတဲ့ အခြေအနေမှာ တဖြည်းဖြည်းရဲတင်းလာပြီး ကျနော့်လက်တွေက တဖြေးဖြေးချင်း အမေ့ရဲ့စကပ်တိုအောက်ကိုနောက်ဖက်ကနေ လျှိုဝင်သွားပြီးအမေ့ရဲ့ပေါင်လုံးကြီးတွေရဲ့နောက်ပိုင်းကိုသာသာလေးစပွတ်ပေးတယ်။အမေဆတ်ကနဲတစ်ချက်လောက်တွန့်သွားပြီးကျနော့်ဘက်ကိုတစ်ချက်ငဲ့ကြည့်တယ်။
ဒါပေမယ့်ငြိမ်ပြီးဘာမှမဖြစ်သလိုနေနေတယ်လေ။ ကျနော်ပိုရဲလာပြီး လက်တွေကအပေါ်ဘက်ကိုမြှင့်ပြီးရွှေ့လာခဲ့တယ်။ပေါင်ရင်းရောက်တော့ အသားဆိုင်တင်းတင်းကြီးတွေနဲ့ပြည့်နေတဲ့ အမေ့ဖင် (တင်ပါး) လုံးလုံးကြီးကို မိမိရရကြီးကိုင်လိုက်တယ်။
လက်ကိုတင်ပါး အတိုင်းရှပ်ပြေးလိုက်တော့ ပင်တီအစပ်ကိုစမ်းမိပြီ။ပင်တီအောက်ကနေ ဖင်ကြားနေရာလောက်အောက်ပိုင်းကျကျကနေလက်ရှိုစမ်းလိုက်တော့၊ထိုင်းတိုင်းတိုင်းပျော့စိစိအထိအတွေ့တစ်ခုနဲ့နေရာတစ်နေရာကိုသွားစမ်းမိတယ်။
ကျိန်းသေတယ်..၊ ဒါကျနော်တို့လိုသားတွေအတွက်တားမြစ်ထားတဲ့ မထိတွေ့ကောင်းတဲ့အမေ့ရဲ့မိန်းမအင်္ဂါ (တည့်တည့်ပဲပြောမယ်ဗျာ) စောက်ဖုတ်ကြီးပဲဖြစ်မှာပဲ။
"အူ့..."
အမေ့ဆီကအာမေဋိတ်သံ ခပ်တိုးတိုးလေးထွက်လာတယ်"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ...မေမေ"
"ဘာ..ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး.."
................................................................................................................................
အခန်း ( ၂ )
ကျနော့်လက်ကစမ်းမိတဲ့ ပျော့စိစိအရာကြီးက အလယ်မှာချိုင့်ပြီးနိမ့်ဆင်းသွားတယ်၊သေချာတယ်...၊ ကွဲကြောင်းကြီးတစ်ခုပဲ။စမ်းသပ်ရှာဖွေလေ့လာရေးလုပ်နေတဲ့ ကျနော့်လက်ခလယ်ကကွဲကြောင်းကိုထိုးခွဲလို့အထဲကိုစွပ်ခနဲ၊ အိကနဲဝင်သွားတယ်။
အထဲမှာစိုထိုင်းထိုင်း၊ ချွဲကျိကျိ ပြီးတော့နွေးတေးတေး အထိအတွေ့ကိုခံစားလိုက်ရတယ်။အထိအတွေ့ကဘယ်လိုကြီးလဲမသိဘူး၊ လက်ဖျားတွေတောင်စိမ့်သွားသလားလို့...။ကျနော့်လက်ကအခုအမေ့ဖင်ကြားထဲနှိုက်နေတာကို ဖြေးဖြေးသာသာ၊ မသိမသာလေး လုပ်နေတာ၊ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေသတိမထားမိအောင်ပေါ့။
ဒါပေမယ့် ပတ်ဝန်းကျင်က ကျနော်တို့ကိုစိတ်မဝင်စားအားပါဘူး၊ပွစိပွစိ ပူညံပူညံနဲ့ ဘယ်တော့တံခါးလာဖွင့်ပေးမလဲအော်ပြီးကွန်ပလိန်းတက်နေကြတာ။ကျနော့်လက်ကပက်လက်အနေအထားနဲ့၊ လက်ခလယ်ကအမေ့ဖင်ကြားမှာနေရာတကျဖြစ်နေပြီ။
ကျန်တဲ့လက်ချောင်းတွေကွေးထားလို့တစ်ချောင်းထဲချွန်ထက်နေတဲ့လက်ခလယ်က၊အမေ့ပေါင်ကြားကွဲကြောင်းထဲမှာနောက်ဘက်ကနေဖြဲသွင်းထားပြီးလက်ကိုထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်ကစားပေးနေပြီ။
အပြင်ကိုအသံမထွက်ပေမယ့်၊ စိတ်ထဲကသောတအာရုံမှာတော့ တကျိကျိ၊ ပျစ်ပျစ်နဲ့ ဝင်နေထွက်နေတာကိုခံစားနေရတယ်။အမေ့ကိုယ်ကအကြောတွေဆိုင်းပြီးတောင့်နေသလိုပဲ၊
ဓာတ်လှေခါးထဲကတစ်ယောက်က၊ အောက်ထပ်ကလုံခြုံရေးရုံးခန်းကိုဖုံးဆက်မေးနေတာကြားရတယ်။ပြီးတော့..
"လုံခြုံရေးက ပြင်ထိန်းကိုခေါ်ပြီးလာဖွင့်ပေးမယ်၊ ခဏစောင့်ပါတဲ့.."
ဆက်တဲ့အမျိုးသမီးက အားလုံးကြားအောင်ပြောလိုက်တယ်။ကျနော်ကအမေ့ကိုလှမ်းပြီး..
"မကြာလောက်ပါဘူးနော်.."
"လာမှာပါ..၊ ခဏလောက်ပါပဲ.."
အမေကပြန်ပြောရင်းနဲ့ ဖင်ကြီးကဘယ်ညာရမ်းပေးရင်းနဲ့သူ့ဖင်ကြားထဲမှာအခုအရသာပေးနေတဲ့လက်ချောင်းကိုကပ်ဖိလိုက်အတွင်းသားတွေနဲ့ညှစ်ဆွဲလိုက်ပြန်လုပ်ပေးနေတာကသိသာလွန်းလှတယ်။ ကြည့်ရတာအမေလဲဖီလင်တက်နေပြီ။
ကျနော့လက်ခလယ်ကအမေ့စောက်ခေါင်းထဲနက်သထက်နက်အောင်နစ်ဝင်သွားနေပြီ။စောက်ခေါင်းကြွက်သားတွေကလက်ကိုအတင်းဆွဲစုပ်ညှစ်နေတော့တာ။လက်ခလယ်ကဝင်သွားတာဆုံးလုနီးပါးတောင်ဖြစ်နေပြီ၊ အပြင်ဖက်ကျန်နေတဲ့တခြားလက်ချောင်းတွေကလဲ၊ဖင်ဝတဝိုက်ကတင်ပါးသားအိအိကြီးတွေကိုကလိပေးနေတယ်။
နှိုက်နေတဲ့လက်ကအရသာရှိလိုက်တာဗျာ၊ ဒါတောင်လက်ပဲရှိသေးတာနော်..။အမေ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်တော့ မျက်နှာလေးမော့ပြီးမျက်စိတွေမှိတ်ထားပြီးနှုတ်ခမ်းဟဟလေးနဲ့၊လက်ခလယ်ကိုသွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်နဲ့ စောက်ပတ်ထဲမှာ တပျစ်ပျစ်လုပ်နေတုန်း၊လက်ကစိုထိုင်း ချွဲကျိတဲ့ခံစားချက်ကိုရလိုက်တယ်။ အမေအရည်တွေစိမ့်လာပြီ။
ဒါပေမယ့် အမေကခံစားချက်ကိုကောင်းကောင်းထိမ်းချုပ်နိုင်တယ်၊အံလေးကိုသာမသိမသာကြိတ်ထားပြီး၊ ဘေးလူတွေသတိမထားမိအောင်ဟန်ပျက်နေနိုင်တယ်ဗျ။
"နဲနဲလေးတော့သည်းခံလိုက်အုံးနော်"
ကျနော်ကပြောရင်းလက်ကလဲခပ်သွက်သွက်ကလိုင်းပေးနေတယ်။
"အင်း...အင်းးပါ"
အမေကအသံတုန်တုန်နဲ့..သူများတွေကြားရင်လဲဓာတ်လှေခါးအကြောင်းပြောနေတာပဲထင်မှာ..။
ကလစ်..ကလစ်..ကလစ်..ချပ်..ချပ်..ဒေါက်..
အသံတွေကြားလာရပြီးလူတချို့ဓာတ်လှေခါးတံခါးကို ကလော် ကလန့့် လုပ်နေကြတာသိလိုက်ရတယ်။မကြာခင်တံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်ကြပြီး ပြင်ပအလင်းရောင်ဝင်လာတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ကျနော်လဲအမေ့စောက်ခေါင်းထဲကလက်ကိုအမြန်ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်ရတယ်။
အမေကလဲပုံပျက်နေတဲ့သူ့စကပ်နောက်စကို၊ လက်နဲ့အမြန်သပ်သက်ပြီး၊ သေသေသပ်သပ်ကြည့်ကောင်းအောင်ပြင်လိုက်တယ်။ဓာတ်လှေခါးက လေးလွှာကြမ်းပြင်ရဲ့အောက်နား ၂ ပေလောက်နိမ့်တဲ့နေရာမှာတစ်ပြီးရပ်နေတာ။
ဓာတ်လှေခါးထဲကလူတွေကလဲ၊ ကုတ်ကပ်တက်ပြီး အပြင်ကိုထွက်ကြတယ်။ ပါးစပ်တွေကလဲပွစိပွစိနဲ့ကွိုင်နေကြတာပေါ့။ကျနော်နဲ့အမေက ဓာတ်လှေခါးထဲကနောက်ဆုံးထွက်ရတဲ့ ၂ ယောက်ပေါ့။အားလုံးဓာတ်လှေခါးနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်က ရိုးရိုးလှေခါးအတိုင်းမြေညီထပ်ကိုဆင်းကြတယ်။ သူများတွေရှေ့ကဆင်းတောင်သွားကြပြီ။
လှေကားဆင်းရင်းနဲ့ကျနော်ကလက်ကိုမြှောက်ပြီးလက်ခလယ်ကိုကြည့်လိုက်မိတယ်။အမေ့စောက်ခေါင်းထဲကပေလာတဲ့ဖြူဖြူအနှစ်တွေက လက်မှကပ်ပြီးပေကျံနေတယ်။ကျနော်ကလက်ခလယ်ကိုမျက်နှာနားကပ်ပြီးနမ်းကြည့်တော့မလို့အလုပ်…။အမေကကျနော့်လက်ကိုဇတ်ကနဲဖမ်းကိုင်ထားလိုက်ပြီး..လက်ကိုအောက်ဘက်ဆွဲယူလို့ သူ့စကပ်နဲ့စင်အောင်သုတ်ပေးလိုက်တယ်။
တော်သေးတယ် ရှေ့ကလူတွေအတော်လှမ်းသွားတော့၊လှေခါးပေါ်မှာကျနော်တို့သားအမိ ၂ ယောက်ထဲဖြစ်နေတာကိုဘယ်သူမှမမြင်လိုက်ဘူး။
"ဘာ..နမ်းကြည့်မလို့လဲ၊ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေ.."
အမေကပြောတော့..
"အဲ့ အနံ့က ဘယ်လိုရှိလဲသိချင်လို့..ဟီးဟီး.."
"အရူးလေး..သွားး..."
ကျနော်တို့သားအမိ ကားမှတ်တိုင်ဆီကိုတစ်ဘလောက်လောက်လျှောက်လာခဲ့ရသေးတယ်။ကျနော်တို့ရောက်ပြီးမကြာပါဘူး၊ ကျနော်တို့နေတဲ့ဘက်ဆီဆွဲတဲ့ YBS နံပတ် ••• ဆိုက်လာတာအတော်ပဲ၊ဒီကားစီးမယ့်လူလဲအတော်အသင့်များနေပြီ၊
ဒီမှတ်တိုင်ကနေပြန်ကွေ့ပြီးလိုင်းပြန်စတော့၊ အတွင်းမှာနေရာလွတ်တွေရှိနေတယ်။ ကျနော်တို့သား အမိကသိတဲ့အတိုင်းသိပ်လျှင်တယ်၊ရှေ့ဆုံးကနေကားပေါ်တိုးဝှေ့တက်ခဲ့ကြပြီး ပိုက်ဆံကိုပုံးထဲထည့်ပြီးတာနဲ့ အတွင်းထဲအထိဝင်ခဲ့ကြတယ်။
(စောစောကလဲ ဓာတ်လှေခါးထဲအတွင်းဆုံးဝင်မိလို့ပြဿနာတက်ခဲ့ရပြီးပြီ)
ကျနော်တို့ကကားရဲ့နောက်ဘက်ဆုံးအတန်းခုံရှည်အထိ လျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။လူအများစုကနောက်ဆုံးတန်းခုံရှည်မှာမထိုင်ချင်ကြဘူး၊ဒါပေမယ့် ကျနော်တို့ကအဝေးကြီးသွားမှာ၊ ရှေ့ခုံအလယ်ခုံတွေမှာထိုင်ရင်၊ နောက်မှတ်တိုင်တွေကျရင်၊အလယ်ကြောတစ်လျောက်မတ်တပ်ခရီးသည်တွေပြည့်ညပ်လာမှာ။
လူပေါင်းစုံဆီက အနံ့ပေါင်းစုံကိုခံပြီး၊ ခရီးဝေးကြီးမသွားချင်ဘူး၊ ဒါကြောင့်နောက်ဆုံးခုံပဲရွေးထိုင်ဖြစ်ကြတယ်။ကျနော်တို့၂ယောက် ဘယ်ဘက်ပြူတင်းနားကပ်ပြီးထိုင်မိကြတယ်။ ရှေ့မှာက ၂ ယောက်ထိုင်ခုံတန်း။
ကျနော်တို့နောက်ကလူတွေဝင်လိုက်လာပြီးမကြာခင်မှာပဲခုံတွေပြည့်သွားတာပါပဲ။ကျနော်တို့စီးတဲ့ကားက YBS ဆိုပေမယ့် ကွီးဖြိုးတရုတ်ကသွင်းလာခဲ့ပေးတဲ့ကားသစ်ကြီးတွေတော့မဟုတ်ဘူးဗျ။အရင် မထသလက်ကျန်ဘတ်စ်အဟောင်းကြီးတွေ၊ မစုတ်တစုတ်တွေရယ်၊ ခင်ဗျားတို့မျက်စိထဲမြင်မှာပါ။
မောင်းလာရင်းနဲ့ခရီးတစ်ဝက်ကျော်လို့ ရန်ကုန်ထဲကမြို့နယ်အတော်များများဖြတ်လာခဲ့ပြီးတော့ လူတွေလဲတဖြည်းဖြည်းဆင်းသွားလိုက်ကြတာ ကားထဲမှာဟိုတစ်ခုံ၊ ဒီတစ်ခုံနဲ့ ၄-၅- ၁၀ ယောက်ထက်မပိုတော့ဘူး။
ကျနော်တို့နောက်ဆုံးတန်းမှာလဲ၊ ညာဘက်ဆုံးကပ်ထိုင်နေတဲ့လူတစ်ယောက်ပဲကျန်တော့တယ်။ကားကလဲလူချောင်လာတော့မှအသံမျိုးစုံထွက်လာတော့တယ်။နတ်တွေ၊ မူလီတွေချောင်ပြီးယိုင်နဲ့နေတဲ့ ထိုင်ခုံတွေက ဝိတ်မရှိတော့ တအီအီ၊ တကျွီကျွီနဲ့..
"စုတ်လိုက်တဲ့ကားကွာ..ဆွဲနေဖို့မသင့်တော့ဘူး.."
ကျနော်ညည်းမိတယ်။ခုံတွေကစောင်းတာကစောင်း၊ အသံမျိုးစုံကလဲမြည်၊ ကျနော်တို့ထိုင်နေတဲ့ကားနောက်ပိုင်းကမီး၂ပွင့်ကလဲ ကျွမ်းနေတယ်၊မှောင်စပျိုးလို့ကားမီးထွန်းတာတောင်၊ ရှေ့ပိုင်းကမီးတွေပဲလင်းတယ်။
ကားက သူ့လိုင်းကြောအတိုင်းဆက်မောင်းနေတယ်၊နောက်တစ်မှတ်တိုင်မှာ၊ ကျနော်တို့ဘေး ညာဘက်စွန်မှာထိုင်နေတဲ့လူလဲဆင်းသွားပြီ...။
"စောစောကဓာတ်လှေခါးထဲမှာတုန်းက မေမေ့ကိုလုပ်ရဲတယ်နော်၊ နင်တော်တော်သတ္တိရှိပါလား.."
ဘေးကလူဆင်းသွားတော့မှအမေကကျနော့်ဘက်လှည့်ကြည့်ပြီး၊ စကားစလာတယ်။အမေကြည့်နေတာက၊ အမေ့စာရွက်တွေထည့်ထားတဲ့ဖိုင်ကိုပေါင်ပေါ်တင်ထားပြီး ဖိထားတဲ့ကျနော့လက်တွေကိုကြည့်ပြီးပြောနေတာ။အမေ့အသံကအေးစက်စက်ဆိုတော့ကျနော်ကြောက်တောင်သွားတယ်။
"သားကိုစိတ်မဆိုးပါနဲ့နော် မေမေ"
"ဘယ်လိုလုပ်ပြီးမဆိုးရမှာလဲ..!ခေါ်တော့မေမေခေါ်နေပြီး၊ ကိုယ့်အမေကိုယ်ပြန်နှိုက်စရာလား၊ ထောက်စရာလား...ဟင်!!..မေမေ့ရုံးကသူငယ်ချင်းတွေတွေ့သွားရင်၊ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ.."
အမေကမျက်နှာကြီးစူပုပ်ပြီး ပြူတင်းပေါက်ဘက်လှည့်သွားတယ်။ စကားဆက်မပြောတော့ပဲအပြင်ဘက်ကိုပဲကြည့်နေတော့တာ။ကျနော့်စိတ်ထဲမှာလဲစိုးရိမ်ပြီးပူထူနေတယ်။ ဒီအကြောင်းကို အမေက အဖေ့ကိုများပြန်တိုင်ရင်ကွဲပြီ။ သေဖို့သာပြင်ပေတော့..။
ကျနော်ကလဲကျနော်ပဲ၊ ဘယ်လို ဘယ်လိုတွေဖြစ်ပြီးဒီအထိအောင်လက်လွန်မိပါလိမ့်..။ကျနော်တို့ စီးလာတဲ့YBS လဲ ဆင်ဖြေဖုံးဘက်စရောက်လာလို့ကားလမ်းလဲရှင်းစပြုပြီ။ကားကအခုအဓိကလမ်းမကျယ်ကြီးဖြစ်တဲ့ အမှတ် (--) လမ်းမကြီးကနေခွဲထွက်ပြီးကျနော်တို့မြို့နယ်ဘက်မောင်းလာခဲ့ပြီ။
လမ်းရှင်းတော့ဘတ်စ်ကားတို့ထုံးစံအတိုင်းအမြန်မောင်းပြီပေါ့။ကျနော်တို့ကားဒရိုင်ဘာက သူ့ဖီလင်နဲ့သူမောင်းနေတုန်း၊ ခဏအကြာမှာပဲလိုင်းတစ်လိုင်းထဲ နံပတ်တူကားတစ်စီးကဘေးကနေဝေါကနဲကျော်တက်သွားပါလေရော။ဘာပြောကောင်းမလဲ၊ ကျနော်တို့ဒရိုင်ဘာရေရေလည်လည်တင်းပြီး ဒေါခီးသွားတယ်။
"မအေလိုး...လီးတဲ့..ငါ့ကိုကျော်ရဲတယ်ပေါ့လေ..၊ ခွေးမသား.."
ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ဆဲပြီးတော့..
"ရတယ်..မင်း..ရတယ်၊ ငါနဲ့လာမပတ်သက်ပါနဲ့ဆို၊ ပတ်သက်ချင်တယ်ပေါ့လေ။ ငါ့အကြောင်းသိမယ်.."
ကျနော်တို့ဒရိုင်ဘာက ဂီယာချိန်းပြီး၊ အတင်းဖိနင်းလိုက်တော့တယ်။ကားကိုယိမ်းထိုးနေတာပဲ၊ ဘယ်ထိုးလိုက်ညာထိုးလိုက်၊ အသားကုန်နင်းပြီး ခုနကကျော်သွားတဲ့ကားကိုအတင်းပြန်လိုက်ကျော်နေတယ်။ကားကလှိမ့်ပိန့်ပြီးရမ်းနေတော့အမေနဲ့ကျနော်တို့လဲ၊ ဘယ်ထိုးဆင်းလိုက်ညာထိုးဆင်းလိုက်၊ကားလှုပ်တိုင်းလိုက်ယိမ်းနေတာ၊ ခလောက်ဆံတွေကျနေတာပဲ။
ဘယ်လောက်များလဲဆို၊ ကျနော်အမေ့ပေါင်ပေါ်ထပ်ထိုင်မိလိုက်၊ အမေက ကျနော့်ပေါင်ပေါ်ထိုင်မိလိုက်ဝရုံးသုံးကားဖြစ်ကုန်ပြီ။
"ဟေ့လူ..ဖြေးဖြေးမောင်းပါဗျ၊ သေကုန်တော့မှာပဲ.."
ကားရှေ့ပိုင်းကခရီးသည်တစ်ယောက်ကထအော်တယ်။ ဒါပေမယ့်၊ ရပါလိမ့်မယ်..အားကြီး..။ငတိကစိတ်တောင်မဝင်စားဘူး၊ ဟိုကားကိုပြန်ကျော်ရဖို့ပဲစိုင်းပြင်းနေတာ..။ကားအရှိန်ကပိုတောင်မြန်လာလိုက်သေးတယ်။ကားကဇတ်ခနဲဆိုယာဉ်ကြောချက်ချင်းပြောင်းလိုက်တာ၊
အမေလဲကျနော့ဘက်အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ယိုင်ကျလာပြီးကျနော့ပေါင်ပေါ်ကုန်းကုန်းကြီးပိကျလာတယ်။..
...........................................................................................................
ဆုပ်မိဆုပ်ရာလမ်းကိုင်လိုက်တဲ့အမေ့လက်တစ်ဘက်က၊ ကျနော့်ပေါင်ကြားကလီးကိုမိမိရရကြီးဆုပ်မိသလိုဖြစ်သွားတယ်လေ။
"ငါ့ကိုလာမကျောနဲ့..မှတ်ထား..ဂိတ်ရောက်ရင် မင်းငါနဲ့တွေ့မယ်..ယီးဘဲ"
ကျနော်တို့ဒရိုင်ဘာကဓားကြိမ်းကြိမ်းနေတယ်။ အခု သူ့ကားက၊ ခုနကားကိုပြန်ကျော်လို့ရသွားပြီ၊
ကားချင်းအကျော်လှမ်းဆဲလိုက်သေးတာ။ဟိုဘက်ကားကလဲသူ့လောက်မမိုက်ရဲဘူးထင်ပါရဲ့၊ အရှိန်လျှော့ပေးပြီးနောက်ကချန်နေခဲ့တော့တယ်။ကျနော်တို့ဒရိုင်ဘာကိုယ်တော်ချောလဲ ဟိုကောင့်ကိုပညာပေးလိုက်ရလို့အခုမှ ဒေါသရှိန်တွေကျသွားတယ်ထင်ပါတယ်။ကားကိုညာဘက်လမ်းကြောပြန်ယူပြီးပုံမှန်ပဲမောင်းတော့တယ်။ ဟိုကောင်လဲကပ်လိုက်မလာရဲတော့ဘူး။
ဒါပေမယ့်ပုံမှန်ပြန်မဖြစ်တာကတော့ သကောင့်သားကျနော့်လီးပဲ။ကားပြန်ငြိမ်သွားပေမယ့်အမေကကျနော့်လီးကိုဆုပ်ထားရက်သားက မလွှတ်သေးဘူး။ကျနော့်ရဲ့ပုဆိုးပါးပါးတစ်ထပ်ထဲသာရှိနေတဲ့အပေါ်ကနေ နူးညံ့တဲ့အမေ့လက်ကတင်းတင်းဆုပ်ထားတာကြောင့်လီးထဲကိုအမြန်ပဲသွေးတွေတိုးဝင်လာပြီး ကျနော့်ကောင်ကချက်ချင်းထောင်တက်လာပြီ။
မိုးကလဲစချုပ်၊ အပြင်လမ်းမီးကကျို့တို့ကျဲတဲ၊ ကားမီးကလဲကျွမ်းနေတော့၊လုံးဝမှောင်နေတဲ့နောက်ဆုံးခုံတန်းရဲ့အမှောင်ထဲမှာ၊ အမေ့လက်တွေကလီးကိုမလွှတ်တော့ပဲ၊လက်နဲ့ညှစ်လိုက်၊ ဖွပေးလိုက်နဲ့ကောင်းကောင်းကစားနေတယ်ဗျ။
"အခု..ဒီနေရာကမှောင်လိုက်တာမေမေရာ..၊ ဓာတ်လှေခါးထဲမှာတုန်းကအတိုင်းပဲ.."
ကျနော်ပြောတော့အမေက မော့ကြည့်ပြီးလက်ထဲဆုပ်ထားတဲ့လီးကိုအားပါပါနဲ့တစ်ချက်ခပ်ပြင်းပြင်းညှစ်တယ်။
"အားးးး..."
ကျနော်နာလို့အော်လိုက်ရတယ်၊ အကျယ်ကြီးလဲမအော်ရဲလို့ကြိတ်အော်ရတယ်။
"နောက်ကို၊ ဓာတ်လှေခါးထဲမှာလိုလုပ်ဦးမလား..!"
"တောင်းပန်ပါတယ်မေမေရယ်၊ သားမှားပါတယ်..နာတယ်..လွှတ်ပါမေမေ"
ကျနောိငိုသံပါကြီးနဲ့ပြောမှ၊ အမေကလက်ကိုဖွပေးပြီး။
"သူများတွေမြင်ကုန်မှာမကြောက်ဘူးလား.."
စောစောက ပုဆိုးပေါ်ကညှစ်နေတဲ့အမေ့လက်တွေက၊ ပုဆိုးခါးပုံစကိုအသာလျှော့ပြီးပုဆိုးထဲဝင်ကိုလာတယ်၊ထောင်ပြီးအတင်းကန်ထွက်နေတဲ့လီးကို အတွင်းခံအပေါ်က ၃-၄ ချက်ပွတ်နေပြီးမှ၊နောက်ဆုံးအထပ်ကျန်နေတဲ့အတွင်းခံရဲ့သားရေကြိုးကိုဟပြီး လက်ကလီးကိုအသားအတိုင်းကိုင်မိလိုက်ပြီ။
အမေ့လက်ဝါးလေးတွေကနူးညံ့နေတယ်။ အဲ့ဒီဖဿအတွေ့အာရုံကြောင့် ကျနော့်လီးကထိမ်းမနိုင်သိမ်းမရအစွမ်းကုန်တင်းမာလာတော့တယ်။ အဲ့ဒီလက်နုနုလေးနဲ့အမေကကျနော့လီးကိုအထက်အောက်လျှောတိုက်ပေးနေပြီ။
"ပြောလေ.. သူများတွေမြင်မှာမကြောက်ဘူးလား.."
"ကြောက်တော့ကြောက်တယ်..၊ ဒါပေမယ့်..စိတ်..စိတ်.."
"စိတ်..ဘာစိတ်လဲ..ရှင်းရှင်းပြောစမ်း.."
အမေက လီးကိုခပ်တင်းတင်းပြန်ဆုပ်ပြီအသံကမာလာပြန်ပြီ။ကျနော်လဲတုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့၊
"မဟုတ်ပါဘူး.."
"ဘာမဟုတ်တာလဲ..! ခုနဘာပြောတာလဲ၊ ဖြေစမ်း.."
အမေကလီးကိုထပ်ညှစ်လိုက်တယ်။
"အားးး မေမေဖြေးဖြေး..ပြောပါ့မယ်။ ဟို..ဟို..စိတ်ဆာလို့ပါ.."
ကျနော်ဘာဖြေရမှန်းမသိလို့ဖြေမိဖြေရာဖြေလိုက်တယ်။
"စိတ်ဆာတယ်..! ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ။ မိန်းမချချင်တယ်ပေါ့ဟုတ်လား.."
ကျနော်လဲမရဲတရဲနဲ့ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရတယ်။
"နင်စိတ်ဆာတာနဲ့ပဲငါ့ပစ္စည်းလာနှိုက်တယ်ပေါ့လေ။ ဘာဆိုင်လို့လဲ။
ဒါနင့်ကိုမွေးထားတဲ့အမေလေ။ မေမေ့အပေါ်စိတ်ဆာ၊ စိတ်လာလို့ရမလား။ ငရဲကြီးမှာမကြောက်ဘူးလား.."
"သားကိုခွင့်လွှတ်ပါမေမေ.."
"ယောက်ျားဆိုတာဒီလိုချည်းပဲ၊ နှာခေါင်းသာမပါရင်ချီးစားကြမယ့်အမျိုးတွေ၊ အခုကြည့်အဖုတ်နံ့ရရင်အမေအရင်းသောဘာသော၊ မရှောင်တော့ဘူး၊စိတ်ဆာတယ်ဆိုတော့ကိုယ့်အမေကိုယ်ပြန်လုပ်ချင်တယ်ပေါ့.."
"မေမေကရော..သားနှိုက်တော့ငြိမ်ခံနေတာပဲ၊ မေမေကောစိတ်ဆာနေတာမဟုတ်ဘူးလား"
"အရူးလေး.. ကိုယ့်ဖာကိုယ်ပဲဆာတော်မူပါတော်....၊ မေမေက မဆာပါဘူး"
"တကယ်ကြီးလား.."
"ကဲ..ကဲ..စကားမများနဲ့၊ ဒီလောက်ဆာနေလဲမြန်မြန်ပျောက်အာင်ဖျောက်ပေးမယ်။
ဒါမှမဟုတ်တန်းတရားတွေနောက်မတွေးတော့အောင်"အမေကကျနော့်ဘက်ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီးစောစောကထဲကဖြေထားတဲ့ပုဆို့ကိုခါးအောက်ကိုဆွဲချလိုက်ပြီးတစ်ဆက်ထဲ အတွင်းခံကိုပါဆွဲလှန်လိုက်တာ၊ ကျနော်တောင်လန့်ပြီးအံ့အားသင့်သွားတယ်။လီးကငေါက်တောက်ကြီးထောင်ရက်သားပေါ်လာပြီ။
အစထဲကအမေပုဆိုးပေါ်အုပ်ကိုင် ပွတ်ဆွဲနေကထဲကလီးတောင်ပြီးသားဖြစ်နေတာလေ။အမေကခေါင်းကိုငုံ့ပြီးဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်သွားတဲ့လီးကိုပါးစပ်ထဲကောက်ထဲ့ပြီးနှိမ့်ချည်မြှင့်ချည်နဲ့စုပ်ပါလေရောဗျာ..။ကျနော်လုံး၀ ထင်မထားတဲ့အကွက်...၊
ပထမအဆင်က.. အမေကကျနော့်ကိုအပြတ်ဆူတော့မယ့်ပုံစံမျိုး၊အခုတော့ချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားပြီး ကျနော့်ကိုပုလွေမှုတ်ပေးနေပြီ။အမှန်တော့အမေက ကျနော်ဓာတ်လှေခါးထဲမှာနှိုက်လိုက်ကထဲက စိတ်တွေပါနေပါပြီ။
တမင်သက်သက်ကစားနေတာ ဒီအမေကတော့..အမေလုပ်ပုံကလဲ ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာဆိုတော့ကျနော်လန့်တော့လန့်သွားတယ်။သူများတွေမြင်သွား၊ သတိထားမိမှာစိုးလို့၊ ကမန်းကတန်း၊ ဘေးဘီနဲ့ ကားအရှေ့ဘက်မျှော်ကြည့်လိုက်တော့..
တော်သေးတယ်၊ အရှေ့ဘက်တော်တော်လှမ်းလှမ်းမှာတစ်ယောက်တစ်ခုံစီထိုင်နေကြတဲ့ ပါစင်ဂျာ ၅ယောက်လောက်ပဲရှိတော့တယ်။ဘယ်သူမှနောက်လှည့်ကြည့်ပြီးစိတ်ဝင်စားကြတာမဟုတ်ဘူး။ သူတို့ဖီးလ် နဲ့သူတို့ ဖုန်းပွတ်နေကြတာ..။ကျနော်တိုသားအမိထိုင်တဲ့နေရာကလုံးဝကိုမှောင်ကျနေတာလေ။
ပြွတ်..ပြွတ်..ပြွတ်..ကျွပ်..ကျွပ်..
အခုကျနော့လီးက အမေ့ပါးစပ်ထဲမှာအပြည့်..။ လီးကမာထန်ပြီးသွေးတွေအပြည့်နဲ့ဖောင်းနေတယ်။အမေကဒစ်ဖျားကိုလျှာနဲ့လျက်လိုက်၊ လီးတစ်ချောင်းလုံးငုံစုပ်လိုက်..၊ အသံကလဲ တကျွပ်ကျွပ်.. တပျတ်ပျတ်နဲ့။အမေ့တံတွေးတွေ၊ သွားရည်တွေကြောင့်လီးတချောင်းလုံးလဲရွှဲပြောင်နေပြီ။
"အူးးးးး ရှီးးးး.."
ကျနော့ကားထိုင်ခုံနောက်မှီဆီကျောကပ်လှဲချပြီး၊ မချင့်မရဲနဲ့ညည်းမိတယ်။အမေလုပ်ပေးနေတာက တစ်သက်မှာတစ်ခါ အခုမှကြုံဘူးပြီးအရမ်းကောင်းနေတယ်။ကျနော်ပြူတင်းပေါက်ကအပြင်လှမ်းကြည့်တော့ လူနေအိမ်ခြေတွေသိပ်မရှိတော့ပဲကြဲလာပြီ။အခုကွင်းပြင်တချို့နဲ့ကြာကန်တွေကိုဖြတ်သွားတာတွေ့နေရတယ်။
ကားထဲမှာကလဲမှောင်လို့ ၊ အနဲ့အကျဉ်းသာရှိတော့တဲ့ခရီးသည်တွေကလဲရှေ့ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ။အခြေအနေကတော့ အရမ်းအားပေးနေပြီ။ ကျနော်တို့အကြိုက်ပဲ၊ကျနော်ကားပေါ်မှာတင်အမေ့ကိုဆွဲပြီးတစ်ဆုံးတစ်စလုပ်ပစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေတောင်ပေါက်လာတယ်။ကျနော် အမေ့နားကုန်းပြီးတိုးတိုးလေး…နဲ့
"မေမေ..မှုတ်ပေးတာတအားကျွမ်းတာပဲ..အရမ်းကောင်းတယ်မေမေ..၊ ဆိမ့်တက်နေတာပဲ၊"
ပြောရင်းနဲ့အမေ့ခေါင်းနဲံ့ပင်တွေကိုဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေမိတယ်။အမေကပါးစပ်ထဲကလီးကိုခဏချွတ်ပြီး၊ တစ်ချက်ကျနော့်ကိုမော့ကြည့်ရင်း...၊
"လူလဲကြည့်ပေးထားဦးနော်.."
သူကိုယ်တိုင်ကလဲဘေးဘီကိုအမြန်အကဲခတ်လိုက်တော့ အခြေအနေကအဆင်ပြေနေတော့၊ချက်ချင်းပြန်ကုန်းပြီး အရှိန်တင်လို့၊ ခေါင်းကြီးတလှုပ်လှုပ်နဲ့လီးကိုအားရပါးရစုပ်တော့တယ်။လက်ကလဲလီးအရင်းကိုတင်းတင်းဆုပ်ပြီး အထက်အောက်ဆတ်ဆတ်လျှောတိုက်ပြီးဂွင်းကိုင်ပေးနေတယ်။
ကျနော့်လီးက တဖျင်းဖျင်းတမြမြနဲ့ အရသာကတအားကောင်းနေပြီ။အမေကကျနော့ဘက်ကုန်းမှုတ်နေတုန်းတစောင်းကြီးမှောက်ထိုင်ထားတော့ဖင်လုံးကြီးကပြူးထွက်နေတယ်။ကျနော်ကအမေ့ကိုပါပြိုင်တူဖီးရှိစေချင်လို့ အမေ့ဖင်ကြီးဆီလက်လှမ်းလိုက်ပြီး တင်သားလုံးလုံးအိအိကြီးတွေကိုအားရပါးရညှစ်ပေးလိုက်တယ်။အခုအနေအထားက ဓာတ်လှေခါးထဲကမှာတုန်းကထက်ကိုင်ရတာအများကြီးပိုပြီးအဆင်ပြေတယ်။အမေ့ဖင်အိအိကြီးကတကယ်ကိုင်လို့ကောင်းတာဗျာ..။
"သားလဲ မေမေ့ကိုကောင်းအောင်လုပ်ပေးမယ်နော်.."
အမေ့နားတိုးတိုးလေးကပ်ပြောပြီးပြောလိုက်တယ်..ကျနော်နယ်နေတဲ့ဖင်ကြီးအောက်ပိုင်းကို လက်ကလျှောဆင်းသွားတော့တင်ပါးဆုံရဲ့အောက်နားကျကျ ပေါင်လုံးတစ်တစ်ကြီးတွေကိုစမ်းမိတယ်။ အမေ့စကပ်ကနဂိုကထဲကတိုတိုလေးဟာ၊တစောင်းကြီးကုန်းထားတော့စကပ်အောက်နားစကတိုတက်ပြီးဖင်ရင်းကပ်နေပြီ။
ကျနော့်လက်တွေကစကပ်အနားစကိုလှန်ပြီးဖင်ကြီးကိုကိုင်လိုက်တော့ပင်တီပေါ်ကိုင်မိတယ်။အချိန်ဖြုန်းမနေတော့ဘူး၊ ပင်တီထဲတခါထဲလက်လျှိုသွင်းပြီး၊ ဖင်ကြားမြောင်းကြီးတစ်လျောက်၊ လျှောတိုက်ဆွဲသွင်းသွားပြီး၊ပေါင်ခွကြားဆုံကပစ်မှတ်ကိုတခါထဲတန်းနှိုက်လိုက်တော့၊ လက်ချောင်းတွေကစိုထိုင်းထိုင်းနူးအိအိအထိအတွေ့နဲ့တစ်ခါပြန်တွေ့ပြန်ပြီ၊ကျနော့်လက်ခလယ်ကအမေ့စောက်ခေါင်းထဲစွပ်ခနဲဆိုဝင်သွားပြန်ပြီ။
"အူ့..စစ်.."
ပါးစပ်ကလွှတ်ခနဲအော်ရင်းက အမေမျက်နှာမော့ပြီးကျနော့်ကိုတစ်ချက်ကြည့်တယ်။အခု..ကျနော့်လက်ညှိုးကပါ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကိုဖြဲရဲပြီးဝင်သွားပြန်ပြီ။ကျနော့်လက် ၂ ချောင်းပူးက အရည်တွေရွှဲနေပြီဖြစ်တဲ့စောက်ခေါင်းထဲကိုမွှေပေးနေတယ်။
အမေ့စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေက၊ လက်တွေကိုတစစ်စစ်နဲ့ညှစ်ပေးနေတယ်။အခုလက်၂ချောင်းပူးကစောက်ပေါက်ထဲမှာဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့ နှဲ့နေတာ ကျိကျိ..ကျိကျိ..မြည်လို့...
........................................................................................................................................
ဇာတ်သိမ်း
အမေကပါးစပ်ထဲကလီးကိုခဏချွတ်ပြီး..
"အမလေး..ဒီအချောင်းကြီးကပါးစပ်ထဲအပြည့်မာထန်နေတာပဲ..ဒီလောက်ဆိုရင်တော့ စိတ်ဆာတာပျောက်လောက်ပြီထင်တာပဲ..နော်"
မျက်နှာလေးစောင်းပြီးမော့ကြည့်လာရင်းပြောတယ်။
"ဟင့်အင်း..မေမေခုလိုလုပ်ပေးနေမှ ပိုတောင်ဆာလာတယ်"
"ဟော..တော်..မှားပါတယ်"
"ဒါနဲ့..မေမေ..အမေ့ဟာကကျဉ်းကျဉ်းလေး၊ လက်ချောင်းသေးသေးလေးတွေတောင် ဒါလောက်ကြပ်နေရင်။လက်ညှိုးထက်ဆိုက်ကြီးတဲ့အချောင်းမျိုးဆိုရင်၊ ညပ်သပ်နေမှာပဲ.."
ကျနော်ကအမေ့ပစ္စည်းနှိုက်နေရင်းကနေစိတ်ထဲပေါ်လာတဲ့အတိုင်းလွှတ်ခနဲထွက်သွားမိတယ်။တကယ်လဲကျနော့်စိတ်ထဲက တဆုံးတစ၊ အဝေးကြီး အမေ့အပေါ်မှာတွေးနေမိပြီ။ တကယ်လို့သာ....ရမယ်ဆိုရင်…………..။
"အမယ်..အမယ်..မလိုပါဘူး...၊ သိနေတယ်နော်..ဘာတွေတွေးနေတယ်ဆိုတာ..။အခုလိုလုပ်ပေးနေတာပဲတော်လှပြီလို့မှတ်ထား..၊ ကျေးဇူးတင်လိုက်အုံး၊မြန်မြန်ထွက်ရင်လဲထွက်တော့..၊ ဆာနေတာတွေ မြန်မြန်ပျောက်အောင်"
အမေကပြောင်တင်းနေတဲ့ကျနော့်လီးထိပ်၊ ဒစ်ကြီးကိုလက်မဖျားနဲ့လက်ဗွေနှိပ်ပြီးစိမ်ပြေနပြေပွတ်ပေးနေတယ်၊ပြီးမှပါးစပ်ကိုတအားဟပြီးငုံစုပ်သွင်းလိုက်ပြန်ပြီ။
ပြွတ်..ပြွတ်.. ပျစ် ပျစ် ပျစ်..
အမေ့တံတွေးတွေကြောင့်လီးတစ်ချောင်းလုံးစိုရွှဲပြီး အသံတွေကလဲတပြွတ်ပြွတ်ထွက်နေတယ်။ကျနော်လဲကောင်းလွန်းလို့လီးကိုကော့ထိုးပေးနေမိတယ်။ အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ကလိနေတဲ့လက်ကိုလဲဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး အမေ့ခေါင်းကိုလက် ၂ ဘက်နဲ့စုံကိုင်လို့ လီးစုတ်ချက်တွေနဲ့အတူဆွဲမပေးလိုက်၊ ဖိချပေးလိုက် အလိုက်သင့်လုပ်ပေးနေမိတယ်။ ကျနော့်မှာ လီးကြောစိမ့်လိုက်တာဗျာ၊ စောက်ကျိုးနဲ..။
"အမယ်..မယ်..လူလည်ကျလှချည်လား..၊ သူတစ်ယောက်ထဲကောင်းချင်နေတယ်ပေါ့လေ။ ဟင်း.. ခုနလက်တွေဘယ်ရောက်ကုန်ပြီလဲ"
အမေပြောတဲ့အဓိပ္ပါယ်ကိုကျနော်သိတယ်။ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုဆက်မနှိုက်တော့လို့ပြောနေတာ။
"အဲ..အဲ..ဒါနဲ့..ခဏနေစမ်းပါအုံး.."
အမေကပြောရင်းမတ်မတ်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ဖင်ကြီ်းကိုကြွ၊ သူ့စကပ်အနားကိုခါးပေါ်ထိဆွဲတင်ပြီး ပင်တီဆီလက်လှမ်းလို့ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့တယ်။လိပ်ပြီးသူ့ခြေဖျားကကျွတ်ထွက်လာတဲ့ပင်တီကိုကျနော်လက်ထဲထိုးထည့်ပေးပြီး..၊
"ရော့ ...ဒီနေ့မေမေ့ကိုတကူးတကလာကြိုပေးတဲ့သားအတွက်၊ အမှတ်တရလက်ဆောင်..."
ကျနော်က ဂွကြားမှာခရင်မ်အရောင်၊ ဖြူဖြူအနှစ်တွေကပ်နေတဲ့ပင်တီဖွေးဖွေးလေးကိုကြည့်ပြီး နှာခေါင်းနားကပ်လို့ရှူကြည့်လိုက်တယ်။ပေါင်ဒါနံ့လိုလိုကိုယ်နံ့လေးနဲ့သေးနံ့မစို့မပို့ရောနေတဲ့အနံ့မျိုး..။
"ကဲ..စပ်စုချင်တဲ့ကောင်လေး..၊ အနံ့ဘယ်လိုရှိတယ်ဆိုတာ၊ အခုသိပြီလား.."
ပြောပြီးတာနဲ့အမေကကုန်းပြီးလီးဆက်စုပ်နေပြန်ပြီ။ကျနော်လဲအမေပေးတဲ့ပင်တီကိုလွယ်လာတဲ့သားရေဟန်ဘက်အိတ်လေးထဲထည့်သိမ်းပြီးမှ၊အခုဖင်တုံးလုံးကျွတ်ကြီးဖြစ်သွားတဲ့ အမေ့ဖင်ကြီးကိုအားရပါးရပွတ်နေလိုက်တယ်။ဖင်ကြီးကဖြူလဲဖြူ၊ တင်းလဲတင်း အိလဲအိလှသဗျာ။ ဖင်ကြီးကိုကောက်ထွက်နေအောင်ကုန်းခိုင်းထားပြီး ပစ်ပစ်ဆောင့်ချင်စရာ။ကျနော်ဖင်ကြားထဲကိုနောက်တစ်ကြိမ်လက်လျှိုသွင်းလိုက်တော့၊ မှောင်ထဲမှာပေမယ့်၊အခုကျနော်စမ်းမိနေတာအမေ့စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေဆိုတာစိတ်ကသိနေတယ်။
ကျနော့်လက်ချောင်းဖျားလေးတွေက နှုတ်ခမ်းသားပတ်လည်၊ ရေကန်ဘောင်ပေါ်ပတ်ချာလှည့်လမ်းလျှောက်နေတယ်။နှုတ်ခမ်းသားတွေရဲ့အတွင်းအစပ်လေးတွေကနုနုလေးတွေ။ လက်ဖျားလေးတွေကအဲ့ဒီအရသာကိုခံစားနေရတယ်။ကျနော်ကစောက်ခေါင်းထဲလက်ချောင်းတွေထပ်စွပ်သွင်းလိုက်မလိုလုပ်ပြီးမှ.. အတွေးထဲမှာ..၊
'ဟာ..စောက်စိ…၊ ဟုတ်ပြီ..စောက်စိကိုကစားပေးရမှာပဲ၊ မိန်းမတွေက ဒါမှထွန့်ထွန့်လူးနေတာ..ငါ့အမေရောလူးသလား၊ မလူးဘူးလား၊ စမ်းကြည့်ရအာင်'
ကျနော်အောကားတွေကြည့်တာများလှပြီလေ။ စောက်စိကိုများထိမိရင်ဘယ်မိန်းမမှသည်းမခံနိုင်ဘူး။ဒီတစ်ခါကျနော့်လက်တွေက၊ ပစ်မှတ်ပြောင်းလိုက်ပြီ။ စောက်ခေါင်းထဲမနှိုက်တော့ပဲစောက်စိပွတ်ပြီးဆွဖို့ကြိုးစားတော့တယ်။တွေ့ပါပြီ၊ လက်ထိပ်ကစမ်းမိပြီ၊ အစိပြူးပြူးလေး...။
ကျနော်လပ်ညှိုးနဲ့လက်မကြားမှာ အစိလေးကိုဖိပြီးညှစ်ပေးလိုက်တော့အမေဆတ်ကနဲဒွန့်သွားတယ်။အဲ့ဒီကစပြီးကျနော်စောက်စိလေးကိုညင်ညင်သာသာလေးပွတ်တယ်။ လက်ဖျားလေးတွေနဲတဒပ်ဒပ်ဆွတယ်၊အမေပါးစပ်ကလီးစုပ်မပျက်ပေမယ့်၊ စောက်စိကိုရွအောင်ဆွပေးခံနေရတာကြောင့်၊ ဖင်ကြီးကကြွပြီးခါနေပြီ။
"အူးးး အူးးးးအူးးး အိုးးး.."
အမေတကယ်ကောင်းနေပုံရတယ်။ အခုလီးတောင်ဆက်မစုပ်နိုင်တော့ပဲ၊ ကုန်းထပြီးသူ့ပေါင်ကြားငုံ့ကြည့်ရင်းကပြောတယ်။
"ရှီး...အမလေး...ရင်ခုန်လိုက်တာနော်..၊ကြက်သီးတွေတဖျင်းဖျင်းထလိုက်တာ...ဘတ်စ်ကားပေါ်အခုလိုလုပ်နေရတာ၊ ဓာတ်လှေခါးထဲတုန်းကထက် ပိုပြီးရင်ခုန်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ"
အမေကသူ့စောက်စိကိုကလိုင်းနေတဲ့ကျနော့်လက်ပေါ်အုပ်ကိုင်ပြီးအတင်းဖိလို့အဖုတ်ကိုအတင်းပွတ်တော့တယ်။အမေ့လက်ချောင်းလေးတွေကကျနော့်လက်ကြားကတောင်ကျော်ပြီးစောက်ခေါင်းထဲထိုးနှိုက်ပြီးလက်နဲ့တပျစ်ပျစ်ညှောင့်နေတာ။
ခဏကြာတော့အမေကသူ့လက်ညှိုးကိုဆွဲထုတ်လိုက်တာ လက်ချောင်းပေါ်အရည်တွေကပ်ပြီးရွှဲပြောင်နေတယ်လေ။အမေက အဲဒီစောက်ရည်တွေရွှဲနေတဲ့လက်ညှိုးနဲ့ကျနော့နှုတ်ခမ်းကိုလာထောက်တယ်။ပြီးတော့ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်ပြီးကျနော့လျှာကိုအဲ့ဒီလက်ညှိုးနဲ့လှည့်ပြီလိမ်းသပ်တော့တာ..။ကျနော်လဲစိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ အဲ့ဒီလက်ညှိုးကိုတပြတ်ပြတ်နဲ့စုပ်ပစ်လိုက်တယ်။
"ခ်ခ်ခ်..အရသာဘယ်လိုနေလဲ.."
ကျနော်..အမေ့လက်မှာပေနေတဲ့စောက်ရည်တွေကို အရင်ကုန်အောင်လျက်ပေးနေလိုက်သေးတယ်။အမေကလက်ကိုပါးစပ်ထဲထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်နဲ့ လုပ်ပေးနေတာ။
"အရသာက တစ်မျိုးလေးပဲမေမေရဲ့..။ ဟိ..ကောင်းတယ်..၊ နဲနဲပိုပိုသာသာလေးပေးမြည်းစမ်းပါ"
"သွားး နှာဗူးလေး..စောက်ရည်စုပ်ရတာကိုများသဘောကျနေတယ်"
ကျနော်လဲနောက်တန်းဆိုဖာပေါ် အမေ့ကိုပေါင်ကြီးကားခိုင်းထားပြီး၊ အမေ့စောက်ပတ်ကြီးမျက်နှာအပ်လို့စောက်စိကိုလျှာနဲ့ထိုးလျက်ပစ်လိုက်တယ်။မထူးတော့...ဘူး ကျနော်အမေ့ကိုဘာဂျာကိုင်ပြီဗျာ။
အမေက သူ့ပေါင်လုံးကြီးတွေကို အစွမ်းကုန်ဖြဲပေးထားတော့၊ လျက်ရတာပိုပြီးအဆင်ချောလာတယ်ဗျ။အမေ့ကြည့်ရတာလဲအခုတခြားဘာကိုမှဂရုမစိုက်နိုင်တော့လောက်အောင်ကိုတအားထန်နေပြီ..။
ရွှပ်..ရွှပ်..ပလပ်..ပလပ်..ပလပ်..
လျှာက ဘယ်ညာနှုတ်ခမ်းသားတွေကို တစ်လှည့်စီလျက်လိုက်၊ စောက်စိကိုစုပ်လိုက်၊ စောက်ခေါင်းထဲထိုးသွင်းလိုက် အလုပ်များနေလိုက်တာ။အမေကကျနော့်ဆံပင်တွေဆွဲ၊ ခေါင်းကိုအတင်းဆွဲနှိမ်ပြီးကျနော့်မျက်နှာကို၊ သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့အတင်းဆွဲကပ်ထားတယ်။
"အားးးအီးး အီးးး အီးး...အု.."
အမေသူ့စောက်ဖုတ်ကတအားကောင်းနေတဲ့အရသာကိုမလွန်ဆန်နိုင်ဘူး၊ကြိုးစားပြီးအသံမထွက်အောင်ထိမ်းပြီးညည်းပေမယ့် အနားကပ်နေတဲ့ကျနော်ကတော့ကြားနေရတယ်..။
"ကောင်းလိုက်ထှာသားရယ်..အူးးးး..."
"မေမေ..ပျော်လားဟင်.."
"ပျော်တာထက်ပိုတယ်သား...မေမေမရတော့ဘူး၊ သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး၊ သားသဘောပဲ..လုပ်ချင်တာလုပ်တော့..မေမေခွင့်ပေးတယ်..နေ..နေ..နေပစေတော့၊ မေမေပဲလုပ်ပေးမယ်ကွာ.."
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့အမေကထလိုက်ပြီးကျနော်ထိုင်နေတဲ့နေရာ၊ ကျနော့်ပေါင်ပေါ်တည့်တည့်သူ့ဖင်ကြီးကိုရွှေ့ထိုင်လိုက်တယ်။ထောင်ပြီးမာန်ထနေတဲ့ကျနော့်လီးကြီးနဲ့သူ့စောက်ပတ်ဝကြီးကိုတည့်အောင်ချိန်ထိုင်ပြီးဖိချလိုက်တော့….
ဗြိ..ပျစ်..
အမေ့စောက်ခေါင်းတွင်းသားတွေက ကျနော့်လီးကိုငုံစုပ်သွားပြီ။ အထိအတွေ့ကနွေးနွေး၊ နုနု၊ အိအိကြီး။အဲ့ဒီတဒင်္ဂလေးမှာ၊ ရင်ထဲလဲ ဟာခနဲဖြစ်သွားတယ်..။အမေကခန္ဓာကိုယ်ဟန်ချက်ရအောင်၊ အရှေ့တန်းထိုင်ခုံနောက်မှီပေါ်ကသံတန်းကို လက် ၂ ဘက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်အားပြုလို့ ခါးကိုနွဲ့နွဲ့ပြီး၊ ဖင်ကိုဆောင့်ဆောင့်ချတယ်။
ပြိ..ပြိ..ပြိ..ပြိ..ပြိ...
ကျနော်ကားရှေ့ပိုင်းကိုလှမ်းမျှော်ကြည့်တော့၊ ဘယ်သူမှနောက်ဘက်ကိုစိတ်ဝင်တစားရှိပုံမရဘူး။ ဒါကြောင့်ကျနော်လဲရဲတင်းလာတယ်၊အမေ့တင်ပါးကြီး ၂ ဘက်ကိုလက်နဲထိမ်းကိုင်ပြီး လီးကိုပစ်ပစ်ပြီးကော့တင်ပေးနေလိုက်တယ်။ကျနော်အခုဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေကို ယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူး၊ အိပ်မက်များမက်နေသလားလို့..၊
ကျနော်အခုလူတကာစီးတဲ့လိုင်းကား၊ ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာမိန်းမတစ်ယောက်နဲ့လိုးနေတယ်၊ တစ်သက်လုံးတစ်ခါမှမစဉ်းစားခဲ့တဲ့အလုပ်ကြီး...။ပြီးတော့ပိုဆိုးတာက၊ အခုကျနော်နဲ့လိုးနေတာ တခြားဆော်လဲမဟုတ်ဘူး၊ ကျနော့်ကိုမွေးထုတ်ထားတဲ့အမေအရင်း...၊
ဘယ်လိုကဘယ်လိုတွေဖြစ်သွားကြတာလဲ၊ ဖာ့ခ်..ယုံနိုင်စရာကိုမရှိဘူး၊ဒါပေမယ့်သိနေတာက၊ ကျနော်အခုအရမ်းကောင်းနေတယ်ဗျာ၊ ရင်တွေလဲဒလကြမ်းမန်းခုန်နေတယ်..။ကျနော်တို့ထိုင်နေကြတဲ့ခုံတန်းကလဲတကျွိကျွိ၊ တပြိပြိ၊ မြည်သံတွေထွက်နေတယ်၊ဒါပေမယ့်တကားလုံးကလဲ၊ နေရာပေါင်းစုံက၊ သံစုံတွေမြည်နေတော့၊ ရောပြီးပျောက်သွားတယ်လေ။
"ဟယ်..ဒို့မှတ်တိုင်ရောက်ပြီဟဲ့..."
အမေက အလန့်တကြားလွှတ်ခနဲအော်ပြီးထလိုက်တယ်။ဟုတ်သား..ကျနော်တို့သားအမိ ရမ္မက်ဇောတွေကပ်နေကြတာ၊ ရှေ့ဓာတ်တိုင် ၂ တိုင်စာလောက်ဆိုရင် မှတ်တိုင်ရောက်ပြီ။
"မှတ်တိုင်ပါတယ်ဗျို့.."
ဘဲလ်ကြိုတီးဖို့တောင်အချိန်မရတော့လို့ကုန်းအော်လိုက်ရတယ်။ ဘဲလ်က ကားအလယ်အဆင်းပေါက်နားမှာလေ။ကျနော်တို့ဝရုန်းသုံးကားဖြစ်နေပုံများ၊ ကားမောင်းတဲ့ဆရာကြီးရော၊ရှေ့ကဖီလင်နဲ့နှပ်နေတဲ့ခရီးသည် ၃-၄ယောက်ရော၊ ပြူးတူးပြဲတဲနဲ့လှည့်ကြည့်ရတဲ့အထိ၊အမေက စကပ်ကိုကြည့်ကောင်းအောင် ၃-၄ ချက်သပ်ချလိုက်ပြီး၊ ကျနော်ကတော့လီးကိုသိမ်းလို့ပုဆိုးပြန်ပြင်ဝတ်ရတယ်။
ကျနော်တို့နောက်တန်းကခပ်သုတ်သုတ်ထွက်လာကြတော့ကားဆရာကြီးကရပ်စောင့်ပေးရှာပါတယ်၊အခုလိုကျတော့စောစောကဒရိုင်ဘာဒေါသကုမ္မာရကြီးက သဘောကောင်းသားပဲ..။
.............................................................................................
ဝူးကနဲကားထွက်သွားတော့မှ ကျနော်တို့သားအမိ ၂ ယောက်တယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် အူကြောင်ကြောင်နဲ့ကြည့်နေမိကြတယ်။
ဖြစ်နေတဲ့ပုံစံက အခုမှအိပ်ရာကနိုးလာတဲ့ပုံစံမျိုး။ အိပ်မက်ကောင်းနေတုန်းကုတင်ပေါ်ကပြုတ်ကျပြီးနိုးလာသလိုမျိုး၊အခုမှအသိတွေပြန်စုစည်းနေရတယ်။ ကျနော်တို့တွေကားပေါ်မှာလောကကြီးကိုမေ့ပြီးဘာတွေလုပ်ခဲ့မိကြပါလိမ့်။
ကျနော်တို့အခုမှပတ်ဝန်းကျင်ကိုလေ့လာမိတော့ လမ်းထိပ်မှတ်တိုင်နားက မီနီမတ်၊ကွန်ဗီးနီးယန့်စတိုး G&G ရှေ့မှာရပ်မိရက်သားဖြစ်နေတာသတိထားမိတော့တယ်။ကျနော့ပုဆိုးကြားမှာအရာဝတ္ထုတစ်ခုကထိုးထောင်ထွက်နေတုန်း၊ အကြောတွေကတရှိန်းရှိန်းတဖိန်းဖိန်းဖြစ်နေတုန်း၊စိတ်ထဲမှာ၊ ဘာလဲဟ..YBS ကရောက်တာမြန်လှချည်လား လို့တွေးနေမိတာ..။
"ကံကောင်းလို့၊ ကားမှတ်တိုင်ကျော်တော့မလို့သီသီလေးလိုတော့တယ်၊ ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေကြမှန်းမသိဘူး.."
အမေကလှည့်လာပြီး၊ ကျနော့ပေါင်ကြားကဖိုးထောင်ကိုမသိမသာကြည့်ပြီးပြောနေတယ်။အခုဒီလမ်းထိပ်ကနေဆိုရင်အိမ်ရောက်တဲ့အထိလမ်းကြားအတိုင်း ကိုက် ၂၀၀ လောက်လျှောက်ရလိမ့်ဦးမယ်။မြို့ပြင်ဆင်ခြေဖုံးတို့ထုံးစံအတိုင်းနဲနဲမိုးချုပ်တာနဲ့လူပြတ်ပြီးမှောင်မဲနေတာ။ နဲနဲလေးအထဲလျှောက်ဝင်သွားမိတာနဲ့လမ်းမီးကရှိတော့တာမဟုတ်ဘူး။
"စောစောကကားပေါ်မှာမေမေက လုပ်ရဲတယ်နော်၊ အပေါ်ကကိုတက်ခွတော့တာ.."
".........."
အမေမျက်နှာကြီးရဲတွတ်ပြီး၊ လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ကဒ်ထူဖိုင်နဲ့ကျနော့်လက်မောင်းကိုဖြန်းကနဲရိုက်လိုက်တယ်။
"ရေဆာတယ်..ရေအရင်ဝင်ဝယ်သောက်ရအောင်.."
အမေကပြောပြီးကော့ကော့၊ ကော့ကော့နဲ့ မီနီမတ်ထဲဝင်သွားတော့ ကျနော်လဲနောက်ကဝင်လိုက်သွားတယ်။အမေ့စကပ်တိုတိုအောက်ကပေါင်လုံးကြီးတွေရဲ့အတွင်းဘေးမှာအရေကြည်တွေစိုနေသလိုပဲ၊ဟိုက်..အမေကသူ့မှာပင်တီမရှိတော့တာသတိမထားမိပဲလျှောက်သွားနေပြီ။ ပင်တီကကျနော့အိတ်ထဲမှာလေ။တော်သေးတယ်၊ မီနီမတ်ထဲမှာလူရှင်းနေလို့၊ပြီးတော့စကပ်ကမတ်တပ်ရပ်နေရင်ဖင်အောက်တစ်ထွာကျော်လောက်ဖုံးနေလို့သိပ်မသိသာလောက်ဘူး။
စတိုးထဲမှာတော့အဲကွန်းအေးအေးနဲ့ မီးတွေကလဲထိန်နေတာ။စင်တွေပေါ်မှာ၊ ရေခဲသေတ္တာမှန်ပုံးတွေထဲမှာစားစရာတွေနဲ့ လူသုံးပစ္စည်းတွေအပြည့်။ကျနော်ကတော့မှန်သေတ္တာဘက်လျှောက်သွားပြီးအအေးစိမ်ရေသန့်ဗူးကြီးတစ်ဗူးဆွဲယူလာတယ်၊အမေကတော့ကောင်တာဘက်မှာကျန်ခဲ့ပြီးဘာတွေမေးဝယ်နေတယ်မသိဘူး။
ကျနော်ကောင်တာရောက်တော့အမေကငွေရှင်းပြီးထွက်သွားပြီ။ရေသောက်မယ်ပြောပြီးရေတော့မဝယ်ဘူး။ တကယ်ရေဗူးသွားဆွဲရတာကကျနော်။ရေဖိုးရှင်းပြီးတော့ကျနော်အမေ့နောက်ထွက်လိုက်လာခဲ့တယ်။
"ရော့..အမေ..ရေဆာတယ်ဆို..မသောက်တော့ဘူးလား"
ကျနော်ကအမေ့ကိုရေဗူးလှမ်းပေးရင်းပြောလိုက်တယ်။
"ရော့ဒါကိုယူထားလိုက်.."
အမေကလဲသူ့လက်ထဲကတစုံတစ်ခုကိုကျနော့်အင်္ကျီအိတ်ကပ်ထဲထိုးထည့်ပေးရင်းပြောလိုက်တယ်။ကျနော်အင်္ကျီအပေါ်ကလက်နဲ့စမ်းကြည့်တော့၊ လေးထောင့်ပုံစံခပ်မာမာဗူးကလေးပဲလို့သိလိုက်တယ်၊ ချော့ကလက်များလား!ကျနောက်ဆွဲထုတ်ပြီးကြည့်လိုက်တော့လေးထောင့်ကဒ်ထူဗူးလေး၊ ဗူးမြင်တာနဲ့သိလိုက်ပြီ။
အဖော်လို့ခေါ်ကြတဲ့ကွန်ဒုံးကဒ်ကလေး။ အမေခုနကကောင်တာမှာကြိတ်ဝယ်နေတာဒါကိုး။ကျနော်ဝမ်းသာလွန်းလို့အသားတွေတောင်တုန်တယ်။အမေ့လက်ကိုဆွဲပြီးလမ်းကြားထဲလျှောက်ဝင်လာခဲ့ကြတယ်။ဒါပေမယ့်အိမ်ရှေ့ရောက်တော့မှပဲကျနော်စိတ်ဓာတ်အကြီးအကျယ်ကျသွားရတော့တာပဲဗျာ။
အဖေကအိမ်တံခါးသော့ခတ်ပြီး ပါတီသွားပြီလေ။အိမ်ကထွက်လာတုန်းကအိမ်သော့ယူမလာခဲ့ဘူး။ကျနော်ကအမေ့ဆီမှာသော့ပိုတစ်စုံရှိမယ်ထင်တာ၊ အမေကလဲသူမယူလာမိဘူးတဲ့၊ဆိုးလိုက်တဲ့ကံများပြောပါတယ်..။အိမ်ထဲမဝင်ရတာပြောနေတာမဟုတ်ဘူး။ အဖေမရှိတုန်းအခွင့်အရေးလေးရပြီဟဲ့လို့မောင်းတင်လာခဲ့တာလေ။အခုတော့တောင်နေတဲ့လီးတောင်ခွေကျသွားတယ်။
"ဒီတိုင်းဆိုအဖေပြန်လာတဲ့အထိ စောင့်ရတော့မှပေါ့"
အမေကပြောတယ်။
"ငတ်ပါပြီကွာ.."
ကျနော်ကမျက်နှာကြီးစူပုပ်ပြီးပြောလိုက်တော့..အမေကသနားသွားသလိုကျနော့ခေါင်းကိုဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေတယ်။ကျနော်အားမလျှော့သေးဘူး၊ ကြိုးစားတဲ့သူအောင်မြင်ရာ၏တဲ့..၊အမေ့လက်ကိုကောက်ဆွဲပြီးအိမ်ဘေးနံရံနဲ့ခြံစည်းရိုးကြားလမ်းလေးအတိုင်းပတ်ခေါ်ခဲ့တော့..
"ဟဲ့..ဒါကဘယ်သွားမလို့လဲ.."
"လိုက်သာလိုက်ခဲ့ပါမေမေရာ.."
မြက်ပင်တွေပေါက်နေတဲ့လမ်းကြားအတိုင်းအိမ်နောက်ဖေးဘက်ရောက်လာတယ်။အိမ်နောက်ဘက်နံရံနဲ့ခြံစည်းရိုးကြားမှာ အဖေစိုက်ထားတဲ့ငှက်ပျောတောရှိတယ်၊ အုပ်ဆိုင်းနေတာ၊ငှက်ပျောပင်တွေကြားမှာဖျာတစ်ချပ်စာလောက်ရှိမယ့်မြက်စပ်စပ်နဲ့ကွက်လပ်လေးရှိသေးတယ်။
"ဒီနေရာမှာဆိုဘယ်သူမှမမြင်နိုင်လောက်ပါဘူး.."
ကျနော်ကပြောလိုက်တယ်။ ကျနော့်လေသံကဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်စားတော့မယ့်ပုံစံမျိုး၊ သိပ်ဆာနေတဲ့ပုံပေါက်နေသလားတော့မသိဘူး။
"ဟုတ်သားပဲ..ဒီလောက်မှောင်မဲနေတာ၊ ဘယ်သူကဘာကိစ္စနဲ့လာမှာလဲ"
အမေကထောက်ခံတော့..
"ဟီးးး ကိစ္စရှိတဲ့ ၂ ယောက်ပဲလာတာလေ.."
အမေကဖိုင်နဲဖြန်းကနဲရိုက်လိုက်ပြန်တယ်။
"တိုးတိုးမေမေ..သူများတွေကြားကုန်မယ်"
အမေက လက်ထဲကကိုင်လာတဲ့ဟန်းဘက်နဲ့ဖိုင်ကိုမြက်ခင်းပေါ်ချလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ
ကျနော်အမေ့ကိုဆွဲဖက်ပြီးပါးစပ်ချင်းကပ်ပြီးကစ်ဆင်ဆွဲတော့တယ်၊အမေ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုအနှစ်နှစ်အလလကငတ်ပြတ်လာသလိုအငမ်းမရဆွဲစုပ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ဟိုက်..ကျနော့ကိုယ်ကျနော်တောင်မယုံနိုင်ဘူး။ကျနော်အရင်ကအမေ့ကိုဒီလိုနှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီးနမ်းဖို့တစ်ခါမှစိတ်တောင်မကူးခဲ့ဖူးဘူး။ အခုဒီညနေအထိ အမေ့ကို အမေလို့ပဲမြင်ခဲ့တာ။
ဒါကျနော့်အမေအရင်းလေ၊ ရီးစားလဲမဟုတ်၊ လင်မယားလဲမဟုတ်၊ ဘယ်လိုမှဖြစ်လာနိုင်ဖို့အခွင့်အရေးမရှိ၊အခုဖြစ်လာတော့လဲဇတ်ခနဲပဲဆွဲဖက်ပြီး....မြန်လိုက်တာ..၊ကျနော်အမေ့နှုတ်ခမ်းကိုတမေ့တမောကြီးစုပ်နမ်းနေမိတယ်။
အမေကလဲကျနော့်ကိုတင်တင်းကြီးပြန်ဖက်ထားပြီးမျက်လုံးလေးမှိန်းလို့၊သူ့လျှာလေးကိုကျနော့်ပါးစပ်ထဲထိုးသွင်းလာပြီးလျှာချင်းလိမ်းလှိမ့်ပေးနေတယ်လေ၊အခုကျနော်ကပဲစိတ်တအားပါနေတာလား၊ အမေကပဲလား၊ ၂ ယောက်စလုံးပဲလား။
ကျနော်ပုဆိုးကကွင်းလိုက်မြက်ခင်းပေါ်ကျွတ်ကျသွားပြီ။ တောင်နေတဲ့လီးကထန်ကနဲထွက်လာပြီးအမေ့ဘက်ထိုးနေတယ်။အမေကလဲ စကပ်ချိတ်ကိုဖြုတ်၊ ဇစ်ကိုဆွဲချပြီးချွတ်ချလိုက်တော့တယ်၊ပြီးတော့နောက်ကိုဆုတ်ပြီးငှက်ပျောပင်ကြီးရဲ့ပင်စည်ကိုမှီလိုက်ပြီးပေါင်လေးတစ်ဘက်ကိုမြှောက်လိုက်တယ်။
ကျနော်ရှေ့ကိုတစ်လှမ်တိုးပြီးဟပြဲလေးဖြစ်သွားတဲ့အမေ့စောက်ပတ်ဝမှာဒစ်ကိုတေ့လိုက်ပြီးခါးကိုဖိလို့သွင်းချလိုက်တော့...
ဖလွတ်..ပျစ်..
စောစောကထဲကကားပေါ်မှအရှိန်ရပြီးသား၊ အရည်ရွဲပြီးသားစောက်ခေါင်းထဲကိုသွင်းရတာဆိုတော့ ဖလွတ်ဆိုတာနဲ့မြန်လိုက်တာ၊တစ်ချောင်းလုံးဝင်ပြီးပျောက်သွားပြီ။ အမေတောင်ငုံ့ကြည့်ပီးလန့်သွားတယ်။
"ဟင်..ဝင်သွားပြီလား.."
"အီးးးး ဝင်သွားပြီမေမေရ"
ကျနော်တအားထန်နေတာမရတော့ဘူး၊ အမေ့ခါးကျင်လေးကိုဆွဲဖက်ပြီးတဖတ်ဖတ်၊ တဖြန်းဖြန်းနဲ့ဆောင့်လိုးတော့တယ်။
ပြိ..ပြိ..ပြိ..ဖန်း ဖန်း ဖန်း..
"အ..အာ့..အားးး ကျွတ်ကျွတ်..အင့်..!"
အမေလဲတအင့်အင့်နဲ့ အသံကိုလွှတ်ပြီးညည်းတော့တယ်။ဒီအိမ်နောက်ဖေးမှာတော့ကျနော်တို့သားအမိ ၂ ယောက် ဘာမှထွေထွေထူးထူး၊ နှူးနှပ်အစပျိုးမနေတော့ဘူး။တန်းပြီးထဲ့လိုက်တော့တယ်။ ကားပေါ်မှာကထဲကအဆွကောင်းလို့ဆတ်တငံ့ငံ့ကြီးဖြစ်လာခဲ့ကြတာလေ၊အသကုန်ယားနေကြလို့လိုးချင်ခံချင်စိတ်တွေအဆုံးစွန်ရောက်နေကြပြီပဲဟာ။
ကျနော်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်းအမေကစောက်ဖုတ်ကြီးကော့ကော့ပေးတယ်။ကျနော်ကလဲမရပ်တန်းဆောင့်တယ်။ လီးကစောက်ဖုတ်ထဲဝင်လိုက်ထွက်လိုက်တပြစ်ပြစ်နဲ့..၊
"သိပ်အမြန်ကြီးမလုပ်နဲ့လေ၊ တော်ကြာအရေတွေမြန်မြန်ထွက်ကုန်လိမ့်မယ်"
အမေကပြောတော့..အဲဟုတ်သား..အရေတွေထွက်ကုန်မယ်၊ လရေတွေ..လရေတွေ..ဒါဆိုအရင်ကာကွယ်ထားမှဖြစ်မှာပေါ့၊ မေ့နေလိုက်တာ။
"ဟိုဟာအရင်စွပ်ထားရင်ကောင်းမယ်ထင်တယ်မေမေ"
ကျနော်လိုးလက်စကိုရပ်လိုက်ပြီးလီးကိုအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။စောစောကဝယ်လာတဲ့ကွန်ဒုံးအထုပ်ထဲကတစ်ခုကိုယူဖောက်ပြီး လီးပေါ်မှာစွပ်လိုက်တယ်၊မှောင်ထဲမှာဆိုတော့စွပ်ရတာအဆင်ပြေအောင် အမေကသူ့ဟန်ဖုန်းကိုဖွင့်ပြီးမီးထိုးပြပေးတယ်လေ။
"ဟိ..အမိုက်စားပဲ.."
အမေက ဖုန်းမော်နီတာကအလင်းရောင်နဲ့ ကွန်ဒုံးစွပ်ထားတဲ့လီးတုတ်တုတ်ကြီးကိုကြည့်ပြီးပြောလိုက်တာပါ။
"အင်္ကျီလဲချွတ်လိုက်တော့မေမေ..၊ တော်ကြာငှက်ပျောစေးတွေစွန်းကုန်လိမ့်မယ်"
ကျနော်ကလီးနဲ့ကွန်ဒုံးနဲ့နေရာတကျဖြစ်အောင်၊ လီးကိုညှစ်ညှစ်ပြင်ပေးနေရင်းကအမေ့ကိုပြောလိုက်တယ်။ကျနော်ပြောမှအမေလဲရုံးဝတ်စုံနဲ့အတွင်းခံဘရာစီယာကိုပါချွတ်ချလိုက်သလိုကျနော်လဲအပေါ်အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်တယ်။
အခုကျနော်တို့ ၂ ယောက်စလံးအဝတ်တစ်စမှမကပ်တော့ပဲအိမ်နောက်ဘက်ငှက်ပျောတောထဲကမှောင်ထဲမှာရပ်နေမိကြပြီ။အမေကကျနော့်ဘက်တိုးလာပြီး ခါးကိုလာဖက်ထားရင်းသူ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီနဲ့ကျနော့်လီးထိပ်ကိုလာပြီးပွတ်ဆွဲနေလေရဲ့။
"မေမေ..ဘယ်သူ့မှလျှောက်မပြောနဲ့နော်။ အထူးသဖြင့် အဖေ့ကို.."
"ဟဲ့..ဒါရွာရိုးကိုးပေါက်လျှောက်ပြောစရာလားဟဲ့၊ ကျမသားနဲ့လိုးနေပါတယ်လို့..၊
ငါကနင့်စိတ်မချတာ..သူငယ်ချင်းတွေကိုလျှောက်ပြီးအာချောင်မနေနဲ့အုံး.."
"ဟုတ်ကဲ့ပါမေမေ..၊ ဒီကိစ္စက သားနဲ့မေမေ့ကြားမှာပဲရှိတဲ့ထိပ်တန်းလျှို့ဝှက် ချက်ပဲနော်.."
ကျနော်ကအမေ့ခါးအောက်ပိုင်းဖင်သားလုံးလုံးကြီးတွေကို သိုင်းပြီးဖက်ရင်းပြန်ပြောလိုက်တယ်။ကျနော်တို.သားအမိ ၂ ယောက်ဒူးတွေပြိုင်တူညွတ်ကျသွားပြီးမြက်ခင်းပေါ်လျောကျသွားကြတယ်။အမေကပက်လက်ကလေး၊ ကျနော်ကအမေ့ကိုယ်ပေါ်မှာထပ်လို့..။
"တစ်နေ့နေ့မှာ ကိုယ်မွေးထားတဲ့သားဆီမှာအခုလိုကိုယ့်ခန္ဓာကိုပေးဆပ်လိုက်ရမယ်လို့ လုံးဝကိုတွေးမထားခဲ့ဘူး.."
ကျနော့်လီးအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲနောက်တစ်ခေါက်ထိုးခွဲဝင်ရောက်သွားတုန်းမှာအမေကပြောလာတယ်။
"ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာကထဲက မေမေ့အဖုတ်ကြီးက သားလီးဆီပေးဆပ်ခဲ့ပြီးသား၊ သားရဲ့ခန္ဓာကိုလဲမေမေ့ကိုပေးဆပ်လိုက်ခဲ့ရပြီလေ."လီးကအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲတဗြိဗြိနဲ့ဖိကြိတ်ဝင်ထွက်နေတယ်။
"ဒါဆိုလဲဘယ်သူ့ ဘယ်သူမှ အရှုံးမရှိတော့ဘူးပေါ့.."
အမေကဆောင့်ချက်တွေကို၊ ခါးကော့ဖင်ကြီးပင့်ပင့်ခံပေးရင်းပြောလိုက်တော့၊ ကျနော်က..
"ရှုံးတာကသားလေ.."
"ဘာရှုံးလို့လဲ"
"သားအရည်တွေ ဆုံးရှုံးလိုက်ရတာပေါ့၊ ဥထဲမှာကျန်မှကျန်ပါဦးမလားပဲ"
"အမယ်..အမယ်..ဘယ်နှစ်ခါပြီးသေးလို့လဲ၊ အခုမှစမှာကို၊ လာပြီးကြိုကန်နေတယ်...ကဲအရည်တွေဆုံးချင်ရင်လဲမြန်မြန်သာပန်းထုတ်လိုက်၊ ကားပေါ်မှာဒါလောက်လုပ်ပေးတာတောင်မထွက်ဘူး...ဟင်း.."
"အိုးးး ကြပ်ညပ်နေတာပဲ.."
လီးကစောက်ပတ်နံရံသားကို ပြိ..ပြိ..နဲ့ကြိတ်ဆွဲနေတယ်။
"နင့်ရီးစားအပျိုမလေးထက်ပဲကြပ်လို့လား"
အမေ့ဖင်ကြီးကလဲအဆက်မပြတ်ကော့တင်ပေးတုန်း..
"မေမေ..သားပြောတာယုံပါ့မလားမသိဘူး၊ အမေ့အဖုတ်ကပိုကြပ်တာ၊ စီးနေတာပဲ၊ လိုးလို့အရမ်းကောင်းတယ်"
"အိုဗာတွေမပြောနဲ့သားရာ.."
"တကယ်ပြောနေတာမေမေရ.."
မေမေ့မျက်နှာကြီးကကျေနပ်နေတဲ့ပုံ၊ မိန်းမတွေများ သူတို့ကိုကြပ်တယ်၊ စီးတယ်၊ လိုးလို့ကောင်းတယ်ပြောရင်ဘယ်သူမှသဘောမကျတဲ့သူမရှိဘူး၊ ဒါပေမယ့်ကျနော်အပိုမပြောပါဘူး၊အမေ့အဖုတ်ကြီးကကျနော်ဖြုတ်ခဲ့ဘူးတဲ့အပျိုဆိုတဲ့ဟာမတွေထက်တောင်ပိုမိုက်သေးတယ်။
"လောလောလတ်လတ်စားနေရတဲ့ပစ္စည်းဆိုတော့အပြတ်ချီးမွမ်းနေတာပေါ့လေ.."
ကျနော်ဘာမှမပြောတော့ဘူး၊ အမေ့ကိုဆက်ညှောင့်လိုးပေးနေလိုက်တယ်။ခဏနေတော့အမေကကိုယ်ကိုကော့ထိုးလို့တစောင်းလှဲလိုက်ပြီး...
"အောက်မှာတစ်လှည့်အိပ်ပေးဦး။ တကထဲ အပေါ်ကဖိပြီးအသာစီးချည်းယူနေတာပဲ"
အမေကကျနော့်ကိုတွန်းလှဲလိုက်ပြီးအပေါ်ကနေတက်ခွလိုက်တယ်။သူ့စောက်ပတ်ဝကိုလီးနဲ့တဲ့တဲ့တေ့ထိုင်ချလိုက်ပြီးလှုပ်ရှားတော့တာပဲ။
ဗြိ ဗြိ..ပြိ..ဖတ် ဖတ် ဖတ်..
မေမေက အားနဲ့ဖိဖိဆောင့်ချနေတာ၊ တကိုယ်လုံးကိုခါနေတာပဲ။ကျနော်ကဘေးနားချထားတဲ့ဖုန်းကိုကောက်ယူပြီး အလင်းရောင်နဲ့အမေ့ကိုထိုးကြည့်တော့ ဒလစပ်ဘောင်ဘင်ခတ်ရမ်းခါနေတဲ့နို့အစုံကိုတွေ့ရတယ်၊ လှလိုက်တဲ့မြင်ကွင်း၊ကျနော်မနေနိုင်လို့ ကင်မရာဖွင့်ပြီးရိုက်ချလိုက်တယ်။
"သွား..ဘာတွေလျှောက်ရိုက်နေတာလဲ..အရူးလေး..ပိတ်လိုက်၊ သူများတွေမြင်ကုန်မယ်"
အမေကပြောရင်းနဲ့ကျနော့်လက်ထဲကဖုန်းကိုလုပြီး ချွတ်ထားတဲ့အဝတ်ပုံပေါ်လှမ်းပစ်တင်လိုက်တယ်။ဖင်ကြီးကတော့စကောအဝိုင်းမပျက်ဘူး။
"အူးးးး အင့် ... ကြပ်တယ်ဆိုတာ အမေ့သားပစ္စည်းကြီးတာလဲပါပါတယ်ကွာ။ စောက်ခေါင်းထဲမှာပြည့်နေတာကြီး.."
ဖင်လုံးကြီးတွေကိုအားရပါးရမြှောက်မြှောက်ပြီးဆောင့်ချရင်းအမေကပြောနေတယ်။
"အဖေ့ပစ္စည်းနဲ့ယှဉ်ရင်ဘယ်လိုနေလဲ..."
အမေကသူ့မျက်နှာကိုကျနော့မျက်နှာနားကပ်လာတဲ့အထိငုံ့လာခဲ့ပြီး တီးတိုးလေသံလေးနဲ့..
"နဲနဲတော့သေးသေးတယ်...၊ဒါပေမယ့်အရသာပိုရှိတယ်...သိလား.. "
ပြောရင်း..ခါးကြီးကိုနွဲ့ပြီးလီးကိုဖင်ကြီးနဲ့တပြိပြိနှဲ့နေတယ်။ နို့လုံးကြီးတွေကလဲထက်အောက်စုန်ဆန် ဘောင်ဘင်ခတ်လို့..၊ကျနော်ကမျက်နှာနားထိငုံ့နေတဲ့အမေ့မျက်နှာကိုဖမ်းဆွဲပြီးကစ်ဆင်ထပ်ဆွဲပေးလိုက်ပြန်တော့ အမေ့လျှာက ပါးစပ်ထဲလှိမ့်ပြီးထိုးဝင်လာပြန်ပြီ၊ နှုတ်ခမ်းအိအိထွေးထွေးနဲ့လျှာနွေးနွေးရဲ့အရသာကချိုမြိန်လှတယ်။
"အားးး ဟာ့ ားးးး"
"အင်းမ်မ်မ်းးး"
"မေမေ အရင်ပြီးရင်…ပြီးလိုက်လို့ရတယ်နော်.."
ကျနော်အမေ့နို့ကြီးတွေကိုစိတ်ရှိလက်ရှိလက်ဖနောင့်နဲ့ဖိနယ်နေရင်းကပြောလိုက်တယ်။လက်ညှိုးနဲ့လက်မက၊ မာတောင်နေတဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုညှစ်ဆွပေးနေသေးတာ။
"သေချာလား... ဒါဆိုမေမေ အားနာမနေတော့ဘူးနော်.."
အမေကအရှိန်မြှင့်၊ ဝိတ်ထည့်ပြီး၊ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုကျနော့်လီးနဲ့ တဗြိဗြိကပ်ဖိပြီးပွတ်ဆွဲတော့၊ အမလေး ထိလိုက်တာဗျာ..။အမေလဲခေါင်းလေးရမ်းပြီးပါးစပ်ကလဲဖီးအပြည့်နဲ့ညည်းလို့..။
"အိ..အိ..အိ..အိ..အီးးးး"
"ကောင်းလား..မေမေ"
"အရမ်းကောင်းတယ်ကွာ..ဒါပေမယ့် သိပ်ရင်မခုန်ရသေးဘူး"
ပြောပြီးတာနဲ့အမေကသူလှုပ်ရှားနေတဲ့အရှိန်ကိုလျှော့ချလိုက်ပြီး..
"ဒီ့ထက်ပိုပြီးရင်ခုန်ရအောင် ဒီလိုလုပ်မယ်ကွာ.."
အမေကသူ့ဖင်ကြီးကိုမြှောက်၊ လီးကိုကျွတ်အောင်ချွတ်လိုက်ပြီး၊ စွပ်ထားတဲ့ကွန်ဒုံးကိုလိပ်ပြီးဆွဲချွတ်ထုတ်လိုက်ရောဗျ။
"ဘာဖြစ်လို့ချွတ်ပစ်တာလဲမေမေရ.."
"အရမ်းရင်ခုန်ချင်လို့ပေါ့.."
အမေကအစွပ်ကို ငှက်ပျောပင်ကြားလှမ်းပစ်လိုက်တယ်။
"ဒါ..ဒါပေမယ့်..မေမေသားကြောဖြတ်မထား၊ ဆေးလဲမထိုးထားဘူးမဟုတ်လား။ တော်ကြာ..ဗိုက်ကြီးနေရင်.."
ကျနော်ကစိုးရိမ်ပြီးပြောမိတယ်။
"အဲဒါပြောတာပေါ့..မစွပ်ပဲအစိမ်းတိုင်းလိုးရတာ၊ ပိုပြီးအသာရှိတယ်၊ ပိုပြီးတော့လဲရင်ခုန်ရတယ်။
ဗိုက်ကြီးမှာလား၊ မကြီးဘူးလား၊ တွေးရင်းသိပ်စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းတာ..ဟု..ဟု.."
"မေမေကတော့ ကြံကြံဖန်ဖန်ပြောပြန်ပြီ..!"
အမေက အစွပ်ချွတ်ပစ်လိုက်တဲ့လီးပေါ်စောက်ပတ်နဲ့တေ့ပြီး အလုပ်ပြန်စတယ်။အမေပြောတာလဲအမှန်ပဲ..၊ ဘာမှကြားခံမရှိပဲ၊ လီးအသားနဲ့စောက်ပတ်အသား၊ အစိမ်းအတိုင်းထိတွေ့ပွတ်လိုးရတာ၊ လီးပိုဆိမ့်ပြီး၊ ပိုအရသာရှိတယ်ဗျ။လိုးနေရင်းကျနော့်နှလုံးခုန်သံတွေတောင်စည်းချက်ကမမှန်တော့ဘူး။
"လီးကိုတောင့်ပေးထားစမ်းပါ"
အမှောင်ထဲကနေအမေကကျနော့်ကိုအော်ဒါပေးတယ်။ကျနော်အမေမှာတဲ့အတိုင်း လီးကိုညှစ်ညှစ်ပြီးတောင့်ပေးထားလိုက်တယ်။
"အုးးး အူးးးး အမလေးးးး "
အမေ လီးပေါ်အားနဲ့ဖိဆောင့်ထိုင်ချနေတာများ၊ ပြင်းလဲပြင်း၊ သွက်လဲသွက်..။
"အိုးးးး အိုးးးး အူးးး ပြီး..ပြီးတော့မယ်.."
ပြောရင်းကအမေ့ဆောင့်ချက်တွေကပိုပြီးမြန်လာပြီ။
"အူးးး အားးးး မေမေ.."
အမေ့ဆောင့်ချတဲ့အရှိန်ကြောင့် ကျနော်ဖင်နဲ့မြက်ခင်းနဲ့ဆောင့်တဲ့အသံတောင်၊ တဘတ်ဘတ်ထွက်နေတယ်..။
"အူးးးးးးးးးးးး အိုးးးဟားးး......"
အမေစောက်ပတ်ကိုလီးပေါ်တစ်ချက်ကော့ထိုးပြီးမှရပ်သွားတယ်။ အမေ့တကိုယ်လုံးကဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။လက်နဲ့မြက်ခင်းပေါ်ထောက်ထားပြီး၊ အဖုတ်ကလီးကိုတစစ်စစ်နဲ့ညှစ်ပေးနေတယ်။
"ပြီးပြီ...မေမေပြီးပြီ..."
မောသံ..ရှိုက်သံကြီးနဲ့ပြောလာတယ်။အမေလက်ကိုတောင့်ထားတာလျှော့ချလိုက်တော့ကျနော့်ရင်ပတ်ပေါ်မှောက်ရက်လေးကျလာပြီး ရင်အုံပေါ်မှာပါးနဲ့အပ်ထားတယ်လေ။ကျနော်ကအမေ့ကျောကုန်းလေးကိုရစ်ပတ်ပြီးတင်းတင်းဖက်ပေးထားတယ်၊အမေကိုယ်လုံးလေးကကိုယ်နံ့သင်းသင်းလေးထွက်နေတယ်။ ချွေးစေးလေးတွေကလဲစို့လို့....။
၅ မိနစ်လောက်ကြာမှ အမေကဖင်ကိုကြွပြီးအဖုတ်ကိုလီးကနေချွတ်လိုက်တယ်။ကျနော့ဘေးမှာလက်ကလေးနောက်ပစ်ခပ်လျောလျောထိုင်ချလိုက်ပြီး မျက်နှာလေးမော့လို့၊ကြည်လင်နေတဲ့ကောင်းကင်မှာ ထင်းထင်းမြင်နေရတဲ့ ကြယ်စုလေးတွေကိုကြည့်နေတယ်။
"ရင်ခုန်ရရဲ့လားမေမေ.."
"အင်းးး..."
အမေက ပြုံးပြုံးလေးနဲ့၊ ပြီးတော့မောသံပါကြီးနဲ့ အင်းလိုက်တယ်။ပြီးမှ မြက်ခင်းပေါ်ပက်လက်လှန်လှဲချငြိမ်သက်ပြီးအမောဖြေနေတော့တယ်။အမေသာပြီးသွားတယ်၊ ကျနော်ကပြီးသေးတာမဟုတ်ဘူး။ကျနော်အမောနဲနဲပြေတော့ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ဟိုစမ်းဒီစမ်း စမ်းပြီး ကွန်ဒုံးကဒ်ဗူးလေးကိုပြန်ရှာရတယ်။စမ်းမိတော့မှ အသစ်တစ်ခုထပ်ဖောက်ပြီးစွပ်မယ်လုပ်တော့..
"စွပ်မနေနဲ့တော့လေ.."
အမေကထထိုင်ရင်းပြောလိုက်ပြန်တယ်။
"စမ်းမကြည့်တော့ဘူးလား...၊စွပ်ပြီးမလုပ်ပဲ အရေတွေအထဲထည့်ပီး၊ဗိုက်ကြီးမလား၊ မကြီးဘူးလား၊ စောင့်ကြည့်ရအောင်လေ။ အဲ့ဒါမှ တကယ့်ရင်ခုန်ရမယ့်ဖီလင်ပဲ.."
"သားအနေနဲ့ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ဗိုက်ကြီးမှာသေချာတာပေါ့.."
ကျနော်ကအမေအမောပြေအောင်စောင့်ပေးတုန်းမှာလီးကိုလက်နဲ့ဆွပေးနေရင်းပြောလိုက်တယ်။
"ဒါဆို မေမေက ဗိုက်မကြီးတဲ့ဘက်ကနေမယ်..."
အမေကဘေးမှာရှိတဲ့ငှက်ပျောပင်ကြီးရဲ့ပင်စည်ကိုကိုင်ပြီးမတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ပြီးမှငှက်ပျောပင်ကိုလက်နဲ့ထောက်ပြီး ဖင်ကိုကျနော်လှည့်ပြီးကုန်းပေးလိုက်တယ်။ဖင်ကိုကောက်ပြီးနောက်ပစ်တင်လိုက်တော့ဖင်ဝင်းဝင်းကြီးကြားက အဖုတ်ထူထူကြီးကစူထွက်လာတာပြူးနေတာပဲ။
"လာ...ဆက်လုပ်ကြရအောင် မေ့သား..."
အမေကပြောရင်းခြေထောက်တွေကိုကားပေးလိုက်ပြီ။ဘယ်လောက်ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းလိုက်သလဲလို့...။ ရင်ထဲမှာတဒုံးဒုံးနဲ့။ကျနော်မတ်တပ်ထလိုက်ပြီးအမေ့ဖင်ပြူးပြူးကြီးနောက်မှာကပ်ရပ်လိုက်တယ်။ကျနော့်လရည်တွေကိုလက်ခံဖို့အသင့်ဖြစ်နေတဲ့အမေ့စောက်ပတ်ထဲ လီးကိုပို့ပေးလိုက်တယ်။အမေ့ဖင်ကြီးကိုလက် ၂ ဖက်နဲ့တင်းတင်းဆုပ်ပြီးဆီးစပ်ကဖင်ကြီးနဲ့ပိကပ်သွားတယ်ဆိုတာနဲ့အမေနဲ့ကျနော်တို့ရဲ့အချစ်ဂိမ်းပွဲကြီးပြန်စပါတော့တယ်။မွှေ့လိုက်၊ ရမ်းလိုက်၊ နှိုက်လိုက်၊ ပွတ်လိုက်၊ ညှစ်လိုက်၊ ဖိလိုက်၊ ဆောင့်လိုက်၊ ကော့ထိုးလိုက်၊တက်ကနစ်မျိုးကိုစုံလို့၊ အသံတွေကလဲ၊ တဖတ်ဖတ်၊ တဖွတ်ဖွတ်နဲ့....။
အမေလက်ထောက်ထားတဲ့ငှက်ပျောပင်ကြီးခမြာတောင်မှတဆတ်ဆတ်ခါပြီးယိမ်းထိုးနေတယ်။ငှက်ပျောလက်တွေကတရမ်းရမ်း၊ ငှက်ပျောဖူးကြီးကော၊မထွားသေးတဲ့လက်ညှိုးလောက်ငှက်ပျောဖီးလေးတွေရော၊ တရိပ်ရိပ်နဲ့တောင်ဖြစ်နေတယ်။
"စောင့်ကြည့်ထားနော်။ အခုလာမယ့်လရည်က သားရဲ့ညီလေးဖြစ်လာမှာကျိန်းသေတယ်"
ကျနော်ကတကိုယ်လုံးအမေ့ကိုယ်ပေါ်စီးမိုးထားပြီးရှေ့ကိုကုန်းလို့ အမေ့ဖင်ကြီးကိုတဖန်းဖန်းအသံမြည်အောင်အားနဲ့ဒလစပ်ဆောင့်နေပစ်လိုက်မိတယ်။ အမေ့ကိုယ်အောက်ကိုလဲလက်ရှိုပြီးတော့အိကျလာတဲ့နို့ကြီးတွေကိုလက်အရသာခံပြီးနယ်နေလိုက်တယ်။
"ညီလေးလိုချင်နေတာ တကယ်ပဲလား.."
အမေကဖင်ကြီးကိုနောက်ပြန်တွန်းရင်းရမ္မက်သံလေးနဲ့မေးလိုက်တယ်။
"ရရင်ကောင်းတာပေါ့မေမေရဲ့၊ ကစားဖော်ရတာပေါ့.."
"ဒါဆိုလဲလုပ်လိုက်လေ၊ မေမေ့ဗိုက်ထဲညီလေးကိုလွှတ်ပေးလိုက်တော့... "
အမေ့ဆီကပါမစ်ရတယ်ဆိုရင်ပဲ ကျနော့်လီးကအသားကုန်ထန်တက်လာပြီး၊ အသေအကြေဝုန်းပြီလေ၊အမေကဒေါင်ကောင်းကာင်းနဲ့ ဘာမထီကြီးမို့လို့၊ တော်ရုံတန်ရုံမိန်းမဆိုရင်တော့အဲ့ဒီနေရာမှာတင်ပြတ်ကျသွားနိုင်တယ်။အားထည့်ပြီးစိတ်လိုက်မာန်ပါလိုးနေခံနေလိုက်ကြတာ၊ အမေရောကျနော်ရော၊ ချွေးတွေနစ်နေပြီ။
အမေလုပ်တဲ့သူရဲ့ဖင်ကြီးကိုသားဖြစ်သူရဲ့လဥနဲ့ရိုက်သံကလဲ တဖတ်ဖတ်နဲ့..။ငြိမ်သက်နေတဲ့အမှောင်ညမှာ ငှက်ပျောတောကြားမှ သေချာနားထောင်ရင်ဆူလောင်တဲ့ရာဂတေးသံတွေကြားနေရတယ်၊တော်သေးတယ်၊ နီးနီးနားနားဘယ်အိမ်မှကပ်ရက်မရှိလို့....။
ငှက်ပျောပင်အုပ်ကလေးကာရံထားတဲ့ဟောဒီကွက်လပ်ကလေးက အမေနဲ့ကျနော်တို့ရဲ့အချစ်သိုက်မြုံကလေးပေါ့။အမေ့ရဲ့စောက်ပတ်ထဲမှာကျနော့်ရဲလီးက ယက္ကန်းလွန်းထိုးသလိုအဆက်မပြတ်ဝင်ထွက်နေတယ်၊အမေ့မှာလဲ ပါးစပ်လေးဟပြီးတအင်းအင်းနဲ့အရမ်းကိုကောင်းနေပုံရတယ်။ကျနော်အရင်ကျနော့ရီးစားကောင်မလေးတွေကိုဖြုတ်ခဲ့တုန်းက၊ဗိုက်ကြီးမှာကြောက်လို့ ထိမ်းထိမ်းသိမ်းသိမ်းလုပ်ရတော့စိတ်ကမဖြောင့်ဘူး၊ လုပ်ရတဲ့ဖီလင်က နောက်ဆံတင်းပြီးမမိုက်ဘူး…၊
ကိုယ့်အမေအရင်းနဲ့ဆိုတော့ဗိုက်ကိစ္စဆိုတာပိုပြီးမဖြစ်သင့်လို့ပိုထိမ်းရမှာ။အခုတော့အမေကိုယ်တိုင်ကိုကဗိုက်ကြီးရမှာကိုရင်ခုန်စရာတစ်ခုအောင်းမေ့နေပြီး လွှတ်သာလွှတ်စမ်းပါဆိုပြီးပါမစ်ပေးထားတော့…ကျနော့်မှာပေါ့ပေါ့ပါးပါးစိတ်လွတ်လက်လွတ်နဲ့ အမေဆိုပြီးတော့တောင်အားမနာတော့ပဲ စိတ်လိုက်မာန်ပါဆော်တော့တာပဲ။
ကျနော့်ဆီမှာလဲ အမေ့ဓာတ်ကူးပြီး… ‘အမေများငါနဲ့ခလေးရခဲ့ရင်’ ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ရောပြီးရင်ခုန်လာရရောဗျို့..၊
"အိုးးးး နီးနေပြီ....မေမေ၊ သားထွက်တော့မယ်၊ နောက်ထပ်နဲနဲလေးပဲ၊ အူးးး ရှီးးး"
လီးကသိသိသာသာကြီးတဆတ်ဆတ်နဲ့တုန်လာတယ်။ လရည်တွေထွက်လာတော့မယ်လို့သိနေတယ်။
"အင့်..အင့်..အင့်..ရော့..ယူလိုက်တော့မေမေ..အခုအချိန်ကစပြီး မေမေက သားမိန်းမလုံးလုံးဖြစ်သွားပြီ.."
ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဗြိ..ဗြိ..ဒုတ်..ဖန်းးး
ကျနော့်ရဲ့နောက်ဆုံးနဲ့အပြင်းဆုံးဆောင့်ချက်များ...
"အားးးးးးးးး ဆောင့် မောင်...ဆောင့်..အိ..အိ.."
အမေ့ရဲ့ စူးစူးရှရှ ထအော်သံ....
ပလစ် ပလစ် ဖျစ် ဖြွတ်ဖြွတ်..
ထွက်ကုန်ပြီ..လရည်တွေထွက်ကုန်ပြီ၊ကျနော့်ရဲ့သားမျိုးစေ့ သုက်ကောင်လေးတွေပါတဲ့မျိုးရည်တွေက၊အမေ့စောက်ခေါင်းထဲကတဆင့်သားအိမ်ထဲအထိဆောင့်ဆောင့်ဝင်သွားတယ်။ ထွက်လာလိုက်သမှအများကြီးပဲ၊ ဥထဲသိမ်းထားသမျှအကုန်ကုန်တဲ့အပြင်ကျနော့်တကိုယ်လုံးကသွေးတွေ အကုန်သုက်ရည်အဖြစ်ပြောင်းပြီးပန်းထည့်လိုက်သလားထင်ရတယ်။
ကျနော် ဆီးစပ်နဲ့အမေ့ဖင်လုံးကြီးကိုအတင်းကပ်ပြီးဖိပေးထားတဲ့အချိန်၊လီးကစောက်ခေါင်းထဲမှာတဆတ်ဆတ်တုန်နေသလို၊ စောက်ပတ်ကလဲလီးကိုရေဘဝဲများစုပ်သလိုဆွဲစုပ်နေတယ်။စိတ်မျက်စိထဲမှာကျနော့်သားလောင်းသုက်ကောင်လေးတွေဟာအလုအယက်အပြိုင်အဆိုင်အမေ့သားမျိုးဥတွေဆီပြေးဝင်သွားကြတယ်လို့မြင်နေမိတယ်လေ..။
ကျနော်လဲ အမေ့ဖင်ပေါ်ခွရက်ကြီးတောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်နေတာ၊ လူလဲရှိသမျှအားတွေကုန်သွားသလိုပဲ၊ခဏကြာမှဒူးတွေချောင်သလိုဖြစ်လာပြီး ကျနော်လဲ ဗြွတ်ကြီးကိုအမေ့အဖုတ်ထဲကဆွဲချွတ်လိုက်ရတယ်။ကျနော်မြက်ခင်းပေါ်ပစ်ပြီးပက်လက်လန်ကျသွားတယ်။
တဟောဟောရှိုက်ရင်း၊ ကြယ်ပွင့်လေးတွေစီနေတဲ့ကောင်းကင်ကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့ကြည့်နေမိတယ်။အမေလဲကျနော့်ဘေးမှာထိုင်ချလိုက်ပြီး၊ ဖုန်းကိုလှမ်းကောက်လို့သူ့ပေါင်ကြားမီးထိုးကြည့်နေတယ်..။ကျနော်လှမ်းရှိုးလိုက်တော့ အရည်တွေဗလပွနဲ့ ရွှဲအိနေတဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့ မြောင်းကွဲတောင်ကြားထဲကအရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်တွေ တအိအိစိမ့်ထွက်လာတာတွေ့ရတယ်။
ကောင်းကောင်းလုံလောက်တဲ့ အလင်းရောင်မဟုတ်ပေမယ့်၊ အဲ့ဒီညက အဲ့ဒီမြင်ကွင်းကို ကျနော်တသက်လုံးမေ့နိုင်မှာမဟုတ်တော့ဘူး..။
"နောက်လကျရင် အဖြေထွက်မယ်..ခ်ခ်ခ်.."
အမေကသူ့အဖုတ်ကြီးကြည့်ရင်းအူရွှင်နေတာ…
"ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ.."
ကျနော်ကပြောလိုက်တယ်။
"အေးပေါ့..ဒါမှတကယ်ရင်ခုန်ရတာ..၊ အဖြေထွက်လာရင်တော့..အဲ့ဒါမောင့်တာဝန်ပဲနော်..."
ပြောရင်းနဲ့ အမေကကျနော့်ကို အာဘွားအကြီးကြီးပေးလိုက်တယ်လေ..။ကျနော်တို့သားအမိ သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ပြီးအိမ်ရှေ့ဘက်ပြန်သွားပြီးဟန်မပျက်သွားထိုင်စောင့်နေလိုက်ကြတယ်။အဖေ့ကိုဖုန်းဆက်ထားတော့ သိပ်မကြာပါဘူး မော်တော်ဆိုင်ကယ်သံကြားရပြီး အဖေက အိမ်သော့လာဖွင့်ပေးတယ်။
အဖေက အမေနဲ့စကား ၃-၄ ခွန်းလောက်ပြောနေတဲ့အချိန်မှာ ကျနော်အိမ်ထဲကိုသုတ်သုတ်ပဲဝင်သွားလိုက်တယ်၊ကျနော့စိတ်ထဲအဖေနဲ့မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲဘူး။လောလောလတ်လတ်ကြီးသူ့မိန်းမကိုလိုးထားမိတာလေ..။ခဏအကြာမှာ၊ တဗြင်းဗြင်းနဲ့မော်တော်ဆိုင်ကယ်စက်သံပြန်ကြားရပြီးအသံပျောက်သွားတယ်။အဖေကပွဲမပြတ်သေးဘူးထင်တယ်၊ ပါတီပွဲအိမ်ကိုပြန်သွားပုံရတယ်။
ကျနော်လဲကျနော့်အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားပြီးတော့ လွယ်အိတ်ထဲကအမေ့ ပင်တီလေးကိုထုတ်ကြည့်လိုက်တယ်။အားရပါးရတစ်ချက်ရှိုက်နမ်းလိုက်ပြီးတော့မှ၊ အဝတ်ဘီရိုထဲကအံဆွဲရဲ့နောက်ဆုံးအတွင်းဘက်မှာတသက်လုံးအမှတ်တရပစ္စည်းအနေနဲ့ သိမ်းထားလိုက်တော့တယ်။သိမ်းအပြီးမှာ အရိပ်တစ်ခုတွေ့လို့လှည့်ကြည့်တော့ အမေကအခန်းဝက၀င်လာတယ်ဗျ။အမေကအခန်းတံခါးကိုပိတ်ချက်ချပြီး….၊ ကျနော့်ဆီလျှောက်လာလို့ပုခုန်းပေါ်လက်၂ဘက်တင်ရင်း..
"ရှပ်ဘဲကြီးတော့ ရှပ်မဝသေးလို့ ပွဲကိုပြန်သွားပြီ၊ ဒီညတော့မိုးလင်းမှပြန်မယ်ထင်ပါရဲ့၊ သူများလည်းမဝသေးဘူး ထပ်ကျွေးအုံးနော်…"
အဲ့ဒီညက တကယ်ပဲအဖေက မိုးလင်းခါနီးမှပြန်လာတာ၊ကျနော်နဲ့ အခုမှလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်အဆင့်မြှင့်လိုက်တဲ့မယားကလေးဖြစ်တဲ့ ကျနော့်အမေတို့၊တစ်ညလုံးထမင်းမေ့ဟင်းမေ့ (ညနေရုံးပြန်ချိန်ကထဲက ကျနော်တို့ဘာမှမစားခဲ့ရသေးဘူး)ဆက်ပြီးမိုးမွှန်အောင်ဆော်နေလိုးနေလိုက်ကြတာလေ၊ မိုးထဲရေထဲရွှဲရွှဲရိုက်နေတာပေါ့။
အဲ့ဒီနောက်ပိုင်းမှာတော့ အဖေလစ်တိုင်း၊ ကျနော်နဲ့အမေတို့အချစ်ဂိမ်းကစားကြတယ်၊တစ်ပတ်မှာအနဲဆုံး၂ကြိမ် ၃ကြိမ်လောက်တော့ဆော်ဖြစ်ကြတယ်လေ..။ လုပ်ဖြစ်တိုင်းလဲအစိမ်းလိုးပြီး အထဲမှာပြီးခဲ့တာချည်းပဲ။နောက်တစ်လကျော်ကြာတော့အမေ့ရာသီက ပုံမှန်လာနေကျအတိုင်း မလာတော့ဘူးဗျို့..၊အဖေသိသွားတော့ဝမ်းသာပြီးထတောင်ခုန်တယ်။
အမေက ကိုယ်ဝန်ရှိမရှိစမ်းတဲ့ဟာလေးကိုဆေးဆိုင်ကသွားဝယ်ပြီးစမ်းတော့၊ အမေတကယ်ပဲ ကိုဝင်းကြည်ရှိနေပြီ။(သူကလဲ စာကလေးလို ဝင်စွတ်၊ ထွက်စွတ် အမြဲလုပ်နေတော့၊ သူကသူ့ပါဖောင်းမန့်တွေတက်လာပြီထင်နေတာ)ပြောလိုက်သေးတယ်..။
‘ဒုတိယခလေးရဖို့ကြိုးစားလိုက်ရတာနှစ်နဲ့ချီနေပြီ..အခုမှအောင်မြင်တော့တယ်..တဲ့’..
အဖေ့သူငယ်ချင်းတွေက သူ့ကိုစနေ၊ နောက်နေကျလေ..၊
‘ ခင်ဗျားအရည်တွေခန်းနေပြီ၊သေအောင်စောင့်လဲ ခလေးမရနိုင်တော့ဘူး’
လို့ သာသာနဲ့နာနာပြောဘူးကြတာကိုး..။ကျနော်နဲ့အမေကတော့ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီးပြုံးနေရတယ်။ဘာလို့လဲဆိုတော့ အမေ့ဗိုက်ထဲကခလေးက ကျနော့်လရည်တွေကြောင့်ဆိုတာ ကို ၂ယောက်စလုံးက တပ်အပ်သိနေလို့လေ..၊
ဒီတစ်ခါတော့...ရင်ခုန်ရကျိုး တကယ်နပ်ပြီဗျာ..။
ပြီးပါပြီ။
https://myananmanzu.blogspot.com/
