ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးခြင်းမှ ကင်းဝေးရပါလို၏ အပိုင်း ( ၃ )

 ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးခြင်းမှ ကင်းဝေးရပါလို၏ အပိုင်း ( ၃ )

ရေးသူ - အညတြ

မေနှောင်းသည် အိပ်ခန်းထဲကို ရောက်တာနဲ့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အကုန် ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ဝသုန်လတ်နဲ့ အပီလိုးခဲ့တာ တကိုယ်လုံး ညစ်ပတ်ပေရေနေခဲ့သည် လို့ စိတ်ထဲမှာ ထင်မိနေသည် ။ ရေတ၀ ချိုးပစ်လိုက်ချင်သည် ။

ဒီအချိန်မှာ ဖုန်းလာသည် ။

“ ဟင်..ညွန့်လွင်ဇော်.....ခေါ်တာပါလား....”

“ ဟယ်လို....”

“ မေနှောင်း..ကိုယ်ပါ..”

“ အင်း..ကိုညွန့်..ပြောလေ...”

“ ကိုယ်တို့ ဘယ်တော့ ဆုံရမှာလဲ...”

“ ကိုညွန့်...မေနှောင်းလည်း အခုမှ အိမ်ပြန်ရောက်တယ်...ဆုံမယ်...ဆုံမယ်......နည်းနည်းလေး အချိန်လေး ပေးအုံးနော်..”

“ တတ်နိုင်ရင်တော့ မေနှောင်း ဒီနေ့ဘဲ ဆုံလိုက်စေချင်တယ်....”

“ အင်း..အခု ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်.....ဖုန်းပြန်ခေါ်လိုက်မယ်လေ...”

“ အိုကေ....မေနှောင်း..စောင့်နေမယ်....”

အင်း..ညွန့်လွင်ဇော်လည်း နှာထန်နေပြီ ထင်တယ် ။

မေနှောင်းလည်း သူ့ကို သဘောကျပါတယ် ။ ပိန်ပိန်ပါးပါး ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့..အလိုးသန်မယ့် လီးကြီးမယ့်လူပုံမျိုး....။ တချီလောက်တော့ ဆွဲကြည့်လိုက်ချင်မိတာဘဲ ။ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်လိုက်ပြီး ရေပန်းကို ဖွင့်လိုက်သည် ။

တဗျန်းဗျန်းကျနေတဲ့ ရေတွေအောက် ဝင်ရပ်ပြီး ဆပ်ပြာမွှေးရည်နဲ့ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ပြီး ရေချိုးလိုက်ရတာတအား လန်းဆန်းသွားသည် ။ စောစောက ဝသုန်လတ် တအားသို့ယက်ခဲ့တဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကျကျနန ပွတ်တော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက စူထွက် မာတင်းပြီး ထောင်ထောင်လေးတွေ ဖြစိနေသည် ။ ထို့အတူဘဲ ပေါင်တန်တွေ ခလယ်က မို့ဖေါင်းနေတဲ့ ဆီးခုံကြီးကို ပွတ်တော့ လက်ချောင်းတွေက နှုတ်ခမ်းသားထူထူနုနုတွေ ကိုထိမိခိုက်မိကုန်တော့ ပြန်တည်ငြိမ်နေတဲ့ စိတ်တွေသည် ကြွထလာရပြန်သည် ။

သက်ထွေးအောင်သည် ချိုမာက သူ့ကို လက်မခံတော့လို့ ငတ်နေပြန်ပြီ ။ ဒါကြောင့် တင်းလွန်းနေတဲ့ စိတ်တွေကို ဖြေလျော့ဖို့ အင်တာနက်က အပြာပုံတွေ ဗီဒီယိုတွေကို ကြည့်ပြီး လက်နဲ့ အာသာဖြေဖျောက်နေ မိတဲ့အချိန် ခြေသံလိုလို ကြားလိုက်ရလို့ အခန်း အပြင်ကို ကြည့်မိလိုက်တဲ့အခါ မိန်းမကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ဟင်..မေနှောင်း ပြန်လာပါလား...”

လီးတန်ကြီး တောင်ရက်နဲ့ လှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ဖင်ကားကားကြီး တလှုပ်လှုပ်နဲ့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားတဲ့ မေနှောင်းရဲ့ ကျောပိုင်းကို တွေ့လိူက်ရတဲ့အခါ ရင်ဝကို အကန်ခံရတာကို အမှတ်မရတော့ဘဲ မေနှောင်းရဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို လိုက်ဝင်သွားလိုက်ပါသည် ။

မေနှောင်းကတော့ သက်ထွေးအောင် လိုက်လာသည်ကို မသိဘဲ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေအားလုံးကို ချွတ်ပစ်နေသည် ။ ဖုန်းလာပြီး မေနှောင်း ဖုန်းပြောနေတဲ့အချိန် သက်ထွေးအောင်သည် တံခါးအကွယ်ကနေ မေနှောင်းရဲ့ အဝတ်မဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တွေကို တပ်မက်စွာနဲ့ ငေးမောနေသည် ။ မေနှောင်း ဖုန်းနဲ့ ဘာတွေ ပြောနေသလဲ ဆို တာကိုတော့ သူ မကြားရဘူး ။ မေနှောင်း ရေပန်းအောက်မှာ ဝင်ရပ်ပြီး ကိုယ်တွေကို ဆပ်ပြာရည်နဲ့ ပွတ်ပြီး ရေချိုးနေတဲ့အခါ သက်ထွေးအောင်လည်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ မေနှောင်း ရှိရာကို ပြေးသွားမိသည် ။

မေနှောင်းလည်း ပေါင်ကြားက အကွဲကို ပွတ်သလို နို့လုံးကြီးတွေကို ပွတ်မိလို့ စိတ်တွေ ပြန်ကြွလာမိတဲ့အချိန်လင်ဖြစ်သူ သက်ထွေးအောင်ကြီး ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ ပြေးဝင်လာတာကို တွေ့လိုက်ရတဲ့အခါ ရုတ်တရက် ကြောင်သွားပြီး ငေးကြည့်မိလိုက်တဲ့အချိန် သက်ထွေးအောင်က အတင်း ဝင်ဖက်တော့သည် ။

“ မေနှောင်းရယ်..မရက်စက်ပါနဲ့တော့ ကိုသက်ကို ပေးလိုးပါကွာ....” လို့ သနားစဖွယ် တောင်းခံနေတဲ့ သက်ထွေးအောင်ကို အရင်လို မတွန်းပစ်မိတော့ဘူး ။ သက်ထွေးအောင်ကလည်း မေနှောင်း ငြိမ်ခံနေတာကို သိလိုက်လို့ ကဲတက်လာတော့သည် ။

မေနှောင်း နို့လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်ညှစ်ရင်း နို့သီးလေးကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စစို့ပစ်သည် ။ သူ့လီးတန်ကြီးကလည်း မေနှောင်းရဲ့ ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲကို ဖိထောက်သည် ။

“ ကိုသက်...တော်တော့်ကွာ....”

မေနှောင်းက တားလိုက်ရင်း ရေပန်းကို လှည့်ပိတ်လိုက်သည် ။

“ မေနှောင်းရယ်..စောက်ပတ် မယက်ရတာ တအား ကြာနေပြီ..ကိုသက်ကို ပေးယက်ပါကွာ....”

ငိုသံပါကြီးနဲ့ တောငးခံနေတဲ့ သက်ထွေးအောင်ကို သနားစိတ် နည်းနည်း ဝင်သွားမိတာနဲ့ မေနှောင်းလည်း ကုတင်ဆီကို သူ့ကို ဦးဆောင်ပြီး ခေါ်သွားလိုက်သည် ။

သက်ထွေးအောင်ကတော့ လျာထုတ်ပြီး တပြတ်ပြတ် နဲ့ ယက်နေပြီ ။ထောင်ထနေတဲ့ စောက်စိကို ယက်မိလို့ မေနှောင်း တုန်ခါသွားသည် ။ “ အိုး . . .”သက်ထွေးအောင်ရဲ့ နဖူးကို ရုတ်တရက် တွန်းလိုက်မိသည် ။ သက်ထွေးအောင်ကတော့ မမှုဘူး ။ ယက်ခွင့်မ ရတာ နှစ်နဲ့ ချီနေပြီမို့ ဖိဖိယက်တော့တာဘဲ ။

မေနှောင်းလည်း သူယက်တာကိုတော့ သဘောကျမိသွားပြီး ပေါင်တွေကို အစွမ်းကုနု် ဖြဲကားပေးပြီး မျက်လုံးတွေ စုံမှိတ်ခါ ခံယူနေသည် ။

စောစောက ဝသုန်လတ် လိုးပေးခဲ့တာတွေနဲ့ တင်းတိမ်နေပြီလို့ ထင်ခဲ့မိခဲ့ရာက စိတ်တွေ ပြန်ကြွထပြီး အခုလိုအယက်ခံနေမိတာ ဖြစ်သည် ။ သက်ထွေးအောင်ကလည်း မိန်းမ ကြိုက်အောင် အမျိုးမျိုး ကြိုးစားပေးနေသည် ။စောက်ဖုတ်ထဲကို လျာထိုးသွင်းပြီး မွှေနှောက်ပေးသည် ။ စောက်စိကို လျာထိပ်နဲ့ ထိုးကလိပေးလိုက် နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ငုံစုတ်ပေးလိုက်နဲ့ လုပ်ပေးနေသည် ။

မေနှောင်းလည်း သူလုပ်ပေးတာတွေကို ကြိုက်သည် ။ အင်း..ဒီလို ဆိုတော့လည်း ယောကျ်ားက မဆိုးပါဘူးလို့ တွေးပြီး ခံနေသည် ။ “ ကိုသက်..ခဏ..” လို့ တားလိုက်ပြီး လေးဖက်ကုန်းပေးလိုက်သည် ။ ဖင်ကြီးထောင်ထားပေးလိုက်သည် ။

“ ကိုသက် ဒီလိုပုံနဲ့ ယက်ပေး....” လို့ လည်း ပြောလိုက်သည် ။ သက်ထွေးအောင် အတွက် တအား ပျော်သွားရတာပေါ့ ။ မိန်းမက ဖင်တောင် ကုန်းထောင်ပေးပြီး မှုတ်ခိုင်းနေလို့ ။ ဘယ်ရမလဲ ။ တဘူးဘူး...တရှူးရှူးနဲ့ မှုတ်တော့တာဘဲ ။ မေနှောင်းရဲ့ အော်သံတွေ ညည်းသံတွေ ဆူညံနေသည် ။

သက်ထွေးအောင်က လျာကို စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးသွင်းပြီး တအား မွှေနှောက်ပစ်လိုက်သည် ။ မေနှောင်း ထွန့်ထွန့်လူးသွားရပြီး တအား ကောင်းလွန်းသွားရပြီး အထွဋ်အထိပ်ကို တက်လှမ်းသွားသည် ။ ပြီးသွားသည် ။

“ အိုး...အမလေး.....အား.....အိုးအိုး........ကောင်း..ကောင်း...ကောင်းသွားတယ်.....အီး.......အီး.....”

သက်ထွေးအောင်လည်း မေနှောင်း ပြီးသွားအောင် မှုတ်ပေးနိုင်လို့ အရမ်း ကျေနပ် အားရ ဖြစ်မိပေမယ့် မေနှောင်းသည် သူလည်း ပြီးသွားရော သက်ထွေးအောင်ကို ပေးမလိုးတော့ဘဲ မောင်းထုတ်နေလို့ သက်ထွေးအောင်သည် လီးတောင်ရက် တန်းလန်းကြီးနဲ့ အခက်တွေ့ပြီး ပေးလိုးဖို့ တောင်းပန်သည် ။ မေနှောင်း

က ဘူးဆို ဖယုံမသီးဘူး.....သွား...ကိုယ့်ဖါသာ ဂွင်းသွားထုချေ...လို့ မောင်းထုတ်လို့ ကုတ်ခြောင်းခြောင်းနဲ့ အိပ်ခန်းထဲက ထွက်သွားလိုက်ရသည် ။

မေနှောင်းလည်း စောက်ဖုတ်သွားဆေးပြီး အဝတ်အစားလဲလိုက်သည် ။ ညွန့်လွင်ဇော်ကို ဖုန်းပြန်ဆက်ပြီး ဝသုန်လတ်နဲ့သွားခဲ့တဲ့ ဟိုတယ်ကိုဘဲ ပြန်ချိန်းလိုက်သည် ။

လိုးမယ့်လိုး မလိုးဘူးသေးတဲ့ နုတ်ပိတ်ဖို့လည်း လိုအပ်နေတဲ့ ညွှန့်လွင်ဇော်နဲ့ဘဲ လိုးတော့မည် လို့ မေနှောင်း ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး သက်ထွေးအောင်ကို ပေးမလိုးတော့တာ ။

ဟိုတယ်ကို ရောက်တော့ ဟိုတယ် မန်နေဂျာက စောစောကဘဲ ဝသုန်လတ် နဲ့ တကြောင်းဆွဲသွားတဲ့ မေနှောင်း ပြန်ရောက်လာပြီး နောက်တယောက်နဲ့ ချိန်းတွေ့လို့ တအံ့တသြ ဖြစ်နေသည် ။ မေနှောင်းကတော့ ဂရုမစိုက်ဘူး ။ ညွှန့်တင်ဇော် အလာကို ဝိုင်တခွက် မှာ သောက်ပြီး စောင့်နေလိုက်သည် ။

မေညို နဲ့ ကိုမာဒင်တို့သည် ဦးဇာနီခင်အောင်ရဲ့ ကွယ်ရာမှာ ချိန်း လုပ်ကြသလို ဦးဇာနီခင်အောင် ကို အိပ်ဆေးတိုက်ပြီး သူအိပ်နေတဲ့အချိန်တွေမှာ စိတ်တူကိုယ်တူ အပြတ်ဖိုက်ကြရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ရဲတင်းလာကြပြီး အရင် ကလောက် သတိမထားကြတော့ ။

မနက် ဘရိတ်ဖတ်စ် စားချိန်မှာတောင် ထမင်းစားခန်းက စားပွဲမှာ ဦးဇာနီခင်အောင် ရှိနေတဲ့အချိန် မီးဖိုခန်းထဲမှာ ကိုမာဒင်က မေညိုရဲ့ ဖင်ကို နှိုက်သလို မေညိုကလည်း သူ့လီးကို ဖမ်းညှစ်တာမျိုးတွေ လုပ်လာသည် ။တနေ့မှာ ညဖက်ကြီး ဦးဇာနီခင်အောင် အိပ်ပျော်နေတဲ့အချိန် ခါတိုင်းလို မေညို့အိပ်ခန်းမှာ မလိုးကြဘဲ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖါကြီးမှာဘဲ အပြတ်လိုးလိုက်ကြသည် ။

နောက်တနေ့ မနက်မှာ မေညို အိပ်ရာထ နောက်ကျသည် ။ ညက စိတ်တိုင်းကျ သုံးချီ ဆွဲပစ်လိုက်တာမို့ ပင်ပန်းပြီး မထနိုင်ဘူး ။ အကိုကြီး ဦးဇာနီကို ကိုမာဒင်ကဘဲ ဘရိတ်ဖတ်စ် လုပ်ကိုင်ပေးမှာဘဲ ဆိုပြီး မထဘဲ အိပ်လိုက်တာ မေညို နိုးလာတဲ့အချိန် တအိမ်လုံးလည်း တိတ်ဆိတ်နေပြီး မီးဖိုခန်းက ကြော်လှော်တဲ့ အနံ့တွေဘာတွေလည်း မရလို့ “ ကိုမာဒင်....ကိုမာဒင်.....” လို့ အော်ခေါ်လိုက်မိသည် ။

ဦးဇာနီခင်အောင် က “ မေညို....မာဒင်ကို ရှာနေတာလား....” လို့ မေးလို့ “ ဟုတ်တယ်..အကိုကြီး....” လို့ ဖြေလိုက်ပြီး ဦးဇာနီခင်အောင်ရဲ့ အိပ်ခန်းကို လျောက်သွားလိုက်တဲ့အခါ ဦးဇာနီခင်အောင်က “ မာဒင် အလုပ် ထွက်သွားပြီ.....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ ဟင်...ဟုတ်လို့လား အကိုကြီးရယ်...ဘာမှလည်း ကြိုမပြောဘဲနဲ့ ”

“ အင်း...သူ အရေးကြီးတာ လုပ်စရာ ရှိလို့ ဆိုပြီး စောစောကဘဲ ထွက်သွားတာ မေညို.....”

“ ဟာ..ဒါဆို အကိုကြီးကို ကြည့်ဖို့ လူရှာရမှာပေါ့.....”

“ အင်း...အကိုကြီး စဉ်းစားမိတာတော့ မေညိုတို့ အမဝမ်းကွဲကို မန္တလေးကနေ ခေါ်လိုက်မလားလို့....”

“ မပင်စီ လား.....”

“ အင်း...”

“ အကိုကြီး သဘော.....မပင်စီက သဘောကောင်းပါတယ်...ယောကျ်ားကလည်း မရှိတော့..သူလည်း ဝင်ငွေလည်းလို....နေတယ်...”

ကိုမာဒင် ကို အကိုကြီးဘဲ အလုပ်က ထုတ်ပစ်လိုက်တယ် လို့ မေညိုတော့ ထင်မိနေတာဘဲ ။ညက လိုးကြတာတွေကို အကိုကြီး သိသွားလို့ ချက်ချင်းဘဲ မနက်စောစောမှာ အလုပ် ထုတ်ပစ်လိုက်တာ ဖြစ်မယ်။

ကိုမာဒင်နေသွားတဲ့ အိပ်ခန်းလေးကို ရောက်သွားပြီး သူအိပ်တဲ့ အိပ်ရာမှာ ထိုင်ချလိုက်ရင်း ကောင်းကောင်း လိုးပေးတဲ့ လီးတချောင်းတော့ ပျောက်ကွယ်သွားရပြန်ပြီ လို့ စိတ်ပျက်နေမိဆဲ ကိုမာဒင်ရဲ့ ကျန်ခဲ့တဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး တထည်ကို တွေ့လိုက်သည် ။ ဝတ်ပြီးသား အဟောင်းလေးမို့ ဘောင်းဘီလေးရဲ့ ဂွဆုံနေရာက အနံ့လေးကို ရှူနေမိသည် ။ သူ့လီးတန်ရဲ့ အနံ့လေ ...။

မေညိုတယောက် ဆာလောင်မွတ်သိပ်တဲ့ ဘဝကို ပြန်ရောက်သွားရပြန်ပြီ ။ အန်တီပင်စီ ရောက်လာသည် ။ မေညိုလည်း အန်တီပင်စီ ရှိတာကြောင့် အိမ်ပြင်ကို ထွက်လို့ ရသွားပြန်သည် ။

မေညိုလည်း သူ့ကို ဖိုက်ပေးမယ့် ဘဲ ရှာမိပြန်သည် ။ဒီအချိန်မှာ မကြီးမေစိမ်းရဲ့ သား ဘိုမင်းမောင်တင်ရဲ့ မင်္ဂလာဆောင် အတွက် ရန်ကုန်မြို့ကို သွားဖို့ ပြင်ရပြီ ။မေစိမ်းနဲ့ ဦးဗလမောင်တင်တို့သည် သားကြီး ဘိုမင်းရဲ့ မင်္ဂလာပွဲကို လုပ်ကိုင် မစပေးဖို့ အတူတူ ပြန်ပေါင်းနေ

ကြရသည် ။ မေစိမ်းနဲ့ အပြတ်ဖိုက်ပေးတဲ့ မိုက်ကယ် တယောက် သူ့အနားက ခွာသွားလို့ ဆာလောင်ငတ်မွတ်တဲ့ ဘဝကို ပြန်ရောက်သွားရသည် ။

ဦးဗလမောင်တင်သည်လည်း မင်းသမီးလေး ဟာမိုနီက နောက်လူနဲ့ လစ်သွားလို့ မေစိမ်းရဲ့ အိမ်ကို ပြန်ရောက်နေပြီး ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးတဲ့ ကိန်းဆိုက်သွားပြီ ။ သို့ပေမယ့် ဦးဗလမောင်တင်သည် ဇရှိတဲ့ လူတယောက် ။

မင်္ဂလာပွဲ အတွက် အလုပ်များနေတဲ့ အချိန်မှာ အိမ်က အိမ်ဖေါ်မလေး ကေဂျာ့ကို ကြံစည်လေသည် ။

ကေဂျာမှာလည်း အတွေ့အကြုံများခဲ့တဲ့ ကောင်မလေးပါဘဲ ။ ဆယ်ကျော်သက် အရွယ်ထဲက သူတို့နေခဲ့တဲ့မြို့မှာ ရည်းစားတွေ ထားပြီး ကဲခဲ့တဲ့သူမို့ ဦးဗလမောင်တင်က သူ့ကို စိတ်ဝင်စားတာကို ပြသတဲ့အခါ သူကလည်း တုံ့ပြန်တဲ့ အကြည့်တွေ အမူအရာတွေ ပြသလို့ ရောင်းသူဝယ်သူ အသံတူသွားကြသည် ။

ဦးဗလမောင်တင်က ကေဂျာလေးကို မုန့်ဖိုးတွေ ပေးပြီး စည်းရုံး သိမ်းသွင်းသည် ။ကေဂျာကို မထိတထိလေးတွေ ဖက်သည် ။ ကိုင်သည် ။ ပွတ်သည် ။ ကေဂျာကလည်း သူလိုချင်တာလေးတွေ

ကို မေစိမ်း အလစ်မှာ ဦးဗလမောင်တင်ကို မှာသည် ။ ဦးဗလမောင်တင်ကလည်း တိုက်တလုံးတောင် ဝယ်ပေးခဲ့သေးတာဘဲ ။ စောက်ဖုတ်ရဖို့ အတွက် ဆိုရင် မနှမျော ။ ကေဂျာ တောင်းတာလေးတွေက သူ့အတွက် အသေးအဖွဲပါ ။ ဝယ်ပေးတာပေါ့ ။ ကေဂျာကို ဝင်လို့ ရပြီ ဆိုတာ သေချာတော့ ကေဂျာ့အခန်းကို ညသန်းကောင်ကျော် သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ ကေဂျာကို ညကျရင် လာခဲ့မယ် ဆိုတာကို ကြိုတင် အသိပေးလိုက်သည် ။ ကေဂျာက ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ခေါင်းညှိမ့်ပြတော့ ဦးဗလမောင်တင် ပျော်ပြီပေါ့ ။မေစိမ်းနဲ့က တခန်းစီ အိပ်ကြတာမို့ ဦးဗလမောင်တင်က အောက်ထပ်က ကေဂျာရဲ့ အခန်းကို ဆင်းသွားလိုက်တာကို မေစိမ်း မသိလိုက် ။

ကေဂျာ ။

ကေဂျာသည် မိသားစုရဲ့ စီးပွား တိုးတက်ဖို့ သူများတကာတွေလိုဘဲ ငွေရှာဖို့ မြန်မာပြည် အထက်ပိုင်းက မြို့တော်ကြီး ဖြစ်တဲ့ မန္တလေးမြို့ကို ရောက်ခဲ့သည် ။ အဲဒီက တဆင့် ရန်ကုန်မြို့ကို ရောက်လာခဲ့သည် ။

ဆယ်ကျော်သက် အရွယ်ထဲက ရည်းစားတွေ ထည်လဲ ထားခဲ့တဲ့ ကေဂျာသည် မြို့သားလူလည် ဗိုလ်မှူးသားတယောက်နဲ့ ရည်းစား ထားမိခဲ့တဲ့အချိန် လက်မြန်လက်သွက်တဲ့ ဒီ ရည်းစားက အတင်းဖွင့်ခဲ့လို့ အပျိုရည် ပျက်ခဲ့သည် ။

မန္တလေး ကို ရောက်တော့လည်း လူတယောက်နဲ့ ညိစွန်းမိပြန်သည် ။ဒီခေတ်မှာက ဒါက မဆန်းသလို ဖြစ်နေပြီ ။ ကေဂျာလည်း အတွေ့အကြုံ တခါမက ရှိခဲ့ပြီ ။ ရန်ကုန်မြို့ကို ရောက်တော့ ကေဂျာက ဖျတ်ဖျတ်လပ်လပ် နဲ့ အင်္ဂလိပ်စကားလေးကလည်း မတောက် တခေါက်တတ်တော့သူတကာ အိမ်ဖေါ်တွေ ငါးသောင်း လောက်နဲ့ လုပ်နေတဲ့အချိန် ကေဂျာက တသိန်း အထိ ရသည် ။ ရုပ်ရည်လေးကလည်း ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးမို့ သူဌေးအိမ်တွေက သန့်လို့ ဆိုပြီး ဈေးပိုပေးချင်ကြသည် ။

ဦးဗလမောင်တင်နဲ့ ဒေါ်မေစိမ်းတို့ အိမ်ကို ရောက်တော့လည်း ကြည့်ကောင်းတဲ့ ဖြူဝင်းဝင်း အသား အရည် သန့်ပြန့်အောင် နေတတ် ဝတ်စားတတ်တာကြောင့် လူတွေက မိသားစုထဲက ဆွေမျိုးနီးစပ်လို့တောင် ထင်ကြသည် ။ ကေဂျာ့ရုပ်က ပုံပန်းက အိမ်အကူ အိမ်ဖေါ်မ နဲ့ မတူဘူး မဟုတ်လား ။

ဦးဗလမောင်တင်ရဲ့ ရက်ရောမှုတွေကြောင့် ကေဂျာလည်း ဒီ“ ဦး ” အပေါ် တဦးမှာ မေတ္တာ တဦးမှာ စေတနာ ဆိုသလို အပြန်အလှန် စေတနာထားမိသည် ။

တရက်မှာ မီးဖိုခန်းထဲ တယောက်ထဲ ရှိနေတဲ့အချိန် ဦးဗလမောင်တင်နဲ့ ပက်ပင်းတိုးမိကြသည် ။ ဦးဗလမောင်တင်က ကေဂျာရဲ့ အမေကို ရန်ကုန်ကို လာလည်ဖို့ ခရီးစားရိတ် အ၀၀ကို တာဝန်ယူပေးထားတဲ့ ကြီးမားတဲ့ အကူအညီကို ပေးထားလို့ သူ့အပေါ် အာနာလှလို့ သူ ဖင်လာကိုင်တာ နို့လာညှစ်တာတွေကို ကျေကျေနပ်နပ်နဲ့ ငြိမ်ခံပေးလိုက်မိသည် ။ တဆင့်ပြီး တဆင့် တက်လာသည် ။

ဘဲကြီးက ညဖက် ကေဂျာ့အိပ်ခန်းဆီကို ဆင်းလာမည် လို့ ပြောသည် ။ဘယ်အရာမဆို တန်ရာတန်ကြေး ဆိုတာ ရှိသည်လေ ။ သူ့ဈေးနဲ့သူပေါ့ ။

ကေဂျာလည်း ဘဲကြီး ပေးတာကျွေးတာတွေက များလွန်းလို့ အားနာမိသည် ။ သူလာမည် ဆိုတာကို မငြင်းပယ်မိ ။ မြစ်ကြီးနား နဲ့ မန်းလေးမှာ ကေဂျာ့ကို ဖြုတ်ခဲ့တဲ့ ရည်းစားတွေ ဆို ဦးဗလမောင်တင် လောက် မပေး မကျွေးဘဲ ရအောင် ဖြုတ်သွားကြတာ ။ သူတို့ကို ပုလွေတောင် အဆစ် ကိုင်ပေးခဲ့ရသေးသည် ။

ဦးဗလမောင်တင်သည် အိမ်ပေါ်ထပ် လှေခါးကနေ ခြေဖေါ့နင်းပြီး အောက်ထပ်က ကေဂျာ့ အိပ်ခန်းလေးဆီကို ဆင်းလာသည် ။

ဦးဗလမောင်တင်သည် ဟာမိုနီကို လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးပြီးတဲ့နောက် စော်ဖန်တဲ့ အလုပ်ကို ငွေအများကြီး ပုံအောပြီး မလုပ်နိုင်တော့တဲ့ အခြေအနေမှာ နည်းနည်းပါးပါး ချွေရုံနဲ့ ဝါးရနိုင်တဲ့ ကေဂျာလို အိမ်အကူလေးကိုဘဲ ဆူလွယ်နပ်လွယ် စားသုံးတော့မည် လို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ခပ်သွက်သွက်ဘဲ လှုပ်ရှားခဲ့တာ ဖြစ်သည် ။

ဝသုန်လတ်သည် နိုင်ငံခြားက ပြန်ရောက်နေတဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်း သုတဇော်ကို ထမင်းကျွေးဖို့ ရွှေဘဲစားတော်ဆက် ကို ရောက်လာသည် ။ သုတဇော်က ဒတ်ဘယ်ဘလက် ဝစ်စကီ ပုလင်းကြီးကို ဖေါက်လို့ ဘဲကင် အကောင်းစားနဲ့ သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက် အပီ ဆွဲနေကြတုံး ဘေးဝိုင်းက လူသုံးယောက် စကားပြောနေကြတာက တချက်တချက် အသံကျယ်သွားလို့ ဝသုန်လတ်လည်း သူတို့ ပြောတာတွေကို တပိုင်းတစ ကြားလိုက်မိသည် ။ညွန့်လွင်ဇော် ဆိုတဲ့ လူက သူ့ဘော်ဒါနှစ်ယောက်ကို ကြွားလုံး ထုတ်နေတာ ။

သူ့စကားထဲ မေနှောင်း ဆိုတာကို ကြားလိုက်မိလို့ ဝသုန်လတ် စိတ်ဝင်စားသွားသည် ။ မသိမသာ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဟိုတခါ ဟိုတယ်မှာ မေနှောင်းနဲ့ စကားပြောကြတဲ့ သတိ ဖြစ်နေသည် ။ ဒီ ညွန့်လွင်ဇော်က မေနှောင်းကို အပြတ် ဖိတဲ့အကြောင်း အာနေတာ ။ ကြွားနေတာ ။ သူ့သူငယ်ချင်းရဲ့ မိန်းမကို တိတ်တဆိတ် လိုးရတာကို အရသာခံ ကြွားနေသည် ။ သူ့ဘော်ဒါတွေကလည်း အားကျပြီး ပြုံးပြုံးကြီးတွေ နဲ့ နားထောင်နေသည် ။

မေနှောင်းက သူလိုးတာတွေကို ဘယ်လိုစွဲသွားတဲ့အကြောင်း ရွှီးနေသည် ။ဝသုန်လတ်လည်း ညွှန့်လွင်ဇော်ကို ဆွဲထိုးချင်စိတ် ပေါက်နေပေမယ့် သူငယ်ချင်း သုတဇော်ကို အားနာလို့ သူမလုပ်ဖြစ်ဘူး ။ မေနှောင်းကိုလည်း ဒီကောင့်ကို ကုန်းတဲ့အတွက် စိတ်ဆိုးမိသည် ။

သူကတော့ သက်ထွေးအောင် ကွယ်ရာမှာ သူ့မယားကို လိုးနေပေမယ့် သူ့လက်ထဲကနေ ခေါ်လိုးနေတဲ့ ညွှန့်လွင်ဇော်ကို သူ မကျေနပ် ။

ညွန့်လွင်ဇော်ကတော့ ဝသုန်လတ် တယောက် ဘေးစားပွဲမှာ ရှိနေတယ် ဆိုတာကို မသိဘဲ စွတ်တင်နေသည် ။မေနှောင်းနဲ့ လိုးကြတဲ့အကြောင်းတွေကို အသေးစိတ် ပြောပြနေသည် ။

ဝသုန်လတ်လည်း သူ့အပြင် တခြားကောင်နဲ့ လိုးတဲ့ မေနှောင်းကို စိတ်မချတော့ ။ တခြားကောင်ဆီက ရောဂါပိုးတွေ သူ့ဆီကို ကူးစက်မည် လို့ တွေးနေသည် ။ တကယ်တော့ ဝသုန်လတ်သည် ရေရှည် စားခဲ့လို့ မေနှောင်းကို လုပ်ရတာ ရိုးအီလာလို့ အကြောင်းရှာပြီး စိတ်မချရဘူးလို့ လုပ်နေတာပါ ။သူက မေနှောင်း ထက် ငယ်တဲ့ ချာတိတ်မတွေကို ဖန် ဖို့ သူငယ်ချင်း သုတဇော်နဲ့ တိုင်ပင်နေသည်လေ ။သုတဇော်ကလည်း နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်ကောင်းသည် ။

ငွေက ပေါသည် ။ စော်လိုက်တဲ့နေရာမှာ ငွေကို ပုံအော သုံးတတ်သူ ဖြစ်သည် ။ မြန်မာပြည်ကို ရောက်နေခိုက်ကောင်မလေးတွေကို ပေးကျွေးပြီး စည်းရုံးနေတဲ့လူတယောက်လေ ...။မေနှောင်းသည် ဝသုန်လတ်ကို ဖုန်းခေါ်နေတာ မရလို့ ဒေါပွနေသည် ။

“ တောက်....သူ ဘယ်ရောက်နေသလဲ..ဖုန်း မကိုင်ရအောင်..သူ ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ.......”

မျက်နှာပုတ်ပုတ်နဲ့ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ မေနှောင်းကို သူ့ဘောစိ ဦးကျော်ဇောခိုင်က အကဲခတ်နေသည် ။သူ့အလုပ်ခွင်မှာ မျက်နှာပုတ်တာကို ဦးကျော်ဇောခိုင်က မကြိုက် ။ဝန်ထမ်းတွေကို သူ အမြဲ သတိပေးနေခဲ့သည် ။ ကပ်စတန်မာတွေနဲ့ ထိတွေ့ ဆက်ဆံတဲ့နေရာမှာ ပြုံးချိုတဲ့မျက်နှာလေးတွေနဲ့ ခင်ခင်မင်မင် ရှိဖို့ အရေးကြီးတယ် လို့ အမြဲ သွန်သင်နေခဲ့သည် ။

မေနှောင်းရဲ့ အချိုးကို ဦးကျော်ဇောခိုင်က သိပ်မကြိုက် ။ သို့ပေမယ့် မေနှောင်းသည် အိုးကောင်းကောင်း..စနေနှစ်ခိုင်ထည်ထည်နဲ့ စော်မို့ သူက လွှတ်ပေးထားသည် ။

ဦးကျော်ဇောခိုင်ရဲ့ မိန်းမသည် အမေရိကန်နိုင်ငံမှာ ရောက်နေသည် ။ အစိုးရ တာဝန်နဲ့ နှစ်နှစ်စာချုပ်နဲ့ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေသည် ။ ဒါကြောင့် သူသည်လည်း “ ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေသူများ အဖွဲ့ ” ထဲမှာ ပါနေသည် ။စော်မြင်တိုင်း ငမ်းငမ်းတက် လိုက်ကြည့်နေမိတဲ့ ဦးကျော်ဇောခိုင်က မေနှောင်းရဲ့ တင်ပါးအိအ်ကြီးတွေကို ငေးမောမိတာ အမှန်ပါ ။

အခုလည်း မျက်နှာပုတ်ပုတ် နဲ့ လာတဲ့ကပ်စတန်မာတွေကို ခပ်ပြတ်ပြတ် မချေမငံ ဆက်ဆံနေတဲ့ မေနှောင်းကိုအခွင့်သင့်တုံး ပညာပေးရေး လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။

သူ့စားပွဲဘေးကို အလုပ်တခုနဲ့ ရောက်နေတဲ့ စာရေးမလေးကို “ ဟေ့...ခင်သီတာအေးသိမ့်.....ကောင်တာက မေနှောင်းကို ငါ့ရုံးခန်းထဲကို လွှတ်လိုက်စမ်း....” လို့ ခိုင်းလိုက်သည် ။

မကြာခင် မေနှောင်း တယောက် သူ့စားပွဲရှေ့ကို ရောက်လာသည် ။ သူ သူမကို မထိုင်ခိုင်း ။

“ ဆရာခေါ်တယ် ဆိုလို့...”

“ ဟုတ်တယ်..မေနှောင်း.....မင်းကို ငါ အကြိမ်ကြိမ် သတိပေးခဲ့တယ်...ကပ်စတန်မာတွေနဲ့ ဝန်ထမ်း အချင်းချင်းကို ပြုံးရွှင်စွာနဲ့ ခင်ခင်မင်မင် ဆက်ဆံဖို့....ဒါပေမယ့် မင်းက ဂရုမစိုက်ဖူး...မေနှောင်း....တလောကလုံးက မင်းလုပ်စာနဲ့ စားနေကြတဲ့ပုံမျိုးနဲ့ မင်းက အပေါ်စီးက မာရေကျောရေနဲ့ ဆက်ဆံနေတယ်....ဒီတော့ မင်းကို အရေးယူ ရတော့ မယ်....မင်း မနက်ဖန် အလုပ် လာစရာ မလိုတော့ဘူး....”

“ ရှင်. ...”

“ ဟုတ်တယ်....မင်းကို အလုပ်ကနေ ထုတ်ပစ်လိုက်ဖို့ ငါ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ..မေနှောင်း.....”

“ မ....မ......မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာရယ်....မေနှောင်း...တောင်းပန်ပါတယ်......”

“ မင်း အချိုးမှ မပြင်တာ မေနှောင်း...ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ....”

“ မေနှောင်း..မှားပါတယ် ဆရာရယ်....မေနှောင်း ဆရာ ကျေနပ်တဲ့အထိ တောင်းပန်ပါတယ်....ဆရာ မေနှောင်းကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ...အလုပ်တော့ မထုတ်ပါနဲ့...”

ဦးကျော်ဇောခိုင်က မျက်နှာကို မော့ထားတင်းထားသည် ။မေနှောင်း မျက်ရည်ပေါက်တွေ တတောက်တောက် ကျပြီး ရှစ်ခိုး တောင်းပန်ပြီ ။ဦးကျော်ဇောခိုင်က ဘယ်လိုမှ တောင်းပန်လို့ မရဘူး ။

“ ပြန်စဉ်းစားပေးပါအုံး ဆရာရယ်....တခါထဲ မဆုံးဖြတ်လိုက်ပါနဲ့..မေနှောင်းကို ဆရာ ကြိုက်သလို ဆုံးမပါ...ဆရာရိုက်ချင်ရိုက် လုပ်ချင်တာ လုပ်ပါ....မေနှောင်း ခံပါမယ်.....အလုပ်တော့ မထုတ်ပစ်ပါနဲ့.....”

“ ခက်တယ်...မေနှောင်း...ခက်တယ်....ဟင်း.....”

“ မေနှောင်း ဆရာနဲ့ ဒီညနေ တွေ့လို့ရမလားဟင်....ဆရာ့ကို တခုခု လိုက်ကျွေးပါရစေ......”

“ ဟိတ်..မင်း ငါ့ကို လပ်ထိုးနေတာလား မေနှောင်း....”

“ မဟုတ်ပါဘူး....ဆရာရယ်....မေနှောင်း.....ဆရာ့ကို တောင်းပန်ချင်လို့ပါ.....နော်..နော်....ဆရာ....ဒီညနေ...ဆရာ ပြန်ရင် မေနှောင်း ဆရာနဲ့ လိုက်ခဲ့ပါရစေ....နော်...နော်......”

ဦးကျော်ဇောခိုင်က ငြိမ်နေသည် ။ စဉ်းစားနေတဲ့ပုံစံ လုပ်နေသည် ။မေနှောင်း က သူ့လက်တွေကို ပြေး ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည် ။

“ ဆရာ...မေနှောင်း...ဆရာ အလုပ်ဆင်းတဲ့အချိန် ...ဆရာ့ကားနားက စောင့်နေမယ်နော်....နော်...ဆရာ....”

ဦးကျော်ဇောခိုင်က “ အင်း..” လို့ မျက်နှာတင်းတင်းနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

“ ဒါဆို မေနှောင်း သွားလိုက်တော့မယ်နော်....”

“ အေး....”

ဦးကျော်ဇောခိုင်က ခပ်မာမာ ပြောလိုက်သည် ။ မေနှောင်း သူ့ရှေ့က ထွက်သွားတဲ့အချိန် မေနှောင်းရဲ့ အိုးကောင်းကောင်းကြီးတွေ တုန်ခါသွားတာကို သူငေးမောကြည့်မိလိုက်ပြီးတော့ “ ဟေ့ ပြန်လာအုံး....” လို့ လှမ်းခေါ်လိုက်သည် ။ မေနှောင်း ပြန်ရောက်လာသည် ။

“ ဘာလဲဟင် ဆရာ....”

ဦးကျော်ဇောခိုင်ရဲ့ လက်တဖက်က မေနှောင်း တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်သည် ။

တောက်.....ကောင်းလိုက်တဲ့ ဖင် …. ။

ကိုင်လို့ သိပ်ကောင်းသည် ။ ကိုင်လို့ မဝဘူး ။

ပြီးတော့ ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ စောက်ဖုတ်က ဖေါင်းဖေါင်းကြီး ။လက်ချောင်းတွေက စောက်ဖုတ်ကွဲထဲ ရောက်သွားသည် ။

“ အို့.....”

မေနှောင်း ခါးလေးကော့တက်သွားသည် ။

“ နင့်ကို ငါ လိုးချင်တယ်ဟာ.....”

ဦးကျော်ဇောခိုင်က တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည် ။

ကေဂျာသည် ဦးဗလမောင်တင် ဒီည ဆင်းလာမည် ဆိုတာကို သိနှင့်နေလို့ ရင်တွေ ခုံနေတာ အရမ်းဘဲ ။ရည်းစားထားပြီး လိင်ဆက်ဆံဘူးခဲ့ပေမယ့် အခုလို သက်ကြားအို ဘဲကြီးတယောက်နဲ့ မဖြစ်ဖူးခဲ့ဘူး ။ ဖြစ်ခဲ့ဘူးတာတွေကလည်း နည်းနည်း ကြာသွားပြီ ။ ယောကျ်ား တယောက်ရဲ့ လီးတန်ကြီးနဲ့စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးဆောင့် ခံရတော့မည် ဆိုတာက သေချာနေပြီ ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဘဲကြီး ကြိုက်သွားအောင် သူ့အလိုတွေကို လိုက်လျောပေးလိုက်ဖို့ ကြိုတင် စဉ်းစားထားသည် ။ သူ အနံ့ဆိုးတွေ မနံရစေဖို့လည်း စောစောထဲက ရေမိုးချိုး ဆေးကြော သန့်စင်ထားခဲ့သည် ။

အိပ်ရာဝင်တဲ့အချိန် ပါးတဲ့ ဘလောက်စ်လေးကို အတွင်းခံ မပါဘဲ ဝတ်သလို ကျော့ပါးတဲ့ အိမ်နေရင်း ထမိန် အနွမ်းလေးကို ဝတ်လိုက်သည် ။ အိပ်ရာထက်မှာ တစောင်းလေး လှဲနေရင်း ခြေသံကို နားစွင့်နေလိုက်သည် ။ ညသန်းကောင်ကျော် အချိန် ဒေါ်မေစိမ်း အိပ်သွားတဲ့ အချိန်မှာ ဦးဗလမောင်တင် ခြေဖေါ့နင်းပြီး အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာသည် . .။ ကေဂျာလည်း ဒီအချိန်ကြီး ဆင်းလာတယ် ဆိုထဲက

သူကြီးဘဲ ဖြစ်မည် လို့ ကြိမ်းသေ တွက်ထားပြီးသားပါ ။ ခြေသံက ကေဂျာ့အခန်းဝကို ရောက်လာသည် ။ မကြာခင် ကြုံတွေ့တော့ရမယ့် ဟာတွေအတွက် ကေဂျာ့တကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ ဖျန်းကနဲထသွားရသည် ။

“ ကေဂျာ.....”

လေသံလေးနဲ့ ခေါ်လိုက်တဲ့ ဦးဗလမောင်တင်ရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရသည် ။ ကေဂျာလည်း ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲနေရာက ထထိုင်လိုက်သည် ။

“ ဟင်...အန်ကယ်.....”

ဦးဗလမောင်တင်က ကေဂျာ့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ ကိုယ်ချင်း ပူးကပ် ထိနေသည် ။ ခောမွတ်တဲ့ ကေဂျာ့ လက်မောင်းသားလေးတွေကို သူ့လက်ကြီးက လာကိုင်သည် ။ ဆုပ်ကိုင်တာ မဟုတ်ဘဲ လက်မောင်းသားလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပြီး ကိုင်လိုက်တာ ။

“ နင် တအားမိုက်တယ်..ကေဂျာရယ်....ငါ...ငါလေ...နင့်ကို တအား ကြိုက်မိတယ်ဟာ......”

ဦးဗလမောင်တင်ရဲ့ အသံကြီး တုန်ခါနေသည် ။လက်က ကေဂျာ့ပေါင်တန်ကို လာကိုင်လိုက်ပြန်သည် ။ သူ့မျက်နှာကြီးကတော့ ကေဂျာ့ မျက်နှာကို လာထိကပ်ပြီး နမ်းရှူသည် ။

“ အန်ကယ်....အန်တီ စိမ်း သိသွားရင် ကေဂျာ အိမ်ကနေ ထွက်ရမှာနော်.....ကေဂျာ ကြောက်တယ်.....မိသားစုအတွက် ငွေလိုနေတယ်.အန်ကယ်ရယ်...အလုပ် ပြုတ်လို့ မဖြစ်ဘူး.....”

“ သဘောပေါက်တယ်..ကေဂျာရယ်..အန်ကယ်က ကေဂျာ့ကို တာဝန်ယူမှာပါ.....ရော့..ဒါတွေက ကေဂျာ သုံးဖို့..မိသားစုကို ပို့ချင်လည်း ပို့ပေါ့...”

ဘဲကြီးက ကေဂျာ့လက်ထဲကို ငွေတထပ်ကြီး ထည့်ပေးသည် ။

ဟာ...အများကြီးဘဲ....။

ကေဂျာ တအား ပျော်သွားသည် ။ ဘဲကြီးက အလိုက်သိသားဘဲ ။ သူ့ကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ ပေးဖို့ ပိုပြီး စိထဲ ဆုံးဖြတ်မိသည် ။

“ အန်ကယ် ဘာလုပ်ချင်လဲဟင်.....”

“ ကေဂျာ့ကို အကုန်လုပ်ချင်တယ်.....”

ကေဂျာလည်း ခစ်ကနဲ ရယ်လိုက်မိသည် ။သူ့စကားကြီးကလည်း အကုန်လုပ်ချင်တယ် တဲ့...။

“ ဘာအကုန်လဲ ပြောပြလေ.....”

“ ကေဂျာ့ကို နမ်းချင်တယ်..တကိုယ်လုံး နေရာလပ် မကျန်အောင်...ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး.....”

“ ဟွန့်..နေရာလပ်တော့ ချန်ထားပေးပါ အန်ကယ်ရယ်..အန်ကယ် အနံ့တွေ ဘာတွေ နံစော်ကုန်မှာ စိုးလို့ပါ...”

“ အန်ကယ်က ဂရု မိစု်ကဘူး..ကေဂျာ့ကို နေရာ အကုန် နမ်းချင်တယ်....”

“ ကဲ...ကဲ......တားမရလည်း နမ်း......နမ်း...အန်ကယ့် သဘော.....သဘော....ခစ်...ခစ်........”

“ ကေဂျာ့ ဘလောက်စ်လေး ချွတ်လိုက်နော်....”

“ ဟွန့်...အန်ကယ် ချွတ်ပေး......”

ညုတုတုလေးနဲ့ နွဲ့ဆိုးဆိုးလိုက်တဲ့ ကေဂျာရဲ့ ဘလောက်စ်လေးကို ဦးဗလမောင်တင် ချွတ်ပေးပြီ ။ ဟာမိုနီနဲ့တုံးက ရခဲ့တဲ့ ဖီလင် အရသာလေးတွေကို ပြန်ရလို့ ဘဲကြီး ပျော်သွားသည် ။ဘလောက်စ်လေး ကျွတ်သွားပြီးတော့ ကေဂျာ့အခန်းလေးထဲက ညမီးမှိန်မှိန်လေးနဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးကို ဝိုးတဝါး တွေ့လိုက်ရတော့ ဘဲကြီး အငမ်းမရဘဲ ကိုင်လိုက် ညှစ်လိုက် စို့လိုက်တွေ ဖြစ်ကုန်သည် ။

ပြွတ်ပြွတ် ပြတ်ပြတ် အသံတွေ မှောင်နေတဲ့ ကေဂျာ့အိပ်ခန်းလေးထဲမှာ ကြားနေရသည် ။

“ အင်း..အင်......အင်း...အင်း...”

ကေဂျာ့ ညည်းသံလေးလည်း ထွက်လာသည် ..။ နို့အစို့ခံရတော့ ကေဂျာ တယောက် ဖီလင်တွေ စွတ်တက်လာသည် ။ စိတ်တွေ နိုးထ ထကြွလာသည် ။ တနည်းအားဖြင့် ခံချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာသည် လို့ ဆိုနိုင်သည် ။ အလိုးခံချင်တဲ့ စိတ်တွေ....စောက်ပတ် အယက်ခံချင်တဲ့ စိတ်တွေ ပေါ့ ...။

ဦးဗလမောင်တင်လည်း နို့တွေကို အပီအပြင် ကိုင်စို့ ညှစ်နယ် နေတဲ့ အချိန်မှာ ထမိန်အနွမ်းလေးကိုလည်း တပါတည်း ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ကေဂျာတယောက် အဝတ် လုံး၀ မရှိတော့ ။ ကိုယ်တုံးလုံးလေး ဖြစ်သွားတဲ့အချိန် ဦးဗလမောင်တင်က ကေဂျာ့ပေါင်ကြားကို လိုက်နမ်းနေပြန်ပြီ ။

“ အို...အန်ကယ်ရယ်....အီး...အမလေး........မရွံဘူးလားကွာ.......”

ကေဂျာ့အသံလေး ထွက်လာသည် ။ ဘဲကြီးက ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး ။ လက်တွေ့ကျကျ အလုပ်နဲ့ သက်သေပြနေသည် ။ စောက်ဖုတ်ကို လျာကြီးနဲ့ ဖိဖိ ယက်နေပြီ ။

ကေဂျာလည်း ဦးဗလမောင်တင် ယက်တာကို အရမ်းကြိုက်သည် ။ စောက်ပတ်အယက်ခံရတဲ့ အရသာကို ကေဂျာကြိုက်သည် ။ ယောကျ်ားတယောက်က ကိုယ့်စောက်ပတ်ကို လျာကြီးနဲ့ ကုန်းယက်ပေးနေတာကိုက စိတ်ထစရာကြီး ။ နောက်ပြီး ဒီယက်နေတဲ့ ဘဲက လီးတုတ်တုတ် ရှည်ရှည်ကြီးနဲ့ မကြာခင် ဒီစောက်ပတ်ထဲကိုဖိသွင်း ဆောင့်လိုးပေးအုံးမှာလေ ။ဦးဗလမောင်တင်က သူ့လျာထိပ်နဲ့ စောက်စိကို ပတ်ခြာလှည့် ထိုးမွှေ ဆွပေးနေပြန်သည် ။

“ အိုး......အိုး.....အား......အို့အို့......ကျမ..ကျမ...မခံနိုင်တော့ဘူး......”

ဒီလောက် ဆွပေးနေတာကို ဘယ်သူခံနိုင်မလဲ ။ စောက်ပတ်က တအားရွစိတက်နေပြီး ခံချင်စိတ်တွေက တအား အရမ်း ပေါ်ပေါက်နေပြီလေ ။

ဦးဗလမောင်တင်က သူ့လက်ချက်နဲ့ ကေဂျာတယောက် ထွန့်ထွန့်လူး ယားလွန်းနေတာကို သိလို့ အရမ်း သဘောကျနေသည် ။ စောက်ပတ် ယက်တာကို ရပ်လိုက်ပြီး ကေဂျာရဲ့ မျက်နှာပေါ်ကို ခွထိုင်လိုက်ရင်း သူ့လိင်တန်ကြီးကို ကေဂျာ့ပါးစပ်ပေါက်နား တိုးကပ်ပေးလိုက်သည် ။ သဘောကတော့ လီးကို စုတ်ပေးတော့ လို့ ဆိုလိုတယ် ဆိုတာကို ကေဂျာ သဘောပေါက်သည် ။

စောက်ပတ် တအား ယားပြီး အလိုးခံချင်လွန်းနေပြီ ဆိုမှ သူကလည်း လီးကို စုတ်ခိုင်းနေပြန်ပြီ ။ ဒါပေမယ့် ဘဲကြီး ကျေနပ်အောင် သူ့ဟာကြီးကို အရင်းပိုင်းကနေ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုတ်ပေးလိုက်သည် ။

“ အိုး..ရှယ်ဘဲ...ကေဂျာရယ်..နင် ပုလွေ တကယ် ကျွမ်းတာပါလား.....အိုး...အိုး.....စုတ်..စုတ်.....” လို့ ဘဲကြီးက ပြောလိုက်ရင်း သူ့ဟာကို ကေဂျာ့ပါးစပ်ထဲကို ထိုးထိုးညှောင့်နေသည် ။

“ ပြွတ်....ပြတ်...ပြိ...အု.......အု......”

ကေဂျာ အလူးအလဲ ခံလိုက်ရသည် ။ တော်ပါသေးသည် ။ ဘဲကြီး သိပ်အကြာကြီး မညှောင့်ဘဲ ကေဂျာ့ပါးစပ်ထဲက သူ့လတန်ကြီးကို ပြန်ထုတ်သွားပြီး ကေဂျာ့ စောက်ပတ်ကို လိုးဖို့ လုပ်လို့ ။

ဘဲကြီးက အသက်ကြီးပေမယ့် သူ့လတန်က မာကြော တင်းတောင့်နေသည် ။ မတ်မတ်ထောင်နေသည် ။ကေဂျာလည်း တအား ခံချင်နေလို့ သူ့ကို ပေါင်ဖြဲကားပေးပြီး သူလည်း ဖိသွင်းရော တအား အရသာရှိသွားရသည် ။

“ အီး......”

လုံးပတ်တုတ်တဲ့ သူ့အတန်ကြီးက ကေဂျာ့စောက်ပတ်ထဲ ပြည့်ကြပ်နေတော့ သူ ထိုးထည့်လိုက်တဲ့အချိန် ကေဂျာ့ အတွင်းနံရံတွေကို တအား ပွတ်တိုက်သွားလိုက်တာမို့ တဖျင်းဖျင်း အရသာထူးတွေ ခံစားလိုက်ရသည် ။ယောကျ်ားနဲ့ အလိုး မခံရတာကလည်း ကြာပြီ ဆိုတော့ ကေဂျာ့အတွက် တကယ့်ကို အရသာထူး သည် ။သူဖိဆောင့်သမျှကို ကော့ပေး ပင့်ပေးပြီး တအား တုံ့ပြန်မိရသည် ။

“ ကောင်းလား ကေဂျာ......”

“ အင်း..အင်း....ကောင်းတယ်.....တအား....တအားကောင်းတယ် . . ”

“ ဆောင့်မယ်နော်...“

“ ဆောင့်..ဆောင့်...တအား.....တအား...တအား ဆောင့်......”

သူ တအားဆောင့်နေသည် ။တဖပ်ဖပ် အသံတွေ ဆူညံနေသည် ။ သူ့တရှူးရှူး အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကြီးကိုလည်း ကြားနေရသည် ။ သူ့ဂွေးကြီး နှစ်လုံးက ကေဂျာ့ဖင်ကြားကို တဖပ်ဖပ်နဲ့ ရိုက်ခတ်နေကြသည် ။ အရည်တွေက တအား ထွက် ယိုစီးကျနေသည် ။

“ အား....အား.......အား.........”

ကေဂျာ တကိုယ်လုံး တုန်ခါနေရင်း ဦးဗလမောင်တင်ရဲ့ လက်မောင်းတွေကို သူမလက်နှစ်ဖက်နဲ့ တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း ခါးလေးကော့တက်သွားသည် ။ “ အမလေး...အား...အား....အား......အိုး.....” လို့ အော်ရင်း ပြီးသွားသည် ။ ဦးဗလမောင်တင်လည်း ကေဂျာပြီးအောင် တအားဆက်တိုက် ဆောင့်ပေးနေတာ ဖြစ်ပြီး ကေဂျာ လမ်းဆုံး လှမ်းတက်သွားပြီးတာနဲ့ သူ့တန်ဆာထဲက သုတ်ရည်တွေကို ကေဂျာ့ဘိုက်သားပြင်လေး အပေါ်မှာ ပန်းထုတ်လိုက်ရင်း ပြီးသွားလေသည် ။

ဦးဗလမောင်တင် လည်း ကေဂျာ့အခန်းမှာ အကြာကြီး နှပ်မနေတော့ ။ အပေါ်ထပ်ကို ကုတ်ခြောင်းခြောင်းနဲ့ ပြန်တက်သွားသည် ။မေနှောင်းသည် ဦးကျော်ဇောခိုင်က သူ့ကို အလုပ်ဖြုတ်ပစ်မှာကို ကြောက်လို့ သူချိန်းတဲ့နေရာကို သွားပြီး သူ့အလိုကို လိုက်ဖို့ သဘောတူလိုက်သည် ။

ညွန့်လွင်ဇော်ကို နုတ်ပိတ်တဲ့အနေနဲ့ မကြာသေးခင်က သွား ကုန်းလိုက်ခဲ့ပြီးနောက် ညွန့်လွင်ဇော်က လိုက် အာချောင်တာနဲ့ ယောကျ်ား သက်ထွေးအောင်ရဲ့ ညီ ဝမ်းကွဲ ဇော်ဇော်နောင် က မေနှောင်းကို ညွန့်လွင်ဇော်နဲ့ မေနှောင်း လုပ်ကြတာတွေကို သူသိတဲ့အကြောင်း..သက်ထွေးအောင်ကို ပြန်ပြောပြလိုက်ရမလား လို့ လာပြီး ခြိမ်းခြောက်သည် ။ မေနှောင်းလည်း ဇော်ဇော်နောင်ကို အမြင်ကပ်တာနဲ့..“ ပြန်ပြောလည်း ဂရုမစိုက်ဘူး....” လို့ ဘုတောပစ်လိုက်သည် ။

တကယ်လည်း သက်ထွေးအောင်ကို စိတ်မှ မလာတော့တာ ။ သိသွားပြီး ကွဲချင်သပ ဆိုလည်း ကွဲလိုက်ကြမည်လို့ မေနှောင်း တွေးနေခဲ့သည် ။

ဦးကျော်ဇောခိုင်ကတော့ ပြေလည်အောင် လုပ်ရမည် ။ အလုပ်ပြုတ်သွားရင် မလွယ်ဘူး ။ သက်ထွေးအောင်ကလည်း အလုပ်က ကောင်းလှတယ် မဟုတ်ဘူးလေ ။ ရရစားစား....လခက သိပ် မကောင်းဘူး ။

ဦးကျော်ဇောခိုင်က သူ့တပည့်တယောက်ရဲ့ တိုက်ခန်းကို မေနှောင်းကို ခေါ်သွားသည် ။ မေနှောင်းလည်း သူ့အကိုင်အတွယ် ကြမ်းကြမ်းတွေကို ခံလိုက်ရတာ စိတ်တွေ ထကြွခဲ့ရလို့ သူ့ကို သွားကုန်းရမှာကို စိတ်လှုပ်ရှားနေမိသည် ။ သူ့ကို ကြည့်တာနဲ့ တကယ် လိုးမယ့်လူကြီး ဆိုတာ အကဲခတ်မိသည် ။

ဂင်တိုတို ခပ် တုတ်တုတ် ငတိကြီးက သူ့လီးကို ကိုင်ခိုင်းလို့ ရုံးခန်းထဲမှာ ကိုင်လိုက်ရသည် ။ နည်းတဲ့လီးကြီး မဟုတ်ဘူး ။ တုတ်တုတ်ခဲခဲ လီးမဲမဲ ရှည်ရှည်ကြီး ...။

သူ့လီးကို ကိုင်နယ်ပေးရတာနဲ့ မေနှောင်း စောက်ပတ်က အရည်တွေ တောက်တောက်ယို ကျရသည် ။ လီးကြီးကို ကိုင်ဆုပ် ပေးနေရတော့ စောက်ပတ် တအား ယားပြီး ခံချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်လာရသည် ။ သူခေါ်သွားတဲ့ တိုက်ခန်းကို တောင် မသွားနိုင်ဘဲ ဦးကျော်ဇောခိုင်ရဲ့ ရုံးခန်းထဲမှာဘဲ အလိုးခံလိုက်ချင်မိသည် ။

ဦးကျော်ဇောခိုင်နဲ့ လုပ်ကြမယ့် တိုက်ခန်းကို သွားတဲ့အခါ လမ်းမှာထဲက မေနှောင်းသည် မကြာခင် တွေ့ကြုံရတော့မယ့် အတွေ့အကြုံတွေကို ကြိုတင် မှန်းဆပြီး စိတ်တွေ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဖေါက်ပြန် ထကြွနေပေသည် ။

တိုက်ခန်းပေါ်ကို ရောက်ဖို့ လှေခါးက တက်တဲ့အခါ ဦးကျော်ဇောခိုင် ဖက်ကို မသိမသာ စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ သူ့ပုဆိုးရှေ့မှာ အထဲက သူ့ကောင်ကြီးဟာ ငေါငေါကြီး ထိုးထွက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ သူလည်း ငါ့လိုဘဲ ထန်နေပါလား လို့ သိလိုက်လို့ ပြုံးမိသည် ။

ဦးကျော်ဇောခိုင်က မျက်စိလျင်သည် ။ ပါးသည် ။

“ ဘာပြုံးတာလဲ..” လို့ မေးသည် ။

မေနှောင်းလည်း “ မကြာခင် အန်ကယ်နဲ့ ကြုံရမှာတွေကို တွေးပြီး စိတ်လှုပ်ရှားမိလို့ပါ....” လို့ ဖြေလိုက်သည် ။

ဦးကျော်ဇောခိုင်က “ အင်း..ငါရောဘဲ..မင်းနဲ့ လုပ်ရမှာကို မင်္ဂလာဦးည ကြုံရမှာလိုဘဲ ဖြစ်နေတယ်....ဟင်း..မင်းက တော်တော် ဆက်ဆီ ဖြစ်တဲ့ မိန်းမတယောက်ဘဲ မေနှောင်း......မင်းကို နေ့စဉ် အလုပ်ခွင်မှာ ငါ မြင်မြင်နေတဲ့အခါမင်းကို စတိုခန်းထဲ ဆွဲသွင်း...ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးပစ်ချင်တဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေ ဝင်မိတာ အခါခါဘဲကွ....” လို့ လေသံခပ်မာမာနဲ့ ပြောလိုက်ပါသည် ။

ဦးကျော်ဇောခိုင်သည် မေနှောင်းကို အခန်းထဲကို ရောက်တာနဲ့ “ မင်း အဝတ်တွေ အကုန်လုံးကို ချွတ်လိုက်စမ်း.....မေနှောင်း...” လို့ ခပ်မာမာနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကိုလည်း တခုပြီး တခု ချွတ်ပစ်နေသည် ။မေနှောင်းလည်း ရုံးခန်းမှာထဲက သူ့လီးမဲမဲ တုတ်တုတ်ကြီးကို သဘောကျနေခဲ့တာပါ ။သူ့ရှေ့မှာ ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်ရတာကိုတော့ မေနှောင်း နည်းနည်း ရှက်မိသည် ။ သို့ပေမယ့် မေနှောင်းလည်းယောကျ်ား တော်တော်များများနဲ့ ကြုံဖူးနေပြီဘဲလေ ။ အဝတ်တွေ အကုန် ကျွတ်သွားတော့ ဦးကျော်ဇောခိုင်ကမေနှောင်းရဲ့ ကိုယ်တွေကို မျက်လုံးပြူးကြီးတွေနဲ့ စူးစိုက်ကြည့်ပြီး...“ မင်း အရမ်းတောင့်တယ်ကွာ....မင်းကို မြင်တာနဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေ ဝင်လာမိတာ အမြဲဘဲ.....” လို့ ပြောလိုက်ပါသည်။ သူသည်လည်း ကိုယ်လုံးတီးကြီး ဖြစ်နေပြီ ။ သူ့လီးတုတတုတ်မဲမဲကြီးက အကြောတွေ ထောင်ထင်းထနေတာကြောင့် ကြည့်ရတာ ပို စိတ်ကြွမိရသည် ထင်တာဘဲ ။ ဒစ်ကြီးကလည်း တခြား တွေ့ဖူးတဲ့ လီးတွေလို မဟုတ်ဘဲ ထူးခြားနေသည် ။ မဲညိုညိုကြီး ။

လီးကြီးရင် ဘာလို့မှန်းမသိဘူး ။ မေနှောင်း စိတ်ပိုလာသည် ။ အကြီးစား ဆိုက် လီးနဲ့ အသွင်းအထိုး ခံရမှာကိုရင်ခုံ စိတ်လှုပ်ရှားမိသည် ။ ဦးကျော်ဇောခိုင်က မေနှောင်းရဲ့ ဖင်တုံးတွေကို လက်နဲ့ ဖမ်းဆုပ်လိုက်ပြီး ကုတင်ဆီကို ခေါ်သွားသည် ။ ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲအိပ်လိုက်ကြပြီးတာနဲ့ သူက မေနှောင်း နို့ကြီးတွေကို လက်တွေနဲ့ ဆုပ်ညှစ်သည် ။ နို့သီးခေါင်းကို ပါးစပ်နဲ့ ငုံစုတ်သည် ။

“ မထင်ရဘူး..မေနှောင်း..မင်းဟာ မင်း အသက်ထက် ပိုငယ် နုနေတယ်..မင်းက တောင့်တာလည်း အရမ်း....မင်း ကို ငါ အခုလို အမြဲတွေ့ချင်တယ်....မင်းကို အလုပ်မဖြုတ်တဲ့အပြင် ငါ မင်းလိုတာကိုလည်း ပေးမယ်ကွာ...”

သူ့လက်ညှိုး လက်ခလယ် တုတ်တုတ်ကြီးတွေက မေနှောင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်သပ် ထိုးနှိုက်နေပါသည် ။

“ အင်..ဟင့်...အန်ကယ်.......အိုး.......”

လက်နှစ်ချောင်းပူးရက်နဲ့ အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးနေသည် ။ အရည်တွေက တရွှမ်းရွှမ်းနဲ့ ထွက်နေသည် ။

“ အင်း.......ဟင်းဟင်း........”

“ စွပ်...စွပ်...စွပ်.......စွပ်..စွပ်...စွပ်........”

တင်းမာဖီးထနေတဲ့ နို့ကြီးတလုံးရဲ့ နို့သီးခေါင်း ညိုညိုလေးကို ဦးကျော်ဇောခိုင်က ငုံစုတ်လိုက်သည် ။

“ ပြွတ်...ပြွတ်...ပြွတ်...ပြွတ်...“

“ အိုး...ဟင့်ဟင့်.....အ.....အ......အ.....”

မေနှောင်းလည်း သူက နို့သီးတွေတွေကို တအားစုတ်ယူနေတဲ့အချိန် ထိုးထိုးထွန့်ထွန့်နဲ့ အသဲတယားယားနဲ့ သူ့အတန်မဲမဲတုတ်တုတ်ကြီးကို လှမ်းဆွဲ ကိုင်ဆုပ်မိလိုက်သည် ။ ပူနွေးနွေး လီးကြီးရဲ့ ထိပ်က အပေါက်လေးထဲက အရည်ကြည်ပျစ်ပျစ် စီးထန်းထန်းတွေ ယိုစီးကျနေသည် ။

“ ငါ့လီးကို စုတ်ပေးစမ်း......”

ဦးကျော်ဇောခိုင်ရဲ့ အမိန့်သံ မာမာကြီးကို ကြားလိုက်ရတဲ့အခါ မေနှောင်းသည် ချက်ချင်းဘဲ သူ့လီးတုတ်တုတ် မဲမဲကြီးကို ပြွတ်ကနဲ ငုံစုတ်ပစ်လိုက်မိသည် ။

“ စုတ်..စုတ်..အရင်းအထိ ငုံစုတ်စမ်း.....”

“ ပြွတ်..ပြွတ်.....”

“ အား....ကောင်းတယ်.....စုတ်...စုတ်.....နင့်လျာနဲ့ ထိုးကလိပေး...ကောင်းတယ်.....စုတ်...စုတ်......လျာနဲ့ ထိုးပေး.......”

မေနှောင်းလည်း ဦးကျော်ဇောခိုင်ကို စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ ကောင်းကောင်း စုတ်ပေးလိုက်သည် ။ဘဲကြီး တအူးအူး တအားအားနဲ့ ခါးကော့ပြီး မေနှောင်းရဲ့ ခေါင်းကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။

“ ကောင်းလိုက်တာဟာ...အူး....အမလေး........အား...အား...”

ဒီအတိုင်းဆိုရင် ဦးကျော်ဇောခိုင် ပြီးသွားနိုင်သည် ..။

မေနှောင်း သောက်ပတ် တအား ယားနေသည် ။ အတွင်းထဲမှာ လှိုက်လှိုက် ယားနေတာ ။ သူလိုးတာကို ခံချင်သည် ။ အစုတ်ကို ရပ်ပစ်လိုက်သည် ။

လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲက ထုတ်လိုက်တော့ ဦးကျော်ဇောခိုင်က “ အင်..မစုတ်တော့ဘူးလား..” လို့ မေးလိုက်သည် ။ မေနှောင်း က “ မေနှောင်းတို့ လုပ်ကြရအောင်..တအားကို လိုချင်နေပြီ..အန်ကယ်..”လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဦးကျော်ဇောခိုင် မျက်နှာကြီး ပြုံးသွားသည် ။မေနှောင်းက အလိုးခံချင်တယ်လို့ ပြောတာကြောင့် သူ့လီးကြီး မတ်ကနဲ ထောင်တင်းသွားပြီး သူ့စိတ်တွေ တအား ထန်သွားသည် ။ မေနှောင်းကို ပက်လက် ပေါင်ဖြံကား ခိုင်းပြီး တက်လိုးတော့သည် ။

“ အီး....အိုး.....အန်ကယ့်လီးက ကြီးလိုက်တာ.....အမလေး.....မေနှောင်း စောက်ပတ်လေး ကွဲသွားပြီလား မသိဘူး ....”

လီးက တုတ်လွန်းလို့ စောက်ပတ်ထဲ တင်းကြပ်နေသည် ။ ပြည့်နေသည် ။ ဦးကျော်ဇောခိုင်က မညှာမတာ လိုးပြီ ။ တဖွတ်ဖွတ် တဖပ်ဖပ် အသံတွေ ဆက်တိုက် ညံနေသည် ။

“ အား...အား.....အား......အား.....အိုး.............အီး...ကောင်းတယ်........အိုး....တအားကောင်းတယ်ကွာ....”

“ ဖွတ်ဖွတ်ဖွတ်...ဘွီး...ဘွတ်.....ဖပ်ဖပ်ဖပ်......ဖွတ်ဖွတ်.....”

လီးတုတ်သလို အလိုးကလည်း ရှယ်ဘဲ ။မေနှောင်း ပြီးအောင် သူ တအား လိုးပေးသွားသည် ။ တကယ့်ကို အလိုးသမားကောင်း တယောက်ဘဲ ...။ဆိုးတာက မေနှောင်းပြီးသွားပြီး မကြာခင် သူ ပြီးတဲ့အချိန် မေနှောင်းရဲ့ မျက်နှာကို အနီးကပ် သုတ်တွေနဲ့ ပန်းထည့်တာဘဲ ။ ဘယ်တုံးက အောင်းစုထားတယ် မသိဘူး ။ ရေလည်များသည် ။

သုတ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေ တဖပ်ဖပ်နဲ့ ပန်းထွက်လာပြီး မေနှောင်းရဲ့ မျက်နှာအနှံ့ ပေရေကုန်သည် ။

လူဆိုးကြီး ။

သူ့လီးကြီးကိုလည်း သုတ်ရည်တွေ ထွက်ရက် တန်းလန်းနဲ့ မေနှောင်းရဲ့ ပါးစပ်ထဲ အတင်း လာထိုးထည့်ပေးသည် ။

“ စင်အောင် ယက်....အကုန်ရှင်းလိုက်....”

သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း သူ့လီးထိပ်ကို စုတ်ပစ်လိုက်သည် ။ သူ တအား ကြိုက်သွားသည် ။

ဦးကျော်ဇောခိုင် လိုးတာကို မေနှောင်း အရမ်းကြိုက်သွားသည် ။ ဆောင့်အားက တအားကောင်းသည် ။ လီးကကြီးတုတ်သည် ။ ဒီလို ရိုင်းရိုင်းကြမ်းကြမ်း လိုးပေးတာကို မေနှောင်း ခိုက်သည် ။ကြိုက်သည် ။ သူက တဏှာလည်း ကြီးသည် ။ စောက်ပတ်ကိုတင် မက ဖင်ပေါက်ကိုပါ လိုးဖို့ ကြံသည် ။ မေနှောင်းလည်း စိတ်ကို လွှတ်ထားလိုက်ပြီး သူနဲ့ တချီပြီး တချီ လိုးပစ်လိုက်သည် ။ သူ မေနှောင်း ဖင်ပေါက်ကို သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးနဲ့ စုတ်ပေးသည် ။ လျာနဲ့လည်း ယက်ပေးသည် ။ ပြီးတော့ ဖင်ပေါက်ကို လိုးသည် ။ ဖင်ကိုလိုးလိုက် စောက်ပတ်ကို လိုးလိုက် ။ မေနှောင်းနဲ့သူ တယောက်နဲ့တယောက် ပွင့်လင်းသွားကြသည် ။ နောက်တော့ သူနဲ့ မေနှောင်း မချိန်းဘဲ မနေနိုင်..မလိုးဘဲ မနေနိုင်ကြ ။ သူ့မိန်းမ သိသွားသည် ။ သူ့မိန်းမက ထက်သည် ။ သူ့ကို လူကြားထဲပါးရိုက်တာတို့ တံတွေးနဲ့ထွေးတာတို့ လုပ်သည် ။ ငြိမ်မခံဘဲ သူ့ကို မရရအောင် ပြန်ဆွဲသည် ။ မေနှောင်းနဲ့သူဇာတ်လမ်းက တခန်းရပ်သွားကြရသည် ။

မေစိမ်းရဲ့သား မင်္ဂလာဆောင် နီးကပ်လာပြီ ။

မေညို ရန်ကုန်ကို ရောက်လာပြီ ဆိုတာကို မေနှောင်းက သက်ထွေးအောင်ကို ပြောပြသည် ။ မေစိမ်းတို့အိမ်မှာ နေသည် တဲ့ ။

မေနှောင်းသည် သူ့ဘောစိဦးကျော်ဇောခိုင်နဲ့ ချိန်းလိုးနေတာကို သက်ထွေးအောင် သိသွားလို့ သက်တွေးအောင်ကို အချိုသပ် ပြန်ဖါးနေသည် ။ လတ်တလော သက်ထွေးအောင်နဲ့ မကွဲလိုက်ချင်သေးဘူး ။

သက်ထွေးအောင်ကလည်း မေနှောင်း တခြားယောကျ်ားနဲ့ လိုးနေတာကို သိရက်နဲ့ ဘာကြောင့် ဒေါသမပြသလဲ မေနှောင်း နားမလည်ဘူး ။ မေနှောင်းကို သဘောကောင်းပြနေသည် ။ မေနှောင်းကို တညနေမှာ ဆိုင်ကောင်းတခုကို ခေါ်သွားပြီး ဝိုင်အကောင်းစားနဲ့ အစားအသောက်ကောင်းတွေကို ကျွေးတိုက်သည် ။

သူ့အပေါ် ရန်မလုပ်တဲ့အပြင် ဂရုစိုက် ကောင်းပြနေတာတွေကို မေနှောင်း အံ့သြနေသည် ။

အပြန်မှာ သက်ထွေးအောင်က အိမ်ကို တန်း မပြန်သေးဘဲ မြို့ပြင်ကို ကားလျောက်မောင်းရအောင်လို့ ပြောလာသည် ။ မေနှောင်းလည်း သူ့ကို အလိုလိုက်မည် လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့အတွက် သူနဲ့အတူ မြို့ပြင်ကို သွားလိုက်ကြသည် ။ လေတဖြူးဖြူး တိုက်နေတဲ့ ကွင်းပြင်ကြီး တခုမှာ ကားကို ရပ်ပြီး သက်ထွေးအောင်နဲ့ မေနှောင်း ရှူမျှော်ခင်းတွေကို ကြည့်တဲ့အချိန် မေနှောင်းက မေညိုတယောက် ဦးဇာနီကြီးက တအား အိုနေပြီး လိင် မဆက်ဆံနိုင်တော့တာကြောင့် ဆာလောင်နေသည် လို့ စပြောလိုက်သည် ။

သက်ထွေးအောင်ကလည်း..မေညိုနဲ့ ကိုသက်နဲ့က ဘဝတူတွေပေါ့နော်....ငတ်ပြတ်ဆာလောင်နေတဲ့ ဘဝတူတွေ ဖြစ်နေပြီ လို့ ညည်းသလို လေသံနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

“ ကိုသက်က တနေရာရာမှာ ရှာစားလိုက်ပေါ့.....” လို့ မေနှောင်းက ဟာသလိုလို လုပ်ပြီး ပြောသည် ။

သက်ထွေးအောင်က “ ကိုယ်က မေနှောင်းက လွဲပြီး ဘယ်သူနဲ့မှ မလုပ်ချင်ဘူး......” လို့ ပြောပြီး မေနှောင်းရဲ့ ခါးလေးကို ဖက်လိုက်သည် ။ မေနှောင်းလည်း သူ့ကို သနားမိသွားတာတော့ အမှန်ဘဲ ။ မေနှောင်းက သူ့ကွယ်ရာမှာ ယောကျ်ား တော်တော် များများနဲ့ ချိန်းတွေ့ ပျော်ပါးထားသည် မဟုတ်လား ။

“ အော်..ကိုသက်ရယ်....”

သူ ရင်ဝကို ဆောင့်ကန်မိတာတွေကိုလည်း မေနှောင်း သတိရမိလိုက်သည် ။

“ ကိုယ့်ကို တခါလောက် နမ်းပေးပါလားဟင်.....”

မေနှောင်း သူ့ကို စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း သူ့ပေါင်ကြးကို လက်က ရောက်သွားမိသည် ။ သူက ပုဆိုး ဝတ်လာတာကြောင့် ဒီပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်ရမလား လို့ စဉ်းစားနေဆဲမှာဘဲ သူက ပုဆိုးကို ဖြေချွတ်လိုက်သည် ။ ပတ်ဝန်းကျင်မှာက လူသူပြတ်လပ် တိတ်ဆိတ်နေသည် ။ လေတိုက်နေတဲ့ ကွင်းပြင်ကြီးထဲ့ နေဝင်ဆည်းဆာ ရှုခင်းက မေနှောင်းရဲ့ စိတ်တွေကို ပျော့ပြောင်းစေသည် ။

ငှက်တအုပ်က တန်းစီပြီး အနောက်အရပ်ဆီကို ဦးတည်ပြီး ပျံသန်းနေကြသည် ။ သက်ထွေးအောင်သည် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ဝတ်မထား ။ ပုဆိုး ပြေသွားတာနဲ့ သူ့လီးက မတ်ရက်ထောင်ရက်ကြီးပေါ်လာသည် ။ မေနှောင်းလည်း လက်နဲ့ အသာ ထိလိုက် ကိုင်လိုက်သည် ။

ပူနွေးနွေး လီးတန်ကြီးကို ကိုင်လိုက်တော့ မေနှောင်းရဲ့ စိတ်တွေ မြန်ဆန် လှုပ်ရှားလာသည် ။ ကာမစိတ်တွေ ပေါ်ပေါက်လာသည် ။ လီးထပ် ဒစ်အပိုင်းကို လက်နဲ့ အသာ ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေး နေမိသည် ။

သက်ထွေးအောင်သည် သူလုပ်ပေးနေတာကို သဘောကျ သာယာနေတာကို မေနှောင်း တွေ့ရသည် ။ သူ့ကို နည်းနည်း လုပ်ပေးလိုက်ပါအုံးမယ် လို့ မေနှောင်း ဆုံးဖြတ်ပြီး လုပ်ပေးနေမိတာပါ ။

စုတ်ပေးလိုက်ရင် ကောင်းမလား ...။

သူ့ကို စုတ်ဖို့ စိတ်မပါလှ ။ ဒါပေမယ့် သက်ထွေးအောင်က မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ စုတ်ပေးဖို့ကို ပူဆာနေသည် ။သူ့လီးကို ကိုင်ဆုပ် ပွတ်သပ်နေရင်း မေနှောင်းလည်း စိတ်ပါလာသည် ။ ထန်လာသည် ။မေနှောင်းလည်း သူ့လီးကို ကွင်းတိုက်ပေးနေရာက ငုံ့စုတ်လိုက်သည် ။ လျာလေးနဲ့လည်း ဒစ်လုံးကို သိမ်း ယက်ပေးလိုက်သည် ။သက်ထွေးအောင်ရဲ့ ညည်းသံ ထွက်လာသည် ။

“ အား...အင်း.....အင်း.......အိုး.....”

ဒစ်ဖျားကိုဘဲ လျာလေးနဲ့ မွှေ့ကစားပေးလိုက်သည် ။ သက်ထွေးအောင် တွန့်ကော့သွားပြီး တအိုအိုနဲ့ ဖြစ်နေသည် ။ မေနှောင်းလည်း သူ့ကို မလုပ်ပေးစဖူး လုပ်ပေးလိုက်မိသည် ။ ခံချင်စိတ်တွေလည်း ပေါ်လာသည် ။တော်တော်လေး ကြာကြာ စုတ်ပေးလိုက်အပြီး သူ့ငံကျိကျိ လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲကနေ ထုတ်လိုက်သည် ။

“ ဟင်......”

သက်ထွေးအောင်က အရသာခံနေဆဲ ရပ်လိုက်လို့ စိတ်ပျက်သွားသလို မျက်နှာပေးနဲ့မို့ မေနှောင်းလည်း “ မလိုးချင်ဘူးလား...” လို့ သူ့ကို မေးလိုက်သည် ။

သက်ထွေးအောင်လည်း “ လိုးချင်တာပေါ့ကွာ...ဟီး....” လို့ မျက်နှာကြီး ပြုံးလို့ ပြောလိုက်ပြီး မေနှောင်းကို ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး သူ့လီးကို စောက်ဖုတ်မှာ တေ့ထောက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည် ။

“ အိုး”

ဗျစ်ကနဲ လီးကြီး အရှိန်နဲ့ ဝင်လာလို့ မေနှောင်းလည်း လန့်အော်သည် ။ သက်ထွေးအောင်ကို လီးသေးသည် ဆိုပြီး စိတ်မပါလာခဲ့တာ အခုတော့လည်း သူ့လီးက မဆိုးပါဘူး ။ တဖတ်ဖတ်နဲ့ ဆောင့်ထည့်နေတာကို အရသာခံကြည့်ရင်း မေနှောင်း စဉ်းစားလိုက်တာပါ ။

သက်ထွေးအောင်လည်း မေနှောင်းကို အနားကပ်ခွင့်မရ မထိမကိုင်မလိုးရတာ ကြာပြီ ဆိုတော့ အခုလို ဖင်ကုန်းပေးနေတာကို လိုးလိုက်ရတာက အင်မတန်မှ အရသာ ရှိနေသည် ။ ပြူးထွက်နေတဲ့ မေနှောင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်အိအိကြီးထဲကို တအား ဆောင့်ထည့် လိုးပစ်နေသည် ။

“ အား...အား......အား.....”

မေနှောင်းလည်း ဦးကျော်ဇောခိုင် နဲ့ ပြတ်သွားတဲ့အချိန် မလိုးရတာ ကြာနေလို့ တအား အလိုးခံချင်နေတာနဲ့သူ့ကို ပေးလိုးလိုက်တာဘဲ ဆိုပါစို့ ။ မဆိုးပါဘူး ။ သက်ထွေးအောင်က မေနှောင်း ကုန်းပေးနေတာကို အနောက်ကနေ ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး ဒလစပ် ပြင်းပြင်း ဆောင့်ထည့်ပြီး လိုးပေးနေသည် ။ သူ့ဆီးစပ်နဲ့ မေနှောင်းရဲ့ ဖင်တုံးတွေ ရိုက်တဲ့အသံ တဖပ်ဖပ် ထွက်နေသည် ။

သူ့လဥတွေကလည်း တဘတ်ဘတ်နဲ့ လာရိုက်နေသည် ။သူ့အသက်ရှုသံပြင်းပြင်း တရှူးရှူး ထွက်နေသည် ။ မေနှောင်းနဲ့သူ နှစ်ယောက်လုံး သိပ်ကောင်းသွားကြသည် ။ ပြိုင်တူလိုလို ပြီးကြသည် ။

.........................................................................................

မေစိမ်းအိမ်မှာ မိသားစုတွေ ပြန်ဆုံကြသည် ။

မေညိုလည်း သက်ထွေးအောင် နဲ့ ပြန်ဆုံတော့ မေနှောင်းက ပေးမလိုးလို့ သက်ထွေးအောင် ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးနေတယ် ဆိုတာကို မေစိမ်း ပြောပြလို့ သိထားတာကြောင့် လတ်တလော စောက်ပတ်ယား နေတဲ့ဟာကို သက်ထွေးအောင် နဲ့ ဖြေရှင်းပစ်လိုက်မလား လို့ ခေါင်းထဲမှာ တွေးမိသည် ။ လူလစ်ရင် သက်ထွေးအောင်နဲ့ လိင်ဆက်ဆံတဲ့အကြောင်း စကားစမည် လို့လည်း ပြင်ထားသည် ။

အရေးထဲ မေစိမ်းရဲ့ ယောကျ်ား ဦးဗလမောင်တင်ကြီးက မေညို့ဖင်တွေကို လူလစ်ရင် လိုက်ကြည့်နေတာကို မေညို သတိထားမိသည် ။ ဒီဘဲကြီးက နှာဘူးထတာ အရမ်းဘဲ ။ အိမ်ဖေါ်မလေးနဲ့လည်း မေစိမ်းရဲ့ကွယ်ရာမှာဆို တတွတ်တွတ်နဲ့ ဘာတွေ ပြောနေမှန်း မသိဘူး ။ သူတို့ တိတ်တိတ်ပုန်း လိုးနေကြတယ် ထင်တာဘဲ ။

တနေ့ မနက် လူလစ်တဲ့အချိန် ဦဗလမောင်တင်က မေညို့ကို စကားပစ်လာသည် ။ ဦးဇာနီကြီး အိပ်ရာထဲလဲ တာမို့ မေညို တယောက် အထီးကျန် ဆန်နေမှာဘဲ လို့ စကားစလာသည် ။ မေညိုလည်း သူ့ထက်စာရင်သက်ထွေးအောင်ကို ပိုပြီး စိတ်ဝင်စားတာမို့ သူ့ကို ခပ်တန်းတန်းဘဲ နေပစ်လိုက်သည် ။

သက်ထွေးအောင်နဲ့က မေစိမ်းတို့ ဟိုတယ်မှာ ညစာစားပွဲ လုပ်တဲ့ညက လူလစ်တဲ့အချိန် ဟိုတယ် ကားရပ်တဲ့ နေရာမှာ တွေုဖြစ်ကြသည် ။

ဖြစ်ပုံက ဒီလိုပါ ။

ညစာစားပွဲက ဘူဖေး ကိုယ်တိုင်ယူ ကြိုက်တာထည့်စား တဲ့ စနစ်မို့ တီးဝိုင်းကလည်း အမှောင်ချထားတဲ့အထဲဆူဆူညံညံ တီးခတ်နေ..လူငယ်တွေကလည်း ခုန်ပေါက်ကနေကြလို့ ဘယ်သူ ဘယ်ရောက်နေသလဲ မသိနိုင်တဲ့ ပါတီပွဲကြီးပေါ့ ။

မေညိုလည်း အဲကွန်းကြောင့်ချမ်းစိမ့်စိမ့်နဲ့မို့ ကားပေါ်မှာ ထားခဲ့တဲ့ ဆွယ်တာလေးကို သွားယူသည် ။ အဲဒီအချိန်မှာ သက်ထွေးအောင် နဲ့ ဆုံကြသည် ။ သက်ထွေးအောင် က မေနှောင်းရဲ့ ခွာမြင့်ဖိနပ်ကို ကားထဲ လာထားတာ ။

မေညိုလည်း အခွင့်ကောင်းတာနဲ့ သူ့ကို စကားစလိုက်သည် ။ ကားဂိုဒေါင်ကြီးကလည်း နည်းနည်း မှောင်ပြီး လူက ပြတ်သည် ။

“ ကိုသက်..တခြား မိန်းမ နဲ့ တွေ့ဖြစ်လားဟင်.....”

မေညိုရဲ့ အသံတွေက မသိမသာ တုန်နေသည် ။

“ ဟင့်အင်း..မတွေ့ဖြစ်ဘူး...မေညို....”

သက်ထွေးအောင် လိမ်လိုက်သည် ။

“ ဟင့်အင်း.....မေညိုရော....တခြား ယောကျ်ား....”

“ ဟင့်အင်း....ကိုသက်......မေညို ...မေညို......အခုထိ ...ဘယ်သူနဲ့မှ.....မဖြစ်သေးဘူး.....”

မေညိုလည်း လိမ်လိုက်သည် ။

“ အို..မေညိုရယ်.....ကိုယ်တို့ နှစ်ယောက်က ဘဝတူတွေ ဖြစ်နေပါလား......”

“ မေနှောင်းက ဘာမှန်းလည်း မသိဘူး..ကိုသက်ရယ်...ဆောရီးဘဲ.....ဦးဇာနီက အသက်ကြီးလို့ ပန်းသေလို့ ထားပါတော့..မေနှောင်းက ဒီလောက်လည်း အသက်မကြီးသေးဘဲနဲ့..ဘာဖြစ်တာလဲ မသိပါဘူး....ကိုသက်...တော်တော် တင်းကြပ်နေလားဟင် ....အဲလိုကြီး မကောင်းဘူး....ကိုသက် လျော့ပစ်လိုက်ဖို့ လိုအပ်တယ် သိလား.....”

“ အင်း..ဟုတ်တယ်....မေညို.....တခါတခါ အရမ်း မွန်းကြပ်သလို ခံစားရတယ်.....”

“ ဟုတ်တယ်....ကိုသက်.....ဒီကိစ္စက လူသိလို့လည်း မကောင်းဘူးလေ ....ကိုသက်ကို မေညို တခု ပြောမယ်....မေညိုနဲ့ ကိုသက်တို့ နှစ်ယောက်ဘဲ သိကြတဲ့ လှို့ဝှက်ချက်လေးပေါ့....ကိုသက် ခံစားနေရတာတွေကို မေညို ကိုယ်ချင်းလည်းစာ..သနားလည်း သနားတယ်....မေညိုတို့ နားလည်မှုလေး တခု...လုပ်ကြရအောင်လားဟင်.....”

သက်ထွေးအောင်သည် အခုလို မေညို ပြောလာလိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားခဲ့ပါဘူး ။

“ ဘယ်လိုမျိုးလဲဟင် ....”

သက်ထွေးအောင်ရဲ့ အသံတွေ တုန်ခါနေသည် ။

“ ကိုသက်နဲ့ မေညိုတို့..ဟိုလေ....ဘဝ...ဘဝတူတွေ ဆိုတော့...တယောက် အလိုကို တယောက် ..”

မေညိုက ဆက် မပြောနိုင်..အသံလေး တုန်ရီ ပြီး တိမ်ဝင်သွားသည် ။

“ ကိုယ်သဘောပေါက်တယ်...မေညို......”

သက်ထွေးအောင်ရဲ့ လက်က မေညို့ ပေါင်တန်ပေါ်ကို ရောက်သွားသည် ။ သူတို့ရဲ့ မျက်နှာချင်းက အရမ်းကို နီးကပ်နေသည် ။ ဘယ်သူက ဘယ်သူ့ကို စ ဖိကပ်လိုက်သလဲ သိဖို့ မလွယ် ။စိတ်တူကိုယ်တူ တပြိုင်နက် နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ်မိကြသည် ။ အငမ်းမရ စုတ်လိုက်မိကြသည် ။ လက်တွေကလည်း အငမ်းမရ လှမ်းပြီး ဆုပ်ကိုင် ပွတ်သပ် မိကြသည် ။ မေညို့လက်က မရဲတရဲနဲ့ သက်ထွေးအောင်ရဲ့ ပေါင်ကြားကို စမ်းလိုက်သည် ။ မာမာတုတ်တုတ် အတန်ကြီးကို ကိုင်မိတာနဲ့ မေညို့စိတ်တွေလည်း တဟုန်ထိုး ထကြွသွားရတော့သည် ။

သက်ထွေးအောင်ရဲ့ လက်ကလည်း မေညို့ပေါင်ကြားကို ရောက်သွားသည် ။ မေညိုက သက်ထွေးအောင်ရဲ့ အတန်ကြီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ကိုင်ပွတ်နေသလို သက်ထွေးအောင်ကလည်း မေညို့အကွဲကြောင်းကို ရှာစမ်း ပွတ်နေသည် ။ သူတို့နှုတ်ခမ်းတွေကလည်း အငမ်းမရ စုတ်နေကြသလို လျာချင်း လုံးထွေး စုတ်ယက်မိနေကြသည် ။

အရင်ဆုံး သက်ထွေးအောင်က မေညို့ စကပ်ကို လှန်တင်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။ကိုသက်...လူတွေ မြင်နေမယ်နော်....လို့ မေညို တိုးတိုးလေး သူ့ကို ပြောလိုက်သည် ။ရာဂစိတ် ပြင်းပြလာတဲ့အခါ ဘာကိုမှ ဂရုမထားတော့ဘဲ ရာဂနောက်ကိုဘဲ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်ပါတတ်တာမို့ သက်ထွေးအောင်သည် မေညို့ကို လိုးဖို့ကိုဘဲ အာရုံထားနေတာက အမှန်ပါဘဲ ။

မေညိုကလည်း သူ့နည်းတူဘဲ တဏှာပေမကို ငတ်မွတ်နေသူ ဆိုတော့ သက်ထွေးအောင်ရဲ့ လီးတန်ကို မြင်ရကိုင်ရကထဲက စိတ်တွေ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထကြွပြီး ခံချင်စိတ်တွေ ဟာ ထိန်းလို့မရဘူး ။ ကိုယ်ကို အနောက်ကို လှန်ချလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားပေးလိုက်သည် ။

သက်ထွေးအောင်ကလည်း ကားဂိုဒေါင်ထဲက ကားထဲမို့ အချိန်ဆွဲမနေနိုင် ။ တခါထဲ လီးကို မေညို့စောက်ဖုတ်ထဲ ဖိသွင်းလိုက်သည် ။ အရည်တွေက တားမရဆီးမရ တသွင်သွင် ယိုစီးနေတာမို့ လီးသည် အထစ်အငေါ့မရှိဘဲ စွပ်ကနဲ ဝင်သွားပေမယ့် လုံးပတ်တုတ်လွန်းတဲ့ ဆိုက်ကြီးမို့ မေညို့အဖို့ စောက်ခေါင်းထဲ ပွတ်တိုက်သွားတဲ့ဖီလင်ကြောင့် “ အူး........” လို့ အော်လိုက်ရတဲ့အထိ အရသာထူးသွားသည် ။သက်ထွေးအောင်ကို တအားဆွဲကိုင်ဆုပ်ရင်း ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ပေးလိုက်သည် ။

သက်ထွေးအောင်ကလည်း လီးကို တဆုံး ဖိသွင်းရင်း မေညို့နို့ကြီးတွေကို ကိုင်ဆုပ်ရင်း ညှောင့်ထည့်တော့သည်။

“ အိုး......အား........အား......အား.....“

သက်ထွေးအောင်ရဲ့ လီးက သေးသည် အားမရလို့ မေနှောင်း တခါက ပြောခဲ့ဘူးတာကို မေညို နားမလည်ဘူး။အခု လိုးနေတာ လီးက ဒီလောက်လည်း မသေးပါဘူး ။ မေနှောင်း လျောက်ပြောနေတာ ဖြစ်မည် လို့ တွေးနေတုံးတဖပ်ဖပ်နဲ့ နင်းဆောင့်တာကို ခံလိုက်ရသည် ။

“ အိုး...အိုး.....အိုး......”

သက်ထွေးအောင်ရဲ့ ဂွေးစိနှစ်လုံးက ဆောင့်အားပြင်းတာမို့ ဆောင့်လိုက်တိုင်း မေညိုရဲ့ ဖင်ကြားကို တဖပ်ဖပ်နဲ့လာရိုက်ခတ်နေသည် ။ အရည်တွေက စိုစိုရွှဲနေတာမို့ ဖပ်ပြတ်ပြတ် ဖပ်ပြတ်ပြတ်နဲ့ အသံတွေ ထွက်သည် ။နို့ကြီးတလုံးကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း နို့သီးကို စုတ်ရင်း ဆောင့်ထည့်သည် ။ ဒလကြမ်းဘဲ ။မေညိုလည်း တအားကြိုက် တအားကောင်းပြီး သိပ်မကြာလိုက်ဘဲ ပြီးသွားရသည် ။

“ အိုး.....အား.....အား.....”

သက်ထွေးအောင်လည်း ပြီးချင်ချင် ဖြစ်နေပြီ ။ မေညို ပြီးအောင် ထိန်းပြီး လိုးနေတာ ဖြစ်သည် ။ မေညိုလည်းပြီးရော အားသွန် ဆောင့်ထည့်တာ သူလည်း ဆက်တိုက်လို ပြီးသွားရသည် ။

“ အိုး.......အား.........အင်း........ဟူး........ကေင်းလိုက်တာ မေညိုရယ်.....အား.........”

ခဏ ငြိမ်ပြီး အရသာခံ အမောဖြေလိုက်ကြပြီးနောက် မေညိုက စပြီး ပေပွနေတဲ့ အရည်တွေကို တစ်ရှူးနဲ့ သုတ်သည် ။ သက်ထွေးအောင်လည်း ကားထဲက ထွက်လိုက်သည် ။

“ ဟင်......”

သူတို့ကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ မေစိမ်းကို သက်ထွေးအောင် တွေ့လိုက်သည် ။

မေစိမ်းက...“ သွားကြ..သွားကြ....နင်တို့ကို မေးနေကြတယ်.....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မေညိုက “ မစိမ်း....ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါနဲ့နော်....” လို့ ငိုသံပါလေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ မေစိမ်းက “ ဟိတ်....ဒါမျိုးတွေက ဒီလိုဘဲ..ဘာမှ ပူမနေနဲ့....” လို့ ပြောရင်း မေညို့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ကားဂိုဒေါင်ကြီးကနေ ဟိုတယ်ဖက်ကို လျောက်

သွားလိုက်သည် ။သက်ထွေးအောင်လည်း သူတို့ အနောက်ကနေ လိုက်သွားသည် ။သက်ထွေးအောင်လည်း သူနဲ့ မေညိုတို့ ဖြစ်ကြတာကို မေစိမ်း တွေ့သွားလို့ မေနှောင်းကို ပြန်ပြောတော့မှာ

သေချာတယ်လို့ တွက်လိုက်တာကြောင့် ဟိုတယ်ထဲမှာ လူတွေ ခုန်ပေါက်ကကြ သောက်စားပျော်ပါးနေကြတဲ့ အထဲ စိတ်ဆင်းရဲနေသည် ။ မေနှောင်းနဲ့ အကြီးအကျယ် ဖိုက်ကြရမှာက သေချာသလောက် ဖြစ်နေသည် ။

မေနှောင်းသည် သူကသာ ရှုပ်ကဲနေပေမယ့် သက်ထွေးအောင်က သူ့ညီမမေညိုနဲ့ ညိစွန်းသည် ဆိုတာကိုတော့လုံး၀ လက်ခံမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကို သက်ထွေးအောင်က သိနေသည် ။ မေစိမ်းရဲ့ ယောကျ်ား ဦးဗလမောင်တင် လက်ထဲ လာထည့်ပေးတဲ့ ဝစ်စကီကို တစိမ့်စိမ့် သောက်နေရင်း ဘာလုပ်ရမလဲ ဆိုပြီး အကြံအိုက်နေသည် ။

မေနှောင်းသည် မေစိမ်းရဲ့ မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ဝိုင်သောက်ရင်း စကားကောင်းနေသည် . မေနှောင်းရဲ့ ရယ်သံတွေ ကတော်တော် ကျယ်သည် ။ တီးဝိုင်းက တေးဂီတ အသံ ရပ်သွားတဲ့ အချိန်ဆိုရင် မေနှောင်းရဲ့ အော်ရယ်လိုက်တဲ့ အသံက သိသိသာသာ ကျယ်သည် ။သက်ထွေးအောင် ငိုင်နေတာကို မေနှောင်းက သတိထားမိသည် ။

“ လာလေ..ဘာထပ်စားအုံးမလဲ.....” လို့ မေးသည် ။ သက်ထွေးအောင်က “ မစားတော့ဘူး..ဝစ်စကီ သောက်နေတယ်..” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် . .။ မေညိုနဲ့ မေစိမ်း တီးတိုး စကားပြောနေကြတာကို သက်ထွေးအောင် တွေ့သည် ။ မေညိုသည် မေနှောင်းတို့ မမြင်နိုင်တဲ့ အများသုံး အိမ်သာ အနားမှာ သက်ထွေးအောင်ကို “ မေစိမ်းအတွက် မပူနဲ့ ...မေညိုတို့အကြောင်းကို သူ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဘူး လို့ လာပြောတယ် ” လို့ တိုးတိုးလေး လာပြောပြသည် ။ မေညိုသည် သူနဲ့ ထပ်တွေ့ချင်သေးသည် လို့ ထပ် ပြောလိုက်တဲ့အတွက် သက်ထွေးအောင် ဆတ်ကနဲ မော့ကြည့်သည် ။ မေညိုနဲ့သူလည်း ထပ်တွေ့ချင်သေးတာပါဘဲ ။ “ ဖုန်းဆက်ချိန်းမယ်လေ....” လို့ မေညိုက ပြောသည် ။ သက်ထွေးအောင်လည်း အမှောင်ထဲမှာမို့ မေညိုရဲ့ တင်ပါးတွေကို လက်နဲ့ ဖမ်းဆုပ်လိုက်သည် ။

“ ဟိတ်..လူတွေ မြင်သွားမယ်..နောက်မှ.....” လို့ မေညိုက ပြောလိုက်သည် ။ အဲလိုပါးစပ်က ပြောလိုက်ပေမယ့် မေညိုသည် သက်ထွေးအောင်ရဲ့ ပေါင်ကြားကို လက်နဲ့ လှမ်းပွတ်လိုက်သည် ။ သူလည်း ထပ်လိုချင်နေတယ် ဆိုတာ ထင်ရှားနေသည် ။

“ ကိုသက်...”

“ ဟင်.....”

“ ခိခိ....မေစိမ်းကလေ...အရမ်းရယ်ရတယ်..သိလား..တိုးတိုး ကပ်မေးနေတယ်...ကောင်းလား....တဲ့...နောက်ပြီး ကိုသက်ဟာကြီး ဘယ်လိုလဲ..ကြီးလား...တဲ့...”

သက်ထွေးအောင်လည်း မေစိမ်း က မီးစိမ်းပြလို့ တော်ပါသေးတယ် ဆိုပြီး စိတ်သက်သာရာရသွားသည် ။ မေညိုနဲ့လည်း ထပ်တွေ့ပြီး ထပ်ဗျင်းကြရမည်မို့ ကျေနပ်နေသည် ။

ဟိုတယ်က အပြန်မှာ မေနှောင်းက မေစိမ်းတို့အိမ်ကို လိုက်အိပ်မည် လို့ ပြောပြီး သက်ထွေးအောင်နဲ့ အိမ်ပြန်မလိုက်ဘူး ။

သက်ထွေးအောင် အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး ရေချိုးရင်း မေညိုနဲ့ ဗျင်းခဲ့ကြတာကို ပြန်တွေးပြီး ဖြစ်ပျက်သွားခဲ့တာကိုလည်း အံ့သြနေဆဲ ဖြစ်နေသည် ။ အမူးနည်းနည်း ပြေသလို ဖြစ်လာတာကြောင့် အရှိန် ထပ်တင်ဖို့ မီးဖိုခန်းထဲက အရက်ကောင်တာကနေ ဟိုမှာ သောက်ခဲ့တဲ့ ဝစ်စကီမျိုးကိုဘဲ ထပ်နှိပ်ဖို့ လုပ်လိုက်သည် ။ဒီအချိန်မှာ မေစိမ်း ဖုန်းဆက်လာသည် ။

“ ဟိတ် ကိုသက်....တယောက်ထဲ ဘာလုပ်နေလဲ...”လို့ စပြောသည် ။ မေစိမ်းက “ ကိုသက်နဲ့ မေစိမ်း အေးဆေးတွေ့ချင်တယ်...စကားစမြည်ပြောကြရအောင်...” လို့ ပြောလိုက်တာမို့ သက်ထွေးအောင်လည်း “ ပြောလေ..မစိမ်း ဘယ်တော့ တွေ့ကြမလဲ....” လို့ ပုံမှန်အသံဖြစ်အောင် ကြိုးစားပြီး ထိန်းရင်း မေးလိုက်သည် ။

“ ကိုသက် မနက်ဖန် အားလား...”

“ အားတယ်...မစိမ်း.....မင်္ဂလာပွဲ အချိန် မစိမ်းတို့ လိုအပ်ရင် ကူညီလို့ ရအောင် တပတ်လုံး ခွင့်ယူထားတယ်....မစိမ်း...”

“ ဒါဆို ကိုသက်နဲ့ မစိမ်းတို့ တွေ့ကြမလားဟင်....”

သက်ထွေးအောင် စိတ်ထဲမှာ မရှင်းတာက မစိမ်းက ဘာတွေ ပြောချင်နေတာလဲ...မေညိုနဲ့ ဖြစ်တဲ့ဟာကို အပြစ် တင်နေမှာလား....။

“ တွေ့လေ မစိမ်း......” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ မေစိမ်းက “ ဒီလိုတွေ့တာကို ဘယ်သူမှ မသိစေနဲ့နော်..” လို့ ထပ်ပြောလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ မေစိမ်း သူ့ကို တွေ့ချင်တာ စကားပြောချင်တာထက် သူနဲ့များ ဖြုတ်ချင်လို့လားဆိုတဲ့ အတွေးက ဝင်လာသည် ။ မေစိမ်းရဲ့ ဖင်တုံး တောင့်တောင့်ကားကားကြီးတွေကိုလည်း မြင်ယောင်သွားလေသည် ။

မေစိမ်းက “ မနက်ဖန် ...တွေ့ကြမလား.....ဆရာစံလမ်းပေါ်က မစိမ်းတို့ရဲ့ ကုန်လှောင်ရုံကို လာခဲ့လေ..အပေါ်ထပ်က ရုံးခန်းလေးမှာ မစိမ်း ကိုသက်ကို စောင့်နေမယ်....” လို့ ချိန်းလိုက်တော့ သက်ထွေးအောင်လည်း သူလာခဲ့မည် လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဒီ ကုန်လှောင်ရုံကို သက်ထွေးအောင်လည်း ကောင်းကောင်း သိသည် ။

အရင်ခေတ်က အင်ပို့အိပ်စပို့ လုပ်ငန်းတွေကို မေးစိမ်းတို့ အကြီးအကျယ် လုပ်တုံးက နိုင်ငံခြားကို တင်ပို့မယ့်ကုန်တွေကို သိုလှောင်တဲ့ ဂိုဒေါင်ကြီးတခုပါ ။

နောက်ပိုင်း တခြား လုပ်ငန်းတွေကို ပြောင်းလုပ်လိုက်တော့ ဒီ ကုန်လှေင်ရုံကို မစိမ်းတို့ သိပ် မသုံးတော့ ။သူတို့ မသုံးတဲ့ ကားပျက်တွေကို ခဏ ထားတတ်သလို လူမသိစေချင်တဲ့ ကုန်မျိုး ဆိုရင်လည်း ဖွက်ထားတတ်တဲ့နေရာ တခု ဖြစ်သည် ။

အပေါ်ထပ် ရုံးခန်းလေးမှာ အိပ်ခန်းလေးလည်း ပါသည် ။ တခါတရံ ဒီအခန်းလေးမှာ မေစိမ်းရဲ့ ယောကျ်ား ဦးဗလမောင်တင် အိပ်တတ်သည် ။ နောက်ပိုင်းတော့ သူလည်း သွားတောင် မသွားတော့ဘူး ။

မေစိမ်းနဲ့ ဒီလို ချိန်းလိုက်တာနဲ့တင် သူ့ငပဲက ဟုတ်ကနဲ ထထောင်လာသည် ။မေစိမ်းနဲ့ ဖြုတ်ပစ်တော့မည် လို့ တွေးလိုက်တာနဲ့ သူ့စိတ်တွေက ထကြွလသည် ။ မေနှောင်းကလည်း ဒီနေ့ည မေစိမ်းတို့ အိမ်မှာ အိပ်မည် တဲ့ ။

သက်ထွေးအောင်လည်း တယောက်ထဲ စိတ်တွေ လာပြီး လီးကလည်း တောင်နေတာနဲ့ အင်တာနက်က အပြာဆိုက် ဗီဒီယိုကားတွေကို ထိုင်ကြည့်နေပြီး သူ့ငပဲကြီးကို လက်နဲ့ ပွတ်တိုက် ဆော့ကစားနေသည် ။မေညိုနဲ့ ကားထဲမှာ ဖြုတ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်စဉ်းစား မြင်ယောင်ပြီး ကွင်းထုနေသည် ။ မနက်ဖန်ကျရင် မေစိမ်းနဲ့

ကုန်လှောင်ရုံမှာ တွေ့ကြလို့ မေစိမ်းက အထာပေးရင် မေစိမ်းကို နှိပ်မည်လို့ သူ ကြံစည်နေသည် ။ ဒီအချိန်မှာ သူ့အိမ်ရှေ့မှာ ကားတစီး ရောက်လာတဲ့အသံကို ကြားလိုက်ရသည် ။ မေနှောင်း မအိပ်ဖြစ်ဘဲ အိမ်ကို ပြန်လာပြီ ထင်သည် ။ သူ အိမ်ရှေ့ ပြူတင်းပေါက်ကို ရောက်သွားပြီး အပြင်ကို ကြည့်လိုက်မိသည် ။

ဟင်.....မေညို သူ့ဆီကို လာတာ ဖြစ်နေသည် ။

လီးကလည်း မတ်မတ်ထောင်နေပြီး တအား လိုးချင်နေတဲ့အချိန် နတ်ကောင်းနတ်မြတ်တွေက သူ့အလိုကို သိပြီး ကူညီ မစလိုက်သလားလို့တောင် သူ ထင်မိသွားသည် ။တင်တောင်..တင်တောင်....တင်တောင်.....

တံခါး ဘဲလ်ကို နှိပ်တာမို့ သူ အပြေးကလေး သွားဖွင့်လိုက်သည် ။

“ ကိုသက်.....မတတ်နိုင်ဘူးကွာ..ကိုသက်နဲ့ တွေ့လို့ မဝသေးလို့ မေညို လိုက်လာခဲ့တာ...”

“ လာ မေညို...အထဲဝင်......”

“ မစိမ်းကို မေညို အရေးကြီး လုပ်စရာလေး ရှိလို့ ခဏ အပြင် သွားလိုက်အုံးမယ် ဆိုပြီး ထွက်လာတာ..သိပ်တော့ ကြာကြာ မနေဘူး..ကိုသက်....” လို့ မေညိုက ပြောလိုက်ပါသည် ။

သက်ထွေးအောင်လည်း မေညိုကို အိပ်ခန်းထဲကို တခါထဲ ခေါ်သွားလိုက်သည် ။ သူ့လက်တွေက မေညို့ ခါးလေးကို ဖက်လိုက်သည် ။ မေညို့ဆီက ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းက ပျံ့လွင့်နေသည် ။ “ ကိုသက်..မေညိုနဲ့ ကို

သက်က ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးခြင်း ဘေး ဆိုက်နေတဲ့သူတွေလေ.....ဟင်းဟင်း.....တယောက်နဲ့တယောက် ကူညီကြယိုင်းပင်းကြရမယ်လေ....” လို့ ရယ်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့အခါ သက်ထွေးအောင်လည်း သူ့ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်ပြီးမတ်မတ်ထောင်နေတဲ့ သူ့လီးကြီးကို မေညို့ကို ပြလိုက်သည် ။

“ ဟယ်....တောင်နေပြီတော့.....”

မေညိုက ရယ်လိုက်ပြီး သက်ထွေးအောင်ရဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို လှမ်းပြီး ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါသည် ။

သက်ထွေးအောင်ရဲ့ လီးတန်ကြီးသည် ပူနွေးနေသည် ။ မေညိုလည်း ထိပ်ပိုင်း ဒစ်လုံးကြီးကို လက်ကလေးနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေသည် ။ “ ကိုသက်ကို လီးသေးသလေး ဘာလေးနဲ့ ဟွန်း...တကယ်လည်း မသေးဘဲနဲ့” လို့ မေညိုက ပြောလိုက်ပြီး သက်ထွေးအောင်ရဲ့အရှေ့မှာ ဒူးလေးတုပ်ပြီး ထိုင်ချလိုက်သည် ။

သက်ထွေးအောင်ရဲ့လီးထိပ်ကို သူမ နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ မထိတထိ ပွတ်သပ်ပြီး ကလိပေးလိုက်သည် ။ထူထူပြဲပြဲ နှုတ်ခမ်းလေးတွေထဲကို မငုံသေးဘဲ အသဲယားလာအောင် ဆော့ကလိပေးနေတာကို သက်ထွေးအောင် အားမရတော့ဘဲ မေညို့ နှုတ်ခမ်းတွေထဲကို လီးကို ထိုးသွင်းထည့်ချင်လာမိသည် ။

မေညိုက လျာကလေးကို ထုတ်ပြီး ဒစ်လုံးကြီးကို ပြတ်ကနဲ ပြတ်ကနဲ ယက်လိုက်သည် ။

“ အင်း....”

သက်ထွေးအောင်ရဲ့ ပါးစပ်က ညည်းသံ ထွက်လာသည် ။

သက်ထွေးအောင်က တအား စုတ်စေချင်နေပြီ ဆိုတာကို မေညိုက သိသည် ။ မစုတ်ပေးလိုက်သေးဘဲ လျာနဲ့လိုက်ယက်နေသည် ။ မထိတထိနဲ့ ဆွပေးနေသည် ။ သက်ထွေးအောင်က “ စုတ်..စုတ်တော့....” လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ ကျမှ မေညိုက လီးကြီးကို ငုံလိုက်သည် ။ လက်တဖက်က ဂွေးစိကြီးတွေကို ဖမ်း ဆုပ်ထားရင်း အားရပါးရ စုတ်ပေးပါတော့သည် ။

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>