မယားဦး ဇာတ်လမ်း (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
ကျနော် ဆယ်တန်းလောက်က အမေက အိမ်မှာထမင်းချက်အဝတ်လျှော် လုပ်ပေးဖို့ ရပ်ကွက်ထဲက အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းလိုက်တယ် ။ ပိုက်ဆံချေးငှါးထားတော့ လာကူလုပ်ပေးတယ် ။ အိမ်ဖော်တော့ မဟုတ်ဘူး။ အမေနဲ့အဖေက ဈေးထဲမှာ ကုန်ခြောက်ရောင်းတော့မနက်သွား ညနေပြန်နဲ့ အိမ်ကိစ္စလှည့်မကြည့်နိုင်ဘူး။
ကျနော့်အမတွေက တက္ကသိုလ်တက်နေကြပြီ။ အိမ်မှာကျနော်တစ်ယောက်တည်းပေါ့ စာလုပ်တာနဲ့အချိန်ကုန်နေတာပဲ။ အဲဒိအဒေါ်ကြီးရောက်လာတော့ …။ အဒေါ်ကြီးနာမည်က ဒေါ်မြင့်ရီ။ တစ်ရက်တစ်ရက်နဲ့ရင်းနှီးလာတော့ စကားပြောတာတွေက ပွင့်လင်းလာတယ်။
“ ကောင်လေးက လူပျိုလေးဆိုပြီး အတော်ညစ်ပတ်တာပဲ အတွင်းခံဘောင်းဘီတွေက နံဟောင်နေတာပဲ ” တဲ့။
“ ဒေါ်ကြီးနမ်းကြည့်လို့လား”
“ အေးပေါ့”
“ ဒေါ်ကြီးဘောင်းဘီကြတော့ရော”
“ ငါက အတွင်းခံ မဝတ်ဘူးဟဲ့”
“ အတွင်းခံမဝတ်ရင် အောက်စလွတ်တော့ ပေါ်မှာပေါ့”
“ ပေါ်ပါစေ”
အဲ့လို့ ကျနော်တို့အပြောအဆို။ တခါတလေကျတော့
“ ကောင်လေးငါ့လက်မှာဆပ်ပြာတွေနဲ့မို့ ကျောကုန်းထဲ ဘာဝင်သွားလည်းမသိဘူး ”
ဆိုပြီး ကြည့်ခိုင်းတယ်။ဝတယ်ဆိုပေမဲ့ အဆီမရှိ အသားတွေကတင်းရင်းနေတာပဲ။ကျနော်လည်းဟိုပွတ်ဒီပွတ်လုပ်ရင်းတင်ပါးကြီးတွေကိုကိုင်ခြင်လာမိတဲ့အထိ စိတ်ပြောင်းလာတယ်။ တရက်တော့ သူ့ယောကျ်ားအကြောင်းပြောနေတယ်။
“ အိမ်ကမသာ စောက်ပတ်ရေတွေသောက်လာလို့ ငါဒီညအိမ်ပြန်မအိပ်ဘူး”လို့ပြောခဲ့တယ်။
“ ငါ့စောက်ပတ်ရေသာသောက်လို့ ဟုတ်တယ်..ဒီမသာကို ပညာပေးရမယ်”
သူ့ဘာသူပြောသလိုနဲ့ ကျနော့်ကိုပြောတယ်။
“ ဒေါ်မြင့်ရီ စောက်ပတ်ရေကမူးလို့လား”
“ မူးတာပေါ့ နံလွန်းလို့ နှာခေါင်းပါပိတ်သွားမယ်” အဲ့လို။
သူ့အိမ်ပြန်မအိပ်ဖူးဗျာ။ အဖေနဲ့အမေကညဘက်ဆို အစောကြီးအိပ်တာ။အပေါ်ထပ်မှာ ဒေါ်မြင့်ရီက ကျနော်နဲ့မျက်နှာခြင်းဆိုင်အမတွေနေတဲ့အခန်းမှာ ကျနော်စာကျက်နေတုန်း ကျနော့်အခန်းထဲဝင်လာပြီး..
“ ဘယ်လိုမှန်းမသိဘူး အကြောတက်တာအိပ်မရဘူး”
“ ဆေးသောက်ပါလား”
“ ဆေးသောက်လို့မပျောက်ဘူးနှိပ်မှ”
ဆိုတော့ ကျနော် နှိပ်ပေးရမလားပေါ့။ကုတင်ပေါ်မှာ တက်သလောက်မှတ်သလောက်နှိပ်ပေးတယ်။ခန္ဓာကိုယ်ကြီးက ကျနော့ထက်ကြီးတော့ မနည်းနှိပ်ရတယ်။ကောင်းလိုက်တာ အား ကောင်းတယ်ဆိုတာကြီးပဲ
ကုတင်ပေါ်မှာနှိပ်ရတာဆိုတော့ ဖီးကတက်နေတယ်။ လီးကိုတောင်လို့ပေါ့။ တင်ပါးတွေကအစနှိပ်သလိုနဲ့ကိုင်ရတာအရသာ။ပေါင်တွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေနှိပ်ပေးတော့ အဖုတ်ကြီးကိုကိုငိခြင်တာမနည်းထိန်းထားရတယ်။ကျနော့်လည်းပြန်နှိပ်ပေးတယ်။နို့ကြီးတွေနဲ့ထိလိုက် အတွေ့အထိကြောင့် ကျနော့်မှာ ဒုက္ခရောက်နေတယ်။
ပက်လက်လှန်လိုက်တဲ့ ပြီးမှ ဒုက္ခတွေ့တော့တယ်။ငပဲက ပုဆိုးကြားကထောင်ထွက်လာတယ်။ဒေါ်မြင့်ရီကပေါင်တွင်းကြောလျှော့မယ်ဆိုပြီး လက်နဲ့ထိထိသွားတော့ ပိုဆိုးကုန်ရော။
“ အားတော်ပြီ ”
“ နာလို့လား”
“ မဟုတ်ဘူး”
“ မဟုတ်ရင် ဆက်နှိပ်မယ်”
ကျနော့်ဟာ ထနေတာ သိသိရက်နဲ့ လုပ်နေတာ။ ကျနော်လည်းမထူးတော့ဘူးဆိုပြီး ငြိမ်နေလိုက်တယ်။တင်ပါးကြီးတွေကို လက်နဲ့ထိထားရတာရယ်။ ဒေါ်မြင့်ရီလက်က လာလာထိတာရယ်ကြောင့် အစွမ်းကုန်တောင်တက်လာတယ်။ကျနော်ကုန်းထတော့
“ ဘာဖြစ်တာလဲ ”
“ ဆီးအောင့်လို့”
ဆိုပြီး အိမ်သာထဲပြေးဝင်ထုပလိုက်တယ်။နောက်နေ့ကျတော့ အထုပ်အပိုးနဲ့ အိမ်ရောက်လာတယ်။
“ ဒီမသာကို တလလောက်ပညာပြရမယ်။ခလေးတွေတော့ အမေ့အိမ်ပို့လိုက်ပြီ”
ညဘက်ဒေါ်မြင့်ရီမလာရင် ကျနော်သူ့အခန်းကူးပြီး သွားအပြန်အလှန်နှိပ်ကြတယ်။
“ ဆီးအောင့်သေးလား”
“ ဟင့်အင်းမအောင့်ပါဘူး..
ဒေါ်မြင့်ရီပေါင်ကြားကိုနှိပ်ရင် ကျနော့်ဟာတောင်လာလို့ အားနာတာနဲ့...
“ ယောကျ်ားပဲ ဒီလိုဖြစ်မှာပေါ့တဲ့”
ကျနော်လည်းသွေးတိုးစမ်းကြည့်တယ်။
“ ဒေါ်မြင့်ရီကျတော့ ကျနော့်လိုမဖြစ်ဘူးလား”
“ ဖြစ်တာပေါ့” တဲ့။
တညတော့ ကျနော့်အခန်းမှာ လာလှဲနေရင်း အိပ်ပျော်နေတယ်။ အဖေနဲ့အမေကလည်း ညဘက်မရှိတဲ့ရက်ကျနော်နှိုးသေးတယ်။ နောက်တော့ ခြင်ထောင်ချပြီးဝင်အိပ်လိုက်တယ်။ တင်ကြီးတွေကိုကြည့်ရင်းတံတွေးမျိုချနေရတယ်။ နောက်တော့မထူးပါဘူး။ တင်ကြီးကိုကြည့်ပြီး ဂွင်းတိုက်မိတော့တယ်။ ဖီးတွေတက်လာပြီး တင်နှစ်ခုကြားကို လီးနဲ့ထိလိုက် ထုလိုက်နဲ့အရသာတွေ့ နေတယ်။
ဆော်ကြီးက တဗျင်းဗျင်းနဲ့ကုတ်ရင်း ထမိန်ကို ဆွဲလှန်နေတာ ဖင်ပေါ်နေပြီ။ ကျနော်လည်းဖြစ်ခြင်ရာဖြစ်။ထမိန်ကိုအသာဆွဲလှန်ပြီး ဖင်ကြားထဲ လီးကိုထောက်ထားလိုက်တယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပေါင်ကဟလာသလိုပဲ။ စောက်ဖုတ်အမွှေးတွေကိုတွေ့နေရတယ်။ကျနော်လည်း အသာပြန်ခွာပြီး လက်နဲ့စမ်းကြည့်တာ။စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကိုစမ်းမိတယ်။
အရည်တွေစို့နေတော့ အထဲဝင်သွားတယ်။ကျနော်ပျော်သွားတယ် နမ်းကြည့်တော့အနံ့ကပြင်းတယ်။လျှာနဲ့တို့ကြည့်လိုက်လီးကိုသုတ်လိုက်နဲ့ ဆော်ကြီးကမနိုးဘူး။ကျနော်လည်းအတင့်ရဲလာပြီး နောက်ကနေ ထိုးသွင်းဖို့ကြံတယ်။အစတော့မဝင်ဘူး။ နောက်တော့ဒစ်ကလေးဝင်သွားတယ်။ဝင်သွားတဲ့အတိုင်းပဲညှောင့်နေတာ။ဆော်ကြီးက သူ့နားရွက်တွေထကုတ်တော့ငြိမ်နေရတယ်။ပြီးတော့ ဖင်ကြီးကိုပိုကော့ပေးလာတယ်။ကျနော့်လီးလည်းအဆုံးထိဝင်သွားတော့
“ ဟင်း”
သက်ပြင်းချသလိုလို ကျနော်လည်းခါးကိုဖက်ပြီးလိုးတာပဲ။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးတာတောင်မနိုးဘူး တဲ့ ။ နို့တော့မကိုင်ရဲ လီးထိပ်ကအောင့်လာပြီး တချီပြီးတော့မယ် ခပ်သွက်သွက်စောင့်ပြီး ဖိကပ်ပန်းထည့်လိုက်တော့ လူပျိုပေါက်လရည်ပဲ အများကြီးပဲ။
လီးပျော့သွားမှ အသာလေးထုတ်ပြန်ဖုံးလိုက်တယ်။ကျနော်မျက်လုံးလေးမှိတ်အားယူနေတုန်းရှိသေး။ဒေါ်မြင့်ရီ ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီးအိမ်သာသွားတယ်။အိမ်သာကအိမ်ထဲမှာ မီးထွန်းထားရင်အပြင်ကသစ်ကြားကနေခြောင်းလို့ရတယ်။ကျနော်အသာလိုက်ခြောင်းတော့ သူ့စောက်ပတ်ထဲကို လက်ညိုးနဲ့နိုက်လိုက် ကျနော့်လရည်တွေကို ကြည့်လိုက် ။နမ်းကြည့်လိုက်သေး။
ပြီးတော့ ရေသေသေချာချာဆေးနေတယ်။ကျနော်ကုတင်ပေါ်ပြန်လှဲနေရင်း တံခါးကဖွင့်ထားတော့ သူ့အခန်းထဲဝင်သွားတာတွေ့တယ်။ သူ့အခန်းထဲမှာပြန်အိပ်တာဖြစ်မှာလို့တွေးတော့ရင်ထဲဟာသွားသလိုပဲ။ပြီးတော့မှ ထမိန်လဲနေတာတွေ့တယ်။
အခန်းတံခါးပိတ်သံကြားရပြီး ကုတင်ကသိမ့်ခနဲ လှုပ်သွားပြီး ဒေါ်မြင့်ရီတက်လာတယ်။ဒီတခါတော့ ဖင်ပေးမအိပ်တော့ဘူး။မျက်နှာခြင်းဆိုင် ကျနော်လိုးတာအိပ်ခြင်ယောင်ဆောင်ပြီး ငြိမ်ခံနေတာကို တွေးမိတော့ လီးကပြန်မာလာတယ်။ဒေါ်မြင့်ရီလက်ကလည်းကျနော့်ပေါင်ကြားနဲ့ကပ်နေတော့ လီးနဲ့သူ့လက်ကိုထိထားလိုက်တယ်။
လက်ထဲမရောက်ရောက်အောင်ကျနော်ကလည်းကျန်တယ်။ဒေါ်မြင့်ရီလည်း မဝံ့မရဲကိုင်ထားတယ်။ကျနော်လည်းပုဆိုးကိုလှန်ပြီး လီးကိုဒေါ်မြင့်ရီလက်ထဲကိုင်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ပြီးတော့ပါးကို ရွှတ်ခနဲနမ်းရင်း နုတ်ခမ်းကိုပါစုပ်လိုက်တယ်။ဒေါ်မြင့်ရီသက်ပြင်းချလိုက်တယ်။
“ ဟင်းအိပ်မပျော်ဘူးလား.”
အိပ်ပျော်နေရာကနိုးလာသလိုလိုနဲ့
“ ကောင်လေး အတတ်ကောင်းတွေတက်နေတယ် .ဒီကခလေးထင်တာ”
“ အိပ်တော့ ”
“ မအိပ်ခြင်တာဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ”
“ အဲတော့ ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲ”
ကျနော်လည်းဒဲ့ပြောလိုက်တယ် ။
“ လုပ်ခြင်သေးတယ်”
“ စောစောကလည်းလုပ်သေးတယ် လုပ်ခြင်သေးတာပဲလား”
“ စောစောက သေသေချာချာမကြည့်လိုက်ရဘဲလုပ်ရလို့”
“ ဘာကြည့်ခြင်တာလဲ”
“ ဒေါ်မြင့်ရီ စောက်ဖုတ်ကို”
“ တကတည်း .စောက်ဖုတ်များအထူးအဆန်းလုပ်လို့”
“ တခါမှမမြင်ဘူးလို့ပါဗျာ”
“ တကယ်မမြင်ဘူးဖူးလား”
“ တကယ်မမြင်ဘူးဖူးသာဆိုတယ် ဆရာကြီးကျနေတာပဲနော် ကောင်လေး မလွယ်ဘူး
ပေါင်ကြီးကိုဖြဲပေးတယ် ။ထမိန်တော့မလှန်ပေးဘူး။ ထမိန်လှန်ပေးလေဆိုတော့ ရှက်စရာကြီးတဲ့။ ကျနော်လည်းထမိန်ထဲခေါင်းထိုးဝင်ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကိုကြည့်နေမိတယ် အမွှေးတွေကထူတော့ မနည်းကြည့်ရတယ်။
စောက်ဖုတ်နံကလည်းရင်တွေခုန်စေတယ်။ကြည့်ဖူးတဲ့အပြာကားကိုသတိရသွားပြီး လျှာနဲ့ထိုးကြည့်လိုက်။စောက်ဖုတ်နုတ်ခမ်းပြာပြာကြီးထဲလျှာကိုထိုးသွားပြီး ယက်တော့
“ အမလေး ကောင်လေးဘာလုပ်နေတာလဲထွက် ငရဲတွေကြီးတော့မယ် "
အတင်းတွန်းတယ်။ ကျနော်ကလည်း အရှိန်တက်နေတော့ တင်ပါးကိုဖက်ပြီး ကပ်ထားလိုက်တယ်။ ကျနော်ဖိယက်ပလိုက်တယ်။ အရှူံးပေးလိုက်တာလား ကြိုက်သွားတာလားမသိဘူး။ ခြေနှစ်လုံးလျှော့ချပြီးငြိမ်သွားတော့မှ အစကပြန်ယက်ပေးတယ်။နူးနူးညံညံကလေး။အစိကြီးကလည်းပြူးနေတာပဲ။ဒေါ်မြင့်ရီထမိန်ကို ဆွဲလှန်လိုက်ပြီး ကျနော့်ခေါင်းကိုကိုင်လာတယ်။ပြီးတော့ ပွတ်လာတယ်။
“ ဟင်း ဟင်း ဟင်း .”
ငြီးသံတွေထွက်လာတော့ ယက်ရတာပိုကောင်းလာတယ်။လက်ညိုးနဲ့လိုးပေးရင်း အစိကိုယက်တော့
“ ကောင်လေးရယ် ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲလို့ အား အ မောင်လေးရယ် သေတော့မှာပဲ ဟင်းဟင်း”
ဒေါ်မြင့်ရီပေါင်ကြီးနှစ်ဖက်နဲ့ ကျနော့်ကိုညှစ်လိုက် ပြန်ကျသွားလိုက်နဲ့။
“ ငါ့မောင် ထည့်လိုက်တော့ အားအ”
ကျနော်လည်းကုန်းထပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ကျနော့်ပုခုံးကိုဆွဲယူပြီး အတင်းဖက်လာတယ်။အထဲကညှစ်ထားတော့ မခြောင်ဘဲ စီးစီးလေးနဲ့ လိုးလို့ကောင်းတယ်ကျနော်လည်း တဗုံးဗုံးနဲ့ပစ်ဆောင့်ပလိုက်တာ အချက် ၂၀ လောက်ရောက်တော့ ကျနော့်ကိုလှုပ်မရအောင် ခြေနဲ့ခွပြီးဖက်ထားတော့တယ်။ပြီးတော့ပါးတွေကိုတပြွတ်ပြွတ်နဲ့နမ်းတယ်။
“ ခလေးရယ် အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ”
ကျနော့်ပါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကပ်ထားပြီး နဖူးခြင်းထိလိုက်နုတ်ခမ်းခြင်းတေ့လိုက်နဲ့
“ ဘာလို့ ပါးစပ်နဲ့လုပ်ရတာလဲ..မရွံဘူးလား ”
“ ဟင့်အင်း”
“ ဘာအရသာရှိလို့ယက်တာလဲ”
“ ယက်လို့ကောင်းလို့ ဒေါ်မြင့်ရီ ကျနော်ယက်ပေးတာမကြိုက်လို့လား”
“ င့ါမောင်ကို ဘုန်းနိမ့်မှာကြောက်လို့”
“ ဘုန်းမနိမ့်ပါဘူး ကျနော်ကအငယ်ပဲ”
“ အင်းပါ မတားတော့ဘူးငါ့မောင်သဘော”
သူ့ယောကျ်ားကယက်ပေးပုံမပေါ် အကြိုက်တွေ့သွားပုံရတယ်။ ကျနော်လည်းမပြီးသေးတော့ ဆက်လုပ်ခြင်တာနဲ့ ပြန်ညှောင့်တယ်။ သူကတော့အလိုက်သင့်နေပေးတယ်။ ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေမြန်မြန်လာတော့ သူလည်းစိတ်ပါလာတယ်။ ကျနော့်အပေါ်ကနေတက်ဆောင့်တော့တယ်။
ကျနောလည်းခုမှနို့တွေကိုသတိရပြီးအင်းကျီကို ချွတ်တော့ကူချွတ်ပေးရှာတယ်။နို့ကြီးတွေကအယ်နေတာပဲ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့စို့ပေးတယ်ဆောင့်ချက်ကြောင့်နို့ကျွတ်သွားရင် ပြန်တပ်စို့ခိုင်းတယ်။မျှော့ပါတယ်ဆိုတာဒါမျိုးဖြစ်မယ်။စောက်ပတ်တာကြီးတာကျပ်စီးနေတာပဲ။ကျနော်လည်းဖီးတွေတက်ပြီး
“ မိန်းမရယ် ကောင်းလိုက်တာ မိန်းမဆောင့်ပါ နာနာဆောင့်”
ဒေါ်မြင့်ရီ ကြမ်းလာတော့တယ်။ကျနောလည်း ပြီးခြင်လာတာနဲ့ အောက်ကပါပြန်ဆောင့်ရင်းဒုတိယအချီ လရည်တွေပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။လရည်တွေနဲ့ဆိုတော့ စောက်ဖုတ်ကခြောင်သွားတယ်။မရှေးမနှောင်းပဲ ဒေါ်မြင့်ရီလည်း အ အ အအော်ပြီးပြီးသွားတော့တယ်။မနက်ရောက်တော့ဒေါ်မြင့်ရီကိုမတွေ့ရဘူး။
ထမင်းကြော် ကြက်ဥကြော်ထားတာတွေ့ရတယ်။ခြံတံခါးဖွင့်သံကြားရပြီး ဒေါ်မြင့်ရီလက်ပြတ်အကျီခါးတိုနဲ့ကိုယ်လုံးအလှကပေါ်လာတယ်သနပ်ခါးတွေလည်းဖွေးလို့ ခါတိုင်းဖြစ်သလိုနေတာနဲ့တခြားစီ။ငယ်နုသွားတယ်။အသက် ၄၀ ဆိုတာအရွယ်ကောင်းမဟုတ်လား။
“ အမဘယ်သွားတာလဲ”
“ အိမ်ခနပြန်တာ”
ဒီတော့သူ့ယောကျ်ားနဲ့သွားပြန်လုပ်တာလားဆိုပြီး မနာလိုသဝန်တိုမိသေး။
“ ဘာပြန်လုပ်တာလဲ”
“ ဟိုသူတောင်းစားအိမ်က ပစ္စည်းတွေမဟုတ်တာလုပ်ထားမှာစိုးလို့”
“ တော်ကလည်း ရဲစစ်သလိုစစ်နေတယ်”
ကျနော့်ကို မျက်စောင်းထိုးပြီး မီးဖိုထဲဝင်သွားတယ်။ကျနော်လ်ည်းနောက်ကလိုက်ပြီး နောက်ကသိုင်းဖက်လိုက်တယ်။
“ မကြီးမြင့် သိပ်လှနေတယ်”
“ လူကို မြောက်အောင်မလုပ်နဲ့ မောင်ရယ်”
“ တကယ်ပြောတာ”
ညဖက်ရောက်တော့ ဒေါ်မြင့်ရီနဲ့ကျနော်လိုးကြတယ်။နေ့ဘက်လူရှင်းရင် အိမ်ပေါ်မှာတက်လိုးတယ်။လင်မယားလိုပဲ။အမေတို့အဖေတို့ရှေ့မှာအနေအထိုင်ဆင်ခြင်တော့ မရိပ်မိဘူး။တလလောက်သူ့အိမ်မပြန်ဘူး။အိမ်ပြန်ပြီးတစ်ပတ်လောက်ထိ သူ့ယောကျ်ားကိုမပေးဘူး။သူ့ယောကျ်ားအရက်မသောက်ဘဲ သူ့စိတ်တိုင်းကျနေတော့မှ ပေးသတဲ့။ကျနော့်ကိုတော့ နေ့ခင်းဘက်ပေးတယ်။မကြာဘူး။ကျနော့်ကိုပြောတယ်
“ ယောကျ်ား ကျမရာသီမလာတော့ဘူး ။ဗိုက်ကြီးပြီနဲ့တူတယ်ရှင်တာဝန်ယူရမယ်” တဲ့
“ အာ့ဆို ခိုးပြေးကြမယ်”
ဆိုတော့ ကျနော့်ကိုနမ်းတယ်။
“ နောက်တာပါ ဒီကလင်လေးလို ခလေးချောချောလေးလိုခြင်လို့ ဆေးမသောက်ဘဲနေတာတဲ့”
ဗိုက်ကြီးပြီး ကိုယ်ဝန်ရင့်လာတော့ အိမ်ကိုမလာတော့ဘူး။ ခလေးမွေးတာတောင် ကျနော်မသိရ။ သူ့အမေရှိရာ ရွာပြောင်းသွားတယ် တဲ့။ ကျနော်မိန်းမရပြီး ခလေး ၂ ယောက်လောက်ရတော့မှ ပြန်တွေ့တယ်။ဝပြီးတောင့်လာတာကလွဲလို့ အရင်အတိုင်းပဲ။ သူ့ယောကျ်ားသေသွားပြီတဲ့။အသားဖြူဖြူနဲ့ကျောင်းကပြန်လာတဲ့ ဆယ်နှစ်အရွယ်ခလေးကို မေးငေါ့ပြတယ်။
“ တော့် ဟာ” တဲ့။
ကျနော် ခလေးအတွက် ငွေထောက်ပံ့ပေးတယ်။ ကျနော် ခရီးသွားစရာနဲ့ကြုံတဲ့ အခိုက်မှာ ဒေါ်မြင့်ရီကို ချိန်းပြီးခေါ်သွားတယ်။ ဟိုတယ်မှာ ၁ ပတ်လောက်တည်းပြီး ဆော်ကြတယ်။ သူ့အိမ်မှာတော့ တစ်ပတ်မှတခါလောက်။ ဒီတခါတော့ ဗိုက်ကြီးလို့မဖြစ်တော့ ၂ ယောက်စလုံး ဆင်ခြင်ရတော့တယ်။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment