ဘယ်လိုပြောကြမလဲ အပိုင်း ( ၁ )
တပ်ကြပ်ကြီး ကညော့သည်။
အင်း ...ဘယ်လိုပြောရမလဲ ဆိုတော့ ခွိ...ဇာတ်လမ်းနာမည်ကိုက ဘယ်လိုပြောကြမလဲ တဲ့။လာပြန်ပြီဒီတခါလည်းပေါက်ကရတွေ၊ ဟဲဟဲ စိတ်ကူးတွေ့ရာ ပုံဖေါ်ကြည့်တာပေါ့။ကညော့သည်ဆိုတာတောင် စာလုံးပေါင်းက မှန်မမှန်တော့မသိဘူး၊ ပင်လယ်ထဲက ဂရမ်မာနာဇီတွေအားကိုးနဲ့ ဆော်လိုက်တာပဲ၊ မမှန်ရင်သူတို့ပြင်ပေးကြလိမ့်မယ်လို့၊ ဟဲဟဲ။
အမြည်းလေးပဲပေးခဲ့မယ် ဒီနေ့ပို့စ်ကိုတော့။ ဟို ဆင်ဖမ်းမယ်၊ ကျားဖမ်းမယ်နဲ့ ပင်လယ်ထဲမှာ ဘယ်ဟာရေးချင်လို့၊ ညာဟာရေးချင်လို့ဟာတွေ စောင့်နေလို့ကတော့ သားသမီးမြေးမြစ်တွေရတာတောင်ဖတ်ရကိန်းမမြင်တော့။
ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ၊ ချရေးလိုက်ရတော့တယ်ဗျာ။ ကိုယ့်ထက်ပိုမိုက်ကြီးကျတဲ့ ကိုပန်းရိုင်းကလွဲရင်၊ ကိုယ်နဲ့ရေးဘော်ရေးဘက်တွေတောင်ကိုယ့်လိုမမိုက်ကြတော့ဘူး၊ ဘုရားသွား၊ကျောင်းတက်၊ အလုပ်တွေများလုပ်နေကြပလားမသိဘူး၊ အလုပ်များတယ်ဆိုတဲ့ ယေဘုယျ အကြောင်းပြချက်နဲ့ပဲ ရှောင်ပြီး မရေးပဲနေနေကြတော့၊ ကျနော့်အဖို့လည်းဖတ်စရာက ရှားလာတယ်ဗျ။
အွန်လိုင်းက စာအုပ်တွေလည်း ကကြီးကနေ အကုန်သွားပြီ၊ ကြိုက်တဲ့ဟာတွေဆိုလည်း အခေါက်ပေါင်းတောင်မရေနိုင်တော့ဘူး၊ အခု တချို့တွေရေးနေကြတာကလည်း၊ ( လူသစ်တိုင်းကို မဆိုလိုပါ၊ အတော်ဖတ်ကောင်းသောလူသစ်တန်းများရှိပါသည်၊ )
ဟိုးအရင် စာအုပ်ခေတ်က စာအုပ်တွေစကန်လုပ်ထားတဲ့ ဟာတွေလောက်တောင် စိတ်ကို လှုပ်ရှားမှုမပေးဘူး၊ တတက်စားလည်းကြက်သွန်စော်ကတော့နံမှာပဲ၊ မထူးတော့ပါဘူး၊ ပေါက်ကရရေးလက်စနဲ့ ဆက်ပြီးပေါက်ကရရေးလိုက်ပါအုန်းမယ်လေလို့ တွေးပြီးသကာလ။
ဖိုးကြပ်။
ဘယ်လိုပြောကြမလဲ --- တပ်ကြပ်ကြီး ကညော့သည်။
....................................................................................................................
“ ဟေ့မိနိုင်….... ”
“ အိဖြူပြော ..ငါ့သားလေး အဆင်ပြေလား….. ”
“ အင်း အဲဒီကိစ္စကိုပဲပြောချင်လို့….
“ ဘာပြောမှာလဲ...ကွ…... ”
“ ဖုန်းထဲမှာ ပြောလို့ကောင်းပါ့မလားတောင်မသိပါဘူးကွာ.... ”
“ နင်ကလည်းဟာ နင်နဲ့ငါက မိုင် ၃၀၀ ကျော်ဝေးတာ ငါနင့်ဆီလာမယ်ဆိုရင်တောင် ဒီမှာငါက ခရီးသွားဖို့ပြင်ဆင်ရအုန်းမှာ..နင့်ကိစ္စကစောင့်နိုင်သလား….. ”
“ မပြောတတ်ဘူး၊ အရေးကတော့ တော့်တော့်ကိုကြီးနေပြီလို့ထင်တာပဲ….. ”
“ ပြောကွာကောင်မ ငါမစောင့်နိုင်တော့ဘူး၊ နင်မပြောရင် ငါအိပ်လို့ပျော်တော့မှာမဟုတ်ဘူး….. ”
“ အေးအဲဒါဆိုရင်လည်း ငါပြောမယ်..နင့်အနားမှာဘယ်သူရှိလဲ….. ”
“ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး ပြောတာပြော….. ”
“ သားလေး အောင်မျိုးနိုင်က နင် ကိုအောင်နိုင်နဲ့ရထားတာဟုတ်ရဲ့လား…... ”
ဒေါ်နိုင်နိုင်ကျော့နွယ် ဘက်က ခနရပ်သွားသည်၊ နောက်တော့ ဒေါသသံလိုလို၊ အသံတုန်တုန်ခါခါနဲ့ပြန်ပြောလာသည်။
“ အိဖြူ နင်ဘာစကားပြောတာလဲ၊ သားလေးက မောင်နဲ့မရလို့ဘယ်သူနဲ့ရ ရမှာလဲ နင်ဘာကြောင့်စွတ်စွတ်စွဲစွဲပြောနေရတာလဲ….. ”
“ နင်ငါ့ကို အမှန်အတိုင်းပြောမှ ဖြစ်မယ်ကောင်မ ရေ၊ အဲဒီကိစ္စက အရမ်းကို အရေးကြီးနေလို့..နင်အရင်မပြောချင်ရင်လည်းငါ အရင်ပြောပြမယ်.... ”
ဒေါ်နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်ဘက်က အသံတိတ်နေသဖြင့် ဒေါ်အိဖြူသဇင်က ဆက်ပြောလာသည်။
“ သမီးလေး အိအိ က ငါကိုမျိုးဆွေနဲ့ရတာမဟုတ်ဘူး…... ”
“ ဟင် နင်နင် အိဖြူ နင်ဘာတွေပြောနေတာလဲ၊ အိအိ က ကိုမျိုးဆွေနဲ့မရလို့ ဘယ်သူ…….... ”
ဒေါ်နိုင်နိုင်ကျော့နွယ် ပြောနေရင်းက အတွေးစတခုဝင်လာပြီး စကားသံရပ်သွားသည်။
“ အို….ဘုရားရေ နင်...နင်…….. ”
“ အေး...ဟုတ်တယ်..နင်ထင်တာ..အဲဒါကြောင့်ငါက နင့်ကို အမှန်အတိုင်းပြောစေချင်တာ…... ”
“ အိုး မိုင် ဂေါ့……….... ”
နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်နဲ့ အိဖြူသဇင် တို့က ကြီးပြင်းခဲ့ရတာ တယောက်တမြို့စီ၊ အိဖြူသဇင်က ဗမာပြည်အလယ်ပိုင်းက၊ နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်က ဗမာပြည်တောင်ပိုင်းက။ နောက်တော့ မာလာဆောင်မှာလာဆုံကြသည်၊ နှစ်ယောက်စလုံးက အခုမှ မိဘဆွေမျိုးတွေရဲ့ မျက်စေ့အောက်က လွတ်လာကာစ၊ ဆယ်ကျော်သက်မလေးများပီပီ အတော်ပင် လွတ်လပ်ပျော်ပါးခဲ့ကြလေသည်။
နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း ရုပ်ရည်ကလေးများမှာ အသင့်အတင့် ရှိကြသည်၊ သို့သော်လည်း မေဂျာကွင်းတွေ ဘာညာကွင်းတွေ ဆိုသည့် အဆင့်မှာတော့ မရှိကြ၊ နိုင်နိုင်က ပိန်ပြီးအရပ်ရှည်သဖြင့် ဘီဖလက်ဂျီဖလက်လို့ အနောက်ခံရသည်။
နိုင်နိုင်က အသားလတ်သည်၊ ညိုသည်လို့ ပြောလို့မရရုံကလေး၊ အိဖြူက အသားဖြူဝင်းနေသည်၊ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း၊ နူတ်ခမ်းလုံးလုံး၊ နိုင်နိုင် နှင့်ယှဉ်ရပ်လိုက်လျှင် အနည်းငယ်သာနိမ့်သော်လည်း၊ သူက နည်းနည်းလေးဝသလိုရှိသည်၊ ခြေသလုံးလေးက တုတ်တုတ်လေး မို့၊ ပစ်တိုင်းထောင်လို့ အခေါ်ခံရသည်။
နောက်ပြီးတော့ သူတို့ဇာတိမြို့တွေမှာ နယ်မှာတော့ မြို့ကြီးတွေဖြစ်သော်လည်း ရန်ကုန်ရောက်တော့သူတို့ကို နယ်မှလာသည်ဟုအပြောခံရ၏၊ ပထမတော့ သူတို့က မခံချင်၊ သို့သော်လည်း မိန်းခလေးတွေပီပီ နည်းနည်းကြာလာတော့ သဘောပေါက်လာသည်။
အပြင်အဆင် အနေအထိုင် က မတူကွာခြားသည်ကို သတိထားမိကြသည်၊ နောက်တော့ သူတို့လည်းပြင်တတ်ဆင်တတ်လာသည်၊ နဂိုရှိက နကိုင်းထွက်ဆိုသလို၊ သူတို့ အခြေခံရုပ်ကလေးတွေကရှိတော့ ကြည့်လို့ကောင်းလာကြသည်။
တက္ကသိုလ်ကျောင်းဆိုတာ၊ အထူးသဖြင့် သူတို့တက်နေတဲ့ စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်က မိန်းမလှကျွန်းဆိုပြီး နာမည်ကြီးလှသဖြင့်၊ အာအိုင်တီ၊ အမ်စီ က ကိုကိုတွေက လာလာရှိတ်ကြသည်၊ တော်ရုံတန်ရုံ ရုပ်ရည်မျိုးနှင့်မိန်းခလေးတွေတောင် လိုက်တဲ့သူရှိသည်ဆိုတော့၊ သူတို့မှာလည်း မရှားပေ။
သို့သော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်က အခုမှ လှောင်အိမ်ကထွက်တဲ့ ငှက်တွေလိုဖြစ်နေတော့ ဆော့လို့ကောင်းတုန်း၊ ပျော်လို့ကောင်းတုန်း၊ ဘဲအတည်တကျထားဖို့ စိတ်မဝင်စားကြသေး၊အဲလိုနဲ့ တနှစ်၊ နှစ်နှစ်ကြာပြီးတော့၊ မှအသားကျလာပြီး စိတ်တွေစကစားကြတော့သည်။
ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း ဂရုတစိုက် ပြုပြင်၊လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ရမှန်းသိလာရတော့သည်၊ သူတို့ကလည်း စပြောင်းလဲတော့၊ သူတို့ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း ပြောင်းလဲလာရတော့သည်ပေါ့။အိဖြူသဇင်ရော နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်ရောက မိဘတွေက အထိုက်အလျှောက်တတ်နိုင်ကြသည်၊ မြို့ပေါ်မှာ အချမ်းသာဆုံးမဟုတ်သော်လည်း အဆင့်တခုအနေဖြင့်ရှိကြသည်၊ နှစ်ဦးစလုံးက တဦးတည်းသော သမီးတွေဖြစ်ကြသည်၊ မွေးချင်းမရှိကြ။
သို့သော်လည်း နိုင်နိုင်ကျော့နွယ် ၏အဖေက အဖေအရင်းမဟုတ်၊ သူ့ငယ်စဉ်ကထည်းက သူ့အဖေက ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီး၊ သူ့အမေက တပင်လဲသော်တပင်ထူ ကျင့်သုံးခဲ့ သဖြင့်နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်သိတတ်သည့်အချိန်မှာသူ့မေမေ ဒေါ်ကျော့နွယ် မှာ ဦးချစ်ဆွေ နှင့်ယူထားပြီးဖြစ်လေသည်။
ဦးချစ်ဆွေနှင့်ဒေါ်ကျော့နွယ်မှာ သားသမီးမထွန်းကားကြရှာပေ၊ ဦးချစ်ဆွေမှာ နိုင်နိုင့်ကို သမီးအရင်းလေး လို့ပင်သဘောထားရှာသည်။နိုင်နိုင်နှင့် အိဖြူမှာ ဒုတိယနှစ်လောက်ရောက်မှာ လိင်ကိစ္စတွေ စိတ်ဝင်စားလာကြသည်၊ သူတို့ အပျိုပန်းပွင့်ပြီး အပျိုဖြစ်ခဲ့သည်မှာ အထက်တန်းကျောင်းသူဘဝထဲက ဖြစ်သည်၊ သို့သော်လည်း သူတို့ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ မနေခဲ့၊ ကျောင်းစာလုပ်မယ် ဆော့မယ် သာစိတ်ထဲရှိကြသည်။
ရုပ်ရည်များကလည်း ငယ်ငယ်တုန်းက ဖြစ်သလိုနေ ပေပေတေတေ နေခဲ့ကြသူတွေမို့ သူတို့ကို အနှောက်အယှက်ပေးချင်သည့် ယောက်ျားလေးများ ကလည်း မရှိခဲ့။ အခုကျတော့မှ ကျောင်းသူချင်း ဟိုသတင်းဒီအတင်း၊ အညီအဟောက်လေးတွေ ပြောကြဆိုကြရင်း၊ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တွေပေါ် စိတ်ဝင်စားမှုဖြစ်လာခဲ့ရသည်။
နောက်တခါ မိန်းခလေးဆောင် အတွင်း ခပ်ဟော့ဟော့ အမကြီးတွေ ဖွက်ယူလာသော၊ အပြာစာအုပ်တွေကို ဖတ်မိကြည့်မိကြသည်၊ နိုင်ငံခြားက ရောင်စုံစာအုပ်တွေ၊ ယောက်ျားမိန်းမ စပ်ယှက်သည့်ပုံတွေ ကိုတွေ့တော့ အသည်းတွေယား ကြသည်၊ ဟိုနေရာက ပါတမျိုးဖြစ်လာကြသည်။နောက်တခုက သူတို့နှစ်ယောက်တူသည့်အချက်မှာ နှစ်ယောက်စလုံးက စာဖတ်ဝါသနာပါသည်၊ ပထမဆုံး အောစာအုပ်ဖတ်ရစဉ်က နှစ်ယောက်စလုံး အဲဒီဇာတ်လမ်းကို စဉ်းစားရင်း အိပ်လို့ပင်မပျော်ခဲ့။
ပထမဆုံးစာအုပ်မို့ထင်ပါသည်၊ နောက်ကာလအတော်ကြာ သွားတော့လည်း ဘာဇာတ်လမ်းမှန်းတောင်မမှတ်မိကြတော့ပါ။နိုင်နိုင်နှင့် အိဖြူ တို့နှစ်ယောက်က အဆောင်မှာ တခန်းထဲကျရာကနေခင်သွားပြီး နောက် အမြဲတတွဲတွဲ နေခဲ့ကြရာ၊ သူတို့ နှစ်ယောက်တယောက်နှင့်တယောက်၊ သူ့အကြောင်းကိုယ်မသိတာ မရှိဟုပြောရပေမည်၊ ထို့ကြောင့်လည်း ပထမဆုံး ဘဲတဗွေ အိဖြူသဇင်ကို လာရှိတ်တော့ နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်က ချက်ခြင်းသိလိုက်သည်။
ပထမဆုံးဘဲလို့ ပြောရတာက သူတို့ ဂရုစိုက်မိသည့်၊ စကားလုပ်ပြောလောက်သည့် ဘဲကိုပြောတာဖြစ်ပါသည်၊ ဘာမှန်းမသိညာမှန်းမသိ လာရှိတ်လိုက်၊ ပျောက်သွားလိုက် ဘဲတွေလည်းရှိပါသည်။
ဒါပေမဲ့ ဒီတယောက်က ရုပ်က ချောသည်၊ အရက်မြင့်မြင့်၊ ဆံပင်က ပုခုံးလောက်ရှည်သည်၊ အိဖြူနဲ့ ဆံပင်အရှည်အတူတူလောက်ပင်ဖြစ်မည်၊ အဲဒီအချိန်က ဆံပင်ရှည်က ခေတ်စားတုန်း၊ အိဖြူကလည်း စိတ်ဝင်စားပုံရသည်၊ အဆောင်ပြန်ရောက်တော့ သူတို့ အဲဒီကောင်လေးအကြောင်းပြောဖြစ်ကြသည်။
အဲဒီကောင်လေးက သူ့အချိန်သတ်သတ်မှတ်မှတ်ရှိသည်၊ တချို့ကောင်တွေလို တနေ့လုံးမရှိ၊ တနေ့လုံးတကောက်ကောက် မလိုက်၊ နောက်ပြီး ကျောင်းထဲ အီကိုတင်မက ဝိဇ္ဇာသိပ္ပံ အဆောင်တွေ ရောအနှံ့လျှောက်သွားပေမဲ့ မဆုံမိ။နောက်တော့ ကိုအောင်ရင့်လ္ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်တာတွေ့မိသည်၊ အိဖြူကိုတွေ့ရင် သူ့မျက်လုံးတွေက ဘယ်မှ မရွေ့တော့ အိဖြူကိုပဲ လိုက်ကြည့်နေသည်၊ အိဖြူရဲ့ ဖြူဝင်းနေတဲ့ မျက်နှာလေး တခါတရံ နီရဲတက်လာတတ်သည်။
နောက်တော့ အိဖြူကို စကားလိုက်ပြောသည်၊ နိုင်နိုင်တယောက် အိဖြူဘေးမှနေ၍ဘာပြောရမလဲမသိ၊ အိဖြူကလည်း ခေါင်းကို အတင်းငုံပြီး အမြန်လျှောက်သည်၊ နိုင်နိုင်လည်း မပြောတတ်ပြောတတ်နိုင့် ရှင်လိုက်မနှောက်ယှက်ပါနဲ့လို့ အသံတုန်တုန်နဲ့ပြော ပေးသည်၊ နောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် အဆောင်ကို သုတ်ခြေတင်လစ်ပြီး၊ အဆောင်ရောက်တော့ တဟားဟား ရီမောမိကြသည်။
ကောင်လေးပြောတာ ကြားမိသလောက်ကတော့ မိတ်ဆက်တဲ့သဘော၊ သူ့နာမည်က ညီညီဆိုလား၊ အာအိုင်တီ မှာတက်နေတာတဲ့၊ အိဖြူကို စိတ်ဝင်စားတယ်ဆိုလား၊ အနည်းဆုံးသူငယ်ချင်းဖြစ်ပါရစေဆိုလား၊ အကြမ်းဖျဉ်းက တော့ အဲဒါတွေပေါ့၊ အိဖြူက
“ မိနိုင်ရယ် ငါဖြင့်ရှက်လိုက်တာအေ..လူတွေက ဝိုင်းကြည့်နေကြတယ်ဟဲ….. ”
“ အေးလေ ဆီချက်ဆိုင်က ဒေါ်ချိုကြီးကတောင် ရီနေတယ်ထင်တယ် ငါတို့ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး..ခစ်ခစ်.... ”
“ နင် ကလိုက်မနှောက်ယှက်ပါနဲ့ဆိုတော့ သူများရှက်သွားလားမသိဘူးနော်၊ နည်းနည်းတော့ ရပ်သွားတယ်.... ”
“ အေးလေ ငါလည်းဘာပြောရမှန်းမသိလို့နင့်ကိုယ်စားဝင်ပြောပေးတာ..နင်ကကြိုက်လို့လား..အဲဒါဆိုလဲမပြောတော့ဘူး.... ”
“ ကြိုက်တယ်ရယ်လည်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊သူ့ကြည့်ရတာ သနားစရာလိုပဲနော်….... ”
အဲလိုနဲ့ နောက်တခါနောက်တခါ ဖြည်းဖြည်းချင်း ရဲလာကြတယ်၊ အိဖြူကလည်း စိတ်က ဘာလိုလိုလေးမို့ နောက်တော့ သူတို့ သူငယ်ချင်းလိုဖြစ်သွားကြတယ်၊ ညီညီ သူတို့ ကျောင်းကိုလာရင် သူတို့ အတန်းတခုပြီးအောင်စောင့်၊ ပြီးရင် ကင်တင်း မှာ တခုခု သွားစားကြတယ်။
ပြီးတော့ ဟိုအကြောင်းဒီအကြောင်းတွေ ပြောကြတယ်၊ ညီညီက မန္တလေးက ဖြစ်ပြီး သူလည်း အဆောင်နေကြောင်းသိလာရတယ်၊ သူက စတုတ္ထနှစ်ရောက်နေပြီဆိုတော့ အတန်းအားဖြင့် နှစ်တန်း အသက်ကလည်း နှစ်နှစ်လောက်ကြီးသည်၊ မြိုပြအင်ဂျင်နီယာ ဘာသာယူထားကြောင်းလည်းသိရသည်။
“ ဟေ့အိဖြူ နင်တို့က ကြိုက်နေကြပြီလားဟ၊ နင်က အဖြေပေးပြီးပလား.... ”
“ သူကတော့ အဖြေတောင်းတယ်၊ ငါက သူငယ်ချင်းအဖြစ်နဲ့နေပါရစေအုန်းလို့ပဲပြောထားတယ်ဟ.... ”
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ညီညီက အဆောင်မှာလာပြီး စကားပြောရင်တော့ နိုင်နိုင်ဆင်းမလိုက်တော့၊ အိဖြူတယောက်ထဲသာ ဆင်းပြီးစကားပြောတော့သည်။အဲလိုနဲ့ စာမေးပွဲတွေ စစ် ကျောင်းတွေပိတ်၊ပြီး သူငယ်ချင်းတွေ နွေရာသီခန ခွဲခွာခဲ့ကြရပြန်ပါသည်၊
…………………………………………………………………..
ဒီတခေါက် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ နိုင်နိုင်တယောက်ပျင်းနေသည်၊ ဘာမှန်းတော့မသိ၊ သူ့မြို့သူ ကြည့်ရတာ ခြောက်ကပ်နေသလိုပဲ၊ ဘယ်မှလဲသွားချင်စိတ်မရှိ၊ ဘာမှ ကိုလုပ်ချင်စိတ်မရှိ၊ စာအုပ်အငှားဆိုင်သွားပြီး စာအုပ်သုံးလေးအုပ်ယူလာကာ အိမ်မှာပဲဖတ်နေလိုက်မိသည်။
ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းသွားတက်တာ နှစ်နှစ်အတွင်း ကျောင်းပိတ်ရက်တွေ ( တခါတလေမပိတ်လည်းပဲ ) သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဟိုသွားဒီသွား၊ ရန်ကုန်လိုမြို့ကြီးမှာ နေခဲ့တော့ အခုသူ့မြို့လေး ပြန်ရောက်လာတော့ လုပ်စရာမရှိတော့သလိုဖြစ်နေသည်။
နောက်တချက်က အိဖြူတယောက် ရီးစားလိုလို ဘာလိုလို လေး အဖေါ်ရသွားတာလည်းပါသည်၊ သူ့မှာတော့မရှိ၊ သူ့ကို လာရှိတ်သည့်ကောင်တွေထဲမှာလည်း ခုထိသူ စိတ်လည်လောက်စရာလည်း တကောင်မှ မပါ၊ တွေးရင်းတောင် စိတ်ဓါတ်နည်းနည်းကျချင်မိသည်။
နောက်တခါ၊ အဆောင်မှာ လျို့ဝှက် လက်သိပ်ထိုး ဖတ်ရသော အောစာအုပ်တွေကလည်း သူ့ လိင်စိတ်ကို နိုးဆွပေးနေသလိုပဲ၊ ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်အယားဖြေလေးပွတ်ပေးတတ်သည့်အကျင့်လည်းရနေပြီ၊ ဆိုတော့ အခုလို လုပ်စရာဘာမှ မယ်မယ်ရရ မရှိသည့်အချိန်အတွင်းမှာ လိင်ကိစ္စကပဲ သူ့အပေါ်မှာ ကြီးစိုးလွန်းနေသည်။
သူတို့အိမ်က ပျဉ်ထောင်နှစ်ထပ်အိမ်ဖြစ်ပြီး အောက်ထပ်မှာ ဧည့်ခန်း၊ မီးဖို၊ ရေချိုးခန်းသာရှိပြီးအပေါ်ထပ်မှာ အခန်းနှစ်ခန်းဆက်ရက်ဖြစ်သည်။သူ့မိဘ အခန်းနှင့်သူ့အခန်း၊ အရှေ့မှာတော့ ဘုရားခန်းခေါ်မလားဧည့်ခန်းခေါ်မလား အခန်လွတ်ဖြစ်သည်၊ ဘုရားစင်ရှိသည်၊ နှစ်ယောက်ထိုင်သစ်သားကုလားထိုင်လေးရှိသည်။
သူ့မိဘတွေဆီလာသော ဧည့်သည်တွေနဲ့သူ စကားဝိုင်းထဲမဝင်ချင်လျှင် ထိုအပေါ်ထပ်ဧည့်ခန်းမှာလာထိုင်ပြီးစာဖတ်၊ ရေဒီယိုနားထောင်လေ့ရှိသည်။နေ့လည်နေ့ခင်း စာအုပ်ဖတ်ရင်း ပျင်းလာသောအခါ အိပ်ပျော်သွားတတ်သဖြင့် နောက်ပိုင်းညဘက်သူ အိပ်မပျော်တော့၊ အိပ်ယာပေါ်မှာလူးလိမ့်ရင်း တညသူ့မိဘအခန်းက အသံတိုးတိုးလေး တခုကြားလိုက်ရ၏၊ သူဖတ်ထားမိသော အပြာစာအုပ်ထဲက ဇာတ်လမ်းတွေကို သတိရမိပြီး ရင်တွေတုံလာ၏။
သူ၏ စူးစမ်းလိုစိတ်က အတင်းကို ထကြွလာ၏၊ နောက်ဆုံးတော့ သူ့အိပ်ယာနှင့်ကပ်ရက်နံရံတွေကို ကြည့်လိုက်တော့ အပေါက်သုံးလေးနေရာတွေ့ရ၏။သူ့အခန်းက မီးပိတ်ထားတော့ တဘက်ခန်းက မီးမှိန်မှန်ထွန်းထားတာတောင် သူ့အခန်းထဲကို အဲဒီအပေါက်တွေက အလင်းရောင်ဝင်လာတာတွေ့ရ၏၊ သူ့မျက်စိနဲ့နီးစပ်ရာ တနေရာက အပေါက်ရှိရာကို သူ့ကိုယ်လေးမှောက်ပြီး တရွေ့ရွေ့တိုးသွားပြီးကြည့်လိုက်မိတော့သည်။
သူ့မိဘတွေကုတင်က သူအခန်းနံရံနဲ့မကပ်၊ အိမ်ရှေ့ခန်းနံရံဘက်မှာ၊ တကယ်တော့ သူ့ဆီအလင်းရောင်ဝင်နေတာက သူ့မိဘအခန်းကမီးရောင်မဟုတ်၊ သူ့မိဘအခန်းက ဖွင့်ထားသည့်ပြူတင်းပေါက် ကနေဝင်လာသည့်လရောင်၊ လရောင်ကလည်း လပြည့်နေ့ညမို့လားမသိနေ့ခင်းအလင်းရောင်အတိုင်းကိုထိန်လင်းနေသည်။
ဒါပေမဲ့ သူသေခြာမြင်ရသလားဆိုတော့ လည်း သေခြာမြင်ရတာမဟုတ်၊ သူတို့ နယ်မှာက ခြင်ထောင်တွေနဲ့အိပ်ကြသည်၊အခုခေတ်စားစပြုနေသောယိုးဒယားခြင်ထောင်တွေက အလွန်ကိုပါးသည်၊အထဲကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်၊ သို့သော်လည်း လရောင်နဲ့ဆိုတော့ လည်း ပြက်ပြက်ကွင်းကွင်း မမြင်ရ။
ဒါပေမဲ့ လှုပ်ရှားနေတာကိုတော့တွေ့နေရသည်၊ သူ့မေမေ ဒေါ်ကျော့နွယ် နှင့် ပထွေး ဦးချစ်ဆွေတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အပေါ်ပိုင်းမှာအဝတ်တွေရှိနေပြီးအောက်ပိုင်းမှာတော့ ထမိန်လုံချည်တွေမရှိကြ၊ ပေါင်လုံးတွေကို မြင်နေရသည်။
ဒေါ်ကျော့နွယ်က ဒူးထောင်ပေါင်ကားပက်လက် အနေအထားဖြစ်ပြီး ဦးချစ်ဆွေက ဒေါ်ကျော့နွယ် ရဲ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ မှောက်ရက်၊ သူ့ဖင်ကြီးကို နှိမ့်လိုက်ချလိုက်နှင့်၊ တွေ့နေရသည်၊ အဲဒီလောက်မြင်ရတာတောင် နိုင်နိုင် အသည်းယားလှပြီ၊ ခနနေတော့ ဦးချစ်ဆွေ ဒေါ်ကျော့နွယ်ပေါ်မှောက်ရက်ထပ်ကျသွားသည်။
သူတို့နှစ်ယောက် တယောက်နဲ့တယောက် ဖက်ပြီးငြိမ်သွားကြသည်။ နိုင်နိုင်လည်း ကိုယ့် စောက်ဖုတ်လေးကို လက်နှင့်အသာဖိပွတ်ရင်း က သူစိတ်ထဲ အမှတ်ရသည့် ဘဲတွေကို လျှောက်စဉ်းစားနေမိသည်၊ တယောက်ယောက် သူ့ကို လုပ်နေရင် ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ပွတ်နေသည်။
မယ်မယ်ရရ ဘယ်သူ့ကို သူ့အတွေးထဲထည့်ရမှန်းမသိ၊ သူကြိုက်သည့် ရုပ်ရှင်မင်းသားတယောက်ယောက်ကို တွေးသည်၊ နောက်သူ့အဖုတ်လေးကို ပွတ်သည်၊ စိတ်မကျေနပ်နိုင်သေး၊ မင်းသားတွေလည်းကုန်ပြီ၊ သူပွတ်ပေးနေရတဲ့ အရှိန်ကတက်လာပြီ။
နောက် အိဖြူ နဲ့ဘာလိုလိုဖြစ်နေတဲ့ ညီညီ ကိုတောင်ထည့်တွေးလိုက်သေးသည်၊ ဟီး အိဖြူသာသိရင်တော့ သူငယ်ချင်းအဖြစ်က ရပ်စဲသွားမလားမသိ၊ အဲလိုတွေးရင်း ဦးချစ်ဆွေကြီး အတွေးထဲဝင်လာသည်၊ အောစာအုပ်တွေထဲမှာတော့ ပထွေးနဲ့ဖြစ်တာတွေက အများကြီးပဲလေ။
အမေသာသိလို့က အိမ်ကခေါင်းနဲ့ဆင်းရမလား၊ ဒါပေမဲ့ ဦးချစ်ဆွေကြီးကို တွေးရတာက ပိုပီပြင်သလိုပဲ၊ အခုနလေးကမှ တွေ့လိုက်ရတဲ့ ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ကြွက်သားအမြှောင်းလိုက်ထနေတဲ့ပေါင်လုံးကြီး၊ နောက်ဖင်ပြောင်ပြောင် ကြီးတွေက သူ့အတွေးထဲမှာလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ရှိသေးတာကိုး၊
“ အမေ့….... ”
ယောင်ပြီး ပါးစပ်က ထွက်သွားတော့မလို့၊ သူ့တကိုယ်လုံးကျင်တက်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုံသွားတယ်၊ ပေါင်တန်လေးတွေလည်း တောင့်တင်းပြီး အကြောတွေအကုန်လုံး သူ့အလိုလို ခြေမလေးပါကုတ်တက်ပြီး၊ အရသာအထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားတယ်။
…………………………………………..
နောက်ရက်တွေကျတော့ ချောင်းတဲ့ အကျင့်စပြီးရသွားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သိပ်တော့လည်း အဆင်မပြေပါဘူး၊ ဘာလို့လည်းဆိုတော့၊ သူတို့က နေ့တိုင်းလည်း မလုပ်ဘူး၊ လုပ်တိုင်းကလည်း အလင်းရောင်က အဆင်ပြေချင်မှ ပြေတာ၊ အလင်းရောင်သူတို့အခန်းမှာ မရှိနေဘူးဆိုရင် အသံလောက်ပဲကြားနေရတာ။
အသံဆိုတာကလည်း အသက်ရူသံပြင်းပြင်း နဲ့ တခါတလေတဖတ်ဖတ်သံ၊ တကျွိကျွိသံ အဲလောက်ပဲ၊ နိုင်နိုင့်အတွက်ကတော့ အဲလောက်ကြားရရင်ကို ကိုယ့်စိတ်မှန်းနဲ့ပွတ်နေမိတော့တာပါပဲ။တနေ့ညမှာတော့ နိုင်နိုင် အတွက် ဧရာမ ထူးခြားချက်လို့ဆိုရပါမယ်၊ သူ့ပထွေးနဲ့ ဒေါ်ကျော့နွယ်တို့ ဒီနေ့ ည ဇာတ်လမ်းစနေကြပြီထင်ပါတယ်ခြင်ထောင်လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ်နဲ့ အလင်းရောင်ကလည်း ကောင်းတော့ ထမိန် လုံချည်ကျွတ်သွားကြတာကို မြင်နေရပါပြီ။
နိူင်နိူင်တယောက်လည်း ချောင်းကြည့်ပေါက်ထဲ မျက်လုံးကြီးဝင်သွားလောက်အောင်ပဲချောင်းနေပါတယ်၊ ဒေါ်ကျော့နွယ်တယောက် ဘာပြောနေမှန်းမသိ၊ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ပြောနေသံကြားရပါတယ်၊ အဲဒီမှာ ဦးချစ်ဆွေက ခြင်ထောင်မ ပြီးအပြင်ထွက်လာပါတယ်။
ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ လိင်တန်ကြီးကို တွေ့လိုက်ရတော့ နိုင်နိုင်တယောက် အသက်ရူကို မှားသွားရပါတယ်၊ သူ တကယ့်ယောက်ျားကြီးတယောက်ရဲ့ လိင်တန်ကို အပြင်မှာ ပထမဦးဆုံးအကြိမ်တွေ့ဖူးရခြင်းမို့ပါပဲ၊ ဦးချစ်ဆွေက အခန်းတံခါးဟ နေတာကို ထလာပြီးပိတ်လိုက်တာပါ။
လုပ်ငန်းစမလို့ပြင်နေတုန်းတန်းလန်းက ထလာတာမို့ သူ့ကောင်ကြီးက အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်ပြီးနေပါတယ်၊ ပြီးတော့ ခြင်ထောင်ထဲ ပြန်ဝင်သွားပြီး ထုံးစံအတိုင်း တဖတ်ဖတ်ဇာတ်လမ်း စပါတော့တယ်၊ ဒီတခါတော့ နိုင်နိုင့်စိတ်ကူးတွေကလည်း ပိုပီပြင်လာခဲ့ပါတယ်။
သူ့ပထွေးရဲ့ လိင်တန်ကြီးက သူ့မျက်စေ့ထဲက မထွက်တော့ပါဘူး၊ သူ့ အဖုတ်လေးကိုလည်း အားရပါးရပွတ်နေမိပြီး အဲဒီအချောင်းကြီးသာ ဝင်လာခဲ့ရင် ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ သူ့လက်ကလေးတချောင်းကို ထိုးထည့်ကြည့်မိပါသေးတယ်။ဒီတခါတော့ သူချောင်းနေတဲ့သူတွေ အလုပ်မပြီးသေးခင်မှာပဲ နိုင်နိုင်တယောက် အကြောလေးတွေ တောင့်လို့တင်းလို့ တကိုယ်လုံးတုံခါလို့ ပြီးသွားရပါတော့တယ်။
……………………………………………………..
နောက်နေ့ မနက်ကျတော့ ဦးချစ်ဆွေကို သူမျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲဘူးဖြစ်နေပါတယ်၊ ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ကြောက်စရာကောင်းလှတဲ့ လိင်ချောင်းကြီးကို သူ့အာရုံက ဘယ်လိုမှ ဖျောက်လို့မရဘူးဖြစ်နေပါတယ်၊ ဦးချစ်ဆွေကတော့ သူ့အပေါ်မှာ ဘယ်လိုမှ မနေပါ။ငယ်ငယ်လေးကထဲက သမီးအရင်းလို သဘောထားလာခဲ့လို့ နိုင်နိုင် အခုလို သူ့အပေါ်မှာ ရှက်သလိုဘာလိုဖြစ်နေတာကို လည်း အပျိုအရွယ်လေး ဖြစ်လာလို့လို့ပဲ တွေးပါသည်၊၊
သူကိုယ်တိုင်လည်း အများက ပထွေးဆိုတာသိနေတာမို့ နိုင်နိုင်သူ့ကို ကပ်သလောက်ပဲနေပါတယ်၊ နဂိုထဲက အနေအထိုင်ဆင်ခြင်တတ်သူမို့ စိတ်ထဲက ဘယ်လိုမှ မပြောင်းလဲပါ။ ဒေါ်ကျော့နွယ်ကလည်း ဦးချစ်ဆွေ၏ စိတ်ရင်းကို သိသူမို့ ပထွေး ပေမဲ့ သမီးကို စိတ်မချစရာမရှိ၊ ဟုဆိုကာ ဘယ်လိုမှပင် မသင်္ကာတဲ့မျက်လုံးနဲ့ပင်မကြည့်မိ။
ပြောင်းလဲလာတာကတော့ နိုင်နိုင်၊ သူက မျက်လုံးဖြင့်မြင်ပြီးတော့ အထိအတွေ့ အာရုံလေးခံစားချင်လာသည်၊ ဟိုလိုဒီလိုမျိုးမဟုတ်၊ အဆုံးစွန်ထိလဲ မဟုတ်၊ အဲဒီလိင်ချောင်းကြီးကို ထိကြည့်ရရင်ဘယ်လိုနေမလဲဆိုတာ၊ အဲဒီထက်ပိုပြီးတော့ သူက မစဉ်းစား၊ နောက်ပြီးတော့ အဲလိုစိတ်တွေကဲ ထနေလို့လားမသိ။သူ့ရင်သားတွေက နည်းနည်းပိုစူထွက်လာသလိုပဲလို့ထင်မိသည်၊ သူ့အခန်းထဲက မှန်မှာ ခနခန သူ့ရင်နှစ်မွှာကို လှန်ပြီးကြည့်မိသည်၊ ဘာထူးခြားလာသလဲလို့ပေါ့။ ခက်တာက သူ့မှာ အိဖြူလိုမျိုး အတွင်းကျကျ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း စကားပြောရမည့် သူငယ်ချင်း က သူ့မြို့လေးမှာ မရှိ။
ဦးချစ်ဆွေ ကလည်းရုပ်ရည်ခန့်ညားပြီး အသက်ကလည်း လေးဆယ်ကျော်သာ ရှိသေးသည်၊ ကိုယ်ကာယတောင့်တင်းသည်၊ ဒေါ်ကျော့နွယ်ထက်လည်း အသက်နှစ်နှစ်လောက်ငယ်သည်၊ သူက အနေရိုးသည်၊ ဒေါ်ကျော့နွယ်တောင်မှ မမက စလို့ပါရသည်ဆိုတဲ့ပုံမျိုး၊ ခလေးတယောက်အမေ မကျော့နွယ်၏ မာယာစက်ကွင်းမှာကျခဲ့ရသူ၊ သဘောကလည်းအရမ်းကောင်းသည်။
အဲတော့ နိုင်နိုင် တယောက်အနေနဲ့လည်း ကလေးလိုလို ဘာမှ မသိသလိုလို ပုံဖမ်းကာ ဦးချစ်ဆွေကို ကပ်သည်၊ လိုအပ်တာထက်ပိုပြီး ကပ်သည်၊ ဦးချစ်ဆွေက တော့ သူ့ကို ငယ်ငယ်လေးကထဲက ချစ်ရသူမို့ သူ့အနား နိုင်နိုင်ကပ်တော့ ဝမ်းသာတာပဲရှိသည်။
စိတ်က ထွေထွေထူးထူး မတွေးမိ၊ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်ကျော့နွယ် မျက်ကွယ်မျိုးမှာ တခါတလေ တအားကပ်တာမျိုးကျတော့ သွေးမတော်သားမတော် မိန်းခလေး ရဲ့ အထိ၊ အငွေ့ ဓါတ်က ယောက်ျားသားတွေရဲ့ အာရုံကြောကို နိုးကြွလာစေသည်။သူ ဦးချစ်ဆွေနှင့်ထွေးလားလုံးလား နေရင်းက တခါတလေ ဦးချစ်ဆွေ ပုဆိုးအောက်က ထိုးထောင်ထလာတာကို မသိမသာဖုံးတတ်တာ သတိထားမိလာသောအခါသူပျော်မိသည်၊ အဲလိုနေ့မျိုး ညဘက်ဆိုရင် သူ့မိဘအခန်း က ပွဲကို သူမြင်ရလေသည်။
တနေ့မှာတော့ သူအဲလိုဆွပေးလိုက်လို့ ဦးချစ်ဆွေက ဒေါ်ကျော့နွယ် နှင့်ထုံးစံအတိုင်း စခန်းသွားမလို့ကြံသော်လည်း ထိုနေ့က ဘာကြောင့်မှန်းမသိဒေါ်ကျော့နွယ်က လက်မခံ။ဦးချစ်ဆွေတယောက် ခြင်ထောင်ပြင်ထွက်၊ ကုတင်စောင်းမှာထိုင်ရင်း ငါးဦးကော်မတီနှင့် နှစ်ပါးသွားရတော့သည်၊ အဲဒါကို အထူးတန်းက ကြည့်ပြီး ခြေမတွေကွေးသွားသည်အထိကောင်းခဲ့ရတာက နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်ပဲပေါ့။
…………………………………………………
အဲဒီလိုနဲ့ ကျောင်းတွေပြန်ဖွင့်လို့ ရန်ကုန်ပြန်လာခဲ့ကြတော့၊ စိတ်ဓါတ်အပြောင်းအလဲနှင့်နိုင်နိုင်တယောက် ရန်ကုန်မြေကို ရောက်ခဲ့ရပြန်ပါသည်၊ ဒီနှစ်မှာတော့ သူလက်သင့်ခံနိုင်သည့် ကောင်လေးတွေ အရည်အတွက်က ပိုများလာခဲ့သလိုရှိ၏။ အိဖြူကလည်း ညီညီကို အဖြေပေးလိုက်ပြီဟု ဆိုသည်။
နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်အတွင်း ညီညီက သူတို့မြို့ကို သုံးခေါက်ရောက်ခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးအခေါက်မှာပင် အဖြေပေးလိုက်သည်ဟုဆိုသည်၊ နိုင်နိုင်တယောက်အထီးကျန်သလိုလဲခံစားနေရသည်၊ သူ ဦးချစ်ဆွေ ပစ္စည်းကို မြင်ခဲ့ရတာကိုတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပြ၊ သူ့ရင်ထဲမှာ လည်းဟာတာတာလိုဖြစ်နေသည်။
အဲလိုနှင့် ကိုဘိုမောင် ကိုအထာပေးလိုက်မိတော့သည်၊ ကိုဘိုမောင်ဆိုတာက သူ့အဆောင်ဖေါ် မေခလာ၏ အကိုဖြစ်လေသည်၊ မနှစ်က ကထဲက မေခလာက အတင်းမိတ်ဆက်ပေး၍သိနေခဲ့ရသည်၊ စက်မှုတက္ကသိုလ် ပဉ္စမနှစ်က အီလက်ထရစ်ကယ် ဟုဆိုသည်။
သူ့ထက်အသက်အများကြီးကြီးသည်ဟုစိတ်ထဲထင်မိတာရယ်၊ လူပုံက ကျွဲကော်ကိုင်းမျက်မှန်ထူကြီးနဲ့မို့ သိပ်စိတ်မဝင်စားတာရယ်ကြောင့် ခပ်တန်းတန်းပဲနေခဲ့သည်။ဒီနှစ်တော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်တော့ ဘဲမရှိဆိုတာကို အပြောမခံနိုင်တာရယ်၊ လိင်စိတ်နိုးကြွမှုတွေရယ် ကြောင့် မျက်နှာသာပေးရင်း တွဲနေလိုက်မိသည်၊ သူ့ကို ချစ်တယ်ပြောသော်လဲ အဖြေမပေးသေးပဲ ဆွဲထားလိုက်သည်။
အိဖြူနှင့်ညီညီတို့ကလည်း သူတို့ဘာသာသွားနေကြတာဆိုတော့ နိုင်နိုင့်အနေနဲ့ အတွဲလေးရှိနေတာစိတ်သက်သာရာ ရနေရသည်။ တွဲနေရတာကြာတော့လည်း ကိုဘိုမောင်ကို ကြည့်ကောင်းသည်ဟု တဖြည်းဖြည်းထင်လာမိတော့သည်။ နောက်တော့လည်း ကိုဘိုမောင်ကို ချစ်တယ်လို့အဖြေပေးလိုက်မိတော့သည်၊ တကယ်တော့ နိုင်နိုင်တယောက်သူ့ကိုယ်သူလည်း မသေခြာပါ။သို့သော်လည်း ဘာမှန်းမသိဒရွတ်ဆွဲနေရမည့်အချိန်တွေကို အောင့်မခံနိုင်လွန်းတော့၍လမ်းကြောင်းတခုရွေး လိုက်သည့်သဘောသာဖြစ်တော့သည်။
………………………………………….
နိုင်နိုင် လည်း ကိုဘိုမောင်နှင့် ကျောင်းချိန်ပြီးချိန်များမှာ ကျောင်းဝင်းထဲ ဟိုအခန်းလွတ်ဒီအခန်းလွတ်များမှာ ထိုင်မိကြသည်၊ တခါတရံလည်း အင်းလျှားကန်စောင်းသွားသည်၊ တခါတလေ စနေတနင်္ဂနွေတွေလိုမျိုးမှာ မြို့ထဲလျှောက်သွားရုပ်ရှင်ကြည့်လုပ်တတ်လာသည်။
ကိုဘိုမောင်ရဲ့ အနမ်းတွေကို အရသာခံတတ်လာပြီ၊ ကိုဘိုမောင်ရဲ့ မထိတထိ၊ဟိုပွတ်ဒီပွတ်တွေက နိုင်နိုင့် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို မကြာခန စိုစွတ် လာစေသည်၊ တခါတလေ ကိုဘိုမောင် က နိုင်နိုင့်ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ပွတ်သပ်ပြီး မချင့်မရဲအသံဖြင့် ၊ နိုင်က ကျန်းမာရေးကောင်းလိုက်တာကွာဟု ငြီးတွားပြောဆိုတတ်သည်။
သူဘာကို ဆိုလိုမှန်းတော့ နိုင်နိုင်လည်း သေခြာမသိ၊ သူ့လက်ကြီးနဲ့ ဟိုပွတ်ဒီပွတ်၊ ဟိုညှစ်ဒီညှစ်လုပ်လာရင်တော့ နိုင်နိုင်လည်း ရင်တွေခုန်၊အသံတွေတုန်လာတတ်သည်။
“ အို့..နာတယ်ဆို..ကိုကလည်း အရမ်းပဲ….. ”
အခုလည်း ကျောင်းချိန်ပြီးလို့ကျောင်းဝင်းထဲမှာ ကျောင်းသားတွေ သိပ်မရှိတော့သည့်အချိန်၊ အီကိုအိပ်စတန်းရှင်းဆောင်တွေထဲက အခန်းလွတ်တခု၏ ထောင့်မှာ နိုင်နိုင်နှင့်ထိုင်နေသော ကိုဘိုမောင်က နိုင်နိုင်ကို ကျောမှ သိုင်းဖက်ထားသောသူ့လက်ဖဝါးကြီးဖြင့် နိုင်နိုင့်နို့တလုံးကို အင်္ကျ ီပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်သဖြင့် နိုင်နိုင်က အော်ညီးလိုက်မိခြင်းဖြစ်လေသည်။
“ ဆောရီးပဲကွာ နာသွားလား..ကိုက စလိုက်တာပါ.... ”
ကိုဘိုမောင်က နိုင်နိုင်၏ ကျော့ရှင်းသော လည်တိုင်လေးကို ငုံနမ်းရင်းက သူဆုပ်ညှစ်လိုက်မိသော နို့လေးကို အသာဖွဖွလေး ပြန်ပွတ်ပေးနေမိသည်။ နောက်တော့ သူ့လက်တွေက အောက်ကို လျှောကျသွားကာ နိုင်နိုင်အင်္ကျီစလေးလွတ်ကာပေါ်နေသော ဘိုက်သားလေးတွေကို ပွတ်ပေးနေပြန်ပါသည်။
“ ကိုကွာ သိပ်ဆိုးတာပဲ၊ လူကို ရစရာမရှိဘူးကိုင်နေတာ တကိုယ်လုံးလည်းကုန်ပါပြီ…
“ နိုင်ကလည်း ကွာ တကိုယ်လုံးမကုန်သေးပါဘူး..ဟဲဟဲ….. ”
“ သွားတော်ပြီ..ဘာမကုန်သေးတာလဲ၊ ဟိုနေ့က အင်းယားကန်ဘေးမှာတောင် မြွေထွက်လာလို့မဟုတ်လား ဟင်း….. ”
အဲဒီနေ့တုန်းက ကိုဘိုမောင် နိုင်နိုင့်ကို နိုက်နေသည်မှာ နိုင်နိုင့်ခမျာထမိန်ပင်ပြေလျှော့လို့နေပြီ၊ သူ့ပင်တီလေးအပေါ်ကနေ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို ကိုဘိုမောင်စပြီးပွတ်နေတဲ့အချိန်မှာပင်၊ သူတို့ထိုင်နေသည့်ခြုံပုတ်နားက မြွေတကောင်ထွက်လာသည်။
မြွေဆိုရင်ကြောက်တတ်သောကိုဘိုမောင်တယောက်၊ သုတ်ကနဲထပြေးတော့သည်၊ နိုင်နိုင်ပင်နောက်က ထမိန်ဖရိုဖရဲနှင့် အနောက်ကနေ အပြေးလိုက်ရသည်၊ မြွေက ရေမြွေလားမသိ၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အဲဒီမြွေကြောင့် နိုင်နိုင့် ပင်တီထဲ ဝင်မွှေမည့်ကိုဘိုမောင့် အကြံပျက်သွားရသည်။
“ ပြီးတော့ ပြေးလိုက်တာတန်းနေတာပဲ နိုင့်တောင်ခေါ်ဖေါ်မရဘူး.... ”
“ ကြောက်လို့မဟုတ်ပါဘူးကွာ..မြွေကို အလာဂျီရှိလို့ပါ၊ အဟီးးးး...နေပါအုန်းအဲဒီတုန်းက ကိုယ်တို့ဘယ်နားရောက်နေပြီလဲ….. ”
ပြောရင်းဆိုရင်း ကိုဘိုမောင့် လက်ချောင်းထိပ်တွေက နိုင်နိုင့်ဘိုက်သားလေးနှင့် တင်းတင်းစည်းထားသော ထမိန်အထက်ဆင် ကြားက တိုးဝင်လာသည်။ ကိုသိပ်ဆိုးတာပဲကွာ ဟုပြောရင်း သူ့လက်တွေကို လက်သည်းလေးနှင့်ဆိပ်နေသည့် နိုင်နိုင့်ကို ဥပက္ခာပြုကာ ကိုဘိုမောင်တယောက်အတင်းတိုးသည်၊ နိုင်နိုင်ပဲ ဗိုက်သားလေးကို လျှပ်ပေးလိုက်လို့လားမသိ သူ့လက်က နိုင်နိုင့် ထမိန်အောက်ကို ထမိန်မကျွတ်ပဲဝင်သွားသည်။
လက်ကောက်ဝတ်နဲ့လက်ဖျံနားမှာတော့ စီးစီးလေးဖြစ်နေသည်၊ ဒါပေမဲ့ လက်ချောင်းတွေက လွတ်လွတ်လပ်လပ်လှုပ်ရှားလို့ရနေသည်၊ နိုင်နိုင့်ပင်တီလေးပေါ်ကနေပေါင်ခွဆုံက အကွဲချောင်းရာလေးကို သူ့လက်ထိပ်ကလေးဖြင့် စမ်းကြည့်နေသည်။
“ ရှီးးးးး..အို့..ကို ဘာတွေလျှောက်ကိုင်နေတာလဲကွာ….. ”
နိုင်နိုင့်လက်တွေက ကိုဘိုမောင့်လက်တွေကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသော်လည်း ကိုဘိုမောင့်လက်ချောင်းတွေ က ထမိန်အောက်မှာဆော့ကစားနေတာကိုတော့ မထိန်းနိုင်ပါခြေ၊ နိုင်နိုင့်ခမျာ မျက်လုံးလေးပင်စင်းကျလာပြီး၊ ကိုဘိုမောင့်ပုခုံးပေါ်ခေါင်းတင်မှီရင်းဖက်ထားလိုက်မိသည်။
ကိုဘိုမောင်လည်း ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားကို အကဲခတ်လိုက်တော့ တော်တော်အခြေအနေကောင်းနေတာကို တွေ့ရသည်၊ အဆုံးစွန်ထိတော့ လှုပ်ရှားလို့ရမှာမဟုတ်ပေမဲ့၊ နောက်လယ်ပယ်တခုကို အဆင့်တိုးဖို့ တော့ အခြေအနေပေးတာတွေ့နေရသည်၊ ဆိုတော့ သူ့လက်တွေကို ပင်တီအောက်ထိနယ်ကျူးကျော်လိုက်သည်။
“ အို့ ...ကို တော်ပြီကွာ၊ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ကျောင်းခန်းကြီးထဲမှာ….. ”
“ နိုင်ကလည်းကွာ ချစ်လို့ပါ..ကိုက ကိုင်ကြည့်ရုံလေးပါ….. ”
ပါးစပ်ကပြောနေတုန်း ကိုဘိုမောင်ရဲ့ လက်ချောင်းတွေက စိုထိုင်းထိုင်းဖြစ်နေတဲ့ ချုံဘုတ်လေးအောက်က အသားနုအကွဲကြောင်းလေးကို ပွတ်နေပြီ။
နိုင်နိုင့် အသက်ရူနူန်းတွေ အရမ်းမြန်လာတဲ့အချိန်မှာပဲ၊ ဗြုံးကနဲဆို အခန်းထဲကို လူတယောက်ဝင်လာပါတယ်၊ နိုင်နိုင်က ကိုဘိုမောင့်ကို အတင်းတွန်းထုတ်လိုက်သလို ကိုဘိုမောင်လည်း ကမန်းကတန်း လက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်ပါတယ်။
အတန်းရှေ့မှာတော့ ဆံပင်စုပ်ဖွားနဲ့ ကျောင်းသား လိုလို ဆရာလိုလို အတန်းရှေ့က အစိမ်းရောင်ကျောက်သင်ပုန်းရှေ့က စင်ပေါ်မှာရပ်လို့ သူတို့ကို လှမ်းကြည့်နေပါတယ်၊ ပြီးတော့မှ ခပ်တည်တည်နဲ့၊
“ ဟား ဒီနေ့ အတန်းထဲမှာ လူသိပ်မရှိပါလား ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စလိုက်ရအောင်.... ”
ဆိုပြီးလုပ်ပါတော့တယ်၊ နိုင်နိုင်က ခစ်ကနဲ ရီရင်း၊ကိုဘိုမောင်ကို သူတို့ထိုင်နေတဲ့ခုံတန်းလျှားကနေထွက်ဖို့တွန်းထုတ်လိုက်ပြီးတော့ တိုးတိုးလေးပြောပါတယ်။
“ အကို လစ်ရအောင် အဲဒါ အရူး ဒီကောင်အဲလိုပဲ အတန်းထဲတွေဝင်ပြီး ဆရာလိုလို ဘာလိုလို ရှောက်သင်သေးတယ်၊ နိုင်တို့တောင်ပထမနှစ်တုန်းက ခံလိုက်ရသေးတယ်၊ အဟီး၊ ယဉ်ယဉ်လေးနဲ့ ရူးနေတာ….... ”
ဘိုမောင်ခမျာ၊ ဒေါပွရလည်းခက်၊ ဆက်နေလို့ကလည်း မဖြစ်၊ ဟတ်ကော့ကြီးဖြစ်ကာ ထို အရူးငတကို စောင်းငန်းငန်းနှင့်ကြည့်ရင်း လစ်လာခဲ့ကြရတော့သည်။သို့ပေမဲ့ နောက်တခါကတော့ အပိုင်ကြံပါတော့သည်၊ အဲဒါက သူ့ ဒေးကတက်သည့် သူငယ်ချင်းတယောက်အိမ်မှာ လူကြီးတွေ ခရီးသွားသည့်အချိန် နဲ့ ကြုံတော့ ဖြစ်ပါသည်။
နိုင်နိုင့်ကို အတင်းအပူကပ်ပြီး အဲဒီနေ့က ကျောင်းလစ်ခိုင်းလိုက်သည်၊ နိုင်နိုင်လည်း အပေါ်ယံ အထိအတွေ့ နှင့် စိတ်တွေထကြွနေ ရတာက ကြာပြီမို့ ကိုဘိုမောင်က လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ရအောင် နားပူနားဆာလုပ်လာတာနဲ့ အတော်ဖြစ်ပြီး၊ မီးစိမ်းပြလိုက်လေတော့သည်။နိုင်နိုင်တို့ ရောက်သွားတော့ ကိုဘိုမောင့် သူငယ်ချင်းက အိမ်မှာရှိနေသည်။
“ အေးလာ ဘိုမောင်ကြီး၊ နိုင်နိုင်ရောလာလာ မင်းတို့ငါ့အိမ်လာလည်တာ ကျေးဇူးတင်တယ်ကွာ၊ အချိန်ရတယ်မဟုတ်လား ငါအပြင်ခနထွက်စရာရှိလို့.... ”
ဆိုပြီး ဘိုမောင့်ကို တီးတိုးစကားတွေ ပြောနေသည်ပြီးမှ နိုင်နိုင့်ကို ရော နူတ်ဆက်ကာ အပြင်ကမန်းကတန်း ထွက်သွားတော့သည်။ ဘိုမောင်က သူ့သူငယ်ချင်းအနောက်က လိုက်၍ တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး နောက် အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာသည်။
“ အကို့ သူငယ်ချင်းက ဘာတွေပြောနေတာလဲ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့….. ”
“ အဟီး ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူးကွာ နိုင်ကလည်း…... ”
“ ဘာမဟုတ်ပါဘူးလဲ၊ ကိုနော် လူကို ဟိုလျိုဒီလျိုနဲ့…... ”
“ မလျိုရပါဘူးကွာ၊ သူက ပြောတာက နားချင်ရင် သူ့အိပ်ခန်းထဲ ဝင်နားလို့ရတယ်တဲ့၊ သူ့အခန်းက နောက်ဆုံးမီးဖိုနားကတဲ့၊ အဲဒါပြောတာပါ.... ”
“ အောင်မယ် ဘာလို့ အခန်းထဲ ဝင်နားရမှလဲ ကိုနော်..တော်တော်ကဲ.... ”
နိုင်နိုင်ရဲ့ မျက်နှာလေး နီသွားပြီးရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ လှမ်းထုလိုက်တဲ့ လက်ကလေးကို ဘိုမောင်က လှမ်းတားလိုက်ပြီးတော့ နိုင်နိုင့်ကိုယ်လုံးလေးကိုသူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူလိုက်တယ်၊
“ အင်းပါကွာ နိုင့်သဘောပါ လာ အိမ်ရှေ့ခန်းက ဆိုဖာပေါ်မှာပဲ ထိုင်ကြရအောင်….. ”
နိုင်နိုင်လည်း သူ့ခါးကလေးကို ဖက်ကာ ခေါ်လာသော ဘိုမောင်နောက်ကို ပါလာခဲ့လေသည်၊ ဆိုဖာပေါ်ကို ထိုင်တာနှင့် ဘိုမောင်က သူ့နူတ်ခမ်းတွေကို နိုင်နိုင့်နူတ်ခမ်းပေါ်ဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်သည်၊ နိုင်နိုင်လည်း ဘိုမောင့် လည်ဂုတ်ကို သူ့လက်ကလေးတွေနဲ့ သိုင်းဖက်ရင်း အလိုက်သင့်ပြန်နမ်းလာသည်။
ဒီလောက်အဆင့်တွေကတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် တယောက်နှင့်တယောက် အထာသိနေကြပြီး၊ နူတ်ခမ်းတွေ စုပ်ကြပြီးတော့ လျှာချင်း ဖလှယ်ကြတော့သည်၊ သူ့ပါးစပ်ထဲ ကိုယ့်လျှာထိုး၊ ကိုယ့်ပါးစပ်ထဲ သူ့လျှာဝင်နှင့် တဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်ရလာကြတော့သည်။
ဘိုမောင့်လက်တွေက နိုင်နိုင့် အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်နေတာကို ပင်မတားတော့ ၊သူတို့ ထိုင်နေသည့်ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာကို အပြင်မျက်နှာချင်းဆိုင် အိမ်မှ လှမ်းမမြင်ရပေ၊ အိမ်ရှေ့လမ်းမ ကကျယ်တာလည်းပါသည်။ဘီရိုတွေ အကွယ်မှာရောက်နေတာလည်း ပါသည်၊ သို့ရာတွင် ဘိုမောင့်လက်တွေက နိုင်နိုင့်ဘရာဇီယာကို ဖြုတ်မည်ကြံတော့ နိုင်နိုင်က ဘိုမောင့်လက်တွေကို ကိုင်ထားလိုက်ပြီး၊
“ ကို့….ဧည့်ခန်းကြီးမှာလေ….. ”
“ အင်းလေ အဲဒါကြောင့် ကိုယ်က ဟိုကောင့်အခန်းသွားရအောင်လို့ပြောတာလေ.... ”
“ ဒါဆိုလည်းပြီးရော သွားမယ်.... ”
နိုင်နိုင် ၏ အောက်နူတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြီး မျက်နှာလေး ပန်းရောင်သန်းလျှက်ပြောလိုက်တာကို ကြည့်ပြီး ဘိုမောင်၏ နဂိုထဲက မာနေပြီဖြစ်သော လိင်တန်ကြီးမှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်မှာ တဆတ်ဆတ်တုန်လာ၏။
ဘိုမောင်က ဆိုဖာပေါ်မှ ထလိုက်ပြီး နိုင်နိုင့်ကို လက်တဖက်ကမ်းပေးလိုက်ပြီး သူ့သူငယ်ချင်းအခန်းရှိရာသို့ လျှောက်သွားလေရာ နိုင်နိုင်က ရင်ဘတ်ပွင့်နေသော သူ့အင်္ကျီကို လက်တဖက်ဖြင့်ဆွဲစိဖုံးရင်း အနောက်မှ အပြေးကလေး လိုက်လာရှာလေတော့သည်။
အခန်းထဲရောက်တော့ ဘိုမောင်က နိုင်နိုင့်အင်္ကျီလေးကို ချွတ်လိုက်သည်၊ နိုင်နိုင့်အသားအရည်က လတ်သည်၊ ဖြူဝင်းဝင်းကြီးမဟုတ်၊ ညိုသည်ဟုလည်း မပြောနိုင်၊ စိုပြေနေသည်။ဘိုမောင်က နိုင်နိုင့်ဘရာဇီယာကို ချွတ်တော့ လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့်သူ့နို့ကလေးတွေကို ဖုံးထားသည်၊ နိုင်နိုင်က ကိုယ်လုံးလေးက ပိန်ပိန်ပါးပါးပေမဲ့၊ နို့ကလေးကတော့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး၊ လိမ္မော်သီးအလုံးကြီးလောက်တော့ရှိသည်။
နိုင်နိုင်ရဲ့ သွယ်လျလျ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှာတော့ အကြီးကြီးတွေလို့ထင်ရသည်။ ဘိုမောင်ခမျာ အသည်းယားလာလို့ နိုင်နိုင့်လက်တွေကို အတင်းဆွဲဖယ်ပစ်မိသည်။အိုးလှလိုက်တာ နို့ကလေးတွေက နို့သီးခေါင်းလေး တွေက သေးသေးလေးတွေ၊ ဘိုမောင်လက်နှစ်ဖက်က နို့တလုံးစီကို တဖက်တချက်မှာဆုပ်ကိုင်ရင်း၊ နို့သီးခေါင်းလေး တွေကို ဘယ်တလှည့်ညာတလှည့်ငုံစုပ်လိုက်မိသည်။
“ အို့..ကို..ရယ်….. ”
နိုင်နိုင် ရဲ့ ကိုယ်လေးက တွန့်လိမ်နေပြီး လက်တွေက ဘိုမောင်ရဲ့ ခေါင်းကို အတင်းဖက်တွယ်လာရသည်၊ ဘိုမောင့်လက်တွေကလည်း ကိုင်လို့ မဝနိုင်တဲ့ နို့တွေကို ဆုပ်ချေရင်း နို့တွေကို တပြွတ်ပြွတ်စို့နေရင်းက သူ့လက်တွေက အောက်ကို လျှောကျသွားသည်၊၊
နိုင်နိုင်ရဲ့ တင်ပါးသားလုံးလုံးလေးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကပဲ ပွတ်သတ်ပေးရင်းက ဆုပ်ကိုင်မိပြန်သည်၊ မျက်နှာကိုလည်း နိုင်နိုင်ရဲ့ နို့တွေနဲ့ ပွတ်သတ်နေမိသည်၊ နိုင်နိုင်ရဲ့ ထမိန်ကို ဖြည်ပြီး ချွတ်ချလိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ သူ့ပုဆိုးကလည်း ကွင်းလုံးလျှောကျွတ်ကျသွားသည်။
နိုင်နိုင်ံကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးကို တင်းတင်းလေး မှိတ်ထားတာတွေ့ရသည်၊ အဲဒါကို အခွင့် ကောင်းယူပြီး ဘိုမောင်က သူ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်၊ ဒေါသကြီးနေတဲ့ သူ့ကောင်ကြီးက ငေါက်ကနဲ ထွက်လာပြီး ဟိုရမ်းဒီရမ်းဖြစ်နေသည်၊၊
နိုင်နိုင့်ကိုယ်လေးကို တွဲပြီး ကုတင်ပေါ်ခေါ်သွားတော့ သူ့ကောင်ကြီးက နိုင့်နိုင်ရဲ့ ပေါင်လုံးတွေကို သွားထိုးမိသေးသည်၊ နိုင်နိုင်ကတော့ မျက်နှာကို အောက်ငုံ့မကြည့်မိအောင် တမင်လွဲထားသည်။ဘိုမောင်ကလည်း နိုင်နိုင်ရှက်နေတာကောင်းသည်၊ သူအောက်မှာလုပ်ချင်တာလုပ်လို့ရတာပေါ့လို့လည်းတွေးနေမိသည်၊ နောက်ယဉ်သွားမှ တခြားဟာတွေ သင်ပေးရမည်ဟု တွေးနေလိုက်သည်။
ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေးဖြစ်သွားသော နိုင်နိုင်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲသို့ ဘိုမောင်ဒူးထောက်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်၊ နိုင်နိုင်က အိုကနဲ ဖြစ်ပြီး စတိသဘောမျိုးလိုက်ဆွဲပေမဲ့ ဘောင်းဘီလေးက ခြေကျင်းဝတ်ရောက်သွားလေပြီ။
နိုင်နိုင်၏ အမွှေးပါးပါးလေး ဖုံးနေသော စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းလေးမှာ အရည်ကြည်တို့ စိုထိုင်းလို့ အလင်း ရောင်မှာ ရောင်ပြန်လေးတွေ လက်နေသည်၊ နိုင်နိုင့် ခြေထောက်တွေကို ဒူးထောင်ပေါင်ကားအနေအထားရအောင်လုပ်လိုက်ပြီး ဘိုမောင်က ခေါင်းကို ပေါင်ကြားထဲငုံ့ ၍ နိုင့်နိုင့်စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းလေးကို သူ့လျှာနှင့်တို့လျှက်လိုက်သည်။
“ အို့………….... ”
နိုင်နိုင် ဆပ်ကနဲတုန်သွားရသည်။
“ အို ကို ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ၊ ငရဲကြီးပါ့မယ် ဟင့်အင်း…...လာပါလာဒီကို….. ”
စာအုပ်ထဲက ပုံတွေမှာ ကိုယ့်ဟာသူရက်၊ သူ့ဟာကိုယ်စုပ်တဲ့ ဟာတွေတွေ့ဖူးသော်လည်း အပြင်မှာ လက်တွေ့ကျတော့ နိုင်နိုင့်စိတ်ထဲ တမျိုးကြီး၊ သူ ချစ်တဲ့ ကို့ ကိုလည်း အဲလိုညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ကြီးကို မရက်စေချင်ဘူး။အဲဒါကြောင့် ဘိုမောင့်လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆွဲမလို့ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို အလျားလိုက်တက်မှောက်လာစေလိုက်သည်၊ ဘိုမောင်ကလည်း နှစ်ခါ မပြောရပါ။
သူလည်း သူ့ကောင်ကြီး ကို နိုင်နိုင့် စောက်ဖုတ်လေးထဲ ထည့်ချင်နေသည်မှာ ကြာလှပြီမို့ နိုင်နိုင့် အပေါ်မှာ တက်မိုးရင်းက နိုင်နိုင့်ကိုလည်း မဖိမိအောင်သူ့ညာလက်ကို နိုင်နိုင်၏ဂျိုင်းအောက်နားမှာ တံတောင်ထောက်၊ ဘယ်ဘက်က သူ့ကောင်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ နိုင်နိုင့် စောက်ဖုတ်အဝကို သေခြာတေ့ပေးလိုက်သည်။
ထိပ်ဖြားလေး နိုင်နိုင့် စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းဝမှ ခေါင်းတဝက်လောက်သေခြာတေ့မြုပ်မိမှ လက်နှစ်ဖက်စလုံးကို နိုင်နိုင့်ကိုယ်လေး တဘက်တချက်မှာ တတောင်ထောက်ရင်း သူ့ခါးကို ထိန်း၍ ဖြည်းဖြည်းချင်းဖိသွင်းလေတော့သည်။
“ အား…..အား..ကို..ကို...နာတယ်...ဖြစ်ပါ့မလား...အား... ”
“ နိုင် စိတ်ကိုလျှောထားလေ၊ အဲဒီမှာ အရမ်းမညှစ်ထားနဲ့ ဖြစ်သွားမှာပါ…... ”
ပါးစပ်ကလည်းချော့ရင်း ဘိုမောင်တယောက် သူ့ခါးနှင့်ဖင်ကို လှုပ်လီလှုပ်လှဲ့ဖြင့် နိုင်နိုင့် စောက်ဖုတ်လေးထဲ သူ့ကောင်ကြီး မဝင်ဝင်အောင် ချော့သွင်းနေလေသည်။နိုင်နိုင့် အပျိုုစောက်ဖုတ်လေးမှာလည်း တကယ့်ကို ကျပ်တင်းနေသည်ဖြစ်ရာ ဘိုမောင်တယောက်၊ လီးထိပ်လည်းနာ ခါးလည်းညှောင်းဖြစ်နေရလေသည်၊ သူကိုယ်၌ ကလည်း အတင်းဖိမသွင်းရဲ သူ့ကောင်ကြီးမေးသိုင်းကြိုးက နည်းနည်းတင်းပြီး စပ်သလိုလို ရှိနေတော့ ပြဲသွားမှာလည်း ကြောက်သည်။
အဲတော့ တလက်မလောက်ရှေ့တိုးလိုက် နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်နှင့် တော်တော်လုပ်ယူရသည်၊ နောက် တော့ တဝက်လောက်ကျလာတော့ စိတ်မရှည်ချင်တော့ နိုင်နိုင့် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားလေးက လည်းပူနွေးနေသည်၊ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ဟု ဖိဆောင်ချပစ်လိုက်တော့သည်။
“ အားးးးးးး..အမလေး..အားရှီး..ကို...စပ်တယ်.ကိုအထဲမှာ စပ်တယ်….. ”
“ အင်းပါနိုင်ရယ်..ကိုလည်းစပ်တာပဲ ခနလေးနော်….... ”
နိုင်နိုင့်စောက်ခေါင်းလေးထဲ မှာ ဘိုမောင့် ကောင်ကြီး ကျပ်ကျပ်တည်းတည်းလေး စိမ်နားနေပြီးတယောက်နှင့်တယောက်ဖက်လို့ နူတ်ခမ်းချင်းတွေနမ်း နိုင်နိုင့်နို့ကလေးကို ပြန်ပြီး ဖွဖွလေးဆုပ်နှယ်ပေးနေတော့ တဖြည်းဖြည်းနှင့် နှစ်ယောက်စလုံးစိတ်ပြန်ကြွလာကြသည်။
ဟိုစပ်ဖြင်းဖြင်း နာတာလေးတွေကလည်း ပျောက်သွားပြီမို့ ဘိုမောင်တယောက်ဖင်ကို ကြွကာ အသာလေးဆွဲထုတ်လိုက်သည်၊ သူ့ကောင်ကြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းထွက်မလိုဖြစ်သွားတော့ နိုင်နိုင့် စိတ်ထဲမှာလည်း ဟာကနဲဖြစ်သွားပြီး ဘိုမောင့်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပြန်ဖက်မိပြန်သည်၊ တကယ်က တလက်မလောက်ပဲ နောက်ဆုပ်သွားတာ ၊ ဟောပြန်ဝင်လာပြန်ပြီ ၊ အို့။
နောက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး ဘယ်လိုလှုပ်ရှားရမယ်ဆိုတာသိသွားကြသည်၊ ဖြည်းဖြည်းချင်း စည်းဝါးမှန်လာကြသည်၊ သိပ်အကြာကြီးတာ့မဟုတ် အရသာစရှိလာတာနဲ့ ဘိုမောင့် အကောင်ကြီးက အရမ်းကို ဖောင်းတင်းလာပြီး နိုင်နိုင့် စောက်ခေါင်းလေးအတွင်းသို့ သုတ်ရည်ပူတွေ တဖြစ်ဖြစ် ပန်းထုတ်ပေးနေမိတော့သည်။
နောက်ပိုင်း တော့ ကောင်းမှန်းသိ သာအိတစိုစို ဆိုသလိုပင် ဘိုမောင်နှင့် နိုင်နိုင်တို့ အခွင့်ကြုံရင် ကြုံသလို လုပ်ဖြစ်ကြတော့သည်၊ သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်မအားရင်တောင်မှ တည်းခိုခန်း သို့ သွား လုပ်ဖြစ်ကြသည်၊ နိုင်နိုင်လည်း ဆေးဘယ်လို စားရမည်ဆိုတာကို သိနေပြီ။
နိုင်နိုင်တယောက် ဘိုမောင်နှင့် ဓါတ်တည့်သည်လို့ပဲ ပြောရမလားမသိ ထိုကဲ့သို့ ချိန်းတွေ့ကြပြီး အချစ်နယ်ကျွံ ခဲ့ကြပြီးမှ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ပိုတောင့်တင်းလာ၏၊ လိုက်သည့်ဘဲတွေကလည်း ပိုများလာပြီး နိုင်နိုင်သဘောကျသည့်ပုံ ခတ်မိုက်မိုက်လေးတွေပါလာသည်။
နိုင်နိုင်ကျော့နွယ် ကလည်း ဘိုမောင် ဝယ်ပေးသည့် အလှပြင် ပစ္စည်းအကောင်းစားတွေ ရေမွှေး၊ အသားလှဆီ၊ မိတ်ကတ် စတာတွေ သုံးပြီးပိုလည်းလှ၊ ပိုလည်း လူသိများလာခဲ့ရသည်။ အဲဒီမှာ သူနည်းနည်း မျက်စေ့ကျမိ သည့် ဘဲတဗွေ နှင့် ရင်းရင်းနှီးနှီး နေတာတွေ ကို ကိုဘိုမောင်က တွေ့တော့ စွတ်စွဲပြောဆိုရာမှ သူတို့ အတွဲ နည်းနည်း ကတောက်ကဆ စဖြစ်တော့သည်။
ကိုဘိုမောင်က လည်း နိုင်နိုင့်ကို စွဲနေပြီမို့ စကားများပြီး နောက် ပြန်ချော့သည်၊ နိုင်နိုင်ကလည်း ကိုဘိုမောင်က သူ့ရီးစားဦးလည်းဖြစ်၊ သူ့ကို အလှအပပစ္စည်းတွေလည်း ထောက်ပံ့ပေးနေသောသူလည်း ဖြစ်တော့ စိတ်ပြန်လျှော့သည်၊ အဲဒီတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ ရန်ဖြစ်လိုက် ပြန်တည့်လိုက် ဖြစ်နေရသည်။
ထိုအချိန်မှာအိဖြူသဇင်ကတော့ တယောက်ဆိုတယောက်ပဲ၊ အိဖြူက ရိုးသည်၊ သူ့ရီးစားကလည်း တော်တော်ကို ရိုးတော့ သူတို့မှာ အချစ်နယ်ကျွံသည့်အဆင့်ကို မရောက်ကြသေး၊ အိဖြူမှာနိုင်နိုင့် အတွေ့အကြုံတွေကို ကြက်သည်းတဖြန်းဖြန်း၊ အရည်တရွှမ်းရွှမ်းဖြင့် နားထောင်နေရလေသည်။
နိုင်နိုင့် အတွက်မူ ကိုဘိုမောင်မှာ နဂိုကထဲက သူကြိုက်လွန်း၍မဟုတ်၊ သူများတွေရီးစားရကုန်ပြီး သူမရသေးသဖြင့်၊ အထူးသဖြင့် သူငယ်ချင်းအရင်း အိဖြူ က ရီးစားရသွားတော့ တယောက်ထည်း မစွံတာကို သူများ တွေက အထင်သေးမှာစိုးသဖြင့်၊ ရီးစားတယောက်ရရင်ပြီးရော ဆိုပြီးကောက်ထားလိုက်သော၊ ဘဲတဗွေသာ ဖြစ်သည်။
ဒါပေမဲ့ ကိုဘိုမောင်ရဲ့ အကိုင်အတွယ် အထိအတွေ့နှင့် ကာမ အရသာကို ခံစားလိုက်ရပြီးတော့ ပထမဦးဆုံး လိင်ဆက်ဆံဘူးသူ ယောက်ျားတဦးလည်းဖြစ်တော့ ဆက်တွဲနေခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်၊ သို့သော်လည်း ယခုလို၊ ပေါ်ပြူလာလည်းဖြစ်၊ လိုက်သည့်ဘဲတွေလည်းများလာတော့ ကိုဘိုမောင်ကို ခါချင်လာမိပြီဖြစ်လေသည်။ထို့ကြောင့်လည်း နောက်ပိုင်း ကတောက်ကဆဖြစ် စကားများကြတိုင်း ကိုဘိုမောင် မချော့ရင်သူက ဘယ်တော့မှ ပြန်မဆက်တော့ဘူးဟု ခပ်တည်တည်နေလေ့ရှိလေသည်။
ကိုဘိုမောင်ကသာ မနေနိုင်တော့ ပြန်လာချော့လေ့ရှိသည်၊ ထိုအခါမှာ ဟိုဟာမရတာ ကြာလို့ ဆာနေသည့်အချိန်နှင့် သူ့အတွက် အလှပြင်ပစ္စည်း ထပ်ဖြည့်ဖို့လိုသည့်အခါမျိုး ကျတော့ နိုင်နိုင်က ပြန်စိတ်ပြေ ပြလိုက်လေ့ရှိလေသည်။
“ နိုင်ကလည်း ကွာ ကို စိတ်ဆိုးလို့ပြောမိတာကို၊ စိတ်ထဲ ထားမနေပါနဲ့….. ”
“ ဟင့် ကိုနော် နောက် ဘယ်တော့မှ နိုင့်ကို စွတ်စွတ်စွဲစွဲ မပြောနဲ့...ဒီတခါ သနားလို့ ခွင့်လွှတ်လိုက်မယ်..... ”
သို့ရာတွင် ယခုလက်ရှိသူ့ကို လိုက်နေသည့်ကောင်လေး ရဲသီဟ ဆိုလျှင် ကိုဘိုမောင်ထက် ဓနအင်အားပိုတောင့်မည့်ပုံရှိသဖြင့် သူက အထာပေးပြီး လုံးနေရာ အခြေအနေကောင်းနေပြီမို့ အဲဒီနောက်ပိုင်း ကိုဘိုမောင်ကို ဂရုမစိုက်ချင်တော့ပေ။
ကိုဘိုမောင်မှာလည်း နောက်ဆုံးသူ့ကိုယ်သူ သဘောပေါက်သွားတာလား၊ သူငယ်ချင်းတွေကပဲ သူ့ကို ဘိုမောင်အစား ကိုအုန်းမောင် ( ကုန်အုန်းမောင် ) လို့ နောက်ခေါ်ခံနေရတာကို အမြင်မှန်ရလာလို့လားမသိ။ နိုင်နိုင်နှင့် အကြီးအကျယ် နောက်ဆုံးအကြိမ်စကားများပြီးနောက်၊ ပြန်လာမချော့တော့ ခြေ။
အရက်တွေမူးနေတတ်သည်ဟုတော့ သတင်းကြားနေရသည်၊ နိုင်နိုင် သွားချော့ရင်တော့ ဇာတ်လမ်းပြန်ဆက်နိုင်ခြေရှိသော်လည်း နိုင်နိုင်က လည်း ခတ်ပြတ်ပြတ်ပင်၊ ဒီဘဝဒီမျှသာ လုပ်ချလိုက်တော့သည်။
နိုင်နိုင် တယောက် ရဲသီဟ ဆိုသည့် သူဌေးသားတယောက်နှင့် လုံးနေပြန်တော့သည်၊ ရဲသီဟ ကတော့သူ့ကို ချစ်တယ်လို့ မပြောသေး၊ နဂိုထဲက နိုင်နိုင် က ကိုဘိုမောင်နှင့်တွဲနေတာ သူသိပြီးသား၊ ကိုဘိုမောင်နှင့် အဆင်မပြေ ဖြစ်နေတာလည်းသူသိသည်၊ နိုင်နိုင်တယောက် ဘိုမောင်နှင့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြတ်ပြတ်သားသား ဖြစ်မည့် အချိန်ကို သူကစောင့်နေတာလည်းဖြစ်သည်။
“ နိုင်..မျက်နှာမကောင်းပါလား..အိမ်က တခုခု သတင်းလာလို့လား….. ”
“ မဟုတ်ပါဘူး ကိုသီဟ ရယ် နိုင့် အချစ်ကံမကောင်းတာ တွေးမိလို့ပါ….. ”
“ ဟင် နိုင် ကိုဘိုမောင်နဲ့ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်.... ”
“ သူ က အရမ်း ဝန်တိုတယ် ကိုသီဟရယ်၊ နောက် အမြဲတမ်းဆူူဆူပူပူနဲ့ နိုင်က အဲလို စိတ်မဆင်းရဲချင်ဘူး.... ”
“ အော် ကိုဘိုမောင်က ကျနော်နဲ့များ အထင်လွဲနေတာလား ကျနော်သွားရှင်းပြပေးမယ်လေ.... ”
“ ဟင့်အင်း.. ကိုသီဟ မလိုပါဘူး၊ နိုင် လည်း စိတ်ကို ပြတ်သားဖို့ ဆုံဖြတ်ပြီးပါပြီ..အချိန်တော့ နည်းနည်းယူရမှာပေါ့….. ”
“ ကျနော်စိတ်မကောင်းပါဘူးနိုင်ရယ်၊ လိုတဲ့ အကူညီမှန်သမျှ ကျနော့်ကိုပြောနော်.... ”
“ ကျေးဇူးပါပဲ ကိုသီဟရယ်….. ”
“ အော် ခုမှ သတိရတယ် ကျနော့်သူငယ်ချင်းတကောင် နိုင်ငံခြားက ပြန်လာတော့ ပါလာတဲ့ စကင်လိုးရှင်းလေး၊ သူက ပြန်သွင်းမလို့တဲ့ ကျနော်က နိုင့်ကို သတိရပြီးသူ့ဆီက ဆွဲထားလိုက်တယ်၊ နာမည်ကြီးဘရမ်းလေးမို့..
“ ဟုတ်လား ကိုသီဟ၊ ဘယ်လောက်ကျလဲဟင် ကျမ ဝယ်ပါ့မယ်.... ”
“ မဟုတ်တာ နိုင်ရယ် ကျနော့်ကို အဲလို တစိမ်းလို မဆက်ဆံပါနဲ့ဗျာ၊ ကျနော်က နိုင့်ကို သတိရလို့ သူ့ဆီက ယူလိုက်တာပါ၊ ဘာမှ ဝယ်စရာမလိုဘူး၊ နိုင့်ကို လက်ဆောင်ပေးမလို့..
နိုင်နိုင် ဒီတခါနွေကျောင်းပိတ်တော့ အီလည်လည်ကြီးဖြစ်နေရသည်။ ရဲသီဟ ကလည်းသူ့ကို ချစ်တယ်လို့ ဖွင့်မပြောသေး၊ ဘိုမောင်နဲ့ကလည်း ပြတ်သွားတာ တလကျော်သွားပြီ၊ ဟိုကိစ္စတွေလည်း မလုပ်ဖြစ်တာ မပြတ်ခင် တလကျော် နှစ်လလောက်ကထည်းက ဆိုတော့ တောင်းတနေမိသည်။
ကိုယ့်မြို့မှာကလည်း အခုဆိုပိုပြိးတောင်ပျင်းလာသလိုဖြစ်နေသည်၊ ဘွဲ့ရပြီးရင်တော့ ရန်ကုန်မှာပဲ အလုပ်ရှာပြီးနေတော့မည်၊ သူတို့မြို့ကိုတော့ ပြန်မလာတော့လို့တောင်တွေးနေမိသည်။
ဘာမှ လုပ်စရာမရှိတော့ သူ့ပထွေး နှင့် သူ့အမေတို့ အလုပ်ဖြစ်မလားဆိုတာပဲ ညတိုင်းမအိပ်ခင်ချောင်း ချောင်းနေမိသည်၊ အလုပ်ဖြစ်သည့်ရက်က တော်တော်တော့ ကျဲသည်။သို့သော်လည်း အလုပ်ဖြစ်မလားဟု ချောင်းနေရတဲ့ အချိန်မှာ ဘာမှ မမြင်ရသော်လည်း စိတ်ကူးနှင့် ကာမ စိတ်တွေထ ကာ အရည်တွေစို့လာသော သူ့အဖုတ်လေးကို သာ ဖိဖိပွတ်မိသည်၊ အရသာလည်းခံစားဖူးတော့ ပိုပြီး ငတ်မွတ်သလိုဖြစ်မိသည်။
ဒေါ်ကျော့နွယ်ကလည်း အသက်ရလာလို့လား၊ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ၊ တကယ်ပဲ တရား အလုပ်ကို စပြီး မွေ့ပျော်လာလို့လားမသိ၊ ဥပုသ် စောင့် တရားထိုင် တွေလုပ်လာတော့ သူထက်လည်းငယ်သေးသော ဦးချစ်ဆွေကို တတ်နိုင် သမျှ အလိုလိုက်သော်လည်း စိတ်ကမပါ။
သွေး လည်းဆုံးနေပြီ ဆိုတော့ အတွင်းနံရံတွေကလည်း အပြင်ပ ချောဆီလိုအပ်လာပြီမို့ အဲဒါတွေ ဗဟုသုတ မရှိကြသော တောသူတောင်သားတွေမို့၊ နှစ်ဦးစလုံး ပူနာပွန်း ဖြစ်ကြရသဖြင့်၊ မလုပ်ဖြစ်ကြ တော့။
ဦးချစ်ဆွေ အဖို့ကလည်း သူတို့ ငယ်စဉ်တုန်းက တွေ့ရ မြင်ရ ဖို့ မလွယ်လှသည့် အမျိုးသမီးငယ်များ၏ ပေါင်လုံးခြေသလုံးလေးများကို ယခုခေတ်သမီးပျိုတို့က အပြိုင်အဆိုင် အတိုအထွာတွေ ဝတ်စား ဖေါ်ကြွား နေကြတာကြောင့်၊ ရူစားနေရတာ သူ့ ကာမ သွေးသားတွေကို လှုံ့ဆော်ပေးနေသလိုမို့၊ သူ့ဒေါသတွေကို အိမ်က ကျောင်းအမကြီး ဆီမှာလျှော့ချပြစ် ချင်နေမိသည်။
သို့သော်လည်း ဒေါ်ကျော့်နွယ်၏ ငြင်းပယ်မှုကြောင့်၊ အတင်းကာရောလည်း မလုပ်ချင်၊ ကိုယ့်ဇနီးမယားက ဒီအရွယ်ရောက်မှ နာဘူးကျ နေသည်ဟုလည်း ထင်မသွားစေချင်၊ ဆိုတော့ သူ့ကိုယ်တွင်းက ကာမ သွေးတွေက ကြိမ်မီးအုံးလို ဖြစ်နေရရှာလေသည်။
နိုင်နိုင်ကျော့နွယ် နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက် ပြန်ရောက်လာတော့ ဦးချစ်ဆွေကို ပိုပြီးဒုက္ခပေးသလိုဖြစ်နေရသည်၊ နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်ကလည်း အခုမှ အစွမ်းကုန်ပွင့်လာသည့် နှင်းဆီဖူးကြီးလို ကြွားကြွားဝင့်ဝင့် နှင့် လှချင်တိုင်းလှနေသည့်အပြင်၊ အိမ်တွင်း နီးနီးကပ်ကပ်နေနေရတော့ အရင်တုန်းက သမီးအရင်းလို သဘောထားခဲ့ပေမဲ့၊ သွေးသားမတော်စပ်တာကို အခုတော့ ဆင်ခြေပေးနေမိပြီ။
သူ၏ တောင်းတနေသော ကာမ ဆန္ဒတွေကို ကျောင်းအမကြီးဆီက မရနိုင်တော့ ဒေါ်ကျော့နွယ် အိပ်ပျော်သွားမှ အသာအယာထပြီး၊ သူဖွက်ထားသည့် ပလေးဘွိုင်းစာအုပ်ထဲက သူကြိုက်သည့်ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်ရှိသည့်၊ မော်ဒယ်ပုံတွေကို လှန်ကာ ငါးဦးကော်မတီနှင့် သူ့ကောင်ကြီးကို ပေးတွေ့သည့်အကျင့်ရလာတော့သည်။
အဲဒီမှာ နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်အတွက် အထူးတန်းက နေကြည့်ရသည့် ရှိုးဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ သူတို့ မြို့ကလေးက မီးကလည်း လာတရက်မလာတရက် ဆိုတော့ ဦးချစ်ဆွေက မဂ္ဂဇင်းက ပုံတွေ မြင်ရဖို့တခါတလေ ဖယောင်းတိုင် လေးထွန်းကြည့်ရင်း လှုပ်ရှားရသည်။ နိုင်နိုင့်အတွက်တော့ စတိတ်ပေါ်မှာ စလိုက် ဖြင့်ကြည့်ရသလိုပင်။
ဦးချစ်ဆွေ၏ လိင်တန်ကြီးမှာ ကိုဘိုမောင် ထက်ပိုကြီးပြီး ရှည်သလို ထင်မိတော့ သူ့ဟာလေးထဲ ထည့်ရင် အရမ်းများကျပ်နေမလားမသိဘူး ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ နိုင်နိုင်တယောက် ချောင်းရင်းက ရင် တထိပ်ထိပ် အရည် တရွှဲရွှဲ လည်းဖြစ်နေရသည်။
ဦးချစ်ဆွေ တို့ အပြင်သွားနေသည့်နေ့ခင်းဘက်မှာ ဦးချစ်ဆွေ မဂ္ဂဇင်းဖွက်သောနေရာကို သိသွားပြီဖြစ်သော နိုင်နိုင်က သွားရှာကာ လှန်လှောကြည့်မိသည်။ဒါပေမဲ့ အဲဒါကလည်း ပလေးဘွိုင်းလို မျိုး မိန်းခလေး ကိုယ်လုံးတီးပုံများသာပါသည့် မဂ္ဂဇင်း အဟာင်းလေး တစ်အုပ်၊ နှစ်အုပ်လောက်သာမို့ နိုင်နိုင့်အတွက် စိတ်ဝင်စားစရာ မရှိလှပါ၊ တခါ လောက်သွားမွေပြီးတာနှင့် သိပ်စိတ်မဝင်စားတော့ပါ၊ ဦးချစ်ဆွေ ဖယောင်းတိုင်ထွန်းပြီး ထုမည့် အချိန်ကိုသာ စောင့်စားနေမိတော့သည်။
တနေ့မှာ ထူးထူးခြားခြား ဦးချစ်ဆွေ တယောက် မဂ္ဂဇင်းကို မထုတ်တော့ပဲ ဓါတ်ပုံတပုံကို ကိုင်ကာ ထုနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ ဦးချစ်ဆွေမှာ ဓါတ်ပုံကို ကြည့်လိုက်၊ မျက်လုံးကိုမှိတ်လိုက် ဓါတ်ပုံကို ကြည့်လိုက်လုပ်ရင်း၊ ထုရင်းနှင့် ထုံးစံအတိုင်း သူ့ပုဆိုးထဲ လရည်တွေထွက်ကျ ပြီးပြီးသွားရလေသည်။
နောက်တော့ ဦးချစ်ဆွေက ထိုဓါတ်ပုံလေးကို စာအုပ်တခုကြားထဲညှပ်ကာ ကုတင်ဘေးက အံဆွဲလေးတခုထဲ ထည့်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ ဦးချစ်ဆွေ ပြီးသွားသည့်အချိန်မှာပဲ နိုင်နိုင်လည်း သူ့အစိလေးကို ပွတ်ရင်း ပြီးသွားရလေသည်။နောက်တနေ့ နေ့ခင်း အိမ်ပေါ်မှာ လူမရှိသည့်အချိန်မှာ နိုင်နိုင် သူ့မိဘ အခန်းထဲ ဝင်ပြီး ဦးချစ်ဆွေ ကြည့်ပြီး ထုခဲ့သည့်ဓါတ်ပုံလေးကို လိုက်ရှာလေသည်။
ထိုအံဆွဲလေး အတွင်းမှာ စာအုပ်က သုံးလေးအုပ်သာ ဆိုတော့ ရှာရမခက်ပါ၊ စာမျက်နှာတွေကို တဖြတ်ဖြတ်လုပ်လိုက်တာနဲ့ စာအုပ်တအုပ်ကြားထဲက ဓါတ်ပုံလေးတပုံ ထောင်ထွက်လာတယ်။
“ ဟောတော့…... ”
နိုင်နိုင် အံသြသွားတယ်၊ ဓါတ်ပုံက သူ့ဓါတ်ပုံလေး၊ ဘာမှ လည်းမဟုတ်ပါဘူး ရိုးရိုးပုံလေးပါပဲ၊ သူ ကိုးတန်းလောက်တုန်းက ထင်တယ် ကျောင်းစိမ်းဂါဝန်ကလေးနဲ့ ရိုက်ထားတဲ့ပုံလေး၊ တခုပဲ ရှိတယ် ဂါဝန်လေးကတော့ နည်းနည်းတိုနေပြီ။
အဲဒါကြောင့်လည်း သူ့မေမေက ကိုးတန်းမှာ သူ့ကို ထမိန်စဝတ်ခိုင်းတော့တာ၊ နင့်အရွယ်ကြီးနဲ့ ဂါဝန်မဝတ်နဲ့တော့တဲ့ ၊တိုနန့်နန့်နဲ့ ဖင်ပေါ်တော့မယ်တဲ့၊ ဟင့် သူတို့မှ မဝယ်ပေးတော့တာ၊ လူကလည်း ချက်ချင်းကြီးကို အရပ်ထွက်လာပြီးထွားလာတဲ့အချိန်ကိုး။
နိုင်နိုင်က ဒီပြင်ဓါတ်ပုံများရှိအုန်းမလားလို့ ရှိသမျှ စာအုပ်တွေ လိုက်လှန်ကြည့်သည်၊ ဓါတ်ပုံဆိုလို့ ဒီတပုံထဲ၊ ဟင့် ငါ့ကို ဖေကြီးများ အဲဒီအရွယ်ထဲက ပစ်မှားနေတာလား မသိဘူး၊ လို့ အတွေးနယ်ချဲ့နေမိသည်၊ နောက်တော့ ဓါတ်ပုံလေးကို သူ့နေရာမှာပဲ သူပြန်ထည့်ထားလိုက်ပြီး အားလုံးနေရာတကျ ပြန်ထားခဲ့လိုက်သည်။
အဲလိုသိရတော့လည်း မျက်နှာပူသလိုလို၊ ဒေါပဲပွရမလိုလို၊ မေမေက ဘုရားတရားဘက်ကို လိုက်သွားပြီး ဖေကြီး အလိုမလိုက်တော့၍ အဲလိုဖြစ်ရသည်များလား လို့ သနားစိတ်လည်းဝင်မိသလိုလို။ဦးချစ်ဆွေကတော့ နိုင်နိုင်ဘာမှ မသိလောက်ဘူးဟု ထင်ကာ ပုံမှန်ပင် နေထိုင်ဆက်ဆံ သည်၊ မထိခလုပ်ထိခလုပ်တောင် မလုပ်၊ နိုင်နိုင်ကသာ အစပိုင်း ရှက်သလိုလို မျက်နှာပူသလိုလို ဖြစ် နေမိသည်၊ ဒါပေမဲ့ သူချောင်းကြည့် ပြီးသိနေတာတွေ ဦးချစ်ဆွေမသိ၍ သာ ထိုကဲ့သို့မျက်နှာမပျက် နေနိုင်နေမှန်းသိ သဖြင့် ပြန်ပြီး ရဲရဲတင်းတင်း နေဖြစ်လာသည်။
သူက ပဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ ဦးချစ်ဆွေနှင့် တိုးတိုးခွေ့ခွေ့လေး နေလိုက်သည်။ အဲဒီနောက်ပိုင်း ဦးချစ်ဆွေ ငါးဦးကော်မတီနှင့်တိုင်ပင်တာ ရက်စိတ်လာသည်၊ တကယ်တော့ နေ့တိုင်းလိုလို ဖြစ်လာသည်၊ လုပ်တိုင်းလည်း နိုင်နိုင့်ပုံလေးကို အမြဲတမ်းထုတ်ကြည့်ပြီး အဆုံးသတ်လေ့ရှိသည်။
နိုင်နိုင်လည်း ချောင်းရင်းက တဖြည်းဖြည်း မချင့်မရဲ ဖြစ်လာသည်။ သူ့ဘာသာပွတ်ရတာလဲ အားမရတော့ဘူး၊ ဦးချစ်ဆွေကိုပဲ သနားတာလား၊ သူကိုယ်တိုင်ကပဲ လိုချင်လာသလားမသိ၊ တခုခုတော့ ဖြစ်စေချင်လာသည်။အဲဒါနဲ့ တနေ့တော့ နေ့ခင်းဘက် လူလစ်သည့်အချိန်မှာ သူ့မိဘ အခန်းထဲ ဝင်ပြီး ဦးချစ်ဆွေ ကြည့်နေသည့်ဓါတ်ပုံလေး ကို ထုတ်ပြီး သူ့ အခြားဓါတ်ပုံကို အစားထိုးထည့် ထားခဲ့လိုက်သည်။
သူတို့ တက္ကသိုလ် ရေကူးကန်မှာ ရေကူးဝတ်စုံနှင့် ရိုက်ထားသည့်ပုံဖြစ်သည်၊ သူက ငယ်ငယ်က သူတို့နယ်မှာ ကူးတတ်လာသည်က ခွေးကူး လို့ခေါ်သည့် ပုံစံမျိုး သာကူးတတ်ပြီး၊ ကျကျနန လက်ပစ်ကူးတွေ နောက်ပြန်တွေ မတတ်ခဲ့။
တက္ကသိုလ်ရောက်မှ အဆောင်က မမတွေ နဲ့ လိုက်ပြီး စံနစ်တကျ ကူးနည်းကို ပြန်သင်ရသည်၊ အဲဒီတုန်းက ရေကူးဝတ်စုံနှင့်ရိုက်ထားမိသောပုံလေးဖြစ်သည်၊ ဆက်ဆီဒီဇိုင်းတော့ မဟုတ်ပါ၊ အဝါရောင်ပေါ်မှာ ချင်ပေါင်ရွက်ပုံ အနီရွက်တွေ အများကြီး ပြန့်ကြဲနေသည့်ဒီဇိုင်း ဝမ်းပိစ်၊ ဝတ်စုံလေးဖြစ် လေသည်။
အဲဒီတုန်းက လည်း ရွေးစရာသိပ်မရှိ၊ သူက ဗြောင် မလိုချင်၍ အပွင့်ယူလိုက်ခြင်းသာဖြစ်သည်၊ ဘာမှတော့ ဆက်ဆီမဖြစ်ပေမဲ့ ရေကူးဝတ်စုံဆိုတော့ သူ့ရဲ့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ ပေါင်တန်တွေနဲ့ မို့မို့မောက်မောက် ရင်သားလေးကတော့ ထင်းနေသည်။ခေါင်းက ရေကူးဦးထုတ်ကို ချွတ်ထားပြီး ဆံပင်ဖားလျှားချထားသည်၊ ခြေထောက်တဘက်ရှေ့မှာလိမ်လို့ ရင်ကလေးကို ကော့ပြီး ပုံပေးထားခြင်းဖြစ်ရာ၊ မေမေမြင်ပါက ဆဲခံရမည်စိုး၍ ဖွက်ထားသောပုံလေးဖြစ်သည်။
အဲဒီညက နိုင်နိုင်တယောက် ညနေစာပင် ကောင်းကောင်းမစားနိုင်၊ ဦးချစ်ဆွေတောင်သူ့ဓါတ်ပုံကို မမြင်ရသေး ၊ သူက တွေးပြီးနှောင်တရနေပြီ၊ ဒုက္ခပဲ၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမလည်း၊ ခုမှတော့ ပြန်ယူဖို့ သိပ်နောက်ကျနေပြီ၊ မေမေက တောင် သူမူပျက်နေတာကို သတိထားမိတယ်၊ ဘာမှန်းတော့မသိဘူးပေါ့။
“ သမီး နေလို့မကောင်းဘူးလား၊ သမီးမျက်နှာကြည့်ရတာ နူံးနေသလိုပဲ.... ”
“ ကောင်းပါတယ် မေမေ၊ ရင်ပြည့်နေလို့ပါ ထမင်းလည်း သိပ်စားချင်စိတ်မရှိဘူး.... ”
“ အင်း..အင်း..သိပ်အများကြီးမစားနဲ့လေ၊ သွေးဆေးလေးသောက်ပြီး စောစောအိပ်ယာဝင်လိုက်.... ”
“ ဟုတ်...ကဲ့...မေ.မေ….. ”
နိုင်နိုင် သူ့အခန်းထဲရောက်တော့ ကုတင်ပေါ်လှဲရင်း နှင့် စာအုပ်တအုပ်ကောက်ဖတ်နေလိုက်သည်၊ စာအုပ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ စိတ်သွင်းလို့မရ၊ အချိန်တွေက လည်း ကုန်တာနှေးလိုက်တာလို့ စိတ်ထဲဖြစ်မိသည်။
ထုံးစံအတိုင်း သူ့မိဘတွေ အိပ်ယာဝင်သံနားထောင်ပြီး အိမ်တခုလုံးတိတ်ဆိတ်သွားမှ နိုင်နိုင် အိပ်ယာပေါ်မှ အသာထကာ သူချောင်းနေကြ အပေါက်လေးမှ ချောင်းကြည့်နေမိသည်၊ သူ့မေမေတို့ ခြင်ထောင်ထဲမှာ အိပ်ပျော်နေတာကို အခန်းမီးရောင် မှိန်မှိန်အောက်မှာ တွေ့နေရသည်၊ ခနနေတော့ မီးပြတ်သွားသည်၊ အခန်းတခုလုံး မှောင်အတိကျသွားသည်။
နိုင်နိုင် သူ့အခန်းထဲမှာပဲ အမှောင်ထဲ ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ အသာလေးထိုင် နေမိသည်၊ နောက်တော်တော်လေးကြာတော့ ကျွိကနဲ တဖက်ခန်းက ကုတင်လှုပ်သံလေး ကြားလိုက်ရသည်၊ နိုင်နိုင် ချက်ခြင်း ချောင်းကြည့်ပေါက်ဆီရောက်သွားသည်၊ မီးခြစ်သံ တိုးတိုးလေးနှင့်အတူ မီးရောင်လေးပေါ်လာသည်၊
ဦးချစ်ဆွေ ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင် ၍ ဖယောင်းတိုင်မီးကို စားပွဲပေါ်က သံဗူးတခုပေါ်မှာ စိုက်ပြီးထွန်းလိုက်သည်၊ ဦးချစ်ဆွေ သူ့ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်သည်၊ သူ့ လိင်ချောင်းမာမာကြီးက ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်အောက်မှာ ထိုးထိုးထောင်ထောင်ထွက်လာသည်။
ဦးချစ်ဆွေ အံဆွဲကို ဆွဲလိုက်ပြီး ဓါတ်ပုံညှပ်ထားသော စာအုပ်ကလေးကို ထုတ်လိုက်သည်။နိုင်နိုင်ရင်တွေ တအားခုန်လာသည်၊ အသက်တောင်ရူဖို့မေ့နေသည်၊ သူ့ဒူးတွေတောင်ချောင်ချင်လာလို့ လဲကျမသွားရန် နံရံကို အသာလေး မှေးကိုင်ထိန်းထားလိုက်ရသည်၊ ဦးချစ်ဆွေ စာအုပ်ကို လှန်ပြီး ဓါတ်ပုံလေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
ဦးချစ်ဆွေ ရဲ့ မျက်နှာအမူအယာ ရုတ်တရက်ပြောင်းသွားသည်၊ ချက်ခြင်းပင် သူ့ လိင်တန်ကြီးကို ပုဆိုးဖြင့်ပြန်ဖုံးကာ နိုင်နိုင့်အခန်းဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်၊ နိုင်နိုင် ချောင်းနေသည့် အပေါက်ကို တော့သူမြင်ပုံမရ၊ နိုင်နိုင့်အခန်းရှိရာဘက်နံရံ တခုလုံးကို သူလိုက်ကြည့်နေသည်၊ သူ့မျက်နှာကလည်း ပျက်နေသည်။
နိုင်နိုင် သူ့ကို ချောင်းကြည့်တာကိုတော့ သူသိသွားပြီ၊ သို့ပေမဲ့ အခုလိုဓါတ်ပုံပြောင်း ထည့်ထားလိုက်သည့်သဘောမှာ ဘာသဘောလဲ၊ ကောင်းဖို့လား ဆိုးဖို့လား၊ ဦးချစ်ဆွေ မဝေခွဲတတ်။
ဦးချစ်ဆွေ ဓါတ်ပုံလေးကို စာအုပ်ကြားထဲ ပြန်ညှပ်လိုက်ပြီး အံဆွဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်း အသံမထွက် အောင်ဆွဲဖွင့်ကာ စာအုပ်ကို အံဆွဲထဲပြန်ဖွက်လိုက်သည်၊ ဦးချစ်ဆွေ ဖယောင်းတိုင်မီးကို ငြိမ်းလိုက်သဖြင့် အခန်းတခုလုံးမှောင်အတိကျသွားသည်၊ နောက်တော့ ကုတင်ပေါ်ပြန်လှဲချလိုက်ပုံရသည့် အသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာပြီး ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။
မနက်ကျတော့ နိုင်နိုင်တယောက် ခပ်တည်တည် နေနိုင်တာ သူ့ကိုယ်သူတောင် အံသြနေမိသည်၊ အရင်တုန်းက ဦးချစ်ဆွေ မသိအောင်သူချောင်းပြီး သူ့ဘာသာသူ အိန္ဒြေပျက်နေခဲ့ရသည်၊ အခုတော့ ဦးချစ်ဆွေတယောက်၊ နိုင်နိုင့်ဓါတ်ပုံလေးကို ကြည့်ကာ ဂွင်းထုမိတာ သူသိသွားပြီ ဆိုတော့ အခု တော့ သူက အပေါ်စီးက ရနေပြီး မျက်စေ့မျက်နှာပျက် နေရသူက ဦးချစ်ဆွေဖြစ်နေတော့သည်။
ဦးချစ်ဆွေမှာ နိုင်နိုင့်ကို မျက်လုံးချင်းဆိုင်မကြည့်ရဲ၊ မနက် အစောကြီး အလုပ်ကိစ္စ ဆိုပြီး အိမ်က ထွက်သွားသည်၊ သို့ရာတွင် အကြာကြီးမနေနိုင်၊ သူ့စက်လှေ နှင့် ပစ္စည်း တွေတင်ချင်သည့် ကုန်သည်တွေက ငွေလာချေမည်ဆိုတော့ မပြန်လာလို့မရ။
ဒီနေ့က လည်း ဒေါ်ကျော့နွယ်က တရားစခန်း၃ရက် ဝင်မည်ဆိုတော့ မနက်စာစားပြီးတာနဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းကို သွားမည်၊ ဆိုတော့ ပြန်လာရသည်၊ ဒေါ်ကျော့နွယ်က တကယ်တော့ တရားစခန်းကို ၉ ရက်ဝင်ချင်တာ သမီးရောက်နေတာ ဆိုတော့ စိတ်မချ၍ သုံးရက်သာ သွားမည်ဟု ရည်ရွယ်ထားသည်။
အဲဒီသုံးရက်ကိုတောင် စိတ်ပူလို့ ထမင်းချက်၊ ဟင်းချက် အဝတ်လျှော်တို့ အတွက် ခိုင်းနေကြ အဒေါ်ကြီးတယောက်ကို မှာထားသည်၊ ထိုအဒေါ်ကြီးက လုပ်စရာရှိတာ လာလုပ်ပေးပြီး သူ့အိမ်သူပြန်သွားမှာဖြစ်သည်၊ မပြန်ခင် ပိုက်ဆံပေးဖို့ကိုတော့ နိုင်နိုင့်ကို မှာထားခဲ့သည်။
ဦးချစ်ဆွေမှာ မလွဲသာ မရှောင်သာ ၍ သာအိမ်မှာနေနေရသည်၊ သူ့ရင်ထဲ တထိတ်ထိတ်နှင့်၊ နိုင်နိုင် ဘယ်တော့များ ဘာပြောမလဲ ကြောက်ရွံ့နေမိသည်၊ ရှက်လည်းရှက်နေသည်၊ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ နိုင်နိုင့်လို အပျိုထွတ်ထွတ်ကလေးက သူ့လို အဖိုးကြီးကို တော့စိတ်လာမယ်လို့ကို မထင်။
သူ့ကို တမင် ဟားတိုက်ချင်လို့ လုပ်တာများလားလို့ သံသယရှိသည်၊ ဒါပေမဲ့ နိုင်နိုင့်ကို သူက သမီးလေး အရင်းလို ဂရုစိုက်ခဲ့သလို၊ နိုင်နိုင်ကလည်း သူ့အပေါ်ဘယ်တုန်းကမှ မလေးမစားလုပ်တာမျိုး မတွေ့ခဲ့ရဘူးတော့ ဘာကို စဉ်းစားရမှန်းမသိ စိတ်တွေ ထွေပြားနေရလေသည်။
ဒီအရွယ်ကျမှတော့ မဟုတ်က ဟုတ်က အမှုမျိုးနဲ့လည်း အဖမ်းခံရပြီး ရပ်ကွက်ထဲ မြို့ထဲ နာမည်ပျက်ရမည့်အဖြစ်မျိုးလည်း မဖြစ်ချင်။ ဒါပေမဲ့ နိုင်နိုင့် အမူအယာက တမနက်လုံး ဘယ်လိုမှ မနေတော့ ဦးချစ်ဆွေ နည်းနည်းလေး စိတ်သက်သာရာရလာသည်။ ဒေါ်ကျော့နွယ် သူ့သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဘုန်းကြီးကျောင်းကို ထွက်သွားပြီး မကြာခင်မှာ ကုန်သည်တွေ ရောက်လာသည်၊ သူတို့ ကုန်တွေ ဦးချစ်ဆွေ စက်လှေနှင့်ပါသွားပြီ ဖြစ်ရာ အခုမှ ငွေလာချေခြင်းဖြစ်လေသည်။
ငွေများမှာလည်း ထိုခေတ်က အချပ်ကြီးများလည်း မရှိသေး၊ ဘဏ်ကလည်း ခေတ်မစားသေး ဆိုတော့ ပိုက်ဆံထုပ်တွေ ကို ရေရတာက တော်တော်ကြာသည်။နိုင်နိုင်တယောက် အဲဒါမျိုးကတော့ ကူလုပ်နေကြဖြစ်သဖြင့်၊ သူနှင့်ဦးချစ်ဆွေတို့ ပိုက်ဆံထုတ်တွေကို ထိုင်ရေနေကြသည်၊ ကုန်သည်တွေကတော့ လူရင်းတွေမို့ ပိုက်ဆံထုတ်ထားခဲ့ပြီးထွက်သွားကြပြီ၊ လိုတာပိုတာနောက်နေ့ကျမှ ပြောကြသည်၊ သူတို့ချင်းက အဲလိုယုံကြည်မှုရှိသည်၊ လုပ်လာတာကြာပြီ မဟုတ်လား။
ဦးချစ်ဆွေက ပိုက်ဆံရေတွက်နေရင်းက နိုင်နိုင့်ကို တချက်တချက် ခိုးခိုးကြည့်သည်၊ နိုင်နိုင်က ဘယ်လိုမှ မနေ၊လုံးဝပုံမပျက်၊ တော့ ဦးချစ်ဆွေလည်း စိတ်သက်သာရာရရုံမက လီးက မာလာရသည်။အင်း နောက်ပြီး တအိမ်လုံးမှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ၊ ဦးချစ်ဆွေ ပိုက်ဆံထုတ်ရေတာတောင် ခနခန ပြန်ပြန်ရေနေရသည်၊ လူလည်း အယောင်ယောင်အမှားမှားတွေ ဖြစ်နေသည်၊ နိုင်နိုင်ကတော့ ကောင်းကောင်းသတိထားမိသည်၊စိတ်ထဲမှာ ရီချင်နေသည်။
မျက်နှာပေါ်က ရီချင်နေသည့် အမူအရာကို ဦးချစ်ဆွေ မမြင်အောင် တချက်တချက် တဖက်လှည့် လိုက်ရသည်။ သူ ဦးချစ်ဆွေကို ရုပ်သေးရုပ်လို ကစားလို့ရနေတာကို သဘောကျနေမိသည်။အဲလိုနှင့် တနေ့တာကို ဖြတ်သန်းလာခဲ့ပြီး ညနေစာစားပြီးတဲ့ အချိန်မှာ ဦးချစ်ဆွေက အပြင်ခနထွက်သွားသည်၊ အိမ်မှာလာကူတဲ့ အဒေါ်ကြီးလည်း ပြန်သွားပြီ၊ အိမ်ကြီးတလုံးထဲ တယောက်ထဲကျန်ခဲ့တာ အပြင် ညလေးမှောင်လာတော့ နိုင်နိုင့် စိတ်တွေ စကစားလာသည်။
ဦးချစ်ဆွေကို အဲလိုကလိနေရုံဖြင့် မတင်းတိမ်ချင်တော့၊ သူ့သွေးသားတွေကလည်း တောင်းဆိုနေပြီ၊ ကိုဘိုမောင်နှင့်လည်း အတွေ့အကြုံရှိဘူးနေ ပေမဲ့ နောက် ယောက်ျား တယောက်နဲ့ ဆို ဘယ်လိုနေမလဲ။နောက်ပြီး သူနဲ့ ပထွေးဆိုပေမဲ့ သူ့ကို သမီးအရင်းလို ဂရုစိုက်ခဲ့သူ၊ သူနှင့်လက်ပွန်း တတီးတောက် လျှောက်နေ လာခဲ့သူ၊ နောက်ပြီးတော့ သူအမြဲချောင်းနေကြမို့ စိတ်ထဲက လိုချင်နေရသော လီးကြီးပိုင်ရှင်၊ ဒီညတော့ တခုခု ဖြစ်အောင် စမ်းကြည့်မည်ဟု နိုင်နိုင် တွေးနေလိုက်သည်။
နိုင်နိုင့် စိတ်ကူးကတော့ ဦးချစ်ဆွေကို ထုံးစံအတိုင်း သူ့အခန်းက ချောင်းမည်၊ ဦးချစ်ဆွေ သူ့ဓါတ်ပုံလေးကို စာအုပ်ကြားက ထုပ်ပြီး ဂွင်းထုမှ သူ့အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားပြီး အမိဖမ်းမည် ၊ အဲဒီအချိန်မှာ ဘာဖြစ်မလဲ၊ ခစ်ခစ်၊ သူ့ဘာသာ အသည်းယားလာသည်၊ သူ့စောက်ဖုတ်လေး စိုလာသည်၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ကိုချွတ်ပြီး လျှော်မဲ့ ခြင်းထဲ ပြစ်ထည့်လိုက်သည်။
ဘရာဇီယာလည်း ဒီအတိုင်းပဲ၊ခြင်းထဲသွားတော့ ဆိုပြီး လှမ်းပစ်ထည့်လိုက်လေသည်။ အပေါ်က သူ့ ပထွေး ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည် အဟောင်းတထည်ကို ကောက်ဝတ်လိုက်သည်၊ အင်္ကျီကြီးက သူ့ပေါင်လည်လောက်ထိရောက်နေတော့၊ မထူးပါဘူး ဆိုပြီး ထမိန်ပါကွင်းလုံးချွတ်ပြီး ခြေရင်းက တန်းမှာလွှားထားလိုက်သည်။
နောက်တော့ သူ့ဘာသာသူ အဝတ်ဘီဒိုက ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်မှာ လမ်းလျှောက်ကြည့်ရင်း ဆံပင်တွေကို သိပ်ပွနေသလားဟု ထင်ပြီး သားရည်ပင်နှင့် အနောက်မှာ စုချည်လိုက်သည်၊ ထိုအခါတော့ သူ့မျက်နှာလေး ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖြစ်သွားသည်။
အင်း ဖေကြီး ခုထိလည်း ပြန်မလာသေးပါလား၊ ခါတိုင်း အဲလောက် ညမနက်ပါဘူးဟုလည်း စိတ်ထဲ လည်း တွေးမိသည်၊ အောက်ထပ်ကို ခနပြန်ဆင်းကြည့်သည်၊ ဘယ်သူမှ လည်း မရှိတော့၊ တိတ်ဆိတ်နေသည်၊ အိမ်ရှေ့မှာ သူတို့ တံခါးက နှစ်ထပ်ဖြစ်သည်။
တခုက ဘိလပ်တံခါးခေါ်မလား ဘာဂျာတခါးခေါ်မလား သံတံခါးဖြစ်သည်၊ အဲဒါက အမြဲလိုလို စေ့ထားပြီး အထဲမှ သော့ခပ်ထားလေ့ရှိသည်၊ အပြင်သွားသောသူက သော့ပါသွားလျှင် အပေါက်က လက်လျှို၍ သော ဖွင့်ဝင်၍ရသည်။
နောက်တထပ်က သစ်သားတံခါး ခေါက်တံခါးဖြစ်သည်၊ နေ့ခင်းဆိုလျှင် အကုန်ဖွင့်ထားတတ်ပြီး ညအိပ်မှ လုံးဝပိတ်လိုက်လေ့ရှိသည်၊ အခုတော့ အဲဒီသစ်သားတခါးကို ပိတ်ဖို့အချိန်တောင်ရောက်လာပြီ၊ အဲဒီသစ်သားတံခါးကို အတွင်းမှ ဂလန့်ထိုးလိုက်လျှင် အပြင်က ဘိလပ်တံခါးကို သော့ခပ် ဝင်ရုံနှင့်မရတော့ပေ၊ အတွင်းက လူက ဖွင့်ပေးမှ ဝင်လို့ရပေမည်။
စောင့်ရတာ နည်းနည်းကြာတော့ နိုင်နိုင်စိတ်မရှည်ချင်တော့၊ သစ်သားတံခါးကိုပါ ပိတ်လိုက်တော့သည်၊ ပြန်မလာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ ဟင့် သူတခါမှ မစဉ်းစားမိ၊ ခါတိုင်း သူ့မေမေပဲ ဖွင့်ပေးနေလို့ထင်သည်။နိုင်နိုင် အပေါ်ထပ်ပြန်တက်ပြီး သူ့ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး လှဲရင်း အတွေးထဲ နှစ်မြောနေ၏၊ ကိုဘိုမောင်နှင့် ကြမ်းခဲ့တဲ့နေ့တွေ၊ ကို ပြန်လွှမ်းလာ၏။
ရဲသီဟ ကရော သူ့ကို ချစ်ခွင့်တောင်းအုန်းမှာလား၊ အဲဒါထက် ဦးချစ်ဆွေ၏ လိင်တန်ထွားထွားကြီးကို ပြန်တွေးမိပြန်တော့ သူ့လက်ကလေးတွေက အလိုလို ပေါင်ကြားရောက်သွားပြန်သည်။အခုတော့ ဒူးထောင်လိုက်တာနဲ့ ရှပ်အင်္ကျ ီအနားက ပေါင်ရင်းကို လှန်ကျသွားပြီး သူ့ပေါင်ခွဆုံက ရှင်းလင်းနေသည်၊ မနေ့ကပင် စောက်မွှေးလေးတွေကို ရိပ်ထားသဖြင့် ပြောင်ရှင်းနေသော သူ့စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးကို လက်ဖြားကလေးဖြင့်ပွတ်ပေးနေရင်းက အဖုတ်နူတ်ခမ်းလေးကို ပွတ်လိုက်မိသည်။
“ အ….. ”
သူ့ပါးစပ်က အသံလေးပင်ထွက်အောင် ငြီးငြူမိသည်။ အားးးးးး လိုချင်လိုက်တာ၊ အရည်လေးတောင်စီးကျလာပြီ၊ သူ့ ဆန္ဒတွေ တအားပြင်းပြနေရပြီ၊ ဒီလိုမိုးချူပ်နေမှ တော့ ဖေကြီး ပြန်လာတာနဲ့ သူစိတ်ကူးထားသလို ဟိုဟာတောင်လုပ်ပါတော့မလားမသိဘူး၊ လို့တွေးပြီး ဒေါသလည်း နည်းနည်းထွက်နေမိသည်။
အဲလိုနှင့် နိုင်နိုင်တယောက် စိတ်တွေ ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေချိန်မှာ တံခါးခေါက်သံ ကြားလိုက်ရသည်။ အိမ်ရှေ့ သို့ တချိန်လုံးနားစွင့်နေသော နိုင်နိုင်မှာ ကမန်းကတန်း ထကာ လှေခါးမှ ပြေးဆင်းသွားမိလေသည်။တံခါး ကလန့်ဖြုတ်လိုက်ပြီးမှ မိမိကိုယ်မိမိ ဘယ်လိုဝတ်စားထားတယ် ဆိုတာ နိုင်နိုင်သတိရလိုက်မိသည်။ သူ့တကိုယ်လုံးမှာ ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ရှပ်အင်္ကျီတထည်ပဲရှိသည်၊ အတွင်းမှာ ဘရာလည်း မရှိ၊ ဘောင်းဘီလည်းမရှိ။
သူပထမရည်ရွယ်ထားတာက ဦးချစ်ဆွေ ဟိုဟာလုပ်နေမှ ဝင်သွားဖို့၊ အကြောင်းမဟုတ်တော့ပါဘူး၊ ဦးချစ်ဆွေ နောက်ကျနေလို့ ဒေါနည်းနည်းပွတာက တချက်၊ တခါမှ အဲလို နောက်မကျဘူးလို့ စိတ်ပူတာက တချက် ရောသွားလို့ အဲဒီဟာတောင်သိပ်ဂရုမစိုက်မိတော့ပါဘူး။
တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကို မကြည့်ပဲ ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး အိမ်ထဲ တန်းဝင်သွားတယ်၊ နိုင်နိုင်က ဘိလပ်တံခါးပိတ်သော့ခပ်၊ သစ်သားတံခါးကို ပိတ်ကလန့်ချပြီးမှ ဦးချစ်ဆွေနောက်လိုက်သွားတယ်။ဦးချစ်ဆွေက မီးဖိုထဲမှာ ရေအိုးထဲက ရေတခွက်ခတ်ပြီး အငမ်းမရ တနှစ်လောက်ရေငတ်နေတဲ့သူလို သောက်နေတယ်။ နိုင်နိုင်က ဦးချစ်ဆွေနဲ့ လက်တကမ်းလောက်မှာ ရပ်လိုက်ပြီး ဦးချစ်ဆွေရေသောက် အပြီးကို စောင့်နေလိုက်တယ်၊ ပြီးသွားတာနဲ့။
“ ဖေကြီး ဒါက ဘယ်ကို သွားနေတာလဲ….. ”
ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကို တည့်တည့်မကြည့်ပဲ ဘေးကို ကြည့်ရင်းက
“ ဖေကြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တွေ့လို့ လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ စကားကောင်းသွားလို့ပါသမီးရယ်….. ”
“ အိမ်မှာ သမီးတယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တယ်ဆိုတာ ဖေကြီးမေ့နေပြီလား၊ ခါတိုင်းတောင် ဒီလို နောက်မကျတတ်ပဲနဲ့.... ”
အဲလို နိုင်နိုင်က လေသံမာမာလေးနဲ့ ပြောလိုက်မှ ဦးချစ်ဆွေက စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ နိုင်နိုင့်ကို မော့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။
“ ဟင်..သမီး ဘာဖြစ်လုပ်လဲ..ဖေကြီးမရှိတုန်း တယောက်ယောက်များ..
“ အခုမှ စိုးရိမ်မနေနဲ့ ဘာမှ မဖြစ်ဘူး၊ တခါထဲ သမီးတယောက်ထဲ ရှိနေတာများ အိမ်ကို တော်တော်နဲ့ ပြန်မလာဘူး..
“ အင်း ဖေကြီးက ………….... ”
အဲလို ပြောရင်းနဲ့မှ ဦးချစ်ဆွေတယောက် နိုင်နိုင်ဝတ်စားထားတာကို သတိထားမိသွားတယ်၊ မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး စကားလည်းထစ်သွားတယ်၊ လည်ဇလုပ်ကြီးမြင့်ချည်နှိမ့်ချည်နဲ့ ဖြစ်နေအောင် တံတွေးတွေကိုမျိုချနေရတယ်။
နိုင်နိုင်ဝတ်ထားတာကလည်း သူ့ရဲ့ ရှပ်အင်္ကျီအဟောင်း အညိုဗြောင် အသားပျော့ပျော့ လေ၊ အပေါ်ပိုင်းက ကြယ်သီးကလည်း သုံးလုံးလောက်ဖြုတ်ထားသေးတော့ ဝင်းမွတ်နေတဲ့ ရင်သား အပေါ်ပိုင်းလေး တွေ။နောက်ပြီး အောက်ပိုင်းက အင်္ကျီကလည်း အောက်အနားက ဘေးမှာဝိုက်ပြီး ခွဲထားတဲ့ ပုံစံဆိုတော့ ရှေ့မှာသာ ဖုံးနေပေမဲ့ ဘေးက ပေါင်သားတွေက တင်ပါးနားလောက်အထိကို မြင်နေရတာဆိုတော့၊ ဦးချစ်ဆွေ စကားမပြော နိုင်ဖြစ်သွားရတာလည်း အပြစ်မပြောသာပေဘူးလေ။
“ အင်း အင်း..အဖေကြီး အိပ်တော့မယ် အရမ်းအိပ်ချင်နေပြီ….. ”
ဦးချစ်ဆွေခမျာ ဘာပြောရမှန်းမသိတော့ပဲနဲ့ နိုင်နိုင့်ဘေးနားကနေ အမြန်ဖြတ်ပြီး လှေခါးကနေပြေးတက်သွားပါတော့တယ်၊ နိုင်နိုင်ကလည်း သူ ဦးချစ်ဆွေကို လိုသလို လုပ်လို့ရနေပြီ ဆိုတာသိနေတော့ အေးဆေးပဲ အနောက်ကနေတက်လိုက်သွားသည်။
ဦးချစ်ဆွေတို့ အခန်းထဲ ရောက်တော့ မီးပှိတ်ထားတာမို့ မှောင်မဲနေတာနဲ့ နိုင်နိုင်က မီးကို ဖွင့်လိုက်သည်၊ အခန်းထဲက လေးပေမီးချောင်းရဲ့ အလင်းရောင်က ဖွေးကနဲ့ ဖြာကျလာခဲ့သည်။ ဦးချစ်ဆွေ တယောက်ခြင်ထောင်ထဲမှာ တဘက်ကို လှည့်ပြီး အိပ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။
“ ဖေကြီး….. ”
“ အင် သမီး နိုင်နိုင်... ”
ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင်ဘက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီးထူးလိုက်သည်။
“ ဖေကြီးကို မေးစရာရှိလို့….. ”
“ ဘာများတုန်းသမီးရယ်..ညမိုးသိပ်ချူပ်နေပြီ….. ”
“ မိုးချူပ်တော့ရော ဘာဖြစ်လဲ ဖေကြီးရယ်…... ”
“ မဟုတ်ပါဘူး..သမီး အိပ်ရေးပျက်နေမှာစိုးလို့ပါ….. ”
“ ဟင့်အင်း မပျက်ပါဘူး..ဖေကြီးဘာလို့ သမီးဓါတ်ပုံကို ကြည့်ပြီး ဟိုဟာလုပ်နေတာလဲလို့….. ”
“ အို……...သမီးရယ် ဖေကြီးကို ခွင့်လွတ်ပါကွယ်..ဖေကြီးမှားပါတယ်..ဖေကြီး စိတ်အလိုကို လိုက်မိတာပါ..ဘယ်သူ့ကို မှ မပြောပါနဲ့နော်.... ”
ဦးချစ်ဆွေက ကုတင်ပေါ်မှာလှဲနေရက ထထိုင်လိုက်ပြီး နိုင်နိုင့်ကို ပြောလိုက်သည်။
“ အင်းပါ ဖေကြီး ကိုလည်း ဘယ်သူက တိုင်မယ်ပြုမယ်ပြောနေလို့လဲ သမီးက သိချင်လို့မေးတာကို.... ”
နိုင်နိုင့်အသံက စိတ်ဆိုးတဲ့ပုံလည်း မပေါက်တော့ ဦးချစ်ဆွေ နိုင်နိုင့်ကို မော့ကြည့်မိသည်၊ နိုင်နိုင်ဝတ်ထားတဲ့ သူ့ရှပ်အင်္ကျ ီလေးကလည်း ဖရိုဖရဲနှင့် သူ့ပုခုံးလေးအစွန်းမှာ အောက်ပဲ လျှောကျတော့မလိုလို မို့ နိုင်နိုင့်ရင်နှစ်မွှာက အလုံးလိုက်ကလေးတွေ၊ နို့သီးခေါင်းမမြင်ရရုံပဲ ရှိတော့သည်။
သူနှင့်လည်း အသားချင်းကပ်တော့မလောက် နီးကပ်နေလေရာ နိုင်နိုင့်ဆီမှ ရေမွှေးနံ့လေးနှင့် မိန်းခလေး ကိုယ်နံ့လေးက ဦးချစ်ဆွေ၏ ငယ်ပါကြီးကို တင်းမာထောင်ထလာစေ တော့သည်။ဦးချစ်ဆွေ စိတ်ကလည်း တဖြည်းဖြည်း ရဲလာသည်၊ ကောင်မလေးရော ဆန္ဒရှိနေတာလား၊ သူ့လက်တွေက နိုင်နိုင့်လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ရောက်သွားသည်။
“ သမီး တကယ်စိတ်မဆိုးဘူးလား.... ”
နိုင်နိုင်က ခေါင်းလေးကို ရမ်းပြလိုက်သည်။
“ သမီးရယ် သမီးမေမေ က သွေးသား အပြောင်းအလဲနဲ့ အိမ်ထောင်သည်တွေရဲ့ တာဝန်ကို မပြုချင်တော့တာ အတော်ကြာပြီကွယ့်၊ ပထမတော့ ဖေကြီးကို အားနာလို့မငြင်းဆန်ပေမဲ့ စိတ်မပါတော့ဘူး။နောက်တော့ လုံးဝကို လက်မခံတော့ဘူး၊ ဖေကြီးတို့ အရွယ်က အဲဒီဆန္ဒတွေ အပြင်းပြဆုံးအရွယ်လေ၊ အဲတော့ ဖေကြီး ကိုယ့်ဘာသာ သွေးသားတွေကို ဖြည်လျှော့ရတာပေါ့၊ …... ”
ဦးချစ်ဆွေက စကားပြောနေရင်းနဲ့ နိုင်နိုင့်လက်မောင်းလေး တွေကို ပွတ်ပေးနေတော့ ၊ နဂိုကမှ ကပိုကရိုဖြစ်နေရတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီက ပိုလျှောကျလာရသည်။
“ အဲဒီမှာ ဒီတိုင်းကြီးဆိုရင် တော်တော်နဲ့ ကိစ္စက ပြတ်မှာမဟုတ်တော့ ကိုယ်စွဲလမ်းပြီး ဟိုဟာပြုချင်တဲ့အချောအလှလေးတွေကို စိတ်ကူးနဲ့ မှန်းပြီး လုပ်တော့ မြန်မြန်ကိစ္စပြီးရတာပေါ့သမီးရယ်.... ”
“ ဟင်း..ဖေကြီးက မီးကို လှတယ်လို့ပြောတာပေါ့၊ ပြီးတော့ မီးကို ဟိုဟာပြုချင်နေတယ်ပေါ့လေ….. ”
နိုင်နိုင့်အသံက စိတ်ဆိုးသံလည်းမပါတော့ ဦးချစ်ဆွေအတွက်ကတော့ ဒီလောက်ကြီးလည်း မတုန်းပါ၊ ကောင်မလေး အဲလောက်ရဲတာကိုသာ နည်းနည်းအံအားသင့်မိရသည်၊ သို့ပေမဲ့လည်း၊ ငါးကြော်မကြိုက် ကြောင်မိုက်သာ ဖြစ်မည်မဟုတ်လား၊
“ အင်း..သမီး အပြစ်ပြောရင်လည်းခံရတော့မှာပါပဲသမီးရယ်.... ”
ဦးချစ်ဆွေလက်တွေက ရှပ်အင်္ကျီလျှောကျသွားလို့ပေါ်လာသည့် နိုင်နိုင့်နို့ကလေးတွေပေါ်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်တော့သည်၊ နိုင်နိုင်ကတော့ ဘာမှ မပြောတော့ မျက်လုံးလေးကို မှိတ်ထားကာ ဦးချစ်ဆွေ၏ ပုခုံးကိုသာ သူ့လက်လေးနှစ်ဖက်တင်ထားလိုက်သည်။ဦးချစ်ဆွေ ရဲ့ခေါင်းက ငုံ့ပြီး နိုင်နိုင့် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ငုံစို့လိုက်သည်။
“ အို့….. ”
နိုင်နိုင့် ဆီမှ ငြီးသံကလေး ထွက်လာပြီး ဦးချစ်ဆွေ လည်ဂုတ်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ကလေးဆွဲဖက်လိုက်သည်၊ ဦးချစ်ဆွေ၏ မျက်နှာကြီးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သလို ဖြစ်သွားကာ ဦးချစ်ဆွေ မျက်နှာကြီးက သူ့နို့လေး နှစ်လုံးကို ဖိကပ်မိသွားသည်၊ ဦးချစ်ဆွေအတွက်တော့ အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်သွားသလိုဖြစ်နေရကာ၊ သူ့လိင်တန်ကြီးမှာလည်း သံချောင်းလောက်ကို တင်းမာလာတော့သည်။
ငတ်နေရတာလည်း ကြာပြီမို့ အပရိက တွေ မလုပ်ချင်တော့ နိုင်နိုင့်နို့နှစ်လုံးကို သူ့မျက်နှာနှင့် ပွတ်သပ်၊ ထိသမျှမသားနုနုအိအိလေးတွေကို လျှာနှင့်ရက် နူတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်ရင်း နိုင်နိုင့်ကို အိပ်ယာ ပေါ်ပက်လက်ကလေးဖြစ်သွားအောင်တွန်းလှဲချလိုက်သည်၊ နိုင်နိုင်ကလည်း အလိုက်သင့်ကလေးလှဲ ပေးလိုက်လေသည်။
သူဝတ်ထားသည်မှာလည်း ရှပ်အင်္ကျီပွပွကြီး တထည်တည်းသာမို့ သူပက်လက်ကလေး လှန်ပြီး သူ့ဒူးနှစ်ဖက်ကို ထောင်လိုက်သည်နှင့် ရှပ်အင်္ကျီအနားတွေကပေါင်ပေါ်မှ လျှောဆင်းကာ သူ့ပေါင်ခွဆုံက ဗလာကျင်းသွားပြီဖြစ်လေသည်။
ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကို အသာလေး တွန်းလှဲလိုက် ကထဲက နိုင်နိုင့်ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် နေရာယူပြီးဖြစ်လေသည်၊ သူပုဆိုးမှာလည်း ပြေနေပြီမို့ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ဖြစ်သွားရန် အိပ်ယာခြေရင်းသို့ ကန်ထုတ်ပြစ်လိုက်သည်။
ဦးချစ်ဆွေမှာ နိုင်နိုင့်ကိုယ်ပေါ်မှ မိုးလျှက် ညာဘက်လက်ကို ထောက်ကာ ဘယ်ဘက်လက်ဖြစ့်သူ၏မာန်ဖီနေသော အတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်၍ နိုင်နိုင့်ပေါင်ခွဆုံကြားက အဖုတ်နေရာကို မှန်းတေ့လိုက်လေသည်၊ ခြင်ထောင်တွင်းမှာ သူ့ကိုယ်မှ အရိပ်က နိုင်နိုင့်အောက်ပိုင်းကို ကျနေသဖြင့် မြင်ကွင်းက သိပ်မသဲမကွဲ ပေမဲ့ အိမ်ထောင်သည်မို့ ပစ်မှတ်ကတော့ မလွဲပါ။
သူ့လီးထိပ်ကြီးမှာ စိုစိုစွတ်စွတ် ခပ်ချွဲချွဲ အရည်များကို ထိမိသဖြင့် နိုင်နိုင်တယောက်လည်း စိတ်တွေ အရမ်းထနေပြီ ဖြစ်ကြောင်းသူ သိလိုက်ရသည်။နုဖတ်နေသည့် နုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားမှာ အသာတေ့၊ ကိုယ်ကို ထိန်းပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းချလိုက်ရာ အရည်များဖြင့်ချောမွေ့နေသော်လည်း အပျိုမ အဖုတ်ကလေးက တင်းကျပ်နေသဖြင့် ဦးချစ်ဆွေမှာ အရမ်းမလုပ်ရဲခြေ၊ တလက်မချင်း ဖိသွင်းလိုက် ပြန်ထုတ် လိုက်နှင့် သူ့လိန်တန်တဝက်ဝင်သည်အထိတော့ စိတ်ကို ထိန်းလုပ်နေရရှာလေသည်။
နိုင်နိုင်မှာ မျက်လုံးလေးကို တင်းတင်းမှိတ်ထားပြီး နူတ်ခမ်းလေး မှာဟတတ ဖြင့် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရူရင်း ဦးချစ်ဆွေ နည်းနည်းဖိထိုးလိုက်တိုင်း အင့် ကနဲ အင့်ကနဲ ငြီးငြူနေလေသည်။
သူ့လိန်တန်ကြီးတဝက် လောက် ဝင်ပြီး သောအချိန်မှာတော့ ဦးချစ်ဆွေ တယာက် စိတ်ကို ဘယ်လိုမှ ထိန်းမရတော့ပါ၊ ခါးကိုကော့ကာ တချက်တည်းနှင့် သူ့လီးကြီးတချောင်းလုံး အဆုံးထိဝင်အောင်ဆောင့်ချလိုက်မိတော့သည်။
“ စွိ..ဖျစ်...ဖတ်.... ”
“ အား….အင်း..ရှီး…..ကျွတ်စ်..ကျွတ်စ်…….နာတယ်ဖေကြီး..အားး….. ”
ရုတ်တရက်ထ အော်လိုက်သော နိုင်နိုင့်အသံကြောင့် ဦးချစ်ဆွေ ရောက်သည့်နေရာမှာ ရပ်နေလိုက်မိသည်၊ ရောက်နေတာကလည်း ဆုံးနေပါပြီ၊ သူ့ဆီးခုံက နိုင်နိုင့် စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို ဖိကပ်နေပြီးဖြစ်လေသည်။ သူ့လိန်တန်ကြီး တောင် နည်းနည်းပူသွားသည်။အခုတော့ နိုင်နိုင့်စောက်ခေါင်း အတွင်းသား နွေးနွေးလေးထဲမှာ နပ်နေသည်။ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင်၏ ရှုံ့မဲ့သွားသော မျက်နှာလေးကို အသာနမ်းလိုက်သည်။ နိုင့်နိုင့်နို့နှစ်လုံးကတော့ သူ့ရင်ဘတ်အောက်မှာ ပိပြားနေပြီ၊
“ ဆောရီး ခလေးရယ်၊ အရမ်းနာသွားလား..ဖေကြီးလောသွားတယ်.... ”
နိုင်နိုင်မှာ ခုလို ဦးချစ်ဆွေရပ်နေလိုက်တော့ သူ့စောက်ခေါင်းထဲက အနာဖြည်းဖြည်းချင်း သက်သာလာသဖြင့် မျက်လုံးတွေကို ဖွင့်ပြီး သူ့ကို စိုးရိမ်တကြီးငုံ့ကြည့်နေသော ဦးချစ်ဆွေကို ခေါင်းလေး တချက်ငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ဦးချစ်ဆွေ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်မှာလည်း မလိုလားသဖြင့်၊
“ ရတယ် ဖေကြီး.ရုတ်တရက်မို့ နည်းနည်း စပ်သွားတာပါ.... ”
နိုင်နိုင့်လက်လေးတွေက ဦးချစ်ဆွေကို တင်းတင်းလေး ပြန်ဖက်ထားမိသည်၊ သူထင်တဲ့အတိုင်းပဲ၊ ဦးချစ်ဆွေ ဒုတ်ကြီးက ကိုဘိုမောင်ထက်တုတ်ပြီး ရှည်လည်းရှည်သေးသည်။နောက်ပြီး စိတ်ဆန္ဒပြင်းပြလွန်းလို့လားမသိ သံချောင်းကြီးလိုပဲ မာလိုက်တာက အကြောလိုလို အရိုးနုလိုလို အဖုဖု အထစ်ထစ်တွေတောင် နိုင်နိုင့် စောက်ခေါင်း အတွင်းသားလေးတွေမှာ ထိဖိနေတာကို သိနေရသည်။ နိုင်နိုင်လည်း ခံစားလိုက်ရတာ ပြည့်နှစ်သွားတာပဲ၊ မဟုတ်လား။
နိုင်နိုင်က သူ့အတွင်းသားလေးတွေ ပူစပ်တာ ပြေလျှော့သွားပြီး ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ပူပူနွေးနွေး လိင်ချောင်းတုတ်တုတ်ကြီးကို အသားကျသွားတာနဲ့ သူ့ဖင်လေးမသိမသာလှုပ်ပေးပြီး ဦးချစ်ဆွေကို စလုပ်ဖို့ အချက်ပေးလိုက်တယ်။
ဦးချစ်ဆွေက ပထမတော့ သူ့လက်နှစ်ဘက်ကို ထောက်ပြီး ဖင်ကို ကော့လို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း အဝင်အထွက် စလုပ်တယ်၊ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်းအရှိန်ကလေးရလာတယ်။လက်ထောက်ထားရတာလည်း ညှောင်းလို့ နိုင်နိုင့်ကိုယ်လေး ပေါ်မှောက်ချလိုက်ပြီး သူ့လက်ဖဝါးတွေကို နိုင်နိုင့်တင်ပါးအောက်ထိုးထည့်ပြီး နိုင်နိုင့်ဖင်လုံးတွေကို ဆွဲဆွဲပြီး အားရပါးရဆောင့်တော့သည်။
ဦးချစ်ဆွေမှာ အတွေ့အကြုံရင့်ကျက်သူ အိမ်ထောင်သည်မို့၊ ဆောင့်ချက်တိုင်းက အားပါပြီး အချက်ကျကျ ထိထိမိမိ လိုးတတ်သူဖြစ်သည့်အပြင်၊ သူ့လိင်တန်ကြီးမှာ အားရပါးရ တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်ကြီးမို့ နိုင်နိုင့်ခမျာ အခုမှ ကာမစည်းဇိမ်ကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ်ကြီး ခံစားရပေတော့သည်။
ဦးချစ်ဆွေ၏ ဆောင့်ချက်များ အောက်တွင် လူးလိမ့်ကော့ပျံနေပြီး ကာမ အရသာအထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားတော့သဖြင့်၊ သူ့လက်သည်းများက ဦးချစ်ဆွေ၏ ကြောပြင်ကြီးကို ကုတ်ခြစ်လိုက်မိလေသည်။ချစ်ဆွေမှာလည်း ဘယ်ကာလကထဲက မှန်းပြီး လုပ်ချင်နေမှန်းမသိသော မယားပါသမီးလေးကို တကယ်ဆော်နေရ တာမို့၊ စိတ်ဓါတ်အရရော၊ အဖုတ်ကလေးက ကျပ်လွန်းသဖြင့် သူ့လိန်တန်ကြီးကို ဆုပ်ညှစ်ကိုင် ပေးထားသလိုဖြစ်နေရတာရော။
ထို့ကြောင့် ပထမဆုံးအချီမှာတော့ သိပ်အကြာကြီး မထိန်းနိုင်တော့ပဲ၊ နိုင်နိုင် ပြီးသွားပြီသည်နှင့် ခနတာ အတွင်းသူလည်း သုတ်ရည်များ နိုင်နိုင့် စောက်ခေါင်း အတွင်းထဲ ပန်းညှစ်ထည့်ကာ ပြီးသွားရရှာတော့သည်။
“ အားးးးး ဖေကြီး………….... ”
“ ကောင်းလိုက်တာ သမီးရယ်…….. ”
………………………………………………………
ဦးချစ်ဆွေ မှာပြီးသွားသော်လည်း သူ့လိင်တန်ကြီးကို နိုင်နိုင့် အဖုတ်လေးထဲ စိမ်ထားရင်း၊ သူတို့ နှစ်ယောက် တယောက်ကို တယောက်တင်းကျပ်စွာဖက်ထားရင်း အသက်ကို မှန်မှန်လေးရူရင်း နားနေကြလေသည်။
ခနနေတော့မှ နိုင်နိုင်က ဦးချစ်ဆွေ ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး သူ့လက်သည်းကလေးများဖြင့် ဦးချစ်ဆွေ၏ ရင်ဘတ် လည်ပင်းတို့ကို မနာ့တနာ ဖွဖွလေး ခြစ်ကစားနေသလို၊ ဦးချစ်ဆွေကလည်း နိုင်နိုင့်၏ လက်တအုပ်စာ ထက်နည်းနည်းလေး ကြီးသော နို့ ကြီးတွေကို ဖျစ်ညှစ်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ချောင်းထိပ်ကလေးဖြင့် လိမ့်လိုက် ကစားနေပေသည်၊ နိုင်နိုင်က ဦးချစ်ဆွေ၏ မျက်နှာကို မော့ကြည့်ရင်း၊
“ ဖေကြီး…….... ”
“ ဟင်..သမီး လေး…... ”
“ ဟင့်..ဖေကြီးကလည်း လူကိုတော့ ဟိုဟာ တောင်လုပ်ပြီးနေပြီ ခုထိသမီးခေါ်တုန်းပဲလားလို့.... ”
“ အင်းလေ ဟုတ်သားပဲ မိုးကြိုးတွေ ဘာတွေပစ်နေပါအုန်းမယ်၊ နိုင်လေးလို့ခေါ်မယ်နော်၊ သမီးမေမေရှေ့ကြရင်တော့ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့နော်.... ”
“ ဟင့်..ကြည့်..ပြောရင်းနဲ့တောင် သမီးလုပ်နေသေးတယ်….. ”
“ အော်အေး ဘွာတေးဘွာတေး..နိုင်လေးကရော ဖေကြီးကို ဘယ်လိုခေါ်မှာလဲ...ဖေကြီးလို့မခေါ်နဲ့တော့နော်.... ”
“ အင်းလေ ဦးဦးချစ် လို့ခေါ်မယ် ခစ်ခစ်.... ”
“ ကောင်းတယ် ဦးဦးချစ် နဲ့ နိုင်လေးပေါ့ ဟီးဟီး...လူကွယ်ရာမှာနော်၊ အဟီး….. ”
“ အင်းပါ..ဒါနဲ့ ဦးဦးချစ်ကို သမီး..အဲ နိုင် မေးစရာရှိသေးတယ်….. ”
“ နိုင်လေးကလည်းကွာ..မေးစရာတွေကြီးပဲ၊ တခါထဲ ခါတိုင်းဆို စကားတောင် သိပ်မပြောပဲနဲ့ အခုတော့ ..ကဲမေးမေး ဘာမေးမလို့လဲ..ပေါက်ကရတွေတော့မမေးနဲ့နော်၊ ဟင်း…... ”
“ ဦးဦးချစ်..က နိုင့်ကို ဘယ်တုန်းကထဲက အဲလိုလုပ်ချင်စိတ်ပေါ်နေတာလဲဟင်.... ”
“ ဘယ်လိုလုပ်ချင်စိတ်ကို ပြောတာလဲကွ..ရှင်းရှင်းပြောတာမဟုတ်ဘူး နိုင်လေးကလဲ.... ”
“ ဟင်း ဦးဦးချစ်ကလည်း သိရဲ့သားနဲ့ ညစ်ပြီ နိုင့်ကို အဲဒီစကားပြောစေချင်လို့မဟုတ်လား ဟင့်.အခုပဲ ဦးဦးချစ် နိုင့်ကို လုပ်ပြီးသွားတဲ့ဟာလေ..မယားလေး လိုကျင့်ချင်နေတာကို ပြောတာ….. ”
“ အဟီး သိပါတယ်ကွာ နိုင်လေးကို ဦးဦးချစ်က တမင်စနေတာပါ၊ ဘယ်တုန်းကထဲကလည်း ဆိုတော့၊ မှန်း….အင်း နိုင်လေး ဦး ကိုစိတ်မဆိုးရဘူးနော်….. ”
“ အင်းပါ၊ ဒီထက်စိတ်ဆိုးစရာရောရှိသေးလို့လားလို့ ခါထဲမှပဲ ဦးဦးချစ်ကလဲ…... ”
“ အင်း နိုင်လေး ဓါတ်ပုံချင်းလဲလိုက်တဲ့ ပုံလေးသိတယ်မဟုတ်လား၊ အဲဒီအချိန်ထဲကပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ဦးဦးချစ်က နိုင်လေး မေမေကိုလည်း ချစ်နေတာမဟုတ်လား၊ အဲဒီတုန်းက သူကလည်း အဲဒီစိတ်တွေ မကုန်သေးဘူးလေ၊ နိုင်လေးကို လုပ်ချင်စိတ်ပေါ်လာရင် သူ့ကို လုပ်လိုက်တာပဲ၊ စိတ်ထဲမှာတော့ နိုင်လေးကို မှန်းလို့ပေါ့၊ ..
“ အို..ဦးဦးချစ်ကလည်းအဲတုန်းက နိုင်လေးက အပျိုဖြစ်စလောက်ပဲရှိအုန်းမှာ၊ ဦးဦးချစ်ဟာကြီးသာ သွင်းလိုက်ရင် ကွဲပြဲပြီး သေများသွားမလားတောင်မသိပါဘူး၊ ခစ်ခစ်….. ”
“ မသေလောက်ပါဘူးနိုင်လေးရယ်၊ ရှေးခေတ်က ဘုရင်တွေဆိုရင် တော်ကောက်တာ တချို့ဆို တကယ့်ငယ်ငယ်လေးတွေ၊ ကုလားပြည်မှာဆိုရင် မိန်းခလေး ၁၁နှစ်သမီးလောက်နဲ့တောင် မိဘက အိမ်ထောင်ချပေး ရနေတာပဲဟာ….. ”
“ ဟင့်လူဆိုးကြီး အဲတုန်းက နိုင်လေးက မသိလို့ ကိုယ့်ကို အဲလို စိတ်ထဲက ပစ်မှားနေတာ၊ အိ၊ အသည်းယားစရာကြီး ခစ်ခစ်.... ”
ထိုကဲ့သို့ အညီအယောက်လေးတွေ ပြောနေရင်းလက်တွေကလည်း ဆော့နေကြတာဆိုတော့ ဦးချစ်ဆွေ၏ လီးကြီးမှာလည်း နိုင်နိုင့် အဖုတ်လေးထဲမှာ တဖြည်းဖြည်းပြန်မာလာခဲ့လေသည်၊ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကိုယ်ပေါ်လိမ့်တက်လိုက်တော့ နိုင်နိုင်ကလည်း အလိုက်သင့်ကလေး ပေါင်ကို ဖြဲကားပေးထားသည်။
သူ့အဖုတ်လေးမှာလည်း စိုရွဲနေပြီ မဟုတ်လား၊ အင်း ပထမဦးဆုံးည ဆိုတော့ လှေကြီးထိုးနဲ့စခန်းသွားကြအုန်းမှာပေါ့လေ၊ လို့ နှစ်ယောက်စလုံးခေါင်းထဲမှာ တွေးလျှက်၊ ချစ်တလင်း နောက်တကြိမ်ခေါ်ဖို့ တာစူကြလေတော့သည်။
ဦးချစ်ဆွေနှင့် နိုင်နိုင်တို့မှာ သူတို့တွက် မင်္ဂလာဦးည လိုဖြစ်နေသဖြင့် ဦးချစ်ဆွေတို့ လင်မယားအိပ်သည့် ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ချစ်တလင်းခေါ်အတော်ကြမ်းကြသဖြင့်၊ နှစ်ယောက်စလုံး နေမြင့်မှ နိုးကြလေသည်။ ဦးချစ်ဆွေမှာ နိုးနိးချင်း လူကြီးပီပီ ဒေါ်ကျော့နွယ်မရှိပဲ အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးပိတ်ထားပြီး အိပ်လို့ မသင့်တော်မှန်းသိသည်၊ ထို့ကြောင့် ကမန်းကတန်းအိပ်ယာမှထ အိပ်ယာခြေရင်းမှ ပုဆိုးကိုကောက် စွတ်ပြီး နိုင်နိုင့်ကို ပါးကလေးရွှတ်ကနဲ နမ်းပြီး နိုးလိုက်လေသည်၊
နိုင်နိုင်က မျက်လုံးလေး ပွင့်လာပြီး
“ ဟင့် ဦးဦးချစ် ဘယ်သွားမလို့လဲလို့၊ သမီးတော့ ဦးဦးချစ်နဲ့ အိပ်ယာထဲမှာပဲ တနေ့လုံးနေချင်တော့တာပဲ၊..ဟင့်….. ”
“ ဦးဦးချစ်လည်း နေချင်တာပေါ့ကွာ၊ ဖြစ်နိုင်ရင် နိုင့်ဟာလေးထဲက နေ ဆွဲတောင်မထုတ်ချင်ဘူး၊ အဟီး၊ အခုအိမ်အောက်က တံခါးသွားဖွင့်ရမယ်၊ တော်ကြာ ဟိုအဒေါ်ကြီးရောက်လာရင် သမီး ဦးဦးချစ်တို့ အိပ်ယာထဲ အိပ်နေတာတွေ့သွားရင်မကောင်းဘူး။
အိမ်တံခါးကြီးလည်း ခုလိုပိတ်ထားလို့မကောင်းဘူး၊ အခုခနဖွင့်ထားပြီး ဟိုအဒေါ်ကြီး ထမင်းဟင်းချက်ပြန်သွားမှ အတွင်းက ဘိလပ်တံခါးပိတ်ထားပြီး ဦးဦးချစ် တို့ဆက်ချစ်လိုက်ရအောင်..နိုင်နိုင်လည်း သိပါသည်၊ အဲဒါကြောင့် အိပ်ယာထဲမှ လူးလဲထကာ သူညက ဝတ်ခဲ့သော ရှပ်အင်္ကျ ီလေးကို ကောက်ကာ လက်ထိုးဝတ်နေလေသည်၊ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့် နို့လေး နှစ်လုံးကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် အသာ လှမ်းညှစ်လိုက်လေသည်။
“ ဟင့် ဦးဦးချစ်နော်၊ မစလာနဲ့ ခါထဲ.... ”
နိုင်နိုင် ၏ လှပသော ကြာမူပါပါ မျက်စောင်းလေးကြောင့် ဦးချစ်ဆွေမှာ တဟီးဟီးရီမောရင်း နိုင်နိုင်ပါးလေးကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းလိုက်မိလေသည်။
“ ဟော အိပ်ယာခင်းတွေမှာလည်း ပေပွနေတာပဲ အကွက်တွေ လျှော်တဲ့ခြင်းထဲထည့်လိုက်မှ ရမယ်.... ”
…………………………………………………
အိမ်အကူအဒေါ်ကြီး အိမ်ရောက်လာ ထမင်းချက် ဟင်းချက် လုပ်နေတုန်း ဦးချစ်ဆွေ ဈေးနားခနသွားဝယ်လာတဲ့ မုန့်ဟင်းခါး စား လဘက်ရည်သောက်ကြပြီး တယောက်နဲ့ တယောက် မထိမိ မကိုင်မိအောင် မနည်းထိန်းနေကြရသော ဦးချစ်ဆွေနှင့် နိုင်နိုင် တို့ တယောက်ကို တယောက် ကြည့်ကာ ပြုံးစေ့စေ့နှင့် ဖြစ်နေကြလေသည်။
ဦးချစ်ဆွေလည်း အလုပ်ကိစ္စ ဆိုပြီးထွက်သွားရာမှ နေ့ခင်းဘက်ပြန်ရောက်လာတော့ အိမ်ကူ အဒေါ်ကြီးမှာ ပြန်ဖို့ပြင်ဆင်နေပြီ ဖြစ်သည်၊ အိမ်နောက်ဖက်မှာ သူလျှော်ခဲ့သော အဝတ်တွေလှမ်းထားခဲ့ကြောင်း၊ ဟင်းက မနက်စာ ညစာစားလို့ရအောင်ချက်ထားခဲ့သဖြင့် ညနေသူလာဖို့ မလိုတော့ကြောင်း၊ အဝတ်များကိုသာမိုးမချူပ်မှီသိမ်းဖို့လိုကြောင်း ဦးချစ်ဆွေကို မှာပြီး ထွက်သွားတော့သည်။
ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင်ရောဟု မေးကြည့်ရာ အိပ်ချင်လို့ အပေါ်ထပ်တက်သွားကြောင်း တရေးတမောအိပ်နေပြီ ထင်ကြောင်းပြောသွားလေသည်။ဦးချစ်ဆွေက အိမ်ရှေ့ သံဘာဂျာတံခါးကို စေ့၊ သော့ခလောက်ခပ်ပြီး အိမ်ပေါ်သို့ အသာတက်လာခဲ့တော့သည်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ သူတို့ လင်မယား အိပ်သည့်အခန်း မှာအိပ်ယာခင်းများ အသစ်လဲထားပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ်ကလေး ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။နောက် နိုင်နိုင့်အခန်းဝသို့ အသာလေး ခြေဖျားထောက်၍ လျှောက်သွားလိုက်သည်။
“ ဟိုက်….. ”
တွေ့လိုက်ရသည့်မြင်ကွင်းက ဦးချစ်ဆွေ ၏ရင်ဘတ်ထဲသို့ လှိုှု်င်းလုံးကြီး ဆောင့်ဝင်လိုက်တာခံလိုက်ရသလို၊ ဒိန်းကနဲ ပင်ဖြစ်သွားရသည်။သူ့ ငယ်ပါကြီးကလည်း ပုဆိုးအောက်မှာ ဖြောင်းကနဲ ထောင်ထလာရလေသည်။ မဖြစ်ပဲနှင့်ခံနိုင်ပါ့မလား၊ အခန်းထဲမှာ နိုင်နိုင်တယောက်၊ အခန်းဝ ကိုကျောပေး၍ ကုတင်ပေါ်တွင် တစောင်းလေး အိပ်နေသည်။
ဦးချစ်ဆွေ၏ ရင်ထဲကို ဝုန်းကနဲ ဖြစ်စေသည်က နိုင်နိုင်ဝတ်ထားသည့်အဝတ်အစား၊ နိုင်နိုင်က အပေါ်မှ ရှပ်အင်္ကျီအဖြုလေးနှင့် အောက်ပိုင်းမှာ ကျောင်းစိမ်းစကပ်ကလေး၊ ကျောင်းစိမ်းစကပ် ကလေးက တိုနေတာမို့ ပေါင်လည်လောက်မှာ ရောက်နေသည်။
ညိုဝင်းနေသော ပေါင်တန်လေးတဖက်က ဆန့်ထားပြီး အပေါ်က ပေါင်တန်လေးက မြှောက်ပြီး ဒူးကို ကွေးကာ သူ့ရှေ့က ဖက်လုံးပေါ်တင်ထားသည်။ ဦးချစ်ဆွေ ကြည့်ကြည့်ပြီး ကိုယ့်စိတ်ကို ဖြေ မိနေသည့် ဓါတ်ပုံထဲက အဝတ်အစားတွေ။
ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင်တယောက် သူ့အတွက် ထိုအဝတ်အစားတွေကို ဝတ်ထားမှန်းသိလိုက်ရသဖြင့် ဝမ်းလည်းသာ၊ လီးလည်းတောင်လာတော့သည်၊ ဦးချစ်ဆွေက ကုတင်ဆီသို့ အသံမထွက်အောင် အသာထိန်း လျှောက်သွားလိုက်ပြီး ကုတင်ဘေး နိုင်နိုင့် ခြေထောက်ပေါင်တန်များ နေရာတွင် ကိုယ်တစောင်းလေး ထိုင်လိုက်သည်။
ကျောင်းစိမ်းစကပ်ကလေး အောက်မှ ပေါင်တန် ညိုဝင်းဝင်းလေးကို ငေးစိုက်ကြည့်မိရင်းက စကပ်အနားလေးကို တဖြည်းဖြည်းမပြီး လှန်တင်လိုက်မိလေသည်၊ နိုင်နိုင်ကတော့ တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်၊ တကယ်အိပ်ပျော်နေတာလား၊ အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား မသိ။
ဦးချစ်ဆွေအဖို့ကလည်း နိုင်နိုင်က စိတ်တူသဘောတူဆိုတာ သိနေလို့ ဘာမှ တော့ ကြောက်စရာမလို၊ အခုဟာက တစိမ့်စိမ့် အရသာခံရင်း မို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းလှုပ်ရှားနေခြင်းသာ၊ ကျောင်းစိမ်း စကပ်ကလေးကို လှန်လိုက်တော့ အောက်မှာ ပိတ်သား ဘောင်းဘီ ဖြူဖြူလေး၊ ဘောင်းဘီလေးက နိုင်နိုင့်တင်ပါးလုံးကြီးတွေကို မနိုင်မနင်း ထိန်းထားရသလိုဖြစ်နေသည်။
နိုင်နိုင့်ဖင်ကြီးနှင့်ဆိုရင် သေးနေသည်၊ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးနှင့် အသာအယာပွတ်သတ်ဆုပ်နှယ်ရင်း က ခါးသားရည်မျှော့ကြိုးကို လက်ညိုးနှစ်ဘက်နှင့်ချိတ်ပြီး ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ နိုင်နိုင် ဖင်ကြီးကို ကော့ပြီး ဘောင်းဘီလေးချွတ်လို့ရအောင် အသာကြွပေးလိုက်သည်၊ လှည့်တော့မကြည့် ဆက်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသည်။ ပါးစပ်ကတော့ အိပ်ရင်းနဲ့ ယောင်သလို နည်းနည်းညီးလိုက်သေးသည်။
“ အင်းးးး..ဟင်း……... ”
ဦးချစ်ဆွေရင်ထဲ မှာဟာကနဲဖြစ်သွားသည်၊ နိုင်နိုင့် ဖင်ကြားနှင့် စောက်ဖုတ်ကလေးမှာ အမွှေးအမြှင်မရှိ ပြောင်သလင်းခါနေသည်၊ နိုင်နိုင့် ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အနောက်ဖက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးမှာ အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက် အရည်ကြည်တွေ ရွှမ်းလဲ့နေသည်။ ဦးချစ်ဆွေက အသာငုံပြီး နမ်းလိုက်သည်၊ မိန်းမ ကိုယ်နံ့လေး နှင့်အတူ ရေမွှေးနံ့လည်းရလိုက်သည်၊ ပေါင်တဝိုက်မှာ ရေမွှေးဖြန်းထားပုံရသည်။
ဦးချစ်ဆွေက သူ့မျက်နှာကို နိုင်နိုင့်ဖင်နှစ်လုံးကြားကပ်ကာ သူ့လျှာကြီးဖြင့် အဖုတ်လေးကို မှီသလောက်လှမ်းရက်လိုက်မိသည်။ နိုင်နိုင်က ဦးချစ်ဆွေ လျှက်လို့ အစဉ်ပြေစေရန်ဖင်သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ပိုပြီးကော့ပေးလာသည်၊ သူ့ပါးစပ်ကလည်း အသံတိုးတိုးလေးဖြင့်၊
“ အိုး..ဖေကြီး ဘာလုပ်နေတာလည်း..နိုင် ကျောင်းသွားရတော့မယ်လေ.... ”
ဦးချစ်ဆွေ အရမ်းသဘောကျသွားသည်၊ နိုင်နိုင်က သူငယ်ငယ်တုန်းက ပုံ ဇာတ်ကနေသည်မဟုတ်လား၊ အဲတော့ သူ့လီးကြီးမှာလည်း တအားကိုမာတောင်လာပြီမို့၊ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးပုံချွတ်ချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ဒူးထောက်တက်လာလိုက်သည်။
နိုင်နိုင့် ခါးလေးကကိုင်ပြီး ဆွဲမလိုက်တော့ နိုင်နိုင်တယောက် ဖင်ဘူးတောင်းလေး ထောင်ရက်သား ဖြစ်သွားသည်၊
“ အိုးဖေကြီး..နိုင် ကျောင်းနောက်ကျရင် ဆရာမဆူလိမ့်မယ်. ..တော်ကြာမေမေလည်း ဝင်လာအုန်းမယ်လေ.... ”
တော်တော်လည်း တတ်နိုင်တဲ့ကောင်မလေး၊ ဦးချစ်ဆွေ စိတ်ထဲကသာတွေးနေတယ်၊ ပါးစပ်က ဘာမှ ပြန်မပြောအား၊ သူ့လျှာတွေက နိုင်နိုင့်အဖုတ်လေးကို အားရပါးရ ကိုရက်နေမိသည်၊ ပထမညှီစို့စို့အနံ့လေးက နှာခေါင်းယဉ်သွားတော့ ဘာနံ့မှ မရတော့သည့်အပြင် ငံကျိကျိ အရသာလေးကိုလည်း ကြိုက်သလိုဖြစ်လာမိသည်။
နိုင်နိုင်ကလည်း အမွှေးအမြှင်ရိပ် ရေမိုးချိုးပြီး သေခြာဆေးကြောထားပုံရသည်၊ ဆပ်ပြာနံ့ကလေးတောင် တချက်တချက်ရမိနေသေး၊ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်အဖုတ်လေးကို ရက်နေရင်းက အပေါ်နည်းနည်းတက်လာပြီး ခရေပွင့်လေးကိုပါ လျှာနှင့်ထိုးတို့လိုက်တော့၊
“ အ..အိုးဖေကြီး ဆိုးတယ်..နိုင့် ဟိုဟာလေးထဲမှာ အရမ်းယားလာပြီဖေကြီး….. ”
“ အင်းအင်း...နိုင်နိုင်လေးငြိမ်ငြိမ်နေ၊ ဖေကြီး အဲဒီယားနေတဲ့ အတွင်းထဲကို လှမ်းကုတ်ပေးမယ် ဟုတ်လား၊ အယားပြေသွားအောင်လေ….. ”
ဦးချစ်ဆွေက ဒူးတဘက်ထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး မို့ဖောင်းအရည်ရွှမ်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဝလေးမှာ သူ့လီးထိပ်ကြီးကို တေ့လိုက်တယ်၊ နောက်တော့ အဲဒီစောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးရဲ့ အကွဲကြောင်း ထဲကို သူ့လီးညိုညိုကြီး ကို ဖိသွင်းထည့်လိုက်ပါတော့သည်။
ခနအကြာမှာတော့ စကပ်အစိမ်းလေး ခါးလည်ရောက်နေတဲ့ ကောင်မလေး ရဲ့ တအီးအီးညီးသံ နဲ့ သူ့နောက်က ဒူးထောက်ပြီး၊ သူ့လီးညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီးကို တအားဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတဲ့ လူကြီးရဲ့ ဆီးခုံနဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ ဖင်တဖပ်ဖပ် မြည်သံ၊ ဆောင့်တဲ့ အရှိန်ပြင်းလို့ ကုတင်က တကျွိကျွိ လှုပ်မြည်သံတို့က အခန်းလေးထဲမှာ လွှမ်းမိုးနေပါတော့သည်။
………………………...
ဦးချစ်ဆွေနှင့် နိုင်နိုင်တို့ နှစ်ဦးသား လိုးမဝ သေးခင်မှာပဲ ဒေါ်ကျော့နွယ် အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ လုပ်လို့မရအောင် ကျဉ်းကျပ်သွားကြရတော့သည်။ဒါတောင်မှ ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လုံးလုံးက ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကို ကျောင်းစိမ်းစကပ် ကိုပဲ ဝတ်ခိုင်းထားပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ စားတဲ့ အချိန်နဲ့ ခနတဖြုတ်အိပ်တဲ့ အချိန်ပဲ နားပြီး ကျန်တဲ့ အချိန်မှာ သူ့ကောင်ကြီး မြန်မတ်လာတာနဲ့ အဖုတ်မှာတတ် ပြီးဆော်တော့တာပဲ၊ ဆိုတော့ နိုင်နိုင့်ခမျာလည်း ဦးချစ်ဆွေကို တော်တော်လေး စွဲမက်သွား၏။
ထို့ကြောင့်လည်း ကိုဘိုမောင့်ဆီက တတ်လာသော ပုလွေပညာ ကို ဦးချစ်ဆွေ အားပြန်လည် အသုံးတော်ခံပြလေရာ ၊ပုလွေတခါမှ အပေးမခံရဘူးသော ဦးချစ်ဆွေ အတွက်ကလည်း နိုင်နိုင်ကို အရမ်း ချစ်သွားရလေတော့သည်။
နိုင်နိုင့် အတွက်ဆိုရင် ဘယ်လောက်ကုန်ကုန် လိုချင်တာ အကုန်ဝယ်ပေးသဖြင့်၊ ဒေါ်ကျော့နွယ်ကတောင် ဦးချစ်ဆွေကို သူ့သမီးတော်တော် အလိုလိုက်တာပဲဟု မြည်တွန်တောက်တီးမိလေသည်။ဒီတခေါက် ကျောင်းပြန်ဖွင့်၍ ရန်ကုန်ပြန်သွားတော့ နိုင်နိုင်တယောက် အတွေ့အကြုံဗဟုသုတ တမျိုးတိုးပြီး ပိုမိုရင့်ကျက်သလို ဖြစ်လာခဲ့သည်။
သူ့အတွေ့အကြုံအရ၊ အတွေ့အကြုံရှိသော၊ အသက်ကြီးသော အမျိုုးသားများအပေါ် စိတ်ပိုလာခြင်း နှင့်၊ ကာမဆန္ဒလည်း ဖြည့်ဆည်းရင်း၊ ကိုယ့်အတွက်လည်း လိုချင်သည့် အရာများကို တောင်းဆိုလို့ ရနိုင်သည်ဆိုသည့် အချက်များကို၊ သူ့အနေနှင့်တော်တော်လေး သဘောပေါက်လာခဲ့လေပြီ။ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း ကာမဆန္ဒ အတော်လေးပြင်းပျ တောင်းတမှုရှိသည့် နေရာမှာ သာမန်မိန်းခလေးများထက်ပိုသည် ဆိုတာကိုလည်း သတိထားမိလာတော့လေသည်။
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment