Sunday, April 19, 2009

မျိုးမမ ဟတ္ထနီ အပိုင်း ( ၂ )

မျိုးမမ ဟတ္ထနီ အပိုင်း  ( ၂ )

တပ်ကြပ်ကြီး သမသည်။

မနက် ဖိုးသက် အိပ်ယာက နိူးတော့ နေတောင်မြင့်နေပြီ၊ ကမာန်းကတန်းထ ပြီး မျက်နှာသစ်ဖို့ မီးဖိုထဲ သွားတော့ သူ့မေမေ နော်အေးမူ နှင့် မေသူဇာတို့ ချက်ပြုတ်နေကြသည်ကို တွေ့ကြသည်။

“ဟေးသား နိူးပြီလား..အိပ်လှခြေလား ညက အိပ်မပျော်ဘူးလား..”

နော်အေးမူက ပုံမှန်ပင်လှမ်းမေးလိုက် ပေမဲ့၊ မေသူဇာက နော်အေးမူနောက် ကျောဘက်မှ နေ၍ ပြုံးစေ့စေ့ နှင့်ကြည့်ပြီး မျက်စေ့ တဖက်မှိတ် ပြလိုက်သည်။

“အင်း ဟုတ်တယ် အမိုး ညက အိပ်မပျော်ဘူး..ဘာလို့လဲ မသိဘူး..အိပ်ယာပြောင်းလို့လားမသိဘူး...”

“သွားသွား..မျက်နှာသွားသစ်လိုက် အုန်း ပြီးရင် ဒီမှာ မနက်စာလာစားလိုက်အုန်း..”

ဖိုးသက် မျက်နှာသစ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ သူ့အမေ ပြင်ဆင်ပေးသော ပဲပြုတ်နံပြားနူင့် လဘက်ရည်တခွက်သောက်နေလေသည်၊ နော်အေးမူက အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေသော ဆန်ပြုတ်ပုဂံလုံးကို စားပွဲပေါ်တွင် လင်ဘန်းတချပ်နူင့် ပြင်ဆင်ပြီး

“သူဇာရေ ဒီဆန်ပြုတ်လေး ဒေါ်ဒေါ်မြ ကိုယူသွားပေးလိုက်ပါ၊ သူနေမကောင်းဘူးဆိုလို့..”

“အော်ဒုက္ခပဲ ဒေါ်လေးမူ သူဇာ ဘိုက်နာပြီး ဝမ်းသွားနေလို့ အိမ်သာပြေးပြေးနေရတယ်၊ ဒေါ်လေး ပဲ လုပ်ပေးလိုက်ပါနော်၊ ဒေါ်လေး အား အခုပဲ နာလာပြီ သွားပြီနော် အိမ်သာကို..”

ဖိုးသက်က မေသူဇာ တယောက် ဒေါ်ဒေါ်မြ ကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲလို့ ရှောင်သွားမှန်းသိလို့ ပြုံးနေ လိုက်သည်၊ နော်အေးမူက

“အော်ဒုက္ခပါပဲ ဒီကောင်မလေး ဟာလေ၊ ကဲကဲ သားရေ နင်စားပြီးရင် အဲဒီဆန်ပြုတ်လေး သွားပေးပေးပါလား ပူတုန်း သောက်လိုက်ရအောင်၊ အမိုးက ဒီမှာ ဟင်းအိုးတွေ ရယ် ထမင်းဟင်းချက်ဖို့ လည်း ပြင်ဆင်ရအုန်းမှာမို့..”

“ဟုတ်ကဲ့ အမိုး သားသွားလိုက်ပါမယ်...”

ဖိုးသက် ဆန်ပြုတ် ပုဂံလုံး ယူပြီး အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာခဲ့လိုက်သည်၊ ဒေါ်ဒေါ်မြ အခန်းထဲ ဝင်လိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်မှာ အညာစောင်လေး ခြုံပြီး မှိန်းနေသော ဒေါ်ဒေါ်မြ ကို တွေ့ရသည်၊ ဖိုးသက်က ဆန်ပြုတ်ပုဂံလုံး တင်ထားသော လင်ပန်းကို ကုတင်ခေါင်းရင်းဘေး စာပွဲ မှာ တင်လိုက်တော့ ဒေါ်ဒေါ်မြ မျက်လုံးပွင့်လာသည်။

“ဒေါ်ကြီး..အမိုးလုပ်ပေးလိုက်တာ ..ဆန်ပြုတ်တဲ့..”

ဒေါ်ဒေါ်မြ မှာ ဖိုးသက်ကို အထိတ်တလန့် ကြည့်ရင်း သူ့အခန်းတံခါး၀ ကို စိုးရိမ်တကြီး လှမ်းကြည့်လိုက်တာ ဖိုးသက်တွေ့လိုက်ရသဖြင့်၊ ပြုံးပြီး၊ လေသံတိုးတိုးဖြင့်

“ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူး ဒေါ်ကြီးရဲ့ ...အမိုးက မီးဖိုထဲ မှာ ချက်ပြုတ်နေလို့ မအားဘူး၊ သူဇာကလည်း အီးပန်းနေလို့တဲ့ အိမ်သာထဲက မထွက်နိူင်လို့ ကျနော်လာပို့တာပါ …”

ဖိုးသက်က ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် အခန်း၀ လျှောက်သွားလိုက်ရင်း အခန်းတံခါးကို ပိတ် ကာဂျက်ချလိုက်သည်။

“ဟဲ့ ဖိုးသက် ဘာလို့ တခါးကို ဂျက်ချလိုက်ရတာလည်း တော်ကြာ သူများတွေ မသင်္ကာ ဖြစ်ကုန်ကြအုန်းမယ်..”

“ဒေါ်ကြီးကလည်း ဘယ်သူမှ မအားပါဘူးဆိုတာ၊ အခုတောင် လူမရှိလို့ ကျနော့်ကိုပို့ခိုင်းလိုက်တာကို..”

ဒေါ်ဒေါ်မြ ကြောက်လန့်တကြားနှင့် ကုထင်ပေါ် လဲှနေရာမှ ထထိုင်လိုက်သည်၊။

“ဟေး ဖိုးသက် မဖြစ်ဖူးထင်တယ်နော်၊ တော်ကြာကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း ဖြစ်နေပါမယ်..”

“ဘာလုပ်မှာမို့လဲ ဒေါ်ကြီးရဲ့ ကဲ ဆန်ပြုတ်လေး အရင်သောက်လိုက်ပါအုန်း တခါထဲ ….”

ဖိုးသက်က ဆန်ပြုတ်ပုဂံလုံး ကို ဒေါ်ဒေါ်မြ လက်ထဲ အတင်းထိုးထည့် ပေးလိုက်တော့ ဒေါ်ဒေါ်မြ မှာ မယုံမရဲ သော်လည်း လောလောဆယ် ဗိုက်လည်း ဆာတော့ ယူလိုက်ပြီး သောက်နေတော့သည်။

“ဒေါ်ကြီး က တကယ်နေမကောင်းဖြစ်သွားတာလား...”

“ဟဲ့ နေမကောင်းချင် ကို တကယ်ဖြစ်သွားတာဟဲ့၊ ကိုယ်တွေလက်တွေလည်းနာ နောက်ပြီးတော့...”

ဒေါ်ဒေါ်မြ ရှက်သွားလို့ စကားတန်းလန်းနဲ့ ရပ်သွားသည်၊ ဖိုးသက်က

“နောက်ပြီးတော့ ဘာလဲ ဒေါ်ကြီးရဲ့ စကားကို ဆုံးအောင်ပြောလေ..”

“သွား...နှာဘူးလေး...နင့်ကြောင့်”

“ဘာလို့ ကျနော့်ကြောင့် ဖြစ်ရတာလဲ ဒေါ်ကြီးရဲ့...”

“ငါ့ နိူ့တွေလည်းနာ နေတယ် ဟိုဟာလဲ အထဲက နည်းနည်း နာနေတယ် အဲဒါနင့်ကြောင့်ပေါ့ဟဲ့ ..”

“အဲလိုတော့ မပြောပါနဲ့ ဒေါ်ကြီးကလည်း ..ဒေါ်ကြီးလည်း အလိုတူအလိုပါမို့ပါ..ဟဲဟဲ..”

စကားပြောရင်း ဒေါ်ဒေါ်မြ စားပြီး သွားသော ပုဂံလုံး ကို ဖိုးသက်က လှမ်းယူပြီး စားပွဲပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ ဖိုးသက် ရဲ့ လက်တွေက ဒေါ်ဒေါ်မြ လက်တွေနှင့် ထိမိလိုက်တာနဲ့ ဖိုးသက် ကောင်ကြီးက ပုဆိုးအောက်က ဒေါင်ကနဲ့ ထလာ၏။

အရူးအမဲသား စားမိပြီလားမသိ၊ ပုဂံလုံး စားပွဲပေါ်တင်ပြီးတာနဲ့ ဖိုးသက် အိပ်ယာပေါ် ထိုင်နေတဲ့ အပျိုကြီး ကို လှမ်းဖက်ပြီး နူတ်ခမ်းခြင်းရအောင်နမ်းလိုက်သည်၊ ရုတ်တရက်လန့် သွားသော်လည်း ဒေါ်ဒေါ်မြ အဖို့ မှာလည်း အတွေ့အကြုံအသစ်အဆန်း မဟုတ်လား။

ညက ဖိုးသက်ပြန်သွားတော့ သူ့မှာ နာပင်နာသော်ငြားလည်း သူ့ဘဝမှာ စိတ်ကူးသာရှိခဲ့ပြီး လက်တွေ့ ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် အခုမှ ခံစားလိုက်ရ သဖြင့် အသိနောက်ကျလေခြင်း ဟုပင် အတွေးပေါ်မိသေး၏၊ ဖိုးသက်လိုကောင်လေး အနေနှင့်လည်း သူ့ လို မိန်းမကြီး မျိုး နောက်တခါ စိတ်ပြန်လာချင်မှ လာမှာဟု တွေးလိုက်မိသေးသည်။

အခု လည်း ဖိုးသက် က အတင်းဖက်နမ်း လာတော့ သူကိုယ်တိုင်က လည်း ချက်ခြင်းပင် သွေးတွေ ဆူထလာသလို ခံစားရပြီး ခနအတွင်းမှာပင်၊ ပြန်လည် တုန့်ပြန်မိနေလေတော့သည်၊ သို့သော် လူကြီးပီပီ စိုးရိမ်စိတ်ကလေးတော့ ရှိနေသေးတော့၊ ဖိုးသက် အနမ်း ခနရပ်တော့

“ဟဲ့ ကောင်လေး ..ဖြစ်ပါ့မလား တော်ကြာ တယောက်ယောက် တက်လာနေပါအုန်းမယ်..”

“အင်း..ဖြစ်ပါတယ် ဒေါ်ကြီးရယ်..တံခါး ဂလန့်ချထားတာပဲ..တံခါးလာခေါက်ရင် မတော်တဆ အကျင့်ပါပြီး ပိတ်လိုက်မိတယ်လို့ပြောမှာပေါ့..ကျနော်တို့ မြန်မြန်လေး လုပ်ကြတာပေါ့..”

ဖိုးသက်က ပြောပြောဆိုဆို သူ့လက်တွေက အပျိုကြီး အင်းကျီတွေကို ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်နေသည်။ဒေါ်ဒေါ်မြ နိူ့ကြီးတွေမှာ အခု လင်းလင်းချင်းချင်း မှာ မြင်ရတော့ မှ တကယ့်ကို အားရစရာကောင်းလှသည်ဟု ဖိုးသက်တွေးမိသည်။

ဖွင့်ထွားလှသော နိူ့ကြီး နူစ်လုံးကို ဖိုးသက် တယောက် လက်နှစ်ဘက်နူင့် အားရပါးရ နှယ် သူ့ မျက်နှာနှင့် ပွတ်သပ်ရင်း ၊ နိူ့သီးခေါင်းတွေကို ပါ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ပေးနေရာ အပျိုကြီး ခမျာ မျက်လုံးလေး မှိတ်ပြီး တအင်းအင်း နှင့် ဖြစ်နေရှာလေသည်။

ဖိုးသက် က ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချပြီး ကုတင်ပေါ် တက်လာတော့ ဒေါ်ဒေါ်မြက ပက်လက်ပြန်လှဲချပေးလိုက်သည်၊ ဖိုးသက်က အပျိုကြီး ထမိန်ကို အောက်ခြေမှ ကိုင်ကာ ခါးပေါ်အထိ ဆွဲလှန်ပစ်လိုက်လေသည်။

ဖြူဖွေးနေသော ပေါင်နှစ်လုံး ခွဆုံ မှ မဲမဲ နက်နက် အမွေးတွေနှင့် နီတာတာ အတွင်းသားတွေကို အစွန်းတစ မြင်နေရသည့် အဖုတ်ကြီး၊ အရည်ကြည်တို့ကြောင့် ရွမ်းလဲ့နေသည်၊ ဖိုးသက်က ပေါင်နှစ်လုံးကို အနည်းငယ်ကားပေးလိုက်ပြီး ကွဲဟလာသော် အဖုတ်နူတ်ခမ်း ညိုတိုတို နူစ်ခုကြားတွင် သူ့လိင်တန်ထိပ်ကို တေ့ကာ၊ ဖိသွင်းချလိုက်သည်။

“အို့..အမေ့..”

ဒေါ်ဒေါ်မြ ရင်ထဲ မှာ နစ်ကနဲ နေအောင်ခံစားလိုက်ရသည်၊ ညတုန်းက နာခဲ့ရသလို နာအုန်းမည် ထင်ထားခဲ့သော်လည်း ထင်သလို မဟုတ်ပဲ၊ အစ်အစ် ကလေး ကိုယ့်အဖုတ်တွင်း သို့ ဝင်လာခဲ့သည့် မာမာ ကြောကြော အချောင်းကြီးကို အဖုတ် အတွင်းနံရံ တွေက ကောင်းကောင်းကြီး အရသာခံ လို့ ရနေပြီ ဆိုတာကို သတိထားလိုက်မိသည်။

ဖိုးသက်က ဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းလိုက်တိုင်း၊ ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်း သူ့လိင်ချောင်း ဒစ်ကြီးနူင့် အကြောဖုတွေက သူ့ အဖုတ်နံရံ ကို ပွတ်သပ်သွားနေတာကို ဖိန်းကနဲ ရှိန်းကနဲ နေအောင် ခံစားမိနေရသည်၊ သူ့လက်တွေက အားမရ သလို ဖိုးသက်ကျောပြင်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် တွယ်ဖက်ထားမိ လေသည်။

ဖိုးသက် အဖို့ကလည်း ဒီတခါတော့ ညကလို မဟုတ်တော့၊ ဒေါ်ဒေါ်မြ ကလည်း အလိုတူအလိုပါ စိတ်ပါနေတယ် ဆိုတာလည်း သိ၊ အတွေ့အကြုံလေးလည်း ရှိသွားပြီ ဆိုတော့ အရသာ ခံကာ ဖြေးဖြေး ချင်း လိုးပေးနေမိသည်၊ ဖြေးဖြေးချင်းသာ လိုးတာ ဖိုးသက်က အားပါပါလေး ဆောင့်တော့ ဒေါ်ဒေါ်မြ နိူ့ကြီးတွေက တုံကနဲ တုံကနဲ လှုပ်လှုပ်သွား တာ ကြည့်ရတာ ပိုပြီး တောင်စိတ်တက်ကြွလာရသည်။

ဖိုးသက်တယောက် ညက သုံးလေးချီ ပြီးထားသဖြင့် အခုတော့ တော်တော်နှင့် မပြီး နိူင်။ အပျိုကြီး က အခုမှ အရသာ အပြည့်အ၀ ခံစားနေရ၍ တချက်တောင့်ကနဲဖြစ်သွား ပြီး ငြိမ်သွားသည်၊ ဖိုးသက် မှာ အတွေ့အကြုံနည်း သေးတော့ အပျိုကြီး တချီပြီးသွားမှန်း သူမသိ၊ အပျိုကြီး ငြိမ်သွားတာတော့ သိသည်။

သူ့ အတွေးက သူ့ဆောင့်ချက်တွေက မထိတော့လို့လားဟု တလွဲတွေးမိ၏၊ နောက်ပြီး သူ အပြာစာအုပ် ပုံတွေ ထဲ မှာ တွေ့ရသည့် ခွေးလိုး ခေါ်သည့် ဒေါ့ကီ စတိုင် လေးဘက်ထောက်ကို လည်း စမ်းကြည့်ချင်လာသည်။ ထို့ကြောင့် မာကြောတောင့်တင်းနေသည့် သူ့ကောင်ကြီးကို ဒေါ်ဒေါ်မြ အဖုတ်ထဲ မှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး၊

“ ဒေါ်ကြီး ရေ လေးဘက်ထောက်ပေးပါလား..”

“ ဟယ် ဘာလုပ်မလိုလဲ ဖိုးသက်ရယ်..ရှာရှာပေါက်ပေါက်...”

“ လုပ်ပေးပါဒေါ်ကြီးရဲ့ ကျနော် တမျိုးစမ်းချင်လို့ပါ..”

“ ဟင့်အင်းကွာ..သူဇာတို့ တက်လာတော့မယ်..နောက်မှကွာ..”

“ အခုလုပ်ပေးပါ ဒေါ်ကြီးရယ်..ဒေါ်ကြီး အခုလုပ်ပေးလိုက် ကျနော် မြန်မြန်လုပ်ပြီး သွားတော့မယ်..”

နောက်ဆုံးတော့ ဒေါ်ဒေါ်မြ တယောက် ဖိုးသက် အလို အတိုင်း ကုတင်ပေါ် မှာ လေးဘက်ထောက်ပေးရရှာ ပါသည်၊ သို့သော်လည်း လေးဘက်ထောက်ပေးရုံသာမို့ မကျွမ်းကျင်သော် ဖိုးသက် အဖို့ အဖုတ်ထဲ ဝင်အောင် ထည့်ရခက်နေပါသည်။

" ဒေါ်ကြီးရဲ့ ဖင်ကို နဲနဲ ကော့ပေးပါလား..ခါးကို နိမ့် ဟုတ်ပြီ အဲလိုဖင်ဘူးတောင်းထောင်တာကောင်းတယ်..”

ဒေါ်ဒေါ်မြ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်လိုက်တော့မှ အပျိုကြီးရဲ့ တွံတေးအိုးကြီးက ကားစွင့် လုံးထနေပြီး ခွဆုံမှ အဖုတ်ကြီးကလည်း အခုနမှ ဖိုးသက် ကောင်ကြီး ဆွဲထုတ်ထားလို့ နီတာရဲ ဟတတ ဖြစ်နေသည်၊ ဖိုးသက် သူ့ကောင်ကြီးကို တေ့ပြီး ဆောင့်သွင်းချလိုက်သည်။

“ဖွတ်..ပြွတ်..ဖတ်..”

“အား...အမေ့..အီး...”

“ဖွတ်..ဖတ်..ဖွတ်..ဖတ်....”

ဖိုးသက် အခုမှ ဒေါ်ဒေါ်မြ ၏ ခါးလေးကို ကိုင်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်လေတော့သည်၊ ဒါကြောင့်လည်း ခွေးလိုးခွေးလိုး ဆိုပြီး နာမည် ကြီးတာပဲ၊ ဟုတွေးမိသည်။

ဆောင့်ရတာလည်း အားရပါးရ၊ သူ့ပေါင်ခြံမှာ လာလာ ထိ သော အပျိုကြီး ၏ ဖင်တုန်တုန်ကြီးတွေကလည်း အိကနဲ အိကနဲ ကိုး၊ အချက်နူစ်ဆယ်လောက် ကုတင် တကျွိကျွိ မြည်အောင် ဆောင့်ပြီးချိန်မှာတော့ ဖိုးသက်နူင့် ဒေါ်ဒေါ်မြ တို့ နူစ်ယောက်စလုံး အရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသွားကြလေတော့သည်။

ဦးဘတုတ် တို့ မှာ သူတို့ ဇာတိမြို့လေး ကိုရောက်နေသည်မှာ တပတ်နီးပါးရှိသွားပြီး နာမကျန်း ဖြစ်နေသူ သူတို့ အမျိုးမှာလည်း အခြေအနေ မကောင်းခြေ၊ နောက်ဆုံး အချိန်ကို ဆေးရုံပေါ်မှာ ပင် ထားလျှက် စောင့်နေကြရလေသည်။

အသက် အရွယ်လည်း ကြီး ပြီး သွားသင့်သော အချိန်လည်း ရောက်နေပြီမို့၊ ပူဆွေး ဝမ်းနည်း၊ နှမြော တမ်းတ ခြင်းတို့လည်း ရှိမနေကြတော့ပေ၊ သို့သော်လည်း ရောက်လာ ခဲ့ကတည်း က နာရေး ပါ အကုန်လုပ်ပြီး မှ ပြန်လို့ သင့်တော်မည့် အတွက် ကြောင့် ဆက် နေခဲ့ကြလေသည်။

ဦးဘတုတ်မှာ သူ့ ငယ်ပေါင်းတွေနူင့် ပြန်ဆုံပြီး ဂေါက်ကလပ် သွား ကာ ဘီယာသောက်၊ ဂေါက်ကစား လုပ်နိူင်သော်လည်း၊ ဒေါ်ဒေါ်လှမှာတော့ သူ့ အပေါင်းအသင်း သူဌေးကတော်များနှင့် ဝေးနေရလေရာ ပျင်းကာနေသည်။

ဦးဘတုတ်က ဒေါ်ဒေါ်လှကို သူတို့ မြို့နူင့် မိုင် ၂၀ ခန့်ဝေးသော် တိုင်းမြို့ကြီး ကို သွားလည်ဖို့ ပြောနေ၏၊ ထိုမြို့တွင် သူတို့ လုပ်ငန်းခွဲ ရုံးရှိနေပြီး လောလောဆယ် တွင် ဝင်းပပ ယောက်ကျား၊ သူတို့ သားမက် ကိုတင်ထွတ် လည်း ရောက်နေသည်၊ ဆိုတော့ သွားချင်တဲ့ နေရာ လိုက်ပို့ပေးခိုင်းလို့ ရမည်ပေါ့။

ဒါပေမဲ့ တနေ့ သူတို့ ရှိရာသို့ ကိုတင်ထွတ် တယောက် ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်လာခဲ့သည်၊ သူတို့ မြို့လေးမှ မိုင် အနည်းငယ်ဝေးသော ရွာတရွာတွင် အလုပ်ကိစ္စ အတွက်သွားစရာရှိရာ၊ မှ ယောက္ခမ ကြီးတွေ ရောက်နေသည် ကြားလို့ လှည့်ဝင်လာခြင်းဖြစ်လေသည်။

ထိုဒေသ နယ်ပယ်တွင်း တွင် ကားလမ်းများမှာ အင်္ဂလိပ်ခေတ်ကထဲ က ဖေါက်ခဲ့သော လမ်းများကို မပြုမပြင်ပဲ သုံးနေကြတုန်းမို့ ကားအသုံးနည်းပြီး မော်တော်ဆိုင်ကယ် များသာ အသုံးများလေသည်၊ ကိုတင်ထွတ်ကလည်း ထုံစံအတိုင်း သူ့ ဘီအက်အေ မော်တော်ဆိုင်ကယ်ကြီး တဖုန်းဖုန်းနူင့်ရောက်လာခြင်း ဖြစ်လေသည်။

ဦးဘတုတ်က တော့ သူ့ဘာသာ လွတ်လွတ် လပ်လပ် နေခဲ့ခြင်တာနဲ့ အတော်ပဲ ဆိုပြီး ဒေါ်ဒေါ်လှကို ကိုတင်ထွတ်နှင့် တရက်နှစ်ရက်လိုက် သွားလည်ဖို့ ပြောသည်၊ ဒေါ်ဒေါ်လှက လည်း ပျင်းတာနဲ့ လိုက်မယ်ဆိုပြီး အထုတ်တထုတ်စာပဲ ဆွဲ ပြီး လိုက်ဖို့ ပြင်သည်။

ကိုတင်ထွတ်က သူသွားမည့်ရွာမှာ အောက်ကို ထပ်ဆင်းရပြီးမှ မြို့ ကို အထက်ပြန်တက်ရမှာမို့ ယောက်က္ခမ ကြီး ပင်ပန်းမှာစိုး၍ အပြန်ဝင်ခေါ်ပါမည် ဟုပြောသေး၏၊ သို့သော် သူသွားမည့် ရွာ၊ ယခု ဒေါ်ဒေါ်လှ တို့ နေရာ နှင့် သူတို့ ရုံးခွဲ ရှိသည့် မြို့ တို့ မှာ ဖိုခနောက်ဆိုင် တည်ရှိသဖြင့် တကူးတက ပြန်ဝင်ခေါ်နေရမည်။ထိုရွာပတ်ဝန်းကျင် ရူခင်းများက လည်း လှသည်ဟု နာမည်ကျော်သဖြင့် ဒေါ်ဒေါ်လှက အခုထည်းက လိုက်မည် ဆိုတော့ လည်း မငြင်းဆန်ရဲ၊ သူ့ ဆိုင်ကယ် အနောက်မှာ တင်၍ခေါ် လာခဲ့ရတော့ သည်။

သူတို့ မြို့ကလေး အပြင်ရောက်တာနဲ့ လမ်းက ကြမ်းပြီ၊ ဒါတောင် ကိုတင်ထွတ်က သူ့ဆိုင်ကယ်ကို ကျွမ်းကျင် စွာဖြင့် ချိုင့်တွေ ခွက်တွေကို ရှောင်မောင်းသည်၊ ယောက်ခမ ကြီးကလည်း ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ပြုတ်ကျမှာ စိုးလို့ သူ့ခါးကို တင်းတင်းဖက်လာသည်။

ယောက်ခမကြီးရဲ့ ဖောင်းတင်းနေတဲ့ နိူ့ကြီးတွေက ကိုတင်ထွတ် ကျောပြင် ကိုလာဖိမိနေသည်၊ ကိုတင်ထွတ်တယောက် စိတ်ကို မနည်းထိန်း၊ ဆိုင်ကယ်လက်ကိုင်ကို မနည်းထိန်းမောင်း နေရသည်၊ သူ့ယောက်ခမကြီး မှာ ငယ်ငယ်က မယ် ရခဲ့ဘူးသူဖြစ်မှန်းလည်း သိသည်။

သူ ဝင်းပပ နှင့် ရကတဲက သူ့သူငယ်ချင်းတွေက နောက်ကြ သည်၊ ကိုယ့်မိန်းမ ကြီးလာရင် ဘယ်လိုပုံဖြစ် မလဲ ဆိုတာ အမေ ကိုကြည့်ရမည်လို့ ဆိုကြသည်၊ ဒေါ်ဒေါ်လှ မှာ ဝင်းပပ နှင့် အပြိုင် လှဆဲ ဖြစ်သည်၊ ဝင်းပပ ကလည်း တော်တော် တောင့်သော အမျိုးသမီးဖြစ်သည်၊ ဒေါ်ဒေါ်လှကတော့ အသက်ကလေး ရလာတော့ ၀၀ဖိုင့်ဖိုင့် လေးလို့ ထင်ရပေမဲ့ ကြီးတာတွေက သူ့နေရာနှင့်သူ အချိုးကျ နေသေးသည်။

ဝင်းပပ နောက် အနှစ် ၂၀ အဲလိုပုံမျိုးဖြစ်လာ လို့ကတော့ အောင်မလေး ဖိုးကျိုင်းတုတ်ပေါ့၊ ဝင်းပပ ၊ မျိုးမမ နှင့် ဒေါ်ဒေါ်လှ တို့ သုံးယောက် ယှဉ်သွားလိုက်ရင်၊ ယောက်ကျား သနာတွေ ဘယ်သူ့ ရွေးရမည် မသိ ဦးနှောက်စား သွားနိူင်သည်။ 

သူ့ဟာနှင့်သူ သရည်ကျစရာ ကြီးတွေကိုး၊ ကိုတင်ထွတ်မှာ မောင်းရင်းမောင်းရင်း သူပဲ စိတ်ထင်တာလား သူ့ကျောပြင်မှာ ယောက်ခမကြီး ၏ နိူ့သီးခေါင်း နှစ်လုံးက ထိုးထိုးထောင်ထောင် နှင့် သူ့ကျောပြင် ကိုကုတ်ခြစ်နေသလို ခံစားနေရသည်။

ကိုတင်ထွတ် မှာ မိန်းမ နှင့် ခွဲနေရသည်မှာလည်း နှစ်ပတ်လောက် ရှိပြီမို့ လူကလည်း ဆာနေချိန်ဆိုတော့ သူ့ကောင်ကြီးက ဘောင်းဘီအထဲ မှာ မာတောင်တင်းထ နေလိုက်တာ သူ့ ကောင်ကြီး ခေါင်းပင် နာလာရလေသည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှ မှာလည်း လမ်းက ကြမ်း၍ ကိုတင်ထွတ်ကို ဖက်ထားရတော့ ဆိုင်ကယ်ကလည်း မြင့်ချည်နှိမ့်ချည်၊ မြောက်လိုက် ပြန်ကျသွားလိုက် နှင့် ဆိုတော့ သူမ နိူ့ကြီးတွေကို ကိုတင်ထွတ်ကျောပြင်က ဖိနှိပ် ဆုပ်နှယ်သလို ခံစားရပြီး နိူ့သီးခေါင်းတွေက ထောင်ထလာရတော့သည်။

နဂိုလ်ထဲကမှ အထိမခံနိူင်လောက်အောင် ခံစားမှုပြင်းသော သူ့နိူ့သီးခေါင်းတွေက ထောင်ထလာပြီး ကိုတင်ထွတ် ကျောပြင်ကို ပွတ်သတ်မိနေတော့ ဒေါ်ဒေါ်လှမှာ ကာမစိတ်တွေ နိူးကြွလာပြီး သူ့ အဖုတ်မှ အရည်ကြည်တွေပင် စီးကျလာခဲ့ရလေတော့သည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှ မှာ ဗမာ အမျိုးသမီး များထဲတွင် ခေသူ မဟုတ်ဟု ဆိုရမည်၊ သူက ငယ်ငယ်လေးထဲက ဆန့်ကျင်ဘက်လိင် ကို စိတ်ဝင်စားမှုမှာ တော်ရုံ မိန်းခလေး များထက် ပိုမည်ထင်သည်၊ ထို့ကြောင့်လည်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယောက်ကျားလေး တွေ သတိထားမိ အောင် ပြင်ဆင်သည်။

ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လှအောင် အပင်ပန်းခံကာ လေ့ကျင့်ခန်းကို ဇွဲကောင်းကောင်းနှင့် လုပ်သည်၊ အပျိုရည်က လည်း ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ကထဲက ပျက်ခဲ့ရသည်၊ သူကိုယ်တိုင်က ပါလို့ ဖြစ်သွားရခြင်းပါ၊ နောက်ပြီး ကိုယ့် အလှ ကိုယ့်ဘော်ဒီနဲ့ လည်း ပေါ်ပျူလာ ဖြစ်ခြင်သည်။

ဒါကြောင့်လည်း မယ်ရွေးပွဲ တွေ ဘာတွေ မှာ ဝင်ပါ သည့် အဆင့်ရောက်သည်၊ သူ့ နယ် က မယ်ဘွဲ့ ရအောင်လည်း အကဲဖြတ်ထဲ မှာ သြဇာညှောင်းသည့် မြို့ မျက်နှာဖုံး လူကြီး တယောက်ကို နည်းနည်း ပါးပါး ကျွေးခဲ့ ရသည်၊ ဒါပေမဲ့ လှလှ တို့ က ပါးသည်။

သူများ အသုံးချတာ မခံ၊ ကိုယ့် တက်လမ်း အတွက် သာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သုံးသည်၊ ဒါကြောင့်လည်း ဦးဘတုတ်ကို အမိဖမ်းခဲ့တာ ဖြစ်သည်၊ ဦးဘတုတ်တို့ က မျိုးရိုးနဲ့ ချမ်းသာခဲ့ပြီးတော့၊ ဦးဘတုတ် ကိုယ်တိုင်ကလည်း ကြိုးစား ပြီး ငယ်ငယ်ထည်းက မိဘ စီးပွားရေး ကို ဝင်လုပ် နေပြီ ဖြစ်သည်။

လှလှ အဲဒီ အချိန်က ရီးစား နှင့် ဘတုတ် က သူငယ်ချင်း ဖြစ်သည်၊ သူ့ရီးစား က လူဘော်ကျော့ ဝိတ်ကလေးဘာလေး ကစားကာ ရှိုးနဲ့ မိုးနဲ့ အီးယောင်ဝါး ငပျင်းဖြစ်သည်၊ လှလှ သူ့ဘဲ ကိုခေါက် ၍ ကိုဘတုတ်နောက် ကောက်ကောက်ပါ အောင် လိုက်သွားလိုက်သည်။

ကိုဘတုတ် က ချစ်ရေးချစ်ရာ မှာလည်း ခေသူ မဟုတ်တော့၊ သူတို့ နှစ်ယောက် အတွဲ ညီကြသည်၊ လှလှ ကလည်း အခြေချဖို့ တန်ပြီ ဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဆုံးဖြတ်ချက်ချ ပြီး ခလေး ယူလိုက်သည်၊ အခုတော့ သမီး နှစ်ယောက်နူင့် သူဌေးကတော်၊ ဘဝ၊ ဦးဘတုတ်ကလည်း အနှစ် ၃၀ ကျော် အတူနေလာခဲ့သူ ဆိုတော့ တအိပ်ယာထဲ တောင် မအိပ် တော့၊ ဒေါ်ဒေါ်လှ ကလည်း သူ့လို ကတော်ချင်းချင်း ဖဲရိုက်တာ တို့ ၊ အလှူတို့၊ ပါတီတို့၊ ကို အပျင်းပြေသွားရင်း ငယ်စရိုက် ပြန်ဝင်လာသည်။

တခါတလေ သူတို့ အချင်းချင်း လည်း ဘယ်သူက ဘယ်လို အငယ်လေး ထားတယ် ဆိုတာက အစ သရည်ကျ စရာ အညီ နံ့သင်းသင်းလေး တွေ ပြောဆို အတင်းချရင်း စိတ်တက်ကြွတတ်သည်၊ ဒေါ်ဒေါ်လှက သူကိုယ်တိုင်တော့ အိမ်ထောင်ကျပြီး ကထဲ က တခါမှ မဖေါက်ပြန် ခဲ့ဘူးသေးသော်လည်း၊ ထို အညီအဟောက် သတင်းလေး အတင်းလေး တွေကြား ပြီး ရင် စိတ်ထထ လာတတ်သည်။

ငယ်စဉ် ရွှေရောင်တောက်ခဲ့တဲ့၊ ကဲခဲ့တဲ့ အချိန် တွေကို ပြန်တမ်းတ လာမိတယ်၊ အခုဆို ဦးဘတုတ်ကလည်း ထိတောင် မထိတော့၊ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ဦးဘတုတ်ကို ပျင်းနေပြီ မို့ တခါတရံ ကိုယ့်လက်နှင့်သာ ကိုယ်အာသာဖြေမိလေသည်၊ တခါတလေ ကိုယ့်ဘာသာ မလုံ ရှက်မိလျှင် ဘုန်းကြီးကျောင်းလေး ဘာလေး သွား ၊ အလှုဒါနလေး ပြု စသဖြင့် လုပ်မိသေးသည်။

အခုတော့ ကိုယ့်သားမက် ဆိုင်ကယ် နောက်မှာလိုက်စီးရင်း အဖုတ် က အရည်တောက်တောက်ကျ နေရသည်၊ ခုတလော သူ့သွေးသားတွေ ကို က သောင်းကျမ်းလွန်း နေတာပါ။ဒီမြို့ လေးမှာ ပေါလှတဲ့ လပ်လပ် ဆတ်ဆတ် ပင်လယ်စာတွေကြောင့် များလား၊ ဒေါ်လှလှ အတွေး မဆုံး ခင်မှာပင် ကိုတင်ထွတ် ဆိုင်ကယ် က အရှိန် နှေးပြီး အိမ် တလုံးရှေ့မှာ ရပ်လိုက်သည်။

“ မေမေ ခဏ ဆင်းလိုက်ရအောင် ဒီအိမ်ပဲ ကျနော်တို့ရဲ့ အဝယ်တော် ရဲ့ အိမ် က...”

ကိုတင်ထွတ်က သူတို့ အတွက် ပစ္စည်းကောက်ပေးနေတဲ့ အဝယ်တော် အိမ်ရှေ့ မှာ ဒေါ်ဒေါ်လှကို ခနဆင်းစေပြီး သူက ဆိုင်ကယ်ကို အမိုးအောက် တနေရာကို တွန်းရွှေ့လိုက်တယ်။

သူဆိုင်ကယ် ကိုတွန်းနေ ရင်းနဲ့ မှ အမှတ်မထင် သူ့ယောက်က္ခမကြီး ထမိန်ဖြန့်လှည့်ဝတ်တာ တွေ့လိုက်ရတဲ့ အပြင် ထမိန် နောက်ဖက်မျာပါ အစိုကွက် တကွက် တွေ့လိုက်ရသည်၊ ဟင် ယောက်က္ခမကြီးရော ငါ့လိုပဲ ဖီးတက်နေ တာလား ဟု ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားလေသည်။

ကိုတင်ထွတ် သူတို့ အဝယ်တော်နှင့် စကားပြောဆို ငွေကြေးကိစ္စ များ ရှင်းလင်းပြီးတော့ သူတို့ ရုံးစိုက်ရာမြို့ သို့ ပြန်ဖို ပြင်ကြ သည်၊ ကိုတင်ထွတ် မှာ သူ့ယောက်က္ခမ တွေမြို့မှာလည်း ခနနားခဲ့ရ၊ နောက် ဒေါ်ဒေါ်လှ ပါသဖြင့်လည်း ဆိုင်ကယ်ကို တအားမမောင်းနိူင်၊ အခု ငွေကြေးကိစ္စ ရှင်းရာမှာလည်း ထင်တာထက်ကြာ သွားတော့ နေလေးစောင်းနေပြီ။

သူအမြန်မောင်း မှ ညကြီးမိုးချူပ် သူတို့ ရုံးရှိသည့် မြို့ ကိုရောက်မည်၊ ဒေါ်ဒေါ်လှကတော့ ပြောပါသည်၊ အရမ်းမမောင်းပါနဲ့ တကယ်လို့ မမှီရင် လမ်းက မြို့သေးသေးလေးတခု မှာ ခနဝင်အိပ်ပြီး မှ မနက်ဆက်သွားမည် ပေါ့၊ ခရီးတွေက သိပ်မဝေးသော်လည်း ထိုလမ်းများမျာ နည်းနည်းမှောင်တာနဲ့ ခရီးသွားလို့ မကောင်းတော့ပါ။

ကိုတင်ထွတ်က သိ သည် အဲဒီမြို့လေး မှာ က သူ့ယောက်က္ခမတွေ တည်းလေ့ရှိတဲ့ ဟော်တယ် တည်းခိုခန်း အဆင့်မျိုး မရှိ၊ တည်းခိုခန်းနူံခြာခြာ တခုသာရှိသည်၊ အဲဒါတောင် အစိုးရ ဝန်ထမ်းတွေ အတွက် အဓိက မို့ အမြဲတမ်းလူပြည့်နေလေ့ရှိသည်။

ထင်သည့် အတိုင်းပင်၊ သူတို့ ထိုတည်းခိုခန်း ရောက်တော့ အခန်းတွေ အကုန်ပြည့်နေပြီ၊ တခန်းက ဘုတ်ကင်လုပ်ထားပြီး မလာကြသေး သို့သော်လည်း အခု အချိန်မှ မလာရင် သူတို့ လမ်းပန်းအဆက်အသွယ် အရ မနက်ဖြန်နေ့လည်မှ ရောက်ကြမည်၊ သို့သော် သူတို့ က ပိုက်ဆံရပြီးသားမို့ သူများကို မငှားချင်တော့၊ ကိုတင်ထွတ် ဆီမှ ဘောက်ဆူး အများကြီးကြောင့်သာ ထိုအခန်းကို သူတို့ ရလိုက်သည်။

ထိုအခန်းက လည်း ကုတင်က တလုံးထဲ ဒါပေမဲ့ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်၊ ကိုတင်ထွတ်ကတော့ ကြမ်းပေါ်မှာ အိပ်မည်ဟု ဆိုသည်၊ ဒေါ်ဒေါ်လှက အို ကြမ်းက ဒီလောက်ညစ်ပတ်နေတာ၊ ကုတင်ပေါ်မှာပဲ အိပ်ပါဟု ဟန်မပျက် ၊ ဘာမှ မထူးခြားသလိုပင်ပြောသည်။

သူ့ရင်ထဲ မှာတော့ တဒုတ်ဒုတ် ဖြစ်နေပြီ၊ ကိုတင်ထွတ်လည်း ဘာထူးလည်း ရင်ထဲ မှာ တဒုန်းဒုန်း ၊ ယောက္ခမ မြစ်စို့ကြီးနဲ့ တကုတင်ထဲ အိပ်ရ မယ်ဆိုတာ၊ အသက်ရူ ပုံမုန်ဖြစ်အောင် မနည်းထိန်းနေရသည်၊ နောက် ထိုမြို့လေး က တဆိုင်ထည်းသော တရုပ်စားသောက်ဆိုင်လေး မှာ ညစာစားကြရင်း၊ ကိုတင်ထွတ်က မန္တလေးရမ် တစိတ်လောက် ချလိုက်သည်။

ရမ်ကို နိ သောက်လိုက်သဖြင့် သွေးသားတွေ ဆူလာပြီး နည်းနည်း ပုံမှန်လိုဖြစ်သွားသည်၊ တကုတင်ထဲ အိပ်ရတာ ဘာမှ မထူးပါဘူး ဆိုသည့် ပုံဖြင့် ဒေါ်ဒေါ်လှ ကုတင်ပေါ် တက်လှဲတော့ သူက စာဖတ်နေလိုက်သည်၊ ည ၁၀ နာရီကျတော့ တည်းခိုခန်းက မီးစက် ပိတ်သွားသည်။

တလောက လုံး မှောင်ပိန်း သွားသလိုထင်ရသည်၊ ကိုတင်ထွတ်က ဖယောင်းတိုင် မီးလေးတတိုင် ထထွန်းလိုက်သည်၊ ဖယောင်းတိုင် မီးယောင် ဖြင့် မြင်နေရသော ကုတင်ပေါ် ဇာခြင်ထောင် အတွင်း၊ သူ့ကို ကျောပေးအိပ်နေသော ယောက္ခမ ကြီး၏ ဂစ်တာရှိတ်ဘော်ဒီကို လှမ်းကြည့်မိပြီး သူ့ညီတော်မောင်က တင်းကနဲ ဖြစ်လာသည်။သူ့မိန်းမ ဝင်းပပ နဲ့ တပုံစံထဲ မို့ လည်း သူ့ အကြည့်က စားနေကြ အစာကိုကြည့် သည့် ကျားတကောင် အကြည့်လို စူးရဲနေသည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှ တယောက် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်ရင်း အဖုတ်တွင်းမှာတော့ အရည် တွေ စိမ့်စိမ့်ကျနေသည်၊ သူငယ်စဉ် အပျို ဘ၀ တုန်းက အတွေ့ အကြုံတွေ မှာ အများကြီး ဖြစ်ပြီး၊ ကိုဘတုတ်နှင့် အိမ်ထောင်ကျပြီးကာ မှ သာ တချောင်းကိုင် အဖြစ် နေခဲ့ သည်မှာ နှစ်ပေါင်း အတော်ကြာခဲ့ ပြီဖြစ်ကြောင်း တအံ့တသြ တွေး နေမိသည်။

သူ့သူငယ်ချင်း ဟော့ရှော့ ကောင်မ တွေ တခါငှား အနှိပ်ခံသော ကောင်လေး နူင့် အနှိပ်ခံခဲ့စဉ် တုန်းကလည်း တစိမ်းယောက်ကျား တယောက် အထိ အတွေ့ ကို မခံရ တာကြာတော့ အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့် စီးခဲ့ရသည်၊ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်သိက္ခာနှင့် ဂုဏ်သရည်၊ တော်ကြာ ဘာမှန်းမသိရသည့် တစိမ်း ကောင်ပေါက်စလေးကြောင့် စားရတာနှင့် မတန် မရာ ကိုယ်ကျိုးနည်း မှာ စိုး၍ အတင်း စိတ်ထိန်း ခဲ့သည်။

အခုကတော့ ကိုယ့် သားမက် အရင်းခေါက်ခေါက်၊ကိုယ့်မိသားစု ထဲကဆိုတော့ အပြင်လည်း မပေါက်ကြားနိူင်၊ သမီးသိသွားမှာ စိုး၍ ဒီကောင်လည်း အပြင်မှာ အာရဲမည် မဟုတ်၊နှစ်ယောက်ထဲ ကုတင်တလုံးထဲ မှာ အိပ်ရမှာ ဆိုတော့ အခြေ အနေကတော့ တအားတွန်းပို့နေပြီ၊ တခုပဲ ရှိတယ်၊ ဒီကောင်က ငါ့ကို အဖွားကြီး ဆိုပြီး စိတ်ဝင်စားပါ့မလား။

ငါက စလိုက်ရင်ကော၊ ယောက်ကျားဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုးလဲ နင်သိတာပဲ မိလှ ရယ် လို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြောရင်း အတွေးတွေ ချဲ့နေမိတယ်၊ အဲဒီ အချိန်မှာပဲ ကုတင်သိမ့်ကနဲ တုန်သွားပြီး တင်ထွတ်ကုတင်ပေါ် တက်လာတာ သိလိုက် တယ်။

အရက် အရှိန် လေးနှင့် အမှောင်အားကိုး ပြီး ကိုတင်ထွတ်တယောက် ဘယ်လိုစရမည် မှန်းမသိ တော့ အိပ်ပျော် နေသလား မသေခြာသော ယောက်က္ခမ ကြီး အနောက်က အသာကပ်၊ သူ့ထောင်မတ် နေသော လိင်ချောင်း ကြီး ၏ ထိပ်ဖြင့်၊ ဒေါ်လှ ဖင်ကြားလှမ်း ထောက်လိုက်သည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှ မှာ ခနတော့ ငြိမ်နေပြီးနောက် ကိုယ် ကိုပက်လက်လှန် လိုက်ကာ ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်းကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှ ပင် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

ရုတ်တရက် လန့် သွားပြီး ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ ဖြစ်နေသော ကိုတင်ထွတ်မှာ သူ့ယောက္ခမကြီး က သူ့လိင်ချောင်းကြီး ကို ပုဆိုးပေါ်မှ ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သတ်ပေးနေကြောင်း သိလိုက်ရတော့ သူ့လက်တွေက အလိုလို ယောက္ခမ ကြီး ရွှေရင် အစုံပေါ် ရောက်သွားတော့သည်၊

“ အင့်.အင်း....အူး...”

မှောင်ထဲ မှ ဗလုံးဗထွေး ငြီးသံ ငြူသံ တို့ဖြင့် အတွေ့ အကြုံရှိနေကြသော သူနှစ်ဦး၏ ရမက် ပြင်းပြင်းဖြင့် လှုပ်ရှားမှု သံစဉ်တွေ က ပေါ်ထွက်လာသလို၊ အမှောင်ထဲ တွင် တယောက်ကို တယောက် အဝတ်အစားတွေကို အလုအယက် ဆွဲချွတ်နေကြတော့သည်။

ကြီးမားဖွင့်ထွားလှသော ဒေါ်ဒေါ်လှ နိူ့ကြီး နှစ်လုံးမှာ ကိုတင်ထွတ် လက်ဖဝါး နူစ်ခုအောက်တွင် နံပြားရိုက်ခါနီး ဂျုံနယ် သလို အနယ်ခံနေရပြီး ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်းကြီး မှာလည်း ဒေါ်ဒေါ်လှ လက်ထဲ မျောက်ငှက်ပျောသီး ရသလို ပွတ်သပ်ဆောင့်ဆွဲ အလုပ်ခံနေရလေသည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှ ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကို ကားပေးပြီး ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်းကြီး ကို ဆွဲယူလိုက်တော့ ကိုတင်ထွတ်က အလိုက်သင်ပင် ဒေါ်ဒေါ်လှ ပေါင်ကြားထဲ နေရာဝင်ယူလိုက်သည်၊ ဒေါ်ဒေါ်လှက ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်းထိပ်ဖူး ကို သူ့ အဖုတ် ၀ မှာ တေ့ ပေးလိုက်တာနဲ့ အောင့်နေရသည် ကြာပြီ ဖြစ်တဲ့ ကိုတင်ထွတ်က စိကနဲ ဆောင့်ထိုး ပစ်လိုက်၏၊

“ အား..အိ..ဖြေးဖြေး လုပ်ပါကွာ မောင်တင်ထွတ်ကလဲ...”

“ ဆောရီး မေမေ ..ကျနော် လောသွားတယ်...ကျနော်လည်း အဲလောက် ...အင်း...”

“ ဘာလဲ ကျပ်မယ်မထင်ဘူးလို့ ပြောမလို့လား..ဟင်း..ငါက သမီး နှစ်ယောက်လုံးကို ဗိုက်ခွဲ မွေးလာတာ၊ နောက် ကိုဘတုတ်နဲ့ လည်း မအိပ် ဖြစ်တာ နှစ်ပေါင်း ကြာနေပြီ...”

“ ဟုတ် ..ဟုတ်..မေမေ..”

“ ဟဲ့..နင်က ငါ့ကို လုပ်နေပြီး မေမေ မေမေ နဲ့ မခေါ်နဲ့ အဲဒါ လူရှေ့ကြမှ ခေါ်  ”

“ ဟုတ်..ဟုတ်..ကဲ့ ..မမ..”

ကိုတင်ထွတ် စိတ်ထဲ မတော့ ဒီမိန်းမကြီး အောက်က နေတာတောင် လေက မလျှော့ သေးဘူး အာဏာ သံ ကြီးပဲ ၊ ကြည့်နေ ၊ကောင်းကောင်း လိုးပြလိုက် အုန်းမယ်၊ နောက် တော့ မှ ကိုကိုတင် ကျမ ကို လုပ်ပေးပါအုန်း ဖြစ်နေစေရမယ်၊ ဟု ကြိမ်းဝါးရင်း အားကြိုးမာန်တက် ဆောင့်တော့သည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှ မှာလည်း မစားရတာကြာလို့ တောင်းတမိသော အရာ ကို ပြည့်ပြည့် ၀၀ ခံစားနေရသဖြင့် အရသာ အထူး တွေ့နေရလေသည်၊ သူ ကိုယ်သူပင် မေ့နေပြီ ထင်သော အတွေ့ အကြုံများကလည်း အလိုလို ပြန်ပေါ်လာ ခဲ့သဖြင့် ကိုယ်ခန္ဓာ အစိပ်အပိုင်းများက သူ့အလိုလို လှုပ်ရှားနေပေတော့သည်။

သူ့ ပေါင်လုံး နှစ်လုံးမှာ ကိုတင်ထွတ် ခါးကို ညျပ်လျှက် သူ့ခြေသလုံး များဖြင့် ကိုတင်ထွတ် ဖင်ကို ဖိ၊ သူ့ဖနောက်များဖြင့် ဆွဲဆွဲ သွင်းလေရာ ကိုတင်ထွတ် ဆောင့်သည့် အခါတိုင်း သူက အားကူပေးသလို ဖြစ်သဖြင့် ဆောင့်ချက်များမှာ ပြင်းရသလို၊ တိုင်ပင်ကလည်း ကိုက်နေပေတော့သည်။

သူ့ နိူ့ကြီး နှစ်လုံးကို ကိုတင်ထွတ် ရင်ဘတ်မှာ ဖိကပ်ထားပြီး ကိုတင်ထွတ်ကြောပြင်ကြီး ကိုလည်း သူ့ လက်သည်းကလေး များဖြင့် ကုတ်ခြစ်ပေးလေသည်၊ သူ့ ဖင်ကြီး ကိုလည်း ငြိမ်ငြိမ် မခံ ပဲ စကောဝိုင်း လို လှည့်ပေးလေရာ၊ သူ့ အဖုတ် နံရံ အနှံ့ အပြားကို ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်း ကြီး က ပွတ်တိုက်မိနေလေတော့သည်။

နှစ်ယောက်စလုံးမှာ အတွေ့ အကြုံရှိသူများဖြစ် ကြသဖြင့် ကာမ အရသာကို ကောင်းကောင်း ခံစားကြရသော် လည်း နူစ်ယောက်စလုံးမှာ ပြတ်လပ်နေကြတာ လည်း ကြာပြီမို့ သိပ်အကြာကြီး မခံပေ၊ နှစ်ယောက်စလုံး တပြိုင်နက်ထဲ ပထမဆုံး ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ် ရောက်သွားကြပြီး တယောက်ကို တယောက် တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် ဖက်ထားရင်း ကောင်းကောင်းကြီး မှိန်းကာ၊ အရသာခံနေကြလေတော့သည်။

............................................................................................

မိုးအောင်သူ တယောက် ရေချိုးခန်းထဲ မှာ သူ့ လီးကြီး ကို အားရ ပါးရ ဆုပ်ကိုင် ပြီး ထုနေသည်၊ ရေချိုးခါနီးမို့ ရေချိုးခန်း တံခါးပိတ်ထားပြီး ကိုယ်တုန်းလုံးလည်း ချွတ်ထားသည်၊ လက်က နည်းနည်း ခြောက်သွားလျှင်၊ ရေလေးနဲ့ ဆပ်ပြာလေး နည်းနည်း လောင်းလိုက်၊ ထု လိုက်လုပ်နေသည်၊ ဘယ်ညှောင်းလျှင် ညာပြောင်း တင်းတင်း ကြီး ဆုပ်ပြီး ထုလေသည်။

ယောက်ကျားလေး တွေ က ကြာကြာ ပေးနိူင်မှ မိန်းမ တွေက ကြိုက် သည် ဆိုတော့ လူပျိုချင်း ပြောကြလေ့ ရှိသော ဗဟုသုတ အရ ၊ ကြာကြာ ထိန်းနိူင်ဖို့ မှာ လေ့ကျင့်ပေးမှ ရမည်ဟု သူ့ဘာသာ စဉ်းစားထားသည်၊ ထို့ကြောင့် သူ့ လိင်ချောင်းထဲ မှာ အရသာ အထွတ်အထိပ်ရောက်ပြီး ပြီးချင်လာ လျှင် ထုနေတာ ကိုရပ်လိုက်သည် စိတ်ပြောင်း စိတ်လွဲ လုပ်သည်။

ရေကန်ထဲ မှ ရေတဖလား ခပ်ပြီး ရေအေးအေး ကို သူ့ ကောင်ကြီး ပေါ် လောင်းချ သည်၊ ရေ အအေးဓါတ် ကြောင့် သူ့ကောင်ကြီး နည်းနည်း အမာလျှော့သွားသည်၊ သူ့လက်ကိုဆပ်ပြာနူင့် ပွတ်လိုက်ပြန်သည်၊ နောက် တခါ ပြန်ပြီး သူ့လီးကြီး ကို ကိုင်ကာ ထုပြန်သည်။

သူ့ အတွေး မျက်လုံးထဲ မှာက ဒေါ်ဝင်းပပ ၏ ခါးသိမ်သိမ် လေး မှ ကားစွင့် ထွက်လာသော တင်ပါးဆုံ လုံးဝိုင်းဝိုင်း ဖောင်းဖောင်း ကြီးတွေ၊ မို့မို့ ဖောင်းဖောင်း ရွှေရင် အစုံ၊ ချောမောလှပ ကျက်သရည်ရှိသည့် မျက်နှာကလေး၊ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း ထမိန်ပေါ်ကပင် ထင်းထင်းကြီး မြင်ရသည့် ဖြောင့်စင်းလှသော ပေါင်လုံးပေါင်တန်များ၊ တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် ခြေသလုံးသား ဝင်းဝင်းလေး၊ ခြေဖမိုး မို့မို့ ဖောင်းဖောင်းလေးတွေ၊ အကုန် ရှောက်မှန်းနေမိသည်။

ဒေါ်ဝင်းပပ တကိုယ်လုံး မှာ သူမကြိုက်တဲ့ နေရာ တနေရာမှ ရှာလို့ မရ၊ သူ့ ကိုသူ ရူးနေပြီလားတောင် ပြန်မေးနေမိတယ်၊ မဖြစ်နိူင်တာကို မှ စွဲလမ်း မိသူ၊ သူ့အဖြစ်၊ သူ့အပြစ်နဲ့ သူပဲ ရှိပါစေတော့၊ သူလုပ်လို့ ရတာကတော့ ဒေါ်ဝင်းပပ ကို မှန်းပြီး ဂွင်းထုတာပဲ။

သူ့ စိတ်ကူးထဲ မှာ ဒေါ်ဝင်းပပ ကို စိတ်ကူးနဲ့ လိုးနေတာ ပုံစံ မျိုးစုံနေပြီ၊ အခုလည်း သူ့ စိတ်ကူးထဲ မှာ ဒေါ်ဝင်းပပ က သူ့ရုံးခန်း စားပွဲ ကြီး ပေါ်တတောင်ထောက် ရင်းကုန်းထားပေးတာကို သူက မတ်တပ် အနောက်ကနေ လိုးနေတာဖြစ်သည်။

“အ..အ..အား...............အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”

မိုးအောင်သူ လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး ရေချိုးခန်း ကြမ်းပြင် ပေါ်ကျ ကုန်သည်၊ မိုးအောင်သူလည်း ဒူးချောင်သွား ၍ ရေပြည့်နေသော အုပ်ကန် ဘောင်ကို ထိန်းကိုင်ထားလိုက်ရသည်။

“သားရေ ရေချိုးတာ ကြာလှခြေ လား ရုံးနောက်ကျ မယ်လေ..ဒီမှာ ထမင်းဗူး ပြင်ထားပြီးပြီ..

“ဟုတ်ကဲ့ ..ပြီးပါပြီ မေမေ ခဏလေး......”

.........................................................................................................................

မိုးအောင်သူ မှာ မကြာသေးမှီက မှ သင်္ချာအဓိက နူင့် ကျောင်းပြီး ခဲ့တာ ဖြစ်ပြီး ထုံးစံအတိုင်း ဘာလုပ်စားရမည်မှန်း မသိ၊ နဂိုလ် ထဲက သူ့ အကို ကိုမောင်ဟန် တို့ လို စာလည်း မတော်၊ ရသည့် အမှတ်နဲ့ ရရာ မေဂျာ ယူ လိုက်ရတော့ ဘာမှန်း မသိသည့် သင်္ချာ အဓိက နှင့် ကျောင်းပြီး ခဲ့သည်။

ကျောင်းတက်တုန်းက လည်း ဟေးလားဝါးလားနူင့် အချိန်ကုန်ခဲ့ ရသည်၊ အခု ကျောင်းလည်း ပြီးရော အဖေက အစိုးရဝန်ထမ်း ရုံးစာရေး လောက် အဆင့်က နေ အငြိမ်းစားယူ၊ အမေက နဂိုလ်ထဲက ဘာအလုပ်မှ မလုပ်ဖူးဘူး၊ အဖေ တယောက်လုပ်စာနှင့်၊ သူတို့ မိသားစု အလျှင်မှီ အောင် စားသောက် နေရသည်။

သူ့အကို မောင်ဟန်က စာတော်သည်၊ အာအိုင်တီ ရောက်သွားသည်၊ သူ့ အဖေ ညီ ဦးလေး တော်သူ က ထောက်ပန့် ပေးရှာလို့သာ မောင်ဟန် ကျောင်းတက် နိူင်သည်၊ အခု သူ့ အဖေလည်း အငြိမ်းစား၊ သိတဲ့ အတိုင်း လစာက ဘာမှ ကို ပြောပလောက်စရာ မရှိ၊ မောင်ဟန်က အလုပ်ထဲ ရောက်နေ တော့ ဝင်ငွေလေး ရှိလာလို့ တော်တော့သည်။သူလည်း ကျောင်းပြီးတော့ ယောင်ခြာခြာ မဖြစ်ခင် မောင်ဟန်က သူ့ အထက်အရာရှိ ဒေါ်မျိုးမမ ၏ ညီမ ဒေါ်ဝင်းပပ အလုပ်မှာ ခေါ်ခိုင်းဖို့ သွင်းပေးထားလိုက်၏။

ပထမ ကတော့ မောင်ဟန့် မျက်နှာနူင့် မို့ တိုလီမှုတ်စ ခိုင်းရုံသာ ရည်ရွယ်ပြီး ခေါ်ထားခြင်း ဖြစ်သော်လည်း၊ လုပ်ရည် ကိုင်ရည်လေး ရှိ၊ ကျိုးကျိုးနွံနွံ လည်း ရှိတော့၊ အခု ကိုတင်ထွတ်သွား နေရသော ဒေသ ဆိုင်ရာ တာဝန်ခံမျိုး လုပ်ခိုင်း လျှင် ရမည့် အခြေအနေရှိတော့၊ ဒေါ်ဝင်းပပ က စပြီး သင်ပေးလာ၏၊ အဆင်ပြေလို့ မျက်နှာလွဲ ရလျှင်၊ ကိုတင်ထွတ် ကို ရုံးချူပ် ပြန်ခေါ်ထားပြီး မိုး အောင်သူ ကို အစား လွတ် ဖို့ ရည်ရွယ်ထားလေသည်။

ထိုကဲ့ သို့ အနီးကပ် အလုပ်အတူတူ လုပ် နေရတော့ လူပျို လူလွတ် မိုးအောင်သူ တယောက် စိတ်တွေ ဖေါက်ပြန်လာ၏၊ မဖေါက်ပြန်ပဲ လည်း ခံနိူင်မလား၊ ရုပ်ရည်ကလည်း ချောမော၊ ဘော်ဒီကလည်း မယ်ဘွဲ့ ရဘူးသူ အမေနူင့် အပြိုင် တောင့်တောင့် ထွားထွား၊ သူဌေးသမီး ငယ်ငယ်ထဲက အလုပ်ကြမ်းကြမ်း တမ်းတမ်း ပင်တခါမှ မလုပ်ဘူး။

ရှင်းရှင်းပြောရလျှင် ဘတ်စ်ကားတောင် တခါမှ တိုးမစီးဘူးခဲ့ လို့ နုဖတ်နေတဲ့ အသားအရည် နဲ့ ကြွေရုပ်ကလေး လိုလှသူ၊ ဒီကုမ္ပဏီ တခုလုံး၏ ဒုတိယ အကြီးဆုံး၊ ဘိုလိုမှုတ်ရရင်၊ ဗြူတီ အန် ပါဝါ တွဲထားတော့ တွေ့တဲ့ ယောက်ကျားတွေ အဖို့ အရမ်းကို ဆက်ဆီဖြစ်နေတဲ့သူ၊ ထိုကဲ့ သို့သော် အမျိုးသမီး နှင့် နှစ်ယောက်ထဲ ရုံးခန်းတခုထဲ မှာ တခါတရံ လူတွေ အများကြီး နဲ့ တခါတခါ လူတွေ တယောက်မှ မရှိတော့တဲ့ အချိန်အထိ၊ တပူးတွဲတွဲ လုပ်နေရတော့၊ ကာမ စိတ်တွေက အမြဲ တက်ကြွနေခဲ့ရသည်။

ရှေ့မှာတော့ ပေါ်တင် မကြည့်ရဲ၊ ခိုးခိုးပြီး ကြည့်ပြီးတော့သာ တံတွေးတွေ မြိုမြိုချ နေရသည်၊ အိမ်ပြန်ရောက်ရင်တော့၊ မျက်စေ့ထဲ မှတ်မိသမျှ ပုံဖေါ်ပြီး မှန်းထုတော့သည်။

တခါတရံ ညဖက်အိပ်ယာဝင် ချိန် လုပ်ပြီးတာတောင် မနက် ရုံးသွားကာနီး ရေချိုးခန်းထဲ ဆွဲတတ်သေးသည်၊ သုတ်ရည်တွေ ထွက်ပြီးကာစ လောက်မှာ စိတ်ငြိမ် သွားသော်လည်း အလုပ်ထဲ ရောက်လို့ ပြန်တွေ့ရတာနဲ့ သူ့ကောင်ကြီးက အတွင်းခံ ဘောင်းဘီအောက်မှာ မာတင်း နေ တတ်သည်၊ တနေ့ ထက်တနေ့ ရောဂါက မသက်သာပဲ ပိုပိုဆိုးလာခဲ့ရသည်။

...........................................................................................................

ဝင်းပပ အလုပ်သွားခါနီး အခန်းထဲ က ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ထဲ မှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် တပတ်ပြန်လှည့် ကြည့်လိုက်သည်၊ လက်စက ရင်စေ့ ကော်လာတိုတို လေး နှင့် ခေတ်ပေါ် စတိုင် အသား ပါးပျော့ပျော့ အင်းကျီ က သူမ ရွှေရင် အစုံ ကို မပိုမလို၊ အမို့ အဖောင်း တိတိကျကျ လေး ပြထားသလိုဖြစ်နေသည်။

အရောင်တူ ထမိန် အသားပျော့ပျော့ ကို သေးကျင်သော ခါးလေး မှာ တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် စည်း ဝတ်လိုက်တော့ ကားစွံ့ တဲ့ တင်လုံးကြီး တွေက ဖွံ့ဖွံ့ ထွားထွား မို့မောက်ထနေသည်၊ အောက်က အတွင်းခံက ယောက်ကျားလေး အတွင်းခံ စတိုင်၊ ကတ်သလောက်ထဲ က အခေါ်ကတော့ ဘွိုင်းရှော့ ဆိုလား၊ နိူင်ငံခြားရောက် တူမလေး တယောက်က ဝတ်လို့ ကောင်းသည် ဆိုလို့ မှာပြီး ဝယ်ထားလိုက်တာ အရောင်စုံ၊ ဝတ်လို့လည်း တကယ်ကောင်းသည်။

အသားကလည်း ပျော့အိနေ သည်မှာ ဝတ်လို့ ဝတ်ထားမှန်းပင်မသိရ၊ နောက်ချူပ်ရိုး ပျောက် သူတို့ အခေါ်တော့ စင်း(မ)လက်စ် ဆိုလား၊ ဆိုတော့ ထမိန် တင်းတင်းဝတ်လို့တောင် ဘောင်းဘီ အနား မပေါ်၊ အတွင်းခံ ဝတ်ထားသည်လို့ ပင် မထင်ရ။

မိမိ တင်ပါးဆိုင် များ၏ ကြွားကြွားဝင့်ဝင့် ရှိမှု ကို မှန်အတွင်း နောက်ပြန်ကြည့်ပြီး ကျေနပ်သွားမှ ရှနဲဖိုက် ရေမွေးလေးကို လည်တိုင်၊ နဲ့ လက်ကောက်ဝတ်တွေ မှာ ဖြန်းလိုက်တယ်၊ နောက်တော့ ဗိုက်ကလည်း ဆာလာတာနဲ့ အောက်က မီးဖိုချောင်ရှိရာ ကိုဆင်းလာခဲ့သည်။

ဝင်းပပ က မနက်ဆို အိပ်ယာထ တာနူင့် လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်သည်၊ မယ်ဘွဲ့ ရ ခဲ့ဘူးသည့် မေမေ က မိန်းခလေး ဆိုတာ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် အချိုးကျ ဖို့က အရေးကြီး သလို လွယ်လွယ်နဲ့ မရနိူင်ဟု၊ သူတို့ ညီအမ ကို ငယ်ငယ်ထည်းက ပြောဆိုပြီး သူနှင့် အတူတူ လေ့ကျင့်စေသည်။

ကိုယ်ကာယ လေ့ကျင့်ခန်းကို မေမေ ကိုယ်တိုင် သင်ပေးသည်၊ သူတို့ မှာလည်း ပစ္စည်းကိရိယာ အစုံအလင် ရှိသည်၊ အပျို ဘ၀ ထဲ က နေ့စဉ်လိုလို လုပ်လာခဲ့တော့လည်း အကျင့်ပါနေပြီ မနက်အိပ်ယာထ လို့ လေ့ကျင့်ခန်း မလုပ်လိုက်ရရင်တောင် ညှောင်းညာ သလို ဖြစ်နေတတ်သည်။

လေ့ကျင့်ခန်း မှန်မှန်လုပ်တဲ့ အကျိုး ကျေးဇူးကတော့ တကယ်ခံစားရသည်၊ တခြား မိန်းခလေး တွေနှင့် ယှဉ်လိုက်လျှင် ယောက်ကျားတွေ ရဲ့ မျက်လုံးက သူ့ အပေါ်မှာ အများဆုံးရောက်နေတာ ကို အမြဲတမ်း သတိထားမိနေသည်၊ လူကလည်း အမြဲတမ်း လန်းဆန်းနေသလို၊ ယောက်ကျားများ၏ အာသာငမ်းငမ်း အကြည့်တွေကို လည်း သာယာမိသည်။

သွေးသား လှုပ်ရှားမှုအား ကောင်းသလို ကာမဆန္ဒ နိူးကြွမှု မှာလည်း အားမသေး ခြေ၊ သူ နှင့် ကိုတင်ထွတ် အိမ်ထောင်ကျ ပြီး ကထဲက ညတိုင်းလိုလို အလုပ်ဖြစ်ခဲ့ကြသည်၊ ကိုတင်ထွတ် အလုပ်ကိစ္စ နှင့် ခရီး ထွက်ရသည့် အခါ၊ ပထမ ဆုံး အကြိမ်က တခါမှ မခွဲ ဘူးတော့ တော်တော်လေး ခံစားရသည်။

သို့သော်လည်း တဖြေးဖြေး တော့ အသားကျ သွားသည်၊ ဒါပေမဲ့ တပတ်လောက်ဆိုရင် မနေနိူင်တော့ သူ့ဘာသာ သူ လက်နှင့် အယားဖျောက် ပစ်ရသည်၊ အခု တခေါက်က တော့ တော်တော့် ကိုကြာသည်။

ရာသီက လည်းပြောင်းတော့ ပစ္စည်း ကောက်ရတာ နောက်ကျ ပြီး အလျှင်မမှီ ၍ ကိုတင်ထွတ် လိုအပ်တာထက် ပိုပြီး နေနေရတော့ ဝင်းပပ အဖို့ နွေရာသီ က သစ်ရွက်ခြောက်လို မီးဖွားကျ တာ နှင့် မီးထလောင်နိူင်သည့် အခြေအနေရောက် နေ သည်၊ ညအိပ်ရာဝင် တိုင်း သူမ လက်ခလေး နူင့် အစေ့ လေးကို နာနာ ပွတ် ရင်း တချီလောက်ပြီး မှ ပဲ အိပ်လို့ ပျော်တော့သည်။

အလုပ်ထဲ မှာကလည်း ဖေဖေ က လွဲလျှင် သူက အကြီးဆုံးမဟုတ်လား၊ ဖေဖေ ကလည်း အထိန်းအကွပ် ရရုံ လောက် နာမည်သာ ခံထားတော့သည်၊ သူကသာ အရာရာ ဆုံးဖြတ် လုပ်ကိုင်နေ ရခြင်းကြောင့် ဝန်ထမ်း အကုန်လုံးက ကြောက်ရွံ့ ရိုသေ ကြရသည်။

နောက်ပြီး ကျောင်းမပြီး မှီထဲက စ အလုပ်ထဲ ခြေစုံပစ် ဝင်ခဲ့ ရသဖြင့် သူ့မှာက အလုပ်နူင့် ပတ်သက်သော အသိုင်းအဝိုင်း က ပိုကြီးစိုးခဲ့ သည်၊ အတိုချူပ်ပြော ရလျှင် သူ့ဘ၀ လောလော ဆယ်မှာ အိမ်၊ အလုပ်နှင့် ကိုတင်ထွတ် ပဲ ရှိသည်။ 

အလုပ်နဲ့ ပတ်သက် ၍ တွေ့ဆုံ ဆက်ဆံ နေခဲ့ ရသော ယောက်ကျားသနာ တွေကလည်း သူ့ ကို လန့်ကြသဖြင့် လိင်ဆွဲဆောင်မှုရှိသော မိန်းမတယောက်ဖြစ်သည်ဆိုတာကို အသိအမှတ်ပြုရဲ့ သားဖြင့် သူမသိအောင် ဖုံးကွယ်ထားကြသည်။ အင်း ဒီကောင်လေး တယောက်ပဲ၊ ဝင်းပပ အတွေးထဲ မိုးအောင်သူ ဝင်လာသည်။

မိုးအောင်သူ ကို မမျိုး ပြောပေး၍ ခန့်လိုက်ပြီးမှ လုပ်ရည်ကိုင်ရည်လေး သဘောကျပြီး အဆင့်ဆင့် တိုးပေးရန် ရည်ရွယ်ထားခဲ့သည်၊ ထိုအခါမှ စ၍ သူ့ကို အဓိက အရေးကြီး လုပ်ငန်း အရေးအရာ များကို ဝင်ပါစေ ပြီး ထရိမ်နင် သဘောမျိုးမောင်း လာခဲ့သည်၊ မိုးအောင်သူ ကလည်း အချိန်ပိုတွေ ဘာတွေ အဓိက မထား လိုအပ်လျှင် လိုအပ်သလို ခိုင်းသမျှ လုပ်ပေးလေ့ရှိတော့ ဝင်းပပ လည်း သဘောကျလာခဲ့သည်။

ကိုတင်ထွတ် နေရာကို လွှတ်ပြီး ကိုတင်ထွတ်ကို သူ့ အနားပြန်ခေါ်ထား တော့ မည်ဟုတွေးထားသည်၊ သို့ သော် အခု တလော သူပဲ စိတ်ထင်လို့ လား မသိ ကောင်လေး အကြည့်တွေက နည်းနည်း ဆန်းသလိုလို၊ သူက မသိချင်ယောင် ဆောင်ပြီး မှန်ထဲ မှ ဖြစ်ဖြစ် မျက်လုံး ဒေါင့်ကပ်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် တခါ တလေ ကြည့်လိုက်လျှင် သူ့ ကို ခိုးခိုး ကြည့်နေတတ်တာ သတိထားမိနေ၏။

ပထမတော့ သူ့ စိတ်ထဲ မှာ တမျိုး ဖြစ်နေသော်လည်း နောက်ပိုင်း သာယာသလို ဖြစ်မိ၏၊ တခါတလေ မျက်လုံး စူးစူး တွေက သူ့ ရင်ကို ပါ ဖိုလာစေ၏၊ အခုလို၊ ကိုတင်ထွတ် အဝေးသွား နေပြီး သူ့ အလိုဆန္ဒ တွေ လစ်ဟာနေသော အချိန်မှာ ဆိုလျှင်၊ ထိုအကြည့် နောက် ကွယ် မှာ ဘာတွေ တွေးနေမလဲ ဆိုတာ စဉ်းစားကြည့်ရင်း သူ့ ရတနာ ရွှေကြုပ်လေး မှာ စိုတိုတို ဖြစ်လာရသည်။

ဒီနေ့ အောက်ဆင်းလာတော့ မနော် တယောက်ထဲ မီးဖိုချောင်မှာ တွေ့ရသည်၊ ဒေါ်ဒေါ်မြ နေမကောင်း ဟု ဆိုသည်၊ မနော် တယောက်ထဲ အလုပ်များနေ တာတွေ့တော့၊ နေလည်စာ မထည့်ခိုင်းတော့၊ ဒီနေ့ တော့ ဝယ်စား လိုက်မည်ဟုတွေးသည်၊ နောက် အလုပ်လည်း ဒီနေ့ များအုန်းမှာဆိုတော့ ညနေစာ ပါ သူ့ အတွက်မလုပ်နဲ့တော့ လို့ မှာထားခဲ့လိုက်သည်။

မိုးအောင်သူ စိတ်ထဲ မှာ ဒေါ်ဝင်းပပ တယောက် ဒီနေ့ ပိုလှနေတယ်လို့ တွေး နေမိပြီး ၊သူ ပုဆိုးခြုံအောက် မှ လီးကလည်း မမာတမာ ဖြစ်နေသည်၊ အခု မနက်ကလေးကတင် ထုလာသေးတယ် ရှီး၊ လို့ သူ့ကိုယ်သူ အပြစ် တင်ရမလို ဂုဏ်ယူရလို ဝေခွဲ မရ ဖြစ်နေရသည်။

သူက တကယ်တော့ ကာမ ကိစ္စ မှာ ဖျံ မဟုတ်ပေမဲ့ လည်း အရိုင်းလေး တော့ မဟုတ်ပေ၊ ၁၀ တန်း ကျောင်းသား ဘ၀ တုန်းက က ကျူရှင် ယူဖို့ ငွေကြေးလည်း မတတ်နိူင် တော့ သူ့ အဖေ ရုံးက တပည့် တယောက် ၏၊ သမီး အပျိုကြီး ကျောင်းဆရာမ အားသည့် အချိန် ထိုအိမ်သို့ သွား စာလုပ်ရသည်။

ထိုအပျို ကြီးမှာ အလယ်တန်းပြသာ ဖြစ် သဖြင့် ခလေးများကို ကျူရှင်ပေးသည်၊ မိုးအောင်သူ က ဝိုင်းကူ သင်ပေးရင်း သူ့စာကို သူကျက်သည်၊ မသိတာ ကို အပျိုကြီး မမမြတ် ကရှင်းပြပေးသည်၊ တကယ်တော့ များသောအားဖြင့် အချိန်တွေမှာ သူတို့ အိမ်မှာက လူမပြတ်ခြေ၊ ကျူရှင်လာသော ခလေးတွေနှင့် မမမြတ် အမေကလည်း အိမ်မှာပဲ ချက်ပြုတ်ရင်း ရှိနေတတ်သည်။

မိုးအောင်သူ လူပျိုပေါက်ပီပီ ဂွင်းထု တတ်တော့ မိန်းမ မြင်ဘူးသမျှ မှန်း တော့ နီးနီး စပ်စပ် နေရသည့် မမမြတ်က လည်း ဘယ်လွတ်မလဲ ၊ မှန်းပြီးတော့ သာ ထု နေတာ တကယ်ဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟု မတွေးမိခဲ့၊ တနေ့ မှာ ဘာမှန်း မမှတ်မိတော့ ခလေးတွေ ကျောင်းပိတ်လို့လား ဘာလားမသိ ကျောင်းသား တယောက်မှ မရှိ၊ မမမြတ် အမေ ကလည်း မရှိ နယ်ပြန်သွားတာလား ဘာလား မသိ၊ မမမြတ် အဖေက အလုပ်သွားသည်။

ရုပ်ရှင်တွေထဲက လို ပဲ ဇာတ်လမ်းက ဖြစ်ချင်တော့ မိုးကလည်း စဲလိုက် သည်းလိုက် ရွာနေသည်၊ မမမြတ်ကလည်း သူ့ ကို တံခါးဖွင့်ပေးပြီး ခေါင်းနည်းနည်း နှောက်လို့ ဆိုပြီး အိပ်ယာထဲ ဝင်လှဲနေသည်၊ ဖိုနဲ့မ နူစ်ယောက်ထဲ လွတ်လပ် နေတော့ မိုးအောင်သူ စိတ်ရိုင်း ဝင်ပြီ၊ မမမြတ် လှဲ နေသော အိပ်ခန်းထဲ လိုက်ဝင်ပြီး မမမြတ် ကိုယ်ပူနေသလား ဘာညာ နဖူးစမ်း ပါးစမ်းရင် ဖက်နမ်း တော့သည်။

မမမြတ်ကလည်း နဂိုလ်ထဲက ပျော့ချင်နေသော ဖယောင်းလေးမို့ မီးနားကပ်လိုက်တော့ ပျော်ကျသွားသည်၊ အို့ မကောင်းပါဘူးကွယ်၊ ဘာညာ ကနေ မ ကိုသနားပါအုန်း မောင်မိုးရယ်၊ ကနေ၊ အားအင့်အင့် မောင်မိုး ဖြစ်သွားရသည်၊ မမမြတ်က အပျိုကြီးသာပြောသာ အသက် အစိတ်လောက်ပဲ ရှိသေးသည်။

မိုးအောင်သူက အသက် ၁၈ နူစ်ပင် မပြည့်သေး၊နှစ်ဦး စလုံး၏ ပထမ ဆုံး အတွေ့ အကြုံ များ ဖြစ်ကြသည်၊ ထိုနေ့ က လို လွတ်လပ်မှု မျိုးမှာ တော်တော်နှင့် ပြန်မပေါ်တော့၊ မမမြတ် အမေက အမြဲ ရှိနေသည်၊ တခါတော့ မမမြတ် အမေ မရှိ ကျောင်းသားတွေ ရှိနေသည်။

ခလေးတွေကို သင်္ချာပုစ္ဆာတွေ ပေးခဲ့ ပြီး အခန်းထဲ ဝင်ကာ လုပ်ဖြစ်ကြသည်၊ မိုးအောင်သူ ၁၀တန်းအောင် သွားတော့ မရောက်ဖြစ်တော့ပြီ၊ မမမြတ်လည်း အိမ်က ပေးစားတဲ့ သူနဲ့ အိမ်ထောင်ပြုလိုက်သည်၊ မိုးအောင်သူ တက္ကသိုလ်ရောက်တော့ အိမ်နားက ချာတိတ်မ မြီးကောင်ပေါက်စ လေးနှင့် ရီးစားဖြစ်သည်။

ကောင်မလေးက ကိုးတန်းပဲ ရှိသေးသည်၊ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသား ဆိုတော့ အထင်ကြီး သည်၊ ရီးစားစာ တစောင်နှင့် ပင် သမီးရီးစား ဘဝရောက်ခဲ့ ကြသည်၊ ထိုကောင်မလေးကို တော့ မိုးအောင်သူ ပါကင် ဖွင့်လိုက်ရသည်၊ ကောင်မလေး အိမ်မှာ လူကြီးတွေ မရှိချိန် အိမ်နောက်ဖေး ပေါက်က ပတ်ဝင်ပြီး ကောင်မလေး ကို အခန်းထဲ အတင်းဆွဲခေါ် ဖက်နမ်းရင်း ပါကင်ဖွင့်လိုက် သည်။

နောက် တော့ လစ်ရင်လစ် သလို ဝင်ဝင်ဆွဲသည်၊ သိပ် အကြာကြီးတော့ မခံလိုက်၊ ကောင်မလေး မိသားစု နယ်ပြောင်းသွားတော့ ဝေးသွားကြရသည်၊ တက္ကသိုလ်တက် နေတုန်း ထိုကဲ့ သို့ အိမ်ဘေးမှ ကောင်မလေး နူင့် ညိနေ သဖြင့် မိုးအောင်သူ တယောက် ကျောင်းမှာ ရီး စား မထားဖြစ်လိုက်ခြေ၊ တယောက်နူစ်ယောက် စမ်းလိုက်သော်လည်း အဆင်မပြေ။

အိမ်ဘေးမှာ စားစရာက လည်း ရှိနေတော့ သိပ်လည်း မကျိုးစားချင်တော့ တာလည်း ပါလိမ့်မည်ထင်ပါသည်။ ကျောင်းပြီးသွားတော့ လည်း သူများ တွေလိုဟေးလားဝါးလား လုပ်ဖို့ အချိန်မရ တော့ အိမ်က စီးပွားရေး အခြေအနေကြောင့် ရသည့် အလုပ်ကလေး ကို ကြိုးကြိုးစားစား လုပ်နေရ သဖြင့် ရီးစားသနာလည်း မထားဖြစ်သေး၊ လောလော ဆယ် သူ့ရောဂါကတော့ သူ့ လက်ရှိ ဘောစိ၊ သူ့ သူဌေးမ ဒေါ်ဝင်းပပ ကိုသာ အသားကုန် လုပ်ချင် နေသည်။

ဝင်းပပ အလုပ်ထဲ ရောက်တော့ ဒီနေ့ ခေါက်ရိုးကျ ရှပ်အင်းကျီ သပ်သပ်ယပ်ယပ်နဲ့ ပလေကပ် ပုဆိုး အပျော့ ၊ နဲ့ သားနားနေသော မိုးအောင်သူ ကိုတွေ့လိုက်ရ ၏၊ ဆံပင်ရှည်ရှည် ဂုတ်ဝဲ လေးနူင့် နုပျိုသေးသော မျက်နှာလေး နှင့် စူးရဲသော မျက်လုံး အစုံက သူ့ရင် တချက်ဖိုသွားသည်။

အင်း ငါလည်း ကိုတင်ထွတ် နဲ့ ဝေးနေရတာ ကြာလို့ထင်တယ်၊ စိတ်တွေ လေနေတယ်၊ ဟု ကိုယ့်ဘာသာ သတိချူပ်ရင်း အလုပ်စလုပ်တော့သည်၊ စာရင်းတွေပေါင်း ဖုန်းတွေ ခေါ်စရာရှိတာတွေ ကြောင့် မိုးအောင်သူ ကို သူ့ရုံးခန်းထဲ လာပြီး ကူလုပ်ခိုင်းထားလေသည်။

“ဟောတော့ ထမင်းစားချိန်တောင် လွန်နေပြီ၊ မောင်မိုးအောင်သူ ရော ဆောရီးနော် ဗိုက်ဆာနေပလား..”

“ရတယ် မမဝင်း ဒီလောက်လဲ မဟုတ်သေးပါဘူး..”

“မင်း ထမင်းဘူး ပါလာလား ..”

“ဒီနေ့ မပါဘူး မမဝင်း..ကျနော် ဒီနားပဲ ထွက်စားမလားလို့..”

“အော်ဟုတ်လား မမ လည်း ဒီနေ့ အိမ်က ဘာမှ မပါလာဘူး ထွက်စားရအောင် မမ တို့နဲ့ လိုက်ခဲ့..ရွှေစင်..ရေ..ဟေ့ ရွှေစင် တို့ တခုခု သွားစားရအောင်ဟေ့..”

ဒေါ်ဝင်းပပ က တဆက်တည်း သူနဲ့ အဖေါ်လိုက်နေကြ ကောင်မလေး တယောက်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

“ဟင်..မမ က ကြိုမပြောထားလို့ ရွှေစင် အိမ်က ပါလာတဲ့ ထမင်းဘူး စားလိုက်ပြီ၊ အဟီး..လိုက်ခဲ့မယ်လေ မမ အဖေါ်ရအောင်..”

“အော်အော် အေး ငါလည်း မေ့သွားလို့ ..စားပြီးရင်လည်း နေခဲ့တော့ မိုးအောင်သူလည်း ပါမှာပဲ မမ ခနထွက်သွားလိုက်အုန်းမယ်..ဟို လူတွေဖုန်းခေါ်ရင်........”

ဒေါ်ဝင်းပပ က မှာစရာရှိတာလေးတွေ မှာခဲ့ပြီး မိုးအောင်သူနဲ့ အတူ သူ့ကားလေး ရပ်ထားတဲ့နေရာကို ဆင်းလာခဲ့ကြသည်။

.....................................................................................................................

ဒေါ်ဝင်းပပ မှာ ဒီနေ့ အလုပ်တခု ပြီး ရင် အလုပ်က နည်းနည်း ပြန် အားသွားမှာမို့ စိတ်ပေါ့ပါး နေ၏၊ မိုးအောင်သူ နှင့် စားသောက်ဆိုင်တခု တွင် ဝင်စား ကြရင်းက မှ စကားစမြီ ပြောဖြစ်ကြသည်၊

“ဟူး ငါတို့ မှာလည်း အလုပ်တွေ ပိနေတာနဲ့ စကားတောင် ကောင်းကောင်း မပြောဖြစ်ကြဘူးနော်..”

“ ဟုတ်ကဲ့ မမဝင်း..မမဝင်းက အလုပ်တအားလုပ်တာကိုး..”

“ အဲလောက်လဲ ဟုတ်ပါဘူးကွာ ဖေဖေ က မျက်နှာလွဲထားတယ် ဆိုတော့ ကိုယ့်လက်ထဲ မှာ မကျဆင်းသွားစေချင်ဘူးလေ..မောင်မိုး ရဲ့ အကူညီလည်း ပါပါတယ်၊ မောင်မိုးကိုလည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..”

“ ဟာမဟုတ်တာ မမဝင်းကလည်း မမဝင်း တို့ ကျေးဇူးကြောင့် ကျနော် ဒီအလုပ်လုပ်ရတာပါ..”

“ ကဲ ပါ အဲဒီအကြောင်းတွေ ပြောမနေပါနဲ့ ကဲ မင်း အကြောင်းလေး ဘာလေးပြောပါအုန်း..”

“ ဟာ မမဝင်းက လည်း ကျနော့် အကြောင်းက ဘာမှ စိတ်ဝင်စားစရာ မကောင်းပါဘူး..”

“ အန်မယ် မင်းလို အရွယ် ရုပ်ရည်မျိုးနဲ့ များ၊ ပြောစမ်းပါအုန်း ကောင်မလေး ဘယ်နှစ်ယောက် အသဲကွဲ ပြီးပလဲ..”

“ အာ မမဝင်း ကလည်း လုပ်ပြီ၊ ကျနော့်မှာ ရီးစားတောင် မရှိသေးပါဘူး..ပေါက်ကရတွေ၊ ဟဲဟဲ..”

“ မယုံပါဘူးကွာ..ဘာလည်း ..ကြိုက်စရာကောင်း တာ မတွေ့သေးလို့လား..”

“ ဟီးဟီး မမဝင်း ခြေဖျားလောက်မှီအောင် ချောတဲ့သူ တွေ့ရင်တောင် ကျနော်က လိုက်မှာ..”

ဟိုက်..မိုးအောင်သူ တယောက် သူ့ပါးစပ်က စွပ်ရွတ်ထွက်သွားပြီးမှ ကိုယ့်ပါးကိုယ်ပြန်ရိုက်ချင်စိတ် ပေါက် သွားသည်၊ လခွီးမှ ပဲ ဒီစောက်ပါးစပ်နဲ့ တော့ အလုပ်ပြုတ်တော့မှာပဲ၊ ဟု လန့်သွားသည်။ သို့သော် ဒေါ်ဝင်းပပ က အပြုံးမပျက် ရီမောရင်း

“ ကဲကဲ ..စားပါကွာ မမကျွေးပါ့မယ် ငါ့မောင်က ဒီလောက်တောင် မြှောက်နေစရာမလိုပါဘူး၊ကွာ ဟင်းဟင်း...”

အဲတော့လည်း ချော်လဲ ရာ ရောထိုင်လိုက်တာပေါ့။

“ တကယ်ပြောတာ ပါ မမဝင်း ရဲ့ မမဝင်း လိုမျိုး ချောပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လှတဲ့သူမျိုး မိန်းခလေး တထောင်မှာ တယောက်ရှာလို့တောင် မတွေ့နိူင်ပါဘူး….”

“ တော်ပါပြီ ကိုပိုရယ် ..ဟင်းတွေ အေးကုန်မယ် စားလိုက်ပါအုန်း”

ညနေဘက် အလုပ်ဆင်းတော့ ဒေါ်ဝင်းပပ စာရွက်စာတမ်း များ ကို စက္ကူပုံးတလုံး နဲ့ ထည့် ပြီး မိုးအောင်သူ က ကားနား အထိလိုက်ပို့ရင်းမှ

“ မမဝင်း ကျနော် အိမ်အထိလိုက်ပို့ပေးမယ်လေ ကျနော် အဲဒီဖက် ပိုင်းလည်း သွားစရာရှိတယ်၊ အဟီး မမဝင်းကားနဲ့ လိုက်ရတော့ ဘတ်စ်ကား တွယ် မစီးရတော့ဘူးပေါ့..”

မိုးအောင်သူ က ဘာရယ်မဟုတ်၊ ဒေါ်ဝင်းပပ နားကပ် ရေမွေးနံ့လေးရူ ၊သူ့ဘော်ဒီကို မသိမသာ ခိုးကြည့် ရတာ ဖီးတက်နေလို့ ကြံဖန် ရမယ်ရှာနေတာ၊ ဒေါ်ဝင်းပပ ကလည်း ခေါ်သွားခဲ့သည်။ ကောင်လေး ခိုးခိုးကြည့်နေတာ လည်း သူသိသည်၊ ဘာမှန်းမသိ သူ့ရင်မှာ ကျေနပ် ပီတိ ဖြစ်ရုံ မက သူပိပိ လေးမှာလည်း စိုထိုင်းထိုင်း ဖြစ်နေရပါသည်။

အိမ်ရောက်တော့ မနော် က တံခါးလာဖွင့်ပေးရင်း

“ အဝင်း စားတော့ မလား မနော် ပြင်ထားလိုက်ရမလား..”

“ မစားသေးဘူး မနော်ရေ မနော် လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ပါ နောက်မှ ခေါ်လိုက်မယ်...”

“ အင်းအင်း ..ဒါဆို မနော် ရေချိုးလိုက်အုန်းမယ်၊ ခနနေရင် ကိုတင့် ပြန်ရောက်တော့မှာပါ..”

“ အော်သူဇာနဲ့ ဖိုးသက် ကို သွားကြိုတာလား...ကဲ မောင်မိုးရေ အဲဒီစက္ကူပုံးလေး တခါထဲ အပေါ်ထပ်လိုက်တင်ပေးပါအုန်း..”

“ ဟုတ်ကဲ့ မမဝင်း..”

မိမိ ရှေ့မှ လှေခါးပေါ် တက်သွားသော ဒေါ်ဝင်းပပ ၏ နိမ့်တုန် မြင့်တုန် တင်ပဆုံနူင့် သေးကျင်သော ခါးက မိုးအောင်သူ ၏ ငတ ကို မာတင်းလာစေပြီး ဒူးတောင် ညွတ်ခွေကျချင်လာခဲ့ရသည်။ အိမ်ကြီးတလုံးလုံးက လည်း တိတ်ဆိတ် နေတော့ မိုးအောင်သူ စိတ်တွေ ထကြွလာခဲ့ရသည်။

ဝင်းပပ မှာလည်း သူ့နောက်က နေ မိုးအောင်သူ တယောက် သရည်တမြှားမြှား ဖြစ်နေမည်ဆိုတာကို သိနေသည်၊ သူကိုယ်တိုင်က ပင် ပြချင်နေသည်၊ သူ့ပိပိ လေးထဲမှ အရည် တချို့ ပင် သူဝတ်ထားသော ပင်တီ ပေါ် စိုလာခဲ့သည်။

တကယ်ဆို ဒီစက္ကူ ပုံးကို အောက်မှာပဲ ထားခိုင်းပြီး နောက်မှ ဦးလေး တင့်ကို တင်ခိုင်းလိုက်လည်း ရသည်၊ အခုတော့ သူကိုယ်တိုင်က ပင် ခပ်ကဲကဲ ဖြစ်နေသလားမသိ၊ သူ့အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့် ဝင်လိုက်တော့ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုံနေသည်။

မိုးအောင်သူ မှာလည်း အိစက်ညက်ညောလှသည့် ဝင်းပပ တို့ လင်မယား ကုတင်ကြီး ကိုတွေ့ရတော့ ရင်တဒိန်းဒိန်းခုန်လာသည်၊ ဒီအပေါ်မှာသာ မမဝင်း ကို လိုးလိုက်ရရင် ဟူသော အတွေးဖြင့် လက်တွေ ပင်တုန်လာ၏၊ ဒေါ်ဝင်းပပ က

“ ကြမ်းမှာ ခဏချထားလိုက်ပါအုန်း ကွ မောင်မိုး ရဲ့ မလေးဘူးလား နေအုန်း ပြီးမှ ဒီနားမှာ တင်မလို့..”

ဒေါ်ဝင်းပပ က တံခါး အနောက်ဘက်နားက ဘီရိုတခုကို ဖွင့်လို့ရအောင်တံခါးကို ပြန်စေ့လိုက်သည်၊ ထိုဘီရို အနားကို အသွား သူခြေထောက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်က ဒေါက်ဖိနပ် တရံကို သွားတက်နင်းမိပြီး ခြေခေါက်ကာ ချော်လဲ မလိုဖြစ်သွား၏။

“ အမေ့...အို...”

ခြေမြန်လက်မြန် မိုးအောင်သူ တယောက် လှမ်းထိန်းကာ ပွေ့လိုက်လို့ ကြမ်းပြင်နူင့် မျက်နှာ မအပ်မိခြင်း ဖြစ်လေသည်။

“ မမဝင်း..ဘာဖြစ်သွားလည်းဟင်..”

“ ခြေခေါက်သွားတယ် ထင်တယ်..အား...ခြေထောက် နည်းနည်း နာ သွားတယ်..”

“ ရတယ် မမဝင်း ခြေမထောက်နဲ့ ကျနော် ကုတင်ပေါ် သွားတင်ပေးမယ်..”

မိုးအောင်သူ က သူ့ရင်ခွင်ထဲ အိစက်နေသော ဒေါ်ဝင်းမမ ကိုယ်လုံးလေး ကို မလွတ်ချင်လို့ အသာပွေ့ပြီး ကုတင်ဆီသယ်လာခဲ့သည်။

ဒေါ်ဝင်းပပ ရှက်သွေးဖြန်းပြီး လှချင်တိုင်း လှနေသော မျက်နှာလေး ကိုငုံ့ ကြည့်ရင်း မနေနိူင်တော့သော မိုးအောင်သူ တယောက် ဒေါ်ဝင်းပပ ကို ကုတင်ပေါ် တင်လိုက်ရင်း တဆက်ထည်း နှုတ်ခမ်းနုနု လေးကိုငုံ့ကာ နမ်းစုပ်လိုက်မိတော့သည်။


အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>







Print Friendly and PDF

No comments:

Post a Comment